Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu wyrokiem z dnia 31 stycznia 2015r. oddalił powództwo w zakresie zapłaty kwoty 4531 zł, umorzył postępowanie w zakresie zapłaty kwoty 1449,90 zł i zasadził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1200 zł.

Z motywów rozstrzygnięcia Sądu I instancji wynikało, co następuje:

Powód w dniu 17 marca 2006 roku i 14 września 2006 roku zakupił od (...) S.A lek C. 25 mg i 100 mg o wartości 4.531,00 zł. Decyzją nr (...) z dnia 9 listopada 2006 roku Główny Inspektor Farmaceutyczny wstrzymał w obrocie na terenie cegło kraju produkty lecznicze C. 25 mg, C. 100 mg i C. 250 mg z uwagi na trwające postępowanie wyjaśniające związane ze stwierdzonymi podczas kontroli niezgodnościami w zakresie stosowania zasad (...). W dniu 29 listopada 2006 roku u powoda został zabezpieczony lek C. 25 mg, 100 mg i 250 mg poprzez jego wydanie Prokuraturze Okręgowej w J. G..

Decyzją nr (...) z dnia 17 stycznia 2007 roku Główny Inspektor Farmaceutyczny uchylił decyzję nr (...) z dnia 9 listopada 2006 roku Głównego Inspektora Farmaceutycznego w zakresie leku C. 25 mg i 100 mg. W treści tej decyzji wskazano, iż nie obejmuje ona swym zakresem przedmiotowych produktów leczniczych, które zostały zwrócone do aptek przez pacjentów indywidualnych oraz produktów, które zostały zabezpieczone przez organy ścigania. Produkty nie mogą być ponowienie przedmiotem obrotu oraz nie mogą być stosowane w lecznictwie.

Sąd Okręgowy w J. G. postanowieniem dnia 25 maja 2011 roku wydanym w sprawie o sygn. akt III Ko 55/11 zarządził zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci (...) sztuk fiolek leku C. w dawce 25 mg i (...)sztuk fiolek leku C. 100 mg.

Pismem z dnia 22 września 2011 roku powód zwrócił się do pozwanego o podanie informacji na temat przekazanego leku C.. W odpowiedzi pozwany poinformował powoda pismem z dnia 11 października 2011 roku o przekazaniu leku C. 25 mg i 100 mg w oparciu o postanowienie Sądu Okręgowego w J. G. z dnia 25 maja 2011 roku wydanego w sprawie o sygn. akt III Ko 55/11 do utylizacji.

