Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Lucyna Stąsik-Żmudziak

Protokolant: st. sekretarz sąd. Małgorzata Gruza

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 roku w Lublinie

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania M. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 8 maja 2015 roku znak (...)

odwołanie oddala.

Sygn. akt VII U 1124/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 maja 2015 roku, znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił M. B. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U z 1983 r., Nr 8, poz. 43 ze zm.), z uwagi na to, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca nie udowodniła co najmniej 15 - letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku, nie przekładając świadectwa wykonywania pracy w tych warunkach (decyzja – k. 51 akt rentowych).

W odwołaniu M. B. nie zgodził się ze wskazaną decyzją, podnosząc, że rozstrzygnięcie pozostaje w sprzeczności z charakterem pracy wykonywanej w czasie zatrudnienia w Cegielni (...) w B. od dnia 2 września 1974 roku do dnia 31 października 1992 roku, w trakcie którego na stanowisku tokarza w pełnym wymiarze i stale wykonywał prace przy produkcji cegły będącej materiałem ogniotrwałym (odwołanie – k. 2 – 3 akt sądowych).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie podnosząc argumenty, które legły u podstaw zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 4 – 5 a.s.).

Na posiedzeniu w dniu 7 grudnia 2015 roku M. B. podniósł, że w warunkach szczególnych pracował również w trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w B. (protokół – k. 13v. a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

M. B., urodzony (...), w dniu(...) roku złożył wniosek o emeryturę. W jego treści zawarł oświadczenie o tym, że jako członek otwartego funduszu emerytalnego wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Na podstawie przedłożonych dokumentów organ rentowy uznał za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku łączny okres podlegania ubezpieczeniom w wymiarze 27 lat, 11 miesięcy i 1 dnia, w tym 27 lat, 10 miesięcy i 24 dni okresów składkowych oraz 7 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy nie uwzględnił do stażu pracy w szczególnych warunkach żadnego okresu zatrudnienia ubezpieczonego (okoliczności bezsporne).

Z dniem 2 września 1974 roku M. B. został zatrudniony w (...) Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Usługowym (...) w B. na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku tokarza. Przedmiotem działalności zakładu pracy była produkcja czerwonej cegły.

Ubezpieczony zajmował się naprawą wentylatorów wykorzystywanych w suszarni w procesie suszenia mokrej cegły. W jej ramach ubezpieczonych wchodził do kanału w którym zamontowany był wentylator, wymontowywał urządzenie, w zależności od rodzaju uszkodzenia remontował silnik, łożyska bądź wałki i ponownie montował. W czasie wykonywania tych prac pozostałe sprawne pracujące wentylatory wytwarzały hałas. Zajmował się również naprawami awarii ucinacza, tj. maszyny wykorzystywanej do cięcia cegły. Wymieniał drut jak również ustawiał częstotliwość cięcia. Wykonywał również naprawy wentylatorów zamontowanych w piecach do wypalania cegły w czasie których panował zapylenie. W związku z usuwaniem awarii zdarzało się że ubezpieczony wytaczał na tokarce np. urwaną śrubę. Czynności związane z wytaczaniem skarżący wykonywał w pomieszczeniu znajdującym się poza halą produkcyjną. Jednakże niewiele części podlegało takiej regeneracji z uwagi na gabaryt remontowanych maszyn oraz możliwości technologiczne znajdującej się w zakładzie pracy tokarni. W sytuacji większej awarii jej usunięciem zajmowali się pracownicy zewnętrznego podmiotu.

Natomiast w sytuacji zapotrzebowania na inne prace z uwagi na nieobecność pracowników bądź konieczność wykonania planu produkcyjnego ubezpieczony pracował również przy obsłudze kołogniotownika, tj. maszyny składającej się z dwóch kół przy wykorzystaniu której zagniatano glinę. W ramach obsługi skarżący co jakiś czas wymieniał skrobaki, dopuszczał przez przewód wodę oraz ręcznie nakładał na sita glinę jak również wymontowywał uszkodzone przez kamienie znajdujące się w glinie łapy, które następnie zamontowywał. Zajmował się również czyszczeniem sit które często się zapychał, co wymagała ich ściągnięcia. Maszyna znajdowała się na hali produkcyjnej i podczas pracy wytwarzała hałas. Zajmował się również obsługą zasilacza, tj. maszyn przy wykorzystaniu której wywracano wózki z gliną na pas transmisyjny którym dostarczano glinę na transporter. W czasie obsługi zasilacza zajmował się również wymianą bądź naprawą uszkodzonej przez kamienie, znajdujące się w wysypywanej glinie, desek z których składała się ruchoma podłoga. Pracował nadto przy odbieraniu cegły w procesie jej ucinania jak również przy przewożeniu z wykorzystaniem taczek cegły z suszarni do pieca. Zajmował się również przewożeniem już wypalonej cegły z pieców na miejsce jej magazynowania również przy wykorzystaniu taczek. Pracował nadto przy załadunku cegły na samochody ciężarowe.

