Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący	SSA Beata Basiura
Sędziowie	SSA Aleksander Sikora (spr.) SSO del. Andrzej Ziębiński
Protokolant	Oktawian Mikołajczyk

przy udziale Prokuratora Andrzeja Kózki

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2016 r. sprawy

1.  A. P. , s. J. i M., ur. (...) w L.,

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 286 § 1 kk i art. 271 § 1 i 3 kk i inne;

2.  T. P. , s. L. i M., ur. (...) w W., oskarżonego z art. 258 § 3 kk i inne;

3.  K. W. , s. J. i Z., ur. (...) w R.,

oskarżonego z art. 271 § 1 i 3 kk i inne;

4.  G. W. , s. J. i Z., ur. (...) w R.,

oskarżonego z art. 271 § 1 i 3 kk i inne;

5.  M. C. , s. M. i E., ur. (...) w Ł.,

oskarżonego z art. 271 § 1 i 3 kk i inne;

6.  Z. W. , s. W. i R., ur. (...) w R.,

oskarżonego z art. 271 § 1 i 3 kk i inne;

7.  S. W. , s. Z. i B., ur. (...) w R.,

oskarżonego z art. 271 § 1 i 3 kk i inne,

na skutek apelacji prokuratora względem oskarżonych: A. P., K. W., G. W., M. C. i Z. W.

oraz obrońców oskarżonych: T. P., K. W., G. W., M. C., Z. W. i S. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach

z dnia 15 kwietnia 2015 roku, sygn. akt XXI K 69/11

1.  uchyla zaskarżony wyrok:

a)  odnośnie oskarżonego T. P. w całości,

b)  odnośnie oskarżonego A. P. w punkcie 15,

c)  odnośnie oskarżonego K. W. w punkcie 26,

d)  odnośnie oskarżonegoG. W. w punkcie 33,

e)  odnośnie oskarżonego M. C. w całości,

f)  odnośnie oskarżonego Z. W. w punkcie 48,

i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania;

2.  zmienia zaskarżony wyrok:

a)  odnośnie oskarżonego K. W.:

- w punkcie 25 w ten sposób, że ustala, iż prawidłową podstawą wymiaru kary są przepisy art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 65 § 1 kk oraz art. 33 § 1, 2 i 3 kk,

- w punkcie 28, 29 w ten sposób, że uchyla zawarte w nich orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i warunkowym zawieszeniu jej wykonania oraz dozorze kuratora i w to miejsce na zasadzie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemu K. W. karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności oskarżonemu K. W. warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat oraz oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

b)  odnośnie oskarżonego G. W.:

- w punkcie 32 w ten sposób, że ustala, iż prawidłową podstawą wymiaru kary są przepisy art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 65 § 1 kk oraz art. 33 § 1, 2 i 3 kk,

- w punkcie 35 i 36 w ten sposób, że uchyla zawarte w nich orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i warunkowym zawieszeniu jej wykonania oraz dozorze kuratora i w to miejsce na zasadzie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierza oskarżonemuG. W.karę łączną 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności, a na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności oskarżonemuG. W. warunkowo zawiesza na okres próby 3 (trzech) lat oraz oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

3.  w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

4.  zasądza od oskarżonych K. W., G. W. i Z. W. opłaty w kwotach po 300 (trzysta) złotych oraz od S. W. w kwocie 180 (sto osiemdziesiąt) złotych, tytułem opłaty za drugą instancję oraz zwalnia tych oskarżonych
w pozostałej części od opłaty oraz wydatków postępowania odwoławczego;

5.  zasądza od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w Katowicach) na rzecz adw. J. M. – Kancelaria Adwokacka w K., kwotę 738 (siedemset trzydzieści osiem) złotych, w tym 23 % VAT, z tytułu obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu S. W. w postępowaniu odwoławczym.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Beata Basiura SSA Aleksander Sikora

Sygn. akt II AKa 506/15

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach z dnia 15 kwietnia 2015 roku w sprawie sygnatura akt XXI K 69/11 orzekł następująco:

Odnośnie oskarżonego A. P., w części w jakiej orzeczenie zostało zaskarżone:

14.  na mocy art. 17 § 1 pkt. 6 kpk umorzył postępowanie w stosunku do oskarżonego A. P. o zarzucone mu, a opisane w punktach VI, VII i VIII (punkty LVII, LVIII i LIX) aktu oskarżenia czyny, polegające na tym, że:

(VI) w okresie od 15 stycznia do 16 grudnia 2002 r. w R., C., P. i K., działając w ramach zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z M. T. - właścicielem Przedsiębiorstwa Handlowo–Usługowego (...) z/s w R. i prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. z/s w R., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako właściciel PPHU (...) z/s w R. i vice prezes (...) Sp. z o.o. z/s w R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- dla M. T. w kwocie co najmniej 30.591,00 zł stanowiącej prowizję za przyjęcie poświadczających nieprawdę faktur VAT z (...) Sp. z o.o. z/s w P., PPHU (...) z/s w C.- (...) S.A. z/s w K. w wysokości 15 groszy od litra produktu, w łącznej ilości 203.940 litrów:

- dla PPHU (...) Sp. z o.o. w kwocie co najmniej 57.227,34 zł stanowiącej nieuregulowaną należność z tytułu podatku VAT, wynikającą z różnicy pomiędzy wartością faktycznie kupionego produktu naftowego, a zgłoszonego do opodatkowania w wysokości 317.351,65 zł;

nakłonił M. T. do przyjęcia do księgowości PHU (...) z/s w R. i (...) Sp. z o.o. z/s w R. poświadczających nieprawdę faktur VAT dotyczących zakupu komponentów oleju napędowego z firm: (...) Sp. z o.o. z/s w P., PPHU (...) z/s w C. i N.S.A. z/s w K. podczas gdy w rzeczywistości transakcje te nie miały miejsca, a rzeczywistym nabywcą produktów był on sam, jako właściciel PPHU (...) z/s w R. i vice prezes (...) Sp. z o.o. z/s w R. i tak nakłonił w/w do przyjęcia poświadczających nieprawdę faktur VAT:

⚫

nr 771/02 z dnia 06.11.2002 r. na kwotę 23.143,40 zł na zakup nieodsiarczonego komponentu oleju napędowego 0,8 w ilości 10,840 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 444/02 z dnia 19.07.2002 r. na kwotę 6.753,92 zł na zakup komponentu C7 w ilości 3,460 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 327/02 z dnia 05.06.2002 r. na kwotę 35.352,18 zł na zakup nieodsiarczonego komponentu oleju napędowego w ilości 18.340 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 254/02 z dnia 07.06.2002 r. na kwotę 12.972,26 zł na zakup komponentu 0- (...) w ilości 6,860 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 158/02 z dnia 29.03.2002 r. na kwotę 9.447,80 zł na zakup frakcji C7 w ilości 5,957 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 132/02 z dnia 21.03.2002 r. na kwotę 16.544,85 zł na zakup produktu ropopochodnego (...)w ilości 8,219 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 107/02 z dnia 08.03.2002 r. na kwotę 19.764,00 zł na zakup produktu ropopochodnego komponentu (...) w ilości 12 ton przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 29/02 z dnia 21.01.2002 r. na kwotę 17.968,16 zł na zakup produktu ropopochodnego komponentu (...) w ilości 10,520 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr 19/02 z dnia 15.01.2002 r. na kwotę 14.859,60 zł na zakup produktu ropopochodnego komponentu(...)w ilości 8,700 tony przez PHU (...) z PPHU (...)

⚫

nr (...) z dnia 13.02.2002 r. na kwotę 34.070,94 zł na zakup produktu ropopochodnego nieodsiarczonego komponentu oleju napędowego 0,8 w ilości 19.260 tony przez PHU (...) z (...) SA

⚫

nr (...) z dnia 31.01.2002 r. na kwotę 34.353,98 zł na zakup produktu ropopochodnego nieodsiarczonego komponentu oleju napędowego 0,8 w ilości 19.420 tony przez PHU (...) z (...) SA

⚫

nr (...) z dnia 23.01.2002 r. na kwotę 17.230,06 zł na zakup produktu ropopochodnego nieodsiarczonego komponentu oleju napędowego 0,8 w ilości 9,740 tony przez PHU (...) z (...) SA

⚫

nr (...) z dnia 19.11.2003 r. na kwotę 38.735,24 zł na zakup bioetanolu (...)w ilości 11.380 tony przez (...) Sp. z o.o. z (...) Sp. z o.o.

⚫

nr (...) z dnia 07.11.2003 r. na kwotę 17.059,99 zł na zakup bioetanolu (...) w ilości 5,160 tony przez (...) Sp. z o.o. z (...) Sp. z o.o.

⚫

nr 204/02 z dnia 16.12.2002 r. na kwotę 19.095,44 zł na zakup nieodsiarczonego komponentu oleju napędowego 0,8 w ilości 9,100 tony przez PHU (...) z (...) Sp. z o.o.

(VII) w dniach 21 października i 11 grudnia 2002 r. w R. i M., działając w ramach zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą – właścicielem firmy (...) z/s w M. oraz M. T. - właścicielem Przedsiębiorstwa Handlowo–Usługowego (...) z/s w R., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako właściciel PPHU (...) z/s w R. i vice prezes (...) Sp. z o.o. z/s w R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- dla M. T. w kwocie co najmniej 3.000,00 zł stanowiącej prowizję za przyjęcie poświadczających nieprawdę faktur VAT z (...) T. W. z/s w M. w wysokości 15 groszy od litra produktu, w łącznej ilości 20.000 litrów;

- dla (...) T. W. z/s w M. w kwocie co najmniej 7.216,00 zł stanowiącej nieuregulowaną należność z tytułu podatku VAT, wynikającą z różnicy pomiędzy wartością faktycznie kupionego produktu naftowego, a zgłoszonego do opodatkowania w wysokości 40.016,00 zł;

nakłonił M. T. do przyjęcia do księgowości PHU (...) z/s w R. poświadczających nieprawdę faktur VAT dotyczących zakupu mieszanki (...) z (...) T. W. z/s w M., podczas gdy w rzeczywistości transakcje te nie miały miejsca, a rzeczywistym nabywcą produktu był on sam, jako właściciel PPHU (...) z/s w R. i vice prezes (...) Sp. z o.o. z/s w R. i tak nakłonił w/w do przyjęcia poświadczających nieprawdę faktur VAT:

⚫

nr 95/02 z dnia 21.10.2002 r. na kwotę 20.008,00 zł na zakup mieszanki (...) w ilości 10.000 litrów przez PHU (...) z (...) T. W.

⚫

nr 161/02 z dnia 11.12.2002 r. na kwotę 20.008,00 zł na zakup mieszanki (...) w ilości 10.000 litrów przez PHU (...) z (...) T. W.

