Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2016 r. w Katowicach

sprawy z odwołania S. B. (S. B. )

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w Katowicach

z dnia 16 lutego 2015 r. sygn. akt XI U 581/14

oddala apelację.

/-/ SSO del. A. Petri /-/ SSA J. Pietrzak /-/ SSA T. Szweda

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt III AUa 751/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 12 lutego 2014 roku organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu S. B. przyznania prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, albowiem na dzień 1 stycznia 1999 roku ubezpieczony nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Ubezpieczony w odwołaniu od powyższej decyzji wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury w obniżonym wieku z tytułu pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracę takiego rodzaju wykonywał od dnia 1 stycznia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku w (...) Przedsiębiorstwie (...)
w K., na stanowisku kierownika robót. W uzasadnieniu wskazał, że w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu nadzorował prace dotyczące kanalizacji teletechnicznej oraz budowę urządzeń liniowych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania.

Wyrokiem z dnia 16 lutego 2015 roku Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu prawo do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym, począwszy od 6 lutego 2014 roku.

Sąd Okręgowy ustalił, że ubezpieczony S. B. (ur. (...)
(...) roku) wystąpił w dniu 6 lutego 2014 roku z wnioskiem o emeryturę w obniżonym wieku. Wskazał we wniosku, że jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym,
za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

Organ rentowy w spornej decyzji z dnia 12 lutego 2014 roku uznał, że ubezpieczony na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił 30 lat, 3 miesiące i 24 dni ogólnego stażu pracy, na który składały się 30 lat, 3 miesiące i 17 dni okresów składkowych oraz 7 dni okresów nieskładkowych. Organ rentowy uznał odwołującemu 11 lat, 4 miesiące i 28 dni okresu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, tj. jego zatrudnienie w Rejonowym Urzędzie Telekomunikacji w S. ( (...) S.A.) od dnia 1 lipca 1971 roku do dnia 31 stycznia 1981 roku na stanowisku telemontera i instruktora, zatrudnienie
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. na budowie Gazociągu K.-B. w Z. (...) od dnia 17 lipca 1985 roku do dnia 7 marca 1986 roku
na stanowisku montera oraz zatrudnienie w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. na budowie B. Elektrowni (...) w Z. (...)
od dnia 17 kwietnia 1986 roku do dnia 22 czerwca 1987 roku na stanowisku montera.
Do pracy w warunkach szczególnych nie został ubezpieczonemu uwzględniony wnioskowany okres jego zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...)
Sp. z o.o. w K. od dnia 1 stycznia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku na stanowisku kierownika robót.

Według ustaleń Sądu I instancji ubezpieczony w okresie od dnia 25 listopada
1991 roku do dnia 31 sierpnia 1999 roku był w pełnym wymiarze czasu pracy zatrudniony
w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K., przy czym od dnia 25 listopada 1991 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wykonywał pracę kierownika robót (majstra). Ubezpieczonego zatrudniono wówczas na dotychczasowych warunkach, tj. na warunkach stanowiska pracy majstra, na jakim pracował od dnia 1 stycznia 1987 roku.
Od dnia 25 listopada 1991 roku jedynie zwiększono jego wynagrodzenie zasadnicze.

