Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W toku przewodu sądowego Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił następujący stan faktyczny:

W okresie od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. na terenie województwa (...) działalność przestępczą polegającą na przywożeniu wyrobów tytoniowych z terytorium Białorusi bez zgłaszania tego faktu polskim organom celnym, magazynowaniu, a następnie sprzedaży, prowadziła grupa przestępcza, w skład której wchodzili zamieszkujący w B. bracia K. R. (1), R. R. (1) i H. R. (1), ich rodzice Z. R. i D. R. (1), a także utrzymujący z członkami rodziny R. kontakty towarzyskie K. B. i J. B. oraz funkcjonariusze Służby Celnej M. A. (1) i S. D..

( k. 439-439v., 453, 1409v. – wyjaśnienia oskarżonego R. R. (1) w części uznanej za wiarygodną; k. 477, 1411v. – wyjaśnienia oskarżonego M. A. (1) w części uznanej za wiarygodną; k. 203-204 – informacja z Izby Celnej w B.; materiały niejawne zgromadzone podczas czynności przeprowadzonych pod krypt. (...) (Pf 131/15))

W 2012 r. K. R. (1), R. R. (1), H. R. (1) oraz ich znajomi K. B. i J. B. nie posiadali stałego zatrudnienia i utrzymywali się z prac dorywczych, a jednym ze źródeł uzyskiwanych przez nich dochodów był zysk ze sprzedaży papierosów, które przywozili z terytorium Białorusi bez zgłaszania tego faktu polskim organom celnym. Na początku 2012 r. uzgodnili między sobą, iż będą wyjeżdżać na terytorium Białorusi w sposób zorganizowany, tak aby zmniejszyć prawdopodobieństwo wykrycia przemytu. Realizując założony plan poruszali się w okresie od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. w grupach, jadąc z reguły samodzielnie własnymi samochodami osobowymi i przekraczając granicę polsko-białoruską przez przejście graniczne w S.. Sporadycznie na terytorium Białorusi wyjeżdżał także Z. R., który przekraczał przejście graniczne w T.. Wyżej wymienieni nabywali następnie na terenie Białorusi znaczne ilości papierosów, które przywozili do Polski nie zgłaszając tego faktu polskim organom celnym. Do czasu dalszej sprzedaży Z. i D. R. (2) przechowywali część papierosów w swoim domu przy ul. (...) w B..

( k. 203-204 – informacja z Izby Celnej w B.; k. 439-439v., 453, 1409v. – wyjaśnienia oskarżonego R. R. (1) w części uznanej za wiarygodną; k. 203-204 – informacja z Izby Celnej w B.; materiały niejawne zgromadzone podczas czynności przeprowadzonych pod krypt. (...) (Pf 131/15); k. 929, 930, 933-937, 1406v.- (...) – dane osobopoznawcze)

W tym samym okresie czasie K. B., w imieniu grupy utworzonej wraz z braćmi R. oraz J. B., zaproponował pracującemu na przejściu granicznym w S. funkcjonariuszowi Służby Celnej M. A. (2) przyjęcie pieniędzy w zamian za przeprowadzanie pobieżnych kontroli należących do nich samochodów w trakcie kontroli granicznej, w których to samochodach były ukryte papierosy bez polskich znaków akcyzy. M. A. (1) przyjął propozycję K. B., w związku z czym K. R. (1), R. R. (1), H. R. (1), K. B. i J. B. złożyli się po około 600 zł i przekazali mu pieniądze w kwocie nie mniejszej niż 3.000 zł.

( k. 491, 1410v. – wyjaśnienia K. B. w części uznanej za wiarygodną; k. 289 – analiza kryminalistyczna połączeń telefonicznych; materiały niejawne zgromadzone podczas czynności przeprowadzonych pod krypt. (...) (Pf 131/15))

K. B. przewożąc przez granicę polsko-białoruską w S. w okresie od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r., w ramach udziału w grupie przestępczej utworzonej wraz z braćmi R., ukryte w samochodzie papierosy przekazywał pieniądze w zamian za dokonanie pobieżnej kontroli samochodu również funkcjonariuszowi Służby Celnej S. D. w ten sposób, że nie mniej niż 10 razy pozostawił w samochodzie w widocznym miejscu banknoty o nominale 100 zł, które S. D. zabrał w czasie kontroli.

( k. 491, 1410v. – wyjaśnienia K. B. w części uznanej za wiarygodną; materiały niejawne zgromadzone podczas czynności przeprowadzonych pod krypt. (...) (Pf 131/15))

W okresie od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. K. R. (1) nabył i przechowywał, a także pomógł pozostałym członkom grupy wjeżdżącym na teren Białorusi w ukryciu przywiezionych do Polski papierosów bez polskich znaków akcyzy w łącznej ilości 54.340 paczek. K. R. (1) dokonał w ten sposób uszczuplenia należności publicznoprawnej w postaci podatku akcyzowego w kwocie 698.269 zł.

( materiały niejawne zgromadzone podczas czynności przeprowadzonych pod krypt. (...) (Pf 131/15); k. 197-202 – informacja Urzędu Celnego w L. )

W wyniku przeszukań przeprowadzonych w dniu 24 kwietnia 2013 r. ujawniono:

- w pomieszczeniach zajmowanych przez H. R. (1) przy ul. (...) w B. 53 paczki papierosów bez polskich znaków akcyzy;

- w schowkach umieszczonych w samochodzie marki C. (...) nr rej. (...) używanym przez R. R. (1) 45 paczek papierosów bez polskich znaków akcyzy;

- w domu należącym do D. i Z. R. przy ul. (...) w B. 960 paczek papierosów bez polskich znaków akcyzy.

( k. 313-315, 333-335, 425-429 – protokoły przeszukania)

K. B., R. R. (1) oraz D. R. (1) byli karani sądownie:

- K. B. został wyrokiem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 6 października 2014 r. w sprawie VII K 650/14 skazany za czyn z art. 86 § 1 k.k.s. w zb. z art. 63 § 6 k.k.s. w zb. z art. 54 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. na karę grzywny w wymiarze 130 stawek dziennych po 60 zł każda;

- D. R. (1) została wyrokiem Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej z dnia 2 września 2014 r. w sprawie VII K 233/14 skazana za czyn z art. 91 § 4 k.k.s. w zb. z art. 65 § 3 kks w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. na karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych po 60 zł każda;

- R. R. (1) został skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Nowym Dworze Mazowieckim z dnia 3 marca 2014 r. w sprawie II K 24/14 za czyn z art. 65 § 1 i 3 k.k.s. w zb. z art. 91 § 1 i 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. na karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych po 50 zł każda.

( k. 1574-1573, 1579-1580, 1588-1589 - odpisy z K. )

W stosunku do K. R. (1) i R. R. (1) toczyło się także postępowanie karne w którym Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2014 r. w sprawie II K 690/13 uznał ich za winnych popełnienia przestępstwa z art. 158 § 1 k.k. i warunkowo umorzył postępowanie na okres próby wynoszący 1 rok.

