Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Andrzeja Mazurkiewicza Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2015 r.

sprawy M. N.

syna B. i K. z domu S.

urodzonego (...) w L.

oskarżonego z art. 231 § 1 k.k. i art. 212 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 2 k.k. i art. 234 k.k. i art. 235 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 20 stycznia 2015 r. sygnatura akt VI K 506/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  wydatki związane z postępowaniem odwoławczym zalicza na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn.akt IV Ka 294 / 15

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Dzierżoniowie oskarżył M. N. o to, że:

w dniu 10.07.2012 roku w K. pełniąc funkcję Sekretarza Gminy Miasta K. przekroczył swoje uprawnienia w ten sposób, że do lokalnych mediów podał nieprawdziwą informacje o bezprawnym i całkowitym spuszczeniu wody w kanale M. przez Z. B., pomawiając go w ten sposób o takie postępowanie, które mogło go poniżyć w opinii publicznej i narazić na utratę zaufania potrzebnego do prowadzenia działalności w formie (...)oraz zawiadomił Prokuraturę fałszywie oskarżając Z. B. o sprowadzenie niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia wielu osób, powodując zagrożenie epidemiologiczne i zniszczenie w świecie roślinnym i zwierzęcym, a także uszkodzenia pływających po kanale M. gondoli przy tworzył fałszywe dowodu przekazując mediom i Prokuraturze zawierające nieprawdę zdjęcia o śniętych rybach kierując w ten sposób przeciwko Z. B. ściganie o przestępstwo czym działał na jego szkodę,

tj. o czyn z art. 231§1 kk i art. 212§1 kk w zw. z art. 212§2 kk i art. 234 kk i art. 235 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Sąd Rejonowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 20 stycznia 2015r. sygn. akt VI K 506 /13:

I.  Oskarżonego M. N. uniewinnił od zarzucanego mu czynu,

II.  Stwierdził, że na podstawie art. 632 pkt. 2 kpk koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Z wyrokiem tym w całości nie pogodził się prokurator.

Apelujący na zasadzie art. 425 kpk w zw. z art. 444 kpk zaskarzył powyższy wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego M. N. i na podstawie art. 438 pkt 3 kpk zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, mających wpływ na jego treść, polegające na niesłusznym przyjęciu, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przypisania oskarżonemu winy i sprawstwa w zakresie zarzuconego mu czynu, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do odmiennego wniosku.

W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje;

Apelacja jest bezzasadna.

Wbrew oczekiwaniom apelującego zdecydowanie stwierdzić należy, iż Sąd Rejonowy poczynił w sprawie jedynie trafne ustalenia faktyczne, bo oparł je o prawidłowo przeprowadzone i bezbłędnie ocenione dowody. Wnioski końcowe mieszczą się w granicach swobodnej oceny dowodów, w żadnym wypadku nie można im zarzucić dowolności, zaś uzasadnienie pisemne wyroku zawiera prawidłowy wywód logiczny, jest bardzo obszerne i wyczerpujące, przez co odpowiada wszystkim wymogom art. 424 kpk, wobec czego Sąd Odwoławczy aprobuje je w całej rozciągłości.

Mimo zarzutu błędnych ustaleń faktycznych apelujący nie wskazał, które dowody sprawy zostały przez Sąd meriti ocenione wadliwie, sprzecznie do kryteriów art. 7 kpk , w konsekwencji więc nie można rzeczowo odnieść się do tego zarzutu.

Podniósł apelujący ogólnikowo i całkowicie sprzecznie do przeprowadzonych czynności dowodowych, iż wedle ustaleń postępowania przygotowawczego śnięte pstrągi zostały sfotografowane w potoku J. a nie w kanale M., co Sąd Rejonowy rzekomo zmilczał, a nadto zmarginalizował kwestię śniętych ryb i nie wyjaśnił, czy pstrągi błękitne występują w kanale M.. W tej kwestii wszak Sąd Rejonowy wypowiedział się czytelnie na k. 8 motywów, ustalając, że w kanale M. żyją ryby, także pstrąg hodowlany tzw. tęczowy, uwidoczniony na zdjęciach wysłanych do mediów, wskazał także dowody, na których oparł to ustalenie, ale apelujący żadnej polemiki tu nie podjął. Ponadto Sąd dążył do ustalenia, kto wykonał zdjęcia śniętych ryb i w jaki sposób oskarżony wszedł w ich posiadanie ( k. 7, 16-18 motywów wyroku), niestety tu materiał dowodowy przecież nie wykazał, by to oskarżony owe zdjęcia osobiście wykonał, bądź zostały wykonane na jego polecenie. Mimo licznych czynności dowodowych, w tym aż dwóch opinii biegłych sądowych z zakresu informatyki ( W. C. i G. Ż.) nie można ustalić, kto jest autorem przedmiotowych fotografii, czasu i okoliczności ich wykonania oraz czasu i okoliczności ich uzyskania przez oskarżonego.

