Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. w Szczecinie

sprawy M. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji ubezpieczonej

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 25 marca 2015 r. sygn. akt IV U 2310/13

oddala apelację.

SSA Beata Górska SSA Barbara Białecka SSA Zofia Rybicka - Szkibiel

Sygn. akt III AUa 454/15

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. decyzją z 4.09.2013 roku odmówił M. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (z ogólnego stanu zdrowia), ponieważ po pierwsze, Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z 26.08.2013 roku stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy, a po wtóre, organ rentowy ustalił, że ubezpieczona w okresie dziesięciolecia przed dniem złożenia wniosku rentowego, tj. od 14.03.2003r. do 13.06.2013r., udowodniła tylko 3 lata, 5 miesięcy i 15 dni okresów składkowych i nieskładowych, zamiast wymaganych co najmniej 5 lat stażu ubezpieczeniowego.

Ubezpieczona w odwołaniu od decyzji organu rentowego podniosła, że lekarze orzecznicy ZUS oparli orzeczenie jedynie na ocenie jej stanu zdrowia z chwili badania, pomijając dokumentację kardiologiczną oraz okoliczność, że nie toleruje wysiłku fizycznego, wobec czego potrzebuje pomocy rodziny. Jest też osobą niepełnosprawną. Zakwestionowała również odmowę uznania przez organ rentowy do stażu ubezpieczeniowego okresu pracy od 01.06.2009r. do 30.06.2009r. w Biurze Handlu Zagranicznego (...) spółka z o.o. i od 1994r. do 28.02.2006r. w Zespole Szkół Nr (...) w K..

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i podtrzymał argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 25 marca 2015 roku oddalił odwołanie.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych. M. S. urodziła się (...), posiada kwalifikacje nauczyciela języka francuskiego, pracowała na stanowisku specjalisty ds. exsperty, pracownika ds. cen, tłumacza. W dniu 1 lipca 2009r. M. S. uzyskała wpis do ewidencji działalności gospodarczej. Jako przedmiot działalności wskazała: pozostałą sprzedaż detaliczną prowadzoną poza siecią sklepową, straganami i targowiskami, działalność związaną z tłumaczeniami, działalność usługową związaną z administracyjną obsługą biura, opieką dzienną nad dziećmi, nauką języków obcych. Sąd I instancji ustalił, że w dniu 9 sierpnia 2007r. ubezpieczona złożyła wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. W toku postępowania przed sądem M. S. została zbadana przez biegłych lekarzy, którzy uznali ją zdolną do pracy. Z tych względów Sąd Okręgowy oddalił odwołanie ubezpieczonej od decyzji ZUS. W dniu 14 czerwca 2013r. ubezpieczona złożyła ponowny wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem z 12 lipca 2013r. Lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Od tego orzeczenia ubezpieczona odwołała się do Komisji Lekarskiej ZUS, która również orzeczeniem z 26 sierpnia 2013r. stwierdziła u ubezpieczonej brak niezdolności do pracy. W celu ustalenia stanu zdrowia i niezdolności do pracy ubezpieczonej Sąd Okręgowy przeprowadził dowody z 4 opinii:

- zespołu biegłych sądowych lekarzy o specjalności z zakresu interny i neurologii,

- zespołu biegłych sądowych lekarzy o specjalności z zakresu reumatologii, ortopedii, kardiologii i dodatkowego lekarza o spec. z zakresu neurologii,

- biegłego sądowego lekarza o specjalności z zakresu gastrologii (gastroenterelogii),

- biegłego sądowego lekarza o specjalności z zakresu pulmonologii, i w oparciu
o opinie ustalił, że rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia nie czynią jej niezdolną
do pracy, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi.

Sąd Okręgowy miał na uwadze, że biegły gastrolog dr n. med. Z. S. rozpoznał u ubezpieczonej przepuklinę rozworu przełykowego z refluksem żołądkowo przełykowym (bez objawów zapalenia przełyku), zespół jelita drażliwego (czynnościowe zaburzenia motoryki jelita grubego) torbiel wątroby w obrazie USG oraz przewlekłe zapalenie błony śluzowej żołądka i metaplazją jelitową w obrazie mikroskopowym (bez istotnego znaczenia klinicznego). Wymienione stany chorobowe przewodu pokarmowego nie powodują, takiego naruszenia sprawności organizmu, które czyniłyby ubezpieczoną niezdolną do pracy w charakterze pracownika umysłowego.