( k. 1577, 1588-1589 - odpisy z K. )

Oskarżeni J. B., M. A. (1), S. D., Z. R. oraz H. R. (1) nie byli dotychczas karani sądownie.

( k. 1581, 1582, 1583, 1584, 1585 - odpisy z K. )

W toku postępowania oskarżeni K. R. (1), R. R. (1) i H. R. (1) konsekwentnie nie przyznawali się do popełnienia zarzuconych im czynów.

Oskarżony K. R. (1) w czasie pierwszego przesłuchania w toku postępowania przygotowawczego podał, że jeździł na terytorium Białorusi i przemycał stamtąd papierosy do Polski z tym, że miało to miejsce przed 2012 r. Jeździł wtedy sam i przywoził papierosy na własne potrzeby, sporadycznie sprzedawał je kolegom. Zna J. B. i K. B., spotykał ich w kolejkach przed przejściem granicznym. Na granicy kontrolowany był przez funkcjonariusza o nazwisku A. oraz funkcjonariusza noszącego przydomek (...). Nigdy żadnemu z nich nie wręczył łapówki. Nie potrafił podać, skąd pochodzą papierosy ujawnione podczas przeszukania w dniu 24 kwietnia 2013 r. posesji przy ul. (...) (k. 463-464).

W trakcie kolejnych przesłuchań w śledztwie oraz przed Sądem oskarżony odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu mu pierwszych wyjaśnień nie potwierdził ich w części, w której przyznał się do przemytu papierosów przed 2012 r., ponieważ jego zdaniem taki fakt nie miał miejsca (k. 1183-1184, 1408v.- (...)).

Oskarżony R. R. (1) podczas pierwszych przesłuchań w toku postępowania przygotowawczego podał, że od kilku lat zajmuje się przemytem papierosów z terytorium Białorusi. Po papierosy jeździ 2-3 razy w tygodniu, z reguły samodzielnie. Jedynie czasami umawia się z J. B., K. B. oraz braćmi K. i H.. Jadą wówczas razem kilkoma samochodami. Będąc w grupie pomagają sobie wzajemnie informując się o sytuacji na przejściu granicznym w S.. Przywiezione z Białorusi papierosy odsprzedaje z zyskiem albo przekazuje je w tym celu J. B.. Czasami przekazuje je rodzicom, którzy sprzedają je umówionemu wcześniej nabywcy i odbierają pieniądze. Nadto podał, że zna funkcjonariuszy Służby Celnej M. A. (1) i S. D. noszącego ps. (...). Funkcjonariusze ci kontrolowali go wielokrotnie na przejściu granicznym, lecz nigdy nie wręczył im żadnych korzyści za umożliwienie przemytu papierosów, ani nie brał udziału w składce pieniędzy na taki cel (k. 438-440, 452-453).

W trakcie kolejnego przesłuchania w śledztwie, a także przed Sądem oskarżony odmówił składania wyjaśnień. Potwierdził treść swoich wcześniejszych wyjaśnień podnosząc zarazem, iż wymagają one uzupełnienia. Podał, iż nie umawiał się z J. B., K. B. oraz braćmi K. i H. na wspólne wyjazdy, bowiem spotykali się przypadkowo na granicy. Odnośnie zaś tej części wyjaśnień w której podał, że przemycone papierosy przekazywał J. B., stwierdził, iż przywiózł dla niego tylko jeden raz kilka paczek papierosów, o które wcześniej go poprosił. Nadto odnosząc się do tej części wyjaśnień, w której podał, iż zostawiał papierosy rodzicom, aby je sprzedali, zaznaczył, że podczas przesłuchania początkowo temu zaprzeczył, natomiast na kolejne pytania o tą okoliczność odpowiedział jedynie, że było to możliwe (k. 1186-1187, 1409-1409v.).

Oskarżony H. R. (1) podał, iż jeździ na Białoruś średnio dwa razy w tygodniu w różnych celach i wraca tego samego dnia. Przywozi ze sobą papierosy w dozwolonej przez prawo ilości. Na Białoruś jeżdżą także jego bracia, a także ojciec Z. R. oraz znajomi J. B. i K. B., ale nie wie, w jakim celu. Zdarza mu się jeździć razem z nimi oddzielnymi samochodami, ale nigdy w tym celu nie umawiają się wcześniej. Z J. B. i K. B. utrzymuje kontakty telefoniczne. Nigdy nie dawał celnikom łapówek i nie słyszał o takich funkcjonariuszach jak M. A. (1) i S. D. ps. (...) (k. 484-485, 1189-1190).

Przed Sądem oskarżony potwierdził treść wyjaśnień złożonych w postępowaniu przygotowawczym i odmówił składania dalszych wyjaśnień (k. 1410).

Oskarżony K. B. w trakcie pierwszego przesłuchania przyznał się do przemytu papierosów z terenu Białorusi. Zaprzeczył natomiast, aby miał wręczać łapówki funkcjonariuszom Służby Celnej M. A. (2) i S. D. ps. (...), których zna i odmówił składania dalszych wyjaśnień (k. 488-489).

Podczas kolejnego przesłuchania oskarżony nie przyznał się do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej. Podał, iż przemycał papierosy z Białorusi na własną rękę. Bracia R. i J. B. także zajmują się przemytem, ponieważ widuje ich na granicy. Podał, że M. A. (1) podczas kontroli na granicy poprosił go o przywiezienie z Białorusi 100 litrów oleju napędowego. Po spełnieniu tej prośby zapytał M. A. (1) o możliwość przeprowadzania mniej skrupulatnych kontroli na granicy. M. A. (1) nie zgodził się, ale też nie zaprzeczył. Razem z trzema braćmi R. i J. B. postanowili zebrać pieniądze na łapówkę dla M. A. (1). Każdy z nich przeznaczył na ten cel około 600 zł. Latem 2012 r. umówił się telefonicznie z M. A. (1) na drodze łączącej K. i S., gdzie wręczył mu zebrane pieniądze w kwocie 3000 zł. M. A. (1) wzbraniał się przed przyjęciem pieniędzy, ale mu ich nie zwrócił. Nadto podał, że podczas kontroli granicznej przekazywał pieniądze S. D. w ten sposób, iż kładł w samochodzie w widocznym miejscu banknoty o wartości 100 zł, które S. D. zabierał. Miało to miejsce około 10-12 razy. Bracia R. oraz J. B. przekazywali mu łapówki w ten sam sposób (k. 490-491).

W trakcie następnych przesłuchań podał, że nie chce zajmować stanowiska co do przyznania się do winy i odmówił składania wyjaśnień. Po odczytaniu mu wyjaśnień, które złożył w toku śledztwa przyznał, iż złożył je w takim kształcie, lecz nie chciał wypowiedzieć się, czy podane przez niego okoliczności są zgodne z prawdą (k. 1203-1205, 1410-1410v.).