Apelujący poświęcił dużo uwagi konfliktowi Z. B. i władz miasta K., będącego tłem zarzutu aktu oskarżenia, ale niestety nie wykazał przez to swej tezy, by oskarżony był inspiratorem odwetu na przedsiębiorcy za uniemożliwienie władzom miasta inauguracji sezonu gondolowego na kanale M.. Sam apelujący zaznacza cyt. „ wydaje się ( podkr. SO), że to było motorem dalszego postępowania oskarżonego, oczywiście przy aprobacie przełożonych, a zmierzających do wzięcia odwetu na Z. B.”. Oczywistą insynuację i całkowicie gołosłownym stanowi twierdzenie apelacji, jakoby to oskarżony zainspirował nieprawdziwymi informacjami zawiadomienie o przestępstwie.

Jak należy wnioskować z dalszej treści uzasadnienia apelacji, jej autor nie kwestionuje ustaleń faktycznych wyroku co do tego, że to nie oskarżony złożył w prokuraturze zarzucane mu fałszywe zawiadomienie o sprowadzeniu przez Z. B. niebezpieczeństwa dla życia i zdrowia wielu osób, spowodowania zagrożenia epidemiologicznego i zniszczenia w świecie roślinnymi zwierzęcym, uszkodzenia gondoli na M. oraz nie tworzył fałszywych dowodów, tj. nie był sprawcą działań wypełniających ustawowe znamiona przestępstwa kwalifikowanego w akcie oskarżenia z art. 234 kk i art. 235 kk. Prawidłowo tu ustalił Sąd Rejonowy ( k. 5, 19-22 motywów), że przedmiotowe doniesienie o przestępstwie sporządził kierownik Wydziału Gospodarki Komunalnej i Ochrony (...) w K. J. S., co następnie sygnowała swym podpisem osoba uprawniona do reprezentowania władz miasta - zastępca Burmistrza Miasta K. W. K. ( a nie, jak to nieudolnie wskazał prokurator w apelacji „C.”). Przesłuchani w charakterze świadków J. S., W. K. i M. S. przecież te okoliczności zgodnie i bezsprzecznie potwierdzili. Nadto ustalił tenże Sąd, że do zawiadomienia nie były dołączone żadne zdjęcia czy dokumenty, czego apelujący także nie kwestionuje, mimo że tego rodzaju działanie wcześniej zarzucił właśnie oskarżonemu. Zatem w sprawie nie występują jakiekolwiek podstawy dowodowe do skutecznego zarzucenia oskarżonemu przestępstwa złożenia zawiadomienia o niepopełnionym przestępstwie oraz tworzenia fałszywych dowodów.

Rzeczowo nie odnosi się apelujący do uzasadnienia uniewinnienia oskarżonego od pozostałej części zarzutu. Oczywistym pozostaje, jak to zaznacza autor apelacji, że od każdego funkcjonariusza publicznego jako reprezentanta władzy wymaga się wysokich standardów działania, ale żadnych karygodnych zaniedbań oskarżonego apelujący jednak nie wykazał. Przekazanie przez oskarżonego lokalnym mediom przedmiotowej informacji z dnia 10.07.2012r. nie wyczerpuje ustawowych znamion czynu zabronionego, w tym kwalifikowanego przez prokuratora z art. 231 § 1 kk i art. 212 § 1 kk w zw. z art. 212 § 2 kk, co Sąd Rejonowy należycie i nader szczegółowo wykazał. Otóż oskarżony jako Sekretarz Gminy M. K. miał także powierzone obowiązki związane z kontaktem z mediami ( k. 1 motywów i przywołane tam niekwestionowane dowody), zatem wysyłając pismo mediom oskarżony działał w ramach powierzonych uprawnień służbowych, działając także na wyraźne polecenie i wedle instrukcji I –go zastępcy Burmistrza K. świadka H. U. ( k. 3 motywów wyroku). Skoro więc oskarżony przedmiotowe pismo wysłał mediom stosownie do uprawnień i wyraźnego polecenia służbowego, kierując się instrukcjami przełożonego, to nie zachodzą ustawowe znamiona występku z art. 231 § 1 kk. Ponadto skoro we wstępnej części pisma oskarżony wskazał, że pismo zawiera oficjalne stanowisko Urzędu Miasta w K. dotyczące kanału M., zatem nie własne opinie oskarżonego, to w takiej sytuacji nie można przypisać mu działania bezprawnego, w złej wierze, obliczonego na zaszkodzenie Z. B. przez przestępne pomówienie go w rozumieniu art. 212 § 1 i § 2 kk. Treść przedmiotowego pisma ponad wszelką wątpliwość była uzgadniana z I-ym zastępcą Burmistrza K. H. U. i w pełni aprobowana przez II-go zastępcę Burmistrza W. K., który – stosownie do uprawnień reprezentacji władz miasta - także podpisał je, po czym zlecił wysłanie do Ministra Rozwoju Regionalnego, różnych władz, m. in posła J. S. (1).

Żadnego znaczenia dla słuszności powyższej oceny nie ma akcentowane przez apelującego pismo oskarżonego przepraszające Z. B. za nieprawdziwe oświadczenie z dnia 10.07.2012r.

Z przytoczonych względów uwzględnienie apelacji byłoby bezpodstawne.

W konsekwencji utrzymania w mocy wyroku uniewinniającego należało stwierdzić poniesienie wydatków postępowania odwoławczego przez Skarb Państwa ( art. 632 pkt. 2 kpk).