Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2016 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Kosiński

Protokolant: Marta Czapska

w obecności oskarżyciela Prokuratora Piotra Barczewskiego

po rozpoznaniu dnia 05 października 2015 r. , 20 listopada 2015 r. , 04 stycznia 2016 r. , 16 lutego 2016 r. i 22 marca 2016 r. na rozprawie w Legionowie sprawy :

W. K. , syna T. i H. z d. S. , ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że :

W dniu 27 marca 2009 r. w L. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził S. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości około 125 tysięcy zł w ten sposób , że wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Legionowie co do tego , że jest uprawniony do dziedziczenia całego majątku po zmarłej żonie B. K. jako jedynym spadkobierca testamentowy przekładając uprzednio podrobiony przez siebie w nieustalonym miejscu i czasie testament z dnia 26 lipca 2007 roku podpisany (...) , na mocy którego postanowieniem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 marca 2009 roku w sprawie I Ns 9/09 , prawomocnego w dniu 27 marca 2009 roku nabył cały spadek wartości około 250 tysięcy złotych po zmarłej żonie B. K. , przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne

tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

1.  Oskarżonego W. K. w ramach zarzucanego czynu uznaje za winnego tego że w dniu 27 marca 2009 r. w L. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził małoletniego S. B. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego matkę A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości 118363,79 zł w ten sposób , że wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Legionowie co do tego , że jest uprawniony do dziedziczenia całego majątku po zmarłej żonie B. K. jako jedynym spadkobierca testamentowy przekładając uprzednio podrobiony przez siebie w nieustalonym miejscu i czasie testament z dnia 26 lipca 2007 roku podpisany (...) celem użycia za autentyczny , na mocy którego postanowieniem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 marca 2009 roku w sprawie I Ns 9/09 , prawomocnego w dniu 27 marca 2009 roku nabył cały spadek wartości 236727,58 złotych po zmarłej żonie B. K. to jest popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazuje , zaś na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierza mu karę 1 ( jednego ) roku i 6 ( sześciu ) miesięcy pozbawienia wolności ;

2.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. nakłada oskarżonego W. K. obowiązek częściowego naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. B. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego matkę A. P. kwoty 4000 zł ( cztery tysiące złotych );

3.  Na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wskazanych w wykazie dowodów rzeczowych nr DZ 251/15 ;

4.  Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) zasądza od oskarżonego W. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 879,55 zł ( osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt pięć groszy ) w tym opłatę w kwocie 300 ( trzysta ) złotych.

Sygn. akt II K 101/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony W. K. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i doprowadzenia małoletniego wnuka S. B. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego matkę A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem złożył w L. województwo (...) w Sądzie Rejonowym w Legionowie I Wydział Cywilny wniosek o stwierdzenie nabycia spadku po zmarłej w dniu 19 czerwca 2008 r. w S. żonie B. K. na podstawie testamentu z dnia 26 lipca 2007 r. . Do wniosku o stwierdzenie nabycia spadku oskarżony W. K. w celu użycia za autentyczny przedłożył podrobiony przez siebie w nieustalonym czasie i miejscu testament B. K. z dnia 26 lipca 2007 r. ( k. 76- 81 ) . Ponadto oskarżony W. K. w toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku zataił fakt iż T. K. syn jego i B. K. zmarły w dniu 11 kwietnia 1999 r. posiadał ze związku z A. P. dziecko – syna S. B. . Działania oskarżonego W. K. miały na celu wprowadzenie w błąd Sąd Rejonowy w Legionowie co do tego iż spadkobiercą po zmarłej B. K. jest również jego wnuk S. B. . Postanowieniem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 05 marca 2009 roku sygn. akt I Ns 9/09 prawomocnego w dniu 27 marca 2009 roku oskarżony W. K. nabył na podstawie testamentu z dnia 26 lipca 2007 r. w całości spadek po zmarłej żonie B. K. ( k. 5 i k. 109 ) o wartości 236727,58 złotych ( k. 208 ) . Natomiast postanowieniem Sądu Rejonowego w Legionowie I Wydział Cywilny z dnia 06 maja 2011 roku sygn. akt I Ns 612/10 prawomocnego w dniu 28 maja 2011 roku spadek po zmarłe B. K. nabyli na podstawie ustawy mąż oskarżony W. K. i oraz małoletni wnuk S. B. po ½ części ( k. 6 ) . Wartość masy spadkowej jaka przypadła małoletniemu S. B. to 118363,79 zł.