Oskarżony J. B. również nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów. Podał, iż około 10 razy w miesiącu wyjeżdża na Białoruś w celach turystycznych i towarzyskich. Wracając do Polski przywozi tylko dopuszczalną ilość papierosów. Zna rodzinę R., u których bywa kilka razy w miesiącu. Przypadkowo spotyka na przejściu granicznym w S. braci R.. Poznał tam także K. B.. Nie wiedział jakim celu wyżej wymienieni jeżdżą na Białoruś. Podał, że zna również M. A. (1) i S. D., którzy kontrolowali go na granicy. Nigdy nie brał udziału w przekazywaniu im łapówek (k. 480-481).

W dalszym toku postępowania J. B. potwierdził powyższe wyjaśnienia i odmówił składania kolejnych wyjaśnień (k. 1192-1193, 1411).

Do winy nie przyznali się także oskarżeni M. A. (1) i S. D..

Oskarżony M. A. (1) podał, iż nigdy nie przyjmował łapówek od osób trudniących się przemytem papierosów przez granicę. Bracia R., K. B. i J. B. byli znani wśród celników pracujących na przejściu granicznym w S. jako osoby zajmujące się przemytem, z tego też względu zwracano na nich baczniejszą uwagę. Przyznał, że dostał od nich propozycję przyjęcia łapówki za łagodniejsze traktowanie na granicy, ale nigdy jej nie przyjął. Po raz pierwszy zwrócił się z tym do niego nieżyjący już brat K. B.. Nie informował o tym zdarzeniu przełożonych ani kolegów z pracy (k. 476-477, 1199-1200).

Przed Sądem oskarżony podtrzymał swoje stanowisko i odmówił składania dalszych wyjaśnień (k. 1411-1411v.).

Oskarżony S. D. w toku śledztwa skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień (k. 472-473, 1195-1196).

W trakcie rozprawy oskarżony złożył krótkie wyjaśnienia, w których podał, iż nigdy nie przyjmował korzyści majątkowych od K. B., J. B. i braci R., a wręcz przeciwnie, wszczynał przeciwko nim postępowania karne i mandatowe. Zazwyczaj kontrola przebiegała w ten sposób, iż zaglądał do samochodu gdy funkcjonariusz Straży Granicznej sprawdzał dokumenty. Jeżeli zauważył coś podejrzanego, kierował samochód do kontroli szczegółowej, którą przeprowadzali inni funkcjonariusze. Nigdy nie zauważył w żadnym z kontrolowanych aut pieniędzy pozostawionych w widocznym miejscu (k. 1412-1412v.).

Oskarżony Z. R. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i złożył krótkie wyjaśnienia, w których podał, iż czasami jeździ na Białoruś w odwiedziny do kolegi. Nie zajmuje się przemytem, przechowywaniem, skupem, ani pośrednictwem w sprzedaży papierosów. Odnośnie papierosów, które zostały ujawnione w domu przy ul. (...) w dniu 24 kwietnia 2013 r. podał, że wie o nich tylko tyle, iż prawdopodobnie należą do jakiegoś Białorusina (k. 467-468). Przed Sądem oskarżony odmówił składania wyjaśnień i potwierdził treść tych, które złożył w śledztwie (k. 1413).

Oskarżona D. R. (1) również nie przyznała się popełnienia zarzuconego jej czynu. W toku śledztwa podała, że na Białoruś jeżdżą jej synowie oraz mąż i przywożą dozwolone ilości papierosów. Nie zajmują się skupem i sprzedażą papierosów. Dwa worki papierosów, które zostały ujawnione podczas przeszukania, pozostawił w ich domu znajomy Białorusin o nazwisku S.. Miał je odebrać za dwa lub trzy dni (k. 456-457). Przed Sądem oskarżona potwierdziła treść powyższych wyjaśnień i odmówiła składania kolejnych wyjaśnień (k. 1413-1413v.).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Dokonując oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonych Sąd uznał wyjaśnienia K. R. (1) za niewiarygodne , ponieważ w tej części, w której oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i podał, iż w 2012 r. nie wyjeżdżał na terytorium Białorusi i nie przywoził stamtąd papierosów, są one sprzeczne ze zgromadzonymi w sprawie dowodami w postaci materiałów niejawnych pozyskanych podczas kontroli operacyjnej przeprowadzonej pod krypt. (...) oraz z wyjaśnieniami złożonymi w toku postępowania przygotowawczego przez jego brata R. R. (1), które Sąd obdarzył wiarą (k. 439-439v., 453, 1409v.). Wyjaśnienia K. R. (1) w części, w której zaprzeczył, aby wręczył korzyść majątkową funkcjonariuszom Służby Celnej M. A. (2) i S. D. stoją natomiast w sprzeczności z uznanymi za zgodne z prawdą wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego K. B. (k. 491, 1410v.).

Przechodząc do oceny wyjaśnień złożonych przez R. R. (1) Sąd uznał je za wiarygodne tej części, w której oskarżony podał, że wraz z braćmi K. i H. oraz J. B. i K. B. przemycali papierosy z Białorusi, a następnie sprzedawali je samodzielnie bądź za pośrednictwem rodziców Z. i D. R. (1) i w tym zakresie oparł na nich swoje ustalenia faktyczne (k. 439-439v., 453, 1409v.). Wyjaśnienia te są bowiem zgodne z wynikami kontroli operacyjnej o krypt. (...) oraz dokumentami w postaci informacji udzielonej przez Izbę Celną w B. (k. 203-204).

Sąd nie dał natomiast wiary wyjaśnieniom oskarżonego R. R. (1) złożonym na rozprawie, w których wycofał się ze swoich wcześniejszych depozycji dotyczących wyjazdów na Białoruś wspólnie z pozostałymi oskarżonymi, a także sprzedaży papierosów za pośrednictwem J. B. oraz udziału w tym procederze jego rodziców, ponieważ są one sprzeczne z treścią materiału dowodowego stanowiącego podstawę ustaleń faktycznych i w ocenie Sądu stanowią wyraz przyjętej przez oskarżonego linii obrony.

Na wiarę nie zasługują zdaniem Sądu także wyjaśnienia złożone przez oskarżonych H. R. (1) i J. B., w których nie przyznali się do winy i podali, iż przywozili z Białorusi wyłącznie dozwoloną ilość papierosów, a także, że nie posiadali wiedzy, w jakim celu na Białoruś jeżdżą inni oskarżeni oraz że nigdy się z nimi nie umawiali na wspólne wyjazdy, ponieważ są one sprzeczne z uznanymi za wiarygodne wyjaśnieniami złożonymi przez oskarżonego R. R. (1) oraz dowodem w postaci materiałów niejawnych, a także wynikami przeszukania posesji zajmowanej przez H. R. (1).

