Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII U 529/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 grudnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. G. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ, powołując się na przepis art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wskazał, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego 60 lat dla mężczyzn, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 r.) osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat dla mężczyzn. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy wskazał, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego przez ustawodawcę 15 lat stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie uwzględnił do pracy w warunkach szczególnych następujących okresów zatrudnienia:

- od 01.09.1972 r. do 24.04.1973 r., od 17.08.1973 r. do 27.10.1981 r., od 27.01.1984 r. do 03.10.1987 r. w (...), gdyż świadectwo pracy w szczególnych warunkach jest wystawione przez Archiwum Zakładowe;

- od 04.10.1987 r. do 12.04.1991 r. w (...), gdyż w świadectwie pracy z dnia 15.06.2000 r. brak określenia charakteru pracy a stanowisko „operator koparki” nie jest zgodne z powołanym przez zakład pracy zarządzeniem resortowym;

- od 13.04.1991 r. do 21.11.1992 r. w (...), gdyż stanowisko „maszynista koparko – spycharki” nie jest zgodne z powołanym przez zakład pracy zarządzeniem resortowym;

- od 22.03.1993 r. do 31.12.1998 r. w (...) Przedsiębiorstwie (...), gdyż stanowisko „maszynista koparki” nie jest zgodne z powołanym przez zakład pracy zarządzeniem resortowym oraz brak jest określenia punktu z wykazu prac stanowiącego załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16.05.1983 r. (decyzja k. 51 - 52 akt ZUS)

Wnioskodawca S. G. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika uznał powyższą decyzję organu rentowego za krzywdzącą i w dniu 27 stycznia 2015 r. złożył odwołanie do Sądu Okręgowego w Łodzi wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do spornego świadczenia oraz o zasądzenie od ZUS na rzecz odwołującego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ubezpieczony wskazał, że legitymuje się 15 - letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, w tym w zakwestionowanych przez organ rentowy okresach zatrudnienia na stanowisku maszynisty ciężkich maszyn budowlanych a więc na stanowisku znajdującym się w Dziale V poz. 3 Wykazu A stanowiącego załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm). Ubezpieczony podkreślił, że w świetle orzecznictwa dla oceny, czy dany pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska tylko rodzaj powierzonej mu pracy. (odwołanie k. 2 - 8)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji. (odpowiedź na odwołanie k. 13 - 14)

Na terminie rozprawy w dniu 3 marca 2016 r. pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz ubezpieczonego w wysokości podwójnej stawki minimalnej. (oświadczenie pełnomocnika wnioskodawcy k. 80 verte)

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

S. G. urodził się w dniu (...) (okoliczność bezsporna)

Wnioskodawca ukończył (...) Szkołę (...) w zawodzie mechanik sprzętu budowlanego. (zeznania wnioskodawcy k. 79 verte)

Od dnia 06.02.1974 r. wnioskodawca posiada uprawnienia do obsługi ciężkich maszyn budowlanych i drogowych tj. koparki jednonaczyniowej do 0,6 m 3 a od 27.09.1980 r. uprawnienia do obsługi koparek jednonaczyniowych wszystkich typów. (uprawnienia k. 10 – 11, k. 76 – 78, książka operatora maszyn roboczych k. 75)

Ubezpieczony w okresie od 01.09.1969 r. do 01.09.1972 r. świadczył pracę na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółka z o.o. w Ł. jako uczeń. (świadectwo pracy k. 7 akt ZUS)

W okresie od 01.09.1972 r. do 30.06.1992 r. wnioskodawca był zatrudniony na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. jako maszynista koparki jednonaczyniowej. W okresie od 04.10.1987 r. do 30.06.1992 r. ubezpieczony korzystał z urlopu bezpłatnego. (świadectwo pracy k. 9 akt ZUS)

We wskazanym wyżej zakładzie pracy ubezpieczony otrzymał angaże na następujące stanowiska pracy:

od 01.09.1972 r. – pomocnika maszynisty spycharki;

