Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 29 lutego 2016 roku

Stanowiska stron.

Stanowisko powoda.

Pozwem z dnia 30-03-2015 roku (k. 1-19), powód domaga się zapłaty 9229,79 zł tytułem zwrotu bezpodstawnego wzbogacenia będącego nienależnie pobraną karą umowną.

Powód wyjaśnił, że deklaracją z dnia 17-07-2012 przystąpił do ubezpieczenia z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym pod nazwą (...). Kwota 9229,79 zł stanowi 80% środków pieniężnych zgormadzonych przez powoda jako oszczędności w ramach funduszu kapitałowego. Została ona potrącona przez pozwanego przy rozwiązaniu umowy ubezpieczenia jako różnica pomiędzy sumą oszczędności, a tzw. kwotą wykupu określoną w § 18 ust. 9 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia. Strona powodowa podniosła, iż przedmiotowe uregulowanie jako zawarte we wzorcu umownym, rażąco naruszające interesy konsumenta i sprzeczne z dobrymi obyczajami, nie wiąże powoda. Odpowiadając na stanowisko strony pozwanej wyrażone na etapie rokowań przedprocesowych, powód podniósł, że potrącona kwota nie zawiera żadnych realnych kosztów, które ubezpieczyciel jakoby miał ponieść w celu obsługi umowy, lecz jest tylko zakamuflowaną karą umowną służącą zabezpieczeniu interesu ubezpieczyciela z pominięciem i rażącym pokrzywdzeniem interesu ubezpieczonego. Ma ona na celu odstraszanie ubezpieczonych od rezygnacji z produktu finansowego i przerzucenie na nich kosztu rezygnacji z nieopłacalnego dla klientów produktu.

Wniósł także o zasądzenie odsetek za opóźnienie od dnia 29-08-2014 r. do dnia zapłaty, oraz kosztów procesu.

Zarządzeniem z dnia 21-04-2015 r. Referendarz sądowy stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym (zarządzenie, k. 93).

Na rozprawie powód podniósł następujące argumenty:

Dokumenty złożone przez pozwanego wykazują koszty, które poniosła pozwana na obsługę umowy. Nie ma więc powodów aby przesłuchiwać świadka. Spór nie dotyczy bowiem kwestii jakie koszty ponosiła strona pozwana, ale zupełnie czego innego, a mianowicie czy umowa zawarta między stronami zawierała postanowienia niedozwolone. Spór ma charakter czysto prawny, a nie dotyczy faktów, zatem wysokość kosztów jakie poniósł ubezpieczyciel na wykonanie umowy, jest nieistotna. Klauzule dotyczące opłat likwidacyjnych naruszają zbiorowe interesy konsumentów. Argumentowanie ex post że istniały jakieś szczególne koszty jest spóźnione, skoro sama umowa nie wyjaśniała charakteru, funkcji oraz sposobu ustalania opłat likwidacyjnych. Umowy zawarte między pozwanym a innymi spółkami, w tym spółkami powiązanymi nie uzasadniają przerzucania kosztów obsługi umowy na ubezpieczonego. Konsument nie ma obowiązku pokrywania kosztów działalności ubezpieczyciela. Nie jest więc istotne czy dany koszt został rzeczywiście poniesiony przez ubezpieczyciela, tylko czy konsument został o nim poinformowany. Żadne zyski kapitałowe nie były wypłacane powodowi w trakcie trwania umowy.

Stanowisko pozwanego.

