Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Oskarżonemu M. C. (1) przedstawiony został zarzut tego, że:

1.  w dniu 16 lipca 2014 roku w S. woj. (...), przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym sprawcą, usiłował doprowadzić (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2599,75 złotych, w ten sposób, że S. C. (1) przedłożył nierzetelne pisemne zaświadczenie z dnia 15 lipca 2014 roku o swoim zatrudnieniu i wysokości dochodów, z którego to zaświadczenia wynikało, iż jest on zatrudniony na stanowisku handlowca, na czas nieokreślony od dnia 22 grudnia 2012 roku, z dochodem miesięcznym w kwocie 6600 złotych brutto, wprowadzając tym samym w/w bank w błąd co do swojej zdolności kredytowej i usiłował zawrzeć z w/w bankiem umowę o kredyt gotówkowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji, - tj. popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  w dniu 26 czerwca 2014 roku w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, doprowadził (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mienia w kwocie 3800 złotych w ten sposób, iż poprzez wprowadzenie występujących w imieniu banku osób w błąd co do zatrudnienia oraz możliwości i zamiaru spłaty pożyczki, przedkładając nierzetelne pisemne oświadczenia o zatrudnieniu S. C. (1) w firmie (...) z/s w W. przy ul. (...) z którego wynikało, iż w firmie tej jest zatrudniony na czas nieokreślony do dnia 22 grudnia 2012 roku z miesięcznym wynagrodzeniem 2100 netto, doprowadził do zawarcia przez S. C. (1) z w/w bankiem umowy pożyczki nr (...) w w/w kwocie, z której warunków nie mieli zamiaru się wywiązać, czym działali na szkodę kasy –tj. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3.  w dniu 14 lipca 2014 roku w S., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym sprawcą, usiłował doprowadzić Społeczną Kasę Oszczędnościowo-Kredytową w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2800 złotych, w ten sposób, że przedłożył nierzetelne pisemne oświadczenie o zatrudnieniu S. C. (1) w firmie (...) z/s w W. przy ul. (...), z którego wynikało, iż jest w tej firmie zatrudniony na czas nieokreślony do dnia 22 grudnia 2012 roku z miesięcznym wynagrodzeniem 1850 netto i na jego podstawie ubiegał się o zawarcie umowy pożyczki w w/w kwocie, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na odmowę akceptacji wniosku – tj. popełnienia przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

4.  od nieustalonego okresu czasu do dnia 16 lipca 2014 roku w S. woj. (...), czynił przygotowania do przestępstwa podrobnienia w celu użycia za autentyczne dokumentów w ten sposób, iż przechowywał druk wypełnionego, danymi S. C. (1) zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...) z dnia 15 lipca 2014 roku oraz dwa druki in blanco umowy o pracę opatrzone pieczęcią firmy (...) oraz wypełniony danymi i podpisem S. C. (1) druk umowy o pracę w firmie (...) opatrzony pieczęcią firmy – tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 270 § 3 k.k.

Oskarżonemu S. C. (1) przedstawiony został zarzut tego, że:

1.  w dniu 16 lipca 2014 roku w S., woj. (...), przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym sprawcą, usiłował doprowadzić (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2599,75 złotych, w ten sposób, że przedłożył nierzetelne pisemne zaświadczenie z dnia 15 lipca 2014 roku o swoim zatrudnieniu i wysokości dochodów, z którego to zaświadczenia wynikało, iż jest on zatrudniony na stanowisku handlowca, na czas nieokreślony od dnia 22 grudnia 2012 roku, z dochodem miesięcznym w kwocie 6600 złotych brutto, wprowadzając tym samym w/w wymieniony bank w błąd co do swojej zdolności kredytowej i usiłował zawrzeć z w/w bankiem umowę o kredyt gotówkowy, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji – tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

2.  w dniu 26 czerwca 2014 roku w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, doprowadził (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 3800 złotych w ten sposób, iż poprzez wprowadzenie występujących w imieniu banku osób w błąd co do swojego zatrudnienia oraz możliwości i zamiaru spłaty pożyczki, przedkładając nierzetelne pisemne oświadczenie o zatrudnieniu w firmie (...) z/s w W., przy ul. (...), z którego wynikało, iż w firmie tej jest zatrudniony na czas nieokreślony od dnia 22 grudnia 2012 roku z miesięcznym wynagrodzeniem 2100 netto, zawarł z w/w bankiem umowę pożyczki nr (...) w w/w kwocie, z której warunków nie miał zamiaru się wywiązać, czym działał na szkodę kasy – tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

