Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 3 lipca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił R. L. prawa do wcześniejszej emerytury po rozpatrzeniu wniosku
z dnia 8 czerwca 2015 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony do dnia 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował wymaganego 25-letniego ogólnego stażu pracy, a jedynie 23 lata, 3 miesiące i 21 dni, w tym 9 dni okresów nieskładkowych, nie osiągnął wieku emerytalnego, jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa, a także nie udowodnił wymaganego 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do zatrudnienia w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił okresów pracy w (...) Zakładach (...) od dnia 9 września 1975 roku do dnia 8 grudnia 1975 roku, od dnia 1 lipca 1978 roku do dnia 31 maja 1982 roku, od dnia 2 kwietnia 1991 roku do dnia 31 maja 1991 roku - na stanowisku montera aparatów i układów hydraulicznych, od dnia 9 grudnia 1975 roku do dnia 30 czerwca 1978 roku - na stanowisku ślusarza remontowego, podnosząc, iż stanowiska te nie są enumeratywnie wymienione w wykazie stanowiącym załącznik do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku oraz okresu od dnia 1 czerwca 1982 roku do dnia 31 grudnia 1984 roku- na stanowisku mistrza, wobec braku danych o fakcie sprawowania przez wnioskodawcę dozoru nad pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach, na których była wykonywana praca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. Dodatkowo organ rentowy wskazał, że R. L. powyższych okresów nie udokumentował świadectwami pracy w szczególnych warunkach, a przedłożone dokumenty zastępcze angaże, umowy o pracę, karty obiegowe, nie potwierdzają pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze. Ponadto do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy nie uwzględnił okresów zatrudnienia w (...) Zespole (...) w Ł. od dnia 29 stycznia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1986 roku, od dnia 1 marca 1992 roku do dnia 31 marca 1994 roku, od dnia 1 czerwca 1995 roku do dnia 30 czerwca 1996 roku na stanowisku- konserwatora urządzeń ciepłowniczych, gdyż wnioskodawca nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podniósł również, że nie można przyjąć, iż zatrudnienie wykonywane w wymiarze na 0,5 i 0,75 etatu , było wykonywane stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, mimo że praca była równolegle świadczona z zatrudnieniem w pełnym wymiarze czasu pracy, które nie zostało uznana za pracę w szczególnych warunkach.