(VIII) w okresie od 6 stycznia do 30 grudnia 2003 r. w R. i M., działając w ramach zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w pkt I, wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą – prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. z/s w M. oraz M. T. - właścicielem Przedsiębiorstwa Handlowo–Usługowego (...) z/s w R. i prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. z/s w R., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako właściciel PPHU (...) z/s w R. i vice prezes (...) Sp. z o.o. z/s w R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej:

- dla M. T. w kwocie co najmniej 15.247,80 zł stanowiącej prowizję za przyjęcie poświadczających nieprawdę faktur VAT z (...) Sp. z o.o. z/s w M. w wysokości 15 groszy od litra produktu, w łącznej ilości 101.652 litrów;

- dla (...) Sp. z o.o. z/s w M. w kwocie co najmniej 30.060,58 zł stanowiącej nieuregulowaną należność z tytułu podatku VAT, wynikającą z różnicy pomiędzy wartością faktycznie kupionego produktu naftowego, a zgłoszonego do opodatkowania w wysokości 166.699,58 zł;

nakłonił M. T. do przyjęcia do księgowości PHU (...) z/s w (...) Sp. z o.o. z/s w R. poświadczających nieprawdę faktur VAT dotyczących zakupu mieszanki (...), oleju ciężkiego, kondensatu gazu naturalnego i rozcieńczalników z (...) Sp. z o.o. z/s w M. podczas gdy w rzeczywistości transakcje te nie miały miejsca, a rzeczywistym nabywcą produktów był on sam, jako właściciel PPHU (...) z/s w R. i vice prezes (...) Sp. z o.o. z/s w R. i tak nakłonił w/w do przyjęcia poświadczających nieprawdę faktur VAT:

⚫

nr (...) z dnia 30.12.2003 r. na kwotę 51.850,00 zł na zakup kondensatów gazu naturalnego w ilości 25 ton przez PHU (...) z (...) Sp. z o.o.

⚫

nr (...) z dnia 08.08.2003 r. na kwotę 10.775,53 zł na zakup oleju ciężkiego w ilości 6,22 tony przez PHU (...) z (...) Sp. z o.o.

⚫

nr 169/03 z dnia 06.01.2003 r. na kwotę 28.011.20 zł na zakup mieszanki (...) w ilości 14.000 litrów przez PHU (...) z (...) Sp. z o.o.

⚫

nr (...) z dnia 28.10.2003 r. na kwotę 43.135,52 zł na zakup rozcieńczalnika w ilości 23,2 tony przez (...) Sp. z o.o. z (...) Sp. z o.o.

⚫

nr (...) z dnia 07.11.2003 r. na kwotę 10.369,02 zł na zakup rozcieńczalnika w ilości 5,12 tony przez (...) Sp. z o.o. z (...) Sp. z o.o.

⚫

nr (...) z dnia 18.11.2003 r. na kwotę 19.559,04 zł na zakup rozcieńczalnika w ilości 10,02 tony przez (...) Sp. z o.o. z (...) Sp. z o.o.

przy czym przyjął, że stanowią one występki z art. 18 § 2 kk. w zw. z art. 273 kk. w zw. z art. 12 kk. i art. 65 kk. w brzmieniu przed nowelizacją wprowadzoną ustawą z dnia 16 kwietnia 2004r. (Dz. U. nr 93, poz. 889), która weszła w życie w dniu 1.05.2004r. w zw. z art. 4 § 1 kk. wobec stwierdzenia przedawnienia karalności czynów, a kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa;

15.  na mocy art. 17 § 1 pkt. 6 kpk umorzył postępowanie w stosunku do oskarżonego A. P. o zarzucony mu, a opisany wyżej w punkcie X (punkt LXI aktu oskarżenia) czyn, polegający na tym, że w okresie od 25 do 28 lipca 2001 r. w R., działając wspólnie i w porozumieniu z ustaloną osobą posługującą się danymi personalnymi fikcyjnej osoby J. P. oraz nieistniejącą firmą (...) z/s w M. i innymi osobami, w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, jako właściciel PPHU (...) z/s w R., będąc z tego tytułu uprawnionym do przyjmowania faktur VAT i innych dokumentów, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w nieustalonej wysokości dla siebie i ustalonej osoby przyjął do księgowości PPHU (...) z/s w R. z nieistniejącej firmy (...) z/s w M. poświadczające nieprawdę faktury VAT dotyczące zakupu benzyny PB przez PPHU (...) z/s w R. z PAP-POL J. P. z/s w M., podczas gdy w rzeczywistości transakcje te nie miały miejsca i tak przyjął następujące faktury VAT:

⚫

nr (...) z dnia 28.07.2001 r. na kwotę 59.048,00 zł na zakup benzyny PB w ilości 22.000 litrów przez PPHU (...) z (...)

⚫

nr (...) z dnia 25.07.2001 r. na kwotę 59.048,00 zł na zakup benzyny PB w ilości 22.000 litrów przez PPHU (...) z (...)

przy czym przyjął, że stanowi on występek z art. 273 kk. w zw. z art. 12 kk. wobec stwierdzenia przedawnienia karalności czynu, a kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa.

W stosunku do oskarżonego T. P.:

16.  uznał oskarżonego T. P. za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego wyżej w punkcie XIV (punkt LXV aktu oskarżenia) czynu, przy czym przyjął, że dopuścił się go w okresie od dnia 24 lipca 2003r. do dnia 10 stycznia 2005r. oraz wyeliminował z opisu czynu działania dotyczące kierowania zorganizowaną grupą przestępczą za pośrednictwem innych osób po dacie 10 stycznia 2005r., czym wyczerpał znamiona występku z art. 258 § 3 kk i za to na mocy wskazanego przepisu wymierzył mu karę 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

17.  uznał oskarżonego T. P. za winnego popełnienia zarzuconych mu, a opisanych wyżej w punktach XV, XVI, XVII, XVIII i XIX (punkty LXVI, LXVII, LXVIII, LXIX i LXX aktu oskarżenia) czynów, przy czym przyjął, że dopuścił się ich działając w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu, przy czym zmienił opisy czynów w ten sposób, że:

a)  odnośnie czynu opisanego wyżej w punkcie XVI (punkt LXVII aktu oskarżenia):

-przyjął, iż oskarżony działał w okresie od 16 stycznia 2004r. do dnia 10 stycznia 2005r.

-przyjął, że wysokość korzyści majątkowych uzyskanych przez T. P. i C. K. wyniosła co najmniej „52.913,36 zł”, które to stanowiły zysk ze sprzedaży produktów ropopochodnych (w stosunku do oskarżonego T. P.) oraz prowizję ze sprzedaży produktów ropopochodnych (w stosunku do oskarżonego C. K.) ilości 661.417 litrów w miejsce wskazanej w opisie czynu ilości „1.505.240 litrów”

- przyjął, że wysokość korzyści majątkowej uzyskanej przez G. I. wyniosła co najmniej 24.000 zł, która to kwota stanowiła prowizję za wystawienie poświadczających nieprawdę faktur VAT, poświadczających łącznie rzekomą sprzedaż co najmniej 241.417 litrów oleju napędowego

-przyjął, iż łączna ilość wprowadzonych do obrotu gospodarczego produktów ropopochodnych wyniosła 661.417 litrów

-wyeliminował z opisu czynu przyjmowanie przez C. K. faktur z Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowego (...) z/s w B.

- wyeliminował z opisu czynu faktury VAT wystawione po dniu 10 stycznia 2005r., a to od numeru (...) z dnia 12.01.2005r. do numeru (...) z dnia 1.06.2005r. i od numeru (...) z dnia 19.04.2005r. do numeru (...) z dnia 26.04.2005r. i od numeru (...) z dnia 12.01.2005r. do numeru (...) z dnia 29.07.2005r. i od numeru (...)z dnia 11.01.2005r. do numeru (...) z dnia 24.10.2005r. i od numeru (...) z dnia 3.11.2005r. do numeru (...) z dnia 18.04.2005r.

b) odnośnie czynu opisanego wyżej w punkcie XVII (punkt LXVIII aktu oskarżenia):

-przyjął, iż oskarżony działał w okresie od 20 lutego 2004r. do dnia 10 stycznia 2005r.

-przyjął, iż łączna ilość zbytych produktów ropopochodnych wyniosła 5.877.315 litrów o wartości 12.501.931,50 zł

-wyeliminował z opisu czynu faktury VAT wystawione po dniu 10 stycznia 2005r., a to od numeru (...) z dnia 13.01.2005r. do numeru (...) z dnia 31.05.2005r.

c) odnośnie czynu opisanego wyżej w punkcie IX (punkt LXX aktu oskarżenia):

-przyjął, iż oskarżony działał w okresie od 9 kwietnia 2004r. do dnia 10 stycznia 2005r.

-przyjął, iż łączna ilość zbytego oleju napędowego wynikająca z faktur VAT wystawionych przez (...) wynosi 4.081.174 litrów o wartości 12.021.322,86 złotych

-przyjął, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej

- wyeliminował z opisu czynu polecenie G. I. nakłonienie A. O., przyjmując, że polecił A. O. poprzez G. I.

- wyeliminował z opisu czynu faktury VAT wystawione po dniu 10 stycznia 2005r., a to od numeru (...) z dnia 3.3.2005r. do numeru (...) z dnia 27.12.2005r.

-w miejsce faktury o numerze (...) z dnia 22.7.2004r. przyjął, iż faktura ma numer (...)

-w miejsce faktury o numerze (...) z dnia 20.8.2004r. przyjął, iż faktura ma numer (...)

czym wyczerpał znamiona występków z art. 18 § 1 kk. w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk. i art. 273 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 271 § 3 kk. w zw. z art. 19 § 1 kk. przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i art. 91 § 1 kk. i art. 33 § 1, 2 i 3 kk. wymierzył mu jedną karę 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 350 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka jest równa kwocie 10 złotych;

18.  uznał oskarżonego T. P. za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego wyżej w punkcie XX (punkt LXXI aktu oskarżenia) czynu przy czym przyjął, że dopuścił się go w okresie od 24 lipca 2003r. do dnia 10 stycznia 2005r. oraz że wysokość środków płatniczych wynosi nie mniej niż 661.417 zł, czym wyczerpał znamiona występku z art. 299 § 1 i 5 kk. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1kk. i za to na mocy art. 299 § 5 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i art. 309 kk. i art. 33 § 3 kk. wymierzył mu karę 1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 600 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka jest równa kwocie 10 złotych;

19.  na mocy art. 91 § 2 kk. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu T. P. karę łączną 1 rok i 8 miesięcy pozbawienia wolności;

20.  na mocy art. 85 kk. i art. 86 § 2b kk. w miejsce jednostkowych kar grzywien wymierzył oskarżonemu T. P. karę łączną w wysokości 900 stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 10 złotych;

21.  na mocy art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego T. P. kary pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 10.01.05r. do dnia 1 września 2006r. i uznał karę za wykonaną w całości;

22.  na mocy art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego T. P. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 2 września 2006r. do dnia 30 listopada 2006r. i uznał grzywnę za wykonaną w wysokości 180 stawek dziennych;