Wartość masy spadkowej został określona w wyniku spisu inwentarza po zmarłej w dniu 19 czerwca 2008 r. B. K. dokonanego w dniu 19 lipca 2013 r. w protokole czynności przeprowadzonych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Legionowie L. C. ( k. 208 ) .

Z sprawozdania z przeprowadzonej ekspertyzy z zakresu badania pisma ręcznego i podpisów sporządzonej przez biegłego T. J. wynika że zakwestionowane ręczne pismo dowodowe oraz czytelny podpis dowodowy o brzmieniu (...) – stanowiące treść zakwestionowanego testamentu B. K. z dnia 26 lica 2007 r. – został własnoręcznie wykonane przez W. K. , którego wzory pisma ręcznego i podpisów nadesłano do niniejszej ekspertyzy jako materiał porównawczy ( k. 76 -81 ) .

Oskarżony W. K. ma ukończone 66 lata, jest wdowcem , nie ma nikogo na utrzymaniu , otrzymuje rentę w wysokości 530 zł , był karany ( k. 169) , nie był leczony psychiatrycznie ani odwykowo .

Sąd powyższy stan faktyczny ustalił na podstawie następujących dowodów : postanowienia ( k i 5 k. 6 ) , kserokopii sprawozdania z przeprowadzonej ekspertyzy kryminalistycznej w sprawcie I Ns 62/12 ( k. 7-15 ) , kserokopii postanowienia ( k. 29 ) , protokołu rozprawy ( k. 31 ) , protokołu otwarcia i ogłoszenia testamentu własnoręcznego ( k. 32 ) ,oświadczenia ( k. 62 ) , pisma Urzędu Miasta L. ( k. 65 ) , pisma z Wydziału Komunikacji Starostwa Powiatowego w L. ( k. 66 ) , sprawozdania z przeprowadzonej ekspertyzy kryminalistycznej zakresu badań pisma ręcznego i podpisu ( k. 76-81 ) ,danych osobo-poznawcze ( k. 100 ) , spisu i opisu rzeczy ( k. 117 ) ,oryginału testamentu ( k. 119 ) , odpisu wyroku ( k. 138 ) , odpisu wyroku ( k. 140-141 ) , odpisu postanowienia ( k. 142 ) , karty karnej ( k. 169 i k. 216 ) , informacji z systemu Noe-Sad ( k. 173- 174 ) , protokołu czynności przeprowadzonych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Legionowie L. C. ( k. 208, k. 209 ), odpisu skróconego aktu zgonu ( k. 219 ) oraz częściowo zeznań świadka A. P. ( k. 27v-28 i k. 192v-193v ) .

Oskarżony W. K. stanął pod zarzutami , iż : w dniu 27 marca 2009 r. w L. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził S. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości około 125 tysięcy zł w ten sposób , że wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Legionowie co do tego , że jest uprawniony do dziedziczenia całego majątku po zmarłej żonie B. K. jako jedynym spadkobierca testamentowy przekładając uprzednio podrobiony przez siebie w nieustalonym miejscu i czasie testament z dnia 26 lipca 2007 roku podpisany (...) , na mocy którego postanowieniem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 marca 2009 roku w sprawie I Ns 9/09 , prawomocnego w dniu 27 marca 2009 roku nabył cały spadek wartości około 250 tysięcy złotych po zmarłej żonie B. K. , przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne to jest popełnienia czynu art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Oskarżony W. K. podczas przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień ( k. 98-99 , k. 126-127 i k. 129-130 ) . Oskarżony W. K. stwierdził tylko iż S. B. nie jest jego wnukiem ( k. 126-127 ) .

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka A. P. ( k. 27v-28 i k. 192v-193v ) za wyjątkiem faktu jaka był skład i wartość masy spadkowej po zmarłej B. K. . Należy zauważyć iż w tym zakresie zeznania świadka są jasne , dokładne i korespondują z zebranym w sprawie materiałem dowodowym zwłaszcza z dokumentami w postaci postanowienia ( k. 6 ) , kserokopii sprawozdania z przeprowadzonej ekspertyzy kryminalistycznej w sprawcie I Ns 62/12 ( k. 7-15 ) i sprawozdania z przeprowadzonej ekspertyzy kryminalistycznej zakresu badań pisma ręcznego i podpisu ( k. 76-81 ).