- od 01.04.1974 r. – maszynisty koparki. (angaże k. 32 – 44 oraz w aktach osobowych k. 70)

W Przedsiębiorstwie (...) w Ł. ubezpieczony pracował na początku jako pomocnik maszynisty koparki do IV 1974 r., bo nie miał uprawnień. W kwietniu 1974 r. został przesunięty na stanowisko operatora koparki. Jako pomocnik maszynisty koparki pracował on do kwietnia 1974 r. Następnie po uzyskaniu uprawnień dotyczących obsługi koparki dostał angaż na stanowisko maszynisty koparki od kwietnia 1974 r. Ubezpieczony pracował na ciężkich maszynach budowlanych o ciężarze całkowitym około 24 ton. W ten sposób pracował on do końca zatrudnienia w tym zakładzie pracy. Poczynając od 28 października 1981 r. do 16.10.1983 r. ubezpieczony był oddelegowany do Libii i tam pracował jako maszynista koparki z firmy (...). W Libii ubezpieczony pracował przy budowie dróg. W tym czasie miał urlop bezpłatny w zakładzie (...). Wnioskodawca pracował w Libii jako operator koparki i spycharki. Zarówno w (...) i (...) wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy ( nawet do 10 godzin dziennie) jako maszynista koparki jednonaczyniowej lub spycharki gąsienicowej. W sytuacji gdy była awaria maszyny to przyjeżdżało pogotowie mechaniczne i na miejscu naprawiało tę maszynę. Takie awarie zdarzały się sporadycznie tj. około raz na trzy lata i trwały jeden dzień. Razem z maszynistą w maszynie był też pomocnik. (zeznania wnioskodawcy k. 79 verte – 80, świadectwo pracy k. 75, zeznania świadka L. W. k. 56, zeznania świadka S. H. k. 56 - 57)

W świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 10.12.2015 r. (...) SA w W. zaświadczyło, że w okresie od 28.10.1981 r. do 16.10.1983 r. ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych – maszynista koparek jednonaczyniowych wymienioną w wykazie A dziale V poz. 3 pkt. 2 stanowiącym załącznik do Zarządzenia Ministra Komunikacji Nr 64 w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej. (Dz. U MK Nr 10 z dnia 13.07.1983 r.). (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 75)

Następnie w okresie od 04.10.1987 r. do 12.04.1991 r. S. G. pracował na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. na budowie eksportowej w Bułgarii jako operator sprzętu ciężkiego (koparki). (świadectwo pracy k. 11 akt ZUS, zaświadczenie w aktach osobowych, umowy o pracę w aktach osobowych k. 73)

(...) Przedsiębiorstwo Budownictwa (...) w Ł. w świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 15.06.2000 r. zaświadczyło, że S. G. w tym zakładzie pracy w okresie od 04.10.1987 r. do 12.04.1991 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace operatora koparki określoną w Wykazie A, Dział V, poz. 3, pkt. 1 stanowiącym załącznik Nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 1.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w budownictwie, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze uprawniające do emerytury (Dz. Urz. MGPiB nr 8 poz. 43). (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 23 – 24 akt ZUS)

W wyżej wymienionym zakładzie ubezpieczony pracował od 4.10.1987 r. do 12.04.1991 r. na budowie eksportowej w Bułgarii jako operator koparki jednonaczyniowej przy wykopach kanalizacyjnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i nie wykonywał innych czynności. (zeznania wnioskodawcy k. 80, zeznania świadka L. W. k. 56 verte, zeznania świadka S. H. k. 56 verte - 57)

Następnie w okresie od 12.04.1991 r. do 21.11.1992 r. wnioskodawca świadczył pracę na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółka z o.o. na budowie eksportowej w Bułgarii jako maszynista koparko - spycharki jednonaczyniowej. (świadectwo pracy k. 13 akt ZUS)