23.  na mocy art. 45 § 1 kk. orzekł wobec oskarżonego T. P. środek karny w postaci przepadku korzyści majątkowej w kwocie 52.913,36 złotych, a to w związku z przypisanym mu w punkcie 17 wyroku występkiem z art. 18 § 1 kk. w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk. i art. 273 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. opisanym wyżej w punkcie XVI;

24.  na mocy art. 41 § 2 kk. i art. 43 § 1 kk. orzekł wobec oskarżonego T. P. środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie obrotu paliwami na okres 5 lat, a to w związku z przypisanymi mu w punkcie 17 wyroku występkami z art. 18 § 1 kk. w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk. i art. 273 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk.;

Odnośnie oskarżonego K. W.:

25.  uznał oskarżonego K. W. za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego wyżej w punkcie XXI (punkt XCIV aktu oskarżenia) czynu, przy czym eliminuje z opisu czynu jeden zapis dotyczący faktury o numerze (...) z dnia 8.01.2002r., czym wyczerpał znamiona występku z art. 271 § 1 i 3 kk. i art. 273 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. i art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 273 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i art. 31 § 1, 2 i 3 kk. Wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

26.  uznał oskarżonego K. W. za winnego popełnienia zarzuconych mu, a opisanych wyżej w punktach XXII i XXIII (punkty XCV i XCVI aktu oskarżenia) czynów, przy czym przyjął, że dopuścił się ich działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, czym wyczerpał znamiona występków z art. 273 kk. w zw. z art. 12 kk. i art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 273 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk. wymierzył mu jedną karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

27.  uznał oskarżonego K. W. za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego wyżej w punkcie XXIV (punkt XCVII aktu oskarżenia) czynu czym wyczerpał znamiona występku z art. 299 § 1 i 5 kk. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 299 § 5 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i art. 309 kk i art. 33 § 3 kk. wymierzył mu karę 1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 600 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

28.  na mocy art. 91 § 2 kk. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu K. W. karę łączną 1 roku i 2 miesiące pozbawienia wolności;

29.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk. i art. 70 § 2 kk. i art. 73 § 2 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego K. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat i oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

30.  na mocy art. 85 kk. i art. 86 § 2b kk. w miejsce jednostkowych kar grzywien wymierzył oskarżonemu K. W. karę łączną w wysokości 600 stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 10 złotych;

31.  na mocy art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego K. W. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 marca 2006r. do dnia 22 grudnia 2006r. i uznał grzywnę za wykonaną w wysokości 582 stawki dzienne;

Odnośnie oskarżonego G. W.:

32.  uznał oskarżonego G. W. za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego wyżej w punkcie XXV (punkt XCVIII aktu oskarżenia) czynu, przy czym wyeliminował z opisu czynu jeden zapis dotyczący faktury o numerze (...) z dnia 8.01.2002r., czym wyczerpał znamiona występku z art. 271 § 1 i 3 kk. i art. 273 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. i art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 273 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i art. 31 § 1, 2 i 3 kk. wymierzył mu karę 8 miesięcy wolności oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

33.  uznał oskarżonego G. W. za winnego popełnienia zarzuconych mu, a opisanych wyżej w punktach XXVI i XXVII (punkty XCIX i C aktu oskarżenia) czynów, przy czym przyjął, że dopuścił się ich działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, czym wyczerpał znamiona występków z art. 273 kk. w zw. z art. 12 kk. i art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 273 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk. wymierzył mu jedną karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

34.  uznał oskarżonego G. W.za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego w punkcie XXVIII (punkt CI aktu oskarżenia) czynu czym wyczerpał znamiona występku z art. 299 § 1 i 5 kk. w zw. z art. 12 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i za to na mocy art. 299 § 5 kk. w zw. z art. 65 § 1 kk. i art. 309 kk. i art. 33 § 3 kk. wymierzył mu karę 1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 600 stawek dziennych przyjmując, że jedna stawka jest równa kwocie 10 złotych;

35.  na mocy art. 91 § 2 kk. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu G. W. karę łączną 1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności;

36.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk. i art. 70 § 2 kk. i art. 73 § 2 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonegoG. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat i oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora;

37.  na mocy art. 85 kk. i art. 86 § 2b kk. w miejsce jednostkowych kar grzywien wymierzył oskarżonemuG. W. karę łączną w wysokości 600 stawek dziennych, przyjmując, że jedna stawka dzienna jest równa kwocie 10 złotych;

38.  na mocy art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej wobec oskarżonegoG. W.kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 marca 2006r. do dnia 22 grudnia 2006r. i uznał grzywnę za wykonaną w wysokości 582 stawki dzienne;

Odnośnie oskarżonego M. C.:

39.  uznał oskarżonego M. C. za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego wyżej w punkcie XXX (punkt CIII aktu oskarżenia) czynu, przy czym przyjął, że stanowi on występek z art. 273 kk. w zw. z art. 12 kk. i za to na mocy art. 273 kk. wymierzył mu karę 7 miesięcy pozbawienia wolności;

40.  uznał oskarżonego M. C. za winnego popełnienia zarzuconego mu, a opisanego wyżej w punkcie XXXI (punkt CIV aktu oskarżenia) czynu, przy czym przyjął, że wyczerpał znamiona występku z art. 299 § 1 kk. w zw. z art. 12 kk. i za to na mocy art. 299 § 1 kk. i art. 309 kk. i art. 33 § 3 kk. wymierzył mu karę 1 rok i 2 miesiące pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 600 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

41.  na mocy art. 85 kk. i art. 86 § 1 kk. w miejsce jednostkowych kar pozbawienia wolności wymierzył oskarżonemu M. C. karę łączną 1 roku i 2 miesiące pozbawienia wolności;

42.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk. i art. 70 § 1 pkt. 1 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego M. C. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lata;

43.  na mocy art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego M. C. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 30 maja 2006r. do dnia 9 lutego 2007r. i uznał grzywnę za wykonaną w wysokości 512 stawek dziennych;

44.  na mocy art. 17 § 1 pkt. 6 kpk umorzył postępowanie w stosunku do oskarżonego M. C. o zarzucony mu, a opisany wyżej w punkcie XXIX (punkt CII aktu oskarżenia) czyn, przy czym przyjął, że stanowi on występek z art. 273 kk. w zw. z art. 12 kk. wobec stwierdzenia przedawnienia karalności czynu, a kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa;

Odnośnie oskarżonego Z. W.:

45.  uznał oskarżonego Z. W. (W.) za winnego popełnienia zarzuconych mu, a opisanych wyżej w punktach XXXII, XXXIII, XXXIV i XXXV (punkty CV, CVI, CVII, CVIII aktu oskarżenia) czynów, przy czym odnośnie czynu opisanego w punkcie XXXIII (punkt CVI aktu oskarżenia) przyjął, że faktura o numerze (...) została wystawiona w dniu 20 maja 2002r. a faktura o numerze (...) została wystawiona w dniu 23 maja 2002r., a nadto przyjął, że wskazanych wyżej czynów dopuścił się działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, czym wyczerpał znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk. i art. 273 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. i art. 12 kk. i za to na mocy art. 271 § 3 kk. przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk. i art. 91 § 1 kk. i art. 33 § 1, 2 i 3 kk. wymierzył mu jedną karę 1 rok i 3 miesiące pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 350 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10 złotych;

46.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk. i art. 70 § 1 pkt. 1 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego Z. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat;

47.  na mocy art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Z. W. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 marca 2006r. do dnia 28 sierpnia 2006r. i uznał grzywnę za wykonaną w całości;

48.  na mocy art. 17 § 1 pkt. 6 kpk umorzył postępowanie w stosunku do oskarżonego Z. W. o zarzucone mu, a opisane wyżej w punktach XXXVII, XXXVIII i XXXIX (punkty CX, CXI i CXII aktu oskarżenia) czyny, przy czym przyjął, że stanowią one występki z art. 273 kk. w zw. z art. 12 kk. wobec stwierdzenia przedawnienia karalności czynów, a kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa;

49.  na mocy art. 17 § 1 pkt. 6 kpk umorzył postępowanie w stosunku do oskarżonego Z. W. o zarzucony mu, a opisany w punkcie XXXVI (punkt CIX aktu oskarżenia) czyn, przy czym przyjął, że stanowi on występek art. 270 § 3 kk. w zw. z art. 12 kk. wobec stwierdzenia przedawnienia karalności czynu, a kosztami postępowania w tej części obciążył Skarb Państwa;

Odnośnie oskarżonego S. W.:

50.  uznał oskarżonego S. W. za winnego popełnienia zarzuconych mu, a opisanych w punktach XL i XLI (punkty CXIII i CXIV aktu oskarżenia) czynów, czym wyczerpał znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk. i art. 273 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. i art. 12 kk., przy czym przyjął, że dopuścił się ich działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu i za to na mocy art. 271 § 3 kk. przy zastosowaniu art. 11 § 3 kk. i art. 91 § 1 kk. i art. 33 § 1, 2 i 3 kk. wymierzył mu jedną karę 10 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 10;

51.  na mocy art. 69 § 1 i 2 kk. i art. 70 § 1 pkt. 1 kk. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego S. W. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby 2 lata;

52.  na mocy art. 63 § 1 kk. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego S. W. kary grzywny zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 marca 2006r. do dnia 3 sierpnia 2006r. i uznał grzywnę za wykonaną w całości;

Nadto orzeczono o kosztach obrony z urzędu i częściowo zwolniono wszystkich oskarżonych od obowiązku uiszczenia wydatków i opłat.

