Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt X GC 31/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2016 r. r.

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział X Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący:

SSR Joanna Stelmasik

Protokolant:

Apl. radc. Małgorzata Stefanek

po rozpoznaniu w dniu 14 kwietnia 2016 r. r.

na rozprawie

w sprawie z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na rzecz pozwanej (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą we W. kwotę 1 598,00 zł (tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt osiem złotych) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt X GC 31/15

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2014 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. wniosła pozew przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W. o zapłatę kwoty 839,67 zł z odsetkami ustawowymi liczonymi od kwot 418,55 zł od dnia 31 maja 2014 roku i 421,12 zł od dnia 14 czerwca 2014 roku wraz z kosztami postępowania. Uzasadniając żądanie pozwu powódka wskazała, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykonała na rzecz pozwanej dwie usługi przewozu na trasie W.E., za które wynagrodzenie ustalone zostało odpowiednio na kwotę 850 euro i 750 euro. Powódka wskazała, że pozwana uregulowała należność częściowo, tj. w stosunku do pierwszego przewozu w kwocie 750 euro i drugiego w kwocie 650 zł, pozostawiając do zapłaty łącznie kwotę 200 euro. Wezwanie do zapłaty pozostałej części wynagrodzenia pozostało nieskuteczne.

W dniu 19 września 2014 roku Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie powódki w całości.

W skutecznie wniesionym sprzeciwie pozwana zaskarżyła przedmiotowy nakaz zapłaty w całości i wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postepowania. W uzasadnieniu pozwana przyznała, że strony postępowania zawarły dwie umowy przewozu, podkreślając że transport miał się odbyć przy użyciu pojazdu posiadającego windę. Pozwana zaznaczyła, że powódka wykonała przewóz pojazdem bez windy, w związku z czym odbiorca towaru obniżył wynagrodzenie pozwanej o 100 euro, a w konsekwencji tożsamego obniżenia dokonała pozwana wobec powódki i pismem z dnia 9 września 2014 roku złożyła oświadczenie o potrąceniu. W tym stanie rzeczy pozwana wskazała, że wobec skutecznie dokonanego potrącenia wierzytelność dochodzona pozwem nie istnieje.

W odpowiedzi powódka podtrzymała swoje dotychczasowe twierdzenia, kwestionując jednocześnie okoliczności dotyczące powstania szkody, jej zakresu i wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Huta (...) zleciła wykonanie przewozu pozwanej (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością we W. na trasie W.E. (Norwegia), z zastrzeżeniem, że pojazd, którym przewóz zostanie wykonany musi być wyposażony w windę.

Dowód:

-

zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

W dniu 2 kwietnia 2014 roku pozwana reprezentowana przez M. K. za pośrednictwem poczty elektronicznej zwróciła się do powódki z ofertą wykonania przewozu na trasie W.E. (Norwegia). W treści e-mail zastrzeżono, że pojazd, przy użyciu którego wykonywany będzie przewóz, zgodnie z życzeniem odbiorcy musi być wyposażony w windę. W dniu następnym podczas rozmowy prowadzonej za pośrednictwem komunikatora trans powódka przyjęła ofertę i oświadczyła, że posiada w taborze pojazdy wyposażone w windę.

Dowód:

-

Wydruk e-mail, k. 59,

-

Wydruk z komunikatora trans, k. 60-63,

-

Zeznania świadka J. G., k. 164-166,

-

Zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

W dniu 3 kwietnia 2014 roku pozwana (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w W. zleciła powódce (...) spółce z ograniczona odpowiedzialnością w W. na podstawie zlecenia transportowego nr 2/4/2014 wykonanie przewozu na trasie W. (Polska) – E. (Norwegia). W treści zlecenia zastrzeżono, że przewóz ma zostać wykonany przy użyciu pojazdu wyposażonego w windę. Wynagrodzenie za przewóz ustalono na kwotę 850 euro, płatne w terminie 45 dnia od dnia otrzymania faktury VAT.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Zlecenie transportowe nr 2/4/2014 z warunkami, k. 13-14,

