Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2016 r. w Lublinie

sprawy J. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawcy J. Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 3 grudnia 2015 r. sygn. akt IV U 731/13

I.  oddala apelację;

II.  przyznaje adwokat M. R. od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Siedlcach) kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych, powiększoną o należny podatek od towarów i usług z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Jolanta Węs Elżbieta Gawda Elżbieta Czaja

Sygn. akt III AUa 132/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 kwietnia 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., odmówił J. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19.04.2013 r. ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

Odwołanie złożył J. Z., wnosząc o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 3 grudnia 2015 rok Sąd Okręgowy w Siedlcach oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

J. Z., ur. (...), w dniu 18 lutego 2013 r. złożył wniosek do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. o przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Lekarz Orzecznik ZUS ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy. Komisja Lekarską ZUS orzeczeniem z dnia 19 kwietnia 2013 r. nie uznała J. Z. za niezdolnego do pracy.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy neurologa, kardiologa, psychiatry i pulmonologa, którzy stwierdzili u wnioskodawcy astmę oskrzelową przewlekłą, nadciśnienie tętnicze umiarkowane, organiczne zaburzenia afektywne – okresowy zespół bólowy kręgosłupa z torem korzeniowym na podłożu wielopoziomowych zmian dyskopatycznych i zmian zwyrodnieniowych bez istotnego upośledzenia sprawności ruchowej oraz niewielkie uszkodzenie nerwu łokciowego prawego – bez istotnego upośledzenia siły i sprawności ręki. W ocenie biegłych, przewlekłe krążenie płucne jest dobrze kontrolowane przy pomocy leków wziewnych, a zaostrzenia występują rzadko i są opanowywane ambulatoryjnie. Przebieg kliniczny astmy oskrzelowej nie uzasadnia przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy. Aktualny stan kliniczny układu krążenia również nie skutkuje niezdolnością do pracy. Jak wskazali biegli, ubezpieczony od grudnia 2012 r. jest regularnie leczony psychiatrycznie, obecnie po hospitalizacji psychiatrycznej z rozpoznaniem organicznych zaburzeń depresyjnych, kontynuuje leczenie ambulatoryjne. W ocenie biegłych, charakter i stopień nasilenia objawów psychopatologicznych, nie powoduje aktualnie niezdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Rozpoznane schorzenie narządu ruchu przebiega z okresami zaostrzeń i remisji dolegliwości, jednak obecnie nie stwierdzono istotnego zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa. Biegli lekarze stwierdzili zadawalającą ruchomość kręgosłupa we wszystkich odcinkach, bez objawów korzeniowych i ubytkowych neurologicznych istotnych funkcjonalnie, bez upośledzenia siły i sprawności kończyn górnych, Ubezpieczony wymaga dalszego leczenia farmakologicznego i rehabilitacji w okresach zaostrzeń dolegliwości i wówczas może być okresowo niezdolny do pracy w ramach zasiłku chorobowego, niemniej jednak obecnie biegli nie stwierdzili niezdolności do pracy z powodu schorzeń narządu ruchu. Wobec powyższego biegli lekarze neurolog, kardiolog, psychiatra i pulmonolog, uznali wnioskodawcę za zdolnego do pracy.

