Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Inowrocławiu IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2015 r. w Inowrocławiu

sprawy z powództwa J. N.

przeciwko Skarb Państwa- S. R.wŚ.

o wynagrodzenie i odszkodowanie

O d d a l a powództwo.

Sygn. akt IV P 92/15

UZASADNIENIE

Powódka J. N. pracująca jako kurator sądowy żądała zasądzenia od pozwanego S. R.w Ś.określonych w pozwie kwot, jako różnicy między wynagrodzeniem otrzymanym a wynagrodzeniem jakie winna otrzymywać po ich zwaloryzowaniu za rok 2010,2011,2012 i 2013 w łącznej kwocie 19.909,22 złotych.

Pozwany nie uznał powództwa i wniósł o jego oddalenie, podnosząc, że na realizacją art. 14 ust. 1 b ustawy o kuratorach sądowych, na którym opierają się pozwy w zakresie waloryzacji wynagrodzeń mają wpływ regulacje dot. kształtowania wynagrodzeń w sferze budżetowej i za te okresy przepisy nie przewidywały takiej waloryzacji.

Sąd zawiesił postępowanie do czasu wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie zgodności z Konstytucją w zakresie pozbawienia pracowników prawa do wypłaty zwaloryzowanego wynagrodzenia za pracę w latach 2010,2011, 2012 i 2013 według norm określonych w art. 4 ust. 2 , art. 6 ust. 2 Ustawy o Kuratorach Sądowych.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z dnia 11 lutego 2015 r. w sprawie P 44/13 umorzył postępowanie.

Sąd podjął zawieszone postępowanie w sprawie.

Powódka wniosła również roszczenie alternatywne, żądając zasądzenia takiej samej kwoty tj. 19.909, 22 złotych tytułem odszkodowania za nierówne traktowanie w zatrudnieniu powołując się na art. 18 ^3a kp.

Pozwany wniósł o oddalenie powództwa powołując się na swoje stanowisko w odpowiedzi na pozew dot. wynagrodzenia.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powódka wywodzi swoje roszczenie z art. 14 ust. 1 b Ustawy z dnia 27.07.2001 r. o Kuratorach Sądowych ( Dz. U. z 2001 r, Nr 98, poz. 1071 ze zm.)

Przepis ten stanowi, że kwota bazowa począwszy od 2004 r. jest waloryzowana corocznie średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń ustalonym na podstawie przepisów o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej.

Trybunał Konstytucyjny, mimo iż postanowieniem z dnia 11 lutego 2015 r. umorzył postępowanie co do udzielenia odpowiedzi na pytanie prawne ( trzech sądów), co do zgodności z Konstytucją między innymi art. 14 ust. 1 b Ustawy o Kuratorach Sądowych, w zakresie pozbawienia pracowników ( kuratorów sądowych) prawa do wypłaty zwaloryzowanych wynagrodzeń za lata 2010,2011,2012 i 2013, w obszernym uzasadnieniu odniósł się co do zasadności lub nie w zakresie podstawy prawnej waloryzacji.

Trybunał stwierdził, że wynagrodzenia pracowników sądów i prokuratury oraz kuratorów sądowych są waloryzowane średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń, który jest ustalany corocznie w ustawie budżetowej. Natomiast wskazane przez pytające sądy art. 44 ust. 1 ustawy okołobudżetowej z 2010 r., art. 24 ust. 1 pkt 1 ustawy okołobudżetowej z 2011 r. i art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy okołobudżetowej z 2012 r. nie określają średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń, za pomocą którego dokonywana jest waloryzacja wynagrodzeń za pracę powodów, ani sposobu jego ustalania. W konsekwencji przepisy te nie znajdą zastosowania przy wydawaniu rozstrzygnięcia w sprawach, które stały się podstawą do sformułowania pytań prawnych

Trybunał zwrócił uwagę, że ewentualne orzeczenie stwierdzające niekonstytucyjność art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2010, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2011, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2012 i art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 doprowadziłoby do sytuacji, w której za niezgodne z Konstytucją zostałyby uznane i tym samym wyeliminowane z porządku prawnego przepisy ustaw budżetowych, określające wysokość średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń w latach 2010-2013.

Jednocześnie wciąż obowiązywałyby art. 14a u.p.s.p., art. 14 ust. 1b u.k.s. i art. 4 ust. 2 u.k.w., zgodnie z którymi wynagrodzenie za pracę pracowników sądów i prokuratury oraz kuratorów sądowych jest waloryzowane lub podwyższane średniorocznym wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń. Obowiązywałby także art. 9 ust. 1 pkt 3 u.k.w., który wskazuje, że powyższy wskaźnik ustalany jest w ustawie budżetowej.