Odnośnie oceny wyjaśnień K. B. Sąd miał na uwadze, iż są one niekonsekwentne, bowiem oskarżony podczas pierwszego przesłuchania w dniu 24 kwietnia 2013 r. przyznał się jedynie do przemyt papierosów z Białorusi, lecz zaprzeczył, że wręczył korzyści majątkowe M. A. (2) i S. D. (k. 488-489). Następnego dnia, w trakcie kolejnego przesłuchania, nie przyznał się do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, natomiast podał okoliczności dotyczące przekazania pieniędzy M. A. (2) i S. D. w zamian za przeprowadzanie pobieżnych kontroli na granicy (k. 490-491). Z kolei na rozprawie w dniu 23 marca 2015 r. oskarżony nie chciał zająć stanowiska co do swej winy oraz prawdziwości wyjaśnień złożonych w dniu 25 kwietnia 2013 r.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą pomówienie może być uznane za pełnowartościowy dowód tylko wówczas, gdy w kontekście określonych ustaleń nie jest sprzeczne z innymi dowodami, a przede wszystkim nie relacjonuje różnych wersji tego samego zdarzenia. Dowód taki powinien więc podlegać szczególnie wnikliwej i ostrożnej ocenie ze strony sądu, który powinien zbadać, czy pomówienie jest konsekwentne i stanowcze oraz czy jest zgodne z doświadczeniem życiowym i logiką wypadków (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 19 lutego 2014 r., II AKa 24/14, LEX nr 1448518). Sąd kierując się powyższymi wskazówkami uznał za wiarygodne wyjaśnienia K. B. złożone w dniu 25 kwietnia 2013 r. w części dotyczącej wręczania korzyści majątkowych M. A. (2) i S. D., a także w części, w której przyznał się do przemytu papierosów z Białorusi, ponieważ podane przez niego okoliczności nie stanowią wyłącznego dowodu winy oskarżonych, lecz znajdują potwierdzenie w treści materiałów niejawnych zgromadzonych podczas kontroli operacyjnej o krypt. (...). Z tego też względu Sąd obdarzył wiarą wyjaśnienia K. B. w tej części i oparł na nich swoje ustalenia faktyczne.

Na wiarę nie zasługują natomiast wyjaśnienia oskarżonego K. B. złożone w dniu 25 kwietnia 2013 r., w których podał, że samodzielnie przemycał papierosy z Białorusi, a także wyjaśnienia oskarżonego złożone na rozprawie, w których nie chciał ustosunkować się do swych wyjaśnień złożonych w toku śledztwa, gdyż są sprzeczne one z obdarzonym przez Sad wiarą materiałem dowodowym i stanowią wyraz przyjętej przez niego linii obrony.

Za niewiarygodne należy zdaniem Sądu uznać także wyjaśnienia oskarżonych M. A. (1) i S. D., w których nie przyznali się do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej zajmującej się sprowadzaniem z terytorium Białorusi, nabywaniem oraz przechowywaniem znacznych ilości wyrobów tytoniowych bez polskich znaków akcyzy oraz przyjęcia korzyści majątkowej od pozostałych członków grupy, ponieważ na ich winę wskazują zgromadzone w sprawie dowody w postaci materiałów niejawnych z kontroli operacyjnej przeprowadzonej pod krypt. (...) oraz uznane przez Sąd za wiarygodne w tej części wyjaśnienia złożone przez oskarżonego K. B..

Sąd uznał za niewiarygodne również wyjaśnienia złożone przez oskarżoną D. R. (1), w których nie przyznała się do winy i podała, iż jej synowie oraz mąż przywożą z Białorusi jedynie dozwoloną ilość papierosów, a także wyjaśnienia Z. R. , w których oskarżony zaprzeczył, aby brał w przemycie papierosów na terytorium Polski, bowiem są one sprzeczne z treścią obdarzonych przez Sąd wiarą wyjaśnień złożonych przez R. R. (1) oraz niejawnym materiałem dowodowym zgromadzonym w ramach kontroli operacyjnej.

Przed Sądem przesłuchani zostali w charakterze świadków funkcjonariusze Służby Celnej: R. C. (1) (k. 1471-1472v.), D. I. (k. 1473-1474), I. K. (k. 1474-1474v.), J. K. (k. 1474v.- (...)), D. H. (k. 1475-1475v.), W. C. (k. 1475v.- (...)), A. K. (k. 1477-1477v.), A. S. (k. 1477v.-1478v.), P. S. (k.1478v.- (...)), R. Ż. (k. 1479-1479v.), R. C. (2) (k. 1479v.-1480), oraz funkcjonariusze Straży Granicznej: K. R. (2) (k. 1508v.-1510), A. P. (k. 1510v.-1511v.), G. R. (k. 1511v.- (...)), A. G. (k. 1512v.1513v.), R. H. (k. 1513v.), T. K. (k. 1514-1514v.), R. K. (k. 1514v.- (...)), którzy pełnili służbę na przejściu granicznym w S. w okresie objętym zarzutami aktu oskarżenia.

Wymienieni świadkowie opisali w swoich zeznaniach przebieg standardowej kontroli samochodów osobowych na granicy, w trakcie której funkcjonariusz Straży Granicznej pobierał od przekraczających granicę paszporty i kartę pojazdu, kontrolował jego stan techniczny i zawartość bagażnika, a następnie udawał się do pawilonu kontrolerskiego, aby zweryfikować autentyczność dokumentów. W tym czasie funkcjonariusz Służby Celnej przeszukiwał pojazd i także udawał się do pomieszczenia biurowego, żeby sprawdzić dane w swoim zakresie. Kierowca stał wtedy obok samochodu. Ostateczna decyzja o skierowaniu pojazdu na kontrolę szczegółową należała do celnika dokonującego jego oględzin. Świadkowie odnosząc się w swoich zeznaniach do M. A. (1) i S. D. nie mieli zastrzeżeń do ich pracy. Cieszyli się oni dobrą opinią jako jedni z bardziej skutecznych funkcjonariuszy. Świadkowie podali też, iż bracia R. oraz K. B. i J. B. byli znani na granicy z uwagi na częstotliwość wyjazdów na Białoruś. Często też kierowani byli na kontrole szczegółowe, bowiem co jakiś czas znajdowano w ich samochodach towary akcyzowe. Nadto świadkowie R. C. (1) i A. G. podali, iż zdarzało się, że podczas kontroli w samochodzie w widocznym miejscu leżały pieniądze, ale wówczas zwracano się do podróżnego, aby je schował. Świadkowie A. S., P. S. oraz R. Ż. , którzy często pracowali na jednej zmianie ze S. D., podali zaś, iż oskarżony zwracał im uwagę na miejsca, w których kontrolowane osoby, w tym m.in. bracia R. i K. B., mogli ukryć papierosy. Dzięki oskarżonemu odkryte zostały nowe skrytki w samochodach.

Zeznania wyżej wymienionych świadków należy uznać za wiarygodne, są one bowiem spójne, logiczne i konsekwentne.

W toku śledztwa w charakterze świadka został przesłuchany także T. S. , mąż siostry ciotecznej K., R. i H. R. (1), który złożył zeznania na okoliczność zatrudnienia K. R. (1) podając, że około dwa razy w miesiącu pomagał mu on w prowadzeniu gospodarstwa rolnego. Na rozprawie w dniu 2 września 2015 r. świadek podał natomiast, iż K. R. (1) pomagał mu w prowadzeniu gospodarstwa rolnego, w zależności od potrzeb, kilka razy w tygodniu w okresie od maja do października od ok. 2010 r. W zamian za pracę świadek ubezpieczył go w KRUS-ie i przekazywał mu płody rolne. Po odczytaniu zeznań złożonych w toku śledztwa świadek przyznał, że bliższe prawdy są jego pierwsze zeznania (k. 763, 1557v.-1558v.).

