Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IC 986/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 kwietnia 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Konkel

Protokolant: Katarzyna Warzocha

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016r. G.

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. w G.

przeciwko E. O., W. O., M. B.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanych E. O., W. O., M. B. solidarnie na rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. w G. kwotę 20.698.05 zł (dwadzieścia tysięcy sześćset dziewięćdziesiąt osiem złotych pięć groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym od dnia 29 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty, przy czym za okres od dnia 1 stycznia 2016r. odsetki nie mogą być wyższe od dwukrotności ustawowych odsetek za opóźnienie,

2.  zasądza od pozwanych E. O., W. O., M. B. solidarnie na rzecz Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. w G. kwotę 2.679,24 zł (dwa tysiące sześćset siedemdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia cztery grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 986/15

UZASADNIENIE

Powód Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. w G. w elektronicznym postępowaniu upominawczym domagał się zasądzenia od pozwanych W. O., M. B., E. O. solidarnie kwoty 20.698,05 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP od dnia 29 grudnia 2014 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu w tym kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że na podstawie umowy z dnia 22 lutego 2011 r. udzielił pozwanej E. O. pożyczki w kwocie 49.300 zł, która miała być spłacana w miesięcznych ratach. Pozwany W. O. oraz M. B. poręczyli spłatę pożyczki. P. nie wywiązywała się z przyjętego zobowiązania, wobec czego powód przedmiotową umowę wypowiedział, a cała niespłacona wierzytelność stała się wymagalna. Na kwotę zadłużenia pozwanych składa się kapitał pożyczki – 18.997,50 zł, niezapłacone opłaty – 343,62 zł, odsetki karne do dnia wniesienia pozwu wynikające z zaległości w spłacie rat pożyczki oraz naliczone od kwoty całego niespłaconego kapitału pożyczki od dnia następującego po dniu wymagalności, a także zwykłe, naliczane zgodnie z treścią umowy. Na dzień wniesienia pozwu suma odsetek wynosiła 1356,93zł.

Nakazem zapłaty z dnia 27 stycznia 2015 r. sygn. akt VI Nc-e 1902272/14 referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwani wywiedli sprzeciwy od powyższego nakazu zapłaty wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Kwestionowali roszczenie powoda wskazując, iż w dniu 01 lutego 2013 r. dokonano wpłaty własnej w wysokości 36.175,96 zł tytułem spłaty pożyczki pieniężnej, wynikającej z umowy nr (...). Argumentowali, że kasjerka obsługująca klienta detalicznego A. P., poinformowała pożyczkobiorcę, iż dokonana wpłata w pełni pokrywa zadłużenie, wobec czego umowa pożyczki zostanie zamknięta. Wskazywali, iż pożyczkobiorca oraz W. O. w reklamacji z dnia 29 grudnia 2014 r. zaznaczyli, iż pożyczkobiorca został poinformowany o zamknięciu umowy pożyczki w dacie 1 lutego 2013 r. W związku z tym nie dali powodowi podstaw do wytoczenia powództwa.

W odpowiedzi na sprzeciwy pozwanych, powód wskazał, iż wpłata, na którą powołują się pozwani nie została uiszczona tytułem spłaty pożyczki lecz tytułem „zasilenia rachunku”. Wpłacona kwota zasiliła więc rachunek IKS+, na którym pozwana cały czas dokonywała operacji polegających na wpłatach i wypłatach środków pieniężnych, korzystając również z owej kwoty 36.175,96 zł. Z rachunku IKS+ comiesięcznie pobierana była kwota odpowiadając a wysokości raty pożyczki. Ponadto, wypłaty dokonywane przez pozwaną z rachunku przewyższały bieżące wpływy na tenże rachunek. W dacie 26 lipca 2013r. pozwana złożyła dyspozycję wypłaty przelewem kwoty 13.000 zł na poczet spłaty zobowiązania wynikającego z pożyczki nr (...), co pokryło należność z rat do kwietnia 2014r. Dokonując zlecenia przelewu pozwana miała zatem świadomość, że pożyczka nie została zamknięta. Powód wskazał przy tym, iż takiej dyspozycji nie złożono wraz z wpłatą z dnia 1 lutego 2013r. podał również, iż pozwana comiesięcznie otrzymywała wyciągi z rachunku IKS zawierające informacje o obrotach na nim. Reklamacja odnośnie niezamknięcia pożyczki została złożona przez pozwanych dopiero w dacie 29 grudnia 2014r. powód ustosunkował się do niej na piśmie. W związku z nieterminowym regulowaniem rat zadłużenia, powód wypowiedział umowę pożyczki, co doprowadziło do wymagalności całej kwoty zadłużenia .