Z uwagi na przedłożenie przez ubezpieczonego dodatkowej dokumentacji medycznej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy okulisty, gastrologa i ortopedy, którzy rozpoznali u badanego zmiany zwyrodnieniowe i dyskopatię wielopoziomową kręgosłupa lędźwiowego, stan po amputacji paliczka dalszego palca lewej ręki, stan po uszkodzeniu nerwu łokciowego prawego na poziomie nadgarstka, astygmatyzm mieszany oka prawego, niedowidzenie oka prawego, zez zbieżny oka prawego, angiopatię nadciśnieniową, chorobę refluksową przełyku z przepukliną rozworu przełykowego przepony. W ocenie kolejnego zespołu biegłych, wskazane schorzenia nie naruszają sprawności organizmu w stopniu dającym podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy. Choroby te wymagają dalszych specjalistycznych obserwacji oraz leczenia i rehabilitacji, które mogą być prowadzone w ramach okresowych zwolnień lekarskich. Powołani biegli zgodzili się z wcześniejszymi ustaleniami lekarskimi. Ustosunkowując się do nowej dokumentacji medycznej złożonej przez ubezpieczonego w dniu 24 lutego 2014 r., biegli lekarze okulista, gastrolog i ortopeda w sporządzonej opinii uzupełniającej wskazali, że J. Z. od urodzenia posiada wadę wzroku oka prawego, rozpoznany zez zbieżny prawego oka i niedowidzenie, co praktycznie czyni go osobą jednooczną. Według obowiązujących przepisów określających zdolność do wykonywania pracy istniejąca jednooczność pozwala na podjęcie zatrudnienia, ograniczając wykonywanie niektórych czynności, tj. pracy przy maszynach w ruchu, a tym samym może być ograniczone wykonywanie przez ubezpieczonego pracy w zawodzie tokarza czy też pracy na wysokościach powyżej 3 m. Wydając opinię biegła z zakresu okulistyki uwzględniła, iż wnioskodawca pracował głównie jako ślusarz ręczny (narzędziowy) i w dalszym ciągu może wykonywać taki zawód. Analiza dokumentów medycznych przedłożonych przez ubezpieczonego w dniu 24 lutego 2014 r. nie spowodowała zmiany postawionych uprzednio rozpoznań medycznych przez biegłych z zakresu ortopedii i gastroenterologii.

Wobec oświadczeń złożonych przez ubezpieczonego dotyczących stanu jego zdrowia Sąd dopuścił dowód z opinii innych biegłych okulisty, neurologa i psychiatry. Zespół innych biegłych orzekł, iż u wnioskodawcy brak jest podstaw do stwierdzenia niezdolności do pracy. Jak wyjaśnił biegły lekarz okulista, analiza załączonej dokumentacji pozwala stwierdzić, że stan narządu wzroku nie uległ pogorszeniu do dali, a wszystkie dotychczasowe prace ubezpieczony wykonywał jako osoba niedowidząca na prawe oko. Tym samym, w ocenie biegłych, może nadal pracować w różnych zawodach na wolnym rynku oraz jako ślusarz ręczny, przeciwwskazane są prace na wysokości i przy maszynach wysokoobrotowych z odkrytymi częściami tnącymi. Opinia biegłego okulisty jest zgodna z orzeczeniem poprzedniego biegłego okulisty. Biegły lekarz neurolog, stwierdził, że dolegliwości bólowe kręgosłupa są dobrze kontrolowane farmakologicznie i rehabilitacyjnie, zaś w okresach zaostrzeń ubezpieczony może wymagać intensyfikacji leczenia, które może odbywać się w warunkach czasowej niezdolności do pracy. Obecnie z przyczyn neurologicznych nie stwierdzono naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym uznanie niezdolności do pracy. Badanie uzupełniające przeprowadzone przez biegłą psycholog wykazało, iż J. Z. nie jest upośledzony umysłowo, bo funkcjonuje intelektualnie w „granicach dolnej normy”. Ujawnia natomiast symptomy nieznacznego osłabienia procesów poznawczych (na skutek organicznego uszkodzenia (...)), które nie wpływają istotnie na jego codzienne funkcjonowanie – pozwalają na zdiagnozowanie co najwyżej „łagodnych zaburzeń funkcji poznawczych” (ale nie zespołu psychoorganicznego). Biegły psychiatra uznał, iż z przyczyn psychiatrycznych ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy zawodowej, jednak z racji przyjmowanych farmaceutyków o działaniu sedatywnym nie powinien jednak pracować na wysokości ani obsługując urządzenia będące w ruchu. W ocenie kolejnego zespołu biegłych neurologa, okulisty i psychiatry, wspomaganych opinią psychologiczną, wszystkie schorzenia ubezpieczonego traktowane osobno i łącznie nie sprowadzają niezdolności do pracy.