W odpowiedzi na pozew (k. 99-126) pozwany wnosi o oddalenie powództwa w całości, zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany zaprzeczył jakoby wartość wykupu stanowiła karę umowną. Wartość wykupu jest jednym z trzech świadczeń głównych ubezpieczyciela określonych w umowie. Nie ma ona charakteru sankcji, lecz służy jedynie kompensacie kosztów, które ubezpieczyciel ponosi w celu wykonania umowy, lecz nie jest w stanie ich pokryć w wypadku przedterminowej rezygnacji ubezpieczonego z umowy ubezpieczenia. Wysokość wartości wykupu jest ściśle powiązana z realnie poniesionymi przez ubezpieczyciela wydatkami. Przedsiębiorca ma prawo stosować wzorzec umowny określający zasady odpowiedzialności finansowej konsumenta za wcześniejsze wypowiedzenie umowy, o ile zasady tej odpowiedzialności pozostają w związku z kosztami i ryzykiem przedsiębiorcy. Na okoliczność wysokości kosztów poniesionych przez pozwanego i ich związku ze sposobem ustalenia wartości wykupu, pozwany zgłosił dowód z zeznań świadka S. F. (1).

Ponadto, sposób ustalania wartości wykupu został określony jasno w umowie, w szczególności punkty 3 i 6 załącznika nr 1 do deklaracji przystąpienia uświadamiały konsumentowi jakie koszty poniesie na rzecz ubezpieczyciela w przypadku rezygnacji z produktu finansowego po dniu rozpoczęcia okresu ubezpieczenia a przed upływem 3 roku okresu ubezpieczenia. Wartość wykupu to iloczyn wartości rachunku udziałów oraz stawki procentowej określonej dla danego roku polisowego w § 18 ust. 9 OWU.

Żądanie powoda zmierza do przyznania mu nieuzasadnionego uprzywilejowania względem tych ubezpieczonych, którzy wykonują długoterminową umowę zgodnie z zaciągniętym pierwotnie zobowiązaniem. W przedmiotowej sprawie nie zachodzi nieusprawiedliwiona dysproporcja praw i obowiązków stron, a zatem nie można przyjąć spełnienia się przesłanki z art. 3851 § 1 Kc, tj. rażącego naruszenia interesów konsumenta. Dysproporcja praw i obowiązków nie zachodzi, ponieważ pozwana poniosła koszty, a powód był beneficjentem zysków, powinien więc partycypować w tych kosztach.

Na rozprawie pozwany dodał, odnosząc się do wniosku o dowód z zeznań świadka S. F., że teza dowodowa jest szersza niż kwestia wysokości poniesionych kosztów, lecz dotyczy także sposobu ich rozliczania oraz wpływu tej wysokości na wysokość wartości wykupu. Potwierdził uiszczenie prowizji dla spółki (...). Wyjaśnił, że decyzja UOKiK o karze dla OF jest nieprawomocna. Jeżeli powód ma roszczenia do OF to powinien pozwać tę właśnie spółkę, a nie pozwanego. W ramach umowy powód wybrał 2 fundusze – obligacji i depozytowy. Uzyskał zwrot 10% w skali roku, co oznacza że miał zyski. Pozwany odwołuje się do modelu przeciętnego konsumenta. W momencie zawierania umowy powód wykonywał działalność prawniczą, miał więc predyspozycje żeby rozumieć skutki swoich oświadczeń.

Wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia.

1  J. K. w dniu 17-07-2012 r. złożył deklarację przystąpienia do umowy ubezpieczenia na podstawie warunków ubezpieczenia grupowego na życie i dożycie z Ubezpieczeniowym Funduszem Kapitałowym (...) w ramach umowy ubezpieczenia zawartej między (...) S.A. (pozwanym), a (...) S.A. Wysokość składki jednorazowej: 40 000 zł, wysokość składki bieżącej – 500 zł.

2  (bezsporne, deklaracja z załącznikami, k. 24-27; certyfikat – k. 29)

W dniu 23-04-2014 powód wezwał pozwanego do złożenia oświadczenia w którym uzna bezskuteczność względem powoda postanowień umowy dotyczących wartości wykupu. W dniu 9-06-2014 powód skierował do pozwanego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy i wezwał do uiszczenia całej wartości rachunku udziałów.