3.  w dniu 14 lipca 2014 roku w S., woj. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu z innym ustalonym sprawcą, usiłował doprowadzić Spółdzielczą Kasę Oszczędnościowo-Kredytową w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2800 złotych, w ten sposób, że przedłożył nierzetelne pisemne oświadczenie o zatrudnienie w firmie (...) z/s w W., przy ul. (...) z którego wynikało, iż w firmie tej jest zatrudniony na czas nieokreślony od dnia 22 grudnia 2012 roku z miesięcznym wynagrodzeniem 1850 netto i na jego podstawie ubiegał się o zawarcie umowy pożyczki w w/w kwocie lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, z uwagi na odmowę akceptacji wniosku – tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k.

4.  od nieustalonego okresu do dnia 16 lipca 2014 roku w S., woj. (...), czynił przygotowania do przestępstwa podrobienia w celu użycia za autentyczne dokumentów w ten sposób, iż przechowywał druk wypełniony danymi S. C. (1) zaświadczenie o zatrudnieniu i zarobkach w firmie (...) z dnia 15 lipca 2014 roku oraz 2 druki in blanco zaświadczenia zatrudnieniu opatrzone pieczęcią firmy (...), 2 druki in blanco umowy o pracę opatrzone pieczęcią firmy (...) oraz wypełniony danymi i podpisem umowy o pracę opatrzone pieczęcią firmy (...) oraz wypełniony danymi i podpisem S. C. (1) druk umowy o pracę w firmie (...) opatrzony pieczęcią firmy – tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 270 § 3 k.k.

Oskarżonemu M. M. (1) przedstawiony został zarzut tego, że:

1.  w dniu 16 lipca 2014 roku w S. woj. (...), przy ul. (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi sprawcami, usiłował doprowadzić (...) Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 2599,75 złotych w ten sposób, że dostarczył S. C. (2) druku zaświadczenia o zatrudnieniu opatrzone pieczęciami firmy (...) z/s w W. przy ul. (...), które to zaświadczenie po jego wypełnieniu S. C. (2) przedłożył w (...) Parias Bank (...), ubiegając się o zawarcie umowy o kredyt gotówkowy w w/w kwocie wprowadzając tym samym pracowników banku w błąd co do swojej zdolności kredytowe, lecz zamierzonego celu nie osiągnęli, z uwagi na zatrzymanie przez funkcjonariuszy Policji, przy czym tego czynu dopuścili się w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo – tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

2.  od nieustalonego okresu czasu do dnia 17 lipca 2014 roku w miejscowości J., woj. (...), czynił przygotowania do przestępstwa podrobienia w celu użycia za autentyczne dokumentów w ten sposób, iż przechowywał 8 druków in blanco zaświadczenia o zatrudnieniu i zarobkach opatrzonych pieczęcią firmy (...) z/s w W. przy ul. (...), tj. popełnienia przestępstwa określonego w art. 270 § 3 k.k.

Wyrokiem z dnia 16 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy w Skierniewicach uznał oskarżonego M. C. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt 1-3 czynów z tym uzupełnieniem, iż przyjął, że dopuścił się ich w okresie od 24 czerwca 2014 roku do 16 lipca 2014 roku w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich, w podobny sposób, dopuszczając się ich w ciągu 5 lat po odbyciu kary co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo i związku z tym, uznając czyny te za ciąg przestępstw, wyczerpujący dyspozycję art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzona została mu kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto oskarżonego M. C. (1) uznano za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 4 czynu, za co wymierzona została mu kara 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oskarżonemu wymierzona została kara łączna 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego S. C. (1) Sąd uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu w pkt 1-3 czynów z tym uzupełnieniem, że przyjęto, iż oskarżony czynów tych dopuścił się w okresie od 24 czerwca 2014 roku do 16 lipca 2014 roku w krótkich odstępach czasu, zanim zapadł pierwszy wyrok chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich, w podobny sposób i uznając, czyny te za ciąg przestępstw, wyczerpujący dyspozycję art. 297 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzona została mu kara 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności. Nadto oskarżonego S. C. (1) uznano za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 4 pkt czynu, za co wymierzona została mu kara 4 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oskarżonemu wymierzona została kara łączna 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Oskarżonego M. M. (1) Sąd uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 1 czynu za co wymierzona została mu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd uznał również oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanego mu w pkt 2 czynu, wymierzając mu za ten czyn karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. oskarżonemu wymierzona została kara łączna 1 roku pozbawienia wolności.

