Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 910/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 marca 2013 r. powódka D. S. (1) wniosła o zasądzenie od pozwanej M. S. (1) kwoty w wysokości 13.400 zł wraz z ustawowymi odsetkami:

-

od kwoty 1.600 zł z tytułu pozostałej części należności za czynsz za miesiąc grudzień 2011 r. poczynając od dnia 15 grudnia 2011 r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 2.800 zł tytułem należności za czynsz za miesiąc styczeń 2012 r. poczynając od dnia 15 stycznia 2012 r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 2.800 zł tytułem należności za czynsz za miesiąc luty 2012 r. poczynając od dnia 15 lutego 2012 r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 2.800 zł tytułem należności za czynsz za miesiąc marzec 2012 r. poczynając od dnia 15 marca 2012 r. do dnia zapłaty,

-

od kwoty 3.400 zł tytułem należności za czynsz za miesiąc kwiecień 2012 r. poczynając od dnia 15 kwietnia 2012 r. do dnia zapłaty,

oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu podała, że na kwotę dochodzoną pozwem składają się opłaty z tytułu najmu lokalu użytkowego położonego w G. przy ulicy (...), którą strony zawarły w dniu 11 października 2006 r. Począwszy od miesiąca grudnia 2011 r. pozwana zaczęła zalegać ze spłatą czynszu z tytułu najmu lokalu. W piśmie z dnia 15 lutego 2012 r. pozwana zobowiązała się do spłaty zaległych kwot oraz oświadczyła, że rezygnuje z żądania zwrotu kaucji w wysokości 6.800 zł, którą uiściła przy podpisywaniu umowy. Powódka wskazała, iż wielokrotnie podejmowała próby porozumienia się z pozwaną w sprawie spłaty powstałej zaległości. Podała, iż pozwana przez przypadek, wbrew jej woli, weszła w posiadanie projektu porozumienia, na którym widniał podpis powódki oraz jej męża. W rzeczywistości nie doszło do zawarcia porozumienia o wskazanej w dokumencie treści. Niezależnie od powyższego powódka złożyła stosowne oświadczenie, zgodnie z którym uchyla się od skutków prawnych oświadczenia woli wyrażonego w dokumencie porozumienia z dnia 16 kwietnia 2012 r.

W dniu 26 kwietnia 2013 r. Sąd Rejonowy w Goleniowie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 260/13, w którym w całości uwzględnił żądanie pozwu. /k. 31 akt/

W sprzeciwie od wyżej wymienionego nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości, wnosząc o oddalenie powództwa. Jednocześnie wniosła o zasądzenie kosztów procesu od strony przeciwnej, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pozwana zgłosiła zarzut nieistnienia roszczenia w chwili wniesienia pozwu z uwagi na skuteczne zawarcie pomiędzy stornami pisemnego porozumienia z dnia 16 kwietnia 2012 r. W porozumieniu strony oświadczyły, iż rozwiązują łączącą je umowę oraz, że zrzekają się wszelkich roszczeń majątkowych i niemajątkowych wynikających, bądź mogących wynikać, z zawartej umowy najmu. Nadto pełnomocnik pozwanej podniósł zarzut potrącenia należności powódki z należnością pozwanej z tytułu żądania kaucji w kwocie 6.800 zł. Pozwana zaprzeczyła przytaczanym przez pozwaną w pozwie okolicznościom podpisania porozumienia. Powódka własnoręcznie przygotowała porozumienie, podpisała je i dobrowolnie wręczyła pozwanej. Z uwagi na powyższe, zdaniem pełnomocnika pozwanej, próbę uchylenia się od skutków złożonego oświadczenia woli podjętą przez powódkę uznać należy za bezskuteczną.

Nadto w ocenie pozwanej konsekwencją odbioru lokalu od pozwanej przez powódkę w dniu 15 kwietnia 2012 r. bez jakichkolwiek zastrzeżeń, było podpisanie między stronami powyżej wskazanego porozumienia w przedmiocie rozwiązania umowy najmu oraz wzajemnego zrzeczenia się przez strony roszczeń. Na to, że strony ostatecznie zakończyły łączący je stosunek prawny wskazuje zwrot weksli wraz z deklaracjami wekslowymi w dniu 22 października 2012 r.