(wezwanie z dnia 23-04-2014 – k. 42-44; wypowiedzenie umowy – k. 47-48)

3  W dniu 11-08-2014 r. stosunek ubezpieczenia wygasł, na skutek oświadczenia ubezpieczonego powoda. Pozwana dokonała umorzenia środków zgromadzonych na rachunku powoda według wyceny jednostek uczestnictwa na dzień rozwiązania umowy. Z umorzonych środków w wysokości 11 537,23 zł (wg wartości udziałów ustalonej na dzień 14-08-2014 – k. 70) pozwana wypłaciła powodowi kwotę 2307,44 zł, z powołaniem się na § 18 ust. 9 ogólnych warunków ubezpieczenia. Wskazana jednostka OWU, w powiązaniu z § 2 pkt 35 i 37 oraz § 18 ust. 1-8 stanowi, że wartość wykupu to iloczyn wartości rachunku udziałów ubezpieczonego w ubezpieczeniowym funduszu kapitałowym oraz stawki procentowej określonej dla danego roku polisowego. Zgodnie z załącznikiem nr 1 do deklaracji przystąpienia (pkt 3) oraz załącznikiem nr 1 do OWU wartość wykupu w trzecim roku trwania polisy wynosi 20 %.

4  (bezsporne, OWU k. 36, załącznik - 39, załącznik do deklaracji – k. 26, pismo z dnia 4-09-2014 – k. 70)

5  Stan faktyczny w zakresie w jakim dotyczył podpisania umowy łączącej obie strony nie budził wątpliwości. Powód nie zaprzeczył, iż zostały mu przedstawione ogólne warunki umowy, załączniki i tabele, a pozwany, że ustalił i wypłacił wartość wykupu w podanej przez powoda wysokości.

6  Wszystkie powołane okoliczności Sąd mógł zatem uznać za ustalone już na zasadzie art. 229 i 230 k.p.c. Zgodnie z art. 229 k.p.c. nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do swej zgodności ze stanem rzeczywistym, a w myśl art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, Sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

7  Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka S. F. (1) na okoliczności wskazane w odpowiedzi na pozew (k. 123), ponieważ Sąd doszedł do przekonania, że wysokość wydatków poniesionych na obsługę produktu finansowego przez ubezpieczyciela, a także sposób rozliczenia owych wydatków i powiązania ich z wartością wykupu w poszczególnych latach polisowych, jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, o czym szerzej będzie mowa niżej. Z tego samego powodu bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostaje treść dokumentów wykazujących w jakiej wysokości pozwany uiścił wydatki na poczet wykonania umowy, w tym na poczet prowizji udzielonej ubezpieczającemu (k. 271) oraz kosztów dystrybucji produktu finansowego (k. 265-392).

Wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku.

8  Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części.

9  Została zawarta umowa na rzecz osoby trzeciej (art. 393 Kc). Ustawa z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. 2015 r. poz. 1206) nie reguluje odrębnie skutków zawarcia umowy na rzecz osoby trzeciej, a jedynie precyzuje, że jej rodzajem może być umowa ubezpieczenia grupowego (art. 13 ust. 3b). Dlatego też do stosunku prawnego powstałego między stronami na skutek deklaracji przystąpienia do ubezpieczenia, stosuje się przepisy Kc o ochronie konsumenta.

10  W myśl (...) § 1-3 Kc, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu, w szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta.

11  W sprawie bezspornym było, że kwestionowane postanowienie umowne dotyczące pobierania przez pozwaną opłaty likwidacyjnej w razie rezygnacji ubezpieczonego z ubezpieczenia, nie zostało uzgodnione z powodem indywidualnie. W myśl art. 385 1 § 3 k.c. nieuzgodnione indywidualnie są te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przejętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Wzorcem umownym jest każde postanowienie przygotowane przez jedną ze stron stosunku prawnego z wyłączeniem możliwości rzeczywistego wpływu drugiej strony na istnienie i treść tego postanowienia, a tym samym na kształt nawiązywanego stosunku prawnego. W praktyce, wzorzec umowny będzie występował, gdy został on przygotowany tylko przez jedną ze stron umowy (swoboda kontraktowa jest ograniczona - umowy są zawierane w sposób adhezyjny) oraz gdy został przygotowany w celu wykorzystywania w wielu umowach (w przypadku usług ubezpieczeniowych liczonych nawet w setkach tysięcy). Podmiot stosujący wzorzec posiada pewną swobodę w zakresie jego tworzenia. Z drugiej jednak strony, każdy wzorzec umowny musi spełniać określone wymagania dotyczące jego treści i formy, wymienione w art. 3531 k.c. i art. 385 § 2 k.c. Postanowienia wzorca nie mogą być wieloznaczne, ale przejrzyste i zrozumiałe. Nie ulega wątpliwości, że zapisy kwestionowane przez powoda pochodzą ze wzorca umowy, jakim są ogólne warunki ubezpieczenia i załączniki do niego.

