Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Łowiczu w Wydziale III Rodzinnym i Nieletnich

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Honorata Wójcik

Protokolant: st.sek.sąd. Elżbieta Gołaszewska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2016 roku

sprawy z powództwa małoletniego D. K. reprezentowanego przez przedstawicielkę ustawową M. K. (1)

przeciwko P. K.

o podwyższenie alimentów

1.  podwyższa alimenty płatne od P. K. na rzecz jego małoletniego syna D. K., ur. (...) ustalone ostatnio wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie I C 2299/10 z kwoty po 150 (sto pięćdziesiąt) złotych miesięcznie do kwoty po 250 (dwieście pięćdziesiąt) złotych miesięcznie płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat, do rąk matki dziecka M. K. (1) poczynając od dnia 8 stycznia 2016 roku,

2.  oddala powództwo w pozostałej części,

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty postępowania, które w zakresie kosztów sądowych przejmuje na rachunek Skarbu Państwa,

4.  nadaje wyrokowi w punkcie 1 rygor natychmiastowej wykonalności.

UZASADNIENIE

Małoletni powód D. K. reprezentowany przez przedstawicielkę ustawową M. K. (1) w pozwie z dnia 31 grudnia 2015 roku wniósł o podwyższenie alimentów od pozwanego P. K. z kwoty po 150 zł do kwoty po 500 zł miesięcznie. W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że alimenty od pozwanego na rzecz powoda w kwocie 150 złotych zostały ustalone na bardzo niskim poziomie w 2012 roku w wyroku rozwodowym, a od tego czasu wzrosły potrzeby powoda. Małoletni powód wraz z matką nie mieszkają już we wspólnym mieszkaniu z pozwanym, dlatego koszty jego utrzymania wzrosły o koszty najmu mieszkania. Przedstawicielka ustawowa pracuje na umowę o pracę na czas określony, ale nie jest w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb małoletniego syna. Alimenty w dotychczas ustalonych wysokościach nie wystarczają na zaspokojenie wszystkich potrzeb małoletniego D. K., które są coraz większe, w tym na wyżywienie, odzież, edukację (pozew – k. 2 i 3).

W odpowiedzi na pozew z dnia 21 stycznia 2016 roku P. K. uznał powództwo co do kwoty 250 zł miesięcznie, wniósł o jego oddalenie w pozostałym zakresie. Oświadczył, że nie jest w stanie łożyć na utrzymanie małoletniego powoda kwot po 500 złotych miesięcznie, gdyż jest osobą niepełnosprawną, utrzymuje się z renty socjalnej w wysokości 464,36 zł i zasiłku pielęgnacyjnego w wysokości 153 zł, jak również prac dorywczych. Poza alimentami – w miarę możliwości – przekazuje dodatkowe środki finansowe na utrzymanie syna, m.in. zakupił mu laptop (odpowiedź na pozew – k. 19 - 22).

Powyższe stanowiska zostały rozwinięte i podtrzymane przez obie strony w dalszym toku postępowania, w tym na rozprawie przed Sądem w dniu 24 lutego 2016 roku (protokół z rozprawy – k. 80, 93).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powód D. K. jest synem M. K. (1) i P. K.. Rodzice powoda są po rozwodzie, nie mieszkają razem.

(okoliczność bezsporna)

Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny w wyroku z dnia 10 sierpnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt I C 2299/10 ustalił alimenty na rzecz małoletniego D. K. w wysokości po 150 zł miesięcznie od pozwanego P. K., przy czym ustalił, że alimenty będą płatne do rąk matki M. K. (1) z góry, zobowiązując ją do ponoszenia pozostałych kosztów utrzymania syna oraz starań osobistych o niego.

(dowód: wyrok z akt sprawy I C 2299/10 – k. 180 z załączonych akt sprawy I C 2299/10)

Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny orzekał o wysokości alimentów zasądzonych od pozwanego na rzecz powoda, kiedy D. K. miał 7 lat. Chodził do przedszkola. Był alergikiem, miał podejrzenie astmy oskrzelowej, znajdował się pod opieką poradni chorób płuc. Ponadto małoletni powód leczył się na niedosłuch w (...) w Ł.. M. K. (1) określiła koszty utrzymania syna, na kwotę 600 zł miesięcznie. Na koszty jego miesięcznego utrzymania składały się następujące pozycje: 196 zł – opłaty za przedszkole, 276 zł – koszt zakupu leków, 270 zł – obuwie i wkładki ortopedyczne (rocznie), 400 zł – wyżywienie, 100 zł – środki czystości, 58 zł – energia elektryczna, 30 zł (rocznie) – ubezpieczenie, 50 zł – telefon, 50 zł – koszt zakupu przyborów przedszkolnych (rocznie), 50 zł – koszt zakupu ubrań.

Przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda miała 33 lat, posiadała wykształcenie zasadnicze zawodowe – z zawodu jest szwaczką. Była zarejestrowana jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku. Utrzymywała się z zasiłków rodzinnych i celowych oraz z pomocy żywnościowej Centrum (...) w Ł.. Kilka razy wykonywała wizaż, za malowanie otrzymywała 25 zł od osoby. Była zatrudniona przy produkcji skarpetek na umowę zlecenia. Pracowała 8 godzin dziennie i zarabiała 1.260 zł netto miesięcznie. Mieszkała wraz z pozwanym w mieszkaniu komunalnym.

Pozwany P. K., miał 33 lata, posiadał wykształcenie zawodowe – z zawodu był ogrodnikiem. Pozwany nie pracował. Od 2001 roku na stałe został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, która istniej u niego od urodzenia, a stopień niepełnosprawności został ustalony od dnia 19 marca 1999 roku. Pozwany otrzymywał rentę socjalną oraz zasiłek pielęgnacyjny, łącznie w kwocie 730 zł. Podejmował prace dorywcze – 2 3 razy w tygodniu, przy czym z uwagi na opiekę na dzieckiem nie mógł pracom dorywczym poświęcić więcej czasu. Pomagał sąsiadce w opiece nad niepełnosprawną córką, za co otrzymywał 150 zł oraz jedzenie. Ponadto z prac dorywczych (koszenie trawy, grabienie) otrzymywała 200 – 300 zł.

(dowód: dokumenty z załączonych akt Sądu Okręgowego w Łodzi I Wydział Cywilny sygn. akt. I C 2299/10)

D. K. ma 11 lat jest uczniem klasy IV szkoły podstawowej. Przedstawicielka ustawowa małoletniego powoda ponosi miesięcznie koszty jego utrzymania w kwocie około 850 zł. Na kwotę tę składają się następujące pozycje: 300 zł – wyżywienie, 50 zł – środki chemiczne, 40 zł – udział w opłatach za media związanych z zajmowanym wraz z matką mieszkaniem, 30 zł – płyn do kąpieli dla alergików, 50 zł – dojazdy do Ł., 100 zł – żel i pasta do zębów, 100 zł – stomatolog, 50 zł – wyjazdy szkolne i wakacyjne, 30 zł – kieszonkowe, 100 zł – ubrania i obuwie. Ponadto na koszty utrzymania małoletniego powoda to składają się następujące kwoty w stosunku dwuletnim: 45 zł – komża, 345 zł – okulary. Był na wyjeździe wakacyjnym z parafii. Za pobyt nie płacił, przedstawicielka ustawowa dała synowi 200 zł kieszonkowego. Wyjeżdża z matką na wakacje do jej siostry nad morze. Małoletni powód chodzi na zajęcia świetlicowe do Centrum (...), gdzie otrzymuje podwieczorek. Pozwany nigdy nie odbiera D. ze świetlicy.

Chodzi na prywatne lekcje języka angielskiego 3 – 4 razy w tygodniu. Przedstawicielka ustawowa płaci za jedną lekcję 30 zł. Ponadto chodzi na taniec break dance i zajęcia sportowe – koszykówkę. Do lutego 2016 roku za udział w tych zajęciach płacił pozwany, od lutego będzie płaciła przedstawicielka ustawowa. D. K. ma sfinansowane obiady w szkole przez pomoc społeczną, jest także zwolniony w szkole z opłaty za ubezpieczenie i komitet rodzicielski. Telefon powoda był nieaktualny, gdyż przedstawicielka ustawowa nie doładowywała karty.

M. K. (1), ma 36 lat, z zawodu jest dziewiarzem. Pracuje w firmie (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Ł.. Z tytułu zatrudnienia otrzymuje 1.286,12 zł netto miesięcznie. Dodatkowo podejmuje się wykonywania zleceń jako wizażystka, za każde otrzymuje 25 – 30 zł. Na dochody przedstawicielki ustawowej składa się także zasiłek rodzinny w wysokości 118 zł miesięcznie, jak i pomoc w postaci obiadów dla małoletniego powoda.