Ubezpieczony zajmował się również włączaniem i wyłączaniem oraz regulacją temperatury wentylatorów w suszarni. Nadto zajmował się czyszczeniem tzw. dzwonów, tj. wętli nawiewów i wywiewów, będących zaworami w piecach do wypalania cegły przez które przemieszczało się gorące powietrze. W tym celu czyścił zawory i nasypywał do nich piasek. Wykonywał również prace przy wymianie rusztów w piecach w kotłowni.

Stosunek pracy ubezpieczonego ustały w związku z rozwiązaniem umowy o pracę z dniem 31 października 1992 roku.

W okresie od dnia 1 listopada 1992 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku ubezpieczony pozostawał w zatrudnieniu na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku tokarza w Przedsiębiorstwie (...) w B.. W trakcie zatrudnienia wykonywał obowiązki pracownicze na analogicznych zasadach jak w czasie bezpośrednio poprzedniego zatrudnienia.

(świadectwa pracy – k. 11, 13 a.r.; zeznania ubezpieczonego M. B. – k. 13v. – 14v., 31 – 31v. a.s.; zeznania świadka W. S. – k. 14v. – 15v. a.s.; zeznania świadka R. N. – k. 15v. – 16 a.s.; zeznania świadka A. J. – k. 28v. – 30 a.s.; zeznania świadka P. K. – k. 30 – 31 a.s.)

Przystępując do oceny dowodów osobowych należy stwierdzić, że przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla ubezpieczonego. Świadek W. S. pracował w zakładzie zatrudniającym skarżącego w okresie od marca 1965 roku do dnia 30 czerwca 1981 roku przeważnie jako kierownik zakładu. Świadek R. N. pozostawał w zatrudnieniu w tym zakładzie w okresie od 1972 roku do 1995 roku jako mistrz produkcji i zajmował się nadzorem procesu technologicznego oraz ustawianiem stanowisk pracy. Świadek A. J. pracował w zakładzie pracy ubezpieczonego w okresie od 1983 roku do 1992 roku jako ślusarz, mistrz produkcji oraz kierownik zakładu. Natomiast świadek P. K. pracowałem w zakładzie pracy skarżącego w okresie od 1977 roku do 1992 roku jako operator koparki i spychacza.

Okoliczności powyższe pozwalają w ocenie Sądu na przyjęcie, że świadkowie posiadają niezbędne wiadomości dotyczące okoliczności zatrudnienia skarżącego co do jego obowiązków oraz warunków w jakich były wykonywane w okresie objętym sporem. Świadkowie szczegółowo opisali zakres czynności wykonywanych przez ubezpieczonego a ich zeznania są logiczne oraz wzajemnie się uzupełniają, wobec czego Sąd uznał je za wiarygodne. Należy wskazać, że organ rentowy nie podniósł żadnych okoliczności, które mogłyby godzić w wiarygodność ich zeznań. Wskazani świadkowie zgodnie zeznani, że nie można określić, iż skarżący pracował stale na jakimś stanowisku, ponieważ zasadą była organizacja pracy polegająca na ciągłych zmianach w zakresie przydzielania pracowników do określonych prac.

Ocena ta dotyczy również zeznań samego ubezpieczonego, skoro były one zgodne z wiarygodnymi zeznaniami świadków. Skarżący opisał swoje obowiązki. Brak jest jakichkolwiek przesłanek do kwestionowania jego zeznań.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił również w oparciu o powołane dowody z dokumentów. Ich autentyczność w toku procesu nie była kwestionowana przez strony. Ich forma oraz treść nie wzbudziła ponadto wątpliwości co do ich autentyczności z urzędu, wobec czego zostały one uznane za wiarygodne w całości i jako takie stanowiły pełnowartościowe źródło informacji o okolicznościach faktycznych w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie M. B. nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Do okoliczności spornej w rozpoznawanej sprawie, biorąc pod uwagę treść zaskarżonej decyzji, odwołania oraz składanych przez skarżącego zeznań, należy możliwość zakwalifikowania okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Przedsiębiorstwie Produkcyjno - Usługowym (...) w B. od dnia 2 września 1974 roku do dnia 31 października 1992 roku oraz w Przedsiębiorstwie (...) w B. od dnia 1 listopada 1992 roku do dnia 31 grudnia 1995 roku, w łącznym wymiarze 21 lat i 4 miesięcy, celem ustalenia czy legitymuje się on 15 – letnim okresem pracy w warunkach szczególnych.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 b pkt 20 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748) – zwanej dalej ustawą emerytalną ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego, wynoszącego dla mężczyzn urodzonych po dniu 30 września 1953 roku co najmniej 67 lat. Ubezpieczony nie ukończył w/w wieku, zatem nie spełnia warunków niezbędnych do ustalenia mu prawa do emerytury w oparciu o powołany przepis.

