Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt. VIII U 2435/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił A. P. prawa do naliczenia odsetek za czas procesu przed Sądem, od należnej renty. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał,
że odsetki za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia lub jego wysokości ustala się
w razie niedotrzymania ustawowego terminu na wydanie decyzji uwzględniającej orzeczenie organu odwoławczego lub w przypadku orzeczenia przez Sąd odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanął na stanowisku, iż brak jest podstaw do wypłaty odsetek, ponieważ decyzja
z dnia 25 czerwca 2015 roku została wydana z zachowaniem ustawowego terminu oraz Sąd nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustalaniu i wypłacie renty.

/decyzja - k. 228 akt ZUS/

W dniu 2 września 2015 roku A. P. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę, poprzez zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz odsetek za czas opóźnienia w wypłacie należnych świadczeń, tj. za okres 1 roku i 11 miesięcy. Odwołujący podniósł, iż przez okres, za który żąda wypłaty odsetek był pozbawiony środków do życia, w wyniku wydania niesłusznej decyzji przez organ rentowy, odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności decyzji.

/odwołanie – k. 2 – 2 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 18 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Dodatkowo wskazał, wnioskodawca odwołał się od decyzji z dnia
28 sierpnia 2013 roku odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem Komisja Lekarska ZUS ustaliła iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Sąd Okręgowy w Łodzi wyrokiem dnia 26 lutego 2014 roku w sprawie sygn. akt VIII U 5857/13 zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2013 roku do dnia 30 sierpnia 2015 roku. Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20 marca 2015 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 584/14 oddalił apelację organu rentowego od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia
26 lutego 2014 roku. Decyzją z dnia 25 czerwca 2015 roku organ rentowy wykonując wyrok Sądu, przyznał rentę z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 września 2013r. i wypłacił wyrównanie za okres dnia 1 września 2013 roku do dnia 31 lipca 2015 roku. Organ rentowy podniósł, iż skoro Sąd nie orzekł odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustalaniu i wypłacie renty rodzinnej, to brak jest podstaw do naliczenia odsetek.

/odpowiedź na odwołanie - k. 3-4/

Na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2016 roku wnioskodawca poparł odwołanie i wniósł o przyznanie odsetek od dnia 1 września 2013 roku, oświadczając, że wyrównanie renty
w związku z wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie VIII U 5857/13 oraz wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi w sprawie III AUa 584/14 otrzymał w dniu 2 lipca 2015 roku.

/stanowisko wnioskodawcy: 00:00:52 – płyta CD k. 14/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca A. P. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od dnia 30 lipca 2007 roku do dnia 31 sierpnia 2013 roku.

/bezsporne/

W dniu 9 lipca 2013 roku wnioskodawca złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

/bezsporne/

Decyzją z dnia 28 sierpnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił A. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 21 sierpnia 2013 roku ustaliła iż wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/decyzja -k. 169 akt ZUS/

W dniu 16 września 2013 roku wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/odwołanie - k. 2-2 odwrót załączonych akt o sygn. VIII U 5857/13/