S. B. w powyższym okresie na stanowisku kierownika robót bezpośrednio nadzorował pracę dwóch brygad wykonujących (układających) sieci teletechniczne. Pilnował wówczas prawidłowego zabezpieczenia studni, decydował
o dokładnym umieszczeniu rur, wkładaniu do nich kabli (światłowodów), posadowieniu słupów, zlecał inne prace budowlane. Często sam wykonywał prace fizyczne razem
z podległymi mu pracownikami. Na terenie prowadzonych budów ubezpieczony spędzał całe dnie. Okresowo ubezpieczony, poza bieżącym nadzorem nad pracą podległych mu pracowników, musiał podejmować czynności w zakresie współpracy z różnymi urzędami
i służbami (np. inspektorzy nadzoru budowlanego, geodeci, wodociągi, gazownia, energetyka). Najczęściej rozmowy i uzgodnienia odbywały się w terenie czyli na budowach, ponieważ niezbędne było dokonanie oględzin czy pomiarów. Na terenach budów pracodawca
nie zapewniał pomieszczeń biurowych. Siedziba pracodawcy znajdowała się w
(...) i tam ubezpieczony mógł przygotować niezbędną dokumentację.
Ubezpieczony prowadził dokumentację pracowniczą tj. listy obecności oraz dokumentację dotyczącą obmiaru robót. Stosowne dokumenty sporządzał na podstawie bieżących zapisków dokonywanych w terenie w ciągu miesiąca. Przygotowanie tych dokumentów zajmowało ubezpieczonemu około 2 godzin w skali miesiąca. Nadto ubezpieczony na terenie budów, przed przystąpieniem przez brygadę do wykonania pracy, prowadził bieżące szkolenia.
Na budowach znajdowały się jedynie pomieszczenia techniczne, gdzie składowano materiały budowlane i narzędzia. Ubezpieczonemu w 1991 roku zmieniono stanowisko pracy
z „majstra” na „kierownika robót”, aby podnieść miesięczne uposażenie. Zakres jego obowiązków nie zmienił się w żadnej części. Jako majster odwołujący nadzorował wciąganie kabli do kanalizacji teletechnicznej, prawidłowe wyłożenie kabli w studniach na wsporniki, prawidłowe wyprowadzenia kabli na obiekty słupowe i na budynki oraz prawidłowe rozszycie i zakończenie kabli w szafach kablowych. Brygady ubezpieczonego nigdy nie zajmowały się konserwacją i remontem linii teletechnicznych a jedynie ich montażem.

Sąd ten ustalił także, że ubezpieczony na zajmowanym stanowisku kierownika robót (majstra) dokonywał również odbioru placu budowy i uczestniczył w odbiorze budów,
a w trakcie trwania budów zgłaszał do pracodawcy zapotrzebowanie na materiały i narzędzia.

S. B. brał udział m.in. w budowie automatycznej centrali telefonicznej PC 1000 w C. (styczeń 1992 – grudzień 1992), gdzie prowadzono montaż urządzeń zasilających prądu stałego (...) o napięciu zasilania 380V oraz
w budowie automatycznej centrali telefonicznej PC 1000 w K. (od stycznia 1993 roku), gdzie prowadzono montaż urządzeń zasilających prądu stałego (...)
o napięciu zasilania 380V.

W dniu 3 czerwca 1993 roku ubezpieczony uzyskał świadectwo stwierdzające przygotowanie zawodowe upoważniające do wykonywania samodzielnej funkcji technicznej obejmującej kierowanie, nadzorowanie i kontrolowanie techniczne budów i robót
w specjalności instalacji i urządzenia teletechniczne.

Dalej Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 19 grudnia 1996 roku ubezpieczony uzyskał natomiast uprawnienia budowlane w telekomunikacji do kierowania robotami budowlanymi w specjalnościach instalacyjnych w telekomunikacji przewodowej wraz z infrastrukturą towarzyszącą w zakresie linii, instalacji i urządzeń liniowych oraz stacyjnych.

(...) Przedsiębiorstwo (...) w K. w piśmie
z dnia 20 listopada 2008 roku oraz w piśmie z dnia 24 lipca 2014 roku wskazało, że posiadana dokumentacja nie daje podstaw do wydania ubezpieczonemu świadectwa pracy wykonywanej w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze. Przedsiębiorstwo to wskazało, że z akt osobowych S. B. nie wynika, jakoby w okresie zatrudnienia w tym zakładzie pracy wykonywał on prace przy montażu, konserwacji i remoncie linii kablowych, tj. pracę wskazaną w wykazie A, dziale VIII, poz. 20, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja 1983 roku. (...) Przedsiębiorstwo (...) w K. wyjaśniło, że do końca 1998 roku odwołujący był zatrudniony w D. Stacyjnym, nadzorując budowę central telefonicznych i urządzeń stacyjnych.

Dokonując rozważań prawnych Sąd Okręgowy powołał się na treść art. 32 ust. 1, 2 i 4, art. 184 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku poz. 1440 z późn. zm.) oraz
§ 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8, poz. 43 z późn. zm.) uznał, że ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki do przyznania mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych.

