Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2016 roku

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie IV Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Banaś

Protokolant: sekr. sąd. Anna Komaniecka – Ptasznik

przy udziale prokuratora Dominka Puchały

po rozpoznaniu w dniu 19.02.2015 roku, 28.04.2015 roku, 26.05.2015 roku, 2.07.2015 roku, 15.10.2015 roku, 14.12.2015 roku, 26.01.2016 roku, 23.02.2016 roku

sprawy

T. O., ur. (...) w S., syna A. i D. z domu L.

oskarżonego o to, że:

I.  w nocy z 14 na 15 czerwca 2013 roku w S., na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dokonał włamania do mieszkania nr (...) w ten sposób, że wyłamał roletę antywłamaniową okna, a następnie dokonał kradzieży telewizora marki S. (...) cali o wartości 2069 złotych, aparatu fotograficznego marki B. o wartości 219,93 złotych, dekodera (...) wraz z kartą o wartości 1000 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 1081 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 1798 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 110 złotych, telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości 100 złotych, telefon komórkowy marki L. (...) o wartości 100 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 200 złotych, modemu o wartości 200 złotych na szkodę K. M., przy czym T. O. dopuścił się tego czynu będąc skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 27 marca 2012 roku w sprawie VI K 57/12 obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 2 lutego 2011 roku, w sprawie IV K 423/10 za czyn z art. 278 § l kk w zw. z art. 64 § l kk, na karę łączną 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od 11 stycznia 2012 roku do 11 października 2012 roku, z zaliczeniem okresów od 23 listopada 2009 roku, do 23 listopada 2009 roku, 24 listopada 2009 roku do 24 listopada 2009 roku, 25 listopada 2009 roku do 25 listopada 2009 roku, 28 października 2010 roku do 25 lutego 2011 roku, 13 maja 2011 roku do 11 lipca 2011 roku,

tj. o czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk

II.  w okresie od 2011 roku, daty bliżej nie ustalonej, do 20 czerwca 2013 roku w P. posiadał bez wymaganego zezwolenia pistolet (...) model P – 99, kaliber 9 mm o numerze (...), produkcji niemieckiej z 2011 roku oraz trzy naboje pistoletowe kaliber 9 mm, produkcji niemieckiej na których posiadanie wymagane jest zezwolenie,

tj. o czyn z art. 263 § 2 kk

I.  Oskarżonego T. O. w ramach czynu I uznaje za winnego tego, że w nocy z 14 na 15 czerwca 2013 roku w S., na ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu ze S. M., dokonał kradzieży z włamaniem do mieszkania nr (...) w ten sposób, że wyłamał roletę antywłamaniową okna, a następnie dokonał zaboru telewizora marki S. (...) cali o wartości 1789 złotych, aparatu fotograficznego marki B. z kartą pamięci o wartości 219,93 złotych, dekodera O. wraz z kartą o wartości około 1000 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 1081 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 1798,19 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 110 złotych, telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości około 100 złotych, telefonu komórkowego marki L. (...) o wartości około 100 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości około 200 złotych, modemu T-mobile o wartości około 200 złotych, dwóch maszynek do golenia marki P. o wartości około 200 złotych, papierosa elektrycznego marki M. o wartości około 100 złotych, odtwarzacza do kina domowego marki S. o wartości około 500 złotych, konsoli PlayStaion 3 i 9 sztuk gier o wartości około 900 złotych, na szkodę K. M. oraz wiertarki T. o nieustalonej wartości, na szkodę R. M., przy czym dopuścił się tego czynu będąc skazany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2007 roku w sprawie V K 1118/07, w tym obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 19 października 2005 roku, w sprawie XIV K 937/05, za czyn z art. 279 § l kk w zw. z art. 64 § l kk, na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 6 października 2007 roku do dnia 24 marca 2009 roku, z zaliczeniem okresu od dnia 17 grudnia 2004 roku do dnia 30 grudnia 2004 roku i za to na podstawie art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk w zw. z art. 33 § 2 kk wymierza mu karę 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych.