Nadto, biegli lekarze kardiolog, neurolog, ortopeda i neurolog rozpoznali u ubezpieczonej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa i kręgozmyk L4 – L5 leczony operacyjnie w lutym 2014r., wiotkość wielostawową (Zespół Ehlersa-Dentosa – typu II), nieistotną klinicznie niedoczynność zastawki mitralnej, zaburzenia rytmu serca w wywiadzie, chorobę zwyrodnieniową stawów bez istotnych ograniczeń funkcji ruchowej, gorączkę reumatyczną w wywiadzie, które to schorzenia nie czynią ubezpieczonej niezdolną do pracy.

Biegły pulmonolog rozpoznał u ubezpieczonej: astmę oskrzelową przewlekłą bez cech niewydolności oddechowej, nadwrażliwość na leki z różnych grup chemicznych w tym NLPZ, zespół jelita drażliwego w wywiadzie i polipa, obrzęki krtani w wywiadzie.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie . Przywołując treść art. 57 ust. 1, art. 58 ust. 1 pkt 5 i ust. 2, art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2015r., poz. 748, ze zm.) - zwaną dalej ustawą emerytalną - podniósł, że ubezpieczona posiada kwalifikacje pracownika umysłowego, w tym nauczyciela języka francuskiego, a z jednoznacznych opinii biegłych sądowych lekarzy wynika, że liczne schorzenia, na jakie cierpi ubezpieczona, nie ograniczają jej możliwości pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Biegli lekarze sądowi, wskazując na występujące u ubezpieczonej schorzenia, w sposób logiczny i przekonywujący uzasadnili swoje stanowisko. Sąd miał na uwadze, że biegli posiadają kwalifikacje odpowiednie dla oceny schorzeń, na które cierpi ubezpieczona, zbadali ubezpieczoną i dysponowali dokumentacją lekarką załączoną do akt sprawy. W opiniach uzupełniających biegli odnieśli się do zarzutów ubezpieczonej stawianych wydanym przez nich opiniom. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał sporządzone w sprawie opinie za miarodajne i przekonywujące. Wszyscy biegli jednoznacznie stwierdzili, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy i może pracować zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z uwagi na niespełnienie przez ubezpieczoną przesłanki niezdolności do pracy brak było podstaw do badania okresu zatrudnienia ubezpieczonej, wymaganego dla przyznania renty.

Sąd Okręgowy tak argumentując uznał zaskarżoną decyzję organu rentowego za prawidłową i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodziła się ubezpieczona. Zaskarżyła wyrok w całości. W złożonej apelacji wyrokowi zarzuciła, że:

1. w sprawie nie została rozpoznana kwestia wymaganego stażu pracy, choć po uwzględnieniu dwóch lat pracy, tj. od 1994 r. do 1996 r., w Zespole Szkół nr (...) w K., i okresu miesięcznego w firmie spedycyjnej (...), ubezpieczona posiada wymagany 5 letni staż ubezpieczeniowy w okresie ostatnich dziesięciu lat,

2. dokonano błędnej wykładni pojęcia pracy zgodne z poziomem posiadanych kwalifikacji, poprzez pominięcie okoliczności, że w K. nie ma pracy dla ubezpieczonej, gdyż nie ma zainteresowania językiem francuskim, przy problemach jakie istnieją w sektorze szkolnictwa, a jej wykształcenie jest na tyle specjalistyczne, że dla innych podmiotów gospodarczych poza szkolnictwem, jest ono nieistotne, co oznacza, że na lokalnym rynku pracy ubezpieczona jest osobą bez kwalifikacji. Zdaniem skarżącej, Sąd pominął okoliczność, że nie ma takiej pracy umysłowej, którą mogłaby wykonywać ubezpieczona,

3. wyrok został oparty na błędnych ustaleniach faktycznych, wynikłych z wadliwej opinii lekarza kardiologa, wydanej w oparciu o niekompletną dokumentację medyczną, tj. tylko tę , jaką dostarczyła ubezpieczona, choć nie były to wszystkie dokumenty.