Pismem procesowym z dnia 09 września 2013 r. powódka wskazała, iż „dokument” porozumienia stanowił jedynie sporządzony przez powódkę, podpisany przez nią i jej męża w jednym egzemplarzu, projekt. Powódka oraz jej maż H. S. nie kierowali do pozwanej oświadczenia woli o treści zawartej w dokumencie porozumienia z dnia 16 kwietnia 2012 r. Dokument ten pozwana odebrała powódce oraz jej mężowi wbrew ich woli. Czynność ta dokonana został pod wpływem przymusu fizycznego ze strony pozwanej. W ocenie strony powodowej wzajemny zwrot weksli może świadczyć jedynie o rezygnacji stron z takiej formy zabezpieczenia wiążącej je umowy. Nadto powódka wskazała, iż podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia należności pozwanej z tytułu żądania zwrotu kaucji w kwocie 6.800 zł z należnością powódki jest bezpodstawny. Wskazana kaucja została przeznaczona na remont lokalu stanowiącego przedmiot umowy, co zostało zaznaczone w protokole zdawczo-odbiorczym z dnia 15 kwietnia 2012 r.

Powódka D. S. (2) pismem z dnia 25 listopada 2013 r. rozszerzyła swoje powództwo wnosząc o zasądzenie od pozwanej na jej rzecz rekompensaty za przedwcześnie zakończoną umowę najmu lokalu, która zawarta została na czas określony. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanej odszkodowania za zniszczenie ww. lokalu. /k. 126/

Pismem procesowym z dnia 10 grudnia 2013 r. powódka sprecyzowała zakres swojego powództwa po jego rozszerzeniu, wskazując, iż żąda zasądzenia na jej rzecz od pozwanej tytułem odszkodowania za zniszczony lokal kwoty stanowiącej równowartość jednego czynszu, tj. 3.400 zł. /k. 143/

Na rozprawie, która odbyła się w dniu 08 maja 2014 r. strona pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa.

Powódka zmodyfikowała zakres rozszerzonego powództwa. W piśmie procesowym z dnia 15 września 2014 r. wskazała, iż żąda odszkodowania za stratę dochodu z tytułu niewykonania umowy najmu na czas określony za okres od dnia 16 kwietnia 2012 r. do dnia 08 listopada 2014 r. w wysokości 30.000 zł. Nadto dokonała zmiany wysokości roszczenia żądanego pierwotnie tytułem zniszczenia lokalu stanowiącego przedmiot umowy, wniosła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kwoty w wysokości 9.000 zł. Powódka wniosła także o zasądzenie na jej rzecz kwoty w wysokości 14.800 zł tytułem odszkodowania za przywłaszczone mienie w postaci sprzętu i wyposażenia lokalu. /k. 176-177/.

Pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości zgłoszonego w niniejszym postępowania, a szczegółowo przedstawionego przez powódkę w jej piśmie z dnia 15 września 2014 r. Pozwana zgłosiła zarzut przedawnienia roszczenia z dniem 15 kwietnia 2013 r. (w tym dniu nastąpił zwrot lokalu wraz z wyposażeniem) roszczeń objętych powództwem, w tym również pismem z dnia 15 września 2014 r.

Powódka na rozprawie w dniu 05 lutego 2015 r. zakwestionowała podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy najmu z dnia 11 października 2006 r. M. S. (1) była najemcą lokalu użytkowego stanowiącego pawilon handlowo – gastronomiczny położonego w G. przy ul. (...), będącego własnością D. S. (1) oraz H. S.. Umowa zawarta została na czas oznaczony dwóch lat.

M. S. (1) zobowiązana był płacić wynajmującym czynsz za lokal najpóźniej do 2-go dnia miesiąca za miesiąc poprzedni w wysokości 3.400 złotych brutto. Zgodnie z § 3 ust. 3 ww. umowy w razie zwłoki w płatności (...) zastrzega sobie prawo naliczania odsetek ustawowych za zwłokę, niezależnie od ujemnych dla (...) konsekwencji prawnych zawartych w KC. Zabezpieczenie umowy stanowił weksel, którego wartość strony określiły na 50.000 zł. Strony zastrzegły, iż weksel może zostać uruchomiony jedynie w szczegółowo określonych w umowie przypadkach (§ 3 ustaw. 4).