Apelację co do kary od powyższego wyroku wnieśli – obrońca M. C. (2), obrońca oskarżonego M. M. (1), obrońca oskarżonego S. C. (1) oraz sam oskarżony M. C. (1).

(apelacja obrońcy M. C. – k. 605-608; apelacja obrońcy M. M. – k. 619-622; apelacja obrońcy S. C. – k. 628-629; apelacja M. C. – k. 638-639)

Apelacją z dnia 8 lipca 2015 roku obrońca oskarżonego M. C. (1) zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Skierniewicach, w części dotyczącej wymiaru kar jednostkowych i kary łącznej na korzyść oskarżonego M. C. (1). Obrońca zarzucił wydanemu wyrokowi rażącą niewspółmierność kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu M. C. (1) w następstwie przecenienia wagi okoliczności obciążających, a jednocześnie niedostatecznego uwzględnienia tak istotnej okoliczności jakim było naprawienie szkody przez oskarżonego i nie uwzględnienia innych okoliczności, które przemawiały na korzyść wymienionego oskarżonego, a w konsekwencji kary łącznej również w następstwie nie zastosowania zasady pełnej absorpcji za czym przemawiał związek czasowy i ścisły związek faktyczny pomiędzy popełnionymi przez oskarżonego czynami. W konsekwencji powyższego obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej wymierzonej oskarżonemu M. C. (1) kary łącznej i zmianę wyroku w pkt 1 i 2 w zakresie wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych poprzez wydatne ich obniżenie i orzeczenie o karze łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

(apelacja obrońcy M. C. – k. 605-608)

Apelacją z dnia 16 czerwca 2015 roku obrońca oskarżonego S. C. (1) zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Skierniewicach, w części dotyczącej oskarżonego S. C. (1) na jego korzyść w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze. Wskazanemu wyrokowi obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność wymierzonej kary poprzez nieuwzględnienie nieznacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz naprawienie szkody przez oskarżonego. Z konsekwencji powyższego obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w stosunku do S. C. (1) poprzez warunkowe zawieszenie wymierzonej mu kary 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności na okres 3 lat.

(apelacja obrońcy S. C. – k. 628-629)

Apelacją z dnia 21 lipca 2015 roku obrońca oskarżonego M. M. (1) zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Skierniewicach, w części dotyczącej orzeczenia o karze. Zaskarżonemu wyrokowi obrońca zarzucił rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności. W konsekwencji powyższego obrońca wniósł o uchylenie orzeczenia o karze łącznej, zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 8 miesięcy pozbawienia wolności za czyn zabroniony wskazany w pkt 1 aktu oskarżenia, zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyn zabroniony wskazany w pkt 2 aktu oskarżenia i zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres wynoszący 4 lata.

(apelacja obrońcy M. M. – k. 619-622)

Apelacją z dnia 27 lipca 2015 roku oskarżony M. C. (1) zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Skierniewicach, w części dotyczącej wymiaru kary wnosząc o jej obniżenie. W uzasadnieniu środka odwoławczego oskarżony wskazał, iż nie zostały uwzględnione wszystkie okoliczności łagodzące przy wydawaniu wyroku, co w konsekwencji skutkowało wymierzeniem zbyt surowych zdaniem oskarżonego kar jednostkowych a następnie kary łącznej. Oskarżony nadto wskazał, że orzeczona kara łączna jest nieadekwatna do popełnionych przez niego czynów a także społecznej szkodliwości czynu.