Nie zasługuje na wiarę natomiast pozostała część zeznań świadka A. P. w której określiła co wchodziło w skład masy spadkowej po zmarłej B. K. oraz jak jest jej wartość . W tym zakresie zeznania świadka A. P. nie zasługują na wiarę jako niedokładne , niejasne , wewnętrznie sprzeczne . Oceniając zeznania świadka A. P. w tym zakresie należy zauważyć iż wartość i skład tej masy spadkowej został określona w wyniku spisu inwentarza po zmarłej w dniu 19 czerwca 2008 r. B. K. dokonanego w dniu 19 lipca 2013 r. w protokole czynności przeprowadzonych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Legionowie L. C. . Z protokołu tego wynika wprost co weszło w skład tej masy spadkowej oraz że jej wartość wynosi 236727,58 złotych ( k. 208 ).

Wyżej wskazane fakty dyskwalifikują prawdziwość zeznań świadka A. P. w zakresie jakim Sąd nie dał im wiary .

Sąd dał pełną wiarę sprawozdaniu z przeprowadzonej ekspertyzy z zakresu badania pisma ręcznego i podpisów sporządzonej przez biegłego T. J. w dniu 17 lutego 2014 r. jako dokładnej , logicznej , jasnym i fachowym. Z sprawozdania z przeprowadzonej ekspertyzy z zakresu badania pisma ręcznego i podpisów sporządzonej przez biegłego T. J. wynika że zakwestionowane ręczne pismo dowodowe oraz czytelny podpis dowodowy o brzmieniu (...) – stanowiące treść zakwestionowanego testamentu B. K. z dnia 26 lica 2007 r. – został własnoręcznie wykonane prze W. K. , którego wzory pisma ręcznego i podpisów nadesłano do niniejszej ekspertyzy jako materiał porównawczy ( k. 76 -81 ) .

Sąd dał w pełni wiarę dowodom z dokumentów , albowiem dokumenty powyższe zostały sporządzone przez funkcjonariuszy publicznych , nie zainteresowanych rozstrzygnięciem w sprawie , a zatem nie mających logicznego powodu , by przedstawiać nieprawdziwy stan rzeczy w dokumentach . Brak jest na tych dokumentach jakichkolwiek śladów podrobienia bądź przerobienia .

Sąd dał ponadto wiarę wszystkim ujawnionym na rozprawie dokumentom. Ich autentyczność i wiarygodność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, ani nie stoi w sprzeczności z żadnym innym dowodem, a tym samym nie budzi wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony W. K. w ramach zarzucanego mu czynu został uznany za winnego tego że w dniu 27 marca 2009 r. w L. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził małoletniego S. B. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego matkę A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości 118363,79 zł w ten sposób , że wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Legionowie co do tego , że jest uprawniony do dziedziczenia całego majątku po zmarłej żonie B. K. jako jedynym spadkobierca testamentowy przekładając uprzednio podrobiony przez siebie w nieustalonym miejscu i czasie testament z dnia 26 lipca 2007 roku podpisany (...) celem użycia za autentyczny , na mocy którego postanowieniem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 marca 2009 roku w sprawie I Ns 9/09 , prawomocnego w dniu 27 marca 2009 roku nabył cały spadek wartości 236727,58 złotych po zmarłej żonie B. K. to jest popełnienia czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k..

Przepis art. 286 § 1 k.k. stanowi , że karze podlega kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Przedmiotem ochrony są wskazanym w tym przepisie są prawa majątkowe. Treść art. 286 § 1 k.k. określa odpowiedzialność za oszustwo, którym według tego przepisu jest motywowane celem korzyści majątkowej doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej.