Sąd dopuścił dowód z opinii specjalisty medycyny pracy, który ostatecznie nie uznał ubezpieczonego za niezdolnego do pracy. Wskazano, iż z uwagi na wrodzoną wadę wzroku J. Z., będąc zatrudnionym jako tokarz, stolarz, ślusarz narzędziowy, nie wykonywał pracy przy maszynach w ruchu ani pracy na wysokości i głębokości. Biegła z zakresu medycyny pracy nie znalazła powodu, aby nie zgodzić się z opinią biegłych specjalistów z zakresu neurologii, psychiatrii, chorób płuc, kardiologii i okulistyki. Podkreślono, że wnioskodawca uzyskał wykształcenie zawodowe w kierunku tokarza, lecz przez większość życia zawodowego wykonywał zawód ślusarza narzędziowego bez konieczności obsługi maszyn i narzędzi w ruchu. Zdaniem biegłej również obecnie nie ma przeciwwskazań do zatrudnienia ubezpieczonego na takim stanowisku. Z uwagi, iż praca na stanowisku tokarza wymaga bezwzględnie obsługi maszyn w ruchu, zatem ubezpieczony nie może wykonywać zatrudnienia w zawodzie wyuczonym ze względu na istniejącą wadę wzroku. Niemniej jednak obecny stan zaawansowania schorzeń, w ocenie biegłej z zakresu medycyny pracy, nie sprowadza niezdolności do pracy. J. Z. jest zatem zdolny do pracy z wyłączeniem pracy wymagającej obsługi maszyn i urządzeń w ruchu, pracy na wysokościach i w głębokich wykopach. W opinii uzupełniającej biegła wyjaśniła, że J. Z. nigdy nie powinien wykonywać pracy tokarza czy też stolarza ze względu na istniejącą wrodzoną wadę wzroku. Jak wynika z wywiadu zawodowego, ubezpieczony przez 25 lat wykonywał pracę ślusarza narzędziowego, dozorcy, ogrodnika terenów zielonych, a tym samym – zdaniem biegłej – w obecnym stanie zdrowia może nadal być zatrudnionym na takim stanowisku z wyłączeniem obsługi maszyn w ruchu, pracy na wysokości i w głębokich wykopach. Ze względu na stwierdzoną wrodzoną wadę wzroku (niedowidzenie oka prawego od dzieciństwa, zez zbieżny oka prawego) istnieją u wnioskodawcy przeciwwskazania do wykonywania zawodu tokarza i stolarza zgodnie z obowiązującymi przepisami. Wada wzroku ma charakter trwały i nie rokuje poprawy ani wyleczenia. Pozostałe schorzenia w obecnym stopniu zaawansowania nie stanowią przeciwwskazań do wykonywania zatrudnienia w zawodach najdłużej wykonywanych przez wnioskodawcę, czyli ślusarza narzędziowego, dozorcy czy ogrodnika terenów zielonych. J. Z. z wykształcenia jest tokarzem. W zawodzie tokarza pracował przez około 7 lat, następnie przez 4 lata pracował jako stolarz, zaś przez około 24-25 lat wykonywał zawód ślusarza narzędziowego w P. Spółdzielni Mieszkaniowej w P.. Praca ślusarza polegała na naprawie i ostrzeniu narzędzi do pracy.

Sąd uznał, że odwołanie J. Z. jest niezasadne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 ww. ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Odnośnie warunku niezdolności do pracy Sąd oparł się na dowodzie z opinii powołanych w sprawie biegłych lekarzy odpowiedniej specjalności, sporządzonych po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonego i zapoznaniu się z dokumentacją medyczną. Z uwagi na zastrzeżenia do opinii oraz przedkładanie przez ubezpieczonego nowej dokumentacji medycznej opinie były kilkukrotnie uzupełniane. Sąd odkreślił że wszyscy powołani w sprawie biegli jednoznacznie wskazywali, iż wnioskodawca jest zdolny do pracy z ograniczeniem prac wykonywanych przy maszynach w ruchu, na wysokości i w głębokich wykopach, co spowodowane jest wrodzoną wadą wzroku (niedowidzenie i zez zbieżny oka prawego). Biegli nie stwierdzili u ubezpieczonego chociażby częściowej niezdolności do pracy. Sąd nie znalazł podstaw, by uwzględnić wniosek ubezpieczonego o wywołanie opinii uzupełniającej biegłej z zakresu medycyny pracy oraz wniosek o powołanie nowego zespołu biegłych lekarzy neurologa, ortopedy i psychiatry, bowiem nie zostały zgłoszone żadne merytoryczne zarzuty w tym zakresie. Stanowisko wszystkich powołanych w sprawie biegłych lekarzy (dwóch neurologów, kardiologa, dwóch psychiatrów, pulmonologa, dwóch okulistów, gastrologa, ortopedy oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy) było zgodne, co do orzeczonego braku niezdolności do pracy, a sporządzone opinie są spójne, logiczne i należycie uzasadnione.

