Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I ACz 1972/15

POSTANOWIENIE

Dnia 23 października 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi, I Wydział Cywilny,

w następującym składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Bożena Wiklak (spr.)

Sędziowie: SA Jolanta Grzegorczyk

SO (del.) Jacek Pasikowski

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku A. W. (1) van H.

z udziałem Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni

o wydanie orzeczenia w trybie art. 111 kodeksu wyborczego

na skutek zażalenia wnioskodawczyni A. W. (1) van H.

na postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi

z dnia 21 października 2015 r., sygn. akt I Ns 17/15

postanawia:

1.  oddalić zażalenie,

2.  zasądzić od wnioskodawczyni A. W. (1) van H. na rzecz uczestnika postępowania Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym.

Sygn. akt I ACz 1972/15

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2015 r. wnioskodawczym A. W. (2) van H. złożyła wniosek na podstawie art. 111 § 1 pkt 1, 3, 5 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. kodeks wyborczy (Dz. U. Nr 21 poz. 112 ze zm.) skierowany przeciwko Koalicyjnemu Komitetowi Wyborczemu Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni, w którym wniosła o:

1.  nakazanie Koalicyjnemu Komitetowi Wyborczemu Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni zaprzestania rozpowszechniania nieprawdziwych informacji jakoby to:

- pracownicy Biura Poselskiego Pana D. J. podjęli interwencję w sprawie zawyżenia kosztów ogrzewania mieszkań w budynku w Ł. przy ul. (...),

- w wyniku interwencji owych pracowników Biura Poselskiego Pana D. A. na nowo pomierzyła mieszkania i dokonała istotnego obniżenia kosztów ogrzewania ich mieszkań, które zostały zamieszczone w pisemnym materiale wyborczym tego Komitetu w postaci gazetki jednorazowej zatytułowanej Gazeta (...), na jej stronie 3 w artykule zatytułowanym „Uratowani przed długami”;

2.  nakazanie Koalicyjnemu Komitetowi Wyborczemu Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni sprostowania nieprawdziwej informacji opisanej w punkcie 1. poprzez opublikowanie na stronie 3 Dziennika (...) nie później niż w ciągu 48 godzin od uprawomocnienia się orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie niniejszej czcionką Times N. R. o rozmiarze nie mniejszym niż 14 sprostowania następującej treści: „Koalicyjny Komitet Wyborczy Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni uprzejmie informuje, że w artykule „Uratowani przed długami” zamieszczonym na stronie 3 jednorazowej gazetki zatytułowanej Gazeta (...) wydanej przez Koalicyjny Komitet Wyborczy Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni została zamieszczona nieprawdziwa informacja jakoby to pracownicy Biura Poselskiego Pana D. J. podjęli interwencję w sprawie zawyżenia kosztów ogrzewania mieszkań w budynku w Ł. przy ul. (...), a w wyniku interwencji Administracja na nowo pomierzyła mieszkania dokonała istotnego obniżenia kosztów ogrzewania ich mieszkań. Taką interwencję natomiast podjęła Pani A. W. (1) van H. kandydująca do Sejmu z listy Komitetu Wyborczego Wyborców „K.’15”. Przepraszamy za podanie nieprawdziwej informacji. Koalicyjny Komitet Wyborczy Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni.”

Ponadto wnioskodawczym wniosła o zasądzenie od uczestnika na jej rzecz zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 21 października 2015 r. Sąd Okręgowy w Łodzi oddalił wniosek oraz zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania kwotę 137 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał ustaleń faktycznych, których istotne elementy przedstawiają się następująco:

A. W. (2) van H. jest kandydatką do Sejmu z listy Komitetu Wyborczego Wyborców „K.’15”. Komitet Wyborczy Wyborców K.’15 został zarejestrowany w dniu 29 lipca 2015 r.

Koalicyjny Komitet Wyborczy Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni został zarejestrowany w dniu 17 sierpnia 2015 r. W okręgu (...) z tegoż komitetu w wyborach do Sejmu startuje D. J..

W związku z drastycznym wzrostem opłat za ciepło, mieszkańcy nieruchomości przy ul. (...), zwrócili się do administracji o wyjaśnienia. Administracja jednak nie reagowała na skargi i zażalenie mieszkańców. Jedna z lokatorek - E. G. (1) umówiła mieszkańców na spotkanie do T..