Sąd Rejonowy zważył co następuje

Wskazał Sąd, iż zasadniczą przesłanką odpowiedzialności Skarbu Państwa w oparciu o wskazany wyżej artykuł jest niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej, którego skutkiem stała się szkoda. W przedmiotowej sprawie okolicznością bezsporną było, iż powód nabył od (...) S.A. lek C. w dawkach 25 mg, 100 mg i 250 mg. Również okolicznością bezsporną był fakt zatrzymania tego leku przez Prokuraturę Okręgową w J. G. poprzez jego zabranie od powoda i następnie dokonania jego utylizacji. Natomiast sporne było to, czy można przypisać odpowiedzialność za szkodę w postaci zniszczenia tego leku pozwanemu Skarbowi Państwa - Prokuraturze Okręgowej w J. G.. Powód w toku postępowania wskazał, iż nie kwestionuje okoliczności zatrzymania i jego podstawy prawnej, ale bezprawność w jego ocenie odnosi się do tego w jaki sposób ten lek był przechowywany i wyrządzeniem szkody w związku jego zatrzymaniem. Podstawą dokonanego zatrzymania leku C. był art. 228 § 1 k.p.k. zgodnie z którym przedmioty wydane lub znalezione w czasie przeszukania należy po dokonaniu oględzin, sporządzeniu spisu i opisu zabrać albo oddać na przechowanie osobie godnej zaufania z zaznaczeniem obowiązku przedstawienia na każde żądanie organu prowadzącego postępowanie. Z treści tej regulacji prawnej wynika, iż organ procesowy może przedmioty wydane zabrać albo oddać osobie godnej zaufania. Jest to uprawnienie organu i decyzja w tym zakresie należy do niego. Powód wskazał, iż pozwany miał wybór pomiędzy odebraniem przedmiotowych leków od powoda oraz pozostawienia ich pod dozorem powoda. Z uwagi na właściwości przedmiotu zabezpieczenia leku, specyficzne wymogi jego przechowywania oraz niemożliwość spełnienie tych wymogów przez pozwanego jako organu prowadzącego postępowanie karne zasadne było pozostawienie przedmiotowych leków pod dozorem powoda. Powód jako placówka lecznicza dawał bowiem rękojmię prawidłowego wykonania dozoru. Z powodu działań podjętych przez pozwaną Prokuraturę przedmiotowe leki stały się bezużyteczne w związku z czym po zakończeniu prowadzonego przez nią postępowania zostały one oddane przez pozwaną do utylizacji co spowodowało szkodę powoda. Gdyby natomiast leki te zostały pozostawione u powoda to po zwolnieniu zabezpieczenia oraz na podstawie decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia 17 stycznia 2007 roku powód mógłby je wykorzystać w działalności leczniczej co spowodowałoby że nie poniósłby szkody. Odnosząc się do tego stanowiska powoda wskazać należy, iż postępowanie karne dotyczyło leku w stosunku do którego Główny Inspektor Farmaceutyczny w dniu 9 listopada 2006 roku wydał decyzję o wstrzymaniu obrotem z uwagi na trwające postępowanie wyjaśniające związane ze stwierdzonymi podczas kontroli niezgodnościami w zakresie stosowania zasad Dobrej Praktyki Wytwarzania. W tym zakresie należy mieć na uwadze stanowisko wyrażone w treści uzasadniania postanowienia Sądu Okręgowego w J. G. z dnia 25 maja 2011 roku w sprawie o sygn. akt III Ko 55/11, gdzie Sąd Okręgowy wskazał, iż zgodnie z treścią opinii Głównego Inspektora Farmaceutycznego zabezpieczony lek nie może być zwrócony do dalszego obrotu i nie może być skierowany do badań jakościowych przez Państwową Inspekcję Farmaceutyczną i że lek ten winien zostać unieszkodliwiony. Również Sąd Okręgowy wskazał, iż z opinii Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia 25 września 2009 roku wynika, iż produkt ten stanowi zagrożenie dla życia i zdrowia pacjentów. W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, iż przechowywana substancja o nazwie C. stanowi źródło zagrożenia dla bezpieczeństwa powszechnego co uzasadnia powinność jego zniszczenia. Z uwagi na to, iż lek ten nie mógł być skierowany do dalszego obrotu i tym samym jak wskazywał powód wykorzystany w jego placówce brak jest przesłanek w ocenie Sądu do przypisania odpowiedzialności pozwanemu. W tym przedmiocie należy również mieć na uwadze cel działania pozwanego, który dokonując zabezpieczenia leku zabrał go z placówki powoda. Lek ten jak wynika z treści wskazanego wyżej orzeczenia Sądu Okręgowego w J. G. stanowił zagrożenie dla życia i zdrowia pacjentów i nie mógł być dopuszczony do obrotu. Mając powyższe na uwadze w ocenie Sądu brak jest przesłanek do przypisania pozwanemu bezprawności w działaniu i odpowiedzialności za szkodę. Tym samym Sąd oddalił powództwo w zakresie zapłaty kwoty 4.531,00 zł. Sąd nie uwzględnił przy rozpoznawaniu tej sprawy zarzutu przedawnienia roszczenia podnoszonego przez pozwanego w oparciu o art. 442 § 1 k.c. W ocenie Sądu bieg terminu przedawnienia roszczenia rozpoczął się w dniu 14 października 2011 roku tj. w dniu powzięcia informacji przez powoda o dokonaniu utylizacji leku, a nie jak wskazywał pozwany od dnia 29 listopada 2006 roku tj. od dnia dokonania zatrzymania leku przez pozwanego. Z uwagi na cofnięcie pozwu i zrzeczenie się roszczenia przez powoda w zakresie kwoty 1.449,90 zł Sąd umorzył postępowanie. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art.98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

Apelację od powyższego wyroku wniósł powód.