Analizując wszystkie sporządzone w sprawie opinie biegłych, Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydane zostały przez biegłych o specjalnościach odpowiadających schorzeniom ubezpieczonego, a ponadto poprzedzone zostały analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy oraz jego badaniem. Biegli wnikliwie zapoznali się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, przebadali ubezpieczonego, jak również sporządzili należycie uzasadnienie swojego stanowiska. Wobec powyższego subiektywne przekonanie wnioskodawcy o jego złym stanie zdrowia, o tym, że nie nadaje się do pracy w wykonywanym dotychczas zawodzie ślusarza, nie stanowi podstawy do ustalenia, że jest niezdolny do pracy, bowiem nie znajduje ono potwierdzenia w sporządzonych w sprawie opiniach oraz opiniach uzupełniających. Na szczególną uwagę zasługuje opinia oraz opinia uzupełniająca biegłej specjalisty medycyny pracy, która jednoznacznie wypowiedziała się, że choć ubezpieczony z uwagi na wrodzoną wadę wzroku nie może wykonywać pracy w wyuczonym zawodzie tokarza (bowiem jest to praca przy maszynach w ruchu), to nie ma przeciwwskazań do wykonywania pracy w najdłużej wykonywanych przez ubezpieczonego zawodach, tj. ślusarza narzędziowego, dozorcy czy ogrodnika terenów zielonych. W opinii uzupełniającej biegła z zakresu medycyny pracy wyjaśniła, że praca ślusarza narzędziowego polega m.in. na przygotowaniu narzędzi do produkcji i zdarza się, że osoba zatrudniona na tym stanowisku nie musi obsługiwać maszyn w ruchu, a wówczas brak widzenia obuocznego nie dyskwalifikuje do pracy na takim stanowisku. Tym samym brak jest podstaw do stwierdzenia, iż ubezpieczony jest niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, które niewątpliwie nabył pracując przez około 24-25 lat na stanowisku ślusarza narzędziowego. Biegli uznali, że stopień naruszenia sprawności organizmu przy uwzględnieniu wszystkich kryteriów nie powoduje u ubezpieczonego niezdolność do pracy. Zwracano jedynie uwagę na ograniczenie w zakresie wykonywania przez ubezpieczonego pracy przy maszynach w ruchu, pracy na wysokości i w głębokich wykopach.

Wobec braku stwierdzenia przez powołanych w sprawie biegłych niezdolności do pracy J. Z., nie została spełniona przesłanka warunkująca przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określona w art. 57 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Stawka wynagrodzenia pełnomocnika ubezpieczonego –za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu została określona na podstawie § 12 ust. 2 w zw. z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 poz. 461) oraz w zw. z § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2015 poz. 1079). Z uwagi, iż sprawa została wszczęta przed dniem wejścia w życie rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 29 lipca 2015 r. (tj. przed dniem 1 sierpnia 2015 r.) do określenia wysokości kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu zastosowano przepisy dotychczasowe.

Powyższy wyrok został zaskarżony apelacją w całości przez pełnomocnika wnioskodawcy.

Apelacja zarzuca:

- naruszenie prawa procesowego art. 227, 232, w zw. z art. 286 k.p.c. przez oddalenie wniosków dowodowych ubezpieczonego w zakresie dopuszczenia dowodu z nowej opinii innych biegłych neurologa, ortopedy, psychiatry, okulisty jak również biegłego z zakresu medycyny pracy, wobec formułowania zastrzeżeń do opinii podstawowych i uzupełniającej dotychczasowych biegłych , zwłaszcza w kontekście szeregu chorób i schorzeń współistniejących u ubezpieczonego które uniemożliwiają mu faktyczne świadczenie pracy;

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego dowolną a nie swobodną ocenę dowodów, tj. opinii biegłych sądowych z pominięciem części dokumentacji medycznej oraz zgłaszanych przez ubezpieczonego stałych dolegliwości wskazujących na istnienie u niego niezdolności do pracy;

- zarzut faktyczny wyrażający się w bezzasadnym stwierdzeniu przez Sąd braku niezdolności do pracy J. Z., co doprowadziło do naruszenia prawa materialnego tj. art. 57 ust 1 i 2 w zw. z art. 12 ust 1 -3 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Skarżący wniósł o zmianę wyroku i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia złożenia wniosku, alternatywnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Jednocześnie ponownie wnosił o dopuszczenie dowodu z dowodu z nowej opinii innych biegłych neurologa, ortopedy, psychiatry, okulisty jak również biegłego z zakresu medycyny pracy na okoliczność ustalenia niezdolności do pracy;

- zasądzenie kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył.