12  W ocenie Sądu kwestionowane przez powoda w niniejszej sprawie postanowienia OWU, tj. § 18 ust. 9 oraz załącznika nr 1 do OWU o wypłacaniu przez ubezpieczyciela „wartości wykupu” nie określało głównych świadczeń stron stosunku ubezpieczenia. Głównymi świadczeniami wynikającymi z zawarcia umowy ubezpieczenia są bowiem: po stronie zakładu ubezpieczeń – udzielenie ochrony ubezpieczeniowej w razie zajścia określonego w umowie wypadku, a po stronie ubezpieczonego (ewentualnie ubezpieczającego) – obowiązek zapłaty składki.

13  Należy zwrócić uwagę, że w umowie nie zostały użyte pojęcia opłaty likwidacyjnej czy też kary umownej. Postanowienia umowy przewidujące że konsumentowi, ubezpieczonemu przysługuje zwrot ulokowanych środków pieniężnych w wysokości ich ułamka, ustalonego osobno dla każdego roku polisowego, jest jednak równoznaczne w skutkach z zastrzeżeniem opłaty likwidacyjnej. Wartość wykupu. O której mowa w § 18 ust. 9 OWU w niniejszej sprawie, jest niczym innym jak pozostałością po pobraniu opłaty likwidacyjnej. Wspomnianego pojęcia zatem dosłownie w OWU ani w umowie nie użyto, jednakże sama istota opłaty likwidacyjnej została zachowana. Dlatego też dotychczasowy dorobek doktryny i judykatury wypracowany na temat instytucji opłat likwidacyjnych pozostaje adekwatny dola prawnej oceny ustalonego stanu faktycznego.

14  Postanowienia wzorca umowy, przewidujące pobieranie przez ubezpieczyciela opłaty likwidacyjnej pochłaniającej wszystkie, czy też część środków zgromadzonych na rachunku ubezpieczonego konsumenta, kształtuje jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami. Sprzeczność z dobrymi obyczajami polega, w ocenie Sądu, na nierównym ukształtowaniu pozycji stron stosunku zobowiązaniowego. W konsekwencji ustalenia opłaty likwidacyjnej na poziomie 80% wartości rachunku, to wyłącznie konsument ponosi ciężar ekonomiczny rezygnacji z ubezpieczenia na życie i dożycie, przy czym tak wysoka opłata nie znajduje odzwierciedlenia w pozostałych postanowieniach umownych, które stwierdzałyby wprost, że są to koszty rezygnacji z umowy ponoszone przez zakład ubezpieczeń. W żadnym fragmencie umowy OWU nie zostało wyraźnie ustalone, że opłata likwidacyjna przeznaczona jest na pokrycie strat ubezpieczyciela. Przyznanie ubezpieczycielowi uprawnienia do potrącenia 80% wartości rachunku z racji rezygnacji z umowy ubezpieczenia w trzecim roku jej obowiązywania oraz wysokich potrąceń w kolejnych latach, w znacznym stopniu ogranicza swobodę konsumenta w zakresie decydowania o dalszym trwaniu umowy.