E. G. (1), zwróciła się następnie o pomoc w rozwiązaniu problemu lokatorów do Biura Poselskiego D. J.. Tam pracownik biura poselskiego - J. O. w obecności E. G. (2) wykonał telefon do Administracji Zasobów Komunalnych Ł.. Ponadto zaproponowano mieszkańcom spotkanie z prawnikiem. Takowe spotkanie odbyło się bez udziału D. J.. Podczas rozmowy sporządzono ksero pism zawierających objaśnienia kosztów za ogrzewanie. Prawnik wskazał wówczas na możliwość skierowania do sądu pozwu cywilnego.

W sierpniu 2015 r. lokatorka nieruchomości przy ul. (...), T. K., zwróciła się do wnioskodawczyni A. W. (1) van H. o interwencję w sprawie drastycznego zawyżenia opłat za ogrzewanie w ich mieszkaniach. Wnioskodawczyni podjęła się takiej interwencji.

W dniu 18 sierpnia 2015 r. wnioskodawczyni wraz z lokatorami ww. nieruchomości: E. G. (1), T. K., D. S. oraz J. N., była obecna na spotkaniu w siedzibie Administracji Zasobów Komunalnych Ł., gdzie zgłoszono ustnie do protokołu skargę na nieuzyskanie odpowiedzi na piśmie w sprawie zawyżonych kosztów ogrzewania, które są naliczane mieszkańcom budynku przy ul. (...). Następnie A. W. (1) van H. skierowała do Dyrektora Wydziału Budynków i Lokalu Urzędu Miasta Ł. pismo o wszczęcie gruntowanej kontroli w zakresie sprawowania zarządu przez (...)-G. nad nieruchomościami przy ul. (...). W odpowiedzi na ww. pismo wnioskodawczyni została poinformowana, że ze strony zarządcy ww. nieruchomości doszło do popełnienia błędu w zakresie rozliczeń, przekazano jej również protokoły z dwóch ostatnich kontroli przeprowadzonych w Administracji Zasobów Komunalnych Ł..

O problemach lokatorów wnioskodawczyni poinformowała również prasę. Sprawą zajął się dziennikarz Dziennika (...) - W. P., który napisał artykuł o problemach lokatorów. Przygotowując artykuł, dziennikarz rozmawiał z lokatorami na temat problemów z ogrzewaniem. W trakcie takich rozmów nie padło nazwisko D. J., ani pracowników jego biura.

W sprawę mieszkańców kamienicy przy ul. (...) angażowała się wnioskodawczym oraz redaktor z telewizji (...). W T. odbyła się konferencja podsumowująca. Nikt z biura poselskiego D. J. nie uczestniczył w spotkaniu.

Administracja ponownie zmierzyła mieszkania, anulowała poprzednie opłaty, dokonała nowych wyliczeń. Mieszkańcy otrzymali pisma w wyjaśnieniem i przeprosinami.

Po otrzymaniu pisma z przeprosinami, E. G. (1) poszła podziękować za interwencję pracownikom Biura Poselskiego D. J..

Uczestnik w bliżej nieokreślonym czasie wydał gazetkę jednorazową zatytułowaną Gazeta (...). Na stronie 3 w artykule „Uratowani przed długami” została podana informacja, że pracownicy Biura Poselskiego Pana D. J. na prośbę lokatorki E. G. (1) podjęli się interwencji w obronie lokatorów nieruchomości zlokalizowanej przy ul. (...) w Ł., położonej w sąsiedztwie P. S., na prośbę lokatorki E. G. (1). Pracownicy Biura Poselskiego D. J. mieli skontaktować się z administracją budynku zadłużonych lokatorów, a interwencja ta miała w rezultacie doprowadzić do ponownego zmierzenia lokalów, anulowania naliczonych opłat oraz wystosowania przeprosin.

Przy artykule umieszczono zdjęcie E. G. (1) wraz z pismami od administracji do lokatorów nieruchomości przy ul. (...) - z wyliczeniem opłat i z przeprosinami. Zdjęcie zostało wykonane w Biurze Poselskim D. J.. Dziękowała również wnioskodawczyni. Na stronie 7 tejże gazetki umieszczone jest logo Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Zjednoczonej Lewicy (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni. Na stronie 8 gazetki zawarta jest lista imienna kandydatów Zjednoczonej Lewicy w okręgu (...) wraz z opisem ich sylwetek; w prawym dolnym rogu zawarta jest informacja, że materiał został sfinansowany ze środków KWW Zjednoczona Lewica (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni.