Ubezpieczona przedstawia w dalszej części apelacji szereg schorzeń, na jakie obecnie cierpi oraz w jaki sposób ujawniają się i uniemożliwiają podjęcie pracy zarobkowej.

Wskazując na powyższe, apelująca wniosła o wyznaczenie innego zespołu biegłych sądowych, przeprowadzenie dowodu w postaci opinii lekarza genetyka, a także o przeprowadzenie postępowania dowodowego w celu ustalenie posiadania wymaganego stażu pracy, w tym dwóch lat pracy tj. od 1994 r. do 1996 r. w Zespole Szkół nr (...) w K., i okresu miesięcznego w firmie spedycyjnej (...).

Na rozprawie apelacyjnej z dnia 18.02.2016r. ubezpieczona oświadczyła, że posiada szereg nowych dokumentów medycznych, wydanych po dacie badania przez biegłych sądowych. Podkreśliła, że ma wiotki kręgosłup w związku z osteoporozą, a także schorzenia neurologiczne w postaci martwicznych miejsc w mózgu w wyniku mikro udarów, a które to okoliczności nie były podane przez ubezpieczoną podczas badania przeprowadzanego przez biegłych sądowych. Nie została uwzględniona przez kardiologa dokumentacja wskazująca na tachykardię, spadek ciśnienia, w tym wyniki badań holterowskich, karty informacyjnej leczenia szpitalnego z 2007r., choć dokumenty te zostały złożone do akt ZUS.

Ubezpieczona przedłożyła na rozprawie apelacyjnej dodatkową dokumentację medyczną (k.200-207).

Organ rentowy nie ustosunkował się do treści apelacji i nie zajął już stanowiska w sprawie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonej nie zasługiwała na uwzględnienie.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym zarzutów apelacyjnych, doprowadziła Sąd Apelacyjny do wniosku, że wyrok Sądu Okręgowego jest prawidłowy. Apelacja nie zawierała podstaw ani faktycznych, ani prawnych, które mogłyby doprowadzić do jej uwzględnienia. Podniesione w niej zarzuty nie zdołały podważyć ustaleń faktycznych, w tym rodzaju rozpoznanych schorzeń i ocen medycznych wyrażonych w opiniach biegłych sądowych. Sąd Apelacyjny uznał, że ustalenia faktyczne poczynione w tej sprawie w zakresie stanu zdrowia ubezpieczonej przez Sąd Okręgowy są prawidłowe. Sąd I instancji ustalając stan faktyczny oparł się na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, należycie go rozważył
i wskazał jakim środkom dowodowym dał wiarę, przedstawiając prawidłową ich ocenę, którą właściwie uargumentował. Całość podjętych ustaleń faktycznych Sądu pierwszej instancji przedstawiona w pisemnych motywach uzasadnienia wyroku zasługuje na pełną akceptację. Sąd Apelacyjny ustalenia te przyjmuje za własne. Nie ma więc konieczności ich ponownego szczegółowego przytaczania (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09). Należy przy tym podnieść, że w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności ubezpieczonej do pracy, postępowanie zmierzało do ustalenia, czy najpóźniej w dacie wydania zaskarżonej decyzji z dnia 04.09.2013r., występowały wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia, a zatem w zakresie stanu zdrowia i jego wpływu na zdolność do pracy zarobkowej. Późniejsze natomiast ewentualne pogorszenie stanu zdrowia ubezpieczonej, tj. po tej dacie wydanej decyzji, nie może wpływać na odmienne od zapadłego rozstrzygnięcie w sprawie. Brak było tym samym podstaw do uzupełniania materiału dowodowego w postaci przeprowadzenia nowych opinii biegłych sądowych na okoliczność schorzeń powstałych po dacie wydania zaskarżonej decyzji i obrazujących stan zdrowia po dacie tejże decyzji. Dlatego też, Sąd II instancji nie odnosił się do niego, mimo, że ubezpieczona przedłożyła na rozprawie apelacyjnej dokumenty medyczne, obrazujące stan zdrowia w maju 2014r. (206), w sierpniu 2014r. (k.205) oraz w 2015r. i 2016r. (k.200, 201, 202-203, 204,207). Nie było też uzasadnienia powołania nowego zespołu biegłych sądowych, gdyż wydane w sprawie opinie były w pełni wystarczające dla wyjaśnienia istoty sprawy. Taka potrzeba powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999r., sygn. I PKN 20/99, opubl. w OSNP z .2000r., Nr 22, poz. 807, LEX nr 43650). Zarzuty apelacji w ocenie Sądu Odwoławczego pozbawione są merytorycznego uzasadnienia i stanowią jedynie polemikę z prawidłową oceną zgromadzonego materiału dowodowego, abstrahując od obowiązujących w tej mierze regulacji prawnych. W postępowaniu sądowym ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i w takiej sytuacji sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych, choć też ostatecznie decyduje sąd, gdyż niezdolność do pracy ma znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (III UK 30/09, LEX nr 537018).

