Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Anna Walenciak

Protokolant: Paulina Suchenek

po rozpoznaniu w dniu 1 grudnia 2015r., 26 stycznia 2016 r., 17 marca 2016 r., 20 kwietnia 2016 r. na rozprawie

sprawy G. K. s. J. i H., ur. (...) w m. R.

obwinionego o to, że:

w dniu 12 maja 2015 r. około godz. 09:20 w W. przy ul. (...) 1 na terenie lotniska im. F. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. o czyn z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z par 2 ust 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r.

orzeka:

I.  obwinionego G. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu

wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z par 2 ust 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r.,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 3578/15

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. K. prowadzi działalność gospodarczą z zakresu transportu drogowego. W dniu 12 maja 2015 r. G. K. zaparkował na parkingu wielopoziomowym przed lotniskiem im. F. C.. Następnie około godz. 09:20 w W. przy ul. (...) 1 przed halą przylotów terminala A, tj. poza terenem lotniska im. F. C., G. K. oczekiwał na umówionego (przez znajomego mężczyznę, którego uprzednio wiózł) pasażera mającego przylecieć z B., adnotacje odnośnie przylotu tego pasażera, G. K. miał na karteczce, którą miał przy sobie. G. K. podszedł do pasażera – obywatela Turcji przed halą przylotów (wcześniej nie mieli oni kontaktu na hali przylotów) i przed halą przylotów G. K. zaproponował pasażerowi przewóz. Wówczas podeszli do mężczyzn pracownicy ochrony lotniska i wskazali pasażerowi rekomendowane taksówki, interwencję podjęła także funkcjonariusz Policji E. N., w związku z podejrzeniem popełnienia wykroczenia. Pasażer nie chciał skorzystać z usług rekomendowanych taksówek. Obaj mężczyźni weszli na halę w celu ustalenia, z uwagi na barierę językową, czy pasażer ten na pewno przyleciał z B., gdy to potwierdzili, następnie udali się na parking do samochodu. Wówczas podeszła do nich funkcjonariuszka Policji i wskazała pasażerowi na rekomendowane taksówki. Wówczas pasażer okazał w swoim telefonie komórkowym numer telefonu G. K. i odmówił skorzystania z innej taksówki.

G. K. 62 lata. Prowadzi działalność gospodarczą w zakresie transportu. Uzyskuje dochód w wysokości 1200 – 1300 złotych. Jest żonaty, ma dwie córki: 14 - letnią córkę i druga córkę studiującą - na utrzymaniu, nie posiada majątku, niekarany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego k. 33, e-protokół rozprawy z dnia 1.12.2015 r., k. 9-10, zeznań świadka E. N. k. 12-`13, 34, 62 oraz dokumentów w postaci: notatek urzędowych /k. 1, 15, pisma E. N. k. 42, płyt CD k. 6, dokumentów k. 51- 61 w postaci pisma Dyrektora Biura (...) wraz z wypisem z rejestru gruntów, wyrysu z mapy ewidencji gruntowej, pisma
Zarządu Dróg Miejskich k. 61, pisma Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego k. 58.

Obwiniony G. K. k. 9-10, k. 33 nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Obwiniony wyjaśnił, że zaparkował samochód na parkingu wielopoziomowym przed lotniskiem im. F. C.. Wyjaśnił, że następnie oczekiwał na umówionego przez znajomego mężczyznę, pasażera mającego przylecieć z B., wskazał, że adnotacje odnośnie przylotu miał na karteczce, którą miał przy sobie. Wyjaśnił, że spotkał się z tym pasażerem przed halą przylotów i że wówczas podeszli do niego pracownicy ochrony lotniska i wskazali pasażerowi rekomendowane taksówki. Obwiniony wyjaśnił, że pasażer nie chciał z ich skorzystać. Wyjaśnił, że obaj weszli następnie na halę w celu ustalenia, z uwagi na barierę językową, czy pasażer ten na pewno przyleciał z B. i następnie udali się na parking do samochodu oraz wyjaśnił, że pasażer wskazał w swoim telefonie komórkowym na jego (obwinionego) numer.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego nieprzyznającego się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. Brak jest w sprawie dowodów, które dawałyby podstawę do zakwestionowania wiarygodności wyjaśnień obwinionego.