-

Zeznania świadka J. G., k. 164-166,

-

Zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

Powódka zrealizowała przewóz przy użyciu pojazdu niewyposażonego w windę, a następnie w dniu 15 kwietnia 2014 roku wystawiła fakturę VAT na kwotę 850 euro. Niniejsza faktura VAT zostało doręczona pozwanej w dniu 22 kwietnia 2014 roku.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

List przewozowy CMR, k. 15,

-

Faktura VAT nr (...), k. 16,

-

Wydruk ze strony internetowej Poczty Polskiej S.A., k. 17-18

-

Potwierdzenie nadania, k. 19,

-

Faktura VAT, k. 23,

-

List przewozowy, k. 24,

-

Rejestr VAT, k. 103-132,

-

Zeznania świadka J. G., k. 164-166,

-

Zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

W dniu 15 kwietnia 2014 roku pozwana ponownie zleciła powódce wykonanie na podstawie zlecenia transportowego nr 22/4/2014 wykonanie przewozu na trasie W. (Polska) – E. (Norwegia). W treści zlecenia zastrzeżono, że przewóz ma zostać wykonany przy użyciu pojazdu wyposażonego w windę. Wynagrodzenie za przewóz ustalono na kwotę 750 euro, płatne w terminie 45 dnia od dnia otrzymania faktury VAT.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Zlecenie transportowe nr 22/4/2014 z warunkami, k. 25-26,

-

Zeznania świadka J. G., k. 164-166,

-

Zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

W dniu 23 kwietnia 2014 roku zleceniodawca (nadawca przesyłki) Huta (...) poinformował pozwaną, że transport ładunku odbył się pojazdem niewyposażonym w windę. W związku z powyższym, tytułem rekompensaty za nieprawidłowo wykonany przewóz i związaną z tym konieczność zaangażowania przez odbiorcę osób do rozładunku, pozwana obniżyła należne jej od odbiorcy przesyłki wynagrodzenie o kwotę 100 euro, o czym tego samego dnia poinformowała pozwaną, zastrzegając, że przy następnym zleceniu pojazd powinien być wyposażony w windę.

Dowód:

-

Wydruki e-mail, k. 64, 66

-

Wydruk z komunikatora trans, k. 65,67,

-

Zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

Powódka ponownie zrealizowała przewóz przy użyciu pojazdu niewyposażonego w windę, a następnie w dniu 29 kwietnia 2014 roku wystawiła fakturę VAT na kwotę 750 euro. Niniejsza faktura VAT zostało doręczona pozwanej w dniu 8 maja 2014 roku.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

List przewozowy CMR, k. 27,

-

Faktura VAT nr (...), k. 28,

-

Faktura VAT, k. 30-31,

-

List przewozowy, k. 32,

-

Potwierdzenie nadania, k. 33,

-

Wydruk ze strony internetowej Poczty Polskiej S.A., k. 34-35,

-

Rejestr VAT, k. 103-132,

-

Zeznania świadka J. G., k. 164-166,

-

Zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

W związku z kolejnym wykonaniem zlecenia przy użyciu pojazdu niewyposażonego w windę, pozwana po raz kolejny została zmuszona do obniżenia należnego jej wynagrodzenia o kwotę 100 euro. O powyższym pozwana poinformowała powódkę przesyłając jej informację o obciążeniu na łączną kwotę 200 euro – tytułem obniżonego przez odbiorcę przesyłki wynagrodzenia w związku z wykonaniem przewozu przy użyciu pojazdu niewyposażonego w windę i koniecznością zaangażowania do rozładunku dodatkowego pracownika. Powódka nie odpowiedziała na pismo pozwanej.