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 lutego 2011 r. pomiędzy Spółdzielczą Kasą Oszczędnościowo - Kredytową im. F. S. w G. jaką pożyczkodawcą (dalej jako (...)), a E. O. została zawarta umowa pożyczki na kwotę 49.300 zł, oprocentowana według zmiennej stropy procentowej, na dzień zawarcia umowy wynoszącej 17,5%, z tym jednak zastrzeżeniem, że maksymalna stopa procentowa nie może, w stosunku rocznym, przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP.

Umowa został zawarta na okres od 22 lutego 2011 r. do 30 stycznia 2016r.

Strony ustaliły, iż spłata pożyczki nastąpi w miesięcznych ratach w wysokości 1.264,25 zł każda, płatnych do ostatniego dnia każdego miesiąca, począwszy od dnia 30 marca 2011 roku, przy czym spłata pożyczki następować miała poprzez pobieranie należności wynikających z umowy w ciężar rachunku nr (...).

Strony ustaliły, iż zadłużenie przeterminowane będzie oprocentowanie nie wyżej, niż według stopy procentowej wynoszącej czterokrotność stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego.

Zgodnie z umową, pożyczkobiorca mógł dokonać wcześniejszej spłaty pożyczki przed terminem określonym w umowie, przy czym zobowiązany był do poinformowania (...) o swym zamiarze najpóźniej w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. Termin dokonania spłaty pożyczki powinien odpowiadać terminom wnoszenia rat określonym w planie spłaty.

Strony zastrzegły, iż w przypadku uchybienia postanowieniom dotyczącym zasad i terminu spłaty, pożyczkobiorca będzie każdorazowo zobowiązany do uiszczenia na rzecz (...) opłat windykacyjnych z tytułu następujących czynności: zawiadomień, wezwań do zapłaty, monitów telefonicznych w kwotach określonych w tabeli prowizji i opłat. W przypadku zlecenia podmiotowi zewnętrznemu podjęcia działań windykacji terenowej, pożyczkobiorca będzie każdorazowo obciążany kosztami tych działań w kwotach określonych w tabeli prowizji i opłat.

(...) zastrzegł sobie prawo do wypowiedzenia umowy z 30 – dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkodawcy listem poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni, od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy.

Za pożyczkobiorcę poręczył W. O. oraz M. B..

Zgodnie z umową, spłata należności z tytułu umowy podlegała zaliczeniu przez (...) w następującej kolejności:

- koszty windykacji, w tym opłaty za upomnienia i wezwania do zapłaty

- prowizje i opłaty, z wyłączeniem opłaty z tytułu zwrotu kosztów ubezpieczenia

- odsetki od kapitału przeterminowanego, a od dnia wytoczenia powództwa o zapłatę wierzytelności kasy z tytułu umowy, odsetki, jak od należności przeterminowanej, od całości należności przeterminowanej

- kapitał przeterminowany

- wymagalne odsetki za okresy obrachunkowe

- kapitał

- opłata z tytułu zwrotu kosztów ubezpieczenia.

/ bezsporne , nadto: umowa pożyczki – k. 51-54; harmonogram spłat, k.55-56; regulamin udzielania kredytów i pożyczek (...), k.57-60; tabela prowizji i opłat -k. 61-68; zeznania pozwanej E. O. –k. 245-246, k.249; zeznania pozwanego W. O. –k. 246-247, k.249/