„Wprowadzenie w błąd” polega na tym, iż sprawca własnymi podstępnymi zabiegami doprowadza pokrzywdzonego do mylnego wyobrażenia o określonym stanie rzeczy (np. co do wartości przedmiotu, cech sprzedawanego lub nabywanego towaru, możliwości uzyskania korzyści z zawartej transakcji itp.). Ta postać oszustwa nazywana jest „oszustwem czynnym. Natomiast „wyzyskanie błędu” - to celowe skorzystanie z mylnego wyobrażenia o wartości rzeczy, skutkach transakcji itp., w jakim znajduje się pokrzywdzony. Tę formę oszukańczego zachowania nazywa się niekiedy „oszustwem biernym”, co jednak nie jest ścisłe, gdyż sprawca musi przejawiać określoną aktywność, aby wyzyskać błąd pokrzywdzonego. Przedmiotem wykonawczym oszustwa jest mienie w znaczeniu szerokim obejmującym zarówno uszczerbek majątkowy (damnum emergens), jak i utracone korzyści (lucrum cessans), jeżeli są następstwem niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzonego. ( za Komentarz do art.286 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, LEX, 2007, wyd. IV. ) .

Przestępstwo oszustwa ma charakter materialny, przy czym skutkiem jest niekorzystne rozporządzenie mieniem własnym lub cudzym przez osobę wprowadzoną w błąd lub której błąd został przez sprawcę wyzyskany. Dopóki takie rozporządzenie nie nastąpi, a sprawca podejmie oszukańcze zabiegi mające na celu jego uzyskanie, można mówić jedynie o usiłowaniu, a nie o dokonaniu oszustwa (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 1999 r., V KKN 513/97, Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 6). Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, w którym celem działania sprawcy jest uzyskanie szeroko pojętej korzyści majątkowej , która może polegać zarówno na uzyskaniu zysku (zwiększeniu aktywów), jak i na zmniejszeniu pasywów.

Natomiast przepis art. 270 § 1 k.k. stanowi , iż karze podlega , kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa. Występek ten ma charakter umyślny. Przedmiotem ochrony jest publiczne zaufanie do dokumentów, a ściślej mówiąc do ich autentyczności i rzetelności, co stanowi podstawowy warunek pewności obrotu prawnego (tak wyrok Sądu Najwyższego z 3 VI 1996 r., II KKN 24/96, Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 2, poz. 5). Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k., zwane fałszerstwem materialnym dokumentu, może polegać na jego podrobieniu, przerobieniu albo na używaniu jako autentyczny dokumentu podrobionego lub przerobionego. Przez podrobienie dokumentu rozumie się sporządzenie przedmiotu (pisma, druku itp.), który ma imitować dokument autentyczny. Z podrobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony (tak wyrok Sądu Najwyższego z 27 XI 2000 r., III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4). Podmiotowym znamieniem przestępstwa podrobienia lub przerobienia dokumentu jest działanie sprawcy w celu użycia go jako autentycznego. Jest to zatem, w obu tych odmianach, przestępstwo kierunkowe. Sprawca nie musi przy tym zmierzać do natychmiastowego użycia dokumentu, wystarczy że towarzyszy mu zamiar użycia sfałszowanego dokumentu w przyszłości ( tak Komentarz do art. 270 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2006, wyd. III. )

Dla bytu przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. zupełnie obojętne jest to, czy osoba, której podpis podrobiono na dokumencie, wiedziała o tym lub wyraziła na to zgodę, czy też nie. Dokument jest bowiem podrobiony wówczas, gdy nie pochodzi od osoby, w której imieniu został sporządzony. Podpisanie innej osoby jej nazwiskiem na dokumencie mającym znaczenie prawne, nawet za zgodą tej osoby, stanowi przestępstwo z art. 265 k.k. z 1969 r. (tak wyrok z dnia 25 października 1979 r. II KR 10/79 OSNPG 1980/11 poz. 127 str. 7). Przestępstwo z art. 270 k.k. jest przestępstwem formalnym. Dla bytu tego przestępstwa jest przy tym obojętne, czy ktoś poniósł przez to szkodę, czy też nie (tak wyrok Sądu Najwyższego z 14 marca 1959 r. V K 430/59 Służba MO nr 2 str. 349-350) ( tak wyrok Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 9 września 2002 r. V KKN 29/2001Prokuratura i Prawo - dodatek 2003/2 poz. 5 ) .

Zgodnie z treścią art. 11 § 2 k.k. jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Przepis ten określa zasady orzekania w sytuacjach tzw. zbiegu przepisów ustawy, to znaczy w sytuacji , gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu ustawy karnej . W przepisie tym ustanowiono zasadę kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy , który polega na tym , że gdy ten sam czyn wyczerpuje znamiona więcej niż jednego przepisu stawy karnej , sprawca zostaje skazany na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów.