Zarzucał:

1)sprzeczność istotnych ustaleń Sądu Rejonowego z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia poprzez pominięcie faktu, iż Główny Inspektor Farmaceutyczny w swojej decyzji z dnia 17 stycznia 2007 r. wskazał, iż w wyniku inspekcji przeprowadzonej w podmiocie odpowiedzialnym za lek będący przedmiotem zabezpieczenia, nie doszło do zanieczyszczenia linii technologicznej - co było przesłanką wydania decyzji z dnia 9 listopada 2006 r., która została w konsekwencji uchylona a przez to niedostrzeżenie przez Sąd związku przyczynowego między działaniem pozwanego a nieprzydatnością leku do użytku,

1)  naruszenie prawa procesowego, tj. art. 233 § 1 k.p.c., polegające na dowolnej ocenie materiału dowodowego, tj. dowodu z opinii Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia 25 września 2009 r., polegające na uznaniu, że stwierdzone w niej zagrożenie dla życia i zdrowia pacjentów oraz potrzeba utylizacji leku C. nie ma związku z działaniem pozwanego, podczas gdy opinia ta potwierdza twierdzenia powoda, że lek ten stał się niebezpieczny w wyniku nieprawidłowego przechowywania w czasie zabezpieczenia,

3)naruszenie prawa materialnego, tj. art. 417 § 1 k.c, poprzez jego błędna wykładnię i uznanie, że w okolicznościach przedmiotowej sprawy działanie pozwanego nie miało charakteru bezprawnego i nie można mu przypisać odpowiedzialności za szkodę, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu prowadził do wniosku przeciwnego.

Wskazując na powyższe zarzuty, na podstawie art. 386 § 1 k. p. c, wnoszę o:

1)zmianę wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 4.531,00 zł, z ustawowymi odsetkami od dnia 15 października 2011 r. do dnia zapłaty,

2)zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania za I i II instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

3)uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sporu w niniejszej sprawie zostały ustalone przez Sąd I instancji prawidłowo, w oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy zaoferowany przez strony postępowania reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników. Z tej przyczyny Sąd II instancji ustalenia te w całości zaakceptował, przyjmując je za własne, bez konieczności ponownego ich przytaczania.

Na wstępie wskazać należy, że odpowiedzialność deliktowa Skarbu Państwa powstaje wówczas, gdy spełnione są łącznie jej trzy ustawowe przesłanki.: bezprawność działania lub zaniechania sprawcy przy wykonywaniu władzy publicznej, szkoda oraz adekwatny związek przyczynowy między bezprawnym zachowaniem strony a szkodą (art. 417 k.c.). Istotne jest, że nie każde naruszenie prawa stanowi podstawę odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa na gruncie art. 417§1 k.c. ale jedynie takie, które stanowiło warunek konieczny powstania uszczerbku poszkodowanego i którego normalnym następstwem w danych okolicznościach jest powstanie tej szkody (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 7 listopada 2013r., V CSK 519/12, LEX nr 1391709).

W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa za niezgodne z prawem działaniem władzy publicznej, przesłanka bezprawności oznacza naruszenie przez władzę publiczną przepisów prawa.

W przedmiotowej sprawie powód upatrywał tej bezprawności w fakcie, że pozwany wybrał niewłaściwy sposób zabezpieczenia leków i nie pozostawił je do przechowania u powoda, który jako placówka lecznicza dawał rękojmię prawidłowego dokonania dozoru, co wobec zapewnienia właściwych warunków przechowywania, nie powodowałoby utraty przez przedmiotowe leki przydatności do użycia. Zdaniem skarżącego pozwany swoim działaniem wyrządził powodowi szkodę, której można było uniknąć podejmując decyzje o sposobie zabezpieczenia podmiotowych leków, które nie spowodowałyby utraty ich zdatności do użycia.

Odnosząc się do powyższych twierdzeń powoda wskazać należy, że Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że działanie funkcjonariuszy pozwanego Skarbu Państwa nie mogą być uznane za niezgodne z prawem w rozumieniu art. 417 k.c. Przede wszystkim wskazać należy, że podjęte przez Policję w ramach prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w J. G. działania miały na celu zabezpieczenie prawidłowości prowadzonego przez organy ścigania postępowania przygotowawczego. Znajdowały one oparcie w przepisach kodeksu postępowania karnego.

W rozdziale 25 kodeksu postępowania karnego dotyczącego zatrzymania rzeczy w art. 217§1 wskazano, że rzeczy mogące stanowić dowód w sprawie lub podlegające zajęciu w celu zabezpieczenia kar majątkowych, środków karnych o charakterze majątkowym, przepadku, środków kompensujących albo roszczeń o naprawienie szkody należy wydać na żądanie Sądu lub prokuratora, a w wypadkach niecierpiących zwłoki – także na żądanie Policji lub innego uprawnionego organu.