Uznawszy pożyczkę za zbyt drogą, E. O. wraz z mężem postanowili ją spłacić przed terminem określonym w umowie, zaciągając na ten cel zobowiązanie w banku. Pozwani uzyskali informację od pracownicy (...) o aktualnej wysokości zadłużenia, wynoszącego 36.175,96 zł a następnie W. O. zaciągnął w (...) Banku S.A. kredyt, który zamierzał przeznaczyć na spłatę zobowiązania żony w (...). Po uzyskaniu kredytu pozwany W. O. zlecił dokonanie przez (...) Bank S.A. przelewu kwoty bezpośrednio na rachunek żony w (...). Tytuł przelewu kwoty 36.175,96 zł określono jako „zasilenie rachunku”. Wskazane środki wpłynęły na rachunek pozwanej w dacie 1 lutego 2013 r. Wskazana wpłata nie byłą równoznaczna ze spłatą pożyczki i nie doprowadziła do wygaśnięcia wierzytelności powoda.

/ dowód: zeznania świadka H. K. –k., 245, k.249; zeznania pozwanej E. O. –k. 245-246, k.249; zeznania pozwanego W. O. –k. 246-247, k.249; wyciąg z rachunku pozwanej, k.105-148v/

Rachunek IKS+, na który wpłynęła wskazana kwota był rachunkiem, na który wpływało wynagrodzenie pozwanej oraz wszelkie świadczenia związane z zatrudnieniem, jak również zaciągane w zakładzie pracy pożyczki. Na rachunku tym E. O. cały czas dokonywała bieżących operacji polegających na wypłatach gotówki oraz transakcji bezgotówkowych (kartą). Wypłaty z rachunku przewyższały bieżące wpływy, przez co konsumowana była również kwota 36.175,96 zł. Z rachunku pozwanej cały czas pobierane były raty pożyczki nr (...).

W dniu 26 lipca 2013 r. E. O. złożyła dyspozycję przelewu kwoty 13.000 zł na poczet spłaty zobowiązania wynikającego z pożyczki nr (...), co pokryło należności do kwietnia 2014r.

/ dowód: wydruk z IKS+ -k.105-148v; wykaz operacji na rachunku E. O. -k. 149-210; potwierdzenie dyspozycji wypłaty –k. 211; zeznania pozwanej E. O. –k. 245-246, k.249; zeznania pozwanego W. O. –k. 246-247, k.249/

Z uwagi na istniejąca zaległość w spłacie rat pożyczki, pismem z dnia 13 sierpnia 2014 r. (...) wezwał E. O. do zapłaty powstałego zadłużenia w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki oraz podjęcia przez wierzyciela działań windykacji terenowej. O istnieniu oraz wysokości zadłużenia (...) poinformował pisemnie poręczycieli.

Pismem z dnia 1 października 2014r. (...) ponowił wezwanie do zapłaty, wskazując, iż jest to wezwanie ostateczne. O powyższym zawiadomiono poręczycieli.

Wobec braku spłaty zaległości, pismem z dnia 13 października 2014 r. (...) wypowiedział pozwanej E. O. przedmiotową umowę, zawiadamiając o powyższym poręczycieli W. O. i M. B.. Równocześnie, wezwał wszystkich pozwanych do zapłaty niespłaconej części pożyczki w terminie 30 dni. Następnie pismem z dnia 01 października 2014 r. wystosował do pożyczkobiorcy ostateczne wezwanie do zapłaty.

/ dowód : wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania -k.74, k.77-78; zawiadomienia poręczyciela wraz z dowodem nadania – k. 75-78; ostateczne wezwanie do zapłaty wraz z dowodem nadania, k.79, k.82-83; zawiadomienia poręczycieli – ostateczne wraz z dowodem nadania, k.80-83; wypowiedzenie wraz z zpo – k. 69-70v; zawiadomienia poręczycieli o wypowiedzeniu umowy wraz z dowodem nadania, k. 71-73v/

Pismem z dnia 29 grudnia 2014 r. pozwana E. O. złożyła reklamację w związku z wezwaniem do zapłaty, wskazując, że wpłata z dnia 1 lutego 2013r. kwoty 36.175,96 zł spowodowała zamknięcie pożyczki. Jednocześnie wskazała, że w sposób nieuprawniony została pobrana z jej rachunku kwota 13.000 zł w dniu 26 lipca 2013r. i zażądał od (...) wyjaśnienia okoliczności tej wypłaty pod rygorem zawiadomienia organów ścigania o podejrzeniu popełnienia przestępstwa kradzieży na jej szkodę.

