Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 1203/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska

p.o. protokolanta sądowego Wioleta Skobel

po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2016 roku w Lublinie

sprawy D. L.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołań D. L.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 1 czerwca 2015 roku znak (...)

z dnia 24 czerwca 2015 roku znak (...)

zmienia zaskarżone decyzje i ustala D. L. prawo do emerytury od dnia (...)roku .

Sygn. akt VII U 1203/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 czerwca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił D. L. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawczyni nie udokumentowała 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Decyzją z dnia 24 czerwca 2015 roku organ rentowy ponownie odmówił ubezpieczonej prawa do emerytury z powodu nieudokumentowania 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższych decyzji wniosła D. L. domagając się ich zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazała, że pracowała w warunkach szczególnych w okresie od dnia 1 lipca 1985 roku do dnia 30 czerwca 1991 roku w (...) Spółdzielni Pracy (...) w J. koło K..

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

D. L. urodzona (...) w dniu(...)roku złożyła wniosek o emeryturę. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Przed organem rentowym udowodniła ostatecznie 20 lat okresów składkowych i nieskładkowych oraz uzupełniających, w tym 9 lat, 5 miesięcy i 28 dni stażu pracy w warunkach szczególnych (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawczyni w dniu 1 lipca 1985 roku została zatrudniona w (...) R. Zakładzie (...) w J. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku mistrza produkcji (umowa o pracę – akta osobowe – k. 28). Wnioskodawczyni zajmowała powyższe stanowisko do czasu ustania zatrudnienia w dniu 30 czerwca 1991 roku (angaże, świadectwo pracy – ao).

Wnioskodawczyni swoje obowiązki wykonywała na wydziale chłodni. Jako mistrz nadzorowała pracę nad pracownikami zatrudnionymi na stanowiskach mrożonkowych w liczbie 30 na jednej zmianie. Zajmowali się oni sortowaniem owoców poprzez wykluczanie owoców ze skazami. Owoce te były zamrożone. Praca odbywała się w temperaturze poniżej 0 stopni Celsjusza, od -1 do -5. Wnioskodawczyni kontrolowała również jakość produktu wychodzącego z tunelu zamrażalniczego, przechowywanie produktów zamrożonych w magazynach chłodniczych. Pracowała w systemie trzyzmianowym, przez 8 godzin dziennie. Otrzymywała dodatek za pracę w warunkach szkodliwych. Pracę wykonywała w ocieplanym ubraniu i rękawiczkach. Wnioskodawczyni pokazywała pracownikom jak poprawnie wykonywać pracę, dokładnie przebierać owoce i warzywa (zeznania wnioskodawczyni – k. 22v-23, 39, zeznania B. K. – k. 37v-38, zeznania K. S. – k. 38v).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Akta osobowe wnioskodawczyni z (...) Spółdzielni Pracy (...) w J. koło K. zostały wystawione przez pracodawcę i były autentyczne. Nie były kwestionowane przez strony. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

Przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla wnioskodawczyni. B. K. pracowała tam jako mistrz produkcji w latach 1971-1995. K. S. w latach 1967-1992 wykonywał obowiązki mistrza, starszego mistrza oraz szefa produkcji. Świadkowie pracowali wspólnie z wnioskodawczynią i mieli możliwość zaobserwowania wykonywanych przez nią obowiązków w trakcie pracy. Zeznawali logicznie, spontanicznie i szczerze. Niektórych szczegółów nie byli w stanie sobie przypomnieć jednak jest to zrozumiałe z uwagi na znaczny upływ czasu. Treść tych zeznań w powiązaniu z twierdzeniami wnioskodawczyni oraz treścią akt osobowych wnioskodawczyni pozwoliła na jednoznaczne ustalenie faktycznie wykonywanych przez wnioskodawczynię czynności w trakcie całego okresu zatrudnienia. Świadkowie jednoznacznie wskazali, że wnioskodawczyni zajmowała się nadzorowaniem wykonywania pracy przez pracowników zatrudnionych na stanowiskach mrożonkowy. Pokazywała pracownikom jak poprawnie sortować zamrożone owoce, a następnie je pakować. Razem z nimi wykonywała tę pracę. Nie wykonywała innych czynności. Pracowała w ubraniu ochronnym. Zeznania te były zgodne z twierdzeniami wnioskodawczyni. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że wnioskodawczyni wykonywała pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 1 lipca 1985 roku do dnia 30 czerwca 1991 roku (łącznie 6 lat) wskazaną w wykazie A, dziale XIV. poz. 24 - Kontrola międzyoperacyjna, kontrola jakości produkcji i usług oraz dozór inżynieryjno-techniczny na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Pracami podstawowymi, nad którymi wnioskodawczyni sprawowała nadzór były prace mrożonkowych wskazane w wykazie A, dziale X, poz. 7 Prace w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0̊C.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), kobietom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego wnioskodawczyni udowodniła staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat – bezsporne 9 lat, 5 miesięcy i 28 dni oraz udowodnione w niniejszym postępowaniu 6 lat. Tym samym spełnia wszystkie z wymaganych przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić i ustalić D. L. prawo do emerytury od dnia (...)roku tj. od dnia ukończenia 55 roku życia.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 14 § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.