Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 9 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Koszalinie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2013 r. w Koszalinie

na rozprawie sprawy

o orzeczenie zakazu

na skutek apelacji wniesionej przez uczestnika

od postanowienia Sądu Rejonowego w Koszalinie

z dnia 8 maja 2013 r. w sprawie VII Gzd 21/13

p o s t a n a w i a :

1.  uchylić zaskarżone postępowanie w całości;

2.  postępowanie w sprawie umorzyć.

UZASADNIENIE

Wierzyciel - (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w C. – domagał się pozbawienia Z. B., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w K., prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta i pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu. W uzasadnieniu wniosku wnioskodawca podniósł, iż jest wierzycielem Z. B. na kwotę należności głównej 26.288,10 zł. Z informacji komornika sądowego, prowadzącego egzekucję, wynika, że dłużnik nie posiada stałych dochodów, pojazdów, wierzytelności, zaś suma jego zobowiązań przekracza kwotę 903.000,00zł. Według ustaleń, dłużnik stał się niewypłacalny w 2011 r, a tym samym uchybił obowiązkowi złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

Uczestnik wniósł o oddalenie wniosku o orzeczenie zakazu w oparciu o normę art. 377 puin., wskazując, że już od ponad 3 lat ma problemy z płatnościami. Wskazał, że obecnie toczące się postępowania egzekucyjne powinny być skuteczne, zaś w 2012r. roku na rzecz organów egzekucyjnych została zapłacona kwota 264.000,00zł. Uczestnik w 2011 r. składał oświadczenie o wszczęciu postępowania naprawczego, którego wszczęcia Sąd Rejonowy w Koszalinie postanowieniem z dnia 30 sierpnia 2011 r. zakazał.

Sąd Rejonowy w Koszalinie wskazał, że w myśl art. 373 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 roku - Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. 2012, poz. 1112 ze zm.) sąd może orzec pozbawienie na okres od trzech do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu osoby, która ze swej winy będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w terminie dwóch tygodni od dnia powstania podstawy do ogłoszenia upadłości wniosku o ogłoszenie upadłości.

Dłużnik jest zobligowany w oparciu o art. 21 ust. 1 p.u.n, do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości w terminie nie późniejszym niż dwa tygodnie od powstania stanu niewypłacalności. Dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli nie reguluje swoich wymagalnych zobowiązań - art. 11 ust. 1 p.u.n. Stan niewypłacalności powstaje jeżeli dłużnik posiada co najmniej dwóch wierzycieli, wobec których zaprzestał spłaty wymagalnych zobowiązań.

Sąd Rejonowy w Koszalinie zważył, że w przedmiotowej sprawie nie budziło wątpliwości, że uczestnik posiada zobowiązanie pieniężne wobec wnioskodawcy, jak i innych wierzycieli oraz, że jest niewypłacalny i uchybił terminowi do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

Okolicznością wymagającą ustalenia był moment powstania stanu niewypłacalności Z. B.. W ocenie Sądu I instancji, przedstawione dowody nie dały wystarczających podstaw do uznania, że uczestnik stał się niewypłacalny już w 2009 roku. Sam uczestnik Z. B. w wyjaśnieniach na rozprawie wskazał, że w 2009r. posiadał jednego wierzyciela ZUS, zaś wobec pozostałych regulował należności, a dopiero od 2011 r. jego sytuacja uległa pogorszeniu i przestał wykonywać także inne zobowiązania. Również fakt złożenia oświadczenia przez dłużnika dnia 25 sierpnia 2011 r. o wszczęciu postępowania naprawczego stanowi argument za przyjęciem, że jego przedsiębiorstwo dopiero w 2011r. było zagrożone niewypłacalnością i istniały możliwości poprawy jego kondycji finansowej.

Sąd I instancji podkreślił, że należy rozróżnić stan niewypłacalności dłużnika od przejściowych trudności przedsiębiorstwa i krótkotrwałego wstrzymania płacenia długów, które nie jest podstawą ogłoszenia upadłości.