W odpowiedzi na powyższe (...) wskazał, że do zamknięcia pożyczki nie doszło z uwagi na niedochowanie przez pożyczkobiorcę związanych z tym formalności. Jednocześnie wskazał, że dyspozycję co do przelewu kwoty 13.000 zł złożyła sama pozwana.

/ dowód: pismo z dnia 29 grudnia 2014 r. –k. 216-217, pismo z dnia 23 lutego 2015 r. –k. 218, pismo z dnia 24 lutego 2015 r. wraz z potwierdzeniem nadania –k. 219-220v/

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie.

Stan faktyczny sprawy był w znacznej części bezsporny. Dodatkowo, Sąd, dokonując ustaleń faktycznych, oparł się na załączonych do akt dokumentach, których prawdziwości i autentyczności żadna ze stron nie kwestionowała. Sąd też nie znalazł podstaw do podważania ich wiarygodności. Podstawą ustaleń faktycznych uczynił Sąd również zeznania świadka H. K., uznając je za w pełni wiarygodne. Walor wiarygodności Sąd przyznał również, w zasadzie, zeznaniom pozwanych z zastrzeżeniem, o którym mowa w dalszej części uzasadnienia, a nadto z przytoczonych okoliczności faktycznych wyciągnął odmienne, niż pozwani, wnioski.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka A. P. z uwagi na niewskazanie, w wyznaczonym pozwanym terminie, adresu świadka.

Zeznania pozwanego M. B., jakkolwiek w pełni wiarygodne, Sąd uznał za nieistotne dla rozstrzygnięcia, bowiem niczego one do sprawy nie wniosły; pozwany relacjonował jedynie informacje uzyskane od pozostałych pozwanych.

Spór w sprawie niniejszej sprowadzał się w zasadzie do ustalenia, czy wpłata dokonana przez pozwaną w wysokości 36.175,96 zł, która - jak Sąd ustalił na podstawie informacji uzyskanej od powoda - w momencie jej wpłaty stanowiłaby kwotę całości pożyczki, doprowadziła do wygaśnięcia przedmiotowego zobowiązania, czy też nie.

Jakkolwiek Sąd w pełni dał wiarę twierdzeniom strony pozwanej, że celem wpłaty kwoty 36.175,96 zł na rachunek pozwanej była spłata pożyczki, bowiem potwierdzają to zarówno zeznania świadka H. K., jak i nadesłana przez powoda informacja, ze kwota ta stanowiła całość zobowiązania pozwanej z tytułu pożyczki, w ocenie Sądu cel ów nie został zrealizowany, bowiem wpłata nie doprowadziła do wygaśnięcia zobowiązania.

Materialnoprawną podstawą rozstrzygnięcia był art. 720 § 1 kc, zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Umowa pożyczki, której udziela Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – Kredytowa, jest umową, do której z mocy art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 05 listopada 2009 roku o spółdzielczych kasach oszczędnościowo – kredytowych (tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 1450 ze zm.) mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (tekst jedn. Dz. U. z 2014 roku, poz. 1497 ze zm.).

W ocenie Sądu pozwana dokonując wpłaty kwoty 36.175,96 zł, bez wskazania, że stanowi ona spłatę przedmiotowej pożyczki, a jedynie poprzez podanie w dyspozycji przelewu „zasilenie konta”, nie zachowała należytej staranności w zakresie dbałości o swoje interesy. Zgodnie z art. 355 § 1 kc dłużnik obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach danego rodzaju (należyta staranność). Należy mieć na względzie, że rachunek na jaki wpłata nastąpiła, był rachunkiem, z którego pozwana czynnie korzystała – wpływała tam jej pensja, pożyczki z zakładu pracy, nagrody. Z rachunku tego pozwana dokonywała wypłat i płatności kartą. Nie był to zatem rachunek przeznaczony stricte do dokonywania spłat pożyczki. Zgodnie z umową, spłata pożyczki następowała przez pobieranie przez (...) z tegoż rachunku należności na poczet spłaty, zaś rzeczą pożyczkobiorcy było zadbać, aby na rachunku znajdowały się środki umożliwiające taką operację. Pobranie zatem kwoty niewynikającej z harmonogramu spłat wymagało złożenia stosownego zlecenia przez pożyczkobiorcę, tak jak to miało miejsce przy zleceniu pobrania kwoty 13.000 zł w lipcu 2014r.

Zdaniem Sądu zatytułowanie przelewu „zasilenie konta” nie dawało pożyczkodawcy powodu do pobrania wpłaconej kwoty tytułem spłaty pożyczki. Nic nie stało na przeszkodzie, by pozwana albo jej małżonek wpłacili przedmiotową kwotę bezpośrednio w oddziale (...) albo dokonali samodzielnie przelewu z własnego rachunku ze wskazaniem w dyspozycji przelewu, iż kwota ta stanowi spłatę przedmiotowego zobowiązania. Znamiennym jest, że pozwana nie dysponuje jakimkolwiek dokumentem, z którego wynikałoby, że taką dyspozycję złożyła. Stosowne potwierdzenie dotyczy jedynie kwoty 13.000 zł przelanej na poczet spłaty należności z pożyczki.

Jakkolwiek Sąd dał wiarę twierdzeniom pozwanej, iż ustalała ustnie z pracownikiem (...)-u A. P., że zamierza dokonać spłaty pożyczki, tym niemniej z uwagi na brak pisemnej dyspozycji co do wpłaconej kwoty, pomimo, iż istnieją stosowne do tego druki w oddziałach (...)-u, a zarazem braku zatytułowania przelewu w sposób jednoznacznie wskazujący na zamiar spłaty pożyczki, nie można zarzucić powodowi, że błędnie zaksięgował sporną wpłatę. Inaczej sprawę należało by ocenić w sytuacji, gdyby rachunek, na który dokonano wpłaty, był rachunkiem służącym wyłącznie do obsługi zadłużenia z pożyczki. Wpłata bowiem na taki rachunek kwoty stanowiącej całość zadłużenia mogła by zostać uznana za spłatę pożyczki. W okolicznościach sprawy niniejszej zaś, skoro z rachunku IKS+ funkcjonującego jako rachunek służący wszelkim operacjom finansowym pozwanej, (...) pobierał stosowne kwoty na poczet spłaty rat pożyczki nie sposób oczekiwać, aby bez stosownej dyspozycji ze strony posiadacza rachunku pobrał wpłaconą kwotę w całości celem zamknięcia pożyczki. Pozwana nie przedstawiła zaś, poza swoimi zeznaniami, żadnego dowodu na okoliczność zlecenia (...)-owi pobrania z jej rachunku kwoty 36.175,96 zł celem pełnej spłaty i zamknięcia pożyczki. Sąd nie dał zaś wiary twierdzeniom pozwanych, że uzyskali od pracownika (...) potwierdzenie zamknięcia pożyczki. Skoro bowiem dokonana wpłata nie została zaksięgowana na poczet spłaty należności, to brak jest podstaw do uznania, że taka informacja mogła zostać pozwanej udzielona.

W kontekście oceny kwestii należytej staranności po stronie pozwanej nie sposób nie dostrzec niefrasobliwości jaką cechuje stosunek E. O. do spraw finansowych. Przede wszystkim, pozwana musiała wiedzieć, że pożyczka nie została spłacona w dacie dokonania wpłaty kwoty 36.175,96 zł, skoro zleciła przelew na poczet spłaty tejże pożyczki, niebagatelnej przecież, kwoty 13.000 zł w dacie 26 lipca 2013r. Oczywistym jest, że gdyby pożyczka została spłacona w lutym 2013r. to w lipcu nie istniały by żadne należności, które z tego tytułu należało by jeszcze ponieść. Mimo tej świadomości, pozwana nie podjęła żadnych działań mających na celu wyjaśnienie zarachowania uprzednio wpłaconej kwoty 36.175,96 zł. Co więcej, pozwana dokonywała dyspozycji środkami znajdującymi się na rachunku w wysokości przenoszącej bieżące wpływy, co skutkowało sukcesywnym konsumowaniem kwoty mającej, w jej zamierzeniu, zamknąć pożyczkę. Jeżeli pozwana wychodziła z założenia, że pożyczka została spłacona, nie mogła zakładać, że na koncie będzie więcej środków niż uzyskała z tytułu wynagrodzenia, czy też nagród. Nie można również nie dostrzec, że pozwana kwestionowała w grudniu 2014r. wypłatę z jej rachunku kwoty 13.000 zł dokonaną w lipcu 2013r. wskazując na możliwość kradzieży tych środków, jakkolwiek osobiście zleciła przelew tych środków. Ponadto, pozwana nie interesowała się stanem rachunku, jak sama wskazywała w korespondencji z powodem, nie weryfikowała przesyłanych wyciągów.