II.  Oskarżonego uznaje za winnego popełnienia zarzuconego mu w pkt II czynu i za to na podstawie art. 263 § 2 kk wymierza mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

III.  Na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 roku, poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art. 46 § 1 kk w brzmieniu przed zmianą wprowadzoną ustawą z dnia 20.02.2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 roku, poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego K. M. kwoty 1229,93 złotych (jednego tysiąca dwustu dwudziestu dziewięciu zł dziewięćdziesięciu trzech gr), przy czym solidarnie ze S. M., skazanym prawomocnie przez Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w dniu 18.09.2014 roku, w sprawie IV K 1520/13, do kwoty 929,93 (dziewięciuset dwudziestu dziewięciu zł dziewięćdziesięciu trzech gr)

V.  Na podstawie art. 44 § 6 kk orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa pistoletu (...) model P – 99, kaliber 9 mm o numerze (...) wraz z magazynkiem, przechowywanych w magazynie Komisariatu Policji S. – Ś. w S..

VI.  Na podstawie art. 230 § 2 kpk zwraca J. S., współwłaścicielowi Lombardowi B. w S. umowę nr (...), przechowywaną w aktach sprawy na karcie 30.

VII.  Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zalicza oskarżonemu okres pozbawienia wolności w sprawie w dniu 20.06.2013 roku przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności.

VIII.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 800 (ośmiuset) złotych tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe związanego z jego udziałem w sprawie.

Sygn. akt IV K 850/14

UZASADNIENIE

Na podstawie zgromadzonego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego, sąd ustalił następujący stan faktyczny.

K. M. w 2013 roku wynajmował mieszkanie nr (...) przy ul. (...) w S., znajdujące się na parterze budynku. W dniu 14 czerwca 2013 roku wyszedł z lokum około godziny 21.00, zostawił zamknięte drzwi i okna, opuścił antywłamaniowe rolety. W godzinach późno nocnych pod okna mieszkania przyszli S. M. i T. O.. Po wyłamaniu rolety dostali się przez okno do środka, skąd zabrali należące do K. M. przedmioty: telewizor marki S. (...) cali o wartości 1789 złotych, aparat fotograficzny marki B. z kartą pamięci o wartości 219,93 złotych, dekoder O. wraz z kartą o wartości około 1000 złotych, telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 1081 złotych, telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 1798,19 złotych, telefon komórkowy marki S. (...) o wartości 110 złotych, telefon komórkowy marki N. (...) o wartości około 100 złotych, telefon komórkowy marki L. (...) o wartości około 100 złotych, telefon komórkowy marki S. (...) o wartości około 200 złotych, modem T-mobile o wartości około 200 złotych, dwie maszynki do golenia marki P. o wartości około 200 złotych, papieros elektryczny marki M. o wartości około 100 złotych, odtwarzacz do kina domowego marki S. o wartości około 500 złotych, konsolę PlayStation 3 i 9 sztuk gier o wartości około 900 złotych. Dodatkowo zabrali wiertarkę T. o nieustalonej wartości, należącą do R. M., którą K. M. wcześniej od niego pożyczył. Odgłosy wyłamywanej rolety obudziły L. K., która poprzez okno mieszkania zaobserwowała jak wymienieni wchodzą przez okno do mieszkania.

Dowód:

- zeznania K. M. k. 2-4, 67, 450-451

- dokumenty zakupu k. 7-13

- protokół oględzin mieszkania k. 14-16

- częściowo wyjaśnienia S. M. k. 33-34

- zeznania L. K. k. 151, 368-369

- kserokopie zdjęć k. 375-380

Telewizor marki S., dekoder, modem wraz z kartą dostępu oraz odtwarzacz dvd T. O. zabrał do swojego miejsca zamieszkania, przy ulicy (...) w P.. W trakcie przeszukania w dniu 20 czerwca 2013 roku zabezpieczono wymienione przedmioty, a następnie zwrócono właścicielowi. S. M. PlayStation wraz z grami zastawił w Lombardzie (...) w S., a sam zaczął używać telefonu komórkowego S. (...) H.. Również te przedmioty zabezpieczono i zwrócono właścicielowi. Jeszcze w dniu 19 czerwca 2013 roku z K. M. skontaktował się S. M., potwierdził, że zabrał z mieszkania dwa telefony, a resztę rzeczy ma „drugi sprawca” T. O.. Nieustalona osoba jeszcze tego samego dnia zwróciła właścicielowi telefon S. (...) X.. Nie ustalono co sprawcy zrobili z pozostałymi przedmiotami.