Dowód:

-

Pismo z dn. 12.05.2014r., k. 68

-

Pismo z dn. 30.05.2014r. z potwierdzeniem odbioru, k. 69-70

-

Faktury VAT, k. 71-72,

-

Zeznania świadka M. G., k. 204-206,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

W dniu 23 czerwca 2014 roku pozwana tytułem wynagrodzenia za przewóz wykonany na podstawie zlecenia transportowego nr 2/4/2014 zapłaciła na rzecz powódki kwotę 750 euro, tj. kwotę pomniejszoną o 100 euro .

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Potwierdzenie przelewu, k. 22

W dniu 2 lipca 2014 roku pozwana tytułem wynagrodzenia za przewóz wykonany na podstawie zlecenia transportowego nr 22/4/2014 zapłaciła na rzecz powódki kwotę 650 euro, tj. kwotę pomniejszoną o 100 euro.

Bezsporne, a nadto dowód:

-

Potwierdzenie przelewu, k. 29.

Pismem z dnia 7 lipca 2014 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 200 euro tytułem nieuregulowanej części wynagrodzenia. W odpowiedzi pozwana pismem z dnia 9 września 2014 roku pozwana złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu kwoty 200 euro, która to obciążył ją odbiorca przesyłki Lama A.S. w związku wykonaniem przewozu przy użyciu pojazdu niewyposażonego w windę.

Dowód:

-

Wezwanie do zapłaty z potwierdzeniem nadania, k. 20-21

-

Pismo z dn. 9.09.2014r. z potwierdzeniem doręczenia, k. 73-74,

-

Przesłuchanie reprezentanta pozwanej M. K., k. 206-209.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo okazało się nieuzasadnione.

W niniejszym postępowaniu powódka domagała się zapłaty pozostałej jej zdaniem części wynagrodzenia za wykonany przewóz. Roszczenie o zapłatę przewoźnego zgłoszone przez stronę powodową znajduje swoją podstawę w umowie zawartej pomiędzy stronami oraz w przepisach kodeksu cywilnego dotyczącymi umowy przewozu i w przepisach Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów CMR sporządzonej w G. w dniu 19 maja 1956 roku. Konwencja nie zawiera przepisu stanowiącego podstawę prawną domagania się przewoźnego, w związku z tym sięgnąć należy do uregulowania zawartego w ustawie Prawo przewozowe z dnia 15 listopada 1984 roku (Dz.U. z 2000, nr 50, poz. 601) oraz ustawy Kodeks cywilny. Zgodnie bowiem z treścią art.1 ust 3 Prawa przewozowego, przepisy tejże ustawy stosuje się do przewozów międzynarodowych, jeżeli umowa międzynarodowa nie stanowi inaczej. Zgodnie zaś z art. 90 Prawa przewozowego, w sprawach nieuregulowanych w ustawie Prawo przewozowe stosuje się przepisy Kodeksu cywilnego. Podstawę prawną przedmiotowego roszczenia stanowił zatem przepis art. 774 k.c. Zgodnie z jego brzmieniem przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie okazał się w zasadzie bezsporny. Żadna ze stron postępowania w istocie nie kwestionowała, że zlecenie zostało wykonane przy użyciu pojazdu niewyposażonego w windę, pomimo takowego zastrzeżenia w treści zlecenia transportowego. Osią sporu natomiast okazała się wyłącznie kwestia skuteczności dokonanego przez pozwaną potrącenia kwoty 200 euro, którą to kwotą pozwana została obciążona przez odbiorcę przesyłki Lama A.S. z siedzibą w E. (Norwegia) w na skutek zrealizowania przewozu pojazdem niewyposażonym w windę i koniecznością zaangażowania w rozładunek jej pracownika.

Na wstępie zaznaczyć należało, że podstawę prawną w oparciu, o którą pozwana mogłaby dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności stron, stanowił art. 498 k.c., zgodnie z którym gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym (§ 1). Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej (§ 2).

W pierwszej kolejności należało zatem ustalić, czy pozwana posiadała wobec powódki wymagalną wierzytelność nadająca się do potracenia.