Dla zabezpieczenia umowy najmu M. S. (1) w dniu 11 października 2006 r. gotówką wpłaciła kaucję gwarancyjną w wysokości 6.800 złotych.

Po zakończeniu najmu (...) zobowiązany był do zwrócenia w terminie 30 dni przedmiotu najmu wraz z urządzeniami w stanie niepogorszonym, za wyjątkiem stanu wynikającego z normalnego zużycia eksploatacyjnego oraz do pokrycia ewentualnych szkód powstałych w trakcie użytkowania lokalu (§ 7 umowy najmu).

Wszelkie zmiany umowy, z zastrzeżeniem wyjątków w umowie przewidzianych, wymagały formy pisemnego aneksu pod rygorem nieważności.

W dniu 05 sierpnia 2009 r. strony zawarły aneks do umowy najmu lokalu użytkowego z dnia 11października 2006 r. zawartej pomiędzy M. S. (1) a (...) D. i H. małżonkami S.. W treści punktu 1 Aneksu ustalono, iż zawarta umowa zostaje przedłużona do dnia 08 listopada 2014 r.

W dniu 20 września 2011 r. strony zawarły aneks numer (...), zgodnie z którego treścią ustalona wysokość czynszu w umowie najmu z dnia 11 października 2011 r. została obniżona do kwoty w wysokości 2.800 zł na okres 6 miesięcy, to jest do dnia 30 marca 2012 r. Czynsz miał być płatny do 15-go dnia każdego miesiąca.

Dowód: umowa najmu lokalu użytkowego z 1 października 2006 r. k. 6 – 9;

aneks z 5 sierpnia 2009 r. k. 10;

aneks nr (...) z 20 września 2011 r. k. 11

Od grudnia 2011 r. M. S. (1) zaczęła zalegać ze spłatą czynszu najmu lokalu.

Z uwagi na powstałą zaległość czynszową oraz krytyczną sytuację finansową pismem z dnia 15 lutego 2012 r. M. S. (1) zwróciła się do (...) D. i H. małżonków S. z prośbą o rozwiązanie umowy najmu lokalu z dnia 11 października 2006 r. w ten sposób, by skrócić okres trwania umowy ze skutkiem na koniec miesiąca kwietnia 2012 r. M. S. (1) zadeklarowała spłatę powstałego zadłużenia za okres do końca kwietnia 2012 r.

D. S. (1) oraz H. S. pismem z dnia 22 lutego 2012 r. wezwali M. S. (1) do natychmiastowej zapłaty nieuregulowanych należności z tytułu czynszu najmu w wysokości 7.200 zł. M. S. (1) odebrała pismo w dniu 23 lutego 2012 r.

Dowód: prośba z dnia 15 lutego 2012 r. k.12 – 13;

pismo z dnia 22 lutego 2012 r. z dowodem doręczenia k. 14 -17;

Strony próbowały uzgodnić warunki wcześniejszego rozwiązania umowy oprócz wymiany pism była wymiana SMS-ów w których powódka wysuwała różne żądania. Ostatecznie 15 kwietnia 2012 r. lokal został przekazany. W trakcie przekazania lokalu obecni byli M. i M. S. (2), D. S. (1) oraz H. S.. Do spotkania doszło w lokalu. Przed zdaniem lokalu pozwana odmalowała salę główną, na nowo osadziła drzwi, które trzeba było wymontować w celu usunięcia maszyn, nie usunęła ze ścian cenników i reklam, w miejscu gdzie był barek z podłogi wystawała rura, która wcześniej służyła do odprowadzania wody z umieszczonego na barze zlewu. Niektóre kafelki na podłodze były popękane. Ponadto widoczne były dokonane przez pozwaną przeróbki w lokalu, które miały przystosować lokal do potrzeb prowadzonej przez nią działalności – dobudowana ścianka z regipsu i przesunięta rura odpływowa (która widoczna była na środku lokalu). W dokumencie zatytułowanym protokół zdawczo odbiorczy ustalono, „podpisem na protokole zdawczo odbiorczym akceptuje stan techniczny wynajmowanego obiektu”. W protokół wpisano stan liczników. Odbiór lokalu odbył się bez zastrzeżeń, odręcznie dopisano „kaucja na remont – starczy; opłata rach. 16.04”.