Natomiast przepis art. 64 § 1 k.k. stanowi iż jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. W ujęciu art. 64 § 1 k.k. recydywa szczególna w typie podstawowym zachodzi, gdy sprawca, skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary, umyślnie popełnia przestępstwo podobne do tego, za które był już skazany. Treść tego przepisu nie pozostawia żadnej wątpliwości, że podstawą zakwalifikowania czynu jako popełnionego w warunkach recydywy szczególnej nie może być skazanie za przestępstwo nieumyślne, ale może to być przestępstwo z winy kombinowanej umyślno-nieumyślnej, w którym czyn zabroniony popełniony jest umyślnie a nieumyślność dotyczy jedynie jego następstwa ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 2002 r., V KKN 404/01, Orz. Prok. i Pr. 2003, nr 3 ).

W powyższej sprawie oskarżony W. K. wypełnił wszystkie znamiona czynu zabronionego czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 wyroku . Oskarżony W. K. w dniu 27 marca 2009 r. w L. działając w celu osiągniecia korzyści majątkowej doprowadził małoletniego S. B. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego matkę A. P. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem wartości 118363,79 zł . Działanie oskarżonego W. K. polegało na tym , że wprowadził w błąd Sąd Rejonowy w Legionowie co do tego , że jest uprawniony do dziedziczenia całego majątku po zmarłej żonie B. K. jako jedynym spadkobierca testamentowy przekładając uprzednio podrobiony przez siebie w nieustalonym miejscu i czasie testament z dnia 26 lipca 2007 roku podpisany (...) celem użycia za autentyczny , na mocy którego postanowieniem Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 marca 2009 roku w sprawie I Ns 9/09 , prawomocnego w dniu 27 marca 2009 roku nabył cały spadek wartości 236727,58 złotych po zmarłej żonie B. K.. Należy zauważyć iż niekorzystne rozporządzenie mieniem to pojęcie szersze niż od terminów „szkoda” i „strata”, a powstanie szkody w mieniu nie jest warunkiem koniecznym uznania rozporządzenia mieniem za niekorzystne ( pro postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2001 r. V KKN 96/99 ) . Ponadto należy podnieść iż ustawowe znamię , stanowiące skutek przestępstwa oszustwa określonego w art. 286 § 1 k.k. , wypełnione zostaje wtedy , gdy sprawca , działając w sposób opisany w tym przepisie , doprowadza inną osobę do rozporządzenia mieniem , w wyniku którego dochodzi do pogorszenia sytuacji majątkowej pokrzywdzonego . Przyjęcie , iż rozporządzenie mieniem miało charakter niekorzystny , nie stoi na przeszkodzie wypełnienia świadczenia wzajemnego przez sprawcę ( pro wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 29 stycznia 2001 r. ) . Dla oceny , czy rozporządzenie mieniem było niekorzystne , istotne jest jedynie to , czy w jego wyniku doszło do ogólnego pogorszenia sytuacji majątkowej pokrzywdzonego lub zwiększenia ryzyka po stronie pokrzywdzonego ( pro wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 sierpnia 2000 r. V KKN 267/00 ; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2000 r. , III KKN 86/89 ) . Należy podnieść iż przepis art. 286 § 1 k.k. mówi, że skutkiem opisanego w nim zachowania musi być doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem. O niekorzystnym rozporządzeniu mieniem można by było mówić wówczas, gdy na skutek oszukańczych zabiegów spadkobierca zostałby pozbawiony należnego mu przysporzenia. ( tak wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu sygn. akt II AKa 105/15z dnia 13 maja 2015 r. LEX nr 1747305 ) . Niewątpliwym jest iż zachowanie oskarżonego W. K. spełniło te przesłanki gdyż na skutek jego oszukańczych zabiegów jego wnuk S. B. pozbawiony należnego mu przysporzenia z tytułu przysługującego mu udziału w spadku po jego babce B. K. . Należy wskazać iż oskarżony W. K. by uzyskać te skutek posłużył się w celu użycia go za autentyczny podrobionym przez siebie testamentem B. K. z dnia z dnia 26 lipca 2007 roku . Fakt ten wynika wprost z sprawozdania z przeprowadzonej ekspertyzy z zakresu badania pisma ręcznego i podpisów sporządzonej przez biegłego T. J. w dniu 17 lutego 2014 r. z którego wynika wprost że zakwestionowane ręczne pismo dowodowe oraz czytelny podpis dowodowy o brzmieniu (...) – stanowiące treść zakwestionowanego testamentu B. K. z dnia 26 lica 2007 r. – został własnoręcznie wykonane prze W. K. , którego wzory pisma ręcznego i podpisów nadesłano do niniejszej ekspertyzy jako materiał porównawczy ( k. 76 - 81 ) . Opinia ta nie była w żaden sposób podważana przez strony postępowania .