Motywując swoje rozstrzygnięcie Sąd I instancji wskazał, że w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności spójnych i wiarygodnych
zeznań podwładnych i współpracowników S. B., tj. świadka A. B., świadka S. F. i świadka M. S. oraz zeznań samego ubezpieczonego, a także dokumentów zgromadzonych w jego aktach osobowych, aktach organu rentowego oraz aktach niniejszej sprawy, nie budzi żadnej wątpliwości fakt,
iż ubezpieczony w okresie wykonywania obowiązków pracowniczych w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. od dnia 25 listopada 1991 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku (7 lat, 1 miesiąc i 6 dni) faktycznie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace ujęte pod pozycją 20, działu VIII, wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, do których zalicza się montaż, konserwację i remont linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych.

Zdaniem tego Sądu ustalony stan faktyczny dał uzasadnioną podstawę do uznania, że odwołujący wykonywał powyższą pracę, mimo tego, że (...) Przedsiębiorstwo (...) w K. odmówiło wydania świadectwa pracy w warunkach szczególnych. Przedsiębiorstwo to po przekształceniach własnościowych i w związku
z upływem lat nie było w stanie, jedynie w oparciu o akta osobowe, przedstawić S. B. zaświadczenia o wykonywaniu przez niego w spornym okresie pracy określonej pod pozycją 20, działu VIII, wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (pod pozycją 20, działu VIII, wykazu A, stanowiącego załącznik nr 1 do zarządzenia nr 33 Ministra Łączności z dnia 16 maja
1983 roku). Opierając się tylko i wyłącznie na dokumentach zawartych w aktach osobowych ubezpieczonego nie można było stwierdzić jednoznacznie czy ubezpieczony stale i w
pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace polegające na montażu linii kablowych
i telefonicznych linii napowietrznych. Pracodawca nie miał natomiast możliwości ustalania tych okoliczności na podstawie zeznań innych pracowników. W toku postępowania nie potwierdziło się stanowisko pracodawcy jakoby ubezpieczony prowadził roboty stacyjne w obiektach zamkniętych. Zgromadzony materiał dowodowy, przede wszystkim w postaci zeznań świadków i zapisach w dziennikach budów, pozwolił Sądowi Okręgowemu poczynić ustalenia faktyczne, opisane powyżej.

Suma okresu zatrudnienia ubezpieczonego w warunkach szczególnych uznanego przez organ rentowy w zaskarżonej decyzji (11 lat, 4 miesiące i 28 dni) oraz okresu tego rodzaju pracy udowodnionego przed Sądem Okręgowym (7 lat, 1 miesiąc i 6 dni) wskazuje, iż S. B. spełnił warunek uzyskania prawa do wcześniejszej emerytury w postaci udowodnienia co najmniej 15-letniego stażu pracy w warunkach szczególnych. Staż ten wynosi bowiem łącznie 18 lat, 6 miesięcy i 4 dni.

Wobec powyższych okoliczności Sąd Okręgowy uznał, że ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki do przyznania mu prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych, a mianowicie osiągnął 60 lat życia w dniu (...) roku, w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej, tj. w dniu
1 stycznia 1999 roku miał okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie ponad 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Nadto jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, ale wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa, zaś stosowny wniosek emerytalny złożył w dniu 6 lutego 2014 roku.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. orzekł jak
w sentencji.

Apelację od powyższego wyroku wniósł organ rentowy.

Zaskarżając wyrok Sądu Okręgowego w całości, apelujący zarzucił mu naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię, a w szczególności przepisu art. 184 ustawy z dnia 12 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2013 roku, poz. 1440 z pózn. zm).

Wskazując na powyższy zarzut organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku
i uznanie, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania prawa do emerytury przysługującej przy skróconym wieku emerytalnym oraz o oddalenie odwołania.

W uzasadnieniu apelujący wskazał, że pracodawca ubezpieczonego w piśmie z dnia 24 lipca 2014 roku wyjaśnił, iż w spornym okresie nie wykonywał on pracy w warunkach szczególnych wobec czego nie wystawiono mu świadectwa pracy w tych warunkach. Zdaniem pracodawcy ubezpieczony zatrudniony był na stanowisku kierownika robót, ale głównie nadzorował i prowadził tzw. roboty stacyjne w obiektach zamkniętych to jest przy budowie i montażu central telefonicznych lub sieci wewnętrznych w pomieszczeniach.