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2014 roku Sąd Okręgowy w Łodzi w sprawie o sygn. akt VIII U 5857/13 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał A. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2013 roku do dnia 30 sierpnia 2015 roku. Powyższe orzeczenie zostało wydane przez Sąd Okręgowy przede wszystkim w oparciu o opinię biegłego z zakresu chorób płuc, którą Sąd uznał za rzetelną, a wynikające z niej wnioski za logiczne i prawidłowo uzasadnione. Sąd ustalił, że u wnioskodawcy występuje stan po resekcji dwóch płatów (dolnego i środkowego) płuca prawego z powodu raka płaskonabłonkowego w dniu 28 czerwca 2007 roku, bez cech wznowy procesu nowotworowego, ze zmniejszeniem pojemności życiowej płuc stopnia umiarkowanego, naruszający sprawność organizmu wnioskodawcy w stopniu powodującym długotrwałą częściową niezdolność do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami tj. do pracy w charakterze hydraulika, która wymaga dźwigana i zmiany temperatury. W wyniku operacji pozostał w płucu prawym jedynie płat górny, który stanowi mniej niż 1/3 powierzchni oddechowej tego płuca. Ubytek ten skutkuje zmniejszeniem pojemności życiowej płuc u wnioskodawcy stopnia umiarkowanego i jest to zmniejszenie stałe, które nie może ulec zwiększeniu, ale wręcz przeciwnie z biegiem lat będzie ulegało stopniowemu zmniejszeniu, co ma związek z wiekiem oraz z innymi czynnikami np. infekcyjnymi. W tej sytuacji z punktu widzenia biegłego pulmonologa wnioskodawca nie może w pełni wykonywać pracy zarobkowej zgodnej z posiadanym kwalifikacjami, tj. w charakterze hydraulika, ponieważ praca ta wymaga dźwigania i nie odbywa się tylko w pomieszczeniu zamkniętym. A zatem utrzymujące się stabilne upośledzenie wentylacji płuc stopnia umiarkowanego kwalifikuje wnioskodawcę z punktu widzenia pulmonologicznego do częściowej niezdolności do pracy w zawodzie hydraulika. Biegły pulmonolog wskazał, że częściowa niezdolność do pracy wnioskodawcy jest okresowa od dnia 1 września 2013 roku do dnia 30 sierpnia 2015 roku.

/wyrok z dn. 26.02.2014 r. z uzasadnieniem - k. 27, k. 33-38 załączonych akt o sygn. VIII U 5857/13/

Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20 marca 2015 roku w sprawie o sygn. akt III AUa 584/14 oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych od powyższego wyroku Sądu Okręgowego.

/wyrok z dnia 20.03.2015 r. z uzasadnieniem – k. 56, k. 60-66 załączonych akt o sygn. VIII U 5857/13( III AUa 584/14)/

Odpis powyższego wyroku wraz z uzasadnieniem organ rentowy otrzymał w dniu
4 maja 2015 roku.

/potwierdzenie odbioru – k. 68 załączonych akt o sygn. VIII U 5857/13 (III AUa 584/14), odpis wyroku z uzasadnieniem – k. 202-206 akt ZUS/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych ustalił, że ubezpieczony pobrał w okresie od dnia
18 września 2013 roku do dnia 3 kwietnia 2014 roku zasiłek dla bezrobotnych w kwocie 5.733,30 zł brutto oraz, że nie pobierał świadczeń wypłacanych przez Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej.

/pisma – k. 208-211, k. 213-217/

Akta rentowe wnioskodawcy wpłynęły do organu rentowego w dniu 19 czerwca
2015 roku.

/pismo – k. 219 akt ZUS/

Decyzją z dnia 25 czerwca 2015 roku wykonując wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 26 lutego 2014 roku organ rentowy przyznał A. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 września 2013 roku do dnia 30 sierpnia 2013 roku tj. renty ustalonej wyrokiem Sądu, obliczając jej wysokość i ustalając termin płatności na 25 dzień każdego miesiąca. Należność za okres od dnia 1 września 2013 roku do dnia 31 lipca 2015 roku w kwocie 18.553,54 zł tj. po zaliczeniu kwoty 5.733,30 zł na pokrycie innych należności oraz po odliczeniu zaliczki na podatek dochodowy oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne, Zakład przekazał na rachunek bankowy wnioskodawcy w dniu
2 lipca 2015 roku.

/bezsporne, a nadto decyzja k. 221-222 akt ZUS/

Pismem z dnia 17 lipca 2015 roku A. P. wniósł o naliczenie odsetek od wyrównania renty za okres 1 roku i 11 miesięcy.