D. S. (1) zasięgała porady prawnej u adwokata T. W. i chciała aby M. S. (1) przyszła do jego kancelarii w celu ostatecznego rozwiązania umowy. W dniu 16 kwietnia 2012 r. doszło do spotkania D. i H. małżonków S. z M. S. (1) i jej mężem M. S. (2) przed kancelarią (...). W.. Ponieważ okazało się, że w skutek nieporozumienia nie zostało umówione spotkanie, adwokat nie mógł ich przyjąć w kancelarii i strony rozmawiały jedynie na schodach. D. S. (1) miała przygotowane porozumienie, w którego punkcie 1 wskazano, że umowa najmu ulega rozwiązaniu z dniem 16 kwietnia 2012 r. W punkcie 2 ustalono, że kaucja gwarancyjna w wysokości 6.800 zł zostaje przeznaczona w całości na remont lokalu. Strony ustaliły, iż nie roszczą względem siebie żadnych pretensji. Zgodnie z porozumieniem jego podpisanie jest jednocześnie zrzeczeniem się wszelkich roszczeń i zamyka definitywnie i ostatecznie wszelkie dochodzenia z zakończonej umowy najmu (punkt 7). Pismo podpisane przez D. i H. S. zostało wręczone M. S. (1). Po przeczytaniu pisma w domu i rozmowie z adwokatem, M. S. (1) podpisała porozumienie. Rachunki za media zostały przez nią uregulowane, nie uregulowała zaległych czynszów. Po zdjęciu reklam okazało się, że ze ścian zwisają kable.

Dowód: protokół zdawczo odbiorczy k. 72;

zeznania świadka M. S. (2) k. 136 -137;

porozumienie k. 26;

zdjęcia lokalu k. 116- 122 i 159 – 160;

zeznania świadka J. S. k. 184;

Pismem z dnia 16 kwietnia 2012 r. (...) oświadczyli, iż rozwiązują zawartą umowę najmu ze skutkiem natychmiastowym, jednocześnie wezwali M. S. (1) do zapłaty zaległego czynszu w wysokości 14.242 zł w terminie do dnia 30 kwietnia 2012 r.

D. oraz H. małżonkowie S. wystawili następujące rachunku dla M. S. (1) tytułem zaległości ze spłatą czynszu za grudzień 2011 r., styczeń 2012 r., luty 2012 r., marzec 2012 r. oraz kwiecień 2012 r.:

-

rachunek numer (...) z dnia 28 listopada 2011 r., na kwotę 3.600 zł,

-

rachunek numer (...) z dnia 28 grudnia 2011 r. na kwotę 2.800 zł,

-

rachunek numer (...) z dnia 28 stycznia 2012 r. na kwotę 7.200 zł,

-

rachunek numer (...) z dnia 28 lutego 2012 r. na kwotę 10.000 zł,

-

rachunek numer (...) z dnia 28 marca 2012 r. na kwotę 14.242 zł.

W dniu 09 maja 2012 r. D. oraz H. małżonkowie S. sporządzili wezwanie do zapłaty skierowane do M. S. (1), zobowiązując ją do zapłaty łącznej kwoty w wysokości 14.242 zł w terminie 7 dni od doręczenia wezwania na wskazany numer rachunku bankowego.

Pismem z dnia 17 czerwca 2013 r. D. i H. S. ponownie skierowali do M. S. (1) wezwanie do zapłaty.

W dniu 08 stycznia 2013 r. (...) D. S. (1) oraz H. S. złożyli oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych wadliwie przez nich dokonanej czynności prawnej w postaci przedwcześnie podpisanego oświadczenia woli w postaci propozycji porozumienia z dnia 16 kwietnia 2012 r. powołując się na art. 84 kc. Wskazano, że M. S. (1) nie spełniła warunku w postaci zapłaty zaległych czynszów, zachowywała się w sposób niegodny i nieuczciwy.

Dowód: rachunki k. 19 - 23;

pismo z dnia 16 kwietnia 2012 r. k. 19

oświadczenie z dnia 8 stycznia 2013 r. k. 27.