Z art. 232 a §1 k.p.k. wynika natomiast, że przedmioty i substancje stanowiące niebezpieczne dla życia lub zdrowia, a w szczególności broń, amunicja, materiały wybuchowe lub łatwopalne materiały radioaktywne, substancje trujące, substancje psychotropowe lub ich preparaty oraz prekursory kategorii 1, a także wyroby tytoniowe i alkoholowe przechowuje się w miejscu i w sposób zapewniający ich należyte zabezpieczenie.

Znamiennym jest, że powód na żadnym etapie postępowania nie wskazał, które jego zdaniem przepisy procedury karnej przy dokonywaniu zatrzymania rzeczy zostały naruszone, wskazując, że sposób zabezpieczenia nie był właściwy.

Rozważyć zatem należało, czy działania pozwanego w świetle powołanych wyżej przepisów miały charakter legalny. O legalności działania Prokuratury nie może przesądzać jedynie końcowy wynik sprawy karnej, lecz brać należy pod uwagę okoliczności i dowody znane z chwili prowadzenia postępowania karnego przez organy ścigania. Podstawą czynności podjętych przez Policję stanowiła decyzja nr (...) Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia 9.11.2006r. oraz decyzja Prokuratora prowadzącego postępowanie przygotowawcze w sprawie V Ds. 28/06/Sp.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można uznać za bezprawne takie postępowanie, które polegało na fizycznym zebraniu leków od powoda, skoro przepis kodeksu postępowania karnego taki sposób zatrzymania przewidywał. Czynności organów ścigania, związanych z wypełnieniem ich ustawowych obowiązków, nie mają charakteru działań niezgodnych z prawem także wtedy gdy przeprowadzone postępowanie karne spowoduje dla uczestników tego postępowania negatywne konsekwencje. Obywatele i instytucje muszą bowiem w interesie ochrony dobra wspólnego – jakim jest bezpieczeństwo publiczne – ponieść ryzyko związane z legalnym wdrożeniem postępowania karnosądowego.

Innymi słowy nie można czynić pozwanemu zarzutu bezprawności wskazując, że wybrał on spośród możliwych ten, a nie inny sposób zabezpieczenia. Brak było bowiem skonkretyzowanych norm prawnych, które nakładałyby na pozwanego w okolicznościach sprawy obowiązek jednoznacznego postępowania.

Nie sposób dopatrzeć się bezprawności działania pozwanego również mając na względzie cel zatrzymania dowodów rzeczowych. Mianowicie jak wynika z postanowienia w przedmiocie dowodów rzeczowych Prokuratury Okręgowej z dnia 20.X.2009r. Prokuratura postanowiła uznać za dowód rzeczowy przedmiotowy leki i przechowywać je w magazynie Komendy Rejonowej Policji, ponieważ stanowiły one dowód w sprawie i miały zostać przekazane do badań toksykologicznych zleconych w sprawie.

Dodatkowo jedynie wskazać należy, że brak jest również związku przyczynowego między działaniem pozwanego a zaistniała szkodą. Zakończenie postępowania przygotowawczego, na potrzeby którego zostały zabezpieczone – jako dowody – produkty lecznicze, nie daje podstaw do zwrotu przez organy ścigania tych produktów celem dokonywania nimi dalszego obrotu.

Powyższe było związane ze szczególnymi wymogami dotyczącymi warunków leczniczych w związku z powyższym w dniu 17.01.2007r. Główny Inspektor Farmaceutyczny wydał decyzje,, uchylające decyzje z 9.11.2006r., zarzucając, że uchylenie tej ostatniej decyzji nie obejmuje swoim zakresem podmiotowych produktów leczniczych które zostały zwrócone do aptek przez pacjentów indywidualnych oraz produktów, które zostały zabezpieczone przez organy ścigania. Produkty te nie mogły być bowiem ponownie przedmiotem obrotu, oraz nie mogły być stosowane w lecznictwie. Szczegółowe uzasadnienie tej decyzji zawarte zostało w piśmie Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia 13.05.2009r. skierowanego do Prokuratora Krajowego.

Produkty lecznicze zabezpieczone lecznicze zabezpieczone - jako dowód - w związku z prowadzonym postępowaniem przygotowawczym są niejednokrotnie przechowywane w magazynach jednostek Policji, które po wykonaniu czynności procesowych objętych postępowaniem zgłaszają organom Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej chęć zwrotu produktów leczniczych będących przedmiotem zabezpieczenia. Opisana sytuacja ma miejsce np. w przypadku produktu leczniczego C. zabezpieczonego na potrzeby prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w J. G. śledztwa o sygn. V Ds. 28/06/S o czyn z art. 165 § 1 pkt 2 kodeksu karnego. W związku z prowadzonym postępowaniem organy ścigania dokonywały przejęcia produktu leczniczego C. od placówek świadczących usługi medyczne. Według stanu na dzień 24 lipca 2007 r. na potrzeby śledztwa zabezpieczono ok. (...) fiolek produktu leczniczego C. -informacja zawarta w piśmie (sporządzonym w dacie jw.) V Ds. 28/06/sp Prokuratury Okręgowej w J. G., skierowanym do (...) Szpitala (...) . (...)-(...) K., ul. (...)). Według stanu na dzień 4 lutego 2008 r. do zbadania pozostało łącznie (...) fiolek produktu leczniczego C. w dawkach 25, 100 i 250 mg - informacja zawarta w piśmie (sporządzonym w dacie jw.) V Ds. 28/06/sp Prokuratury Okręgowej w J. G., skierowanym do Prokuratury Rejonowej w N.. Organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej nie są uprawnione do kontroli warunków przechowywania zabezpieczonych - jako dowodów związku z postępowaniem Przygotowawczym. Brak możliwości dokonania oceny warunków przechowywania produktów leczniczych nie pozwala na stwierdzenie czy warunki te były zgodne z określonymi przez ustawę - Prawo farmaceutyczne, a tym samym - czy dany produkt leczniczy może stać się ponownie przedmiotem obrotu a jego stosowanie nie będzie powodowało zagrożenia życia i zdrowia ludzi.

Przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie kreślenia szczegółowych zasad i trybu wstrzymywania i wycofywania z obrotu produktów leczniczych i wyrobów medycznych regulują działania organów Państwowej Inspekcji farmaceutycznej w zakresie, zabezpieczenia produktu leczniczego w związku z dokonanym podejrzenia, produkt leczniczy nie odpowiada ustalonym dla niego wymaganiom jakościowym Zabezpieczenie produktu leczniczego przez Policję (w związku z prowadzonym postępowaniem przygotowawczym w sposób odmienny od określonego w powyższym rozporządzeniu powoduje, że produkt ten nie może zostać skierowany do badań jakościowych przez organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej. W konsekwencji organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej nie mogą podjąć działań przewidzianych w ustawie prawo farmaceutyczne polegających na wstrzymaniu i wycofaniu z obrotu produktu leczniczego.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że produkty lecznicza które były leczone - jako dowody - w związku z prowadzonym postępowaniem przygotowawczym po jego zakończeniu nie mogą stać się ponownie przedmiotem obrotu. Brak jest zatem podstaw do dokonywania w tym celu zwrotu produktów leczniczych przez organy ścigania.

Brak możliwości dokonania przez organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej i warunków przechowywania produktu leczniczego C. zabezpieczonego na potrzeby prowadzonego przez Prokuraturę Okręgową w J. G. śledztwa o sygn. V Ds 28/06/S o czyn z art. 165 § 1 pkt 2 kodeksu karnego powoduje, iż produkt ten nie
może stać się ponownie przedmiotem obrotu. Powyższe okoliczności uzasadniają przekazanie produktu leczniczego C. do unieszkodliwienia.

Reasumując treść decyzji Głównego Inspektora Farmaceutycznego z dnia 17.01. 2007r. oraz z jej uzasadnienia wskazuje na to, że bez względu na sposób zabezpieczenia leków, wszystkie produkty zabezpieczone dla potrzeb postępowania karnego przez organy ścigania przekazane zostały do utylizacji.

Byłoby to możliwe jedynie wówczas, gdyby zachowane zostały wymogi dotyczące przechowywania produktów leczniczych określone w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 26 lipca 2002r. w sprawie procedur(...) (...).

