Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Małgorzata Kowalska

Protokolant sądowy Agnieszka Goluch

po rozpoznaniu w dniu 22 marca 2016 roku w Lublinie

sprawy K. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania K. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

z dnia 25 października 2013 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala K. C. prawo do emerytury od dnia (...)roku;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na rzecz K. C. kwotę 60 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt VII U 2997/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 października 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił K. C. przyznania prawa do emerytury, gdyż wnioskodawca nie udokumentował 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł K. C. domagając się jej zmiany i przyznania prawa do emerytury. Wskazał, że pracował w warunkach szczególnych jako palacz w piecu do wypalania cegły w (...) W. od dnia 10 listopada 1976 roku do dnia 30 grudnia 1976 roku, od dnia 11 czerwca 1977 roku do dnia 30 listopada 1977 roku, od dnia 10 maja 1978 roku do dnia 30 grudnia 1978 roku, od dnia 10 maja 1979 roku do dnia 15 sierpnia 1979 roku oraz od dnia 12 lipca 1983 roku do dnia 30 listopada 1986 roku, a także jako monter konstrukcji stalowych na wysokości od dnia 25 marca 1990 roku do dnia 13 listopada 1990 roku w (...) sp. z o.o.

Organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

K. C. urodzony (...) w dniu (...) roku złożył wniosek o emeryturę. Jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednak złożył wniosek o przekazanie zgromadzonych tam środków na dochody budżetu państwa. Przed organem rentowym udowodnił 25 lat, 3 miesiące i 20 dni okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 11 lat, 2 miesiące i 12 dni stażu pracy w warunkach szczególnych. (okoliczności bezsporne).

Wnioskodawca w okresach od dnia 10 listopada 1976 roku do dnia 30 grudnia 1976 roku, od dnia 11 czerwca 1977 roku do dnia 30 listopada 1977 roku, od dnia 10 maja 1978 roku do dnia 30 grudnia 1978 roku, od dnia 10 maja 1979 roku do dnia 15 sierpnia 1979 roku oraz od dnia 12 lipca 1983 roku do dnia 30 listopada 1986 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w (...) J. J., J. K. i K. K. w W., na podstawie umowy o pracę zawartej w formie ustnej. W tym czasie pracował po 12 godzin dziennie przez cały okres pracy w systemie 2-zmianowym. Zajmował się obsługą pieca typu H. do wypalania cegły czerwonej, gdzie palił węglem grubym. Piec miał 10 komór, gdzie do każdej wchodziło po 10 000 cegieł. W strefie przedogniowej znajdowała się cegła surowa. Praca odbywała się w ciągłym zadymieniu i zapyleniu. W okresie od marca do maja wnioskodawca remontował piec przez 2-3 tygodnie. W piecu panowała temperatura 1100 stopni Celsjusza. W ciągu miesiąca przerabiał 30 ton węgla. Piec uszczelniał gliną. Pracował razem z T. M., który także był palaczem. Dziennie wytaczano od 4000 do 5000 cegieł, które trzeba było wyjąć z pieca. Zakład pracy miał wówczas nadane uprawnienia do prowadzenia działalności polegającej na wypalaniu cegły czerwonej przez odpowiednie organy państwowe (zeznania wnioskodawcy – k. 34v-35, zeznania B. J. – k. 74-74v, zeznania S. W. – k. 75-76, zeznania T. M. – 97v-98v, dokumentacja dotycząca działalności J. J. – k. 87).

W okresie od dnia 25 marca 1990 roku dnia 13 listopada 1990 roku wnioskodawca przebywał na urlopie bezpłatnym w Przedsiębiorstwie (...) w L., bowiem wykonywał pracę na rzecz Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. w L. jako monter co-ślusarz. Zajmował się montażem rurociągów ciepłowniczych pod stacje i węzły ciepłownicze. Praca odbywała się na kontrakcie zagranicznym w P.. Wnioskodawca montował instalację gazowniczą, doprowadzał rurociągi do kotłowni gazowej, demontował kocioł węglowy, demontował starą instalację grzewczą w budynkach warsztatowych, grzejniki. Współpracował razem ze spawaczami. Rurociągi były montowane na wysokości 3-4 metrów (świadectwo pracy, podanie – akta osobowe – k. 47, zeznania L. B. – k. 74v-75).

Powyższy stan faktyczny ustalony został na podstawie powołanych dowodów. Dokumentacje uzyskane z poszczególnych zakładów pracy zostały wystawiona przez pracodawców i były autentyczne. Nie były kwestionowane przez strony. Sąd uznał je za wiarygodne w całości.