Sąd obdarzył wiarą zeznania złożone przez świadka T. S., brak jest bowiem jakichkolwiek przesłanek podważających jego prawdomówność.

Na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 r. Sąd ujawnił bez odczytywania zeznania świadków M. S. (k. 681), K. S. (k. 683) oraz E. M. (k. 764). Funkcjonariusz Policji M. S. opisała przebieg czynności przeszukania w dniu 24 kwietnia 2013 r. domu Z. i D. R. (1) przy ul. (...) i podała okoliczności ujawnienia papierosów bez polskich znaków akcyzy. Świadek K. S. złożył zeznania na okoliczność sprzedaży w dniu 12 kwietnia 2013 r. J. R. samochodu osobowego marki V. (...), w którym w dniu 24 kwietnia 2013 r. także zostały ujawnione papierosy bez polskich znaków akcyzy. Świadek E. M. złożyła natomiast zeznania na temat zatrudnienia R. R. (1) w okresie od lutego do grudnia 2012 r. w firmie (...).

W ocenie Sądu zeznania świadków M. S., K. S. oraz E. M. należy uznać za wiarygodne, ponieważ podane przez nich okoliczności znajdują potwierdzenie w treści zgromadzonych w sprawie dokumentów.

W toku postępowania przygotowawczego stosowane były wobec oskarżonych środki kontroli operacyjnej o krypt. (...), w ramach której pozyskano materiały objęte klauzulą tajności znajdujące się w kancelarii tajnej tut. Sądu, sygn. Pf 131/15. Strony postępowania nie wnosiły o odtworzenie przedmiotowych materiałów na rozprawie, w związku z tym Sąd uznał je za wiarygodne i oparł na nich swoje ustalenia faktyczne świadczące o winie oskarżonych.

W trakcie śledztwa wywołane zostały pisemne opinie biegłych z zakresu informatyki (k. 702-708, 861-868). W ocenie Sądu opinie te są pełne, spójne i jasne, zaś wnioski w nich zawarte zostały wyczerpująco i logicznie uzasadnione, należało je zatem uznać za wiarygodne w całości.

Sąd zgromadził w sprawie także materiał dowodowy w postaci kopii i oryginałów dokumentów prywatnych i urzędowych, tj. protokołów przeszukań (k. 313-315, 333-335, 344-345, 348-351, 362-365, 374-375, 380-381, 384-385, 395-396, 398-399, 400-401, 402-403, 404-406, 416-417, 425-429, 432-434, ), protokołów oględzin (k. 54-56, 316-317, 324-326, 352-353, 436-437, 686-695, 713-721, 759-760, 842, 844-860), protokołów zatrzymania (k. 418-421), dokumentacji fotograficznej (k. 558, 884-908), informacji z bazy N. Księga Wieczysta (k. 8-16), wyciągu z bazy (...) (k. 17-45), informacji (...) wraz z płytą zawierającą dane o transakcjach (k. 45-46), pisma O. (k. 48), informacji (...) S.A. (k. 49), grafików czasu pracy funkcjonariuszy OC w S. (k. 63-117), informacji UC w L. o wartości uszczupleń (k. 197-202, 697-700), informacji IC w B. o postępowaniach karnych skarbowych (k. 203-204), wyciągu z akt postępowań o wykroczenia skarbowe (k. 206-286), informacji UC w B. o wysokości uszczupleń (k. 287), analizy kryminalnej połączeń telefonicznych między podejrzanymi wraz z płytami zawierającymi informacje nadesłane przez operatorów telefonii komórkowych (k. 288-291), pokwitowań (k. 354, 560, 696, 723-728, 836-839, 841, 870-871, 926, 927, 939), dokumentów prywatnych (k. 366), historii rachunków bankowych (k. 600-603, 604), kopii aktów notarialnych (k. 628-630, 632-634, 636-637, 640-641), informacji Starostwa Powiatowego w W. (k. 709-712), dokumentów z Banku (...) dot. kredytu H. R. (k. 734-755), informacji operatora sieci P. (k. 756-758), informacji operatora sieci O. (k. 762), dokumentów związanych z zatrudnieniem R. R. w PHU (...) (k. 765-786), informacji ZUS (k. 912-921), informacji operatora sieci PLUS (k. 923), historii rachunków bankowych Z. i D. R. (k. 925), informacji PHU (...) (k. 928), informacji poradni psychiatrycznej (k. 1014), opinii pracodawcy dot. M. A. (1) (k. 1307-1311), kopii opinii o S. D. (k. 1395-1405), pisma z Izby Celnej w B. wraz z opinią o S. D. (k. 1448-1449), pisma Komendanta Nadbużańskiego Oddziału Straży Granicznej w C. (k. 1450-1467), danych osobopoznawcze (k. 928, 929, 930, 931, 933, 934, 935, 936, 937, 938), odpisu aktu stanu cywilnego (k. 1468) oraz danych o karalności (k. 1206, 1207, 1208, 1209, 1210, 1211, 1212, 1213, 1214-1215, 1573-1575, 1576-1577, 1578-1580, 1581, 1592, 1583, 1584, 1584, 1587-1589).

Żadna ze strona postępowania nie kwestionowała prawdziwości danych zawartych w wymienionych wyżej dokumentach, z tego względu Sąd uznał je za wiarygodne i oparł na nich swoje ustalenia faktyczne.

Przystępując do ustalenia kwalifikacji prawnej czynu Sąd zważył, co następuje:

Omówione powyżej dowody dają pełny oraz zgodny z zasadami wiedzy ogólnej, jak również z podstawowymi zasadami doświadczenia życiowego, obraz czynów wskazanych w akcie oskarżenia. Dysponując tak zgromadzonym materiałem dowodowym Sąd zyskał pełne przekonanie zarówno co do faktu ich popełnienia, jak również istnienia wystarczających podstawy, aby ich popełnienie przypisać oskarżonym.

Sąd podzielił zawarte w akcie oskarżenia stanowisko co do kwalifikacji prawnej czynów zarzucanych oskarżonym, tym niemniej konieczna stała się, wskazana przez oskarżyciela publicznego na rozprawie w dniu 23 listopada 2015 r., modyfikacja kwalifikacji prawnej czynu z pkt III aktu oskarżenia. Sąd wyeliminował z opisu tego czynu stwierdzenie, iż oskarżony K. R. (1) uczynił sobie z popełnienia przestępstwa z art. 65 § 1 k.k.s. stałe źródło dochodu, bowiem okoliczność ta nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. W konsekwencji w kwalifikacji prawnej w miejsce art. 37 § 1 pkt 2 k.k.s. Sąd zastosował art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. przyjmując, iż oskarżony dopuścił się tego czynu działając w zorganizowanej grupie mającej na celu jego popełnienie.