Dowód:

- zeznania K. M. k. 2-4, 67, 450-451

- protokół zatrzymania rzeczy k. 19-21, 28-29

- umowa lombardowa k. 30

- częściowo wyjaśnienia S. M. k. 33-34

- zeznania J. M. k. 49-50

- protokół przeszukania k. 51-53

- pokwitowanie odbioru rzeczy k. 175

W trakcie przeszukania działki rekreacyjnej w P. zabezpieczono należący do T. O. pistolet (...) model P – 99, kaliber 9 mm o numerze (...), produkcji niemieckiej z 2011 roku oraz trzy naboje pistoletowe kaliber 9 mm, produkcji niemieckiej. Wymieniony pistolet posiadał od roku 2011, na co nie uzyskał wymaganego zezwolenia.

Dowód:

- protokół przeszukania k. 54-56

- opinia na podstawie badań broni i balistyki k. 136 – 139

- wyjaśnienia oskarżonego T. O. k. 62-63, 94, 160, 328-329

T. O. ma 36 lat, wykształcenie podstawowe, z zawodu spawacz, jest kawalerem, ma dwoje dzieci. Nie posiada majątku, na dzień 19 lutego 2015 roku zatrudniony był jako magazynier w sklepie na okres próby 3 miesięcy, z dochodem netto 1800 złotych. Na jego utrzymaniu pozostają syn oraz konkubina. Nie leczył się psychiatrycznie i odwykowo. Był wielokrotnie karany za przestępstwa przeciwko mieniu, miedzy innymi wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2007 roku w sprawie V K 1118/07, w tym obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 19 października 2005 roku, w sprawie XIV K 937/05, za czyn z art. 279 § l kk w zw. z art. 64 § l kk, na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 6 października 2007 roku do dnia 24 marca 2009 roku, z zaliczeniem okresu od dnia 17 grudnia 2004 roku do dnia 30 grudnia 2004 roku. T. O. został zatrzymany w dniu 20 czerwca 2013 roku. Wyrokiem z dnia 18 września 2014 roku S. M. został skazany za kradzież z włamaniem na szkodę K. M., w tym zobowiązany do naprawienia szkody w kwocie 929,93 złotych.

Dowód:

- dane osobopoznawcze k. 64

- protokół zatrzymania k. 57

- odpisy orzeczeń k. 108-133, 416-418

- wyjaśnienia T. O. k. 160, 328 verte

- wyrok z dnia 18.09.2014 roku k. 297-299

- informacja o oskarżonym z Krajowego Rejestru Karnego k. 428-430

Przesłuchiwany w charakterze podejrzanego w dniach 20 czerwca 2013 roku oraz 28 października 2013 roku T. O. nie przyznał się do pierwszego z zarzucanych mu czynów, tj. do czynu z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk. Wyjaśniał, iż nie miał świadomości, że bierze udział w kradzieży. Myślał, że pomaga swojemu znajomemu S. M. w przeprowadzce, w szczególności nie przyznał się do tego jakoby miał uczestniczyć w forsowaniu rolet antywłamaniowych, czy też pomagać w wynoszeniu rzeczy z przedmiotowego mieszkania. Wyjaśnił również, że bezpośrednio po tym zdarzeniu kupił od S. M. cześć skradzionych przez niego przedmiotów, nie mając świadomości, iż pochodzą one z przestępstwa.

T. O. przyznał się natomiast do drugiego z zarzucanych mu czynów, tj. posiadania bez wymaganego zezwolenia pistoletu (...), czyli czynu z art. 263 § 2 kk (k. 62 – 63, 160).

W trakcie konfrontacji ze S. M. w dniu 20 czerwca 2011 roku podtrzymał swoją relację (k. 94).

Na rozprawie dnia 19 lutego 2015 roku T. O. ponownie nie przyznał się do czynu zarzucanego mu w punkcie pierwszym aktu oskarżenia, przyznając się jednocześnie do czynu zarzucanego w punkcie drugim. Odmówił składania wyjaśnień, podtrzymując wyjaśnienia wcześniej złożone w sprawie (k. 328 – 329).

