Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 marca 2016 roku.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

PrzewodniczącySSR Przemysław Chrzanowski

Protokolant Patrycja Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2016 roku w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko L.w W. przy Ambasadzie F.

o odszkodowanie

I.  zasądza od (...)w W. przy AmbasadzieF.na rzecz M. S. kwotę 49.167,56 zł (czterdzieści dziewięć tysięcy sto sześćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt sześć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od (...)w W. przy Ambasadzie F. na rzecz M. S. kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego,

III.  nakazuje pobrać od (...)w W. przy Ambasadzie F. kwotę 2.714,76 zł (dwa tysiące siedemset czternaście złotych siedemdziesiąt sześć groszy) na rzecz Skarbu Państwa – konto bankowe Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie tytułem kosztów sądowych,

IV.  nadaje wyrokowi w punkcie I rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1.052,60 zł (jeden tysiąc pięćdziesiąt dwa złote sześćdziesiąt groszy).

Sygn. akt VI P 1/15

UZASADNIENIE

M. S. pozwem z dnia 29 grudnia 2014r. (data nadania), skierowanym przeciwko (...) przy Ambasadzie F. w P., wniosła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 49.167,56 zł tytułem odszkodowania za okres od 20 sierpnia 2011r. do 20 listopada 2013r. (k. 224), na którą kwotę składa się należność główna w kwocie 38.169,95 zł oraz skapitalizowane odsetki za ten okres w kwocie 10.997,61 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia nadania pozwu do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż była zatrudniona przez stronę pozwaną, ale pomimo zwracania się do pracodawcy o wydanie zaświadczenia Rp-7 nie otrzymała tego dokumentu. Brak tych dokumentów spowodował pomniejszenie wysokości świadczenia emerytalnego, które powódka otrzymuje. W toku postępowania sądowego w sprawach VI P 596/06 oraz VI P 562/11 został dopuszczony dowód z opinii biegłego z zakresu ubezpieczeń społecznych na okoliczność wyliczenia ile wynosiłoby świadczenie emerytalne powódki przy uwzględnieniu okresu zatrudnienia u pozwanego w latach 1986 – 1990, przy jednoczesnym założeniu, że wynagrodzenie powódki wynosiło 120% średniej krajowej. Wyrokiem z dnia 27 marca 2009r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie zasądził na rzecz powódki odszkodowanie z tytułu pomniejszenia świadczenia emerytalnego powódki z winy pozwanego za okres do 30 kwietnia 2008r. Następnie wyrokiem z dnia 2 grudnia 2013r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie zasądził od pozwanego na rzecz powódki odszkodowanie za okres od dnia 20 maja 2008r. do 20 lipca 2011r.

(pozew –k. 1 – 5)

Pozwany (...)w W. (...)przy Ambasadzie F. w P. w odpowiedzi na pozew z dnia 28 stycznia 2015r. (data nadania) wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko wskazał, iż twierdzenie powódki o istnieniu zaniechania w wydaniu wnioskowanej przez nią dokumentacji płacowej jest nieprawdziwe. Jeszcze przed złożeniem pozwu pozwany przedstawił powódce żądane przez nią zaświadczenie na druku Rp-7 za lata 1986 – 1990, zawierające wskazane przez nią kwoty otrzymanego wynagrodzenia, na podstawie którego powódka mogła ubiegać się o przyznanie świadczenia emerytalnego w należnej wysokości. Prezentowana przez powódkę podstawa roszczenia i okoliczności szkody stały się zatem nieaktualne. Zważywszy, iż odpadło zaniechanie pracodawcy, zmieniły się także okoliczności sprawy, które stanowiły podstawę do wydania orzeczeń w sprawach VI P 596/06 oraz VI P 562/11. Niezależnie od powyższego pozwany zgłosił zarzut przedawnienia w zakresie roszczeń, które stały się wymagalne w okresie dłuższym niż trzy lata od daty wniesienia pozwu, tj. okres od sierpnia 2011r. do grudnia 2011r.

(odpowiedź na pozew – k. 29 – 34)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S., urodzona (...), była zatrudniona w (...)przy Ambasadzie (...)w W. na stanowisku sprzątaczki w okresie od 1 lutego 1986r. do 31 sierpnia 1996r. Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki za ostatni okres zatrudnienia wynosiło 1.052,60 zł.

