Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt.

VI U 859/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia

2 lutego 2015r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

na rozprawie w składzie:

Przewodniczący:

SSO Maciej Flinik

Protokolant:

st. sekr. sądowy Agnieszka Kozłowska

po rozpoznaniu w dniu

2 lutego 2015r.

w B.

odwołania

J. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia

25 lutego 2014 r.

17 marca 2014 r.

4 grudnia 2014 r.

Nr

(...)

w sprawie

J. W.

przeciwko:

Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę

oddala odwołanie

Sygn. akt VI U 859/14 UZASADNIENIE

Ubezpieczony J. W. wniósł odwołani e od decyzji (...) Oddział w B. z 17 marca 2014 r., którą organ rentowy przeliczył jego rentę, nie uwzględniając jednak żądanej przezeń kwoty bazowej – 3080, 84. W uzasadnieniu ubezpieczony podnosił, iż pozwany przyjął kwotę bazową z 2008 r. , kiedy to ubezpieczony po raz pierwszy wystąpił z wnioskiem o rentę, co jego zdaniem jest sprzeczne z ustawą. Wskazał, iż część wynagrodzenia otrzymał dopiero po przyznaniu renty ( kwota 863 , 70 zł wypłacona dopiero w dniu 24 października 2008 r. tytułem wyrównania zaniżonych zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego ). Nadto w trakcie odwoływania się od decyzji ZUS z 2008 r. , kiedy to odmówiono mu prawa do renty przyznano mu zasiłek dla osób bezrobotnych, co jego zdaniem również powinno być traktowane jako zarobek. Ubezpieczony wskazał, iż fakt zaniżania zasiłku chorobowego i świadczenia chorobowego , o czym ZUS wiedział , a których sam po spłacie tych świadczeń nie uwzględnił i nie przeliczył, uważa za błąd organu rentowego skutkujący zastosowaniem art. 133 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany wniósł o jego oddalenie. Powołał się przy tym na treść art. 110 ustawy o emeryturach i rentach z FUS wskazując, iż w przypadku ubezpieczonego przesłanka dotycząca wyliczenia wskaźnika z lat choćby częściowo przypadających po przyznaniu świadczenia nie została spełniona . Kwoty zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego wypłacone zostały w 2008 r. i zgodnie z dostarczonymi zaświadczeniami od pracodawcy zostały doliczone do lat , których dotyczą. Odnośnie zasiłku dla bezrobotnych pozwany argumentował, iż wskaźnik podstawy wymiaru wylicza się z lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok , w którym złożono wniosek.

W kolejnych pismach ubezpieczony podtrzymał dotychczasowe stanowisko. Organ rentowy w odpowiedzi na żądanie wypłaty wyższego świadczenia za ostatnie 3 lata stwierdził, iż nowe wyliczenia mogły zostać dokonane dopiero po uzyskaniu informacji w przedmiocie wynagrodzeń z okresu, który był wzięty do podstawy zasiłków. W odniesieniu do kwestii zasiłku dla osób bezrobotnych, pozwany wskazał, iż zasiłek ten pobrany przez ubezpieczonego za okres od 1 kwietnia do 31 sierpnia 2008 r. został zwrócony na konto ZUS w związku z przyznaniem ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 4 grudnia 2014 r. organ rentowy wydał decyzję, którą wobec dokonanej przez pracodawcę korekty i dokonanego na tej podstawie przeliczenia ( na podstawie decyzji z 17 marca 2014 r. ) spłacono przeliczoną należność za 3 lata wstecz licząc od daty wniosku o przeliczenie ( od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. )

Ubezpieczony zaskarżył również tą decyzję, nadal domagając się uwzględnienia przy przeliczeniach wskazywanej nowej kwoty bazowej.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje :

Stan faktyczny w sprawie pozostawał bezsporny. Ubezpieczony J. W. w okresie od czerwca 2007 r. do 1 marca 2008 r. pobierał świadczenie rehabilitacyjne. W okresie poprzedzającym w/w – ny korzystał z zasiłku chorobowego. 7 listopada 2008 r. wpłynęło do ZUS z zakładu pracy ubezpieczonego nowe zaświadczenie ZUS Z – 3 , z którego wynika, iż zakład pracy nie wykazał wypłaconych premii. Dokonano ponownego przeliczenia podstawy i dnia 7 listopada 2008 r. wyrównano zasiłek chorobowy i świadczenie rehabilitacyjne za wskazany wyżej okres przekazując ubezpieczonemu kwotę 2032,92 zł. Różnica świadczeń z ubezpieczenia społecznego wyniosła za rok 2006 – 863 zł, za rok 2007 – 1256,02 zł. Ubezpieczonemu przyznano od dnia 2 marca 2008 r. prawo do renty , z której ubezpieczony korzystał do dnia 27 stycznia 2014 r. Wskaźnik wysokości ustalono z uwzględnieniem lat 1997 – 2006 na 87, 88 %. Decyzją z dnia 25 lutego 2014 r. przyznano ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 lutego 2014 r. do 31 stycznia 2015 r. Ubezpieczony zakwestionował samo wyliczenie przyznanego świadczenia, w związku z czym w dniu 17 marca 2014 r. wydano kolejną decyzję wyjaśniającą sposób obliczenia świadczenia, która to decyzja stanowi przedmiot rozpoznania w niniejszej sprawie. Do wyliczenia świadczenia przyjęto kwotę bazową wynoszącą 2275,37 zł czyli w wysokości obowiązującej w dniu przyznania ubezpieczonemu prawa do renty ( od 2 marca 2008 r. ) . Przyjęto wskaźnik wyliczony z 20 lat z całego okresu ubezpieczenia ( lata 1988 – 2007 ) wynoszący 88, 17 %. Zasiłek dla osób bezrobotnych pobrany przez ubezpieczonego za okres od 1 kwietnia do 31 sierpnia 2008 r. został zaliczony ( jako wypłata zaliczkowa ) na poczet przyznanej mu za ten sam okres, za który został pobrany renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 4 grudnia 2014 r. organ rentowy wobec dokonanej przez pracodawcę korekty i dokonanego na tej podstawie przeliczenia ( na podstawie decyzji z 17 marca 2014 r. ) orzekł o spłacie przeliczonej należność za 3 lata wstecz licząc od daty wniosku o przeliczenie ( od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r. ) , nadal przyjmując dotychczasową kwotę bazową.

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie. Argumentacja ubezpieczonego jest zupełnie chybiona. W / w- ny nie spełnia przesłanki określonej w art. 110 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń ( tekst jednolity DZ.U. 2013 poz. 1440 ), co dopiero pozwoliłoby przeliczyć wysokość przyznanego mu świadczenia wg nowej kwoty bazowej. Punkt wyjścia do wszelkich rozważań co do zasadności argumentacji ubezpieczonego musi stanowić ten właśnie art. 110 ust. 1 , który stanowi, iż wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15, z uwzględnieniem ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego. W ust. 2 przepis ten stanowi, iż warunek posiadania wyższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru nie jest wymagany od emeryta lub rencisty, który od dnia ustalenia prawa do świadczenia do dnia zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie świadczenia, w myśl ust. 1, nie pobrał świadczenia wskutek zawieszenia prawa do emerytury lub renty lub okres wymagany do ustalenia podstawy przypada w całości po przyznaniu prawa do świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wynosi co najmniej 130%. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, iż ubezpieczony wbrew temu co utrzymuje w istocie nigdy nie wskazał podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającej w całości lub w części po przyznaniu świadczenia ( czyli po 2 marca 2008 r. ). Domaga się on bowiem cały czas przyjęcie swoistej przyjęcia fikcji - potraktowania jako podstawy wymiaru składki przypadającej po przyznaniu świadczenia ( renty ) - otrzymanego ( wypłaconego ) wprawdzie po wskazanej wyżej dacie ( po marcu 2008 r. ) , ale przysługującego mu z tytułu świadczeń z ubezpieczenia społecznego wymagalnych jeszcze przed przyznaniem mu renty wyrównania zasiłku chorobowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego ( świadczeń pobranych w pierwotnej , zbyt niskiej wysokości już w latach 2006 – 2007 w kwocie łącznie 2032,92 - 863 zł plus 1562,02 zł ). Nie ma zatem – co słusznie podnosi ZUS - jakichkolwiek podstaw do zastosowania art. 110 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, który to przepis jako jedyny umożliwia przyjęcie kwoty bazowej z daty złożenia wniosku o przeliczenie. Nie ma również żadnych podstaw do uznania za takową podstawę wymiaru składki przypadającą po przyznaniu świadczenia pobranego przez ubezpieczonego zasiłku dla osób bezrobotnych, ten bowiem na skutek przyznania ubezpieczonemu za ten sam okres renty został ( jako nienależny ) zwrócony ( rozliczony z przyznanym świadczeniem rentowym ). Art. 78 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy stanowi , iż w przypadku przyznania bezrobotnemu lub osobie, o której mowa w art. 43, prawa do emerytury, świadczenia przedemerytalnego, renty z tytułu niezdolności do pracy lub służby, o której mowa w art. 71 ust. 2 pkt 1, renty szkoleniowej, renty socjalnej, zasiłku macierzyńskiego, zasiłku w wysokości zasiłku macierzyńskiego, zasiłku chorobowego, świadczenia rehabilitacyjnego lub renty rodzinnej w wysokości przekraczającej połowę minimalnego wynagrodzenia za pracę za okres, za który pobierali zasiłek, stypendium, dodatek aktywizacyjny albo inne świadczenie pieniężne z tytułu pozostawania bez pracy, pobrane z tego tytułu kwoty w wysokości uwzględniającej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych i składkę na ubezpieczenie zdrowotne zalicza się na poczet przyznanego przez organ rentowy świadczenia. Kwoty te traktuje się jak świadczenia wypłacane w kwocie zaliczkowej w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Akceptacja stanowiska ubezpieczonego w tym zakresie prowadziłaby zatem do absurdu , doszłoby bowiem do swoistego sprzężenia zwrotnego – zasiłek taki podlegający zwrotowi w razie przyznania prawa do renty ( za okres wsteczny ) miałby stanowić podstawę do ponownego przeliczenia świadczenia ( tejże renty ) , której przyznanie właśnie skutkowało obowiązkiem jego zwrotu. Z tych samych wymienionych wyżej względów niezasadne jest żądanie ubezpieczonego wyrównania świadczenia za okres 3 lat wstecz z przyjęciem wskazywanej przez niego nowej kwoty bazowej. W tym zakresie ( co do zarzucanego organowi rentowemu błędu ) tenże pozwany organ rentowy uwzględnił zarzuty ubezpieczonego, wydając nową decyzją i wyrównując świadczenie za okres trzech lat wstecz ( przyznając się do błędu w rozumieniu art. 133 ustawy o emeryturach i rentach z FUS). Uwzględnienie przedmiotowego żądania co do wysokości ( z uwzględnieniem nowej kwoty bazowej ) nie jest natomiast możliwe , gdyż ubezpieczony nie wskazał podstawy wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającej w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, czyli po marcu 2008 r. .

Kierując się powyższym Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c. oddalił odwołanie od obu decyzji jako niezasadne.