Prokurator zaskarżył wyrok w części dotyczącej A. P., K. W.,G. W. M. C. i Z. W. na niekorzyść oskarżonych i zarzucił orzeczeniu:

1.  obrazę art. 7 kpk, która miała wpływ na treść wydanego orzeczenia polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w toku postępowania materiału dowodowego, w szczególności wyjaśnień M. T., G. I., C. K., T. B. (1), skutkującą przyjęciem, iż oskarżeni: A. P. w zakresie czynów VI, VII, VIII i X, K. W. w zakresie czynów XXII i XXIII, G. W. w zakresie czynów XXVI i XXVII, M. C. w zakresie czynów XXIX i XXX oraz Z. W. w zakresie czynów XXXVII, XXXVIII i XXXIX nie wyczerpali ustawowych znamion występku z art. 271 § 1 i 3 kk;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony A. P. zachowaniem opisanym w zarzutach VI, VII, VIII i X jedynie użył poświadczających nieprawdę dokumentów, wyczerpując ustawowe znamiona występku z art. 273 kk, podczas gdy analiza zebranego materiału dowodowego, we wzajemnym powiązaniu prowadzi do wniosku, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem również wystawienie przez inne ustalone osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczających nieprawdę dokumentów, a następnie ich użycie, wypełniając ustawowe znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

3.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony K. W. zachowaniem opisanym w zarzutach XXII i XXIII jedynie użył poświadczających nieprawdę dokumentów, wyczerpując ustawowe znamiona występku z art. 273 kk, podczas gdy analiza zebranego materiału dowodowego, we wzajemnym powiązaniu prowadzi do wniosku, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem również wystawienie przez inną ustaloną osobę w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczających nieprawdę dokumentów, a następnie ich użycie, wypełniając ustawowe znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

4.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżonyG. W. zachowaniem opisanym w zarzutach XXVI i XXVII jedynie użył poświadczających nieprawdę dokumentów, wyczerpując ustawowe znamiona występku z art. 273 kk, podczas gdy analiza zebranego materiału dowodowego, we wzajemnym powiązaniu prowadzi do wniosku, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem również wystawienie przez inną ustaloną osobę w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczających nieprawdę dokumentów, a następnie ich użycie, wypełniając ustawowe znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

5.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony M. C. zachowaniem opisanym w zarzutach XXIX i XXX jedynie użył poświadczających nieprawdę dokumentów, wyczerpując ustawowe znamiona występku z art. 273 kk, podczas gdy analiza zebranego materiału dowodowego, we wzajemnym powiązaniu prowadzi do wniosku, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem również wystawienie przez inne ustalone osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczających nieprawdę dokumentów, a następnie ich użycie, wypełniając ustawowe znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk;

6.  błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wydanego orzeczenia, polegający na przyjęciu, że oskarżony Z. W. zachowaniem opisanym w zarzutach XXXVII, XXXVIII i XXXIX jedynie użył poświadczających nieprawdę dokumentów, wyczerpując ustawowe znamiona występku z art. 273 kk, podczas gdy analiza zebranego materiału dowodowego, we wzajemnym powiązaniu prowadzi do wniosku, iż oskarżony obejmował swoim zamiarem również wystawienie przez inne ustalone osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poświadczających nieprawdę dokumentów, a następnie ich użycie, wypełniając ustawowe znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Podnosząc te zarzuty Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że oskarżeni: A. P. w zakresie czynów VI, VII, VIII i X, K. W. w zakresie czynów XXII i XXIII, G. W. w zakresie czynów XXVI i XXVII, M. C. w zakresie czynów XXIX i XXX oraz Z. W. w zakresie czynów XXXVII, XXXVIII i XXXIX wyczerpali ustawowe znamiona występków z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Obrońca osk. G. W. – radca prawny F. W. zaskarżył wyrok w całości w zakresie dotyczącym tego oskarżonego, zarzucając orzeczeniu:

-

obrazę przepisów postępowania /art. 438 pkt. 2 k.p.k./ a mianowicie :

1.  art. 4 w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich wątpliwości jako istniały w sprawie od samego jej zarania a nawet nie podjęcie próby ich wyjaśnienia i w takim stanie rozstrzygnięcie tych istotnych dla sprawy wątpliwości na niekorzyść osk. G. W. - w sytuacji kiedy wiarygodność M. T. została skutecznie zakwestiono­wana przez wszystkich oskarżonych w sprawie

2.  art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie i to w sposób niczym nie uzasadniony granic swobodnej oceny dowodów która ujawnia się wewnętrzną sprzecz­nością uzasadnienia wyroku, kłóci się z podstawowymi zasadami doświad­czenia życiowego oraz wskazaniami wiedzy prawniczej;

3.  art. 424 § 1 ust. 1 k.p.k. albowiem uzasadnienie wyroku nie odpowiada kryteriom w tym przepisie wymienionych ponieważ nie wskazuje dlaczego jednym dowodom daje się wiarę, a innym bardziej logicznym i odpowiada­jącym zdrowemu rozsądkowi i zasadom doświadczenia życiowego tego walom się odmawia - nie podając jakichkolwiek przyczyn, a poza tym uzasadnienie zawiera wiele wewnętrznych sprzeczności, które są ze sobą nie do pogodzenia;

4.  art. 410 k.p.k. poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nie ujawnionych w toku rozprawy chodzi o dokumentację Urzędu Skarbowego w R. co do zarzutu poświadczenia nieprawdy w fakturach VAT - chociaż dokumentacja to gdyby została ujawniona to potwierdziłaby tezę oskarżonego G. W. że nie było fikcyjnych faktur a wyjaśnienia T. w tym zakresie są niewiarygodne w całości;

-

obrazę przepisów prawa materialnego /art. 438 ust. 1 k.p.k./ a mianowicie art. 271 § 1 i 3 i art. 273 i 65 § 1 k.k. poprzez zastosowanie tych przepisów do stanu faktycznego sprawy w sytuacji kiedy nie można G. W. przy­pisać jakiegokolwiek postępowania które by wyczerpywało dyspozycje tych przepisów.

Opierając się na tak sformułowanych zarzutach odwoławczych obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie osk. G. W. od popełnienia zarzucanych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonych K. W. i G. W. - adw. J. F. zaskarżam powyższy wyrok w całości i orzeczeniu temu zarzucił:

Obrazę przepisów postępowania:

- art. 4 kpk i 5 kpk poprzez pomijanie w rozważaniach Sądu I Instancji okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonych i całkowite pominięcie okoliczności świadczących o prawdomówności oskarżonych przy jednoczesnym zaniechaniu podjęcia próby weryfikacji zeznań św. T. - jedynego obciążającego oskarżonych, a w szczególności zaniechania próby ustalenia okoliczności w jakich świadek ten złożył obciążające zeznania mimo, iż wskazywano na wysoce prawdopodobne zawarcie przez świadka „układu” z organem prowadzącym postępowanie przygotowawcze;

- art.7 kpk poprzez wyprowadzanie wniosków i supozycji w oparciu o domniemania nie mające oparcia w zebranym materiale dowodowym, a nadto wbrew zasadom prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego w następstwie czego Sąd poczynił błędne ustalenia faktyczne, co miało wpływ na treść orzeczenia;

- art. 424 par. 1 pkt. l kpk poprzez nie wskazanie w uzasadnieniu wyroku w oparciu o jakie poczynione przez siebie ustalenia - sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonych, dlaczego nie dał wiary zeznaniom świadków potwierdzających fakty dokonywania przez oskarżonych transakcji kompensacyjnych, węglowych etc.

W konsekwencji obrońca ten wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i o przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego S. W. zaskarżył wyrok w punktach 50, 51, 52 i 54, co do winy oskarżonego S. W. i zarzucił orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj.:

- art. 414 § 1 zd. drugie w zw. z art. 17 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez nieuniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, pomimo że czyny te nie zawierają znamion czynu zabronionego;

- art. 7 k.p.k. poprzez znaczne przekroczenie granic swobodnej oceny zebranego w toku postępowania materiału dowodowego i dokonanie oceny tych dowodów z naruszeniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, co znalazło swoje odzwierciedlenie w przyjęciu, że oskarżony S. W. wystawiał faktury dokumentujące transakcje, które faktycznie nie miały miejsca, pomimo iż okoliczności sprawy wskazują na to, że transakcje te były rzeczywiste, jak również w przyjęciu, że oskarżony S. W. pełnił w spółce (...) rolę wykraczającą poza proste czynności techniczne i wykonywanie poleceń swojego ojca, co skutkowało uznaniem, iż wiedział on o ewentualnych nieprawidłowościach dotyczących wystawiania „pustych” faktur popełnił przypisane mu czyny umyślnie;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, który miał wpływ na jego treść (art. 438 pkt 3 k.p.k.), polegający na przyjęciu że:

- oskarżony S. W. wystawiał faktury dokumentujące transakcje, które faktycznie nie miały miejsca, pomimo iż okoliczności sprawy wskazują na to, że transakcje te były rzeczywiste;

- oskarżony S. W. pełnił w spółce (...) obowiązki wykraczające poza proste czynności techniczne i wykonywanie poleceń swojego ojca, co skutkowało uznaniem, iż wiedział on o ewentualnych nieprawidłowościach dotyczących wystawiania „pustych” faktur i popełnił przypisane mu czyny umyślnie

oraz ewentualnie

3.  obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt 1 k.p.k.), tj.:

- art. 62 § 5 w zw, z art. 62 § 2 k.k.s. poprzez jego niezastosowanie, pomimo iż czyn przypisany oskarżonemu S. W. wyczerpuje znamiona tegoż czynu, nie zaś czynu z art. 271 § 1 i 3 k.k. oraz art. 273 k.k., skutkujące brakiem umorzenia postępowania na podstawie art. 414 § 1 zd. pierwsze w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 51 § 1 k.k.s.;

4.  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 k.p.k.), tj.:

- art. 414 § 1 zd. pierwsze w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 51 § 1 k.k.s. poprzez nieumorzenie postępowania wobec oskarżonego S. W. pomimo przedawnienia karalności przypisanych mu czynów.

W związku z powyższym wniósł:

-

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. W. od zarzucanych mu czynów i obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania

lub ewentualnie

-

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zmianę kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonemu S. W. w zaskarżonym wyroku na art. 64 § 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. i umorzenie postępowania na podstawie art. 414 § 1 zd. pierwsze w zw. z art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w zw. z art. 51 k.k.s. oraz obciążenie Skarbu Państwa kosztami postępowania

lub w razie nieuwzględnienia żadnego z powyższych wniosków

-

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego Z. W. zaskarżył wyrok w punktach 45, 46 oraz 47 i zarzucił orzeczeniu:

1.  obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k. poprzez ich błędne zastosowanie do dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych z których wynika, że oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion określonych w art. art. 271 § 1 i 3 k.k. i art. 273 k.k a jedynie dopuścił się czynu zabronionego określonego w art. 62 § 1 k.k.s.

2.  obrazę przepisów postępowania tj. art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k. w związku z art. 113 § 1 k.k.s. polegającej na prowadzeniu postępowania pomimo, iż nastąpiło przedawnienie karalności, co stanowi bezwzględna przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k.

3.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia które miało wpływ na jego treść poprzez zaliczenie oskarżonemu na poczet orzeczonej kary, okresu pozbawiania wolności w sprawie od dnia 7 marca 2006 roku do dnia 18 sierpnia 2006 roku, podczas gdy oskarżony pozbawiony był wolności od dnia 7 marca 2006 roku do dnia 26 lipca 2007 roku.

Wobec powyższego obrońca ten wniósł o uchylenie wyroku i umorzenie postępowania, ewentualnie o zaliczenie na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 7 marca do dnia 26 lipca 2007 roku.