W związku z powyższym zdaniem Sądu Rejonowego uznał, że uczestnik stał się niewypłacalny w pierwszej połowie 2011 r. i będąc do tego zobowiązany nie wystąpił z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Tym samym została spełniona przesłanka z art. 373 ust. 1 pkt 1 p.u.n. stwarzająca podstawę do orzeczenia zakazu prowadzenia działalności i zajmowania stanowisk wobec uczestnika.

W tym stanie rzeczy, przyjmując za postawę rozstrzygnięcia art. 373 Prawa upadłościowego i naprawczego Sąd Rejonowy w Koszalinie, postanowieniem z dnia 8 maja 2013r. orzekł pozbawienie Z. B. prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres trzech lat oraz zasądził od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kwotę 237 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Apelację od powyższego postanowienia wniósł uczestnik Z. B. który zarzucił:

-

naruszenie prawa materialnego w postaci art. 377 prawa upadłościowego i naprawczego w zw. z art. 11 prawa upadłościowego i naprawczego;

Według skarżącego, Sąd Rejonowy, wbrew przedstawionym dowodom z dokumentów bezzasadnie przyjął, iż trwałe zaprzestanie płatności składek ZUS za kilkudziesięciu pracowników oraz liczne postępowania egzekucyjne w 2009 r., nie były wystarczające do uznania Z. B. za niewypłacalnego. Uczestnik w apelacji ponownie wskazał na przedstawione w postępowaniu przed Sądem I instancji dowody na okoliczność posiadania wymagalnych i przeterminowanych zobowiązań już w 2009r., które jego zdaniem nie zostały przez Sąd Rejonowy należycie ocenione.

Według uczestnika, w stanie faktycznym sprawy zachodziły przesłanki wyłączające możliwość orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej przewidziane w art. 377 Prawa upadłościowego i naprawczego w zw. art. 11 Prawa upadłościowego i naprawczego, która to konstatacja stanowiła podstawę wniosku o:

-

uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Koszalinie do ponownego rozpoznaniu

ewentualnie

-

zmianę tego postanowienia poprzez oddalenie wniosku

-

zasądzenie od wnioskodawcy na rzecz uczestnika zwrotu kosztów postępowania

W odpowiedzi na apelację wnioskodawca wnosił o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Już po wydaniu orzeczenia przez Sąd I instancji zaistniały podstawy do umorzenia do umorzenia postępowania.

Otóż w piśmie procesowym z dnia 1 października 2013r. wnioskodawca cofnął wniosek o pozbawienie uczestnika prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta i pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu.

Uczestnik na rozprawie w dniu 9 października 2013r. nie sprzeciwił się cofnięciu wniosku.

W tej sytuacji zaistniała podstawa do umorzenia postępowania. Stosownie do art. 376 ust. 1 p.u.n., w sprawach o orzeczenie zakazu z art. 373 p.u.n., stosuje się przepisy o postępowaniu nieprocesowym, z takimi tylko wyjątkami, jakie wprost wynikają z regulacji szczególnej. (zob. uzasadnienie Postanowienia SN z dnia 15 grudnia 2005 r. V CK 415/05 - LEX nr 574554). Według art. 512 § 1 k.p.c. w postępowaniu nieprocesowym, z wyłączeniem spraw, w których wszczęcie może nastąpić z urzędu, po rozpoczęciu posiedzenia albo po złożeniu przez któregokolwiek z uczestników oświadczenia na piśmie, cofnięcie wniosku jest skuteczne, gdy inni uczestnicy nie sprzeciwili się temu w terminie wyznaczonym. W tym przypadku jedyny uczestnik cofnięciu się nie sprzeciwił, co uzasadnia uznanie tej czynności za skuteczną. Wskutek cofnięcia wniosku zaistniały podstawy do umorzenia postępowania (art. 355 § 2 w zw. z art. 13 § 2).

Wobec konieczności umorzenia postępowania Sąd Okręgowy, zobowiązany był uchylić zaskarżone postanowienie w całości i umorzyć postępowanie na podstawie art. 386 § 3 kpc w zw. z art. 13 § 2 kpc. i art. 376 ust. 1 puin.