Apelacja jest niezasadna.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej.

Odnosząc się bezpośrednio do zarzutów apelacji stwierdzić należy ich nietrafność.

W pierwszej kolejności za niezasadny uznać należy, zawarty w apelacji, zarzut przekroczenia przez Sąd I instancji granicy swobodnej oceny dowodów, bowiem skuteczna obrona stanowiska skarżącego w tym zakresie wymagałaby wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego oraz brak jest wszechstronnej oceny wszystkich istotnych dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 29 lipca 1998 r. II UKN 151/98 - OSNAPiUS 1999/15/492; z 4 lutego 1999 r. II UKN 459/98 - OSNAPiUS 2000/6/252; z 5 stycznia 1999 r. II UKN 76/99 - OSNAPiUS 2000/19/732).

Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00 LEX nr 56906). Zdaniem Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy należycie wyjaśnił sprawę, a przeprowadzona ocena dowodów jest prawidłowa i odpowiada powyższym kryteriom. Apelacja nie wykazuje uchybień w rozumowaniu Sądu które podważałyby prawidłowość dokonanej oceny.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy, badając przesłankę istnienia niezdolności do pracy wnioskodawcy oparł się na opiniach biegłych sądowych specjalistów lekarzy dwóch neurologów, kardiologa, dwóch psychiatrów, pulmonologa, dwóch okulistów, gastrologa, ortopedy oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy.

Wszyscy biegli stwierdzili, że stan zdrowia wnioskodawcy nie powoduje takiego naruszenia sprawności organizmu, który czyniłby ubezpieczonego niezdolnego do pracy.

Dowód z opinii biegłego, jak podkreśla się w orzecznictwie, podlega ocenie sądu przy zastosowaniu art. 233 § 1 k.p.c , na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (zob. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, Nr 4, poz. 64; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2002 r., V CKN 1354/00, LEX nr 77046). W ocenie Sądu Apelacyjnego obdarzone przez Sąd I instancji wiarygodnością opinie są logiczne, konsekwentne i nie pozostawiają wątpliwości co do faktu braku niezdolności do pracy skarżącego.

Z podanych przyczyn nie było podstaw do uwzględnienia wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii innych biegłych. Potrzeba powołania kolejnego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (por. wyrok SN z dn. 4 sierpnia 1999 r., OSNP 2000/22/807).

Mając powyższe na uwadze, jak również wobec wielokrotnego uzupełniania opinii, za niezasadny uznać należy zarzut naruszenia art. 286 k.p.c. Sąd Apelacyjny podkreśla, że miarodajny dla oceny sądowej zdolności ubezpieczonej do pracy w kontekście orzekania o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy ma wynik badań lekarskich przeprowadzonych przez biegłych sądowych. O niezdolności do pracy nie decydują lekarze leczący, gdyż jak zauważa się w orzecznictwie sądowym, chodzi tu o ocenę niezdolności do pracy w prawnym rozumieniu, podejmowaną w trybie określonej procedury i przez odpowiednie organy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 maja 2010 r., I UK 22/10, M.P.Pr. z 2010 r. Nr 10, poz. 506). Biegli sądowi to lekarze wpisani na listę biegłych , posiadający wieloletnie doświadczenie zawodowe i cechy gwarantujące bezstronność i rzetelność opiniowania w sprawach sądowych.

W świetle powyższych wywodów za bezzasadny uznać należy zarzut niezgodności ustaleń faktycznych Sądu z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, jak również naruszenia pozostałych przepisów prawa procesowego.

Brak jest podstaw do prowadzenia dalszego postepowania dowodowego, bowiem w toku postępowania przeprowadzonego przed Sądem pierwszej instancji istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności, dotyczące stanu zdrowia wnioskodawcy zostały wyjaśnione w sposób gruntowny i wszechstronny.

Reasumując wnioskodawca nie spełnia warunków do przyznania renty z tytułu niezdolności do pracy, co czyni bezzasadnym zarzut naruszenia wskazanych w apelacji przepisów prawa materialnego.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł, na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie § 16. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r.).