Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak

Protokolant: sekr. sąd. Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 13 kwietnia 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa(...) z siedzibą we W.

przeciwko J. S.

o zapłatę

oddala powództwo

Sygn. akt I C 197/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 listopada 2015 r.(...) z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od J. S. kwoty 3.046,78 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 24 lutego 2009 r. pozwana zawarła z Raiffeisen P. umowę bankową numer (...), na podstawie której otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną, jednocześnie zobowiązując się do jej zwrotu na warunkach precyzyjnie określonej w umowie. Pomimo wezwania do zapłaty, nie wywiązała się ze swojego zobowiązania, wobec czego w dniu
26 kwietnia 2013 r. bank zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności, cedując
na rzecz powoda całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez stronę pozwaną z pierwotnym wierzycielem. Powód wskazał, iż na dochodzoną kwotę składa się 2.363,05 zł należności głównej oraz 683,73 zł skapitalizowanych odsetek, na które składają się przejęte w drodze cesji odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie
z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej kwoty należności głównej wynikającej ze wskazanej wyżej umowy oraz odsetki ustawowe naliczane przez stronę powodową.

(pozew – k. 2-5 )

Na terminie rozprawy żadna ze stron nie stawiła się. Pozwana nie zażądała przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności, nie ustosunkowała się do treści pozwu oraz nie składała wyjaśnień w toku sprawy.

(protokół – k. 32 )

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 26 kwietnia 2013 r. (...) zawarła z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności.

( poświadczona za zgodność kopia umowy –
k. 9-12 )

W wyciągu z elektronicznego załącznika do umowy cesji uwzględniono wierzytelność względem J. S. na kwotę 2.363,05 zł kapitału.

( wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji – k. 13 )

W dniu 14 października 2015 r. (...) S.A. sporządził pismo adresowane
do pozwanej, w którym wzywa pozwaną do spłaty zadłużenia.

( kopia pisma – k. 14-15 )

W dniu 24 listopada 2015 r.(...) wystawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej numer S/294/119/ (...). W wyciągu wskazano,
iż zobowiązanie pozwanej wynika z zawartej w dniu 25 lutego 2009 r. umowy numer (...), zaś wysokość zobowiązania na dzień wystawienia wyciągu wynosi 2.363,05 zł należności głównej i 683,73 zł odsetek.

( wyciąg – k. 8 )

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych przez stronę powodową , które to dokumenty nie były kwestionowane .

Sąd zważył, co następuje:

Jak stanowi art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda
o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Zgodnie z art. 340 k.p.c. wyrok wydany
w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie.

Zgodnie z tym przepisem sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego.

W niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki dla wydania wyroku zaocznego, jednakże twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy budziły uzasadnione wątpliwości Sądu. Przedstawiony przez powoda materiał dowodowy był niewystarczający
dla uwzględnienia żądania pozwu. Powód nie przedstawił umowy bankowej, z której wywodzi swoje roszczenie. Uniemożliwia to zbadanie, czy umowa taka rzeczywiście istniała
i czy została zawarta przez wskazane przez powoda strony oraz czy obejmuje wierzytelność dochodzoną pozwem. Nie wiadomo nawet, czy chodzi o umowę pożyczki, kredytu czy też inną umowę, gdyż powód nie sprecyzował tego w pozwie.

Powód jako dowody w sprawie złożył jedynie poświadczone za zgodność kopie dokumentów: umowy przelewu wierzytelności oraz wezwania do zapłaty (bez potwierdzenia wysłania i bez potwierdzenia odbioru przez pozwaną). Nadto złożył wyciąg z ksiąg rachunkowych i ewidencji analitycznej. Przedmiotowe dokumenty mają charakter dokumentów prywatnych. Dotyczy to również wyciągu z ksiąg rachunkowych, który nie ma mocy dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym stosownie do art. 194 ust. 2 ustawy z dnia 27.05.2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 157 ze zm.). Dokument taki, podpisany jedynie przez przedstawiciela powoda, nie dowodzi istnienia jakiegokolwiek stosunku zobowiązaniowego pomiędzy pozwaną a powodem. Ma on charakter jednostronnego stwierdzenia długu, natomiast sam w sobie nie stanowi wiarygodnego dowodu co do istnienia dochodzonego roszczenia. Wskazane dokumenty nie są zatem wystarczającym dowodem na zasadność i wysokość roszczenia powoda.

Powód wskazał w pozwie, iż na dochodzoną kwotę składają się skapitalizowane odsetki. Nie sprecyzował jednakże, jaka była stopa odsetek i za jaki okres naliczone zostały wskazane odsetki, wyjaśniając jedynie, iż składają się na nie przejęte w drodze cesji wierzytelności odsetki wierzyciela pierwotnego naliczane zgodnie z postanowieniami umowy odpowiednio od niezapłaconej należności głównej wynikającej ze wskazanej wyżej umowy oraz odsetki ustawowe naliczane przez stronę powodową. Nie wiadomo także, kiedy roszczenie stało się wymagalne i czy odsetki zostały prawidłowo skapitalizowane. Należy przy tym zaznaczyć, iż przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. (wyrok Sądu Najwyższego z 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, LEX nr 37430, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30, zob. też Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok.i Pr.-wkł. (...), LEX nr 30397). Sąd zawsze jest zatem zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 10 września 2013 r., I ACa 494/13, LEX nr 1378705). Brak dokumentów powoduje, iż Sąd nie mógł zweryfikować zasadności żądania powoda.

Wobec powyższego powództwo podlegało oddaleniu.