/decyzja – k. 53 plik II akt ZUS/

W dniu 24 lipca 2015 roku R. L. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył od odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez ustalenie istnienia prawa R. L. do emerytury na warunkach określonych w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Zaskarżonej decyzji zarzucono obrazę przepisów prawa materialnego w postaci
§ 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w związku z § 4 ust. 1 pkt. 3 przedmiotowego rozporządzenia poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, że R. L. nie udowodnił wymaganego 15- letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze, w szczególności poprzez nieuwzględnienie wskazanych w przedłożonej dokumentacji okresów pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, podczas gdy przepracował on wymagany okres w takich warunkach. Ponadto kwestionowanej decyzji zarzucono obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na rozstrzygniecie, w postaci art. 184 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 77 § 1 k.p.a. oraz w związku z art. 80 k.p.a. poprzez błędne ustalenie i przyjęcie, że R. L. do dnia 1 stycznia 1999 roku nie osiągnął wymaganego 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, a także § 2 ust. 1 oraz § 4 ust. 1 pkt. 3 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku w związku z art. 77 § 1 k.p.a. oraz w związku z art. 80 k.p.a. poprzez niewyczerpujące rozpatrzenie całokształtu materiału dowodowego i w efekcie błędne ustalenie i przyjęcie, że R. L. nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze. W uzasadnieniu odwołania podniesiono, iż wnioskodawca od momentu podjęcia pracy zawodowej, tj. od dnia 9 września 1975 roku do dnia 31 października 2014 roku cały czas pozostawał w stosunku pracy w pełnym wymiarze czasu pracy, co ma potwierdzenie w załączonych świadectwach pracy. Ponadto, w okresach od dnia 29 stycznia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1986 roku, od dnia 1 marca 1992 roku do dnia 31 marca 1994 roku oraz od dnia
1 czerwca 1995 roku do dnia 30 czerwca 1996 roku dodatkowo był zatrudniony, w niepełnym wymiarze czasu pracy, w (...) Zespole (...) na stanowisku konserwatora urządzeń ciepłowniczych, co również potwierdzają świadectwa pracy, a przez cały czas zatrudnienia od kwot wynagrodzenia naliczano i opłacano składki na ubezpieczenie społeczne. W ocenie odwołującego zsumowane okresy składowe i nieskładkowe przypadające na dzień 1 stycznia 1999 roku przekraczają wymagany 25-okres, o którym mowa w art. 27 ustawy emerytalnej. Natomiast wyliczenie przedstawione w skarżonej decyzji wskazujące 23 lat, 3 miesiące i 21 dni okresu składkowego i nieskładkowego, w tym 9 dni okresu nieskładkowego, jest błędne i powinno być dokonane ponownie. Odnosząc się do okresów nieuwzględnionych przez organ rentowy do stażu pracy w warunkach szczególnych skarżącego, podniesiono, iż ustalenia Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, argumentowane brakiem ujęcia tych stanowisk w wykazie stanowiącym załącznik do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku, brakiem danych o fakcie sprawowania przez ubezpieczonego dozoru nad pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach, na których wykonywana była praca w warunkach szczególnych oraz nie przedłożeniem świadectw pracy w warunkach szczególnych i innych dokumentów potwierdzających pracę w warunkach szczególnych wykonywaną stale i w pełnym wymiarze uznać należy za niewyczerpujące i niezasadne, a także sprzeczne z orzecznictwem i wykładnią rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku. Podkreślono, że w okresie zatrudnienia w Zakładach (...), R. L. zajmował różne stanowiska pracy: montera aparatów i układów hydraulicznych, ślusarza do spraw klimatyzacji (remontowego), mistrza do spraw klimatyzacji oraz urządzeń i sieci energetycznych/mistrza Oddziału Energetycznego oraz montera aparatury pomiarowo-cieplnej. Praca na wymienionych stanowiskach niezmiennie jednak wiązała się z ciągłym
i bezpośrednim narażeniem na szkodliwe dla zdrowia oddziaływania i ruchy sił przyrody, takie jak para (instalacje CO i CW - węzły parowe), ograniczony dostęp do świeżego powietrza, fatalną wentylację, pyły, wodę i inne płyny używane w instalacjach przemysłowych (wodno-kanalizacyjnych), nieustanny hałas, a także narażeniem na zagrożenia związane z ruchem
i działaniem maszyn przemysłowych, w tym hydraulicznych i elektrycznych. Praca związana też była z ciągłym poruszaniem się po terenie zakładów (trzech tkalni, trzech przędzalni, wykańczalni, bielnika itd.) i przenoszeniem kompletu narzędzi i urządzeń pomiarowo-remontowych. Wskazano, ze praca skarżącego wymagała stałej gotowości do podjęcia napraw w przypadku awarii - pracy ciągłej bez względu na porę dnia i nocy oraz do dokonywania pilnych pomiarów zlecanych przez wydziały produkcyjne. Odwołujący argumentował, że do obowiązków mistrza Oddziału Energetycznego należał m.in. nadzór nad prawidłową eksploatacją instalacji wodno-kanalizacyjnej, nadzór nad prawidłową eksploatacją urządzeń energetycznych, polegający w szczególności na utrzymaniu sprawności urządzeń energetycznych, prawidłową pracą i eksploatacją urządzeń wentylacyjno-klimatyzacyjnych i wyciągowych, dbanie o stan techniczny instalacji i urządzeń energetycznych a także nadzór nad sprawnym usuwaniem awarii podległych instalacji i urządzeń energetycznych. Podniesiono, iż z tak zakreślonego zakresu obowiązków i zadań należących do pracownika na stanowisku mistrza Oddziału Energetycznego bezwzględnie należy wywodzić konieczność sprawowania bezpośredniego dozoru nad pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach,
w których praca była wykonywana w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze, co przeczy ustaleniom poczynionym w tym zakresie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Odwołujący wskazał, również, iż za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach należy też uznać czas zatrudnienia w (...) Zespole (...)
w Ł. na stanowisku konserwatora urządzeń ciepłowniczych i obsługi parowych węzłów cieplnych. Podniesiono, iż okoliczność, że prace te nie były wykonywane w pełnym wymiarze nie stoją na przeszkodzie w zakwalifikowaniu ich jako prac w szczególnych warunkach, ponieważ odwołujący jednocześnie był zatrudniony w innym zakładzie pracy ( Zakładach (...) - do 1985 roku), w których również wykonywał pracę w warunkach szczególnych - w pełnym wymiarze czasu pracy. Argumentowano, iż wbrew stanowisku Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, przedłożenie świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest jedynym sposobem na udowodnienie tej okoliczności. Nie jest też bezwzględnie konieczne, aby nazwa danego stanowiska pracy, stwierdzona na podstawie dokumentacji osobowej, odpowiadała nazwie stanowisk enumeratywnie wymienionych w resortowych aktach prawnych. Ostatecznie podniesiono, iż ze względu na wiek R. L. oraz obecny stan zdrowia nie ma on, mimo czynionych starań, realnej możliwości znalezienia nowego zatrudnienia. Przyznanie świadczenia emerytalnego na warunkach określonych w art. 184 ustawy emerytalnej zapewniłoby odwołującemu się środki niezbędne do koniecznego utrzymania się.