Obrońcy oskarżonego T. P. zaskarżył wyrok w całości w zakresie dotyczącym tego oskarżonego, zarzucając orzeczeniu:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez przyjęcie, że:

a)  oskarżony swoim postępowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 258 § 3 KK, w sytuacji kiedy przeprowadzone w sprawie dowody prowadzą do odmiennego przeciwnego wniosku, że oskarżony nie kierował zorganizowaną grupą przestępczą, gdyż nie miał świadomości istnienia takiej grupy, nie pełnił funkcji władczych oraz nie wydawał wiążących poleceń, gdyż wymienione osoby podejmowały określone czynności z własnej inicjatywy;

b)  oskarżony dopuścił się opisanych w punktach od XV do XIX wyroku czynów, w sytuacji kiedy przeprowadzone w sprawie dowody nie wykazały, aby oskarżony był faktycznym dysponentem produktów ropopochodnych i środków finansowych oraz, aby oskarżony polecał jednym osobom wystawianie, a innym przyjęcie faktur poświadczających nieprawdę, a nadto w ramach czynu opisanego w punkcie XIX wyroku, aby oskarżony polecił A. O. poprzez G. I. wystawiania i przyjmowania poświadczających nieprawdę faktur w zamian za uzgodnioną prowizję;

c)  oskarżony dopuścił się czynu opisanego w punkcie XX wyroku, gdyż był on faktycznym dysponentem rachunków firm uczestniczących w procederze związanym z fikcyjnymi fakturami, w sytuacji kiedy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza, aby oskarżony miał dostęp i kontrolę nad tymi rachunkami;

2) mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania, a to art. 167 § 1 w związku z art. 170 § 1 pkt 2, 3 i 5 KPK przez oddalenie wniosków dowodowych z informacji (...) Banku (...) S.A. Oddział w K., opinii biegłego z zakresu księgowości oraz z zeznań świadków Z. S., W. S., S. K., H. S., T. H., K. M..

Ponadto na podstawie art. 439 § 1 pkt 11) KPK zaskarżonemu wyrokowi zarzucił rozpoznanie sprawy podczas nieobecności oskarżonego T. P. na rozprawie w dniu 4 września 2014 roku poprzez uznanie wezwania kierowanego do oskarżonego za doręczone w sposób prawidłowy (ze względu na relację (...) który zwrócił podwójnie awizowane wezwanie), w sytuacji kiedy oskarżony nie został prawidłowo wezwany na termin rozprawy albowiem w tym czasie począwszy od dnia 22 lipca 2014 roku, przebywał w Zakładzie Karnym w R., gdzie odbywał karę pozbawienia wolności w innej sprawie.

Opierając się na tak sformułowanych zarzutach odwoławczych obrońca wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonego T. P. i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania, a ewentualnie o zmianę w całości zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym tego oskarżonego poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów.

Obrońca oskarżonego M. C. zaskarżył wyrok w stosunku do tego oskarżonego w całości; w punktach 39. - 44.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  Obrazę przepisu prawa materialnego, a to art. 299 § 1 k.k. w postaci błędnej kwalifikacji karnomaterialnej przyjętego zachowania oskarżonego

-

poprzez nieprawidłową ocenę elementów strony przedmiotowej przestępstwa zarzucanego oskarżonemu i przyjęcie, iż przypisywane oskarżonemu działanie treścią tezy aktu oskarżenia, recypowanej następnie przez Sąd Okręgowy w części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku (pkt XXXI oraz pkt.40.) pozwala na przyjęcie, iż wyczerpane zostały elementy strony przedmiotowej przestępstwa stypizowanego we wskazanym przepisie, a to zarówno co do:

•

określenia źródła środków pieniężnych, jakimi oskarżony przedsiębiorca dysponował dokonując nimi każdorazowej zapłaty (przelewami lub wpłatami gotówkowymi} na rzecz kontrahenta M. T. oraz (...) Spółki z o.o., w tym koniecznego związku (pochodzenia) tych środków z przestępną korzyścią, jaką oskarżony miałby uzyskać,

•

posłużenia się zestawem elementów strony przedmiotowej przestępstwa tzw. prania brudnych pieniędzy dla prawnokarnego zakwalifikowania przyjętego zachowania oskarżonego w relacjach z M. T. - w sposób oderwany od właściwej dla bytu tego przestępstwa chronologia zdarzeń - skoro stwierdzenie realizacji znamion przestępstwa wymaga ustalenia, że:

a)  został popełniony czyn zabroniony,

b)  z popełnieniem tego czynu zabronionego są związane określone korzyści,

c)  z tych korzyści pochodzą środki płatnicze, instrumenty finansowe, papiery wartościowe, wartości dewizowe, prawa majątkowe lub inne mienie ruchome lub nieruchome oraz

d)  owe walory są przedmiotem czynności polegających na ich przyjęciu, przekazaniu lub wywiezieniu za granicę, udzieleniu pomocy do przeniesienia ich własności lub posiadania albo podjęcia innych czynności, które mogą udaremnić lub znacznie utrudnić stwierdzenie ich przestępnego pochodzenia lub miejsca ich umieszczenia, ich wykrycie, zajęcie albo orzeczenie przepadku - gdy tymczasem Sąd przyjął zarówno, iż zapłata kwoty 1.475.791,00 zł miałaby stanowić o przyjętym łącznie normatywnym celu (udaremnienie, znaczne utrudnienie (...) itd.) działania sprawcy, zaś mieszcząca się w niej kwota 57.614,40 zł miałaby stanowić sumę pochodzącą z przestępstwa;

•

niewskazania (kwotowego) korzyści, jaką sprawca miałby bezpośrednio lub pośrednio uzyskać z popełnienia zindywidualizowanego czynu zabronionego;

II.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na przyjęciu przez Sąd Okręgowy konstrukcji zdarzeń dotyczących oskarżonego, jakie pozostają w oderwaniu od treści zarzutu aktu oskarżenia (CII i CIII) recypowanego bez zmian w punkcie 39. oraz 44. części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku i jakie w istocie dotyczą zarzutów stawianych oskarżonemu w wersji pierwotnej, t.j. przed zmianą dokonaną postanowieniem Prokuratury Okręgowej w B. z dnia 27.10.2010 r., (...) - skoro (w ogólności) nie może budzić wątpliwości, że przyjęte do wyrokowania w pkt. 39. i 44. czyny dotyczyły rzekomej fikcyjności przedmiotu transakcji (...a przedmiotem bezdokumentacyjnego obrotu był nieustalony produkt ropopochodny, a nie oryginalny olej napędowy...), nie zaś fikcyjności samych transakcji, t.j. przyjmowania tzw. fikcyjnych faktur, jakim miał nie towarzyszyć rzeczywisty obrót, za służącym temu wynagrodzeniem na rzecz M. T. w wysokości 8 groszy od litra, itd. (zgodnie z opisem stanu faktycznego, jaki zawarty został na str. 17 - 19 uzasadnienia);

a w szczególności polegający na przyjęciu, iż:

- oskarżony w stosunkach gospodarczych z M. T. oraz G. I. miał dokonywać zamówień na faktury, nie zaś zamówień towarowych na dostawy oleju napędowego - jakie zresztą w całym okresie przyjętym w akcie oskarżenia dokonywane były na rzecz M. C. przez dostawców będących kontrahentami (podwykonawcami) w/w osób lub pozostających bezpośrednio lub pośrednio z nimi w relacjach finansowych („rozliczeniowych"); zwłaszcza kiedy sam M. T., podtrzymując swoje wcześniejsze wyjaśnienia, na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2014 r. (po odczytaniu mu treści na k. 583-588) wskazał, iż mógł iść towar za fakturą, lecz ja tego nie wiem, gdyż go nie widziałem (...) nie dotykałem go fizycznie, czyli fizycznie nic im nie sprzedałem. Jednak mógł iść do nich towar, ale z jakiego źródła, tego nie wiem.; a co więcej – w toku przesłuchania na rozprawie w dniu 10 lipca 2014 r. sam wskazał, że kształtując cenę sprzedaży oleju na rzecz M. C. doliczał do ceny zakupu niewielką marżę;

-

M. C. miał w jakikolwiek sposób, t.j. poprzez zapłatę, potrącenie, zwolnienie z długu itp., przekazywać M. T. prowizję, wynagrodzenie lub płatność z jakiegokolwiek tytułu innego aniżeli zapłata ceny za dostarczony olej napędowy, w wysokości średnio 8 groszy od litra - podczas, gdy materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu, poza samymi pomawiającymi oskarżonego, wyjaśnieniami oraz zeznaniami M. T. oraz G. I. (niewiarygodnymi ^{( 6)} i niepotwierdzonymi żadnymi innymi dowodami), nie pozwala na przyjęcie takiego faktu; tym bardziej, iż ocena dowodu z wyjaśnień i zeznań tych osób ^{( 7)}, dokonana wedle kryteriów art. 7 kpk nie pozwala na uznanie takiego dowodu za przydatny dla konstrukcji stanu faktycznego mającego służyć przyjęciu sprawstwa osk. M. C. któregokolwiek z trzech przypisywanych mu czynów; pozostałe powołane w wyroku dowody (dowody z dokumentów) nie służą przyjętej przez Sąd wersji, a oskarżyciel publiczny jeszcze w dniu 27 października 2010 r. w toku śledztwa sam odstąpił od wersji, wedle której poświadczające nieprawdę faktury wystawiane na rzecz oskarżonego nie były tzw. fakturami pustymi, lecz fakturami, jako opiewały na produkt inny, aniżeli oryginalny olej napędowy;

- M. T. miał w jakikolwiek sposób zwracać oskarżonemu pieniądze zapłacone za olej napędowy - podczas, kiedy sam pomawiający oskarżonego M. T. nie był w stanie wyjaśnić nie tylko komu pieniądze te miał zwracać, w jaki sposób; lecz także nie był w stanie dostarczyć choćby jednego dowodu powrotnego przekazania środków pieniężnych; jaka logika miałaby towarzyszyć takim operacjom, skoro Sąd (przynajmniej w części dyspozytywnej wyroku, bo w uzasadnieniu już odmiennie) przyjmuje, iż dostawy miały miejsce; a oskarżyciel publiczny jeszcze w dniu 27 października 2010 r. w toku śledztwa sam odstąpił od wersji, wedle której poświadczające nieprawdę faktury wystawiane na rzecz
oskarżonego nie były tzw. fakturami pustymi, lecz fakturami, jako opiewały
na produkt inny, aniżeli oryginalny olej napędowy;

- iż oskarżony M. C. nie mógł [...] dokonywać żadnych zakupów w firmie (...), czy też za jego pośrednictwem, bowiem wymieniony nie dysponował olejem napędowym, nie pośredniczył w transakcjach zakupu tego produktu, a jedynie wystawiał faktury – podczas gdy przy niedającym się zakwestionować fakcie dokonywania przez dostawców stałych, znacznych dostaw paliwa na rzecz oskarżonego, jakie ilościowo odzwierciedlały zamówienia fakturowane m.in. przez PPUH (...), rola tego współoskarżonego (a następnie świadka) w pozostającym poza wiedzą i zainteresowaniem samego M. C., procesie realizowanych dostaw i towarzyszących temu rozliczeń z innymi osobami, w tym np. T. P., C. K. czy A. O. - nie musiała i polegać na realizowaniu przez niego osobistych dostaw paliwa do przedsiębiorstwa oskarżonego; a ponadto jeśli zważyć, że uznając M. C. za winnego popełnienia czynu opisanego w CIII aktu oskarżenia Sąd Okręgowy w istocie przyjął tezę oskarżenia (str. 186 wyroku), iż oskarżony wyczerpać miał ustawowe znamiona czynu z art. 273 kk nie w zakresie fałszu zawartego w fakturach co do udokumentowanych nimi rzeczywistych transakcji (bo rzeczywistość transakcji Sąd przyjął), lecz w zakresie przedmiotu tych transakcji (jaki stanowić miał rzekomo produkt ropopochodny, nie zaś: oryginalny olej napędowy;