15  Niemal analogiczna treść postanowienia ogólnych warunków ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym została uznana za niedozwoloną w wyniku kontroli abstrakcyjnej dokonanej przez Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów w wyroku z dnia 7.10.2011 r. (sygn. akt XVII Amc 1704/09, (...)). Zgodnie z treścią tego postanowienia OWU, ubezpieczyciel miał prawo pobrać opłatę likwidacyjną wynoszącą w pierwszych dwóch latach trwania ubezpieczenia 99%, a w trzecim roku 80% środków na rachunku ubezpieczonego. Również w orzecznictwie innych sądów powszechnych wielokrotnie wskazywano, że za niedozwolone należy uznać klauzule zawarte w umowach przewidujące stosowanie przez towarzystwa ubezpieczeniowe tzw. opłat likwidacyjnych. Tytułem przykładu należy wskazać na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2010 r. (sygn. akt VI ACa 1175/09), w którym Sąd Apelacyjny orzekł, że „postanowienie ogólnych warunków grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym (OWU), przewidujące iż rezygnacja przez ubezpieczonego z dalszego wnoszenia składek ubezpieczeniowych (w rozpatrywanym okresie czasu) będzie skutkować utratą wszystkich środków jakie zostaną uzyskane poprzez wykup jednostek uczestnictwa, narusza dobre obyczaje, gdyż sankcjonuje przejęcie przez ubezpieczyciela całości wykupionych środków w całkowitym oderwaniu od skali poniesionych przez ten podmiot wydatków. Zapis taki rażąco narusza interes konsumenta gdyż prowadzi do uzyskiwania przez ubezpieczyciela pewnych korzyści, kosztem ubezpieczonego, zwłaszcza wówczas gdy ten ostatni zgromadzi na swoim rachunku osobistym aktywa o znacznej wartości”. Podobne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 26 czerwca 2012 r. w sprawie o sygn. VI ACa 87/12.

16  Sąd Rejonowy zważył nadto, że w OWU brak jest zapisu, który wskazywałby na funkcję kompensacyjną opłaty likwidacyjnej, co argumentowała pozwana, wskazując przy tym na poniesione przez nią koszty obsługi umowy ubezpieczenia. Z powyższego wynika, że ubezpieczyciel przewidział dla ubezpieczonego swoistą sankcję za rezygnację z kontynuowania umowy bez powiązania jej z realnie poniesionymi wydatkami, w przypadku zawarcia ubezpieczenia na rzecz konkretnej osoby, przy czym owo zastrzeżenie ma charakter uniwersalny, tzn. jest całkowicie niezależne od wartości posiadanych przez ubezpieczonego jednostek uczestnictwa. Zastrzeżona w sposób ukryty opłata likwidacyjna nie ma więc charakteru świadczenia odszkodowawczego.

17  W ocenie Sądu wzorzec umowy przewidujący, jak w niniejszej sprawie, że w razie rezygnacji przez ubezpieczonego z kontynuowania umowy ubezpieczenia traci on znaczącą część środków uzyskanych wskutek wykupu jednostek uczestnictwa, bezsprzecznie „(…) narusza dobre obyczaje, gdyż sankcjonuje przejęcie przez ubezpieczyciela (…) wykupionych środków w całkowitym oderwaniu od skali poniesionych przez ten podmiot wydatków. Zapis taki rażąco narusza interes konsumenta gdyż prowadzi do uzyskiwania przez ubezpieczyciela pewnych korzyści kosztem ubezpieczonego, zwłaszcza wówczas, gdy ten ostatni zgromadzi na swoim rachunku osobistym aktywa o znacznej wartości” (tak: Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 maja 2010 r., sygn. ak VI ACa 1175/09).