/odwołanie - k. 2-7/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 21 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie - k. 10-11 odwrót/

Decyzją z dnia 26 stycznia 2016 roku zmieniającą decyzję z dnia 3 lipca 2015 roku w części dotyczącej uzasadnienia Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. ponownie odmówił R. L. prawa do wcześniejszej emerytury po rozpatrzeniu wniosku z dnia 8 czerwca 2015 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony do dnia 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował wymaganego 25-letniego ogólnego stażu pracy, a jedynie 23 lata, 4 miesiące i 12 dni, w tym 11 dni okresów nieskładkowych, nie osiągnął wieku emerytalnego, jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa, a także nie udowodnił wymaganego 15 - letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Zakład Ubezpieczeń Społecznych doliczył okres pracy wnioskodawcy od dnia 1 lipca 1974 roku do dnia 20 lipca 1974 roku w (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

/decyzja – k. 54 plik II akt ZUS/

Na rozprawie w dniu 9 marca 2016 roku pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie.

/stanowisko pełnomocnika wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS: 00:07:43 – płyta CD k. 49/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca R. L. urodził się w dniu (...). Wniosek
o emeryturę złożył w dniu 8 czerwca 2015 roku. Wnioskodawca jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i nie wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

/bezsporne, a nadto wniosek – k. 1-6 plik II akt ZUS/

W toku postępowania przed organem rentowym wnioskodawca wykazał bezspornie na dzień 1 stycznia 1999 roku ogólny staż pracy w wymiarze 23 lata, 4 miesiące i 12 dni, w tym 11 dni okresów nieskładkowych.

/karta przebiegu zatrudnienia – k.52 plik II akt ZUS, decyzja – k. 53 plik II akt ZUS, decyzja – k. 54 plik II akt ZUS/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił R. L. do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu zatrudnienia.

/decyzja – k. 53 plik II akt ZUS /

Wobec niewykazania co najmniej 25 – letniego stażu pracy na dzień 1 stycznia 1999 roku, nieosiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego, członkostwa w otwartym funduszu emerytalnym i nie złożeniem wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
na dochody budżetu państwa, a także nie udowodnienia wymaganego 15 letniego okresu pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. zaskarżoną decyzją z dnia 3 lipca 2015 roku zmienioną decyzją z dnia 26 stycznia 2016 roku odmówił R. L. prawa do wcześniejszej emerytury.

/decyzje – k. 53 i 54 plik II akt ZUS/

R. L. w okresie od dnia 1 lipca 1974 roku do dnia 20 lipca 1974 roku był zatrudniony w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) w Ł..