Sąd zważył, co następuje:

Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że oskarżony dopuścił się nie tylko czynu z art. 263 § 2 kk, ale również kradzieży z włamaniem na szkodę K. M.. Przede wszystkim przedstawione powyżej ustalenia potwierdzają zeznania świadków L. K. i K. M.. Pokrzywdzony relacjonował, że S. M. kontaktował się z nim telefonicznie w dni 19 czerwca 2013 roku, oświadczając „że on nie dokonał włamania, jedynie otwierał okno i zabrał dwa telefony (…) oraz, że resztę rzeczy ma T. O. – drugi sprawca” (k. 67 verte). Pomijając, czy kontakt miał miejsce za pośrednictwem znajomej A. J., bo tego w toku rozprawy już świadek nie pamiętał (k. 451), ma to małe znaczenia, bo pewne jest, że informacje pochodziły od jednego ze sprawców kradzieży. Na dzień rozmowy pokrzywdzony bowiem nie wiedział kto zabrał rzeczy, a co istotne wtedy dowiedział się o danych T. O.. Dane te przytoczył do protokołu w dniu 20 czerwca 2013 roku, nie sposób więc przyjąć, że je wymyślił, czy usłyszał od innej osoby niż S. M.. Ten z kolei ciągle zmieniając swoje twierdzenia jest niewiarygodny. K. M. przyznał się bowiem tylko do zaboru dwóch telefonów, a przecież pewnie ustalono, że PlayStation z grami wstawił do lombardu. Jednocześnie twierdził, że nie dokonał włamania, a wszedł przez otwarte okno, by ostatecznie w toku swojego postępowania przyznać się do kradzieży z włamaniem. Zresztą w toku pierwszych wyjaśnień w dniu 18 czerwca 2013 roku S. M., o ile wymienił już część zabranych rzeczy, nie wspomniał słowem o roli T. O., wyjaśniając „rzeczy z mieszkania sprzedałem (…) przypadkowym osobom na ulicy, których nie znam” (k. 33 verte). Dopiero kiedy usłyszał wersję oskarżonego O. i W. B. w czasie konfrontacji w dniu 20 sierpnia 2011 roku, momentalnie dostosował do niej swoją relację (vide k. 93, 94).

Wymieniona trójka zaczęła więc forsować opis zdarzeń, w którym wyłącznie winnym kradzieży z włamaniem jest S. M.. Wedle tej wersji T. O. i jego konkubina cały czas pozostawali w znacznej odległości od miejsca zdarzenia, w żadnym momencie nie biorąc czynnego udziału w kradzieży. Przyznali jedynie, że za sumę 450 złotych nabyli od S. M. telewizor marki S., który następnie znaleziono w ich mieszkaniu w trakcie przeszukania w dniu 20 czerwca 2013 roku.

Sąd nie dał wiary tym depozycjom, stoją one bowiem w oczywistej sprzeczności, nie tylko dowodami, ale z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Nie sposób uwierzyć w ich kontekście, twierdzeniom T. O., że „nie domyślał się, że on (S. M. – przyp. sądu) włamuje się do mieszkania”, podając jednocześnie, że „S. poprosił mnie, żebym przyszedł do niego i pomógł mu z telewizorem. Ja mu odmówiłem pomocy. Powiedziałem żeby wszystko sam sobie powynosił” (k. 62 verte). Skoro więc się zgodził na pomoc, to zachowanie odmawiające na miejscu pomocy przy noszeniu rzeczy, które jest kwintesencją przeprowadzki, pozostaje zupełnie wątpliwe. Zwłaszcza, że wykazał wcześniej tak daleko idący altruizm, w ramach którego gotów był w środku nocy, przy pomocy swojej znajdującej się w zaawansowanej ciąży narzeczonej, nieść koledze tego rodzaju pomoc. W tych więc okolicznościach pomoc polegająca na przenoszeniu rzeczy do samochodu wydaje się czymś naturalnym. Należy też pamiętać, że rzekoma przeprowadzka miała mieć miejsce po północy, a nie jest to pora typowa dla takich działań, wprost przeciwnie o takiej porze, pod osłoną nocy, często dochodzi do kradzieży. Oskarżony O., sam wielokrotnie karany z kradzieże, znający przeszłość przestępczą kolegi, musiał to wiedzieć. W konsekwencji sąd nie uwierzył oskarżonemu, który próbował udowodnić, że jest tak naiwny, że nie wiedział co robi.