Zwrot weksli wraz z deklaracjami wekslowymi nastąpił w dniu 22 października 2012 r.

Niesporne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 84 § 1 k.c. w razie błędu co do treści czynności prawnej można uchylić się od skutków prawnych swego oświadczenia woli. Jeżeli jednak oświadczenie woli było złożone innej osobie, uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć; ograniczenie to nie dotyczy czynności prawnej nieodpłatnej. Można powoływać się tylko na błąd uzasadniający przypuszczenie, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści (błąd istotny).

Błąd oznacza mylne wyobrażenie o istniejącym stanie rzeczy lub mylne wyobrażenie o treści złożonego oświadczenia woli. Błąd może dotyczyć faktu lub prawa. Błąd jest to wada oświadczenia woli, polegająca na tym, że składający je działa pod wpływem niezgodnego z prawdą wyobrażenia o rzeczywistości lub jej elemencie albo pod wpływem braku takiego wyobrażenia. Kodeks cywilny, choć nie definiuje pojęcia błędu, określa przesłanki, od zaistnienia których zależy możliwość uchylenia się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu. Po pierwsze, musi wystąpić błąd co do treści czynności prawnej, po drugie, musi to być błąd istotny. Błąd co do treści czynności prawnej nie musi być błędem co do essentialia tej czynności, musi jednak dotyczyć elementu jej treści. Należy przy tym zwrócić uwagę, że na treść czynności prawnej składają się nie tylko elementy objęte treścią oświadczeń woli, lecz także wynikające z ustawy, zasad współżycia społecznego i ustalonych zwyczajów (art. 56 k.c.). Jednakże te skutki czynności prawnej, które wynikają ze standardów zewnętrznych, nie muszą być objęte świadomością stron tej czynności. Zagadnienie to dotyka problemu prawnej doniosłości błędu co do prawa, w istocie bowiem błąd co do tego, jakie skutki nieobjęte treścią oświadczeń woli wywoła dana czynność prawna, jest błędem co do prawa, nie zaś co do faktów. W orzecznictwie SN dopuszczono możliwość uchylenia się od skutków oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu co do prawa (tak SN w wyr. z dnia 6 czerwca 2003 r., IV CK 274/02, Lex nr 146440: błąd co do treści czynności prawnej (art. 84 § 1 k.c.) może dotyczyć również stanu prawnego, a jego wykrycie oznacza zniesienie różnicy między stanem wyobrażanym przez składającego oświadczenie woli a stanem rzeczywistym opartym na wykładni prawa i praktyce jego stosowania, a także wyr. z dnia 5 grudnia 2000 r., IV CKN 179/00, Lex nr 52505: błędem - w rozumieniu art. 84-88 k.c. - jest niezgodne z rzeczywistością wyobrażenie o czynności prawnej, przy czym niezgodność ta może dotyczyć zarówno faktów, jak i prawa.

Definicję błędu istotnego formułuje art. 84 § 2 k.c., powołując dla obiektywizacji oceny istotności błędu miernik rozsądnego działania. Przepis ten wskazuje, że błąd jest istotny, jeżeli zachodzi taka sytuacja, że gdyby składający oświadczenie woli nie działał pod wpływem błędu i oceniał sprawę rozsądnie, nie złożyłby oświadczenia tej treści. Wchodzi tu w grę jednocześnie subiektywna i obiektywna istotność błędu (subiektywna, polegająca na tym, że indywidualnie pojmowany składający, gdyby nie był w błędzie, nie złożyłby oświadczenia woli tej treści, i obiektywna, polegająca na tym, że nie złożyłby oświadczenia woli tej treści także ujmowany generalnie rozsądny człowiek w jego sytuacji). – tak: A. J. Komentarz do Kodeksu Cywilnego. Uwagi do art. 84 k.c. Lex 2012.