Wnioskodawczyni powzięła wiadomość o gazecie i publikacji od mieszkańców kamienicy przy ul. (...), w czwartek lub piątek ubiegłego tygodnia, w tygodniu poprzedzającym wniesienie wniosku w trybie wyborczym. Gazetka jest rozdawana na ulicy. Osoby rozdające gazetę ubrane są w strój cywilny.

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się na powołanych w uzasadnieniu dowodach, w tym w szczególności na zeznaniach świadków oraz dokumentach, których treść i pochodzenie nie budziły wątpliwości.

W świetle powyższych okoliczności Sąd Okręgowy uznał protest za niezasadny.

Sąd I instancji wskazał, że kwestią bezsporną jest, że publikacja zatytułowana Gazeta (...) stanowi materiał wyborczy w rozumieniu art. 111 § 1 w zw. z art. 109 § 1 i 2 kodeksu wyborczego, zaś artykuł zamieszczony w tejże publikacji pt. „Uratowani przed długami” jest wypowiedzią stanowiącą przejaw agitacji wyborczej w rozumieniu wskazanym w art. 111 § 1 w zw. z art. 109 § 1 i § 2 i w zw. art. 105 § 1 kodeksu wyborczego. Publikacja w całości dotyczy osoby D. J. - kandydata do Sejmu z „Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Zjednoczonej Lewicy (...)+TR+ (...)+UP+Zieloni”. W rzeczywistości odbiorca ma więc do czynienia ze zbiorem materiałów promocyjnych kandydata na posła, stylizowanych na artykuły prasowe. Co więcej, omawiana wypowiedź bez wątpienia ma charakter publiczny - została utrwalona w formie artykułu prasowego, który opublikowano w formie tradycyjnej gazety, w bezpośrednim związku z wyborami, tzn. jej celem było między innymi wpłynięcie na wynik głosowania, poprzez podanie informacji pozytywnie kojarzących się z osobą kandydata do Parlamentu. Niemniej zgłoszone przez A. W. (2) van H. w trybie art. 111 § 1 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. kodeks wyborczy nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu I instancji, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, nie sposób przyznać wnioskodawczyni racji co do zasadności jej żądania, a co za tym idzie – co do braku prawdziwości przedmiotowych, wskazanych we wniosku twierdzeń.

Sąd Okręgowy wskazał, że zeznania świadków potwierdzają fakt, iż doszło do zgłoszenia przez E. G. (1) sprawy mieszkańców do Biura Poselskiego D. J.. Potwierdzono również okoliczność podjęcia się przez pracowników tegoż biura interwencji, polegającej na wykonaniu telefonu do Administracji Zasobów Komunalnych Ł., a więc jakakolwiek aktywność mieszcząca się w zakresie pojęcia „interwencja” miała miejsce. Tym samym interwencje były podejmowane nie tylko przez A. W. (1) van H., ale również przez pracowników biura poselskiego D. J.. Okoliczności podane w artykule w tym zakresie („pracownicy skontaktowali się z administracją budynku zajmowanego przez rzekomo zadłużonych lokatorów”) są więc prawdziwe. Nadto okolicznością bezsporną jest, że działania ze strony administracji faktycznie miały miejsce i wystąpiły one w okresie czasu następującym także po podjęciu przez pracowników biura poselskiego czynności zmierzających do wyjaśnienia zaistniałych problemów. Nie bez znaczenia pozostaje fakt, iż po uzyskaniu przeprosin ze strony Administracji Zasobów Komunalnych Ł., świadek E. G. (1) przyszła do Biura Poselskiego D. J. z podziękowaniami. Uzasadniona więc była konstatacja pracowników biura, jakoby to na skutek ich aktywności doszło do rozwiązania problemów mieszkańców.

Mając na uwadze powyższe Sąd I instancji uznał, że w artykule „Uratowani przed długami” nie doszło - wbrew twierdzeniem wnioskodawczyni - do rozpowszechniania nieprawdziwych informacji.