/ pismo – k. 224 akt ZUS/

Zaskarżoną decyzją z dnia 5 sierpnia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił A. P. prawa do naliczenia odsetek za czas procesu przed Sądem, od należnej renty. W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że odsetki za opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia lub jego wysokości ustala się w razie niedotrzymania ustawowego terminu na wydanie decyzji uwzględniającej orzeczenie organu odwoławczego lub w przypadku orzeczenia przez Sąd odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustaleniu lub wypłacie świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanął na stanowisku, iż brak jest podstaw do wypłaty odsetek, ponieważ decyzja z dnia 25 czerwca 2015 roku została wydana z zachowaniem ustawowego terminu, a nadto Sąd nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie w ustalaniu i wypłacie renty.

/decyzja - k. 228 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny był w sprawie niesporny, nadto Sąd Okręgowy ustalił go na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych
i w aktach sprawy o sygnaturze akt VIII U 5857/13.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu odwołanie wnioskodawcy zasługuje na częściowe uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r. poz. 121), jeżeli Zakład -
w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych lub świadczeń zleconych do wypłaty na mocy odrębnych przepisów albo umów międzynarodowych- nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które Zakład nie ponosi odpowiedzialności.

W myśl przepisu art. 118 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 roku Nr 748), organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Stosownie zaś do ust. 1a wyżej zacytowanego przepisu w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

Przez wyjaśnienie „ostatniej niezbędnej okoliczności” trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia. Jak wskazał Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 19 stycznia 2012 roku, III AUa 1549/11 (LEX nr 1124837), wyjaśnienie okoliczności niezbędnej do wydania decyzji oznacza dokonanie czynności mającej na celu ustalenie stanu faktycznego, czyli przeprowadzenie dowodów i ich ocenę.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 września 2007 roku, P 11/07 (OTK-A 2007 Nr 8, poz. 97) stwierdził, że poprzez wyjaśnienie „ostatniej niezbędnej okoliczności” trzeba rozumieć wyjaśnienie ostatniej okoliczności koniecznej do ustalenia samego istnienia prawa wnioskodawcy do świadczenia, a taką okolicznością jest w świetle art. 14 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
wydanie orzeczenia w przedmiocie niezdolności do pracy przez Komisję Lekarską ZUS
w sprawie o prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy. Powołany przepis stanowi bowiem, że orzeczenie Lekarza Orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu lub co do którego nie zgłoszono wadliwości, albo orzeczenie Komisji Lekarskiej, stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych
w ustawie, do których prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji.

Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 czerwca 2012 roku, III UK 110/11 (Legalis nr 537327) uznał, że wydanie orzeczenia w przedmiocie niezdolności do pracy oraz jego kontrola dokonywana przez głównego Lekarza Orzecznika Oddziału stanowią niezbędne etapy postępowania prowadzonego przez organ rentowy w sprawach o świadczenia rentowe, a zarówno Lekarz Orzecznik, jak i główny Lekarz Orzecznik Oddziału działają w ramach organu rentowego. Dlatego też ich ewentualne błędy muszą być uznane za błędy organu rentowego ze wszystkimi konsekwencjami, także wynikającymi z zastosowania art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.

Istotnie, jak podnosił organ rentowy - Sąd Okręgowy w Łodzi w wyroku z dnia
26 lutego 2014 roku w sprawie o sygn. akt VIII U 5857/13, w którym zmienił decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 sierpnia 2013 roku, przyznając odwołującemu rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 września 2013 roku do dnia 30 sierpnia 2015 roku, nie orzekł o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Wbrew jednak twierdzeniom Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, brak zamieszczenia w sentencji wyroku takiego orzeczenia nie pozbawia ubezpieczonego możliwości ubiegania się o odsetki za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