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy prawidłowo dopuścił dowody z opinii biegłych sądowych i w oparciu o te opinie zasadnie ustalił, że ubezpieczony nie jest choćby częściowo niezdolna do pracy najpóźniej w dacie decyzji, gdyż rozpoznane schorzenia, dysfunkcje i niedomogi nie powodują takiego naruszenia sprawności organizmu, aby prowadziły do utraty w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnie z posiadanymi przez ubezpieczoną rzeczywistymi kwalifikacjami zawodowymi, jako pracownika umysłowego. Sąd Apelacyjny podzielił dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę tych dowodów, przede wszystkim dlatego, że opinie odpowiadają na wszystkie pytania tezy dowodowej, oparte zostały na całokształcie materiału dowodowego sprawy, w tym obszernej dokumentacji medycznej oraz badaniu ubezpieczonej. Kwestie, na które zwraca uwagę ubezpieczona w środku zaskarżenia nie zdołały podważyć wiarygodności wydanych opinii czy wiedzy biegłych. W ocenie Sądu Apelacyjnego, biegli prawidłowo powiązali rozpoznania z wykształceniem i kwalifikacjami zawodowymi ubezpieczonej, jako pracownika umysłowego, logicznie wywodząc, że nie doszło do pogorszenia jej stanu zdrowia w porównaniu z poprzednim badaniem w sprawie w której wyrokiem Sądu Okręgowego w Koszalinie z dnia 9.01.2009r. oddalono odwołanie ubezpieczonej od decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, IV U 353/08, k. 107 a.r. Zdaniem Sądu Odwoławczego opinie biegłych lekarzy spełniają wszystkie wymagania stawiane przez Sąd opiniom biegłych i uwzględniają wymogi prawne stawiane przez ustawodawcę przy orzekaniu o niezdolności do pracy. Z treści zapisów zawartych w protokołach badań sądowo - lekarskich wynika – wbrew twierdzeniu apelacji - że biegli lekarze specjaliści opiniujący w sprawie zapoznali się z dokumentacją medyczną dotyczącą ubezpieczonej, a badanie przedmiotowe zostało przeprowadzone w sposób rzetelny, z tym, że najistotniejszą była dokumentacja dotycząca stanu zdrowia ubezpieczonej. Nie stwierdzono bowiem także w badaniu przedmiotowym u ubezpieczonej niedowładów, przy braku objawów ostrego zespołu bólowego, czy neurologicznych objawów ubytkowych, z chodem utykającym, lecz z niezaburzonym umięśnieniem kończyn, odruchami zachowanymi, objawami rozciągowymi ujemnymi, z chorobą zwyrodnieniową stawów, z obwodami jednakowymi, bez ograniczeń w ruchomości stawów, z jednakową siłą mięśni kończyn górnych i dolnych, odpowiednio równą, ze zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa oraz kręgozmykiem L4/L5, leczonym operacyjnie w 2014r., zespołem Ehlersa-Danlosa, typu II, lecz bez istotnego ograniczenia funkcji ruchowej, a nadto z niedomykalnością mitralną zastawki, lecz nieistotną klinicznie (nie powoduje objawów klinicznych, a jedynie wymaga obserwacji), a także z zaburzeniami rytmu serca, bez ujawnionych zaburzeń hemodynamicznych, z dolegliwościami o podłożu czynnościowym. Objawy astmy, po włączeniu leków sterydowych, uległy wyrównaniu, a rozpoznana astma oskrzelowa przewlekła występuje bez cech niewydolności oddechowej wraz ze spirometrią w normie. W zakresie upośledzenia sprawności narządu słuchu (niedosłuch po leczeniu gruźlicy) również i w tym przypadku nie doszło do znacznego naruszenia sprawności organizmu, gdyż ubezpieczona nosi aparat słuchowy bez zaburzeń komunikacji słownej. Wydane przez nich opinie są w ocenie Sądu Apelacyjnego jasne, spójne, a zawarte w nich wnioski o zdolności ubezpieczonej do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, są logiczne i przekonywująco uzasadnione. W obliczu wyników opinii biegłych sądowych dokonanych na podstawie badań ubezpieczonej, przedłożonej przezeń dokumentacji medycznej oraz w świetle aktualnej wiedzy medycznej, w sprawie nie ujawniono żadnych podstaw uzasadniających ustalenie choćby częściowej niezdolności ubezpieczonej do pracy zarobkowej w rozumieniu ustawy emerytalnej. Pracę jaką dotychczas wykonywała ubezpieczona, przy uwzględnieniu posiadanego przez nią wykształcenia, uzupełnionego do wyższego (licencjat), pozwalają na stanowcze stwierdzenie, że nie istnieją przeciwwskazania do wykonywania pracy dydaktycznej, czy jako tłumacz języka francuskiego. Zważywszy na podniesiony w apelacji zarzut pomijania przez biegłych sądowych nowej dokumentacji medycznej, należy wyjaśnić, że w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych Sąd pracy i ubezpieczeń społecznych rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji w granicach jej treści i przedmiotu, według stanu rzeczy w dniu jej wydania, a zatem przy weryfikacji decyzji uwzględnia się aktualny stan zdrowia badanego i zdolność do pracy, nie zaś istniejący po dacie wydania decyzji (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 2004 r., sygn. II UK 395/03, opubl. w OSNP 2005/3/43, M.P.Pr.-wkł. 2005/7/19, LEX nr 141848, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2006 r., sygn. I UK 154/05, LEX nr 272581, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 2009r., sygn. II UK 88/09, LEX nr 583816). Należy podkreślić, iż w postępowaniu wywołanym odwołaniem do sądu pracy i ubezpieczeń społecznych sąd rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej decyzji (art. 477 ¹⁴ § 2 i art. 477 ^14a k.p.c.) w granicach jej treści i przedmiotu. Decyzja odmawiająca prawa do renty rozstrzyga o braku prawa do tego świadczenia od dnia wniosku do dnia wydania decyzji i nie wypowiada się co do okresu późniejszego. Inaczej zatem niż w przypadku decyzji przyznającej świadczenie - nie rozstrzyga ona na przyszłość - poza okres zamknięty decyzją. Przedmiotem postępowania sądowego nie może być zatem prawo do renty za okres, którego nie obejmuje zaskarżona decyzja. Stan zdrowia ubezpieczonej oraz prawidłowość zawartego w decyzji organu rentowego rozstrzygnięcia dokonywana jest zatem według stanu rzeczy najpóźniej na dzień wydania decyzji – są to daty graniczne dla każdej - odrębnej tym samym – sprawy. Z tej przyczyny nie było też potrzeby powoływania biegłego z zakresu genetyki, na okoliczność ewentualnie mogącej wystąpić w przyszłości jakiekolwiek zmiany o podłożu genetycznym. W postępowaniu apelacyjnym Sąd Odwoławczy również ocenia bowiem legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005/3/43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581). Biorąc pod uwagę powyższą ocenę w zakresie braku spełnienia przesłanki niezdolności do pracy, zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że Sąd Okręgowy stosownie do treści art. 57 i art. 12 oraz art. 13 ustawy emerytalnej zasadnie oddalił odwołanie. Analiza akt postępowania wskazuje, że nie wystąpiło w niej również naruszenie przepisów prawa materialnego, które pośrednio zarzuca apelująca lub też które Sąd II instancji byłby zobowiązany wziąć pod uwagę z urzędu. Sąd Okręgowy, mimo lakoniczności rozważań prawnych, dokonał prawidłowej wykładni przepisów art. 12 ustawy emerytalnej. Bezzasadne jest przy tym twierdzenie ubezpieczonej, że nie posiada ona żadnych kwalifikacji zawodowych, skoro oprócz znajomości języka francuskiego, posiada wykształcenie wyższe oraz doświadczenie zawodowe, pozwalające na podjęcie pracy jako pracownik umysłowy. Należy podkreślić, że ubezpieczona nie spełniła również warunku z art. 58 ust. 1 cyt. ustawy, gdzie wskazano, że warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2 ppkt 5 tej ustawy osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Zgodnie z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy okres, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy. Ubezpieczona formułowała co prawda zarzut braku ustalenia posiadania wymaganego 5 letniego stażu, a dokumenty zgromadzone w aktach rentowych i medycznych nie dawały też podstaw do kwestionowania ustaleń poczynionych w pierwszej instancji. Zgodnie z art. 100 ust. 1 ustawy emerytalnej prawo do świadczeń określonych w tej ustawie powstaje z dniem spełnienia się wszystkich warunków wymaganych do jego nabycia. Wówczas, na wniosek osoby uprawnionej, organ rentowy wydaje decyzję o przyznaniu prawa (art. 116 i art. 118 ustawy emerytalnej). Niespełnienie przez wnioskodawcę wszystkich ustawowych warunków koniecznych do przyznania świadczenia powoduje wydanie decyzji odmownej. Wydanie takiej decyzji następuje również wtedy, gdy nie została spełniona chociażby jedna z ustawowych warunków niezbędnych do przyznania świadczenia. Nie jest dopuszczalne w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych wydanie wyroku ustalającego spełnienie przez wnioskodawcę niektórych warunków wymaganych do nabycia prawa do świadczenia i przyznającego to świadczenie pod warunkiem spełnienia pozostałych warunków w przyszłości (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 lutego 2010 r., I UK 262/09, LEX nr 585728). Skoro ubezpieczona nie spełniła warunku niezdolności do pracy, to zbędne było czynienie dalszych ustaleń co do przesłanki posiadania niezbędnego stażu ubezpieczeniowego. Należy jednocześnie podkreślić, że praca od 1994 r. do 1996 r., w Zespole Szkół nr (...) w K. nie mogła podlegać uwzględnieniu w okresie ostatnich dziesięciu lat przed dniem złożenia wniosku rentowego z dnia 14.06.2013r., gdyż praca w 1994-1996 r., nie mieści się w przedziale czasowym 14.06.2013r. – 14.06.2003r. Ubezpieczona tym samym nie wykazała, aby w okresie ostatnich dziesięciu lat od dnia złożenia wniosku rentowego posiadała wymagane 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych. Nie została zatem spełniona przesłanka z art. 57 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy emerytalnej.

W nawiązaniu do kwestii poruszonych w apelacji, tj. m.in. osobistych odczuć ubezpieczonej co do stanu jej zdrowia, co do prowadzonego procesu leczniczego
i związanych z tym trudności, czy własnych ocen wyrażanych przez ubezpieczoną co do jej kwalifikacji zawodowych, Sąd Apelacyjny podziela pogląd prawny wyrażony przez Sąd Najwyższy, że Sąd drugiej instancji jest obowiązany zamieścić w swoim uzasadnieniu takie elementy, które ze względu na treść apelacji i zakres rozpoznania są potrzebne do rozstrzygnięcia sprawy, ale nie ma zarazem obowiązku wyrażania szczegółowego stanowiska odnośnie wszystkich poglądów prezentowanych przez strony, jeżeli nie mają one istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy (por. postanowienie SN z 16 marca 2012 r., IV CSK 373/11, Lex nr 1169841, wyrok SN z 29 października 1998 r., II UKN 282/98, OSNP 1999/23/758, Lex nr 38240). Z tego względu, mimo rozbudowanych i zawierających szereg spostrzeżeń apelacji, Sąd Apelacyjny odniósł się szczegółowo tylko do zagadnień istotnych z punktu widzenia niniejszej sprawy i poprzestał na ogólnym nieuwzględnieniu podnoszonych w sprawie okoliczności drugorzędnych.

Reasumując, ubezpieczona nie spełniła wszystkich ustawowo wymaganych przesłanek, koniecznych przy ubieganiu się o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy. Słusznie zatem Sąd pierwszej instancji stwierdził brak podstaw do przyznania dochodzonego prawa. Mając na uwadze przedstawioną argumentację Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, jako niezasadną.

SSA Beata Górska SSA Barbara Białecka SSA Zofia Rybicka - Szkibiel