/bezsporne, a nadto zaświadczenie – k. 19/

W okresie od dnia 9 września 1975 roku do dnia 31 grudnia 1984 roku R. L. był zatrudniony w (...) Zakładach (...) w Ł.
w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowiskach montera aparatów i układów hydraulicznych do dnia 31 maja 1982 roku oraz ostatnio na stanowisku mistrza utrzymania ruchu.

/ bezsporne, a nadto kopia świadectwa pracy z dn. 28.12.1984 r. – k. 3 plik I akt ZUS, kopia umowy o pracę z dn. 9.09.1975 r. – k. 16 plik II akt ZUS/

Następnie w okresie od dnia 2 stycznia 1985 roku do dnia 1 kwietnia 1991 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) Zakładach (...) w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku zastępcy głównego energetyka oraz pełniącego obowiązki głównego energetyka.

/bezsporne, a nadto kopia świadectwa pracy z dn. 29.03.1991 r. - k. 4 plik I akt ZUS/

W okresie od dnia 2 kwietnia 1991 roku do dnia 31 maja 1991 roku R. L. ponownie był zatrudniony w (...) Zakładach (...)
w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku montera aparatury pomiarowo-cieplnej z powierzeniem pełnienia dodatkowych czynności brygadzisty.

/bezsporne, a nadto kopia świadectwa pracy z dn. 29.05.1991 r. – k. 5 plik I akt ZUS, kopia umowy o pracę z dn. 2.04.1991 r. – k. 27 plik II akt ZUS, umowa o pełnieniu dodatkowych czynności brygadzisty z dn. 2.04.1991 r. – k. 31 plik II akt ZUS /

W okresie od dnia 1 czerwca 1991 roku do dnia 31 października 2014 roku wnioskodawca był zatrudniony w (...) Spółka Akcyjna w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowiskach inżyniera ds. węzłów i sieci cieplnej, inżyniera ds. dokumentacji remontowej, koordynatora sekcji dokumentów remontów, specjalisty ds. zleceń, umów i rozliczeń oraz specjalisty ds. kontroli budżetu.

/bezsporne, a nadto świadectwo pracy z dn. 29.03.1991 r. - k. 34 plik II akt ZUS /

R. L. równolegle był zatrudniony w (...) Zespole (...) w Ł. w okresie od dnia 29 stycznia 1976 roku do dnia
31 grudnia 1986 roku, od dnia 1 marca 1992 roku do dnia 31 marca 1994 roku oraz od dnia
1 czerwca 1995 roku do dnia 30 czerwca 1996 roku na stanowisku konserwatora urządzeń ciepłowniczych w wymiarze: od dnia 29 stycznia 1976 roku do dnia 30 grudnia 1977 roku - 0,5 etatu, od dnia 31 grudnia 1977 roku do dnia 31 grudnia 1979 roku – 100 godzin tj. 0,56 etatu, od dnia 1 stycznia 1980 roku do dnia 31 grudnia 1980 roku – 50 godzin tj. 0,28 etatu, od dnia
1 stycznia 1981 roku do dnia 31 grudnia 1981 roku - 100 godzin tj. 0,56 etatu, od dnia
1 stycznia 1982 roku do dnia 31 grudnia 1986 roku – 89 godzin tj. 0,50 etatu, od dnia 1 marca 1992 roku do dnia 31 maja 1992 roku – 134 godzin, tj. 0.75 etatu, od dnia 1 czerwca 1992 roku do dnia 30 września 1992 roku - 89 godzin tj. 0,50 etatu, od dnia 1 października 1992 roku do dnia 31 marca 1994 roku – 134 godzin, tj. 0.75 etatu, od dnia 1 czerwca 1995 roku do dnia
30 czerwca 1996 roku – 134 godzin, tj. 0.75 etatu.

/bezsporne, a nadto świadectwo pracy z dn. 9.01.2015 r. - k. 43 plik II akt ZUS, świadectwo pracy z dn. 9.01.2015 r. - k. 44 plik II akt ZUS, świadectwo pracy z dn. 9.01.2015 r. - k. 45 plik II akt ZUS /

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy dokonał przede wszystkim na podstawie zgromadzonych w aktach rentowych i w aktach sprawy dokumentów. Powołane wyżej dokumenty nie były kwestionowane w toku postępowania przez żadną ze stron, a Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw, ażeby z urzędu zakwestionować ich wartość dowodową
w sprawie.