Natomiast w myśl art. 46 w związku z art. 32 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku, a przed dniem 1 stycznia 1969 roku będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż wskazany, jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego i warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 roku. Przy czym wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których wymienionym osobom przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Według § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – zwanego w dalszej części rozporządzeniem Rady Ministrów, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. M. B. do dnia 31 grudnia 2008 roku nie osiągnął wymaganego przez cytowany przepis wieku emerytalnego 60 lat.

Jednakże zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy emerytalnej, mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Emerytura przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przepis art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej stanowi, że za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (art. 32 ust. 4 ustawy).

Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Według § 3 rozporządzenia Rady Ministrów okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia", uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Jednocześnie § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Sumując powyższe, aby nabyć prawo do emerytury R. M. musiał spełnić łącznie następujące przesłanki:

1)  osiągnąć obniżony do 60 lat wiek emerytalny;

2)  nie przystąpić do otwartego funduszu emerytalnego;

3)  na dzień i stycznia 1999 roku udowodnić:

a)  co najmniej 15 - letni okres wykonywania prac w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze oraz

b)  staż pracy w wymiarze co najmniej 25 lat.

Bezspornym jest, że ubezpieczony w dniu wydania zaskarżonej decyzji ukończył wymagane(...) lat, na dzień 1 stycznia 1999 roku legitymuje się 25 - letnim stażem pracy oraz że jako członek otwartego funduszu emerytalnego wnosi o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Przechodząc do oceny, czy ubezpieczony spełnia warunek legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pacy w warunkach szczególnych należy podkreślić, że ubezpieczony występując do organu rentowego o przyznanie świadczenia, nie przedłożył na okoliczność pracy w szczególnych warunkach dokumentu wymaganego przez prawo, tj. świadectwa prac w szczególnych warunkach, co stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji odmawiającej prawa do wnioskowanego świadczenia.

W ocenie Sądu taka sytuacja nie może dyskwalifikować możliwości ubezpieczonego ubiegania się o świadczenie emerytalne. Należy mieć bowiem na uwadze, że brak wystawienia świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych nie jest wystarczającą podstawą do przyjęcia, że pracownik nie wykonywał pracy w takich warunkach. Obowiązek sporządzenia dokumentacji w tym zakresie obciąża pracodawcę, w związku z czym wyciąganie wobec pracownika jakichkolwiek negatywnych konsekwencji braku jej sporządzenia, byłoby dla niego nazbyt krzywdzące. Należy mieć na uwadze fakt, że w postępowaniu sądowym nie znajdują zastosowania ograniczenia w zakresie dopuszczalnych źródeł dowodowych, ustanowione na potrzeby postępowania przed Zakładem, a wynikających z rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe (Dz. U. z 2011 roku, Nr 237, poz. 1412). Zasadniczym bowiem celem postępowania sądowego jest rozstrzygnięcie sprawy po dostatecznym, wszechstronnym wyjaśnieniu jej okoliczności spornych. Ułatwia to art. 473 k.p.c., który wprost stanowi, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron.

Powyższe oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 1984 r., sygn. III UZP 6/84; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 września 1984 r., sygn. III UZP 48/84wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. II UKN 186/97; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 29 stycznia 2013 r., sygn. III AUa 808/12). Z przedstawionym poglądem i wynikającymi z niego wnioskami Sąd Okręgowy w pełni się zgadza.