W świetle ustalonego w sprawie stanu faktycznego Sąd stwierdził, że podstawę roszczenia wzajemnego pozwanej, które to pismem z dnia 9 września 2014 roku przedstawione zostało do potracenia stanowił art. 471 k.c., zgodnie z którym dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazać w tym miejscu należy, że aby w ogóle można było mówić o zaistnieniu odpowiedzialności odszkodowawczej muszą zostać spełnione kumulatywnie trzy przesłanki, tj.: niewykonanie bądź nienależyte wykonanie zobowiązania (naruszenie zobowiązania), fakt poniesienia szkody oraz związek przyczynowy pomiędzy niewykonaniem bądź nienależytym wykonaniem zobowiązania, a szkodą. Obowiązek wykazania zarówno faktu nienależytego wykonania umowy, jak też powstania szkody w przedstawionej do potrącenia wysokości spoczywał na pozwanej.

Jak ujmuje się w doktrynie, niewykonanie zobowiązania zachodzi wówczas, gdy w zachowaniu się dłużnika nie występuje nic, co by odpowiadało spełnieniu świadczenia, natomiast nienależyte wykonanie zobowiązania ma miejsce wówczas, gdy zachowanie się dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, a nawet dłużnik według własnej oceny spełnił świadczenie, jednakże osiągnięty przez niego wynik odbiega pod określonymi względami od tego, na czym miało polegać prawidłowo spełnione świadczenie (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 2002 r. III CZP 86/01).

W odniesieniu do powyższego Sąd zwrócił uwagę, że poza sporem leżała kwestia związana z wykonaniem przez powódkę przewozu przy użyciu pojazdu niewyposażonego w windę, pomimo iż obowiązek podstawienia takiego pojazdu został umieszczony w obu zleceniach transportowych, a dodatkowo był sygnalizowany na etapie zawierania pierwszego ze zleceń będących podstawą roszczenia, jak i po zawarciu drugiego z nich, przed realizacja kolejnego transportu. Powyższe okoliczności potwierdzone zostały także zebranym w sprawie materiałem dowodowym w postaci wydrukiem e-mail z dnia 2 kwietnia 2014 roku, wydrukiem z komunikatora trans oraz zeznaniami świadka M. G. i reprezentanta pozwanej M. K.. W ocenie Sądu powyższe okoliczności w sposób jednoznaczny wskazują, że powódka dwukrotnie wykonała przewóz w sposób niezgodny z ustalonymi warunkami, a w konsekwencji zachowanie takie zakwalifikować należało, jako nienależyte wykonanie zobowiązania w rozumieniu art. 471 k.c., a tym samym spełniona została pierwsza z przesłanek aktualizująca odpowiedzialność odszkodowawczą powódki.

W ocenie Sądu – wbrew twierdzeniom powódki – pozwana w sposób wystarczający wykazała także wysokość poniesionej szkody i jej związek przyczynowy z nienależytym – jak wyżej ustalono - wykonaniem umowy przewozu.

Odnosząc się do wysokości poniesionej przez powódkę szkody, Sąd zwrócił uwagę, że pozwana przedstawiła szereg dokumentów z których to treści wprost wynika wysokość dokonanego przez jej kontrahenta obciążenia i jego przyczyna. Pozwana przedstawiła bowiem korespondencję prowadzoną z nadawcą, jak i odbiorcą przesyłki, z której to treści jednoznacznie wynika, że należne jej wynagrodzenie – wskutek niezrealizowania przewozu wedle ustalonych warunków - zostanie ( i ostatecznie zostało) obniżone. Na w/w okoliczności wprost wskazują wydruki e –mail (k. 64 i 66) oraz treść pisma pozwanej do odbiorcy przesyłki z dnia 12 maja 2014 roku i przede wszystkim treść przedstawionych przez pozwaną faktur VAT wystawionych Lama A.S. (odbiorcę przesyłki), których to treść wprost wskazuje, że wynagrodzenie należne pozwanej w związku z wykonanym przewozem obniżone zostało dwukrotnie o kwotę 100 euro (łącznie 200 euro z tytułu dwóch przewozów). Powyższe dokumenty – w świetle spójnych w tym zakresie zeznań świadka M. G. i przedstawiciela pozwanej M. K., okazały być się wystarczające dla ustalenia, że w efekcie wykonania przez powódkę przewozu niezgodnie z warunkami zlecenia, wynagrodzenie należne pozwanej zostało obniżone o kwotę w łącznej wysokości 200 euro. W konsekwencji powyższego Sąd stanął na stanowisku, że pozwana poprzez przedstawienie w/w dokumentów w sposób niebudzący wątpliwości wykazała wysokość rzeczywiście poniesionej szkody majątkowej, o której mowa w art. 471 k.p.c., a będącą konkretną, sprecyzowaną wierzytelnością przysługującą jej wobec powódki z tytułu odszkodowania.