Należy jednak wskazać iż oskarżony W. K. nie popełnił zarzucanego mu czynu w warunkach recydywy szczególna w typie podstawowym opisanej w treści art. 64 § 1 k.k. Oskarżony W. K. został skazany za czyn z art. 286 § 1 k.k. wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieście w Warszawie z dnia 31 lipca 2006 r. sygn. akt 5538/00 na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres próby 5 lat której wykonanie zarządzono postanowieniem z dnia 28 czerwca 2010 r. ( k. 169 i k. 216 ) . Oskarżony W. K. odbył tą karę pozbawienia wolności w okresie od 12 października 2010 r. do 28 listopada 2011 r. ( k. 174 ) . Tym samym oskarżony W. K. odbył tą karę już po popełnieniu w dniu 27 marca 2009 r. czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. objętego zarzutem aktu oskarżenia w niniejszej sprawie. Tym samym oskarżony W. K. nie wypełnił przesłanek wskazanych w art. 64 § 1 k.k. .

Dodatkowo należy wskazać iż zgodnie z treścią art. 8. § 1 k.pk. Sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Natomiast art. 8 § 2 k.p.k. stanowi iż prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny są jednak wiążące. Orzeczeniami sądowymi o charakterze konstytutywnym ( 8 § 2 k.p.k. ) są przede wszystkim orzeczenia sądowe zapadłe w postępowaniu cywilnym, kształtujące prawo lub stosunek prawny (np. o rozwiązaniu małżeństwa, o przysądzeniu własności), a więc z wyłączeniem orzeczeń deklaratoryjnych (np. o zasądzeniu odszkodowania, o ustaleniu istnienia stosunku prawnego - art. 189 k.p.c.). Wiążący charakter mają też wyroki skazujące (i warunkowo umarzające) sądów karnych w zakresie, w jakim przypisują one określonej osobie fakt popełnienia przestępstwa, oraz orzekające wobec niej określoną karę lub określony środek karny (tak też P. Hofmański, Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego, Katowice 1988, s. 213). Stąd też przy ustalaniu warunków powrotu do przestępstwa (art. 64 § 1 k.k.) sąd jest związany faktem uprzedniego skazania, wynikającym z prawomocnego wyroku skazującego, a przy recydywie wielokrotnej (art. 64 § 2 k.k.) - ustaleniem popełnienia przez oskarżonego przestępstwa w warunkach wymaganych przez ustawę, jedyną zaś podstawą do uznania, że warunki te zachodzą, może być prawomocny wyrok skazujący (zob. też wyrok SN z dnia 30 maja 1980 r., VI KZP 14/80, OSNKW 1980, nr 7, poz. 56). Istnienie prawomocnego wyroku skazującego o określonej treści jest też warunkiem wznowienia postępowania karnego, a orzeczenie to, jeśli spełnia warunki wskazane do wznowienia, wiąże sąd wznawiający (art. 541 § 1 k.p.k.). Sąd karny jest też związany przyjmowanym do wykonania wyrokiem sądu zagranicznego (zob. art. 611c i uw. 5 do niego), szczególnie wobec odmowy przekazania w trybie europejskiego nakazu aresztowania obywatela polskiego lub azylanta w wypadkach wskazanych w art. 607s § 1 i 2 (zob. uwagi do art. 607s). ( za T. Gregorczyk Komentarz do art. 8 kodeksu postępowania karnego ) . Natomiast zgodnie z treścią art. 669 k.p.c. Sąd spadku wydaje postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku po przeprowadzeniu rozprawy, na którą wzywa wnioskodawcę oraz osoby mogące wchodzić w rachubę jako spadkobiercy ustawowi i testamentowi. Prawomocne postanowienie (deklaratoryjne) stwierdzające nabycie spadku przez spadkobierców powołanych na mocy postanowień testamentu (art. 959-965 k.c.) lub przepisów ustawy (art. 931-937 k.c.) stwarza domniemanie prawne, że osoba wymieniona w postanowieniu jest spadkobiercą (art. 1025 § 2 k.c.) legitymowanym do dochodzenia roszczeń z tytułu dziedziczenia spadku wobec osób trzecich, nieroszczących sobie praw do spadku z tego tytułu (art. 1027 k.c.), oraz do rozporządzania prawami, które należą do spadku (por. także postanowienie SN z dnia 17 listopada 1998 r., III CKN 108/98, Biul. SN 1999, nr 5, s. 5). ( T. Demendecki Komentarz aktualizowany do art. 669 kodeksu postępowania cywilnego ) . Tym samym wobec faktu iż postanowienia o stwierdzenie nabycia spadku mają charakter deklaratoryjny Sąd karny w niniejszej sprawie rozstrzygał samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne i nie był związany rozstrzygnięciem innego sądu w postaci postanowień o stwierdzeniu nabycia spadku Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 5 marca 2009 roku sygn. akt I Ns 9/09 ( k. 5 ) i Sądu Rejonowego w Legionowie I Wydział Cywilny z dnia 06 maja 2011 roku sygn. akt I Ns 612/10 ( k. 6 ) .