Przesłuchani w sprawie świadkowie to osoby obce dla wnioskodawcy. B. J. pracował u J. J. wieczorami w latach 1977-1986, S. W. pracował tam dorywczo od 1977 do 1986 roku, zaś T. M. był tam zatrudniony na stałe od 1977 do 1994 roku na stanowisku analogicznym jak wnioskodawca. L. B. pracował razem z wnioskodawcą na kontrakcie w P. z tytułu zatrudnienia w spółce (...). Świadkowie pracowali wspólnie z wnioskodawcą i mieli możliwość zaobserwowania wykonywanych przez niego obowiązków w trakcie pracy. Zeznawali logicznie, spontanicznie i szczerze. Niektórych szczegółów nie byli sobie w stanie przypomnieć jednak jest to zrozumiałe z uwagi na znaczny upływ czasu. Treść tych zeznań w powiązaniu z twierdzeniami wnioskodawcy oraz treścią akt osobowych wnioskodawcy pozwoliła na jednoznaczne ustalenie faktycznie wykonywanych przez wnioskodawcę czynności w trakcie całego okresu zatrudnienia. Świadkowie jednoznacznie wskazali, że wnioskodawca w trakcie zatrudnienia przy wyrobie cegły czerwonej jako jeden z dwóch palaczy zajmował się obsługą pieca do wypalania cegły. Raz do roku przeprowadzał remont pieca. Szczegółowo opisali warunki pracy wskazując na wysokie zapylenie, zadymienie oraz panującą temperaturę. Z kolei L. B. opisując pracę wnioskodawcy na kontrakcie w P. podniósł, że była ona wykonywana na wysokości, gdyż związane to było z montażem i demontażem instalacji ciepłowniczej. Zeznania wnioskodawcy w pełny korelowały z tymi dowodami. Sąd uznał te zeznania za wiarygodne w całości.

W ocenie Sądu Okręgowego zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca wykonywał pracę w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresach:

- od dnia 10 listopada 1976 roku do dnia 30 grudnia 1976 roku, od dnia 11 czerwca 1977 roku do dnia 30 listopada 1977 roku, od dnia 10 maja 1978 roku do dnia 30 grudnia 1978 roku, od dnia 10 maja 1979 roku do dnia 15 sierpnia 1979 roku oraz od dnia 12 lipca 1983 roku do dnia 30 listopada 1986 roku (łącznie 4 lata, 9 miesięcy i 6 dni) wskazaną w wykazie A, dziale V. poz. 18 Prace palaczy pieców do wypalania i palaczy suszarń, załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.);

- od dnia 25 marca 1990 roku do dnia 13 listopada 1990 roku (7 miesięcy i 20 dni), wskazaną w wykazie A, dziale V. poz. 5 Prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości wskazanego załącznika do rozporządzenia.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.), mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat - dla mężczyzn oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27. Emerytura taka przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Od 1 stycznia 2013 roku nie jest wymagane rozwiązanie stosunku pracy przez ubezpieczonego będącego pracownikiem.

Według art. 32. ust. 2 za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 stanowi natomiast, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie, których osobom wymienionym w ust. 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Według § 3 cytowanego rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Natomiast § 4 ust. 1 rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym, co najmniej 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Jednocześnie przepis art. 1 § 2 rozporządzenia stanowi, że właściwi ministrowie, kierownicy urzędów centralnych oraz centralne związki spółdzielcze w porozumieniu z Ministrem Pracy, Płac i Spraw Socjalnych ustalają w podległych i nadzorowanych zakładach pracy stanowiska pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazach A i B.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego wnioskodawca udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze ponad 15 lat. Okresem bezspornym było 11 lat, 2 miesiące i 12 dni, a w niniejszym postępowaniu udowodnił dodatkowo okresy 4 lat, 9 miesięcy i 6 dni oraz 7 miesięcy i 20 dni. Tym samym spełnia wszystkie z wymaganych przesłanek do nabycia prawa do emerytury w obniżonym wieku. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić i ustalić K. C. prawo do emerytury od dnia (...)roku tj. od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu uzasadnia przepis art. 98 k.p.c. oraz §11 ust. 2 w zw. z §2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu. (Dz.U.2013.490 j.t.). Ustalając wysokość wynagrodzenia pełnomocnika przy przyjęciu minimalnej stawki Sąd miał na uwadze rodzaj i stopień zawiłości sprawy oraz nakład jego pracy, który nie przekraczał przeciętnych norm przyjętych w tego typu sprawach.

W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.