Wraz z małoletnim powodem mieszkają w użyczonym lokalu. Przedstawicielka ustawowa powoda nie płaci za czynsz. M. K. (1) ponosi koszty opłat za wodę, energię elektryczną, opał, media.

(dowód: zeznania M. K. (1) – k. 80v, 93v, F. Vat za okulary korekcyjne – k. 83, 84; F. Vat za TV – k. 88, 89, zaświadczenie o zatrudnieniu – k. 6, oświadczenie z parafii Świętego Ducha w Ł. – k. 50, F. Vat za usługi stomatologiczne i pastę oraz żel do zębów – k. 53v – 59, potwierdzenie zapłaty czynszu za wynajmowany lokal na rzecz A. K. – k. 60, bilety (...) – k. 63v , zeznania świadka A. M. – k. 82, 82v )

Pozwany P. K., ma 39 lat, jest z zawodu ogrodnikiem. Od 2001 roku na stałe został zaliczony do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, która istniej u niego od urodzenia, a stopień niepełnosprawności został ustalony od dnia 19 marca 1999 roku. Pozwany otrzymuje rentę socjalną w wysokości około 740 zł miesięcznie, a po potrąceniu alimentów egzekwowanych przez komornika w kwocie 464,36 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153 zł, łącznie w kwocie 617,36 zł. Podejmuje prace dorywcze 2 – 3 razy w tygodniu. Pomaga codziennie rano sąsiadce w opiece nad niepełnosprawną córką, za co otrzymuje 150 zł oraz jedzenie. Ponadto z prac dorywczych (koszenie trawy, grabienie) otrzymuje 200 – 300 zł. W okresie jesiennym przycina odpłatnie drzewa w sadach. Sprząta u radcy prawnego J. L. w zamian za świadczoną pomoc prawną, a także u państwa M.. Korzysta z pomocy społecznej w postaci zasiłków celowych np. na zakup opału – 300 zł. Uiszcza alimenty w wysokości 150 zł wraz z kosztami egzekucji komorniczej w wysokości 27 zł. W 2011 roku pozwany uiszczał na rzecz powoda alimenty potrącając na swoją rzecz koszty przekazu od kwoty 150 zł.

Na koszty utrzymania pozwanego składają się następujące pozycje: czynsz najmu za lokal komunalny – k. 183 zł, energia elektryczna – 70 – 80 zł na dwa miesiące, gaz – 40 zł na półtora miesiąca, telefon – 30 zł miesięcznie, artykuły chemiczne – 25 – 30 zł miesięcznie, 1.000 zł – węgiel.

(dowód: zeznania pozwanego – k. 89, 89v, zeznania PIT – k. 70, 71, decyzja o przyznaniu renty socjalnej – k. 72, decyzja o przyznaniu zasiłku pielęgnacyjnego – k. 73, zaświadczenie (...) – k. 74, 75, zaświadczenie o wypłaconym zasiłku pielęgnacyjnym – k. 76, potwierdzenie zapłaty za czynsz – k. 33, potwierdzenie zakupu węgla – k. 34, rachunek za energię elektryczną – k. 35, 36, potwierdzenie nadania kwoty 143,37 zł – k. 48, zeznania świadka A. C. – k. 82v, zeznania świadka A. P. – k. 82v)

Na utrzymanie syna przeznacza ponad zasądzone alimenty pieniądze na odzież, wyżywienie. W grudniu 2015 r. kupił powodowi laptop za kwotę 1.269 zł. Pieniądze na ten cel pożyczył od siostry – B. S. w kwocie 600 zł i brata – K. K. w wysokości 500 zł. Obecnie spłaca pożyczkę bratu w kwocie po 50 zł miesięcznie, następnie będzie spłacał dług w stosunku od siostry. Ponadto w 2015 roku przekazał 300 zł na naukę tańca dla syna oraz 300 zł na wyprawkę szkolną dla powoda. Kupił torbę sportową na obóz wakacyjny za 159 zł. Odmówił udziału w sfinansowaniu okularów korekcyjnych, tłumacząc, że będzie mógł przekazać kolejne kwoty po tym, jak spłaci laptop.

Małoletni powód utrzymuje kontakt z pozwanym, odwiedza go po uzgodnieniu terminu z M. K. (1). W ostatnim roku kontakty te nie były częste. Syn był u niego w święta w S. i Nowy Rok, był z nim w S. po odbiór laptopa, na sankach zimą. Pozwany w tym czasie dodatkowo łoży na jego utrzymanie kupując żywność, odzież, przybory szkolne.