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy oddalił przedmiotowy wniosek.

O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 520 § 3 zd.drugie k.p.c., obciążając nimi wnioskodawczynię z uwagi na sprzeczność interesów w rozumieniu ww. przepisu, a nadto okoliczność, iż wniosek został w całości oddalony. W zakresie kosztów sądowych postępowanie było wolne od opłat zgodnie art. 6 ustawy kodeks wyborczy, zaś koszty zastępstwa procesowego ustalono zgodnie z § 11 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. z 2013 r. poz. 461).

Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła wnioskodawczyni, zaskarżając je w całości. Skarżąca zarzuciła:

  naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez dokonanie niewszechstronnej oceny zgormadzonych dowodów z pominięciem załączonych do pozwu dokumentów, w tym w szczególności zestawienia złożonych dokumentów i czynności podjętych w związku z interwencją w sprawie zawyżenia kosztów ogrzewania mieszkań na posesji ul. (...) w Ł. oraz zeznań świadków wskazanych przez wnioskodawczynię,

  naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez wewnętrzną sprzeczność uzasadnienia skarżonego postanowienia, z którego z jednej strony wynika, że po działaniach podjętych przez pracowników Biura Poselskiego D. J. nie nastąpił żaden skutek, zaś skutek nastąpił po działaniach wnioskodawczyni, a z drugiej strony Sąd I instancji błędnie wywodzi, że powódka nie wykazała, aby zmiana kosztów ogrzewania przypisanych mieszkańcom ul. (...) była efektem jej, a nie pracowników Biura Poselskiego D. J.,

  naruszenie art. 111 § 1 kodeksu wyborczego przez oddalenie wniosku w sytuacji, w której z ustaleń faktycznych Sądu wynika, że uczestnik podał nieprawdziwe informacje.

W konkluzji wniosła o zmianę skarżonego postanowienia i uwzględnienie wniosku w całości, a nadto o zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawczyni zwrotu kosztów postępowania za obie instancje według norm przepisanych.

W odpowiedzi na zażalenie uczestnik wniósł o oddalenie zażalenia w całości oraz o zasądzenie od wnioskodawczyni na rzecz uczestnika zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu przed Sądem II instancji. Do wniosku załączył pismo Administracji Zasobów Komunalnych Ł. z dnia 22 października 2015 r. adresowane do posła D. J. informujące, iż w wyniku zgłoszonej skargi do jego Biura Poselskiego przez lokatorów nieruchomości przy ul. (...) przeprowadzono kontrolę tej nieruchomości, na podstawie której dokonano weryfikacji rozliczanej powierzchni grzewczej, a w konsekwencji naliczono poprawnie opłaty z tytułu centralnego ogrzewania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podzielił w całości ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Okręgowego dokonane w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu drugiej instancji podnoszone przez wnioskodawcę zarzuty naruszenia prawa są procesowego, jak i materialnego, są niezasadne.

Stan faktyczny ustalony przez Sąd Okręgowy został wyprowadzony z dowodów, których ocena odpowiada wszelkim wskazaniom z art. 233 § 1 k.p.c. Sąd I instancji uwzględnił wszystkie przeprowadzone w toku postępowania dowody i wyciągnął z nich logicznie poprawne i niesprzeczne wnioski, ocena ta jest przekonująca i podzielana przez Sąd Apelacyjny, a odmienne stanowisko skarżącej ma charakter polemiczny i ograniczony do sformułowania zarzutu bez jakiegokolwiek jego uzasadnienia. Wnioskodawczyni nie zdołała zakwestionować ani kryteriów oceny dowodów, tj. zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, ani dokonanej przez Sąd I instancji oceny oraz wywiedzionych wniosków. Dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest bowiem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu. W szczególności strona skarżąca powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 20 grudnia 2006 r., VI ACa 567/06, LEX nr 558390). Skarżący może tylko wskazywać, posługując się wyłącznie argumentami jurydycznymi, że Sąd rażąco naruszył zasady logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego i że uchybienie to mogło mieć wpływ na wynik sprawy (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 czerwca 2004 r., II CK 369/03, LEX nr 174131). Samo zaś twierdzenie strony o dokonaniu przez sąd błędnej bądź niewłaściwej oceny dowodów, niekorzystnej z jej punktu widzenia, nie może prowadzić do skutecznego zakwestionowania wywiedzionych przez sąd wniosków w oparciu o prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 października 2012 r., I ACa 209/12, LEX nr 1223145). Tym bardziej, że jeśli tylko z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Jedynie wówczas, gdy brak jest logiki w wysnuwaniu wniosków ze zgromadzonego materiału dowodowego lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza reguły logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 28 maja 2013 r., I ACa 1466/12).