W takim hipotetycznym stanie normatywnym pytające sądy nadal byłyby zobowiązane do przyjęcia, że podwyższenie wynagrodzenia za pracę powodów winno nastąpić – stosownie do art. 14a u.p.s.p., art. 14 ust. 1b u.k.s. i art. 4 ust. 2 u.k.w. – tylko na podstawie średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń. Z kolei jedynym sposobem ustalenia przez pytające sądy tego wskaźnika byłoby, stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 3 u.k.w., jego odczytanie z odpowiednich przepisów ustaw budżetowych, które jednak zostałyby usunięte z porządku prawnego w wyniku wyroku Trybunału. W aktualnym stanie prawnym jednocześnie brak jest normy prawnej, która pozwoliłaby na ukształtowanie wysokości waloryzacji wynagrodzenia za pracę pracowników sądów i prokuratury oraz kuratorów sądowych inaczej, niż na podstawie średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagrodzeń określonego w ustawie budżetowej.

Trybunał uznał, że ewentualne orzeczenie stwierdzające niekonstytucyjność art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2010, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2011, art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2012 i art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej na rok 2013 doprowadziłoby do powstania luki prawnej, wymagającej interwencji legislacyjnej, a nie do ukształtowania takiego stanu prawnego, który pozwalałby pytającym sądom na odmienne rozstrzygnięcie w toczących się sprawach. Dodatkowo wypełnienie owej luki mogłoby przyjąć różny kształt, ze względu na swobodę działania ustawodawcy, niekoniecznie zgodny z oczekiwaniami stron postępowania.

Trybunał stwierdził, że jeżeli zaskarżone zostały przepisy ustaw budżetowych, które utraciły już moc obowiązującą, bowiem skonsumowały się z upływem danego roku budżetowego, a hipotetyczne orzeczenie o niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów nie doprowadziłoby do zmiany sytuacji prawnej osób, których sprawy są rozpatrywane przez pytające sądy, nie jest również spełniona przesłanka konieczności wydania wyroku w celu ochrony konstytucyjnych praw lub wolności.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, należy stwierdzić, że brak jest podstawy prawnej, tj. ustawy okołobudżetowej za okresy objęte sporem, które za dany rok określiłyby wskaźnik waloryzacji wynagrodzeń. Również powódka jest świadoma takiego stanu rzeczy, gdyż w uzasadnieniu pozwu podała również, że ustawodawca w budżecie za rok 2011,2012 i 2013 nie przewidział wzrostu wynagrodzeń sektora publicznego , a w 2010 r. ukształtował go na poziomie niższym niż wskaźnik inflacji za rok 2009 r.

Odnośnie żądania odszkodowania za nierówne traktowanie w zatrudnieniu powódka wywodzi je z art. 18 ^3a kp.

Zgodnie z art. 18 ^3a . § 1 pracownicy powinni być równo traktowani w zakresie nawiązania i rozwiązania stosunku pracy, warunków zatrudnienia, awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w szczególności bez względu na płeć, wiek, niepełnosprawność, rasę, religię, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także bez względu na zatrudnienie na czas określony lub nieokreślony albo w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy.

§ 2. Równe traktowanie w zatrudnieniu oznacza niedyskryminowanie w jakikolwiek sposób, bezpośrednio lub pośrednio, z przyczyn określonych w § 1.

Natomiast według art. 18 ^3b. § 1. za naruszenie zasady równego traktowania w zatrudnieniu, z zastrzeżeniem § 2-4, uważa się różnicowanie przez pracodawcę sytuacji pracownika z jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 ^3a § 1, którego skutkiem jest w szczególności:

2) niekorzystne ukształtowanie wynagrodzenia za pracę lub innych warunków zatrudnienia albo pominięcie przy awansowaniu lub przyznawaniu innych świadczeń związanych z pracą.

W przedmiotowej sprawie powódka podniosła w toku rozprawy, że dyskryminacja polegała na nierównym traktowaniu w ten sposób, że niektórzy pracownicy wymiaru sprawiedliwości tj. sędziowie otrzymali zrewaloryzowane wynagrodzenie. Jednocześnie podała, że nikt z kuratorów zawodowych pracujących u pozwanego nie otrzymał zrewaloryzowanego wynagrodzenia.

Roszczenie powódki odnośnie roszczenia alternatywnego nie jest zasadne.

Dyskryminacja odnosi się do danego zakładu pracy a odnośnie dyskryminacji w zakresie wynagrodzenia odnosi się do danej grupy zawodowej, co do której wynagrodzenie kształtują te same przepisy.

Niewątpliwie wynagrodzenie powódki jako kuratora sądowego wynika z innej podstawy prawnej ( omówionej w uzasadnieniu) niż wynagrodzenie sędziów.

W świetle powyższych ustaleń Sąd stwierdził brak podstawy prawnej do zwaloryzowania wynagrodzeń powodów lub zasądzenia odszkodowania z tytułu dyskryminacji i dlatego oddalił powództwo – jak w wyroku.

Sędzia