Sąd oddalił wnioski dowodowe pełnomocnika wnioskodawcy oraz pominął dowody
z dokumentów zgłoszone na okoliczność zatrudnienia w szczególnych warunkach, wobec nie wykazania przez odwołującego wymaganych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz nie złożenia przez wnioskodawcę wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa. Sąd pominął również dowody z dokumentów zgłoszone na okoliczność stanu zdrowia wnioskodawcy, jako niemające związku z przedmiotem postępowania.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748, z późn. zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku (art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zaś ust. 2 w/w przepisu (wg stanu prawnego do dnia 31 grudnia 2012 roku) stanowił, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Od dnia 1 stycznia 2013 roku ust. 2 w/w przepisu uległ zmianie poprzez rezygnację ustawodawcy z warunku rozwiązania stosunku pracy (ustawa z dnia 11 maja 2012 roku
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw – art. 1 – Dz. U. z 2012r., poz. 637)

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, z późn. zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace
w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, iż wnioskodawca
w toku postępowania spełnił przesłankę ustawową, co do wieku – wnioskodawca ukończył 60 lat w dniu 5 lipca 2015 roku. Zdaniem Sądu Okręgowego wnioskodawca nie wykazał natomiast minimalnego wymiaru okresów składkowych i nieskładkowych, które uprawniałyby go do świadczenia emerytalnego, a także nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

Organ rentowy uznał, że R. L. do dnia 1 stycznia 1999 roku udowodnił
23 lata, 4 miesiące i 12 dni okresu podlegania ubezpieczeniu, w tym 23 lata, 4 miesiące
i 1 dzień okresów składkowych oraz 11 dni okresów nieskładkowych. Zatem do minimalnego wymiaru ogólnego stażu zatrudnienia, tj. do 25 lat, brakuje skarżącemu 1 roku 7 miesięcy i 18 dni.

Wnioskodawca w niniejszym postępowaniu wnosił o zaliczenie do ogólnego stażu pracy zsumowanych okresów składkowych i nieskładkowych, w związku z pozostawaniem przez niego w zatrudnieniu równolegle u dwóch pracodawców tj. uwzględnienie oprócz zatrudnienia w okresie od dnia 9 września 1975 roku do dnia 31 grudnia 1984 roku oraz od dnia 2 kwietnia 1991 roku do dnia 31 maja 1991 roku w (...) Zakładach (...) w Ł., w okresie od dnia 2 stycznia 1985 roku do dnia
1 kwietnia 1991 roku w (...) Zakładach (...), w okresie od dnia 1 czerwca 1991 roku do dnia 1 stycznia 1999 roku w (...) Spółka Akcyjna – w pełnym wymiarze czasu pracy, także okresów zatrudnienia: od dnia 29 stycznia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1986 roku, od dnia 1 marca 1992 roku do dnia 31 marca 1994 roku oraz od dnia 1 czerwca 1995 roku do dnia 30 czerwca 1996 roku w (...) Zespole (...) w Ł. – w wymiarze czasu pracy od 0,5 do 0,75 etatu.

W tym miejscu wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 11 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jeżeli okresy,
o których mowa w art. 6 (okresy składkowe tj. okresy ubezpieczenia), 7 i 10 w/w ustawy, zbiegają się w czasie, przy ustalaniu prawa do świadczeń określonych w ustawie uwzględnia się okres korzystniejszy Przepis ten nie pozwala zatem na sumowanie zbiegających się
w czasie okresów składkowych, nieskładkowych, ani też uzupełniających. Powyższe oznacza, że okresy od dnia 29 stycznia 1976 roku do dnia 31 grudnia 1986 roku, od dnia 1 marca 1992 roku do dnia 31 marca 1994 roku oraz od dnia 1 czerwca 1995 roku do dnia 30 czerwca 1996 roku zatrudnienia w (...) Zespole (...) w Ł. nie mogą być wnioskodawcy zaliczone, jako okresy składkowe, albowiem zostały mu uwzględnione równoległe okresy zatrudnienia od dnia 9 września 1975 roku do dnia
31 grudnia 1984 roku oraz od dnia 2 kwietnia 1991 roku do dnia 31 maja 1991 roku w (...) Zakładach (...) w Ł., od dnia 2 stycznia 1985 roku do dnia 1 kwietnia 1991 roku w (...) Zakładach (...) oraz od dnia 1 czerwca 1991 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku roku w (...) Spółka Akcyjna, a zatem okresy przypadające w tym czasie, co sporne okresy opłacania składek z tytułu zatrudnienia w (...) Zespole (...) w Ł..