W ocenie Sądu w pełni zasadne stało się przyjęcie, iż wszyscy oskarżeni dopuścili się popełnienia czynów z art. 258 § 1 k.k., tj. K. R. (1) czynu z pkt I, R. R. (1) czynu z pkt IV, H. R. (1) czynu z pkt VI, K. B. czynu z pkt VIII, J. B. czynu z pkt X, M. A. (1) czynu z pkt XII, S. D. czynu z pkt XIV, Z. R. czynu z pkt XVI i D. R. (1) czynu z pkt XVII, polegających na udziale w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu sprowadzanie, nabywanie oraz przechowywanie dużych ilości wyrobów tytoniowych bez polskich znaków akcyzy.

Sąd miał na uwadze, że zorganizowaną grupę przestępczą tworzą co najmniej trzy osoby mające na celu popełnianie ściśle określonych przestępstw w związku o większym określeniu ról niż przy współsprawstwie. Członkowie grupy muszą mieć świadomość, że uczestniczą w zorganizowanej grupie przestępczej, a zatem w pewnej zorganizowanej strukturze ludzkiej, składającej się co najmniej z trzech osób i mającej na celu popełnianie ściśle określonych przestępstw. W pojęciu zorganizowania tkwią warunki przedstawionej rzeczywistej struktury organizacyjnej (chociażby z niskim stopniem zorganizowania), trwałość, więzy organizacyjne w ramach wspólnego porozumienia, planowanie przestępstw, akceptacja celów, trwałość zaspokojenia potrzeb grupy, gromadzenie narzędzi do popełnienia przestępstw, wyszukiwanie miejsc do przechowywania łupu, rozprowadzenie go, podział ról, skoordynowany sposób działania, powiązania socjologiczno-psychologiczne między członkami ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 grudnia 2014 r., II AKa 192/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 10 lutego 2015 r., II AKa 266/14).

Przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. polega na uczestniczeniu w strukturach, których jedynym celem jest popełnienie przestępstw, a zatem godzi ono w sposób zasadniczy w akceptowane przez społeczeństwo wartości. Znamiona przynależności do zorganizowanej grupy przestępczej wypełnia samo przystąpienie do niej i pozostawanie w jej strukturze, choćby bez pełnienia w niej funkcji czy wykonywania zadań. Nie jest konieczna wiedza sprawcy o szczegółach organizacji grupy, znajomość wszystkich osób ją tworzących, czy mechanizmów jej funkcjonowania. Nie jest uzasadnione oczekiwanie formalnego potwierdzenia udziału w grupie, wyboru kierownictwa itp. Strona podmiotowa tego formalnego przestępstwa obejmuje obie odmiany umyślności, zatem wystarczające jest, że sprawca ma świadomość istnienia grupy, akceptuje jej cele przestępcze i godzi się, by je realizowano ( wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 4 października 2005 roku, II AKa 194/05, LEX nr 166008)

Należy mieć również w szczególności na uwadze, iż brak skonkretyzowanego, wyodrębnionego przywództwa nie wyłącza kwalifikacji grupy przestępczej jako zorganizowanej, może ona bowiem funkcjonować także na zasadzie dobrowolnego udziału jej członków. Z tego względu brak elementów wymuszających posłuszeństwo w grupie, podobnie jak brak istnienia systemu nagród zapewniających lojalność członków takiej grupy, nie należą do cech uniemożliwiających uznanie grupy przestępczej za zorganizowaną. Nadto istnienie koleżeńskich bądź rodzinnych powiązań pomiędzy członkami grupy nie sprzeciwia się zorganizowaniu w grupę przestępczą. Grupa taka ma wówczas charakter „poziomy”, w przeciwieństwie do grupy o charakterze „pionowym” z trwałym kierownictwem wprowadzającym dyscyplinę ( wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 1 października 2014 r. II AKa 144/14; wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 16 lutego 2012 r., II AKa 252/11; w yrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 13 lutego 2014 r., II AKa 5/14).

Przeprowadzone w sprawie dowody stanowiące podstawę ustaleń faktycznych nie pozostawiają wątpliwości, iż oskarżeni K. R. (1), R. R. (1), H. R. (1), Z. R., D. R. (1), K. B., J. B., S. D. i M. A. (1) tworzyli strukturę organizacyjną bez wyodrębnionego przywództwa, która bez wątpienia stanowi zorganizowaną grupę przestępczą w myśl art. 258 § 1 kk. Oskarżeni podejmując się realizacji przypisanych im przez Sąd zachowań mieli świadomość, że uczestniczą w przestępstwie sprowadzania z terytorium Białorusi na terytorium Polski wyrobów tytoniowych bez polskich znaków skarbowych akcyzy, bez zgłoszenia ich do odprawy celnej, a także gromadzenia i przechowywania tych wyrobów w wyznaczonym miejscu, a następnie ich sprzedaży z zyskiem na terytorium Polski. Wszyscy członkowie grupy brali czynny udział w przestępczym procederze, pełniąc w niej odmienne role.

Dowody w postaci uznanych za wiarygodne wyjaśnień oskarżonego R. R. (1), informacji udzielonej przez Izbę Celną w B. dot. ujawnienia u oskarżonych w trakcie kontroli granicznej papierosów bez polskich znaków akcyzy w okresie objętym zarzutami (k. 203-204), przeszukań posesji i samochodów należących do H. R. (1), R. R. (1) oraz D. i Z. R. (k. 313-315, 333-335, 425-429) oraz materiałów niejawnych pochodzących z kontroli operacyjnej o krypt. (...) nie pozostawiają wątpliwości, iż oskarżeni K. R. (1), R. R. (1), H. R. (1), K. B. i J. B. od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. wyjeżdżali na terytorium Białorusi, gdzie kupowali papierosy bez polskich znaków akcyzy, a następnie wwozili je na teren Polski przez przejście graniczne w S. w specjalnie do tego przygotowanych schowkach umieszczonych w należących do nich samochodach osobowych. Każdy z oskarżonych poruszał się z reguły własnym autem, przy czym jeździli oni w grupach w różnych konfiguracjach osobowych, co umożliwiało im wzajemne informowanie się o sytuacji na przejściu granicznym. Nadto Z. R. w tym samym okresie, przekraczając przejście graniczne w T., przywoził z Białorusi papierosy bez polskich znaków akcyzy nie zgłaszając tego faktu polskim organom celnym.

Jak wynika z wyjaśnień oskarżonego R. R. (1) część przywiezionych w ten sposób papierosów magazynowana była w ich domu rodzinnym znajdującym się przy ul. (...) w B.. Działo się to za wiedzą i zgodą ich rodziców Z. R. i D. R. (1), którzy przechowywali przedmiotowe papierosy, a następnie sprzedawali je osobom wskazanym przez synów.

W okresie od dnia 16 lutego 2012 r. do dnia 15 sierpnia 2012 r. do udziału w grupie przestępczej przystąpili także funkcjonariusze Służby Celnej M. A. (1) i S. D., którzy mając świadomość, iż K., R. i H. R. (3) oraz K. B. i J. B. w zorganizowany sposób zajmują się wwozem na terytorium Polski znacznych ilości papierosów bez polskich znaków akcyzy, przyjęli od nich korzyści majątkowe w postaci pieniędzy w zamian za przeprowadzanie jedynie pobieżnych kontroli, tym samym ułatwiając im popełnianie przestępstw skarbowych.

Wszyscy z wymienionych wyżej oskarżonych zakwestionowali swój udział w zorganizowanej grupie przestępczej. Jak już wyżej wskazano do przypisania oskarżonemu czynu z art. 258 § 1 k.p.k. nie jest konieczne jednak, aby znał on kodeksową definicję zorganizowanej grupy przestępczej, lecz wykazanie, iż ma on świadomość udziału w zorganizowanej strukturze ludzkiej, składającej się co najmniej z trzech osób, mającej na celu popełnianie ściśle określonych przestępstw.

Oskarżeni K., R., H., Z. i D. R. (2) oraz K. B. i J. B. tworzyli krąg osób powiązanych relacjami rodzinnymi i koleżeńskimi, natomiast M. A. (1) i S. D. w swoich wyjaśnieniach podali, iż wiedzieli, że bracia R. oraz K. B. i J. B. zajmują się przemytem papierosów bez polskich znaków akcyzy celem ich dalszej sprzedaży. Tak więc każdy z oskarżonych miał świadomość, iż struktura, którą tworzą obejmuje co najmniej trzy osoby, a cały proceder stanowi przestępstwo skarbowe.

Sąd w oparciu o treść utrwalonych rozmów (materiały niejawne zgromadzone podczas czynności przeprowadzonych pod krypt. (...) (Pf 131/15)) oraz uznanych za wiarygodne wyjaśnień K. B. (k. 491, 1410v.) nie miał również wątpliwości, iż K. R. (1) dopuścił się czynu z pkt II, R. R. (1) czynu z pkt V, H. R. (1) czynu z pkt VII, K. B. czynu z pkt IX a J. B. czynu z pkt XI, tj. przestępstwa z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., natomiast M. A. (1) czynu z pkt XIII wyczerpującego dyspozycję art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., zaś S. D. czynu z pkt XV wyczerpującego dyspozycję art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

W myśl art. 228 § 3 k.k. odpowiedzialności karnej podlega ten kto, w związku z pełnieniem funkcji publicznej, przyjmuje korzyść majątkową lub osobistą albo jej obietnicę w zamian za zachowanie stanowiące naruszenie przepisów prawa. W myśl art. 229 § 3 k.k. przestępstwa dopuszcza się także ten, kto udziela albo obiecuje udzielić korzyści majątkowej lub osobistej osobie pełniącej funkcję publiczną w związku z pełnieniem tej funkcji, aby skłonić osobę pełniącą funkcję publiczną do naruszenia przepisów prawa lub udziela albo obiecuje udzielić takiej osobie korzyści majątkowej lub osobistej za naruszenie przepisów prawa.

Wracając na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. a i c ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 990 z późn. zm.) do zadań Służby Celnej należy realizacja polityki celnej w części dotyczącej przywozu i wywozu towarów oraz wykonywanie innych zadań wynikających z przepisów odrębnych, a w szczególności wymiar i pobór należności celnych i innych opłat związanych z przywozem i wywozem towarów oraz podatku akcyzowego, a także w myśl pkt 5 tego artykułu rozpoznawanie, wykrywanie, zapobieganie i zwalczanie przestępstw skarbowych i wykroczeń skarbowych oraz ściganie ich sprawców, w zakresie określonym w ustawie z dnia 10 września 1999 r. - Kodeks karny skarbowy (Dz. U. z 2013 r. poz. 186, z późn. zm.).

W oparciu o obdarzone wiarą wyjaśnienia oskarżonego K. B. oraz materiały niejawne uzyskane w ramach kontroli operacyjnej Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżeni K. R. (1), R. R. (1), H. R. (1), K. B. i J. B. zebrali kwotę 3.000 zł, którą K. B. przekazał M. A. (2) w zamian za zaniechanie dokładnych kontroli należących do nich samochodów podczas przekraczania granicy polsko-białoruskiej w S.. Wymienione dowody wskazują także na to, iż wyżej wymienieni oskarżeni tuż przed rozpoczęciem kontroli granicznej przeprowadzanej przez S. D. pozostawiali w widocznym miejscu banknoty o nominale 100 zł, które S. D. zabierał dla siebie w zamian za odstąpienie od szczegółowej kontroli auta. Zgodnie z wyjaśnieniami K. B. S. D. przyjął od niego łącznie kwotę nie mniejszą niż 1.000 zł.

Dopuszczając się powyższych zachowań oskarżeni K. R. (1), R. R. (1), H. R. (1), K. B. i J. B. wyczerpali znamiona przestępstwa z art. 229 § 3 k.k., natomiast oskarżeni M. A. (1) oraz S. D. dopuścili się czynu z art. 228 § 3 k.k. Z uwagi na to, iż były one podjęte w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w ramach zorganizowanej grupy przestępczej Sąd zakwalifikował ten czyn w związku z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Zgodnie z dyspozycją art. 65 § 1 k.k.s. kto nabywa, przechowuje, przewozi, przesyła lub przenosi wyroby akcyzowe stanowiące przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 k.k.s., art. 64 k.k.s. lub art. 73 k.k.s. lub pomaga w ich zbyciu albo te wyroby akcyzowe przyjmuje lub pomaga w ich ukryciu, podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności do lat 3, albo obu tym karom łącznie.

Mając na uwadze materiał dowodowy pochodzący z kontroli operacyjnej o krypt. (...) Sąd nie miał wątpliwości, iż oskarżony K. R. (1) działając w ramach zorganizowanej grupy przestępczej, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dopuścił się czynu z pkt III aktu oskarżenia polegającego na nabywaniu, przechowywaniu oraz pomaganiu w ukryciu przedmiotów czynu zabronionego określonego w art. 63 § 2 k.k.s. w postaci 54.340 paczek papierosów różnych marek nieoznaczonych polskimi znakami akcyzy wprowadzonych na obszar Unii Europejskiej bez zgłoszenia celnego, narażając tym samym Skarb Państwa na uszczuplenie podatku akcyzowego w wysokości nie mniejszej niż 698.269 zł. Oskarżony wyczerpał tym samym swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s.

Przystępując do wymiaru kar Sąd kierował się dyrektywami określonymi z art. 53 § 1 i 2 k.k., a w szczególności stopniem winy oskarżonych i społecznej szkodliwości czynów. Zgodnie z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu należy brać pod uwagę rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiar wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę naruszonych przez sprawców obowiązków, jak również postać zamiaru, motywacje sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia. Sąd rozważył także warunki osobiste, jak również przeanalizował dotychczasowy sposób życia oskarżonych. Sąd miał na względzie zarówno okoliczności obciążające, jak i okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych.