(dowód: świadectwo pracy – k. 57, 59; akta VI P 562/11)

Po rozpoczęciu pracy w 1986r. nie zawarto z M. S. umowy o pracę w formie pisemnej. Dostała ją dopiero po kilku latach pracy.

Do obowiązków M. S. należało sprzątanie klas i innych pomieszczeń lekcyjnych, początkowo w przedszkolu, a następnie w nowopowstałej szkole, w zależności od potrzeb. Pracowała również w czasie wakacji i ferii szkolnych. Pracodawca nie określił godzin pracy i wymagał tylko, aby polecona M. S. praca została wykonana solidnie i w terminie. M. S. nie korzystała ze zwolnień lekarskich ani nieobecności w pracy. W ciągu roku szkolnego zaczynała pracę około godziny 6:00, sprzątała sale lekcyjne do godziny 8:00, kiedy rozpoczynały się lekcje. Następnie sprzątała pomieszczenia biurowe, kontrolowała korytarze i klasy, które sprzątała także po zakończeniu zajęć. W czasie zatrudnienia w (...)jednocześnie była zatrudniona w (...), w którym również miała „nienormowany” czas pracy. Pracodawca ten nie miał zastrzeżeń do jednoczesnej pracy M. S. w(...).

(okoliczność bezsporna; akta VI P 562/11)

W dniu 1 września 1995r. M. S. zawarła umowę o pracę z (...)reprezentowanym przez radcę kulturalnego przy Ambasadzie F., na podstawie której powódka została zatrudniona na stanowisku sprzątaczki na czas określony od 1 września 1995r. do 31 sierpnia 1996r. Strony uzgodniły, że miesięczne wynagrodzenie wynosiło równowartość 2000 (...), a czas pracy – 20 godzin tygodniowo.

W sierpniu 1996r. M. S. otrzymała miesięczne wynagrodzenie w wysokości 1052,60 złotych, co stanowiło wówczas 120 % średniej krajowej.

(okoliczność bezsporna, a nadto umowa o pracę – k. 55 – 56; świadectwo pracy – k. 57, 59)

M. S. pobierała rentę inwalidzką (obecnie rentę z tytułu niezdolności do pracy) od dnia 10 sierpnia 1991r. W tym samym czasie kontynuowała zatrudnienie w (...)do 31 sierpnia 1996r. Decyzją z 20 stycznia 1999r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał M. S. prawo do emerytury od grudnia 1998r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek. Następnie decyzją ZUS z 30 lipca 2003r. emerytura wypłacana M. S. została przeliczona, natomiast decyzjami z 30 maja 2005r. i 14 czerwca 2005r. odmówiono przeliczenia emerytury. Odwołanie od decyzji z 30 maja 2005r. i 14 czerwca 2005r. zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z 27 lipca 2006r., od którego apelację oddalił Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 15 lutego 2007r. U podstaw rozstrzygnięć Sądów obu instancji był brak możliwości ustalenia wysokości wynagrodzenia, które M. S. otrzymywała za pracę w (...)w latach 1986-1990.

(okoliczność bezsporna; akta VI P 562/11)

M. S. wielokrotnie zwracała się do Dyrektora (...)o wystawienie jej zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu za lata 1986 – 1990. Dokument ten nie został jednak wystawiony. Początkowo pracodawca informował powódkę, że wystawi go w późniejszym terminie, a następnie twierdził, że dokumentacja nie zostanie wystawiona z powodu pożaru archiwum.

(okoliczność bezsporna; akta VI P 562/11)

Dopiero w dniu 3 lipca 2014r. pracodawca wystawił powódce zaświadczenie na druku Rp-7 za lata 1986 – 1990 o zatrudnieniu i wynagrodzeniu. Niezależnie od powyższego, pozwany przesłał drugi egzemplarz zaświadczenia bezpośrednio do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

(dowód: pismo pozwanego do powódki z dnia 10 lipca 2014r. – k. 40; zaświadczenie na druku Rp – 7 – 41 – 42; pismo pozwanego do ZUSu z 10 lipca 2014r. – k. 45 - 47)

ZUS dokonał przeliczenia emerytury powódki i ustalił, iż nowo wyliczona emerytura należna jest powódce począwszy od dnia 1 lipca 2014r., tj. od miesiąca w którym złożono pismo.