Postępowanie w sprawie znęcania się nad przedstawicielką ustawową małoletniego przeciwko pozwanemu zostało umorzone w dniu 31 stycznia 2012 r. z powodu braku danych dostatecznie uzasadniających popełnienie przestępstwa. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Łowiczu II Wydziału karnego z dnia 20 grudnia 2013 r. P. K. został uniewinniony od zarzucanego mu czynu w postaci znęcania się nad M. K. (1).

(dowód: postanowienie PR w Ł. – k. 77, wyrok SR w Łowiczu, II Wydziału Karnego – k. 78 , zaświadczenie z ZUS – k. 24, zaświadczenie z MOPS – k. 25, F. Vat za laptop – k. 26, potwierdzenia zapłaty – k. 27, F. VAT za torbę – k. 29, paragon – k. 28, 30, 31, 32, zeznania świadka A. C. – k. 82v, zeznania świadka A. P. – k. 82v)

Sąd uznał za wiarygodny zebrany w sprawie materiał dowodowy i oparł się na nim, dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Nie budzą wątpliwości Sądu co do wiarygodności dowody z dokumentów. Sąd pominął dowody z dokumentów w postaci: zaświadczenia z Urzędu Pracy, pisma do Administracji Urzędu Miejskiego w Ł., F.Vat za czynsz najmu oraz umowy najmu ze Z. W., opłaty za energię elektryczną oraz zakupu opału za lokal przy ul. (...), jako nieistotne dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie, gdyż małoletni powód już tam nie mieszka.

Zeznania przesłuchanej w charakterze strony powodowej przedstawicielki ustawowej powodów, jak również pozwanego należy uznać w większości za wiarygodne.

W ocenie Sądu nie można obdarzyć przymiotem wiarygodności zeznań M. K. (1) w zakresie wysokości środków finansowych, jakie przeznacza na potrzeby powoda w kwocie powyżej 850 zł, bowiem jest to sprzeczne z zeznaniami pozwanego oraz przedłożonymi dokumentami, przeczy także zasadzie równej stopy życiowej. Przedstawicielka ustawowa dysponuje bowiem łącznie kwotą około 1.750 zł miesięcznie, co daje 870 zł na osobę w rodzinie.

Sąd odmówił wiarygodności zeznaniom pozwanego co do faktu, że nigdy nie otrzymywał wynagrodzenia od pani B., podczas, gdy przed Sądem Okręgowym w Łodzi zeznał on, że pomaga odpłatnie w opiece nad córką sąsiadki, w 2012 roku otrzymywał miesięcznie 150 zł oraz wyżywienie. Logiczne zatem i zgodne z doświadczeniem życiowym jest to, że po 4 latach otrzymuje co najmniej takie samo wynagrodzenie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom świadków A. C. i A. P. w części, w której mówiły, iż pozwany nie kontaktował się w ogóle z powodem w ciągu ostatniego roku, bowiem nie znajduje to potwierdzenia w zeznaniach przedstawicielski ustawowej powoda oraz pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne co do kwoty po 250 złotych miesięcznie na rzecz D. K. płatnych od pozwanego P. K.. W pozostałym zakresie podlega oddaleniu.

W myśl art. 138 k.r.o., w razie zmiany stosunków można żądać zmiany orzeczenia lub umowy dotyczącej obowiązku alimentacyjnego. Przez zmianę stosunków rozumieć natomiast należy zwiększenie się usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego bądź zmniejszenie lub ustanie możliwości zarobkowych i majątkowych zobowiązanego do alimentacji. Zgodnie bowiem z treścią art. 135 § 1 k.r.o. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego, a wykonywanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub w części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie (art. 135 § 2 k.r.o.).

Zakres potrzeb dziecka, których zaspokajanie jest obowiązkiem rodziców, ustanawia przepis art. 96 k.r.o. W związku z powyższym, rodzice zobowiązani są zapewnić dzieciom, które nie są w stanie utrzymać się samodzielnie, zaspokojenie potrzeb w zakresie wyżywienia, odzieży, środków higieny oraz leczenia. Należy podkreślić, iż rodzice mogą być zwolnieni od świadczeń alimentacyjnych w stosunku do dziecka tylko wtedy, gdy dziecko posiada własny majątek, a dochody z tego majątku wystarczają na całkowite pokrycie kosztów jego utrzymania i wychowania. We wszelkich innych wypadkach na rodzicach ciąży stanowczy obowiązek utrzymania dziecka, ograniczony tylko ich możliwościami zarobkowymi
i majątkowymi.