Pozbawione podstaw pozostały przy tym zarzuty powódki, jakoby pozwana nie wykazała, że szkodę w potrąconej wysokości (powstałej, na skutek zrealizowania przewozu pojazdem bez windy) poniosła. Z treści bowiem w/w dokumentów, a w szczególności wystawionych przez pozwaną na odbiorcę przesyłki faktur VAT, uzupełnionych zeznaniami świadków wprost wynika, że jej wynagrodzenie zostało obniżone każdorazowo o kwotę 100 euro. Co istotne brak wykazania rzeczywiście poniesionych kosztów przez odbiorcę przesyłki związanych z rozładunkiem towaru ostatecznie pozostał bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Sad zwrócił bowiem uwagę, że odbiorca przesyłki – podmiot trzeci, niebędący stroną niniejszego postępowania – dokonał realnego obniżenia wynagrodzenia pozwanej, która w istocie stanowiła rzeczywistą szkodę powstałą po stronie pozwanej od niej niezależną. Istotnym jest bowiem, że w niniejszej sprawie szkodą była właśnie wartość o jaką wynagrodzenie pozwanej zostało obniżone w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania przez powódkę , nie zaś rzeczywisty koszt poniesiony przez odbiorcę w związku z koniecznością zaangażowania w rozładunek dodatkowych osób, pomimo, że kwoty te niewątpliwie pozostają ze sobą w zwisłym związku.

W świetle powyższych okoliczności Sąd stanął zatem na stanowisku, że pozwana w sposób wystarczający wykazała fakt wystąpienia szkody w postulowanej wysokości, która to niewątpliwie pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z nienależytym wykonaniem zobowiązania przez powódkę, co wynika wprost z przedstawionych, a wyżej opisanych dokumentów, w treści których podane jest, że obniżenie wynagrodzenia stanowi rekompensatę za wykonanie przewozu w sposób niezgodny z warunkami.

Reasumując, Sąd stanął na stanowisku pozwana uczyniła zadość obowiązkowi wykazania wszystkich trzech przesłanek wymaganych dla wystąpienia odpowiedzialności odszkodowawczej powódki leżącej u podstaw wierzytelności wzajemnej, przedstawionej przez pozwana do potrącenia.

W konsekwencji poczynionych wyżej ustaleń Sąd stwierdził, że powyższe ustalenia implikują zasadność dokonanego przez pozwaną na podstawie art. 498 k.c. potrącenia. Zgodnie z wskazanym przepisem przedstawione do potrącenia wierzytelności umarzają się do wysokości wierzytelności niższej. Biorąc pod uwagę, że wysokość żądania powódki dochodzonego niniejszym pozwem odpowiadała wysokości roszczenia wzajemnego przedstawionego przez pozwaną do potrącenia, obie wierzytelności umorzyły się w całości, a w konsekwencji powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia złożone przez świadków J. G. i M. G. oraz reprezentanta pozwanej M. K., które pozostały w zasadzie spójne, logiczne i korespondowały z dokumentacją złożoną do akt sprawy, zaś powstałe w ich treści rozbieżności wynikały z subiektywnego przekonania o prawdziwości przedstawianych przez nich twierdzeń.