Zgodnie z § 4 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 26 lipca 2002 r. w sprawie procedur Dobrej Praktyki Dystrybucyjnej (Dz. U. Nr 144, poz. 1216) wydanego na podstawie art. 79 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.), produkty lecznicze przechowuje się zgodnie z następującym zasadami:

1)  produkty lecznicze przechowuje się w oryginalnych opakowaniach zbiorczych lub jednostkowych, w warunkach określonych przez podmiot odpowiedzialny;

2)  substancje farmaceutyczne bardzo silnie działające, przeznaczone do sporządzania leków recepturowych lub aptecznych przechowuje się w wydzielonych pomieszczeniach, miejscach lub w oddzielnych szafach odpowiednio zabezpieczonych;

3)  produkty lecznicze będące produktami silnie wonnymi, materiałami łatwopalnymi, żrącymi lub cuchnącymi, a także produkty lecznicze określone w art. 72 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceutyczne, przechowuje się w wydzielonych pomieszczeniach lub miejscach;

4)  środki odurzające i substancje psychotropowe przechowuje się zgodnie z odrębnymi przepisami;

5)  opakowania zawierające produkty lecznicze przechowuje się w odległości minimum 50 cm od urządzeń grzewczych i sufitu oraz 10 cm od ścian i podłogi. Przechowywanie produktów ¹ leczniczych w warunkach zgodnych z obowiązującymi przepisami jest elementem łańcucha legalnej dystrybucji produktów leczniczych, który stanowi gwarancję bezpieczeństwa ich stosowania. Łańcuch legalnej dystrybucji zapewnia fachowy nadzór nad obrotem, w tym również przechowywaniem produktów leczniczych. Ustawa - Prawo farmaceutyczne przewiduje dwie formy obrotu produktami leczniczymi: hurtowy i detaliczny. Obrót hurtowy prowadzą hurtownie farmaceutyczne oraz składy celne ¹ konsygnacyjne produktów leczniczych. Obrót detaliczny prowadzą apteki ogólnodostępne, punkty apteczne i placówki obrotu pozaaptecznego: sklepy zielarsko-medyczne, sklepy specjalistyczne zaopatrzenia medycznego i sklepy ogólnodostępne. Osobą odpowiedzialną za prowadzenie hurtowni farmaceutycznej oraz składu celnego i konsygnacyjnego produktów leczniczych jak również apteki ogólnodostępnej jest kierownik - farmaceuta spełniający wymogi określone w ustawie. Kierownikiem punktu aptecznego może być farmaceuta lub technik farmaceutyczny.

Na mocy art. 108 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo farmaceutyczne, nadzór nad jakością ¹ obrotem produktami leczniczymi, z wyłączeniem produktów leczniczych weterynaryjnych, sprawuje Państwowa Inspekcja Farmaceutyczna. Organami Państwowej Inspekcji farmaceutycznej są: Główny Inspektor Farmaceutyczny i wojewódzcy inspektorzy farmaceutyczni. Główny Inspektor Farmaceutyczny kieruje Państwową Inspekcją farmaceutyczną. Wojewódzki inspektor farmaceutyczny jest kierownikiem wojewódzkiej inspekcji farmaceutycznej, wchodzącej w skład zespolonej administracji wojewódzkiej.

Zgodnie z art. 109 pkt 3 ustawy - Prawo farmaceutyczne, do zadań Państwowej Inspekcji farmaceutycznej należy kontrolowanie aptek i innych jednostek prowadzących obrót detaliczny i hurtowy produktami leczniczymi i wyrobami medycznymi, o których mowa w § 108 ust. 1. Organy Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej, realizując uprawnienia w zakresie kontroli sprawdzają czy produkty lecznicze są przechowywane zgodnie z wymaganiami określonymi przez obowiązujące przepisy. Jeżeli kontrola wykaże naruszenie tych wymagań, właściwy organ wydaje decyzję nakazującą usunięcie stwierdzonych uchybień - na podstawie art. 120 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo farmaceutyczne.

Mając na względzie powyższe w ocenie Sądu Okręgowego samo pozostawienie leków w dyspozycji powoda (jako sposób zatrzymania) nie gwarantowały, że leki tak zabezpieczone wrócą do obrotu. Spełnione bowiem musiały zostać warunki, o których mowa w wyżej cytowanym Rozporządzeniu.

Reasumując, uznać należało, że działania pozwanego nie miały charakteru bezprawnego i nie stanowiły wyłącznej przyczyny, z powodu której powód poniósł szkodę, na którą się powołuje.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy bezzasadną apelację oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§2 k.p.c. Zasądzając od powoda na rzecz pozwanego kwotę 300 zł stanowiącą wynagrodzenie pełnomocnika reprezentującego pozwanego w postępowaniu apelacyjnym.