Nadto należy podnieść, że w sytuacji braku wymaganego świadectwa pracy w warunkach szczególnych z uwagi na jego niesporządzenie przez pracodawcę, sąd może prowadzić postępowanie dowodowe zmierzające do ustalenia, czy praca wykonywana przez stronę, była wykonywana w warunkach wymaganych przepisami rozporządzenia, czy ubezpieczony zajmował któreś ze stanowisk pracy wymienionych w załącznikach nr 1 lub 2 do rozporządzenia Rady Ministrów (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 listopada 2008 roku, sygn. III AUa 3113/08).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe, w którym Sąd oparł się na dokumentach znajdujących się w aktach Zakładu i osobowych skarżącego, jego zeznaniach złożonych w trybie art. 299 k.p.c. oraz zeznaniach świadków, pozwoliło ustalić w sposób pewny, że M. B. nie wykonywała stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach szczególnych w obu okresach objętych sporem. Poczynione ustalenia nie dawały pozytywnej odpowiedzi na pytanie o ziszczenie się w realiach sprawy zasadniczego warunku możliwości zakwalifikowania okresów zatrudnienia ubezpieczonego jako pracy w szczególnych warunkach, tj. świadczenia tak kwalifikowanej pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Okoliczności potwierdzających spełnienie tego warunku w rozpoznawanej sprawie skarżący nie udowodnił. Jak bowiem wynika z poczynionych ustaleń ubezpieczony wykonywał szereg różnych czynności, tj. zajmował się naprawą wentylatorów wykorzystywanych w suszarni w procesie suszenia mokrej cegły, naprawami awarii ucinacza, tj. maszyny wykorzystywanej do cięcia cegły oraz wentylatorów zamontowanych w piecach do wypalania cegły w czasie których panował zapylenie, wytaczaniem na tokarce uszkodzonych części maszyn produkcyjnych oraz w razie zapotrzebowania na inne prace z uwagi na nieobecność pracowników bądź konieczność wykonania planu produkcyjnego obsługą kołogniotownika, tj. maszyny składającej się z dwóch kół przy wykorzystaniu której zagniatano glinę, zasilacza, tj. maszyn przy wykorzystaniu której wywracano wózki z gliną na pas transmisyjny którym dostarczano glinę na transporter, odbiorem cegły w procesie jej ucinania jak również przewożeniem z wykorzystaniem taczek cegły z suszarni do pieca oraz już wypalonej cegły z pieców na miejsce jej magazynowania oraz przy załadunku cegły na samochody ciężarowe. Jak ustalono ubezpieczony zajmował się również włączaniem i wyłączaniem oraz regulacją temperatury wentylatorów w suszarni. Nadto zajmował się czyszczeniem tzw. dzwonów, tj. wętli nawiewów i wywiewów, będących zaworami w piecach do wypalania cegły przez które przemieszczało się gorące powietrze. W tym celu czyścił zawory i nasypywał do nich piasek. Wykonywał również prace przy wymianie rusztów w piecach w kotłowni.

Bez znaczenia przy tym pozostaje, podnoszona przez skarżącego okoliczności, że praca ubezpieczonego wykonywana była w trudnych i obciążających zdrowie warunkach. Samo subiektywne przekonanie ubezpieczonego, że jego praca z uwagi na uciążliwe warunki, w jakich była świadczona, może stanowić podstawę do przyznania mu uprawnień do emerytury w niższym od powszechnego wieku, nie znajduje uzasadnienia faktycznego i prawnego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 kwietnia 2014 roku, sygn. III AUa 1093/13). O uprawnieniu do emerytury na podstawie § 2 rozporządzenia Rady Ministrów decyduje bowiem łączne spełnienie przez pracownika wszystkich warunków określonych w tym przepisie, a nie jego przekonanie, że charakter lub warunki pracy wystarczają do uznania jej za wykonywaną w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00). Z tych względów ocena charakteru pracy skarżącego, prezentowana przez niego, pozostaje więc w sferze jego dowolnej, ale nieuzasadnionej oceny, zamiast w sferze faktów. Należy podkreślić, że prawo do obniżenia wieku emerytalnego ma charakter wyjątku, wobec czego jego zakresu nie można rozszerzać w drodze wykładni przepisów prawa, która musi być ścisła, co m.in. nie pozwala na pominięcie pełnego wymiaru jej wykonywania jako przesłanki przyznana wnioskowanego prawa. Należy nadto wskazać, że samo przebywanie w pobliżu stanowisk pracy w szczególnych warunkach nie jest wystarczające do uznania pracy ubezpieczonego jako świadczonej w takich warunkach.

Jak wynika z poczynionych ustaleń M. B. pomimo, że legitymuje się ogólnym stażem pracy wynoszącym ponad 25 lat, ukończył (...) lat życia oraz jako członek otwartego funduszu emerytalnego wnosił o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa to jednak nie spełnia warunku legitymowania się co najmniej 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Tym samym ubezpieczony nie spełnia łącznie wszystkich przesłanek do ustalenia mu prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach na podstawie przepisu art. 184 ustawy emerytalnej.

Z tych względów Sąd na mocy wyżej wskazanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzekł jak w sentencji.