Zeznania świadka E. N. – funkcjonariuszki Policji – skorygowane podczas powtórnego przesłuchania na rozprawie k. 62, k. 34, k. 12-13, pismo świadka E. N. k. 42 oraz dowód z nagrania z monitoringu k. 6 - obrazują wprost, że spotkanie i pierwszy kontakt pasażera z obwinionym nastąpił przed halą przylotów tj. poza terenem lotniska. Zeznania świadka E. N. k. 13 na temat rozpytania obywatela Turcji, co do tego, że wskazał on, że na terenie lotniska podszedł do niego mężczyzna, który zaproponował mu usługę taxi – w kontekście nagrania z monitoringu i zeznań świadka E. N. na rozprawie k. 62 – co do tego, że pierwszy kontakt mężczyzn był przed halą przylotów – obrazują, że wskazany obywatel Turcji mówiąc „na terenie lotniska” – w istocie miał na myśli teren bezpośrednio przylegający do lotniska tj. teren przed halą przylotów. Tam bowiem mężczyźni po raz pierwszy się zetknęli – co potwierdzają wiarygodne zeznania świadka funkcjonariuszki Policji E. N. k. 62 i jej pismo w tej sprawie k. 42.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka E. N. – skorygowane na rozprawie k. 62 w części w jakiej świadek wskazała, że pierwszy kontakt obwinionego z pasażerem nastąpił przed halą przylotów. Świadek potwierdziła też, że obwiniony miał karteczkę, którą podał oraz że po tym, jak pracownicy (...) -u „rozgonili mężczyzn” przed halą, mężczyźni weszli na halę, po czym wyszli i odjechali, co jest zgodne z wyjaśnieniami obwinionego. Sąd przeprowadził wszystkie dowody zawnioskowane przez strony. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, w szczególności rzetelne i wiarygodne zeznania świadka E. N. po ich skorygowaniu na rozprawie, nie zawiera dowodów, które dawałyby podstawę do przypisania obwinionemu winy i sprawstwa w zakresie popełnienia zarzucanego mu wykroczenia. W pierwszej kolejności należy wskazać, że naczelnymi zasadami procesu karnego – są określone w art. 5 Kodeksu postępowania karnego zasady in dubio pro reo i domniemania niewinności, które znajdują także odpowiednie zastosowanie w postępowaniu w sprawach o wykroczenia (art. 8 kpw). Godzi się też podkreślić, że według zasad obowiązującej procedury karnej (wykroczeniowej) – to nie oskarżony (obwiniony) musi udowodnić swoją niewinność, lecz oskarżyciel winien udowodnić winę oskarżonego (obwinionego). Przy czym udowodnić, to znaczy wykazać w sposób nie budzący wątpliwości wiarygodnymi dowodami – bezpośrednimi lub pośrednimi, te ostatnie w postaci tzw. poszlak mogą być uznane za pełnowartościowy dowód winy oskarżonego (obwinionego) jedynie wtedy, gdy zespół tych poszlak pozwala na ustalenie jednej logicznej wersji zdarzenia, wykluczającej możliwość jakiejkolwiek innej wersji. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 25 maja 1995 roku, sygn. akt II Akr 120/95).

Oznacza to, że udowodnienie winy oskarżonemu (obwinionemu) musi być całkowite, pewne, wolne od wątpliwości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 lutego 1999 roku, sygn. akt V KKN 362/97). Tak więc, gdy w świetle tak dokonanej oceny zebranych dowodów nie da się bez obawy popełnienia pomyłki wykluczyć innej wersji zdarzenia, aniżeli przyjęta w akcie oskarżenia (wniosku o ukaranie) – nie jest dopuszczalne przypisanie oskarżonemu (obwinionemu) zarzucanego czynu, albowiem w takiej sytuacji chroni go reguła in dubio pro reo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 grudnia 1992 r., sygn. akt WR 369/90, OSP 1992/102/12).

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, przedstawiona przez obwinionego relacja z przedmiotowego zdarzenia w zakresie nieprowadzenia przez obwinionego w tym miejscu i czasie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem - była logiczna i nie przeczy jej w sprawie żaden dowód. Świadek funkcjonariuszka Policji potwierdziła bowiem, że pierwszy kontakt obwinionego i pasażera był przed halą przylotów, tj. poza terenem lotniska, nie ma zatem przesłanek do kwestionowania wiarygodności wyjaśnień obwinionego w sprawie.

Zasady doświadczenia życiowego wskazują, że obcokrajowiec teren przed halą przylotów terminala A mógł potraktować jeszcze jako teren lotniska. Nie ma dowodów, które – podważałyby wiarygodność wyjaśnień obwinionego, co do tego, że przyjechał on po pasażera, nieprecyzyjnie umówionego. Okoliczności tych nie wyklucza żaden dowód w sprawie. A okoliczność tą potwierdza pośrednio także wskazanie świadka E. N. potwierdzające wiarygodność wyjaśnień obwinionego, co do tego, ze na miejscu posiadał i okazał karteczkę z adnotacjami, na którą w wyjaśnieniach się powołał.

Na podstawie informacji z Zarządu Dróg Miejskich z dnia 18 sierpnia 2015 r. /k. 61 Sąd ustalił, że Zarząd Dróg Miejskich w bezpośrednim rejonie L. im. F. C. w W. nie posiada dróg będących w zarządzie (...) oraz, że ulica (...) na wysokości lotniska jest drogą wewnętrzną ogólnodostępną zarządzaną przez PP (...), a także, że ulica (...) jako droga wojewódzka będąca w zarządzie (...) została przekazana Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad pod inwestycję.