(...) SA w O. w świadectwie pracy w szczególnych warunkach z dnia 15.06.2000 r. zaświadczyła, że S. G. w tym zakładzie pracy w okresie od 12.04.1991 r. do 21.11.1992 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace maszynisty koparko- spycharki określoną w Wykazie A, Dział V, poz. 3, pkt. 1 stanowiącym załącznik Nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 1.08.1983 r. w sprawie wykazu stanowisk pracy w budownictwie, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze uprawniające do emerytury (Dz. Urz. MGPiB nr 8 poz. 43). (świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 25 – 26 akt ZUS)

B. O. przejął pracowników i maszyny z (...) Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w Ł.. W (...) SA ubezpieczony pracował jako maszynista koparko-spycharki jednonaczyniowej przy wykopach kanalizacyjnych. W ten sposób pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Nie wykonywał wówczas innych prac. (zeznania wnioskodawcy k. 80, zeznania świadka L. W. k. 56 verte, zeznania świadka S. H. k. 57 verte)

Wnioskodawca w okresie od 22.12.1992 r. do 31.03.1993 r. był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy jako osoba bezrobotna i pobierał z tego tytułu zasiłek dla bezrobotnych. (zaświadczenie k. 15 akt ZUS)

W okresie od 22.03.1993 r. do 31.07.2000 r. ubezpieczony był zatrudniony na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółka z o.o. w Ł. jako maszynista koparki. ( świadectwo pracy k. 17 akt ZUS)

W (...) Przedsiębiorstwie (...) od 20.03.1993 r. do końca zatrudnienia wnioskodawca pracował jako maszynista koparki jednonaczyniowej przy budowie kanalizacji kablowej. Wnioskodawca wykonywał prace ziemne i układał rury oraz kopał studnie. W ten sposób pracował on stale i w pełnym wymiarze czasu pracy do 12 godzin dziennie. W wyżej wymienionym okresie innych czynności on nie wykonywał. (zeznania wnioskodawcy k. 80, zeznania świadka K. S. k. 57 verte, zeznania świadka K. K. k. 57 – 58, zeznania świadka M. K. k. 58, świadectwo pracy w szczególnych warunkach k. 31 – 32 akt ZUS )

Wnioskodawca w okresie od 01.02.2001 r. do 02.03.2002 r. świadczył pracę na umowę o pracę w (...) Budownictwo (...). (...) Spółka Jawna w Ł. jako operator koparki. (świadectwo pracy k. 35 – 36 akt ZUS)

W okresie od 17.08.2004 r. do 3.01.2005 r. ubezpieczony był zatrudniony na umowę o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) Spółka z o.o. w K. jako operator koparki. ( świadectwo pracy k. 37 – 38 akt ZUS)

Wnioskodawca posiada łącznie staż w wymiarze ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych. (okoliczność bezsporna)

Wnioskodawca nie przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego. (okoliczność bezsporna)

W dniu 8 grudnia 2014 r. ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury. (wniosek k. 1 - 8 akt ZUS)

Decyzją z dnia 29 grudnia 2014 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił S. G. prawa do emerytury z uwagi na fakt, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 r. nie udowodnił wymaganego przez ustawodawcę 15 lat stażu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach. (decyzja k. 51 - 52 akt ZUS)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych dowodów zarówno w postaci dokumentów znajdujących się w jego aktach osobowych wnioskodawcy z Przedsiębiorstwa (...) w Ł., z (...) Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w Ł., (...) SA i (...) Spółki z o.o. w Ł. oraz dokumentów z akt emerytalnych oraz osobowych źródeł dowodowych w postaci zeznań wnioskodawcy oraz świadków pracujących ze skarżącym w zakładach pracy: Przedsiębiorstwo (...) w Ł., (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł., (...) SA w O. i (...) Przedsiębiorstwie (...) na tych samych bądź współpracujących stanowiskach oraz w oparciu o świadectwo pracy w szczególnych warunkach z zakładów: (...) Przedsiębiorstwa Budownictwa (...) w Ł., (...) SA w O. i (...) zo.o. w Ł., którym mimo nieprecyzyjnej nazwy stanowiska pracy, Sąd dał wiarę w świetle całokształtu dowodów zgromadzonych w sprawie.