Sporządzone przez Sąd Okręgowy uzasadnienie zaskarżonego postanowienia w pełni odpowiada wymogom art. 328 § 2 k.p.c., zatem zarzut naruszenia tego przepisu należy uznać za chybiony. Zaznaczyć także należy, że wbrew zarzutowi skarżącej, Sąd I instancji w żadnej mierze nie stwierdził, iż po działaniach podjętych przez pracowników Biura Poselskiego D. J. nie nastąpił żaden skutek. Powyższa konstatacja skarżącej w świetle lektury uzasadnienia Sądu Okręgowego mija się z prawdą.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 111 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. Kodeks wyborczy (Dz. U. z 2011 r. Nr 21, poz. 112 ze zm.), należy wskazać, iż stosownie do ww. przepisu, jeżeli rozpowszechniane, w tym również w prasie w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe, materiały wyborcze w szczególności plakaty, ulotki, hasła, a także wypowiedzi lub inne formy agitacji wyborczej, zawierają informacje nieprawdziwe, kandydat lub pełnomocnik wyborczy zainteresowanego komitetu wyborczego ma prawo wnieść do Sądu Okręgowego wniosek o wydanie orzeczenia: zakazu rozpowszechniania takich informacji, przepadku materiałów wyborczych zawierających takie informacje, nakazanie sprostowania takich informacji, nakazania publikacji odpowiedzi na stwierdzenia naruszające dobra osobiste, nakazania przeproszenia osoby, której dobra osobiste zostały naruszone, nakazania uczestnikowi postępowania wypłacenia kwoty do 100.000 zł na rzecz organizacji pożytku publicznego.

Warunkiem dochodzenia wskazanych wyżej roszczeń w trybie wyborczym jest zatem rozpowszechnienie nieprawdziwych informacji za pomocą materiałów wyborczych, które zgodnie z treścią przywołanego przepisu muszą stanowić formę agitacji wyborczej. Jeżeli w tychże materiałach zostaną podane informacje nieprawdziwe odnoszące się do programu wyborczego, bądź do osoby kandydata, które mogą mieć wpływ na wynik wyborów, takie zachowania wymagają ingerencji w trybie przepisów art. 111 kodeksu wyborczego.

Istota rozstrzygnięcia sprawy dotyczy zatem czy sporne treści publikacji uczestnika spełniają określone ww. przepisie kryterium „informacji nieprawdziwych”.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela ocenę Sądu I instancji, iż rzeczony artykuł prasowy stanowił formę agitacji wyborczej, niemniej nie zawierał informacji nieprawdziwych, zatem wymagających orzeczenia w trybie art. 111 § 3 kodeksu wyborczego. Wnioskodawczyni winna wykazać, że przekazywane informacje są nieprawdziwe, a zatem, że działania pracowników biura D. J. nie przyniosły żadnego skutku. Nie wykazała jednak, iż to wyłącznie jej działania doprowadziły do zmiany stanowiska administracji. W świetle przeprowadzonych dowodów oczywiste jest bowiem, że na rzecz mieszkańców interweniowali zarówno wnioskodawczyni, jak i pracownicy ww. biura poselskiego, zaś korekta naliczeń opłat nastąpiła po tych interwencjach.

Wobec powyższego należało uznać, że podniesione przez skarżącą
w zgłoszonym środku odwoławczym zarzuty są chybione i stanowią w istocie jedynie polemikę z poprawnymi ustaleniami i trafnymi rozważaniami Sądu I instancji.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., art. 13 § 2 k.p.c. i art. 111 § 2 kodeksu wyborczego oddalił zażalenie jako bezzasadne.

O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd Apelacyjny orzekł w oparciu o art. 520 § 2 k.p.c. w zw. z § 11 ust. 1 pkt 3 i § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r. poz. 461), zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania.