Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy w Słupsku, Wydział IX Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Hubert Odelski

Protokolant: sekr. sądowy Ewelina Miechówka

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2016 r. w Słupsku,

na rozprawie

sprawy z powództwa J. F.

przeciwko pozwanej A. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt IX C 510/15

UZASADNIENIE

Powód J. F. wniósł przeciwko pozwanej A. W. o zapłatę 10.000 zadośćuczynienia, wskazując w uzasadnieniu, iż pozwana była biegłą sądowa z zakresu psychologii, która w toczącym się postępowaniu karnym przeciwko powodowi, wydała w jego ocenie nieprawdziwą i niekorzystną dla niego opinię, na podstawie której powód skazany został na karę wieloletniego pozbawienia wolności

Pozwana A. W. wniosła o oddalenie powództwa, podnosząc iż jako biegły sądowy, wykonywała czynności, do których powołana została przez sąd w postępowaniu karnym na podstawie prawa i w oparciu o specjalistyczną wiedzę jaką posiada z dziedziny psychologii. Ponadto Sąd w postępowaniu karnym dokonał autonomicznej oceny miarodajności przedmiotowej opinii, której nie musiał przyjąć za odpowiednią dla okoliczności sprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

Sąd Rejonowy w Słupsku, w sprawie z oskarżenia publicznego sygn. akt XIV K 369/12, skazał J. F. na karę pozbawienia wolności.

(dowód: bezsporne)

W toku postępowania karnego, powołaną do sprawy została biegła sądowa A. W., która wykonując zlecenie Sądu, wydała opinię z zakresu psychologii. Sąd uznał opinię za miarodajną dla oceny okoliczności ustalonych w sprawie i jako rzetelną, fachową, kompleksową i logiczną, włączył w poczet materiału dowodowego, jako podstawę uznania J. F. za winnego zarzucanego mu czynu.

(dowód: akta XIV K 369/12)

Orzeczenie Sądu Rejonowego podlegało ocenie formalnej i merytorycznej Sądu II instancji. Ostatecznie, wyrok skazujący J. F. na karę pozbawienia wolności, uprawomocnił się, a sam skazany odbywa aktualnie orzeczoną karę.

(dowód: bezsporne, akta XIV K 369/12 )

Sąd zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, zaś zgodnie z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

-2-

Jak wynika z powyższego kwestię ciężaru dowodu ( onus probandi) reguluje art. 6 k.c. i 232 k.p.c. W procesie ciężar dowodu stanowi wymaganie dostarczenia sądowi dowodów potwierdzających przytoczone fakty pod rygorem przegrania procesu. Ciężar dowodu jest ważnym elementem systemu ciężarów procesowych. Odnosi się on zarówno do powoda, jak i pozwanego. Obok ciężaru dowodu strony obciąża także wymaganie przytoczenia okoliczności faktycznych.

W doktrynie powszechnie wyróżnia się ciężar dowodu w znaczeniu formalnym oraz w znaczeniu materialnym. Ciężar dowodu w znaczeniu formalnym (subiektywnym) określa, która ze stron ma przedstawić lub wskazać środki dowodowe na poparcie twierdzeń o faktach. W ograniczonym zakresie środki dowodowe mogą być poszukiwane także przez sąd. Ciężar dowodu w znaczeniu materialnym (obiektywnym), zwany także ciężarem ustalenia, odnosi się do ustalenia, jakie skutki dla praw i obowiązków stron procesu pociąga za sobą nieudowodnienie twierdzeń przez nich sformułowanych. Konsekwencje procesowe ponosi strona, na której zgodnie z art. 6 k.c. spoczywał ciężar dowodu.

Obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony. Zmiany w Kodeksie dokonane ustawą z 1 marca 1996 r. (Dz.U. Nr 43, poz. 189) zmierzały przede wszystkim do zwiększenia kontradyktoryjności postępowania sądowego i przerzucenia na strony procesowe odpowiedzialności za wynik procesu cywilnego (por. uwagi do art. 3). Należy zatem obecnie przyjąć, że strona ma obowiązek wyraźnego powołania konkretnego środka dowodowego. Ciężar tzw. instruowania, spoczywający na stronach, jest ciężarem procesowym. Jednocześnie rzeczywistego znaczenia nabierają reguły rozkładu ciężaru dowodu, wynikające z art. 6 k.c.

W orzeczeniu z 7 października 1998 r., II UKN 244/98, LexPolonica nr 342592 (OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662), Sąd Najwyższy stwierdził nawet, że od 1 lipca 1996 r. nastąpiło zniesienie zasady odpowiedzialności sądu za wynik postępowania dowodowego. W orzeczeniu z 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, LexPolonica nr 318214 (OSNC 1997, nr 6-7, poz. 76, z glosą A. Zielińskiego, Pal. 1998, nr 1-2, s. 204 i n.), Sąd Najwyższy stwierdził, że przy rozpoznawaniu sprawy na podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego

zmienionych ustawą z 1 marca 1996 r. o zmianie Kodeksu postępowania cywilnego... (Dz.U. Nr 43, poz. 189 ze zm.) rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

W niniejszej sprawie już po dokonaniu analizy dowodów przedstawionych w pozwie, nie ma zdaniem Sądu wątpliwości, iż całe stanowisko powoda, stanowi jedynie prywatną polemikę powoda z ustaleniami poczynionymi w toku postępowania karnego, jaki toczyło się przeciwko jego osobie.

-3-

Powód nie przedstawił, a nawet nie uprawdopodobnił w najmniejszym choćby stopniu, iż opinia biegłej – pozwanej, nie polegała na prawdzie.

Sąd ponadto, będąc na mocy art 11 k.p.c., związanym prawomocnym orzeczeniem karnym co do winy, nie może prowadzić czynności procesowych, które zmierzałyby odmiennych ustaleń, co do winy powoda, albowiem zgodnie z jego treścią ustalenia wydanego w postępowaniu karnym prawomocnego wyroku skazującego co do popełnienia przestępstwa wiążą sąd w postępowaniu cywilnym.

Nie sposób przy tym nie zgodzić się ze stanowiskiem pozwanej, iż wykonywała czynności, do których powołana została przez sąd w postępowaniu karnym na podstawie prawa i w oparciu o specjalistyczną wiedzę jaką posiada z dziedziny psychologii, a ponadto Sąd w postępowaniu karnym dokonał autonomicznej oceny miarodajności przedmiotowej opinii, której nie musiał przyjąć za odpowiednią dla okoliczności sprawy.

Ocena Sądu karnego obu instancji, jest tu jednoznaczna.

Mając powyższe na względzie, należało stwierdzić, iż całkowicie brak jest podstaw tak formalnych jak i merytorycznych, dla innego rozstrzygnięcia sprawy, niźli orzeczenie jak w wyroku. Powód, w żadnym stopniu, nie wykazał okoliczności podnoszonych w złożonym przez siebie pozwie.

Pozwana A. W., pomimo iż wygrała proces nie wniosła o zapłatę na swoją rzecz kosztów postępowania, a sam powód zwolniony był od nich w całości, stąd nie orzekano w tym zakresie.