(dowód: pismo ZUS z 8 stycznia 2015r. – k. 166 - 171)

W dniu 14 maja 2004r. M. S. wytoczyła przeciwko pozwanemu powództwo o wydanie „zaświadczenia o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku ZUS Rp-7”. Początkowo wniosła o ustalenie, że jej wynagrodzenie w spornym okresie wynosiło 95,79 %. Po sprecyzowaniu tego powództwa wniosła o zasądzenie od pozwanego odszkodowania za szkodę polegającą na zaniżeniu wysokości emerytury. W toku postępowania, które toczyło się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie pod sygn. akt VI P 596/06, dopuszczono dowód z opinii biegłego z zakresu rachunkowości, któremu zlecono wyliczenie wysokości emerytury, którą M. S. otrzymywałaby, gdyby uwzględnić zarobki wynoszące 120 % średniej krajowej. Wyrokiem z dnia 27 marca 2009r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie uwzględnił ostatecznie sprecyzowane powództwo w całości i zasądził od pozwanego na przez powódki kolejno wymienione kwoty tytułem odszkodowania za zaniżenie świadczenia emerytalnego w okresie od lipca 2003r. do kwietnia 2008r. Wyrok uprawomocnił się bez zaskarżenia, a jego uzasadnienie nie zostało sporządzone.

(okoliczność bezsporna, a nadto: opinia biegłego – k. 152-161 akt VI P 596/06; wyrok – k. 185-190 akt VI P 596/06)

W dniu 21 czerwca 2011r. powódka wniosła kolejny pozew, dotyczący dalszego okresu, tj. okresu od maja 2008r. do lipca 2011r. W toku postępowania, które toczyło się przed Sądem Rejonowym dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie pod sygn. VI P 562/11, Sąd także dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości. Wyrokiem z dnia 2 grudnia 2011r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanego na rzecz powódki żądaną należność z tytułu odszkodowania za zaniżenie świadczenia emerytalnego w okresie od maja 2008r. do lipca 2011r.

Wyrok został zaskarżony przez stronę pozwaną. Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie, VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, wyrokiem z dnia 11 czerwca 2014r. oddalił apelację pozwanego.

(okoliczność bezsporna, a nadto: opinia biegłego – k. 760 akt VI P 562/11; wyrok Sądu Rejonowego – k. 818 - 820 akt VI P 562/11; uzasadnienie – k. 826 – 838 akt VI P 562/11; wyrok wraz z uzasadnieniem Sądu Okręgowego – k. 903 - 915)

Wyrok w sprawie o sygn. akt VI P 596/06 obejmuje okres od lipca 2003r. do kwietnia 2008r. Natomiast wyrok w sprawie o sygn. VI P 562/11 dotyczy okresu od maja 2008r. do lipca 2011r.

(okoliczność bezsporna)

Wysokość emerytury M. S. - którą powódka otrzymałaby przy założeniu, że jej zarobki w spornych latach wynosiły 120 % średniej krajowej, przy uwzględnieniu należnych odsetek - wynosiłaby:

- w sierpniu 2011r. – 2.728,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.345,91 zł; należne odsetki 675,69 zł;

- we wrześniu 2011r. – 2.728,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.345,91 zł; należne odsetki 660,83 zł;

- w październiku 2011r. – 2.728,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.345,91 zł; należne odsetki 646,44 zł;

- w listopadzie 2011r. – 2.728,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.345,91 zł; należne odsetki 631,10 zł;

- w grudniu 2011r. – 2.728,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.345,91 zł; należne odsetki 617,20 zł;

- w styczniu 2012r. – 2.728,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.345,91 zł; należne odsetki 602,34 zł;

- w lutym 2012r. – 2.728,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.345,91 zł; należne odsetki 587,48 zł;

- w marcu 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 573,64 zł;

- w kwietniu 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 558,78 zł;

- w maju 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 543,92 zł;

- w czerwcu 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 529,54 zł;

- w lipcu 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 515,16 zł;

- w sierpniu 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 500,29 zł;

- we wrześniu 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 485,43 zł;

- w październiku 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 471,05 zł;

- w listopadzie 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 456,19 zł;

- w grudniu 2012r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 441,80 zł;

- w styczniu 2013r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 426,46 zł;

- w lutym 2013r. – 2.799,06 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.346,06 zł; należne odsetki 412,08 zł;

- w marcu 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 414,64 zł;

- w kwietniu 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 399,18 zł;

- w maju 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 384,22 zł;

- w czerwcu 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 368,76 zł;

- w lipcu 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 353,80 zł;

- w sierpniu 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 338,34 zł;

- we wrześniu 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 322,89 zł;

- w październiku 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 307,43 zł;

- w listopadzie 2013r. – 2.911,02 zł; różnica między emeryturą otrzymywaną a hipotetyczną: 1.400,02 zł; należne odsetki 292,47 zł.