Jeszcze raz należy podkreślić, iż powołany przepis wyraźnie stanowi, że w razie zbiegu w czasie okresów ubezpieczenia przy ustalaniu prawa do świadczeń uwzględnia się okres korzystniejszy. Oznacza to, że zbiegające się w czasie okresy podlegania ubezpieczeniom społecznym nie podlegają sumowaniu przy obliczaniu okresów ubezpieczenia wymaganych do ustalenia prawa do świadczeń emerytalnych lub rentowych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 grudnia 2001 r., II UKN 698/00, OSNP 2003 Nr 19, poz. 473, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 lutego 2013 roku, III AUa 1204/12, LEX nr 1294799).

Ponadto Sąd zważył, że wnioskodawca jest obecnie członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i składając wniosek o ustalenie prawa do emerytury, nie złożył wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa, nie złożył takiego wniosku również na dzień zamknięcia rozprawy tj. do dnia 9 marca 2016 roku.

Zgodnie zaś z treścią art. 316 §1 k.p.c., podstawą rozstrzygnięcia o roszczeniu jest stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy, przy czym przez stan rzeczy należy rozumieć zarówno istniejące okoliczności faktyczne, jak i stan prawny.

Mając na względzie powyższe, należy wskazać, że pozostając członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego wnioskodawca nie spełnił kolejnego z warunków koniecznych do uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury.

Podkreślić w tym miejscu należy, że do przyznania emerytury konieczne jest aby wszystkie wskazane w cytowanych wcześniej przepisach przesłanki zostały spełnione łącznie. Wnioskodawca musi zatem wykazać, nie tylko, że spełnił warunki stażowe w postaci wymaganego 25-letniego stażu ogólnego i 15 letniego stażu pracy w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku, ale także musi mieć ukończone 60 lat oraz nie może być członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego. Bez kumulatywnego spełnienia powyższych warunków prawo do emerytury w oparciu o art. 184 cytowanej ustawy, nie przysługuje.

Wobec powyższego Sąd nie badał, czy wnioskodawca spełnia ostatnią przesłankę ustawową, co do posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 6 k.c. to na wnioskodawcy spoczywał ciężar dowodowy w niniejszej sprawie. Oparcie polskiej procedury cywilnej na zasadzie kontradyktoryjności jedynie
w wyjątkowych przypadkach dozwala Sądowi na podjęcie czynności mających na celu pobudzenie inicjatywy stron, a zasadą w tym zakresie jest samodzielne dążenie uczestników postępowania do wykazania prawdziwości podnoszonych twierdzeń. Jeżeli twierdzenie istotne dla rozstrzygnięcia nie zostanie udowodnione, to o merytorycznym rozstrzygnięciu sprawy decyduje rozkład ciężaru dowodu. Zatem strona, na której spoczywa ciężar dowodu, ponosi ryzyko ujemnych skutków niedopełnienia swoich obowiązków w tym zakresie. Sąd Okręgowy uznał również, zgodnie z poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
17 grudnia 1996 roku, iż nie jest zarówno zobowiązany, jak i uprawniony do przeprowadzenia dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.),
a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (patrz wyrok SN
z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76).

Skoro zatem wnioskodawca nie udowodnił, iż legitymuje się wymaganym ogólnym stażem ubezpieczeniowym (co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych), to brak jest podstaw do przyznania mu prawa do świadczenia emerytalnego w obniżonym wieku, tym bardziej, że wnioskodawca nadal pozostaje członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie od zaskarżonej decyzji, o czym orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

04.04.2016r.