Tym samym wina oskarżonego W. K. co do popełnienia przez niego czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisanego w pkt. 1 wyroku nie budzi wątpliwości .

Z tych względów zarówno okoliczności sprawy , jak i wina oskarżonego W. K. nie budzą wątpliwości.

Wymierzając oskarżonym karę Sąd wziął pod uwagę zarówno okoliczności obciążające jaki i łagodzące.

Niewątpliwą okolicznością obciążającą jest duży społecznej szkodliwości popełnionego przez oskarżonego W. K. czynu przejawiający się w charakterze naruszonego przez oskarżonych dobra oraz okoliczności działania oskarżonych . Oskarżony W. K. naruszyli bowiem dobro chronione prawem cudze mienie i wiarygodność dokumentów. Ponadto oskarżony W. K. był już karany w tym za czyn z art. 286 § 1 k.k. ( k. 169 i k. 216 ).

W powyższej sprawie Sąd nie stwierdził istnienia okoliczności łagodzących wobec oskarżonego W. K. .

Orzekając o karze Sąd wymierzył oskarżonemu W. K. za czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb . z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. opisany w pkt. 1 zarzutów na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności .

Orzeczona wobec oskarżonego W. K. kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności spełnia wymogi zarówno prewencji indywidualnej jak i generalnej, a także odpowiada stopniowi zawinienia i społecznej szkodliwości czynu. Winna spełnić wobec oskarżonego funkcję wychowawczą i powstrzymać ich w przyszłości od popełnienia podobnych czynów. Na wymiar kary miał wpływ rola i sposób działania oskarżonego W. K. podczas popełnienia zarzucanych im czynów . Zawieszenie w powyższym przypadku kary pozbawienia wolności przy zastosowania przepisu art. 4 § 1 k.k. nie spełniłoby funkcji prewencji indywidualnej , ani wychowawczej w stosunku do tego oskarżonego. Należy zauważyć iż tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności może skłonić oskarżonego W. K. do refleksji nad swoim zachowaniem i powstrzymać go od popełnienia w przyszłości podobnych przestępstw. Kara ta winna spełnić przede wszystkim wobec oskarżonego W. K. funkcję represyjną .

Na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd nałożył na oskarżonego W. K. obowiązek częściowego naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego S. B. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego matkę A. P. kwoty 4000 zł ( cztery tysiące złotych ). Nałożenie na oskarżonego obowiązku częściowego naprawienia szkody ma zrealizować wobec nich cele wychowawcze i powstrzymać ich od popełnienia w przyszłości podobnych przestępstw.

Na podstawie art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych wskazanych w wykazie dowodów rzeczowych nr DZ 251/15 .

Na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych ( Dz. U. z 1983 r. Nr 27, poz. 152 ze zm. ) Sąd zasądził od oskarżonego W. K. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w kwocie 879,55 zł ( osiemset siedemdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt pięć groszy ) w tym opłatę w kwocie 300 ( trzysta ) złotych.

Z uwagi na powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.