W niniejszej sprawie Sąd doszedł do wniosku, iż zasadnym jest podwyższenie alimentów płatnych od pozwanego P. K. na rzecz jego małoletniego syna o kwotę 100 złotych miesięcznie. Potrzeby małoletniego powoda, który jest w takim wieku, że nie jest w stanie utrzymać się samodzielnie, nie osiąga sam żadnych dochodów, nie ma własnego majątku, z upływem czasu rosną. W literaturze podkreśla się, iż z biegiem lat, a zwłaszcza wskutek dorastania dziecka zwiększają się jego potrzeby i tym samym osoby zobowiązane do jego alimentacji powinny zwiększyć swój wysiłek dla zaspokojenia tych potrzeb (T. Smyczyński, Prawo rodzinne i opiekuńcze, Warszawa 2005, s. 277).

Od chwili, kiedy ostatnio była ustalona wysokość alimentów od pozwanego na rzecz powodów, to jest od momentu wydania wyroku przez Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny z dnia 10 sierpnia 2012 roku w sprawie o sygn. akt I C 2299/10, upłynęło 3,5 roku. Od tamtej pory uległa zmianie sytuacja powoda. D. K. jest już uczniem szkoły podstawowej, podczas, gdy w sierpniu 2012 roku ukończył przedszkole. Powód znajduje się w takim wieku, że jego potrzeby szczególnie szybko rosną. W związku z dorastaniem więcej środków, niż było to sierpniu 2012 roku, potrzeba na wyżywienie, na odzież, buty, które częściej trzeba wymieniać na nowe, większe. Przedstawicielka ustawowa ponosi koszty utrzymania małoletniego powoda, które wynoszą 850 złotych miesięcznie.

Sytuacja przedstawicielki ustawowej powódki niewiele zmieniła się w stosunku do sierpnia 2012 roku. M. K. (1) obecnie pracuje na umowę o pracę ale zarabia podobną kwotę jak przed ponad 3 laty, tj. 1.286,12 zł, otrzymuje ponadto 118 zł zasiłku rodzinnego, dorabia usługami wizażu ponadto otrzymuje alimenty w kwocie 150 zł miesięcznie. Może pracować dłużej, z uwagi na rozpoczęcie przez syna edukacji szkolnej i objęcie go opieką świetlicową w stowarzyszeniu Centrum (...) w Ł.. M. K. (2) korzysta z pomocy społecznej, w postaci finansowania wyżywienia małoletniego powoda w szkole. Łącznie zatem dochód rodziny wynosi około 1.750 zł.

Sytuacja pozwanego od dnia wyroku rozwodowego zasądzającego alimenty w łącznej kwocie 150 zł miesięcznie również nie uległa istotnej zmianie. Pozwany P. K. ma umiarkowany stopień niepełnosprawności, utrzymuje się z renty socjalnej – 740 zł, zasiłku pielęgnacyjnego – 153 zł oraz dorabia świadcząc różnego typu usługi sąsiadom. Opiekuje się córką pani B. – 150 zł, sprząta, grabi liście, zajmuje się przycinką drzew w ogrodach 200 – 300 zł. Osiąga zatem stały dochód miesięczny w wysokości 1.040 zł, z czego płaci alimenty w wysokości 150 zł. Do dyspozycji pozostaje mu podobnie jak przedstawicielce ustawowej kwota 900 zł. Pozwany uczestniczy w kosztach utrzymania syna ponad zasądzone alimenty kupując mu sporadycznie odzież, jedzenie, finansując koszty zajęć dodatkowych, jak i zakup laptopa. Na tej podstawie można stwierdzić, że jest w stanie łożyć wyższe kwoty na utrzymanie małoletniego syna, którą to kwotą będzie dysponowała przedstawicielka ustawowa posiadająca wiedzę na temat aktualnych potrzeb syna.

Godzi się zauważyć, że Sąd, orzekając o wysokości świadczeń alimentacyjnych, bierze pod uwagę nie tylko dochody realnie osiągane przez zobowiązanego do świadczeń alimentacyjnych, ale także jego potencjalne możliwości zarobkowe i majątkowe, to jest dochody i majątek, jakie zobowiązany mógłby osiągnąć przy pełnym wykorzystaniu swoich kwalifikacji zawodowych, wykształcenia, doświadczenia zawodowego, uwzględniając stan zdrowia i wiek zobowiązanego (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 r., III CZP 91/86, OSNCP 1988, nr 4, poz. 42). Zakres obowiązku alimentacyjnego może i powinien być większy od wynikającego z faktycznych dochodów zobowiązanego, jeśli przy pełnym i właściwym wykorzystaniu jego sił i umiejętności jego zarobki i dochody byłyby większe, a istniejące warunki społeczno - gospodarcze i ważne przyczyny takiemu wykorzystaniu nie stoją na przeszkodzie (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 1975 r., III CRN 48/75, LEX nr 7702; orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 1959 r., sygn. III CR 212/58, OSPiKA 1960, nr 2, poz. 41). Dlatego też Sąd wziął pod uwagę także dodatkowe dochody osiągane przez pozwanego.