Relacji oskarżonego, S. M. i W. B. przeczą też zeznania L. K.. S. K. M. jednoznacznie podała, że obudziły ją odgłosy wyłamywanej rolety, a dokonywało tego dwóch mężczyzn, relacjonowała dalej „ci mężczyźni, którzy robili coś przy rolecie ubrani byli na ciemno. Jeden z nich wszedł do mieszkania i podawał różne przedmioty, a drugi z nich odbierał je (…) W nocy widziałam tylko dwóch mężczyzn”. Ponadto zeznała, że wcześniej, w ciągu dnia widziała tych dwóch mężczyzn jak obserwują okna tego mieszkania oraz, że „jest na 100% pewna, że w nocy widziała tych dwóch mężczyzn.” (k. 151 verte). Te twierdzenia popierają zasady doświadczenia życiowego. Mając na względzie rodzaj i ilość zabranych rzeczy, w tym dość dużego telewizora, wynoszenie ich przez okno, mało prawdopodobne jest, żeby jedna osoba poradziła sobie z tym zadaniem. Musiałaby bowiem wielokrotnie wchodzić i wychodzić przez okno, przenosząc rzeczy, kiedy o wiele prostsze jest podawanie ich przez otwarte okno, w sposób jak opisała świadek. Na rozprawie dnia 26 maja 2015 roku łagodząc kategoryczność wcześniej składanych zeznań L. K., potwierdziła jednak złożone wcześniej depozycje. Należy pamiętać, że od zdarzenia minęły blisko 2 lata, więc zeznania złożone bezpośrednio po kradzieży są bardziej wiarygodne.

W konsekwencji wskazanej oceny sąd nie dał wiary oskarżonemu i S. M., jak również zeznaniom W. B.. Nie wykluczając, że wymieniona była na miejscu kradzieży, zupełnie nieprawdziwie przedstawiła zachowanie swojego konkubenta. Stwierdzając, że ten nie brał udziału w kradzieży z włamaniem, zeznała nieprawdę. Pomijając nawet sprzeczność tej relacji z materiałem dowodowym, czy nieścisłości w zakresie zabranych rzeczy, czy kwoty zakupu, świadek przedstawiła okoliczności spotkania ze S. M. inaczej niż T. O.. Wymienieni odmiennie opisali jak doszło do zainicjowania tego spotkania, w tym W. B. twierdziła, że S. M. ich zaczepił, kiedy przejeżdżali, a dopiero później zadzwonił (vide k. 384 verte). Z kolei T. O. utrzymywał, że S. M. wcześniej dzwonił i umówił się (vide k. 329), czyli jechał z konkubiną na ul. (...) w tym właśnie celu. W związku z tym nie sposób uwierzyć kobiecie, że nie wiedziała, że jadą na ustalone wcześniej ze S. M. spotkanie.

Niewiele wniosły do sprawy zeznania J. M., bo wymieniona nie kwestionując, że ujawniono w jej mieszkaniu rzeczy pokrzywdzonego, przedstawiła wersję zdarzeń usłyszaną od córki i jej chłopka. W oparciu o dokumenty zakupu z kart 7 – 13 sąd ustalił dane i ceny zabranych przedmiotów. Z kolei zapoznając się z procesowymi dokumentami oględzin mieszkania, przeszukania osób i miejsc oraz zatrzymania rzeczy, prześledził jak wyżej, w jaki sposób zostały przełamane zabezpieczenia mieszkania oraz co stało się z częścią zabranych przedmiotów. Ustalenia w tym zakresie uzupełnia umowa lombardowa z dnia 15 czerwca 2013 roku, która potwierdziła, że S. M. zastawił w lombardzie (...) PlayStation z grami. Dodatkowo, na co wskazuje protokół przeszukania działki rekreacyjnej w P., użytkowanej przez oskarżonego, ten posiał pistolet (...) model P – 99, kaliber 9 mm o numerze (...), produkcji niemieckiej z 2011 roku oraz trzy naboje pistoletowe kaliber 9 mm, również produkcji niemieckiej. Tego czynu oskarżony nie kwestionował, wskazując, że wymieniony pistolet posiadał od roku 2011, nie mając na to zezwolenia. Takie zezwolenie było wymagane, co potwierdziła opinia o nr (...) (k. 136 – 139).