Zgodnie bowiem z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego i Sądów Apelacyjnych, brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie
w wypłacie świadczenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2011 r., I UZP 2/11, OSNP 2011/19-20/255, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13 listopada 2013 r., III AUa 317/13, Legalis nr 747070 oraz z dnia 9 maja 2013 r., III AUa 1700/12, Legalis nr 732616, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 27 września 2012 r., III AUa 424/12, Legalis nr 733870, wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 2 października 2012 r.,
III AUa 485/12, Legalis nr 733157). Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu uchwały z dnia 24 marca 2011 roku, I UZP 2/11 (OSNP 2011/19-20/255), w wyniku nowelizacji ustawy emerytalno- rentowej aktem zmieniającym z dnia 23 stycznia 2009 roku (chodzi o ustawę z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, Dz. U. z 2009 r. Nr 42, poz. 338) ustawodawca nie tylko sprecyzował treść art. 118 ust. 1a przez stwierdzenie, iż dniem wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji jest dzień wpływu prawomocnego orzeczenia sądu tylko wówczas, gdy organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie tej okoliczności, ale i nałożył na sąd przyznający prawo do świadczenia obowiązek rozstrzygnięcia z urzędu o tej odpowiedzialności, tj. rozstrzygnięcia zarówno stwierdzającego taką odpowiedzialność, jak i jej brak. Niezamieszczenie tej treści rozstrzygnięcia w sentencji wyroku nie jest jednak równoznaczne z orzeczeniem negatywnym i nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia.

W kolejnym procesie sądowym, w którym wnioskodawca domaga się wypłaty odsetek od przyznanego z opóźnieniem świadczenia, dopuszczalne, a wręcz konieczne - jest prowadzenie postępowania dowodowego na tę okoliczność.

O winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia (a w zasadzie nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji o przyznaniu świadczenia) można mówić jedynie wówczas, gdy w oparciu o dostępne temu organowi dowody (w szczególności zgromadzone w aktach rentowych) można jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego
w K. z dnia 16 kwietnia 2013 roku, III AUa 1460/12, LEX nr 1311965).

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe prowadzi do wniosku, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za opóźnienie w wypłacie wnioskodawcy renty z tytułu niezdolności do pracy.

Biorąc pod uwagę sporną w sprawie dotyczącej prawa ubezpieczonego do renty
z tytułu niezdolności do pracy okoliczność faktyczną, którą było istnienie u niego niezdolności do pracy, istotne w kontekście prawa do odsetek jest stwierdzenie, czy organ rentowy w ramach udzielonych mu kompetencji i nałożonych obowiązków podjął określone działania zmierzające do wyjaśnienia tej okoliczności warunkującej prawo do świadczenia.

Podkreślić należy, że w dniu wydania decyzji, tj. 28 sierpnia 2013 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych miał wszystkie niezbędne dane pozwalające na wydanie rozstrzygnięcia zgodnego z prawem. W postępowaniu sądowym toczącym się pod sygn. akt VIII U 5857/13 nie ustalono żadnych nowych przesłanek wypłaty świadczenia, których wykazanie ciążyłoby na ubezpieczonym, a które nie były znane organowi rentowemu. Biegły pulmonolog, który wypowiadał się o stanie zdrowia badanego w tej sprawie dysponował taką samą dokumentacją medyczną, jak Komisja Lekarska ZUS, która oceniała stan zdrowia ubezpieczonego w dniu 21 sierpnia 2013 roku. Na etapie postępowania sądowego odwołujący nie przedkładał żadnej dokumentacji medycznej. Wszystkie zatem dane, jakie posiadał biegły sądowy, znane były również Komisji Lekarskiej ZUS.

Zatem wobec faktu, iż Sąd Okręgowy w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia
26 lutego 2014 roku zmienił decyzję organu rentowego z dnia 28 sierpnia 2013 roku i przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 września 2013 roku do dnia 30 sierpnia 2015 roku, stwierdzić należało, że organ rentowy wydał nieprawidłową decyzję, a nastąpiło to wskutek błędu, tj. niewłaściwej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy.