Z pisma Zastępcy Dyrektora Departamentu L. k. k. 58 z dnia 7 sierpnia 2015 r. wraz z mapą wynika, że chodnik przy terminalu A, jezdnie przy terminalu A oraz parkingi P1 (obiekt A10) i P2 (obiekt A11) zgodnie z dokumentacją rejestracyjną L. C. w W. - znajdują się poza granicami lotniska.

Z pisma Dyrektora Biura (...) w W. z dnia 4 sierpnia 2015 r. k. 51 wynika, że na podstawie zawartych umów w dniu 16 września 2010 r. w (...) im. (...) prowadzą działalność trzy korporacje taksówkowe: Zrzeszenie (...) (...)), (...) sp. z o.o. sp. k. oraz (...) Sp. z o.o. i w ramach zawartych umów w/w korporacje taksówkowe są najemcami pomieszczeń na terenie budynku, powierzchni na parkingu (...) oraz użytkownikami miejsc postojowych przed budynkiem w celu prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży usług taksówkowych, zgodnie z „Zasadami akwizycji i obsługi taksówkowej obowiązującymi na terenie (...) im. (...) w W.”. W załączeniu do powyższego pisma dołączono również kopię Planu Zagospodarowania L. C. w W. uwzględniającego granice lotniska sporządzonego w dn. 10.06.2015 r. z wycinkiem obejmującym teren przylegający do Terminala A z drogami dojazdowymi oraz kopię wypisu z rejestru gruntów z wyrysem z mapy ewidencji gruntów obejmujący drogi i inne tereny komunikacyjne nr działki (...).

Zgodnie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze penalizowane jest niestosowanie się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na lotnisku.

Wskazany przepis odsyła bezpośrednio do art. 83a ust. 1 w/w ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Podkreślić należy również, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest w szczególności prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast zgodnie z art. 80 ustawy Prawo Lotnicze zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

W art. 82 pkt 3 ustawy Prawo Lotnicze wymienione zostały cztery formy dyspozycji: zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia, które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w związku z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku.

Sąd stwierdził, że zachowanie obwinionego w przedmiotowej sprawie nie było wykroczeniem albowiem kontakt obwinionego z pasażerem i zaproponowanie przewozu nastąpiło przed halą przylotów, tj. poza terenem lotniska. Obwiniony oczekiwał na nieprecyzyjnie, jednakże umówionego pasażera, którego ostatecznie zawiózł. Obwiniony nie proponował usługi transportu na hali przylotów tj. nie proponował usługi na na terenie lotniska. Nie wykazał popełnienia wykroczenia monitoring, ani wiarygodne zeznania świadka E. N., która zgodnie z treścią nagrania z monitoringu, skorygowała pierwotną swoją omyłkę i wskazała ostatecznie, że pierwszy kontakt obwinionego i pasażera nastąpił przed halą przylotów.

Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy: zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania, które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Podnieść należy także, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołując się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) stwierdził, że „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.” Sąd w niniejszej sprawie podziela te stanowiska. Mając na uwadze powyższe Sąd ustalił, że działanie podejmowane przez obwinionego, nie było wykroczeniem, albowiem usługę transportu zaproponował przed halą przylotów, następnie zaś przejście na galę przylotów nastąpiło jedynie w związku z upewnianiem się skąd pasażer przyjechał i czy to na pewno ta osoba, na którą obwiniony miał czekać. Pierwszy kontakt obwinionego z pasażerem, podczas którego nastąpiło zaproponowanie usługi, nastąpił przed halą przylotów, tam jak wynika to z zeznań świadka E. N. k. 13 obwiniony podszedł do pasażera i nastąpiło to przed halą przylotów k. 62.

Zgodnie z definicją wyrażoną w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk. W tym miejscu należy również wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy Prawo lotnicze, częścią lotniczą lotniska jest obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany.

Zgodnie zaś z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko. W rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)).

Obwiniony zatem nie wykonywał w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 działalności z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, a jedynie oczekiwał przed lotniskiem na przybycie nieprecyzyjnie umówionego pasażera, któremu następnie przed lotniskiem zaproponował usługę transportu.

Mając na uwadze powołane powyżej okoliczności, Sąd, na podstawie art. 5 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, wobec braku dowodów wykazujących wyczerpanie przez obwinionego znamion wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. - uniewinnił obwinionego od tego, że w dniu 12 maja 2015 r. około godz. 09:20 w W. przy ul. (...) 1 na terenie lotniska im. F. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, tj. od popełnienia wykroczenia z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z par 2 ust 1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r. o czym orzekł w pkt I sentencji wyroku.

Na podstawie art. 118 § 2 kpw kosztami postępowania Sąd obciążył Skarb Państwa.