Reasumując sąd ustalił, że T. O. w nocy z 14 na 15 czerwca 2013 roku w S., na ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu ze S. M., dokonał kradzieży z włamaniem do mieszkania nr (...) w ten sposób, że wyłamał roletę antywłamaniową okna, a następnie dokonał zaboru telewizora marki S. (...) cali o wartości 1789 złotych, aparatu fotograficznego marki B. z kartą pamięci o wartości 219,93 złotych, dekodera O. wraz z kartą o wartości około 1000 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 1081 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 1798,19 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości 110 złotych, telefonu komórkowego marki N. (...) o wartości około 100 złotych, telefonu komórkowego marki L. (...) o wartości około 100 złotych, telefonu komórkowego marki S. (...) o wartości około 200 złotych, modemu T-mobile o wartości około 200 złotych, dwóch maszynek do golenia marki P. o wartości około 200 złotych, papierosa elektrycznego marki M. o wartości około 100 złotych, odtwarzacza do kina domowego marki S. o wartości około 500 złotych, konsoli PlayStaion 3 i 9 sztuk gier o wartości około 900 złotych, na szkodę K. M. oraz wiertarki T. o nieustalonej wartości, na szkodę R. M., czyli dopuścił się czynu z art. 279 § 1 kk.

Zmieniając opis czynu sąd uwzględnił, że poza przedmiotami wskazanymi w zarzucie aktu oskarżenia, sprawcy zabrali również dwie maszynki do golenia marki P., papieros elektryczny marki M., odtwarzacz do kina domowego marki S. konsolę PlayStation 3 i 9 sztuk gier, jak też wiertarkę T.. W zakresie ostatniego przedmiotu, wobec ustalenia, że należał do R. M. (k. 450 verte – 451), poczynił również odpowiednią korektę w wyroku. Sąd poza wskazaniem prawidłowych nazw zabranych rzeczy, podał ich wartość. Kwoty, które wynikały z dokumentów zakupu przytoczył jako pewne wprost, pozostałe szacował posługując się sformułowaniem „około”. Przy tym wskazał wartość telewizora marki S. (...) cali na kwotę 1789 złotych, bo wbrew aktowi oskarżenia, podana przez prokuratora kwota 2069 złotych, zawierała dodatkowo koszt przedłużenia gwarancji (vide k. 11).

Ponadto oskarżony działał w ramach powrotu do przestępstwa, jednak inaczej opisanego niż w akcie oskarżenia. Był bowiem karany wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 20 grudnia 2007 roku w sprawie V K 1118/07, w tym obejmującym wyrok Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 19 października 2005 roku, w sprawie XIV K 937/05, za czyn z art. 279 § l kk w zw. z art. 64 § l kk, na karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dnia 6 października 2007 roku do dnia 24 marca 2009 roku, z zaliczeniem okresu od dnia 17 grudnia 2004 roku do dnia 30 grudnia 2004 roku, co wynika dopiero z odpisy wyroku załączonego na karcie 416 – 418 akt sprawy. Niemniej wyrok ten zawiera błąd w opisie wyroku z dnia 19 października 2005 roku, w sprawie XIV K 937/05, nie odnotowując, że oskarżony był już skazany w warunkach art. 64 § 1 kk. Zapoznając się bowiem z przedmiotowym wyrokiem (k. 113) sąd ustalił, że T. O. wymierzono karę 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności za czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

W związku z tym, że oskarżony był uprzednio skazany w warunkach określonych w 64 § 1 kk, odbył łącznie co najmniej rok kary pozbawienia wolności i w ciągu 5 lat po odbyciu kary, popełnił ponownie przestępstwo kradzieży z włamaniem, jego zachowanie dodatkowo należało zakwalifikować z art. 64 § 2 kk. Podstawą tej kwalifikacji, wbrew aktowi oskarżenia, nie mógł być wyrok łączny Sądu Rejonowego w Szczecinie z dnia 27 marca 2012 roku w sprawie VI K 57/12, bo już z opisu tego wyroku wynika, że wyrok ten nie obejmował skazania za umyślne przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, przestępstwo zgwałcenia, rozboju, kradzieży z włamaniem lub inne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy lub groźbą jej użycia w warunkach art. 64 § 1 kk.