Świadek L. W. pracował w Przedsiębiorstwo (...) w Ł. w latach 1974 – 1998 na podobnym stanowisku co wnioskodawca tj. jako operator spycharki i z uwagi na to zatrudnienie otrzymał on prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Ponadto świadek ten pracował też w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. w latach 1988 – 1991 i pracował wraz z wnioskodawcą jako operator koparki. Świadek ten znał też zakres czynności pracowniczych wnioskodawcy w (...) SA w O., gdyż wiedział do jakich prac S. G. został on przypisany.

Świadek S. H. pracował w Przedsiębiorstwo (...) w Ł. w okresie od 1972 r. do 1991 r. na tym samym stanowisku co ubezpieczony tzn. jako operator koparki. Świadek ten pracował w wnioskodawcą także w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł. i (...) SA w O..

Świadek K. S. pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w latach 1991 – 2001 jako maszynista koparki tak samo jak wnioskodawca.

Świadek K. K. pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 1995 r. do 2000 r. także jako operator koparki

Świadek M. K. też pracował w (...) Przedsiębiorstwie (...) w latach 1993 – 2000 jako kierowca samochodu marki Ż., którym rozwoził pracowników do pracy oraz jako monter linii kablowej.

Zeznania wyżej wskazanych świadków jako osób dobrze zorientowanych w zakresie prac wykonywanych przez wnioskodawcę są jasne, relatywnie dokładne i wewnętrznie spójne. Korespondują one przy tym z zeznaniami wnioskodawcy tworząc razem spójny obraz charakteru pracy świadczonej przez wnioskodawcę, którego zeznaniom w świetle całokształtu materiału dowodowego Sąd dał wiarę.

Ponadto świadkowie Ci nie mają żadnego interesu w tym, aby zeznawać na korzyść ubezpieczonego, gdyż są dla niego osobami obcymi. Stanowią oni tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Nadto zeznania świadków i wnioskodawcy nie zostały zasadnie podważone przez organ rentowy w toku procesu.

Ze zgromadzonych dokumentów i zeznań świadków jednoznacznie wynika, że ubezpieczony we wskazanych wyżej zakładach pracy świadczył pracę maszynisty ciężkich maszyn budowlanych.

Sąd odmówił wiary świadectwu pracy w szczególnych warunkach wystawionemu przez Archiwum Zakładowe z dnia 04.08.2000 r. odnośnie pracy w (...) w Ł., gdyż zaświadczenia dokumentujące okresy pracy wykonywanej w szczególnych warunkach wystawiane przez Stowarzyszenie (...), archiwa państwowe bądź prywatnych przechowawców nie stanowią dowodu, bez względu na formę, w jakiej je wystawiono. Świadectwo o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach może wystawić wyłącznie pracodawca a w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę, nowy pracodawca (następca prawny).

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje :

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych oraz przeprowadzonej wyżej oceny dowodów, należy uznać, że odwołanie S. G. od zaskarżonej decyzji zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 748 z późn. zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Natomiast art. 184 ust. 2 ustawy emerytalnej w brzmieniu od dnia 1 stycznia 2013 r. stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według treści § 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43 z późn. zm) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A stanowiącym załącznik do wskazanego wyżej rozporządzenia, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok SN z 15.12.1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok SN z 15.11.2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru lub świadectwie pracy.

W przedmiotowym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, że wnioskodawca spełnia przesłanki ustawowe, co do wieku, lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz nie przystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego. W ocenie Sądu wnioskodawca spełnia również warunek co do posiadania 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma jednak zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków (por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84).