Dodatkowo przesłanki prawnej doniosłości błędu precyzuje literatura prawnicza i orzecznictwo. Przede wszystkim wskazuje się, że musi nastąpić błąd postrzegania ("widzenia"). Odróżnia się go od błędu przewidywania i wnioskowania, należącego do sfery motywacyjnej i składającego się na pobudkę, pod wpływem której wyrażone zostało oświadczenie woli, uznane następnie przez oświadczającego za dotknięte błędem, gdy okazało się, że nie osiągnie zamierzonego i przewidywanego celu. Błąd co do pobudki albo błąd polegający na mylnym przewidywaniu wyniku przedsięwzięcia, podejmowanego na podstawie umowy, pozbawiony jest doniosłości prawnej (por. wyr. SN z dnia 19 października 2000 r., III CKN 963/98, OSNC 2002, nr 5, poz. 63: niespełnienie się oczekiwań osoby dokonującej czynności prawnej co do określonego rozwoju zdarzeń nie daje podstaw do uznania oświadczenia woli za wynik błędu prawnie doniosłego). W literaturze zauważa się jednak, że ostatecznie każdy błąd co do treści czynności prawnej jest w pewnym stopniu błędem co do pobudki. Podobnie, jeżeli do treści czynności prawnej została włączona motywacja do jej zawarcia, wówczas błąd co do pobudki staje się błędem co do treści czynności prawnej (por. S. Rudnicki (w:) S. Dmowski, S. Rudnicki, Komentarz, 2006, s. 213).

Zgodnie z art. 86 § 1 k.c. jeżeli błąd wywołała druga strona podstępnie, uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli złożonego pod wpływem błędu może nastąpić także wtedy, gdy błąd nie był istotny, jak również wtedy, gdy nie dotyczył treści czynności prawnej. Podstęp osoby trzeciej jest jednoznaczny z podstępem strony, jeżeli ta o podstępie wiedziała i nie zawiadomiła o nim drugiej strony albo jeżeli czynność prawna była nieodpłatna. Przepis art. 88 § 1 k.c. wskazuje, iż uchylenie się od skutków prawnych oświadczenia woli, które zostało złożone innej osobie pod wpływem błędu lub groźby, następuje przez oświadczenie złożone tej osobie na piśmie. Uprawnienie do uchylenia się wygasa: w razie błędu - z upływem roku od jego wykrycia, a w razie groźby - z upływem roku od chwili, kiedy stan obawy ustał.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt omawianej sprawy wskazać należy, iż to na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że oświadczenie złożone zostało pod wpływem błędu lub wywołane przez pozwaną i wykazanie, iż oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia zostało złożone w terminie 1 roku (art. 88 k.c.). w ocenie Sądu powódka w żaden sposób nie wykazała, aby oświadczenie zostało przez nią złożone pod wpływem błędu. Warto wskazać, iż w niniejszej sprawie powódka złożyła oświadczenie w przygotowanym przez siebie samodzielnie piśmie zatytułowanym (...). Przygotowując i wręczając pozwanej ten dokument powódka miała świadomość jaki jest stan lokalu ponieważ lokal został już odebrany (z czego został sporządzony protokół). Powódka widziała jakie przeróbki były w lokalu wykonane, z łatwością mogła zauważyć jaki był stan posadzek i odebrała lokal z wiszącymi na ścianach cennikami, nie żądając ich uprzątnięcia. Ponadto powódka wiedziała jakie jest zadłużenie związane z lokalem, mimo to w punkcie 6 wskazała, że strony nie roszą do siebie żadnych pretensji, a w punkcie 7 – podpisanie porozumienia jest jednocześnie zrzeczeniem się wszelkich roszczeń i zamyka definitywnie i ostatecznie wszelkie dochodzenia z zakończonej umowy najmu. Należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 84 §1 k.c. jeżeli oświadczenie woli było złożone innej osobie (jak w niniejszej sprawie), uchylenie się od jego skutków prawnych dopuszczalne jest tylko wtedy, gdy błąd został wywołany przez tę osobę, chociażby bez jej winy, albo gdy wiedziała ona o błędzie lub mogła z łatwością błąd zauważyć. Do okoliczności tych powódka w ogóle się nie odniosła ani tym bardziej ich nie udowodniła, mimo że z oświadczenia pozwanej wynika, że nie ma sobie nic do zarzucenia. Reasumując, tę cześć rozważań należy wskazać, że w świetle przedstawionych przez powódkę faktów i dowodów w sprawie nie ma podstaw do powoływania się na wadę oświadczenia woli w postaci błędu (powódka w ogóle nie działała pod wpływem błędu). Okoliczność ta w żaden sposób nie została udowodniona. Natomiast zgodnie art. 508 k.c. zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 sierpnia 2004 r. wydanym w sprawie IV CK 590/03 (LEX nr 122834) stanął na stanowisku, że zwolnienie z długu polega na tym, że wierzyciel zrzeka się wierzytelności, wobec czego zobowiązanie wygasa. Oświadczenie woli w tym przedmiocie może być wyraźne, może też nastąpić przez czynności konkludentne, a więc w sposób dorozumiany, na przykład przez zwrot weksla, na którym dłużnik umieścił swój podpis. W niniejszej sprawie powódka składając oświadczenie w dokumencie zatytułowanym (...) dokonała zwolnienia z długu pozwanej, a pozwana podpisując dokument zwolnienie przyjęła. Strony podpisały dokument z zamiarem usunięcia sporu i stworzenia sytuacji prawnej o charakterze pewnym. Zwolnienie z długu skutkowało wygaśnięciem zobowiązania. Dodatkowo w późniejszym terminie nastąpił zwrot weksli, co ostatecznie potwierdziło skuteczność porozumienia. Należy dodać, że Sąd nie dał wiary powódce, iż pozwana wyrwała jej dokument i uciekła. Z okoliczności sprawy wynika, że powódka była inicjatorem spotkania i specjalnie na to spotkanie przygotowała (...), jako wiarygodne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego Sąd przyjął zeznania powódki i M. S. (2), w zakresie w jakim zeznali, że dokument został im wręczony i zabrali go do domu celem przeanalizowania i konsultacji z prawnikiem, po czym go podpisali i odesłali.