Ponadto oskarżony w okresie od nieustalonego dnia 2011 roku do 20 czerwca 2013 roku posiadał bez wymaganego zezwolenia pistolet (...) model P – 99, kaliber 9 mm o numerze (...), produkcji niemieckiej z 2011 roku oraz trzy naboje pistoletowe kaliber 9 mm, produkcji niemieckiej, nie mając zezwolenie, czyli dopuścił się czyni z art. 263 § 2 kk.

Przesłanką konieczną do przypisania sprawcy odpowiedzialności za popełnione przestępstwo jest wykazanie też winy. Oskarżony będąc osobą dorosłą, w pełni sił tak fizycznych, jak i umysłowych, mógł zachować się w sposób odmienny, zgodny z prawem i nie naruszający norm prawnych. Dokonując kradzieży działał z zamiarem bezpośrednim, chciał popełnić przypisany mu czyn. Stopień jego winy, należy określić jako wysoki. W świadomości przeciętnego dorosłego człowieka znajduje się podstawowa wiedza, że opisane w sentencji wyroku zachowanie jest niezgodne z obowiązującym porządkiem prawnym, a jest to już oczywiste dla osoby, która była uprzednio karana za przestępstwa przeciwko mieniu – taką zaś osobą jest oskarżony. Oskarżony wykorzystał nieobecność pokrzywdzonego, a ilość i gabaryty rzeczy, warunkujące nie tylko sposób ich wynoszenia, ale też ich transport, miejsce przechowywania, wskazują, że musiał razem ze S. M. rozwiązania w tym zakresie przemyśleć i zaplanować.

W zakresie czynu drugiego również miał świadomość, że nie posiadając zezwolenia na broń dopuszcza się przestępstwa. Taki stan rzeczy utrzymywał przez okres przynajmniej półtora roku, co również zwiększa jego stopień winy.

Kolejną okolicznością obciążającą oskarżonego jest stopień społecznej szkodliwości przestępstw, szczególnie kradzieży z włamaniem Uwzględniając do jego oceny kryteria z art. 115 § 2 kk, w tym okoliczności przedmiotowo – podmiotowe czynu, a mianowicie – z jednej strony w/w sposób działania, związane z tym nastawienie psychiczne, motywację, w tym chęć uzyskania w łatwy sposób korzyści finansowej oraz stosunkowo wysoki rozmiar szkody, na którą składała się wartość pojazdu, należy przyjąć, że ów stopień był znaczny. Sąd podziela dotychczasową linię orzeczniczą sądów karnych, że przestępstwa z art. 279 § 1 kk, w tym szczególnie kradzieży z włamaniem do mieszkań, które powinny być dla ich użytkowników nienaruszalnym azylem, cechuje wysoki stopień społecznej szkodliwości. W przypadku oskarżonego stopień społecznej szkodliwości potęguje nagminność tego typu przestępstw na tutejszym terenie i w Polsce. Oskarżony, bez wątpienia mając tego świadomość, przyłączył się kolejny raz do tego typu zachowań zabronionych, które swoją masowością stanowią poważne zagrożenie ładu społecznego, co też stanowi okoliczność go obciążającą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 4.07.2001 roku, w sprawie II Aka 106/01, opubl. Prok. i Pr. 2002/4/17; tezę 2 wyroku Sądu Najwyższego z dnia 3.04.1997 roku, w sprawie III KKN 196/96, opubl. OSNKW 1997/7-8/59 ).

Do kolejnych okoliczności obciążających oskarżonego zaliczył, poza działaniem w młodym wieku 33 lat ponownie w warunkach recydywy, tym razem w formie multirecydywy, właśnie jego wcześniejszą karalność, którą należy ocenić szczególnie negatywnie. Oskarżony T. O., poza wyrokami łącznymi, był karany piętnastokrotnie, w tym ośmiokrotnie za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym pięciokrotnie za kradzieże z włamaniem (k. 428 – 430). Należy więc uznać, że pomimo odbywania wieloletnich kar pozbawienia wolności, proces resocjalizacji nie przebiegł prawidłowo.