Według organu rentowego szereg dodatkowych obowiązków ubezpieczonego związanych z nadzorem podległych pracowników, z prowadzeniem dokumentacji pracowniczej, kontaktami z różnymi służbami, koniecznością sprowadzania tych służb
na miejsce wykonywanych prac oraz dokonywaniem obmiarów wykonanych robót
i obliczeń należy uznać, że do zakresu obowiązków ubezpieczonego należały również
prace administracyjno – biurowe, co wyklucza pracę w warunkach szczególnych stale
i w pełnym wymiarze.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna.

W okolicznościach niniejszej sprawy zaskarżony wyrok należy ocenić jako trafny
i odpowiadający prawu. Orzeczenie to zostało wydane w oparciu o niewadliwe i wnikliwe ustalenia faktyczne, które to ustalenia Sąd Apelacyjny w całości podziela i przyjmuje
jako własne.

Okoliczności sporne sprowadzały się do rozpoznania, czy ubezpieczony spełnia przesłanki do emerytury w obniżonym wieku emerytalny, na podstawie art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2015 rok, poz. 748 j. t.), a w szczególności, czy legitymuje się
15–letnim okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,
w rozumieniu tej ustawy.

Badanie tej przesłanki wymagało ustalenia, czy w trakcie zatrudnienia w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. od 25 listopada 1991 roku
do 31 grudnia 1998 roku ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze wykonywał pracę wymienioną w wykazie A, dziale VIII, poz. 20, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. 1983 rok, nr 8, poz. 43 ze zm.).

Przed przystąpieniem do analizy prawidłowości zaskarżonego orzeczenia należy przypomnieć, iż w ugruntowanym orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wskazywano, że prawo do emerytury w wieku niższym od powszechnego z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest ściśle związane z szybszą utratą zdolności do zarobkowania z uwagi na szczególne warunki lub szczególny charakter pracy. Praca taka, świadczona stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przyczynia się do szybszego obniżenia wydolności organizmu, stąd też wykonująca ją osoba ma prawo do emerytury wcześniej niż inni ubezpieczeni. Prawo to stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a zatem regulujące je przepisy należy wykładać
w sposób gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo (vide: między innymi wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 22 lutego 2007 roku, sygn. akt I UK 258/06, OSNP 2008 Nr 5-6, poz. 81; z dnia 17 września 2007 roku, sygn. akt III UK 51/07, OSNP 2008 Nr 21-22, poz. 328; z dnia 6 grudnia 2007 roku, sygn. akt III UK 62/07, Lex nr 375653; z dnia 6 grudnia 2007 roku, sygn. akt III UK 66/07, Lex Nr 483283; z dnia 13 listopada 2008 roku, sygn. akt
II UK 88/08, Lex nr 1001292, z dnia 5 maja 2009 roku, sygn. akt I UK 4/09, Lex Nr 509022, z dnia 8 czerwca 2011roku, sygn. akt I UK 393/10, Lex nr 950426).

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Koniecznym jest by praca w szczególnych warunkach była wykonywana stale (codziennie)
i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika, obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy, wymienionych w wykazie, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 14 września 2007 roku, sygn. akt III UK 27/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 325; z dnia 19 września 2007 roku,
sygn. akt III UK 38/07, OSNP 2008 nr 21-22, poz. 329; z dnia 6 grudnia 2007 roku,
sygn. akt III UK 66/07, LEX nr 483283; z dnia 22 stycznia 2008 roku, sygn. akt
I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75 i z dnia 24 marca 2009 roku, sygn. akt I PK 194/08,
LEX nr 528152).

Organ rentowy odmówił uwzględnienia spornego okresu zatrudnienia z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Jednocześnie Sąd Okręgowy słusznie zauważył, że w postępowaniu przed organem rentowym rzeczywiście zeznania świadków nie mogą stanowić środka dowodowego na potwierdzenie okresów pracy
w warunkach szczególnych.