- iż dzięki przyjmowaniu faktur z firm (...),(...) i (...) Firma (...) uzyskała korzyść w kwocie co najmniej 312.132,95 zł, stanowiącej nieuregulowaną należność z tytułu podatku VAT, wynikającą [z] różnicy pomiędzy wartością faktycznie kupionego produktu ropopochodnego, a zgłoszonego do opodatkowania w wysokości 1.730.919,55 zł (...) oraz w wysokości co najmniej 572.430,33 zł (...) - podczas, kiedy przypisując oskarżonemu uzyskanie takowej korzyści, ponadto mającej stanowić korzyść bezprawną - Sąd Okręgowy w konstrukcji znamion zarzutu z art. 273 kk przypisanego oskarżonemu, nie określił, z czego korzyść takowa miałaby unikać, a w tym nie rozważył, że:

⚫

M. C. jako odbiorca towaru z fakturą VAT, zawierającą podatek naliczony (a nie należny!) nie tylko w granicach stosowanej nomenklatury prawnopodatkowej nie zgłasza(ł) do opodatkowania opodatkowanej wartości sprzedaży („1.730.919,55 zł”), a co najwyżej korzysta(ł) z prawa do pomniejszenia w miesiącu rozliczeniowym kwoty podatku VAT należnego od wszystkich opodatkowanych transakcji sprzedaży, o sumę podatku naliczonego z faktur zakupowych VAT;

⚫

to dostawca towaru (oleju napędowego), jaki nabywał oskarżony - t.j. zarówno M. T., jak i G. I. zobowiązani byli do płacenia (odprowadzania) podatku należnego od każdej opodatkowanej transakcji dostawy paliwa na rzecz osk. M. C. (zaś poza wiedzą i poza zakresem odpowiedzialności prawnopodatkowej M. C. było, czy dostawcy ci wywiązują się z obowiązku zapłaty podatku) ⁸;

⚫

bez względu na to, czy przedmiotem rzeczywistego obrotu (bo ten przyjęty został w treści zarzutów CII i CIII a-o) był oryginalny olej napędowy, czy też nieustalony produkt ropopochodny – stawka podatku VAT (podówczas tzw. Stawka podstawowa) byłaby taka sama i wynosiła 22%;

⚫

przyjęta w ustaleniach zaskarżonego wyroku (str. 18 uzas.) kwota podatku 312.132,95 zł nie daje się wyliczyć z kwoty brutto 1.730.919,55 zł (312.084 zł); a ilość fakturowanych dostaw w okresie zakreślonym aktem oskarżenia wynosi nie 720.180 litrów, lecz 591.030 litrów;

a w konsekwencji, że

⚫

jedyną korzyścią oskarżonego C. wynikającą ze zrealizowania na jego rzecz m.in. przez M. T. oraz G. I., fakturowanych dostaw paliwa w okresie aktu oskarżenia - była korzyść zgodna z prawem, bo wynikająca z niższej ceny litra paliwa oferowanego mu przez dostawców w ramach bezkoncesyjnego wolnego obrotu paliwem na rzecz odbiorców finalnych [z czego zresztą korzystał nie tylko oskarżony przedsiębiorca, lecz także zarówno świadkowie: B. G., H. P., Z. M., M. R. (prot. rozprawy z dn. 8.10.2013 r.), jak i osoby będące odbiorcami tańszego paliwa, jakie - odmiennie od tymczasowo aresztowanego wówczas M. C. - zasłużyły na umorzenie postępowania karnego przez Prokuraturę Okręgową w B.: św. D. S. (prot. rozprawy j.w.), św. J. I. (prot. rozprawy z dnia 28.05.2013 r.), św. H. M. (prot. rozprawy z dnia 13.11.2013 r.)];

-

iż, wedle ustaleń zawartych na str. 55 uzas., osk. M. C. odzyskiwał przelane na konto firmy (...) pieniądze przez kompensatę z inną firmą - podczas, kiedy materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do takiego ustalenia; przedstawiony przez M. T. sposób „zwrotu" zapłaconych mu należności skonstruowany został przez niego dopiero w jego reakcji na zadawane mu pytania przed Sądem orzekającym po ośmiu latach od pierwotnie przedstawianych przez niego wersji zdarzeń, t.j. dopiero w trakcie jego przesłuchania do protokołu rozprawy w dniu 16 kwietnia 2014 roku, a ponadto jedynie w granicach domysłów lub „skojarzeń": Ja dokładnie nie pamiętam w jaki sposób on odzyskiwał przelane na konto mojej firmy pieniądze ale coś mi się kojarzy, że dochodziło do tego przez kompensatę z inną firmą. Oznacza to, że ja musiałem być winny pieniądze innej firmie i na jej rzecz przelewałem pieniądze. Być może było tak, że między ta firmą, a firmą (...) dochodziło do rozliczeń, ale tego to ja już nie wiem;

-

że ilość oleju napędowego figurująca w wystawionych przez M. T. fakturach VAT na rzecz M. C. miała wynosić 720.180 litrów (wedle treści zarzutu ujętego w pkt. XXIX na str. 183 wyroku), podczas gdy, zgodnie z zestawem przedłożonych do akt dokumentów, wraz z dowodami dokonanych zapłat, wynika, że w okresie objętym aktem oskarżenia oskarżony zakupił od M. T. nie 720.180 litrów paliwa, lecz 591.030 litrów (protokół rozprawy z dnia 4.09.2014 r.);

-

wartości, w tym wartość brutto faktycznie kupionego produktu ropopochodnego, a zgłoszonego do opodatkowania miałaby - wedle treści zarzutu CII. a-o wynosić kwotę „1.730.919,55 zł" - gdy tymczasem zsumowanie wartości poszczególnych faktur przyjętych w tym zarzucie tworzy wartość inną.

III.  Obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to:

- przede wszystkim: art. 410 kpk, 413 § 2 kpk, 424 kpk - polegającą na skonstruowaniu pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sposób oderwany od części dyspozytywnej tego orzeczenia, w zakresie przypisanych oskarżonemu M. C. zarzutów ujętych w pkt. CII oraz CIII aktu oskarżenia (odpowiednio w pkt. XXIX oraz XXX. wyroku), z uznaniem oskarżonego za winnego dopuszczenia się przestępstw z przyjęciem w postaci niezmienionej opisów czynów zawartych w akcie oskarżenia, a w tym określających podstawowy element strony przedmiotowej przestępstwa (typizowanego ostatecznie z art. 273 kk - pkt. 39., 44.) polegający na poświadczeniu nieprawdy nie co do rzeczywistości transakcji, lecz co do rodzaju przedmiotu transakcji - z jednoczesnym przedstawieniem w uzasadnieniu wyroku stanu faktycznego mającego uzasadniać rozstrzygnięcia zawarte w punktach 39. i 44. wynikającego z posługiwania się przez oskarżonego dokumentami poświadczającymi nieprawdę co do rzeczywistości dokonywanych transakcji; i w ten sposób pozbawienie oskarżonego możliwości skargowego odniesienia się do pozbawionej motywów, tezy zawartej w opisie każdego z dwóch zarzuconych mu przestępstw, zaś Sąd Odwoławczy - możliwości kontroli judykacyjnej wydanego orzeczenia;

- art. 7 k.p.k. - polegającą na dokonaniu dowolnej, bowiem wykraczającej poza granice uprawnionej treścią wskazanego przepisu, oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego - w wyniku:

•

nieuzasadnionej, w świetle przyjętej treści zarzutów w pkt. XXIX oraz XXX. wyroku, odmowy wiarygodności wyjaśnień złożonych przez osk. M. C. - w szczególności, kiedy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku (str. 42) przyjmuje się, że wyjaśnienia oskarżonego przeczącego konsekwentnie, aby kupował jedynie faktury, biorąc pod uwagę zeznania świadków, a przede wszystkim M. T. (...) nie mogły być uznane za wiarygodne;

•

przydania wartościujących ocen wyjaśnieniom oraz zeznaniom złożonym zarówno przez M. T., jak i G. I. (str. 56, 61) przy uznaniu, że są one spójne, konsekwentne, logicznie ze sobą powiązane, a wobec relacji T. - iż nie miał on żadnego powodu, aby obciążać inne osoby odpowiedzialnością za czyny, których się nie dopuściły - podczas kiedy:

M. T. w zależności od własnej sytuacji procesowej w toku śledztwa dostosowywał kolejne wersje dotyczące współpracy z M. C. (w toku przesłuchania po przedstawieniu mu zarzutów wskazał, iż M. C. znajdował się w grupie kontrahentów, do których mógł iść towar za fakturą (...), w dniu 18.01.2005 r. wyjaśniając, iż odbiór towaru dokonywany był przez innych dostawców, którymi były m.in. firmy (...), (...), (...), (...); następnie w warunkach wolnościowych w dniu 19.01.2006 r. zaprzeczając, aby transakcje miały mieć miejsce [a jednocześnie: M. C. rozliczał się ze mną przez przelewy bankowe], następnie w toku konfrontacji w dniu 31.05.2006 r. ujawniając, że komuś miał zwracać pieniądze, jakie wpływały mu na konta za dostawy z (...), lecz ... nie pamiętał komu; następnie na rozprawie w dniu 16.04.2014 r. wskazując, iż oskarżony w zasadzie płacił mi gotówką - podczas kiedy twierdził, iż oskarżonego spotkał może raz osobiście (prot. konfrontacji), a na rozprawie w dniu 10.07.2014 r. nie był w stanie w ogóle przypomnieć sobie faktu spotkania z oskarżonym, zaś na pytanie dotyczące sposobu, w jaki
dysponował pieniędzmi otrzymanymi od(...) t.j. na jakie cele pieniądze te przeznaczał - M. T. zaprzeczając swojej dotychczasowej wersji o zwracaniu środków - wskazał, iż przeznaczał je na działalność jednej i drugiej swojej firmy (str. 4 oraz 7 prot. rozprawy z 10.07.2014 r.); G. I. - w toku przesłuchania na rozprawie w dniu 5 czerwca 2014 r. przyznał, iż nie wie, czy za wystawionymi przez niego fakturami szła dostawa paliwa, bo tego nie widział i dlatego wcześniej wyjaśniał, że za tymi fakturami nie szło paliwo, lecz jednocześnie, nigdy nie spotkał się z reklamacjami od firm, na rzecz których wystawiał faktury sprzedaży oleju napędowego, aby nie miały otrzymać towaru;