Mając na uwadze że doszło do zwolnienia z długu roszczenie powódki należało uznać za niezasadne.

Ponadto odnośnie żądania kwoty w wysokości 9.000 zł tytułem zniszczenia lokalu stanowiącego przedmiot umowy, za zasadny należało uznać, podniesiony przez stronę przeciwną, zarzut przedawnienia. Zgodnie z art. 677 k.c. z upływem rocznego terminu od dnia zwrotu rzeczy przedawniają się roszczenia wynajmującego o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy. Przedawnienie przewidziane w art. 677 k.c., jak to w szczególności wynika z zestawienia powyższego przepisu z postanowieniami art. 675 § 1 k.c., dotyczy roszczeń wynajmującego o naprawienie szkody z tytułu pogorszenia lub uszkodzenia przedmiotu najmu bądź jego zniszczenia, jeżeli pogorszenie, uszkodzenie albo zniszczenie tego przedmiotu jest następstwem nieprawidłowego używania lub innych zaniedbań najemcy (wyrok SN z dnia 28 września 1976 r., II CR 329/76, OSN 1977, nr 9, poz. 168). Termin przewidziany w art. 677 k.c. rozpoczął bieg od dnia zwrotu rzeczy tj. 16 kwietnia 2012 r. Roszczenie w tym zakresie zostało zaś zgłoszone 25 listopada 2013 r., czyli po upływie rocznego terminu. Przedawnienie roszczenia powoduje, że ustają prawne możliwości jego dochodzenia. Po upływie tego terminu ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia (art. 117 § 2 k.c.). Nie miały więc znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy zeznania świadków D. D. i B. K. na okoliczność stanu lokalu. Sąd też oddalił wnioski o powołanie dowodu z opinii biegłego na okoliczność ustalenia pogorszenia stanu lokalu, zniszczeń i utraty wartości, koniecznego remont do jego przywrócenia do stanu należytego ponieważ przeprowadzenie tego dowodu wobec uwzględnienia zarzutu przedawnienia był bezcelowe. Na koniec wskazać należy, że powódka w żaden sposób nie wykazała, ani podstaw, ani wartości roszczenia wskazanego jako odszkodowanie za przywłaszczone mienie.

Mając powyższe okoliczności na uwadze Sąd zgodnie z powołanymi wyżej przepisami orzekł jak w sentencji orzeczenia. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 98 k.c. w zw. z § 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. 2013.461 tekst jednolity). Powódka jako strona przegrywająca proces ma obowiązek zwrotu kosztów postępowania pozwanej, na koszty te składały się jedynie koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej wyliczonej według pierwotnej wartości przedmiotu sporu 2400 zł i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.