Na rozprawie w dniu 14 kwietnia 2016 roku Sąd oddalił wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, na okoliczność poniesienia szkody przez pozwaną. U podstaw niniejszego orzeczenia legły ustalenia poczynione na podstawie dowodów z dokumentów dołączonych do pozwu oraz treści złożonych w sprawie pism procesowych, zeznań świadków, strony pozwanej, które Sąd uznał za wystarczające dla wydania rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu bowiem w/w środki dowodowe, pozwoliły ustalić wysokość rzeczywistego uszczerbku w majątku pozwanej spowodowanego nienależytym wykonaniem zobowiązania przez powódkę, który to był równowartością pierwotnie należnej pozwanej, a ostatecznie niewypłaconej przez odbiorcę przesyłki części wynagrodzenia. W ocenie Sądu zatem weryfikacja celowości kosztów poniesionych przez odbiorcę przesyłki, a związanych z koniecznością zaangażowania pracowników do rozładunku była niecelowa, tym bardziej, że kwota 100 euro za rozładunek, przy uwzględnianiu stawek wynagrodzenia pracowników obowiązujących w Norwegii, nie wydaje się być kwotą wygórowaną..

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje postawę prawną w 108 § 1 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 109 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wg złożonego przed zamknięciem rozprawy przez stronę pozwaną spisu kosztów na poniesione przez powoda koszty złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika – 180 zł, 17 tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, a ponadto koszt dojazdu pełnomocnika powoda na 3 rozprawy z Ł. do S. w dniach 11 czerwca 2015 roku, 25 lutego 2016 roku i 14 kwietnia 2016 roku w łącznej wysokości 2 341,92 zł (467 km x 2 x 3 km). Sąd dokonał oceny celowości poniesionych kosztów, uznając za uzasadnione następujące koszty – 180 zł – tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.), 17 zł – tytułem opłaty od pełnomocnictwa. W zakresie zaś kosztów dojazdu pełnomocnika na wyznaczone przed tut. Sądem terminy rozpraw (trzykrotny przejazd na trasie Ł.S. i S. - Ł.), Sąd uznał żądanie zwrotu kosztów z tego tytułu przy uwzględnieniu stawki w wysokości 0,50 zł za 1 km. Wskazać bowiem należy, że zastosowana przez pełnomocnika pozwanej stawka przeliczeniowa w wysokości 0,8358 zł wynika z Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 roku w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy, które zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem Sadu Najwyższego nie ma bezpośredniego przełożenia na postąpienie cywilne. Co istotne przepisy tego rozporządzenia dotyczą sytuacji używania samochodu prywatnego do celów służbowych w dłuższym okresie czasu, a zatem w sytuacji, w której właściciel samochodu ponosi także inne koszty jego eksploatacji, niż paliwo. Kiedy zatem zwrot kosztów dojazdu dotyczy jednorazowego dojazdu na rozprawę, trudno mówić o ponoszeniu takich kosztów, a zatem koszty sprowadzają się do kosztu paliwa. W świetle powyższego tut. Sąd przyjął, opierając się na doświadczeniu życiowym, jako jednym z elementów swobodnej oceny dowodów, że stawka w kwocie 0,50 zł odzwierciedli poniesiony przez pełnomocnika w związku z dojazdem na rozprawy koszt paliwa.

I tak po dokonaniu zsumowaniu ilości łącznie przebytych kilometrów (467 km x 2 x 3) przy uwzględnieniu stawki 0,50 zł, tytułem zwrotu kosztów podróży zasądzić należało kwotę 1 401 zł.

Reasumując Sąd w oparciu o powyżej poczynione ustalenia uznał za zasadne przyznanie wynagrodzenia w wysokości 1 598 zł.

W tym stanie rzeczy orzeczono, jak w sentencji.