18  Zdaniem Sądu nie można jednak przyjąć, że klauzulę abuzywną stanowi postanowienie przyznające ubezpieczycielowi uprawnienie do potrącenia opłaty likwidacyjnej w ogóle, tj. niezależnie od jej wysokości. Nie będzie sprzeczne z dobrymi obyczajami pobieranie przez ubezpieczyciela – w sytuacji rezygnacji z ubezpieczenia na życie w pierwszych latach jego trwania – opłaty drobnej, uzasadnionej kosztami, jakie powstają dla ubezpieczyciela w związku z przedwczesnym rozwiązaniem umowy mającej w założeniu obowiązywać przez wiele lat. Podkreślić jednak należy, że to właśnie wysokość opłaty, pochłaniającej większość środków zgromadzonych na indywidualnym koncie ubezpieczonego, powód uważa za krzywdzącą, naruszającą interesy ubezpieczającego jako konsumenta.,

19  Nie wyklucza to jednak możliwości potrącenia przez przedsiębiorcę części podlegającego wypłacie świadczenia, jeżeli byłoby to uzasadnione usprawiedliwionymi względami. Nie w całości więc zastrzeżenie potrącenia 80% wartości środków z wartości wykupu stanowi niedozwolone postanowienie umowne. Sama idea potrącenia z kapitału części kwoty w umowach dotyczących lokowania kapitału jest przyjęta na rynku i powszechnie praktykowana, np. w przypadku terminowych lokat bankowych. W przypadku tego typu lokat, naturalną konsekwencją, przez nikogo nie kwestionowaną, jest pozbawienie deponenta wycofującego środki pieniężne przed terminem określonym w umowie, cn. zysków w postaci oprocentowania. Dlatego też nie może budzić wątpliwości, ani uzasadniać zarzutów o naruszenie dobrych obyczajów, pozbawienie ubezpieczonego zysków (zwrotu) jakie zostały osiągnięte przez fundusz kapitałowy ze zgromadzonych w okresie trwania przedwcześnie zakończonej umowy. Przedterminowa rezygnacja z produktu finansowego o charakterze lokaty kapitału może wiązać się z utratą wypracowanego zysku, takie zastrzeżenie umowne nie narusza interesu konsumenta w sposób rażący ani nie narusza dobrych obyczajów. Ubezpieczyciel miał więc prawo potrącić wypracowany zysk. Po drugie, miał prawo potrącić opłaty i prowizje z tytułu zarządzania umową i środkami finansowymi powoda. Wysokość tych opłat sąd przyjął na podstawie niekwestionowanego przez stronę powodową dokumentu prywatnego (k. 142). Wykazuje on opłaty za zarządzanie, za ryzyko i za administrację.

Roszczenie o odsetki za opóźnienie w wysokości ustawowej za okres od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty jest oparte na art. 481 § 1 i 2 Kc. Oznacza to, że zgodnie z art. 56 ustawy z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. poz. 1830), za okres do dnia 31-12-2015 odsetki powinny być naliczane według stopy procentowej określonej w rozporządzeniu Rady Ministrów wydanym na podstawie art. 359 § 3 Kc. Natomiast biorąc pod uwagę, że zdarzeniem powodującym powstanie roszczenia odsetkowego jest każdy kolejny dzień opóźnienia, to za okres opóźnienia przypadający od dnia 1-01-2016 r. począwszy, należy naliczać odsetki określone w art. 481 § 2 Kc.

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 1-2 wyroku.

Uzasadnienie orzeczenia o kosztach.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o art. 98 k.p.c. na zasadzie odpowiedzialności za wynik postępowania, biorąc pod uwagę że roszczenie powoda zostało oddalone w istotnej części (art. 100 zd. 1 Kpc). Powód wygrał w 93,3916%, a przegrał w 6,6084%. Koszty powoda wyniosły: 300 zł tytułem opłaty od pozwu. 93,3916% z tej kwoty = 280,17 zł czyli koszty należne powodowi. Koszty pozwanego wyniosły: 1200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego (§ 2 ust. 1 i 2 oraz § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r., Dz.U. 2013 r. poz. 490). 6,6084% z tej kwoty wynosi 79,30 zł. Różnica między tą kwota a kwotą należną powodowi wynosi 200,87 zł i taką też kwotę winien pokryć pozwany na rzecz powoda.

W związku z powyższym orzeczono jak w pkt 3 wyroku.

ZARZĄDZENIE

20  (...)

1.  (...)