Sąd Najwyższy w powołanym już wyroku z dnia 21 czerwca 2012 roku, III UK 110/11 (LEX nr 1227452) wskazał, iż błąd organu rentowego skutkujący jego „odpowiedzialnością odsetkową” może stanowić efekt błędu w wykładni lub niewłaściwym zastosowaniu prawa oraz błędu w ustaleniach faktycznych. Jeśli zatem wydanie nieprawidłowej decyzji w sprawie o rentę z tytułu niezdolności do pracy byłoby następstwem niewłaściwej oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o to świadczenie dokonanej przez Lekarza Orzecznika lub głównego Lekarza Orzecznika Oddziału, a więc następstwem niewłaściwych ustaleń faktycznych, to błąd taki należy uznać za błąd organu rentowego, powodujący jego odpowiedzialność na podstawie art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych.

Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 23 października 2013 roku, III AUa 425/13 (LEX nr 1388838) podkreślił natomiast, że wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa.

Podzielając w pełni powyższe poglądy, uznać należało, że skoro wyjaśnienie okoliczności mających wpływ na prawo odwołującego do renty z tytułu niezdolności do pracy nie nastąpiło dopiero w postępowaniu sądowym, a organ rentowy dysponował materiałem dowodowym pozwalającym na dokonanie ustaleń faktycznych, umożliwiających wydanie decyzji przyznającej ubezpieczonemu prawo do świadczenia rentowego, to nie może być mowy o wyłączeniu jego odpowiedzialności za opóźnienie w wypłacie wnioskodawcy renty z tytułu niezdolności do pracy.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji przyznającej A. P. prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy było wydanie przez Komisję Lekarską ZUS orzeczenia z dnia 21 sierpnia 2013 roku o stanie zdrowia wnioskodawcy. Następnie, organ rentowy miał 30 dni na wydanie decyzji w sprawie o rentę. Stosownie do treści § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 1 lutego 1999 roku w sprawie szczegółowych zasad wypłacania odsetek za opóźnienie w ustalaniu lub wypłacie prawa świadczeń z ubezpieczenia społecznego ( Dz. U. z 1999 r. Nr 12 poz. 104) - odsetki wypłaca się za okres od dnia następującego po upływie terminu na ustalenie prawa do świadczeń lub ich wypłaty, przewidzianego w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń - do dnia wypłaty świadczeń. Odsetki przewidziane w art. 85 ust. 1 ustawy systemowej od kwoty świadczenia (wyrównania świadczenia) przyznanego wyrokiem sądu w sytuacji, gdy organ rentowy z naruszeniem prawa odmówił jego przyznania, nalicza się więc od upływu terminu, w którym organ rentowy powinien był wydać prawidłową decyzję uwzględniającą wniosek (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 r., III UK 37/07, OSNP 2008/21-22/326).
W przypadku odwołującego najbliższy termin płatności świadczenia rentowego przypadał zatem na dzień 25 września 2013 roku (art. 118 ust. 5 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS). Skoro tak, organ rentowy pozostaje w zwłoce z wypłatą ubezpieczonemu świadczenia od dnia 26 września 2013 roku, tj. od dnia następującego po ustalonym terminie płatności należnej mu renty.

Reasumując, w tym stanie faktycznym i prawnym, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję z dnia 5 sierpnia 2015 roku w ten sposób, że przyznał A. P. za okres od dnia
1 września 2013 roku do dnia 30 czerwca 2015 roku (tj. 1 rok 10 miesięcy) prawo do wypłaty odsetek - od 26 dnia każdego miesiąca poczynając od września 2013 roku, od kwoty należnego mu wyrównania renty za dany miesiąc do dnia 1 lipca 2015 roku tj. do dnia poprzedzającego wypłatę wyrównania.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić natomiast należy, iż nie jest zasadne roszczenie wnioskodawcy, co do wypłaty odsetek za jeden miesiąc – lipiec 2015 roku, gdyż wypłata odsetek nastąpiła w dniu 2 lipca 2015 roku, a zatem przed dniem wymagalności świadczenia za ten miesiąc. Odwołanie w tym zakresie podlegało zatem oddaleniu.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 1 i § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS, wypożyczając akta rentowe.

04.05.2016r.