Podkreślić należy, że istotnym jest jakie prace realnie w toku swojego zatrudnienia wykonywał skarżący oraz czy prace te są wymienione w cytowanym wyżej Rozporządzeniu z dnia 7 lutego 1983 r., gdyż właśnie to Rozporządzenie jest aktem prawnym, w oparciu o który należy orzekać, czy dana praca była pracą w warunkach szczególnych. Sama natomiast nazwa stanowiska (lub brak tej nazwy) nie może dyskwalifikować faktycznie wykonywanych prac w spornym okresie zatrudnienia jako prac wykonywanych w szczególnych warunkach. (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 21.03.2013 r., III AUa 1613/12, opubl. LEX nr 1305951, wyrok SA w Białymstoku z dnia 5.12.2013 r., III AUa 657/13, opubl. LEX nr 1409030)

W przeprowadzonym postępowaniu sądowym ubezpieczony udowodnił złożonymi dokumentami oraz zeznaniami świadków, że wykonywał prace w szczególnych warunkach jako maszynista ciężkich maszyn budowlanych w następujących okresach:

- od 1.04.1974 r. do 27.10.1981 r., od 17.10. 1983 r. do 03.10.1987 r., od 11.04.1991 r. do 30.06.1992 r. w Przedsiębiorstwo (...) w Ł.;

- od 28.10.1981 r. do 16.10.1983 r. w (...) SA w W. (na budowie za granicą w Libii);

- od 04.10.1987 r. do 12.04.1991 r. w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w Ł.;

- od 12.04.1991 r. do 21.11.1992 r. w (...) SA w O.;

- od 22.03.1993 r. do 31.12.1998 r. w (...) Spółka z o.o. w Ł..

Podkreślić należy, że mimo nieprecyzyjnego nazewnictwa stanowiska pracy ubezpieczonego przez pracodawców, to jednak ze zgromadzonego materiału dowodowego bezsprzecznie wynika, że wnioskodawcy w powyższych zakładach pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał faktycznie prace maszynisty ciężkich maszyn budowlanych jako maszynista koparek jednonaczyniowych i maszynista spycharek gąsienicowych.

Analiza zaś treści wykazu A do powołanego Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. wskazuje, że przedmiotowe prace są wymienione w dziale V poz. 3 jako prace w szczególnych warunkach.

Natomiast stanowisko maszynisty żurawi samojezdnych kołowych (tj. ciężkiej maszyny budowlanej) wymienione jest w załączniku nr 1 do Zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku (Dz. Urzędowy (...) nr 3, poz. 6 z 06.12.1983 r.) w Wykazie A dziale V poz. 3 punkt 1 i 3.

Prace te były wykonywane w sposób stały i w pełnym wymiarze czasu pracy. Stanowiły podstawowe, zasadnicze zajęcie wnioskodawcy jako pracownika.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że ubezpieczony wykazał, że stale, a więc w sposób ciągły w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy świadczył pracę w okresach od 1.04.1974 r. do 27.10.1981 r., od 17.10. 1983 r. do 03.10.1987 r., od 12.04.1991 r. do 21.11.1992 r., od 28.10.1981 r. do 16.10.1983 r., od 04.10.1987 r. do 12.04.1991 r., od 12.04.1991 r. do 21.11.1992 r., od 22.03.1993 r. do 31.12.1998 r. wymienioną w dziale V poz. 3 cytowanego wykazu A załącznika do Rozporządzenia RM z dnia 7 lutego 1983 r. Dodatkowym potwierdzeniem są świadectwa pracy w szczególnych warunkach z zakładów pracy, które są złączone do akt sprawy i akt emerytalnych wnioskodawcy.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego w Łodzi w przedmiotowej sprawie z zebranego materiału dowodowego wynika bezsprzecznie, że w okresie 15 lat, wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał czynności zaliczane do pracy w warunkach szczególnych, a także odwołujący spełnił wszystkie przesłanki wymagane do nabycia prawa do emerytury.

W świetle art. 100 ust. 1. ustawy o emeryturach i rentach z FUS prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek w dniu 8 grudnia 2014 r., zaś urodził się w dniu (...), a zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 1 grudnia 2014 r. tj. od dnia spełnienia wszelkich warunków określonych cytowanymi przepisami, czyli od miesiąca złożenia wniosku o świadczenie emerytalne.

Uwzględniając wszystkie powyższe okoliczności Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku uznając odwołanie wnioskodawcy za zasadne.