W toku postępowania odwoławczego przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych, toczącego się według przepisów kodeksu postępowania cywilnego, nie obowiązują jednak ograniczenia w zakresie środków dowodowych, takie jak w postępowaniu przed organem emerytalno-rentowym. Powyższe oznacza, iż ubezpieczony może dowodzić fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy przy pomocy wszelkich możliwych środków dowodowych. Sąd dokonuje samodzielnie oceny odnośnie charakteru wykonywanej pracy oraz zasadności zaliczenia poszczególnych okresów zatrudnienia do pracy w szczególnych warunkach, władny jest przy tym czynić ustalenia w oparciu o wszelkie środki dowodowe, a zatem nie tylko na podstawie dokumentacji pracowniczej, ale również w oparciu o zeznania świadków
i wyjaśnienia stron. Dokumentacja dotycząca zatrudnienia, w tym świadectwa pracy, są dokumentami prywatnymi w rozumieniu art. 245 k.p.c., a zatem stanowią dowód tego, że osoba, która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w tych dokumentach.

Nietrafny okazał się podniesiony przez apelującego zarzut obrazy prawa
materialnego - art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, która w ocenie skarżącego polegała na ustaleniu prawa do emerytury osobie niespełniającej przesłanki 15 lat pracy
w szczególnych warunkach.

Sąd I instancji przeprowadził obszerne postępowanie dowodowe odnośnie całego spornego okresu zatrudnienia ubezpieczonego w (...) Przedsiębiorstwie (...) w K. od 25 listopada 1991 roku do 31 grudnia 1998 roku
i na podstawie zeznań świadków S. F., A. B.,
M. S. i odwołującego, a także akt osobowych ubezpieczonego oraz akt organu rentowego prawidłowo ustalił, że ubezpieczony w spornym okresie, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę wymienioną w wykazie A, działu VIII, poz. 20,
tj. prace związane z montażem, konserwacją i remontem linii kablowych oraz telefonicznych linii napowietrznych.

Wskazani powyżej świadkowie słuchani przed Sądem I instancji stanowczo zeznali,
że w trakcie zatrudnienia na stanowisku kierownika robót ubezpieczony - wbrew temu co twierdzi organ rentowy – bezpośrednio nadzorował pracę dwóch brygad wykonujących sieci teletechniczne przebywając na budowach całe dnie, a często nawet sam wykonywał prace fizyczne z podległymi mu pracownikami. Świadkowi zeznali wprawdzie, że do obowiązków ubezpieczonego w spornym okresie rzeczywiście należało między innymi współpraca
z różnego rodzaju urzędami i służbami, ale najczęściej polegało to na odbywaniu rozmów, oględzin i pomiarów na terenie budowy. Natomiast dokumentację związaną z budową ubezpieczony sporządzał w ciągu około 2 godzin miesięcznie na podstawie bieżących notatek dokonywanych w terenie. Na budowie nie było pomieszczeń biurowych lecz jedynie zaplecze techniczne gdzie składowano materiały i narzędzia.

Ubezpieczony wyjaśnił, że zmiana nazwy jego stanowiska pracy z majstra na kierownika robót w 1991 roku wynikała jedynie z tego aby umożliwić mu podwyżkę wynagrodzenia za pracę. Natomiast zakres jego obowiązków nie uległ żadnej zmianie.

W ocenie tutejszego Sądu Apelacyjnego prawidłowo Sąd Okręgowy ocenił zeznania świadków jako logiczne, rzeczowe, znajdujące poparcie w zgormadzonej dokumentacji oraz zeznaniach ubezpieczonego. Obowiązki ubezpieczonego poza bezpośrednim nadzorem na pracownikami wykonującymi pracę w warunkach szczególnych wymienioną w wykazie A, działu VIII, poz. 20, były spowodowane koniecznością zamówienia materiałów i narzędzi, kontaktami z inspektorami nadzoru budowalnego, geodetami, pracownikami wodociągów, gazowni czy energetyki oraz sporządzeniem dokumentacji budowlanej. Prace te miały marginalny charakter i były nierozerwalnie związane z wykonywaniem bezpośredniego nadzoru na budowach. Tym samym warunek wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy został, również w ocenie Sądu Apelacyjnego, spełniony.

Reasumując, ubezpieczony legitymuje się ponad 15–letnim stażem pracy w warunkach szczególnych i tym samym spełnił warunki do nabycia emerytury w obniżonym wieku emerytalnym na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Uwzględniając powyższe, Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego, jako bezzasadną.

/-/ SSO del. A. Petri /-/ SSA J. Pietrzak /-/ SSA T. Szweda

Sędzia Przewodniczący Sędzia

MP