Powyższe świadczy, zdaniem Sądu, o braku po stronie E. O. należytej dbałości o własne interesy. Zaniedbań tych nie usprawiedliwia okoliczność, że pozwanej przysługuje, w relacjach ze (...), status konsumenta. To w interesie pozwanej było doprowadzenie do wcześniejszej spłaty pożyczki udzielonej przez (...), zatem powinna zadbać o dopełnienie wszelkich procedur z tym związanych a nadto skontrolować, czy rzeczywiście doszło do zamknięcia pożyczki, mając na względzie, że wpłata na rachunek niebędący rachunkiem służącym wyłącznie do obsługi pożyczki nie skutkuje, bez stosownej dyspozycji, spłatą całości zadłużenia. W razie zaś powzięcia informacji o nieprawidłowościach w zaksięgowaniu wpłaty kwoty 36.175,96 zł, co nastąpiło najpóźniej w dacie zlecenia przelewu kwoty 13.000 zł na poczet spłaty, rzekomo spłaconej, pożyczki, podjąć niezwłocznie działania interwencyjne.

Z przytoczonych względów Sąd uznał, że pozwana nie dokonała w lutym 2013r. spłaty pożyczki nr (...). Zważyć należy, iż strona pozwana kwestionowała roszczenie co do zasady, powołując się na fakt spłaty pożyczki a w konsekwencji wygaśniecie zobowiązania z tego tytułu, natomiast nie poddawała w wątpliwość prawidłowości przedstawionych przez (...) wyliczeń, sposobu zaliczenia pobranych z rachunku pozwanej środków. Podnoszona przez pozwanych okoliczność, że - wynikający z faktu pobierania przez pozwaną z rachunku kwot przekraczających wpływy - dług pozwanej wobec powoda wynosi jedynie około 4 – 5 tysięcy zł nie dotyczył kwestii spłaty pożyczki. Podtrzymując twierdzenie o spłacie należności kwotą 36.175,96 zł pozwani odnieśli się do kwestii przewagi wypłat nad wpłatami. Tym niemniej, zdaniem Sądu, przedstawione przez powoda dokumenty i wyciągi z rachunku oraz sposób rozdysponowania pobranych kwot, w kontekście postanowień wiążącej strony umowy, wskazują na prawidłowość wyliczenia dochodzonej pozwem kwoty.

Jednocześnie wskazać należy, iż zgodnie z art. 365 § 1 kc, powód może żądać zaspokojenia całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna. Pozwani M. B. i W. O. jako poręczyciele pożyczkobiorcy odpowiedzialni są za zadłużenie jak współdłużnicy solidarni (art. 881 kc). Stosownie do art. 876 § 1 kc przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał.

Z przytoczonych względów uznawszy powództwo za zasadne, na mocy powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie 1 wyroku.

O odsetkach orzeczono, zgodnie z żądaniem pozwu, wskazując termin początkowy ich naliczania na dzień wniesienia pozwu (29 grudnia 2014 r.) do dnia zapłaty, przy czym za okres od dnia 1 stycznia 2016 r. odsetki nie mogą być wyższe od dwukrotności ustawowych odsetek za opóźnienie. Zgodnie bowiem z art. 481 § 1- § 2 2 kc jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie). Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98§ 1 i 3 kpc w zw. z art.99 kpc, obciążając pozwanych tymi kosztami w całości tj. w kwocie 2.679,24 zł. Koszty te obejmują uiszczoną opłatę od pozwu (259 zł), koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (2.417 zł) oraz poniesiony przez powoda, w związku z wszczęciem elektronicznego postępowania upominawczego, koszt prowizji od opłaty w wysokości 3,24 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...). W. O.