Sąd po stronie oskarżonego jako jedyną okoliczność łagodzącą odnotował przyznanie się do czynu II. Tej okoliczności nie należy przeceniać wobec dowodów, z którymi oskarżony nie mógł polemizować.

W tych okolicznościach wymierzył oskarżonemu za czyn z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 2 kk, zagrożony karą powyżej roku pozbawienia wolności do lat 15, karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej, z uwagi na dość dobrą sytuację majątkową oskarżonego, jego możliwości zarobkowe, na kwotę 20 złotych.

Z kolei za czyn z art. 263 § 2 kk, zagrożony karą od 6 miesięcy do 8 lat pozbawienia wolności, wymierzył karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego okoliczność, że oskarżony dopuścił się czynu, który „nie jest zbieżny z pozostałymi skazaniami” (k. 451), nie pozwala na postawienie mu pozytywnej prognozy kryminalistycznej. Wprost przeciwnie dopuszczanie się przez oskarżonego czynów godzących w różne dobra, naruszających różne przepisy, wskazuje na jego głęboką demoralizację.

Uwzględniając różnorodzajowość przypisanych przestępstw, wymierza oskarżonemu karę łączną 3 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Zastosował w tym zakresie zasadę częściowej kumulacji kar pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 46 § 1 kk zobowiązał oskarżonego do naprawienia szkody wyrządzonej czynem opisanym w pkt I, uwzględniając, że taki obowiązek został również nałożony prawomocnie w dniu 18 września 2014 roku na skazanego S. M. (vide k. 297 – 299), stąd zobowiązanie solidarne. Jednocześnie ustalając, że pokrzywdzony, poza aparatem fotograficznym marki B. z kartą pamięci, telefonami marki S. (...), N. (...), LG KU 990i, Samsung GT – (...) oraz modemem T-mobile, nie odzyskał również maszynek marki P. i papierosa M., określił go na kwotę 1229,93 złotych, formułując zobowiązanie solidarne do kwoty wskazanej przez sąd w sprawie IV K 1520/13.

Na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczył okres zatrzymania na poczet kary pozbawienia wolności.

Tak skonstruowana kara spełnia wymóg adekwatności do społecznej szkodliwości popełnionych czynów oraz stopnia zawinienia oskarżonego. Realizuje również dyrektywy wymiaru kary, w tym w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej.

Mając możliwość bezpośredniego kontaktu z T. O., uwzględniając powołaną wcześniejszą karalność oskarżonego, sąd uznał, że jego resocjalizacja może nastąpić jedynie w warunkach pozbawienia wolności, gdyż każda inna kara byłaby przez niego poczytana jako wyraz własnej bezkarności. Oskarżony będąc już wielokrotnie karany, odbywał już bez resocjalizacyjnego rezultatu kary pozbawienia wolności.

W ocenie sądu tak wymierzona kara sprzyjać będzie też właściwemu kształtowaniu się świadomości prawnej społeczeństwa, wpływając na umocnienie się przekonania, że żadne przestępstwo nie uchodzi bezkarnie i nie popłaca, a wręcz przeciwnie spotyka się ze sprawiedliwą represją karną. Przede wszystkim umożliwi próbę wychowania oskarżonego, wpojenia mu podstawowych norm społecznych, poszanowania mienia innych osób oraz konieczności przestrzegania porządku prawnego.

Przedstawione rozstrzygnięcia w zakresie kary, wobec zmiany kodeksu karnego, kierując się zasadą powołanego art. 4 § 1 kk, sąd sformułował na podstawie poprzednio obowiązującej ustawy, bo jest względniejsza dla oskarżonego. W szczególności aktualna treść art. 46 § 1 kk przekonuje, że zastosowanie ustawy nowej byłoby mniej korzystne.

Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania sąd w oparciu o art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk orzekł o jego kosztach, obciążając oskarżonego poniesionymi w sprawie wydatkami oraz w myśl art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity: Dz. U. z 1983 roku, Nr 49, poz. 223) opłatą.