•

uznania przez Sąd I Instancji, iż dowody z dokumentów (kopia umowy o współpracę między (...) a (...) k.3838, kopia umowy o współpracę między (...) i (...) k. 3839, protokół oględzin dokumentacji(...) k. 3882-3883, faktury i druki WZ k. 3895-3933, dokumenty z (...) odpisy k. 3973-3987, k. 4009-4085, załącznik l/III i 7/III) mają dowodowo służyć ustaleniom faktycznym zawartym na str. 17 i 18 uzasadnienia - podczas kiedy treść powołanych dokumentów służy tezom przeciwnym, aniżeli przyjęte w tym zakresie przez Sąd; t.j. w szczególności dowodzi rzeczywistości obrotu towarowego na rzecz oskarżonego, fakturowanego przez M. T. oraz G. I.;

•

pominięcia waloru dowodowego dokumentów przedłożonych przez obrońcę oskarżonego w postaci:

=> decyzji Urzędu Kontroli Skarbowej w O. z dnia 26 lipca 2006 r., (...), w szczególności w zakresie, w jakim decyzja ta będąca zwieńczeniem postępowania kontrolnego prowadzonego wobec G. I. dowodzi nie tylko, że dokonywał on rzeczywistego obrotu (sprzedaży) towaru akcyzowego, jakim był oryginalny olej napędowy, nie zaś produkt ropopochodny ^{( 14)} - wcześniej olej napędowy nabywając z nieustalonych przez Organ źródeł, lecz także, że odbiorcą sprzedawanego przez I. tegoż oleju napędowego jako towaru akcyzowego był oskarżony M. C. (zgodnie z zestawieniem podmiotów transakcji zawartym w tabeli w/w decyzji);

=> protokołu badania oleju napędowego u osk. M. C., z dn. 18.12.2003 r. - wykazującego, iż w dacie kontroli nie stwierdzono, aby oskarżony dysponował produktem ropopochodnym;

•

dokonania niewłaściwej oceny dowodu z zeznań świadka J. J. (str. 91 uzas. oraz str. 101 uzas.) przez odebranie im jakiejkolwiek przydatności dla ustaleń stanu faktycznego - w szczególności jeśli zważyć, że wbrew ustaleniom (motywacyjnej części) wyroku oskarżony korzystający z potężnej bazy sprzętowej nie mógł zamiast paliwa zaspakajać potrzeb transportowych jedynie dokumentami faktur; skoro świadek ten zeznając zarówno w toku śledztwa, jak i na rozprawie w dniu 10 lipca 2013 r.: opisał system dokonywanych dostaw paliwa do firmy oskarżonego, wielkość taboru samochodowego oraz maszynowego jego przedsiębiorstwa w latach 2002-2005, zdolności magazynowania paliwa w firmie oraz na bazach budowy, wielkość zużycia paliwa (zapotrzebowania) w skali tygodnia w tamtym okresie (40-50 tys. litrów tygodniowo), przedstawił fakt przyjeżdżania średnio dwa razy w tygodniu cystern z paliwem, a także dokonywania przez niego sprawdzania jakości dostarczanego w taki sposób paliwa.

W oparciu o powołane wyżej podstawy odwoławcze obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w jego części odnoszącej się do osk. M. C. i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich stawianych mu zarzutów, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I Instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Odnośnie apelacji Prokuratora

Apelacja Prokuratora okazała się uzasadniona z wyjątkiem tej jej części, która skierowana była przeciwko rozstrzygnięciu zawartemu w punkcie 14 zaskarżonego wyroku, obejmującemu umorzenie postępowania o czyny opisane w punktach VI, VII i VIII części wstępnej wyroku zakwalifikowane przez Sąd I instancji jako występki z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 273 kk i art. 12 kk oraz art. 65 kk.

Na wstępie stwierdzić należy, iż Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w pełni aprobuje pogląd wyrażony przez Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 16 stycznia 2014 roku w sprawie sygn. akt II AKa 397/13. Dotyczy to możliwości zakwalifikowania czynów zarzucanych oskarżonym w niniejszej sprawie nie tylko jako występków z art. 273 kk, ale również jako wyczerpujących kumulatywnie dyspozycję art. 271 § 1 i 3 kk. Podobnie jak we wskazanej sprawie i w niniejszej uwagę zwraca to, iż Sąd I instancji rozstrzygając o braku możliwości zakwalifikowania czynów zarzucanych poszczególnym oskarżonym w postaci współsprawstwa do przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 kk powinien był przynajmniej rozważyć możliwość przypisania im popełnienia takich czynów zabronionych w postaci zjawiskowej, a to w szczególności, uwzględniając realia niniejszej sprawy w postaci pomocnictwa do przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 kk. Takich rozważań Sąd I instancji nie przeprowadził o czym świadczy treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Tym samym nie poczyniono w sprawie jakichkolwiek ustaleń, które pozwalałyby na rzeczowe rozważanie tego, czy w przypadku czynów zakwalifikowanych przez Sąd I instancji jako występki z art. 273 kk, zarówno w sytuacji kiedy doszło do skazania jak i tam, gdzie umorzono postępowanie wobec przedawnienia, oskarżeni wyczerpali również znamiona art. 271 § 1 i 3 kk. Nie przesadzając ostatecznego rozstrzygnięcia można stwierdzić, iż materiał dowodowy niniejszej sprawy zawiera szereg informacji, które pozwalają, ale i obligują do tego, aby badać czy przyjmujący do dokumentacji księgowej własnej firmy fikcyjne faktury sprawca, jeśli poprzedza taką czynność ustaleniami dokonanymi z wystawcą faktury co do jej treści i deklaruje jej odbiór udziela pomocy w samym akcie wystawienia takiej faktury. Sąd Apelacyjny w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę na obecnym etapie postepowania nie widzi możliwości, aby w realiach niniejszej sprawy zachowanie takich sprawców mogło zostać zakwalifikowane jako współsprawstwo w dokonaniu przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 kk, jednakże równocześnie oczywistym wydaje się, że zachowanie takich sprawców tworzy niezbędne warunki popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 kk, a tym samym może być ocenione jako pomocnictwo. W tym stanie rzeczy konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku w tych częściach, gdzie Sąd I instancji dokonał odmiennej oceny prawnej czynów pierwotnie kwalifikowanych kumulatywnie z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk przyjmując samodzielną kwalifikację z art. 273 kk. Dotyczy to więc zarówno tych przypadków, gdzie w wyniku takiej odmiennej oceny doszło do stwierdzenia przedawnienia karalności czynów i umorzenia postępowania karnego, jak i tych sytuacji, gdzie nastąpiło skazanie przy zmodyfikowanej kwalifikacji prawnej, a więc za czyny wyczerpujące jedynie dyspozycję art. 273 kk.

Inna sytuacja miała miejsce jeśli chodzi o czyny zarzucane oskarżonemu A. P. w punktach VI, VII i VIII, co do których w punkcie 14 zaskarżonego wyroku, po przyjęciu, iż wyczerpują one znamiona występków z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 273 kk i inne umorzono postępowanie karne wobec przedawnienia karalności. W tej części apelacja Prokuratora nie była uzasadniona. Uwagę zwraca to, iż Prokurator formułując zarzuty i wnioski odwoławcze oraz prezentując wywód w uzasadnieniu apelacji przyjął swoisty automatyzm oceny, który to okazał się nietrafny w przypadku trzech opisanych wyżej zarzutów. Czyny zarzucane A. P. w punktach VI, VII i VIII w części wstępnej wyroku zakwalifikowane zostały jako występki z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk przy zast. art. 12 kk i art. 65 § 1 kk. Każdy z nich miał polegać na nakłonieniu M. T. do przyjęcia do księgowości prowadzonych przez niego firm poświadczających nieprawdę faktur wystawionych przez inne opisane w tych zarzutach firmy. Przy tak sformułowanych zarzutach aktu oskarżenia, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie da się rozważać możliwości oceny prawnej zachowania oskarżonego jako podżegania do wystawienia fikcyjnych faktur bez przekroczenia przedmiotowych granic oskarżenia. Aby bowiem hipotetycznie możliwe było przypisanie A. P. popełnienia przestępstwa podżegania do wystawienia fikcyjnych faktur opis czynu zarzucanego musiałby zawierać takie elementy, które wiązałyby zachowanie A. P. z wystawcami fikcyjnych faktur prowadzącymi firmy opisane w tych zarzutach. Takich elementów autor aktu oskarżenia w opisach czynów nie zawarł ograniczając tym samym przedmiot oskarżenia i uniemożliwiając jakiekolwiek modyfikacje jego opisu na etapie postepowania sądowego, które mogłyby doprowadzić do uznania, iż A. P. mógł popełnić również przestępstwo z art. 18 § 2 kk w zw. z art. 271 § 1 i 3 kk. Z tych też powodów oceniając w tej części zarzuty odwoławcze Prokuratora za nieuzasadnione, utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w punkcie 14. Pozostała skuteczna część apelacji Prokuratora doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonego A. P. w punkcie 15, odnośnie oskarżonego K. W. w punkcie 26, odnośnie oskarżonego G. W. w punkcie 33, odnośnie oskarżonego M. C. w całości i odnośnie oskarżonego Z. W. w punkcie 48. Uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonego M. C. w całości spowodowane zostało tym, iż w punkcie 39 przypisano mu występek z art. 273 kk w zw. z art. 12 kk, a w punkcie 44 umorzono w stosunku do niego postępowanie o czyn z art. 273 kk w zw. z art. 12 kk w sytuacji gdy każdorazowo zarzucano temu oskarżonemu popełnienie przestępstw kwalifikowanych kumulatywnie z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i art. 12 kk. Tak więc, w obu tych przypadkach zarzuty apelacji Prokuratora spowodowały konieczność uchylenia tej części rozstrzygnięcia. Konsekwencją tego była również konieczność uchylenia rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 40 wyroku, gdzie to przypisano temu oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 299 § 1 kk i inne. Przestępstwem bazowym dla tego czynu miało być zgodnie z treścią aktu oskarżenia przestępstwo opisane w punkcie XXIX części wstępnej wyroku. Skoro jednak orzeczenie o umorzeniu postępowania o ten czyn podlegało uchyleniu, to działając na korzyść oskarżonego należało konsekwentnie uchylić również orzeczenie o uznaniu go za winnego czynu z punktu XXXI. Ponowne rozpoznanie sprawy w tym zakresie odnośnie czynu zarzucanego M. C. w punkcie XXIX i treść tego ponownego orzeczenia rzutować bowiem będzie bezpośrednio na los rozstrzygnięcia dotyczącego zarzucanego mu przestępstwa z art. 299 § 1 kk i inne. Tak więc, we wszystkich wskazanych sytuacjach, w których nastąpiło uchylenie zaskarżonego wyroku Sąd Apelacyjny przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania. W toku tego rozpoznania powinno nastąpić dokładne zbadanie sprawy przez pryzmat możliwości przypisania wskazanym wyżej oskarżonym poza występkami z art. 273 kk, również pomocnictwa do przestępstw z art. 271 § 1 i 3 kk.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego T. P.