(dowód: opinia biegłej B. W. – k. 192 – 201)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przytoczonych wyżej dokumentów oraz opinii biegłej sądowej B. W..

Ustalając stan faktyczny Sąd miał na uwadze okoliczności będące podstawą wyroku w sprawie o sygn. akt VI P 596/06 Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, a także wyroku w sprawie o sygn. VI P 562/11, które są dla tutejszego Sądu wiążące.

Dokumenty urzędowe i prywatne, z wyjątkiem nowo złożonego przez stronę zaświadczenia na druku RP – 7 oraz decyzji dotyczącej przeliczenia emerytury powódki, nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, aby to czynić z urzędu.

Sąd ocenił opinię biegłej sądowej B. W. jako miarodajną, gdyż przedstawione w niej wyliczenia zostały rzetelnie i szczegółowo wyjaśnione.

Strona pozwana zgłaszała zastrzeżenia do opinii biegłej wskazując, że biegła dokonała błędnych obliczeń, ponieważ przy sporządzaniu opinii biegła oparła się przede wszystkim na sporządzonej przez siebie w dniu 12 września 2013r. opinii, dołączonej do akt sprawy o sygn. VI P 562/11, pomijając przy tym całkowicie okoliczność, iż w aktach sprawy znajduje się decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 stycznia 2015r., na podstawie której ustalono wysokość emerytury powódki od lipca 2014r. Zdaniem Sądu brak jest podstaw, aby opinii odmówić wiarygodności. Decyzja z dnia 8 stycznia 2015r., na którą powołuje się pozwany, dotyczyła bowiem okresu od lipca 2014r., biegła natomiast obliczyła emeryturę za okres od sierpnia 2011r. do listopada 2013r. Zatem decyzja nie miała znaczenia dla sporządzanych przez biegłą obliczeń, zaś pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, na podstawie których biegła mogłaby dokonać odmiennych ustaleń. Zdaniem Sądu wyliczeniom biegłego w przedmiotowej sprawie nie można niczego zarzucić, dlatego Sąd ocenił je jako prawidłowe i na ich podstawie dokonał ustaleń faktycznych.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Przedmiotem rozpoznania niniejszej sprawy była kwestia zasadności zgłoszonego przez powódkę roszczenia o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania z tytułu pomniejszenia świadczenia emerytalnego za okres od sierpnia 2011r. do listopada 2013r.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż Sąd nie przychylił się do zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczeń. Pozwany podnosi, iż roszczenie powódki podlega trzyletniemu okresowi przedawnienia, w związku z tym roszczenie o zapłatę odszkodowania za okres od sierpnia 2011r. do grudnia 2011r. uległo przedawnieniu. Należy jednak zauważyć, iż określony w art. 291 k.p. trzyletni termin przedawnienia dotyczy roszczeń ze stosunku pracy, tymczasem niniejsza sprawa – jakkolwiek wchodzi w zakres spraw z zakresu prawa pracy, albowiem jest sporem między stronami zakończonego już stosunku pracy – to pozostaje sprawą o zapłatę z tytułu odszkodowania na podstawie stosowanych w związku z art. 300 k.p. odpowiednio przepisów kodeksu cywilnego i do której należy stosować ogólne terminy przedawnienia określone w prawie cywilnym, w tym przypadku termin dziesięcioletni (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 stycznia 2009r., II PK 125/08, OSNP 2010/15-16/180, LEX 593407). Nadto podkreślić należy, iż obowiązek przechowywania dokumentacji pracowniczej jest obowiązkiem trwałym, który istnieje przez kolejne 50 lat od zakończenia stosunku pracy. Zaś szkoda w postaci zaniżenia świadczeń emerytalnych powstaje wraz z każdą wypłatą tego świadczenia. Należy podzielić pogląd Sądu Najwyższego, który wskazał, że termin przedawnienia roszczenia o odszkodowanie z tytułu nieprawidłowego wydania pracownikowi dokumentacji niezbędnej do otrzymania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, biegnie od chwili wymagalności tego roszczenia, a nie od daty wydania zaświadczenia - względnie chwili, w której zaświadczenie powinno być wydane (orzeczenie Sądu Najwyższego z 28 sierpnia 2007 roku, II PK 5/07, OSNP 2008 nr 19-20 poz. 285).

W dalszej kolejności wskazać należy, iż przedmiotowym pozwem powódka dochodzi odszkodowania, którego kwestia była już przedmiotem sporu w dwóch sprawach o sygn. akt: VI P 596/06 oraz VI P 562/11. Rozpoznając tę sprawę Sąd był zatem związany, na podstawie art. 365 § 1 k.p.c., wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie, wydanym w VI Wydziale Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt VI P 596/06, a także wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi - Południe w Warszawie, VI Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 2 grudnia 2011r., od którego strona pozwana wniosła apelację, następnie oddaloną przez Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 11 czerwca 2014r. Zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy oraz inne organy państwowe i organy administracji publicznej, a w wypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że istota uregulowanej w tym przepisie mocy wiążącej prawomocnego orzeczenia polega na tym, że wymienione w nim podmioty powinny mieć na względzie fakt wydania prawomocnego orzeczenia i jego treść (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2000r., II CKN 655/98, Lex nr 51062). Wynikający z niej stan związania - według dominującego poglądu w judykaturze Sądu Najwyższego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2007r., IV CSK 110/07, Lex nr 488491 i z dnia 22 czerwca 2010r., IV CSK 359/09, OSNC 2011, nr 2. poz. 16 i z 17 maja 2012r., I CSK 315/11, Lex nr 1226826) – ogranicza się do sentencji orzeczenia. Prawomocność materialna nie dotyczy z reguły ustaleń faktycznych i oceny dowodów, z tym zastrzeżeniem, że inne sądy i organy państwowe są związane ustaleniami faktycznymi, które stanowiły bezpośrednio podstawę rozstrzygnięcia. Te ustalenia miały bowiem bezpośredni wpływ na ustalony w orzeczeniu stan prawny. Jak to trafnie ujął Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 28 lutego 2012r. (I PK 106/11), w kolejnej sprawie między tymi samymi stronami nie może być podważane to, co stanowiło podstawę prawomocnego orzeczenia, a nawet nie jest dopuszczalne prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności stanowiące podstawę prawomocnego orzeczenia (por. także m. in. wyrok Sądu Najwyższego z 4 lutego 2011r., III CSK 161/10, Lex nr 785884). Sąd Najwyższy w kolejnym orzeczeniu z dnia 18 kwietnia 2012r. w sprawie o sygn. II PK 194/11 podkreślił, że prawomocny wyrok rozstrzygający spór o wysokość odszkodowania wiąże w następnej sprawie sądowej o kolejną ratę tego odszkodowania (art. 365 § 1 k.p.c.).

Przenosząc te uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy należy zatem przyjąć, że Sąd rozpoznający niniejszą sprawę jest związany ustaleniami, które stanowiły przesłanki uwzględnienia żądań powódki we wcześniejszych, prawomocnie zakończonych sprawach VI P 596/06 oraz VI P 562/11. Prawomocnymi wyrokami przesądzono zasadę odpowiedzialności strony pozwanej za szkodę spowodowaną niewykonaniem przez pracodawcę obowiązków nałożonych na niego przez przepisy z zakresu ubezpieczeń społecznych. Był to zasadniczy przedmiot sporu w sprawie o sygn. VI P 596/06. Skoro więc w niniejszej sprawie powódka dochodzi naprawienia szkody wyrządzonej tym samym zaniechaniem pracodawcy, za kolejny okres od sierpnia 2011r. do listopada 2013r., to trzeba przyjąć, że przesłanki jego odpowiedzialności na podstawie art. 471 k.p.c. w związku z art. 300 k.p. zostały już przesądzone.

