Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 26 kwietnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Częstochowie - VII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogusław Zając

Protokolant : sekr. sądowy Renata Kozieł

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej: B. D.

po rozpoznaniu w sprawie przeciwko T. L. (1)

s. S. i Z. z domu Ż. urodz. (...) w Ż.

sprawcy przestępstwa z art. 207 §1 k.k.

zażalenia wniesionego dnia 3 marca 2016r. przez obrońcę

na postanowienie Sądu Rejonowego w Częstochowie

z dnia 25 lutego 2016r., sygn. akt IV Ko 11/16

w przedmiocie dalszego stosowania środka zabezpieczającego w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym

na podstawie art. 437 §1 k.p.k., art. 29 ustawy prawo o adwokaturze w zw. z §19 pkt 4 w zw. z §4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu oraz art. 624 §1 k.p.k. w zw. z art. 1 §2 k.k.w., art. 634 k.p.k.

1 §2 k.k.w.

postanawia

1.  zażalenia nie uwzględnić i utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie;

2.  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. K. – Kancelaria Adwokacka w C. kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) złotych, obejmującą podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  kosztami postępowania obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Częstochowie na podstawie art. 204 k.k.w., art. 29 ustawy prawo o adwokaturze i art. 632 pkt 2 k.p.k. zastosował nadal wobec T. L. (1) środek zabezpieczający w postaci umieszczenia w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym, zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. – Kancelaria Adwokacka w C. kwotę 240 zł podwyższoną o należny podatek od towarów i usług tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu wykonawczym, kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Powyższe postanowienie zaskarżył w zakresie pkt 1 obrońca zarzucając mu:

-

obrazę przepisów postępowania mogącą mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 94 §1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 1 §2 k.k.w. poprzez brak wskazania w uzasadnieniu postanowienia dlaczego w ocenie Sądu istnieje wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego o wysokim stopniu społecznej szkodliwości przez T. L. (1),

-

błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wynik sprawy, poprzez błędne ustalenie, iż T. L. (1) nie ma poczucia choroby psychicznej i przekonania o konieczności leczenia farmakologicznego w sytuacji, gdy T. L. (1) w piśmie z dnia 20 lutego 2016r. sam wskazuje, że chce kontynuować leczenie na oddziale otwartym i ma świadomość, iż jest ono konieczne.

W konkluzji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Częstochowie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się niezasadne i na uwzględnienie nie zasługiwało.

W pierwszej kolejności bezzasadny okazał się zarzut braku wskazania w uzasadnieniu postanowienia dlaczego w ocenie Sądu I instancji istnieje wysokie prawdopodobieństwo popełnienia czynu zabronionego o wysokim stopniu społecznej szkodliwości przez T. L. (1).

Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia wskazał przecież wprost, iż doszedł do powyższego przekonania na podstawie opinii biegłych (k. 488-489 akt), w której to biegli uznali, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo ponownego popełnienia czynu zabronionego przez T. L. (1) podobnego jak zarzucany dotychczas. Nadto Sąd wskazał, iż z opinii wynika, że jego stan nie uległ poprawie, pomimo stałego leczenia psychiatrycznego nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia psychicznego. Sąd I instancji wyjaśnił dalej, iż u podstaw jego decyzji legł również fakt, iż z opinii psychiatryczno-psychologicznej wynika, że u pacjenta okresowo występowały zmiany stanu psychicznego w postaci nasilenia objawów psychotycznych, które powodowały zaburzenia prawidłowej oceny otaczającej rzeczywistości i utrudnienia w kontakcie.

Odnosząc się natomiast do drugiego ze stawianych zarzutów, tj. zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych to zasadnym w tej sytuacji będzie przypomnienie utrwalonego od lat poglądu sformułowanego tak w doktrynie, jak też w judykaturze, że ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti w toku rozprawy głównej mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana, wtedy dopiero, gdyby w procesie dochodzenia do nich Sąd uchybił dyrektywom art. 7 k.p.k., pominął istotne w sprawie dowody, lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno-odwoławczej. Zarzut przy tym obrazy przepisu art. 7 k.p.k. i w związku z tym dokonania błędnych ustaleń faktycznych może być skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że Sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględni przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Ocena dowodów dokonana z zachowaniem wymienionych kryteriów pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., gdy nadto Sąd nie orzeknie, z obrazą art. 410 k.p.k. i art. 424 § 2 k.p.k. oraz nie uchybi dyrektywie art. 5 § 2 k.p.k.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy nie sposób uznać, iż Sąd dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, iż T. L. (1) nie ma poczucia choroby psychicznej i przekonania o konieczności leczenia farmakologicznego.

Sam fakt bowiem, że sprawca w piśmie z dnia 20 lutego 2016r. wskazał, że ma poczucie choroby i konieczności leczenia farmakologicznego nie może uzasadniać postawionego zarzutu, bowiem jak wskazał Sąd I instancji T. L. (1) w tym samym piśmie podał, iż jest połączony z rosyjskim satelitą, a ponadto ma wszczepione czujniki w nogach przez rosyjskie wojsko.

Reasumując Sąd Rejonowy nie dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych nie dając wiary twierdzeniom T. L. (1) zawartym w piśmie zarówno co do połączenia z satelitą, czujników w nogach jak i poczucia choroby i konieczności leczenia farmakologicznego.

W powyższej sytuacji należało dojść do przekonania, iż konieczne jest dalsze stosowanie wobec T. L. środka zabezpieczającego. Mając to na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji postanowienia.

Na podstawie art. 29 ustawy prawo o adwokaturze w zw. z §19 pkt 4 w zw. z §4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. K. Kancelaria Adwokacka w C. kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć złotych dwadzieścia groszy) złotych, obejmującą podatek VAT, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

Na mocy art. 624 §1 k.p.k. w zw. z art. 1 §2 k.k.w., art. 634 k.p.k. Sąd Okręgowy zwolnił ukaranego z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, którymi obciążył Skarb Państwa.