W kontekście powołanych wyżej orzeczeń Sądu Najwyższego wskazać należy, że pozwany P. K. już w 2012 roku dorabiał do renty socjalnej i zasiłku pielęgnacyjnego, świadcząc usługi na rzecz sąsiadki pani B. i jej córki E.. Wówczas to przed Sądem Okręgowym w Łodzi sam przyznał, iż otrzymuje z tego tytułu 150 zł miesięcznie, zatem logiczne jest i zgodne z doświadczeniem życiowym, iż po 3,5 roku również czyni to odpłatnie za co najmniej taką samą kwotę. Pozwany przyznał, że dodatkowo z prac dorywczych otrzymuje 200 – 300 zł miesięcznie. Jednocześnie pozwany dobrowolnie uczestniczy w utrzymaniu syna ponad zasądzoną kwotę alimentów, jeżeli pozwala mu na to dochód z prac dorywczych.

Na podkreślenie zasługuje również fakt, iż poziom małoletniego powoda w ich stałym miejscu zamieszkania nie odbiega od poziomu życia pozwanego, dlatego też podwyższając alimenty o kwotę 100 zł, nie zaś o 350 zł – zgodnie z roszczeniem pozwanego - Sąd kierował się zasadą „równej stopy życiowej”, obowiązującą w stosunkach pomiędzy rodzicami a dziećmi.

Nie jest ponadto zasadne, aby pozwany uczestniczył w takim samym stopniu w kosztach utrzymania syna, bowiem ma on ograniczone w porównaniu z przedstawicielką ustawową możliwości zarobkowe, poprzez niepełnosprawność w stopniu umiarkowanym. M. K. (1) natomiast jest w pełni sprawą osobą, posiadającą wykształcenie zawodowe oraz szereg kursów zawodowych, które to kwalifikacje zdobyła nieodpłatnie w ramach pomocy urzędu pracy. Przedstawicielka ustawowa pracuje, małoletni powód chodzi do szkoły a następnie przebywa w świetlicy środowiskowej, gdzie znajduje fachową opiekę oraz posiłek.

Uwzględniając całokształt okoliczności sprawy, Sąd uznał, że zasadnym jest podwyższenie alimentów od pozwanego P. K. na rzecz małoletniego powoda z kwoty 150 zł miesięcznie do kwoty 250 zł miesięcznie, płatnych z góry do dnia 10 – go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami w razie uchybienia terminowi płatności którejkolwiek z rat do rąk matki M. K. (1). W ocenie Sądu powyższa kwota jest adekwatna do usprawiedliwionych potrzeb małoletniego powoda, a jednocześnie nie przekracza możliwości finansowych pozwanego.

Alimenty podwyższono od dnia 8 stycznia 2016 r., czyli od dnia doręczenia odpisu pozwu pozwanemu, uznając, iż wówczas pozwany został wezwany do niezwłocznego spełnienia świadczenia na podstawie art. 455 k.c. Z chwilą doręczenia odpisu pozwu na pozwanym, jako dłużniku, zaczął ciążyć obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia – płacenia podwyższonych alimentów. Strona powodowa nie wskazała żadnych okoliczności uzasadniających podwyższenie alimentów z datą wsteczną.

Sąd nie obciążył pozwanego kosztami postępowania, które przejął na rachunek Skarbu Państwa, zgodnie z art. 100 i 102 k.p.c. i wyrażoną w nich zasadą słuszności. W związku z ustawowym zwolnieniem małoletniego powoda z kosztów sądowych oraz sytuacją materialną pozwanego zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania, które przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Stosownie do treści art. 333 § 1 pkt 1 k.p.c. Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności w punkcie, na mocy którego podwyższono alimenty. Rygor natychmiastowej wykonalności jest bowiem nadawany z urzędu bez żadnych ograniczeń
w zakresie rat alimentacyjnych płatnych po dniu wniesienia powództwa do sądu.