(apelacja M. C. – k. 638-639)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje złożone przez oskarżonego M. C. (1) oraz obrońców oskarżonych nie zasługują na uwzględnienie. Wbrew podnoszonym w apelacjach zarzutom Sąd Rejonowy w Skierniewicach prawidłowo ocenił stopień winy oskarżonych oraz stopień społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów, zaś wymierzone w nim kary były adekwatne do wszystkich ujawnionych w sprawie okoliczności faktycznych.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego M. C. (1) odnośnie przecenienia okoliczności obciążających przy nie uwzględnieniu okoliczności w postaci naprawienia szkody to stwierdzić należy, iż sąd rejonowy słusznie poczytał jako okoliczność obciążającą fakt popełnienia przestępstwa niedługo po opuszczeniu jednostki penitencjarnej, działanie w warunkach powrotu do przestępstwa jak i premedytację w działaniu. Należy dodać, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z inną osobą a nawet innymi osobami przy popełnianiu jednego z przestępstw. Jednym czynem wypełnił dyspozycję kilku przepisów ustawy karnej co również wpływa na rozmiar ich winy i stanowi okoliczność obciążającą (tak Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 8 października 2015 roku, II AKa 161/15). Wbrew twierdzeniom obrońcy sąd poczytał jako okoliczność łagodzącą fakt naprawienia zaistniałej szkody. W apelacji wskazano, że sąd nie uwzględnił innych okoliczności istotnych przemawiających na korzyść oskarżonego. W uzasadnieniu wskazano, że nie wziął pod uwagę wysokości szkody i faktu, że zamiarem oskarżonego nie było roztrwonienie pieniędzy pochodzących z kredytów. Z tym poglądem zgodzić się nie można. Łączna kwota kredytów, o które starał się oskarżony wynosiła 9.200 zł , więc nie można uznać, iż była drobna. Zupełnie chybiony jest zarzut dotyczący tego, że oskarżeni nie zamierzali roztrwonić pieniędzy. Ta okoliczność jest , bowiem bez znaczenia dla znamion przestępstwa jak dla wymiaru kary. Przy niskich dochodach jakie otrzymywali i obciążeniach związanych z wynajmem mieszkania, koniecznością utrzymania się nie byliby w stanie spłacić wszystkich zobowiązań. Sąd w uzasadnieniu odniósł się do stopnia społecznej szkodliwości czynu. Wskazał, że oskarżeni godzili w interes społeczny pojmowany jako znaczenie banków dla prawidłowego funkcjonowania obrotu gospodarczego. Obrońca uważa, że nie można się tym poglądem zgodzić, ponieważ kredyty zamierzali spłacać, a kwoty nie były znaczące. Deklaracja oskarżonych co do woli spłaty kredytu jest sprzeczna z ustaleniami dokonanymi przez sąd, ponieważ było to nierealne. Istotą działalności banków jest udzielanie kredytów, które mają zostać spłacone, takie jest założenie działalności tych instytucji. W związku z tym twierdzenie, że wyłudzenie kredytu jak i próby wyłudzenia nie godziły w interesy bankowości jest nieprawdziwe. Sąd nie wskazał rzeczywiście w uzasadnieniu, że jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary potraktował przyznanie się do popełnienia przestępstw. Nie należy zapominać o okolicznościach ujawnienia przedmiotowych przestępstw. Najpierw został zatrzymany S. C. (1), znaleziono dokumenty dotyczące zawarcia umów i w tym stanie rzeczy oskarżony M. C. (1) się przyznał do popełnienia zarzucanych przestępstw. To nie było przyznanie będące następstwem dobrowolnego i spontanicznego powiadomienia organów ścigania lecz wynikiem zgromadzonych dowodów. Przyznanie się do winy w takiej sytuacji jest okolicznością łagodzącą, ale nie zmniejszającą wysokości orzeczonej kary. Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Poznaniu w sprawie II AKa 165/12.

Obrońca wniósł także o zastosowanie zasady pełnej absorpcji przy wymiarze kary łącznej . Sąd uzasadnił swoje stanowisko o zastosowaniu zasady asperacji zbliżonej w kierunku absorpcji brakiem związku przedmiotowego między popełnionymi przestępstwami. Jest to stanowisko jak najbardziej trafne, adekwatne do poglądów doktryny i orzecznictwa. W tym miejscu należy podkreślić, że zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie podkreśla się ,że niezależnie od możliwości zastosowania przy wymiarze kary łącznej zasady pełnej absorpcji , asperacji jak i zasady pełnej kumulacji , oparcie wymiaru kary na zasadzie absorpcji lub kumulacji traktować należy jako rozwiązanie skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia. Natomiast priorytetową zasadą wymiaru kary łącznej powinna być zasada asperacji . Taki pogląd wyrażono w Komentarzu do Kodeksu Karnego pod redakcją A. M. , W. 2004 s. 293, w wyroku Sądu Najwyższego z 2 grudnia 1975 roku RW 628/75, OSNKW 1976/2/33, wyrok S.A w K. z dnia 13 listopada 2003 roku, II AKA 339/03)/

Z tych względów apelacja obrońcy oskarżonego M. C. (1) nie okazała się zasadna. W ten sam sposób należy ocenić apelację samego oskarżonego. Oskarżony podniósł w środku zaskarżenia, że kara jest zbyt surowa, ponieważ nie uwzględnia okoliczności, iż kredyty spłacić zamierzali. Twierdzenie to jest gołosłowne oceniając realnie możliwości finansowe obydwu oskarżonych. Zgodzić się należy z sądem I instancji ( k. 15 uzasadnienia).,że S. C. (2) zaciągający kredyty nie miał możliwości ich spłacenia. Odnośnie zarzutu wzięcia pod uwagę uprzedniej karalności, jako okoliczności obciążającej przy wymiarze kary ,to taką ocenę dokonaną przez sąd uznać należy za w pełni prawidłową. Skoro oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa to ta okoliczność zasadnie została uwzględniona jako obciążająca przy wymiarze kary. Odnośnie przyznania się do winy jak i naprawienia szkody jako okoliczności łagodzących, zdaniem skarżącego, to sąd w tym zakresie wypowiedział się ustosunkowując do apelacji obrońcy.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego M. M. (1) to nie można zgodzić się z poglądem, że orzeczone kary są niewspółmiernie surowe. „Zarzut niewspółmierności kary , jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia , nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy- innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą”. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 kwietnia 1985 roku w sprawie KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60). Wpływ na wymiar kary ma między innymi stopień społecznej szkodliwości czynu jak również motywacja i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy , sposób życia przed popełnieniem przestępstwa. Sąd I instancji wypowiedział się w przedmiocie okoliczności, które wziął pod uwagę przy wymiarze kary. Jako okoliczności obciążające potraktowano zasadnie te okoliczności, które wymieniono w dyrektywach wymiaru kary. Rzeczywiście oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, z premedytacją w działaniu- pozostawiając sobie telefon komórkowy, który był wymieniony w druku zaświadczenia, który dostarczył współoskarżonym. Co więcej był już uprzednio karany, a przedmiotowych czynów dopuścił się w niedługi czas po opuszczeniu jednostki penitencjarnej. Sąd I instancji jako okoliczność łagodzącą potraktował brak zaistnienia szkody ,ale zdaniem obrońcy w zbyt małym stopniu. Z tym poglądem nie można się zgodzić, ponieważ brak szkody nie był w tym wypadku wynikiem zapobieżenia szkodzie przez samych sprawców tylko wynikał z faktu, że bank odmówił przyznania kredytu. Przyznanie się do winy t.j . przyznanie wszystkich istotnych okoliczności ustalenia stanu faktycznego stanowi podstawę do uznania takiej postawy za okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary. Taki pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w sprawie II AKa 206/12 z dnia 28 czerwca 2012 roku W przedmiotowej sprawie oskarżony najpierw twierdził, że kupił pieczątkę wraz z kartą SIM , druki zaświadczeń pozyskał z Internetu. Potem zaś twierdził, że kupił same druki, pieczątek nie nabywał i nie miał potwierdzać zatrudnienia C., pomimo że pozostawił numer telefonu widniejący na pieczątce w swoim posiadaniu. Nie można się więc zgodzić z poglądem, że oskarżony dokładnie opisał okoliczności popełnienia zarzucanych mu czynów.

W apelacji skarżący podniósł także, że sąd I instancji nie wziął pod uwagę sytuacji życiowej oskarżonego, który jest jedynym żywicielem rodziny mającym na utrzymaniu żonę i dójkę dzieci. Rzeczywiście w uzasadnieniu w części poświęconej karze w aspekcie jej zawieszenia sąd nie odniósł się do sytuacji rodzinnej , życiowej oskarżonego. Zgodnie z treścią przepisu zawieszając wykonanie kary sąd bierze pod uwagę postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste sprawcy, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie się po popełnieniu przestępstwa. Postawa oskarżonego M. M. (1) jawi się jako osoby, która wkrótce po opuszczeniu jednostki penitencjarnej , wiedząc że kolega z więzienia ma zamiar popełnić przestępstwo wyłudzenia kredytu dostarcza mu odpłatnie potrzebne druki, jest w posiadaniu telefonu, który widnieje na dostarczonym zaświadczeniu. Kiedy sprawa się wydaje , bo oskarżeni zostają zatrzymani przyznaje się do zarzutów, ale kwestionuje niektóre okoliczności. Pozostawia sobie część druków, które wyprodukował. Zachowanie po popełnieniu przestępstwa trudno jest ocenić poza tym , że oskarżony założył rodzinę. Wiedząc, że posiada dwoje małych dzieci i planuje wstąpienie w związek małżeński powinien się powstrzymać od przestępczej działalności. Sąd warunkowo zawiesza wykonanie kary jeżeli jest to wystarczające dla osiągnięcia celów kary, a w szczególności zapobieżeniu powrotowi do przestępstwa. Warunkowe zawieszenie wykonania kary nie osiągnęłoby celu wychowawczego i zapobiegawczego wobec oskarżonego, albowiem był uprzednio karany, odbył karę i znowu wszedł na drogę przestępczą. Oskarżony nie powstrzymał się przed popełnieniem przestępstw po opuszczeniu jednostki penitencjarnej, a wręcz przeciwnie popełnił czyn zabroniony z kolegą poznanym w zakładzie karnym. Sam fakt posiadania rodziny i bycia jej jedynym żywicielem nie jest okolicznością sprzeciwiającą się orzeczeniu kary bezwzględnej.

Przechodząc do rozważań dotyczących kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonej oskarżonemu S. C. (1) Sąd nie podzielił twierdzeń zawartych w apelacji obrońcy jakoby kara ta rażąco niewspółmierna z uwagi na nieznaczny stopień społecznej szkodliwości czynu oraz naprawienie szkody. Z poglądem o nieznacznej szkodliwości społecznej czynu zgodzić się nie można. Pogląd ten jest sprzeczny z zawartym w art. 115§2 k.k. kwantyfikatorem stopnia społecznej szkodliwości. Należą do nich rodzaj i charakter naruszonego dobra, wartość szkody, sposób i okoliczności popełnienia przestępstwa. , postać zamiaru, motywacja sprawcy. W przedmiotowej sprawie popełniono czyny umyślnie, z zamiarem kierunkowym , wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, wartość szkody wyniosła łącznie 9.200 złotych co nie jest małą kwotą. W związku z tym pogląd dotyczący oceny stopnia społecznej szkodliwości jest nieuzasadniony. Sąd I instancji potraktował naprawienie szkody jako okoliczność łagodzącą przy wymiarze kary. „Zarzut niewspółmierności kary , jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia , nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy- innymi słowy gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą”. Taki pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 kwietnia 1985 roku w sprawie KRN 178/85, OSNKW 7-8/1985, poz. 60). Orzeczonej przez sąd kary nie można uznać za niesprawiedliwą, oskarżony zamierzając pozyskać środki na rozpoczęcie działalności gospodarczej nie powstrzymał się przed złożeniem wniosków w trzech bankach w celu uzyskania kredytu, sposobem na otrzymanie pieniędzy miały być przestępstwa. Będąc osobą karaną, wkrótce po opuszczeniu jednostki penitencjarnej popełnił kolejne przestępstwa. Taka postawa jak i okoliczności popełnienia przestępstwa słusznie skłoniły sąd I instancji do orzeczenia kary łącznej w wymiarze 1 roku i 5 miesięcy pozbawienia wolności.

Odnośnie wniosku obrońcy o potrzebie warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej orzeczonej wobec S. C. (1) to stwierdzić należy, że jest on niezasadny. Przecież zawieszając wykonanie kary sąd bierze pod uwagę postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia. Oskarżony był już karany, niniejszych przestępstw dopuścił się w bardzo krótkim czasie po opuszczeniu jednostki penitencjarnej. Nie zostały spełnione przesłanki przewidziane w kodeksie karnym pozwalające na orzeczenie kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Właściwości i warunki osobiste nie uzasadniają pozytywnej prognozy wobec osoby oskarżonego, a wręcz świadczą o braku resocjalizacji.

Z tych też względów utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, nie podzielając argumentacji zawartej w złożonych środkach odwoławczych, uznając je jako stanowiące polemikę ze słusznymi ustaleniami Sądu I instancji w zakresie wymierzonych oskarżonym kar.

W oparciu o § 14 ust. 2 pkt 4 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 461) Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. M. (3), adw. E. Ł. i adw. A. T. kwoty po 516,60 złotych tytułem nieopłaconych kosztów pomocy prawnej udzielonej odpowiednio oskarżonym: M. C. (1), S. C. (3) i M. M. (1) z urzędu w postępowaniu przez sądem II instancji.

Na zasadzie określonej w art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.