Zdaniem Sądu okolicznością obciążającą jest znaczna ilość przemycanych papierosów, a także działanie wspólnie i w porozumieniu z wieloma osobami z bezpośrednim zamiarem ukierunkowanym na osiągnięcie korzyści majątkowej. Nadto Sąd miał na uwadze, że oskarżeni K. B., R. R. (1) oraz D. R. (1) byli uprzednio karani sądownie za przestępstwa i wykroczenia skarbowe.

Okolicznością łagodząca w stosunku do oskarżonych J. B., M. A. (1), S. D., Z. R., K. R. (1) oraz H. R. (1) jest ich wcześniejsza niekaralność.

Sąd zróżnicował wymiar kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonych w zależności od roli pełnionej w zorganizowanej grupie przestępczej. Za czyny wyczerpujące dyspozycję art. 258 § 1 k.k., tj. K. R. (1) za czyn z pkt I, R. R. (1) za czyn z pkt IV, H. R. (1) za czyn z pkt VI, K. B. za czyn z pkt VIII, J. B. za czyn z pkt X, M. A. (2) za czyn z pkt XII, S. D. za czyn z pkt XIV, Sąd wymierzył kary po 10 miesięcy pozbawienia wolności, jako osobom zajmującym się przemytem bądź ułatwiającym ten proceder. Sąd wymierzył natomiast Z. R. za czyn z pkt XVI oraz D. R. (1) za czyn z pkt XVII kary po 4 miesiące pozbawienia wolności, ponieważ zajmowali się oni głównie magazynowaniem i sprzedażą papierosów.

Przystępując do wymiary kary za czyny wyczerpujące dyspozycję art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k., tj. czyn z pkt II odnośnie K. R. (1), czyn z pkt V odnośnie R. R. (1), czyn z pkt VII odnośnie H. R. (1), czyn z pkt IX odnośnie K. B. oraz czyn z pkt XI odnośnie J. B., a także czyn z pkt XIII wyczerpujący dyspozycję art. 228 § 3 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. odnośnie M. A. (1) oraz czyn z pkt XV wyczerpujący dyspozycję art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. odnośnie S. D., Sąd uznał za adekwatne do stopnia winy wymierzenie wszystkim oskarżonym kar w tym samym wymiarze, tj. kar po roku i 2 miesiące pozbawienia wolności oraz, z uwagi na popełnienia tych czynów w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, grzywien na podstawie art. 33 § 1-3 k.k. w wymiarze po 100 stawek dziennych przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 60 zł.

Nadto za czyn z pkt III wyczerpujący dyspozycję art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s. Sąd wymierzył K. R. (1) karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 60 zł. Należy mieć przy tym na uwadze, iż Sąd wymierzając karę za ten czyn wziął pod uwagę przepisy dotyczące nadzwyczajnego obostrzenia kary, bowiem K. R. (1) dopuścił się popełnienia przestępstwa skarbowego działając w zorganizowanej grupie przestępczej (art. 37 § 1 pkt 5 k.k.s.). Dlatego też stosując nadzwyczajne obostrzenie kary Sąd Okręgowy wymierzył oskarżonemu karę pozbawienia wolności w wysokości nie niższej niż jeden miesiąc pozbawienia wolności (art. 38 § 1 pkt 3 k.k.s.).

Zdaniem Sądu tak wymierzone jednostkowe kary pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia winy oskarżonych i społecznej szkodliwości przypisanych im czynów. Odnosząc się natomiast do wymiaru orzeczonych kar grzywny należy podnieść, iż Sąd ustalając ich wysokość miał na uwadze sytuację majątkową i możliwości zarobkowe oskarżonych, które pozwalają na powzięcie przekonania, że zostaną one uiszczone dobrowolnie bądź będzie je można ściągnąć w drodze egzekucji.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k., a odnośnie K. R. (1) także na mocy art. 39 § 1 i 2 k.k.s., Sąd połączył orzeczone wobec oskarżonych kary jednostkowe pozbawienia wolności (w przypadku K. R. (1) również kary grzywny) i wymierzył im następujące kary łączne: K. R. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych przyjmując wartość jednej stawki na kwotę 60 zł, M. A. (2) i S. D. kary po roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, R. R. (1), H. R. (1), J. B. kary po roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, K. B. karę roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd zróżnicował wysokość kar łącznych pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym uznając, iż odnośnie M. A. (1) i S. D. powinna być ona wyższa ze względu na to, że przypisanych im przestępstw dopuścili się będąc funkcjonariuszami publicznymi, natomiast kara pozbawienia wolności wymierzona K. B. powinna być nieznacznie niższa ze względu na złożenie przez niego wyjaśnień, które pozwoliły na postawienie oskarżonym zarzutów z art. 228 § 3 k.k. i art. 229 § 3 k.k.

W oparciu o dyrektywę prewencji indywidualnej w jej aspekcie wychowawczym Sąd doszedł do przekonania, że wszyscy oskarżeni zasługują na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonych względem nich kar pozbawienia wolności. W związku z tym na podstawie art. 69 § 1-3 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. zawiesił ich wykonanie na okres próby wynoszący w przypadku K. R. (1), M. A. (1) i S. (...) lat, w przypadku R. R. (1), H. R. (1), K. B. i J. B. 3 lata oraz w przypadku oskarżonych Z. i D. R. (1) 2 lata. Sąd warunkowo zawieszając wykonanie kar pozbawienia wolności oddał wszystkich oskarżonych na mocy art. 73 § 2 k.k. pod dozór kuratora sądowego.

Sylwetki oskarżonych pozwalają mieć nadzieję, iż nie wejdą oni ponownie w konflikt z prawem karnym. Groźba zarządzenia wykonania orzeczonej kary powinna wpłynąć na zmianę ich postępowania i skłonić ich do przestrzegania porządku prawnego. Upływ ustalonego okresu próby pozwoli zweryfikować postawę oskarżonych przy jednoczesnym oddziaływaniu na nich w warunkach wolnościowych lub utwierdzi w przekonaniu, iż prognoza ta była słuszna, dając tym samym gwarancję, że oskarżeni wdrożą normy porządku prawnego do własnego postępowania.

Na poczet orzeczonych kar grzywny Sąd zaliczył oskarżonym K. R. (1), M. A. (2), S. D., R. R. (1), H. R. (1), K. B. i J. B. na podstawie art. 63 § 1 kk okresy zatrzymania w sprawie w dniu 24 kwietnia 2013 r. przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny.

Sąd orzekł także na podstawie art. 45 § 1 k.k. wobec oskarżonych M. A. (1) i S. D. środek karny w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowych osiągniętych z przestępstwa w wysokości równej przyjętym przez nich kwotom, tj. w wysokości 3.000 zł odnośnie M. A. (1) i w wysokości 1.000 zł odnośnie S. D..

Z uwagi na sytuację majątkową oskarżonych oraz wysokość orzeczonych względem nich kar grzywien, Sąd, w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k., zwolnił ich od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując wydatki postępowania na rachunek Skarbu Państwa.

Mając powyższe na względzie rozstrzygnięto, jak w sentencji.