Jednocześnie Sąd podkreśla, iż bez znaczenia dla przedmiotowej sprawy pozostaje kwestia wydania powódce w dniu 10 lipca 2014r. spornego zaświadczenia Rp-7. Pozwany podnosił, iż wydał powódce druk Rp-7, w związku z czym nie spowodował swoim zachowaniem dalszej szkody w majątku powódki, bowiem odpadło zaniechanie pracodawcy. Z takim stanowiskiem pozwanego nie sposób się zgodzić. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż zaświadczenie RP-7 nie zostało sporządzone na podstawie dokumentów źródłowych, do których gromadzenia obowiązany był pozwany, a które jak wskazywał uległy zniszczeniu. To zaświadczenie Rp-7 zostało niezwłocznie złożone przez powódkę w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wraz z wnioskiem o przeliczenie emerytury. Na tej podstawie ZUS dokonał przeliczenia emerytury powódki i ustalił, że nowo wyliczona emerytura należna jest powódce począwszy od dnia 1 lipca 2014r., tj. od miesiąca w którym zgłoszono wniosek. Natomiast niniejszym pozwem powódka dochodzi zapłaty odszkodowania za okres wcześniejszy, do 20 listopada 2013r., a więc za okres, który nie został objęty zmianą wysokości wypłacanej jej emerytury. Pozwany odpowiada więc w dalszym ciągu odszkodowawczo za okres sprzed lipca 2014r. Jest bowiem odpowiedzialny za uzyskiwanie przez powódkę pomniejszonej emerytury za okres do lipca 2014r. i jak błędnie wywodzi, nie odpadło za ten okres zaniechanie pracodawcy.

Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy jest o tyle specyficzny, że moc wiążąca wyroku w sprawie VI P 596/06 będzie rozciągała się także na sposób wyliczenia należnego powódce odszkodowania. Teza dowodowa, na podstawie której nastąpiło sporządzenie opinii przez biegłą sądową K. S., pozwala na wyciągnięcie w sposób niewątpliwy wniosku, że Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi - Północ w Warszawie ustalił, iż powódka zarabiała w spornym okresie w pozwanym (...) 120 % średniej krajowej. Źródłem odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej, zarówno w tamtej pierwszej sprawie (VI P 596/06), jak również w drugiej sprawie (VI P 562/11), a także obecnie w trzeciej, jest nieprzedstawienie przez pracodawcę dokumentacji dotyczącej wysokości zarobków powódki w latach 1986 – 1990. Należało więc przyjąć, że obecnie nie jest możliwe odmienne niż w sprawie VI P 596/06 ustalenie, jaka była wysokość zarobków powódki w latach 1986 – 1990. Sąd uznał więc ten fakt za wykazany. Konsekwencją takiego stanowiska było uwzględnienie wyliczeń przedstawionych przez biegłą sądową B. W..

Odnosząc się do podstaw odpowiedzialności strony pozwanej należy podkreślić, że pomoc pracownikowi w zgromadzeniu dokumentów potrzebnych do uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego jest kontraktowym obowiązkiem pracodawcy. Obecnie jego podstawą jest art. 125 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jedn. tekst: Dz. U. z 2009 r. nr 153 poz. 1227 ze zm.). Oczywiście przepis ten nie obowiązywał w chwili ustania stosunku pracy, łączącego M. S. z (...). W ówczesnym stanie prawnym art. 96 ustawy z 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.) nakładał wprost obowiązek wydawania zaświadczeń niezbędnych do ustalenia prawa do świadczeń i ich wysokości tylko na uspołecznione zakłady pracy (art. 96 ust. 1 pkt 4), do których nie należało (...). Jednocześnie art. 96 ust. 3 ostatnio powołanej ustawy zobowiązywał każdy zakład pracy do udzielenia pracownikom niezbędnej pomocy w toku postępowań o świadczenia. W judykaturze przyjmowano, że pracodawca jest obowiązany do aktywnej dbałości o emerytalno-rentowe interesy pracownika, gdyż powinność ta nie tylko pozostaje w ścisłym związku ze stosunkiem pracy, ale także obarcza pracodawcę jako podmiot uczestniczący w funkcjonowaniu systemu ubezpieczeń społecznych (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 19 marca 1998r., I PKN 556/97, OSNAPiUS 1999 nr 4, poz. 127 i z dnia 25 kwietnia 2008r., I PK 245/07 OSNP 2009 nr 17-18, poz. 228). Nie ulega wątpliwości, że niezbędna pomoc pracownikowi starającemu się o przyznanie emerytury obejmuje przede wszystkim współdziałanie w celu udokumentowania uzyskiwanych przez niego dochodów. Podstawowym, a w postępowaniu przed organem rentowym jedynym środkiem dowodowym służącym wykazaniu dochodów uzyskiwanych przez pracownika, jest zaświadczenie ZUS Rp-7. Należy więc podzielić pogląd, że jego niewydanie stanowi nienależyte wykonanie zobowiązania, za które pracodawca ponosi odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie art. 471 k.c. w związku z art. 300 k.p. (tak trafnie w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 maja 2008r., III APa 67/07, Biuletyn SA w Katowicach 2009 nr 1, poz. 42).

Zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Poszkodowany powinien wykazać fakt niewykonania (nienależytego wykonania) zobowiązania, szkodę oraz związek przyczynowy między nimi. Ciężar wykazania, że nastąpiło to z przyczyn, za które dłużnik nie ponosi winy, spoczywa na dłużniku. Odnosząc to do okoliczności sprawy trzeba stwierdzić, że powódka udowodniła fakt braku wykonania zobowiązania przez pracodawcę i poniesioną szkodę. Oczywisty jest także związek przyczynowy między nimi, gdyż niewydanie powódce zaświadczenia o wysokości wynagrodzenia wprost wpłynęło na wysokość jej świadczeń emerytalnych. Szkoda powódki obejmuje różnicę między otrzymywaną przez powódkę w spornym okresie emeryturą, a hipotetyczną wysokością świadczenia, którą otrzymałaby przy uwzględnieniu wszystkich jej dochodów. Biegły sądowy z zakresu rachunkowości ustalił, iż różnica pomiędzy świadczeniem pobranym, a należnym wynosi za okres:

- od sierpnia 2011r. do lutego 2012r. – kwoty po 1.345,91 zł miesięcznie;

- od marca 2012r. do lutego 2013r. – kwoty po 1.346,06 zł miesięcznie;

- od marca 2013r. do listopada 2013r. – kwoty po 1.400,02 zł miesięcznie.

Łączna wartość różnicy między emeryturą otrzymywaną przez M. S., a emeryturą obliczoną z uwzględnieniem przedstawionych wyżej zarobków za okres od sierpnia 2011r. do listopada 2013r. wynosi 38.174,27 zł. Jednakże mając na uwadze fakt, iż powódka wnosiła o zasądzenie na jej rzecz jedynie kwoty 38.169,95 zł tytułem należności głównej, Sąd zasądził na jej rzecz odszkodowanie w żądanej wysokości, nie mogąc orzekać ponad żądanie pozwu (art. 321 k.p.c.) wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

Powódka domagała się także zasądzenia na jej rzecz odsetek skapitalizowanych, o których orzeczono na podstawie art. 482 § 1 k.c. w związku z art. 300 k.p. Biegła wyliczyła, iż skapitalizowane odsetki wynosiły 13.517,15 zł. Powódka natomiast domagała się zasądzenia na jej rzecz kwoty 10.997,61 zł tytułem skapitalizowanych odsetek ustawowych i taka kwota została na jej rzecz zasądzona wraz z należnymi dalszymi odsetkami ustawowymi.

W sumie Sąd zasądził na podstawie ww. przepisów kwotę 49.167,56 zł (38.169,95 zł plus 10.997,61 zł) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 29 grudnia 2014 roku do dnia zapłaty.

O kosztach zastępstwa procesowego orzeczono zgodnie z wynikiem procesu, na podstawie art. 98 k.p.c. Na koszty te składały się koszty zastępstwa procesowego powódki w wysokości 1.800 złotych (§ 11 ust. 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu).

Z kolei zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić, Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów. Zatem Sąd w orzeczeniu kończącym w instancji sprawę z zakresu prawa pracy, w której wartość przedmiotu nie przekracza kwoty 50.000,00 zł, obciąży pozwanego pracodawcę na zasadach określonych w art. 113 ust. 1 ww. ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych kosztami sądowymi, których nie miał obowiązku uiścić pracownik wnoszący powództwo lub odwołanie do Sądu (art. 96 ust. 1 pkt 4 tej ustawy) z wyłączeniem opłat od pism wymienionych w art. 35 ust. 1 zdanie pierwsze tej ustawy (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2007r., I PZP 1/07, LEX nr 231085).

Zgodnie z tym stanowiskiem, które Sąd orzekający podziela, należy pobrać od pozwanego w sumie kwotę 2.714,76 zł tytułem kosztów sądowych, tj. 2.459 zł (po zaokrągleniu do pełnego złotego) tytułem opłaty od pozwu, której powódka nie miała obowiązku uiścić (5 % od zasądzonej kwoty) plus wydatki w postaci wynagrodzenia biegłej sądowej w kwocie 255,76 zł (k. 204).

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 2 k.p.c.