Podniesiony przez obrońcę tego oskarżonego na podstawie art. 439 § 1 pkt 11 kpk zarzut istnienia bezwzględnej przyczyny uchylenia orzeczenia jest zasadny. Sąd I instancji wezwał oskarżonego T. P. na rozprawę w dniu 04 września 2014 roku na adres domowy. Wezwanie to było dwukrotnie awizowane jako nie podjęte w terminie i z taką adnotacją zwrócone zostało sądowi. Na rozprawie w dniu 04 września 2014 roku oskarżony T. P. nie stawił się, a Sąd odczytał adnotację doręczyciela o podwójnym awizowaniu i zwrocie wezwania, jako niepodjętego w terminie. Przy takiej informacji Sąd I instancji procedując w dniu 04 września 2014 roku uznał na podstawie art. 139 § 1 kpk wezwanie kierowane do oskarżonego T. P. za doręczone w sposób prawidłowy. Równocześnie w oparciu o art. 376 § 1 kpk Sąd ten postanowił prowadzić rozprawę pod nieobecność między innymi tego oskarżonego uznając, iż nie stawił się on będąc prawidłowo wezwanym i nie usprawiedliwił swojej nieobecności. Tymczasem już w dniu 31 lipca 2014 roku wpłynęła do Sądu Okręgowego w Katowicach informacja Dyrektora ZK w R., z której wynikało, że od dnia 22 lipca 2014 roku oskarżony T. P. przebywał w tej jednostce penitencjarnej (k. 11559). Mimo tej informacji Sąd I instancji, jak wskazano wcześniej, poprzestał na rozprawie w dniu 04 września 2014 roku na uznaniu, iż zastępcze doręczenie wezwania temu oskarżonemu jest wystarczające, a jego obecność na rozprawie nieusprawiedliwiona. Uznać należy to za nieprawidłowe działanie Sądu, albowiem w sytuacji kiedy oskarżony został wezwany przez Sąd uznano jego obecność za obowiązkową, a prowadzenie pod jego nieobecność rozprawy przy nieprawidłowym doręczeniu wezwania spowodowało wystąpienie bezwzględnej przyczyny uchylenia orzeczenia wskazanej w art. 439 § 1 pkt 11 kpk. W tym stanie rzeczy koniecznym stało się uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości odnośnie oskarżonego T. P. i skierowanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Katowicach. Na podstawie art. 436 kpk wobec stwierdzenia bezwzględnej przyczyny uchylenia orzeczenia Sąd Apelacyjny odstąpił od rozpoznania pozostałych zarzutów odwoławczych zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego T. P., albowiem byłoby to przedwczesne.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonych K. W. i G. W. – adw. J. F.

Stawiając zarzut naruszenia dyspozycji art. 4 i 5 kpk autor tej apelacji w swojej intencji, jak się wydaje, kwestionuje również prawidłowość dokonania oceny zeznań świadka M. T.. Obrońca konfrontuje bowiem, w jego ocenie, wyjaśnienia oskarżonych z niezweryfikowanymi prawidłowo zeznaniami tego świadka. Sąd Apelacyjny stwierdził jednak, iż podjęta w ten sposób próba wykazania nietrafności dokonanej przez Sąd I instancji oceny zeznań M. T., nie powiodła się. Sąd I instancji poświęcił istotną część pisemnego uzasadnienia przedstawieniu treści zeznań tego świadka. Pozwala to na śledzenie tego w jaki sposób M. T. w toku kolejnych przesłuchań opisywał zapamiętane zdarzenia z przeszłości – k. 42-56 uzasadnienia. M. T. wyjaśniał i zeznawał w niniejszej sprawie wielokrotnie, a relacje te dotyczyły bardzo wielu zdarzeń i osób. Wbrew zarzutom skarżącego zeznania te nie zostały przez Sąd I instancji bezkrytycznie uwzględnione. Należy zgodzić się ze stwierdzeniem Sądu I instancji, iż w sprawie brak jakiegokolwiek dowodu wskazującego na to, iż świadek ten był w toku postępowania nakłaniany do złożenia relacji nieprawdziwych w celu obciążenia któregokolwiek z oskarżonych. Sąd Okręgowy trafnie wskazuje na to, iż M. T. opisał przede wszystkim swoją rolę w poszczególnych zdarzeniach nie umniejszając jej w żaden sposób. Dopiero poza tym opisywał również działania i zachowania innych osób przy popełnianiu przestępstw. Zgodzić należy się z Sądem I instancji, iż nie stwierdzono powodu, aby świadek ten miał obciążać inne osoby odpowiedzialnością za czyny, których się nie dopuściły. Jako jedynie spekulację ocenić należy stwierdzenie, iż Sąd I instancji zaniechał próby ustalenia okoliczności w jakich świadek ten złożył obciążające innych oskarżonych zeznania, przy sugestii autora apelacji, iż wysoce prawdopodobne jest zawarcie przez tego świadka układu z organem prowadzącym postępowanie przygotowawcze. Sąd I instancji stwierdził, iż widoczne dla niego było, że M. T. współpracował z organami ścigania, ale współpraca ta polegała na złożeniu wyjaśnień przedstawiających zdarzenia, w których świadek rzeczywiście brał udział. Brak jakichkolwiek przesłanek, które potwierdzałyby domniemaniami autora apelacji, iż istniał jakikolwiek układ pomiędzy M. T. a organami prowadzącymi postępowanie przygotowawcze, co do obciążania oskarżonych K. W. i G. W. takim okolicznościami, które faktycznie nie miały miejsca. Wskazać należy również to, co znalazło się pośród argumentacji Sądu Okręgowego w części obejmującej uzasadnienie uwzględnienia zeznań M. T., iż jego relacje zasługiwały na wiarę również w kontekście ich analizy na tle treści innych dowodów w tym w szczególności wyjaśnień A. P., i zeznań C. K., G. I., Z. W. i T. B. (2). Obrońca nie wskazała takiej okoliczności, która miałaby rzeczowo uzasadniać trafność postawionego zarzutu obrazy art. 5 kpk. Nie sposób bowiem dopatrzyć się w sprawie, ani naruszenia zasady domniemania niewinności ani zasady in dubio pro reo. Ocenę wyjaśnień oskarżonych K. W. i G. W.powiązał Sąd I instancji z oceną dowodów z zeznań M. T. i G. I.. Logiczną konsekwencją tej sytuacji było to, iż Sąd I instancji nie mógł uwzględnić wyjaśnień oskarżonych K. W. i G. W., które w swej treści nie dawały się pogodzić z uwzględnionymi przez ten Sąd zeznaniami M. T.. Stwierdzić trzeba, iż świadek ten, jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz zgromadzone w sprawie materiału dowodowego, nie jest jedynym odwodem obciążającym oskarżonych. Sąd I instancji wskazał bowiem te zeznania i wyjaśnienia, które dodatkowo wzmacniają jego argumentację przemawiającą przeciwko daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonych K. W. i G. W.. Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem skarżącego dotyczącym tego, iż wskazany przez niego fragment pisemnego uzasadnienia wyroku ze strony 17 stanowi jedynie hipotezę, bądź ocenę dokonaną przez Sąd I instancji. Ten fragment ustaleń faktycznych zakończony został przez Sąd Okręgowy szczegółowym wskazaniem jakie dowody legły u podstaw dokonanych ustaleń. Są to zatem zarówno wyjaśnienia M. T., jak i wskazane dokumenty. W oparciu o treść tych dowodów jednoznacznie można stwierdzić, iż kwestionowane przez obrońcę zapisy nie stanowią hipotezy, ale stanowcze i uprawnione ustalenie faktyczne. Takiej oceny Sądu I instancji nie negują skutecznie polemiczne argumenty uzasadnienia apelacji dotyczące rzekomych zakupów części paliwa w oficjalnych punktach, co ma wynikać z dokumentów zawartych w aktach sprawy oraz polemiczny wywód o braku uzasadnienia nabywania przez oskarżonych paliwa u nielegalnego sprzedawcy i płacenia za wystawienie faktur. Tym samym uznać należy, że kontrola odwoławcza nie potwierdziła zasadności zarzutu naruszenia art. 7 kpk w sposób wskazany przez skarżącego. Nie można bowiem dopatrzyć się w procesie oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji elementu nieuprawnionego domniemania zastępującego logiczne wnioski i zasady prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 424 § 1 pkt 1 kpk należy stwierdzić, iż i on nie jest uzasadniony. Wskazano już wcześniej jakich argumentów użył Sąd I instancji nie dając wiary wyjaśnieniom oskarżonych K. W. i G. W.. Ocena ta, mimo, iż lakoniczna, ale odwołująca się do treści przeciwstawnych zeznań M. T. w sposób wystarczający i pozwalający na pełną kontrolę odwoławczą przedstawia tok rozumowania Sądu Okręgowego. Obrońca nie wskazuje szczegółowo o jakich świadków chodzi mu, kiedy twierdzi, iż brak w pisemnym uzasadnieniu argumentu dlaczego nie dano wiary zeznaniom osób potwierdzających fakty dokonywania przez oskarżonych rzeczywistych transakcji. Analiza materiału dowodowego i pisemnego uzasadnienia wyroku wskazuje, iż okoliczności tych dotyczą zeznania świadków E. M., W. M. oraz T. B. (1). Zeznania świadków E. M. i W. M. przeanalizował Sąd I instancji na kartach 72 i 73 pisemnego uzasadnienia, a ocenił na karcie 74. Również w tym przypadku argumentem sprzeciwiającym się daniu wiary zeznaniom tych świadków, co do tego, iż omawiane transakcje handlowe miały rzeczywisty charakter sprzeciwiały się zeznania M. T. do których ponownie odwołał się Sąd I instancji zaznaczając, iż dał im wiarę, a nie da się ich logicznie pogodzić z treścią zeznań dwójki wskazanych świadków. W przypadku świadka T. B. (1) ocenę jego zeznań przedstawił Sąd I instancji od 97 do 99 pisemnego uzasadnienia. W polu widzenia Sądu Okręgowego było to, iż świadek ten w sposób istotny zmienił na rozprawie treść swoich zeznań. Sąd I instancji dał wiarę temu, co świadek ten przedstawił w postępowaniu przygotowawczym. Argumentem było to, iż świadek nie podał przekonującego powodu istotnej zmiany swoich zeznań i złożenia ich w innej formie w postępowaniu przygotowawczym .Wskazane okoliczności przeczą trafności zarzutu naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Nie sposób odnieść się jednoocznie do tej części uzasadnienia apelacji, która kwestionuje możliwość poznania przesłanek umorzenia postępowania, co do innych oskarżonych. W tym zakresie można jedynie wskazać, że podstawy rozstrzygnięcia o umorzeniu zostały przez Sąd I instancji właściwie zaprezentowane w pisemnych motywach i nie może być wątpliwości jakie przesłanki leżą u podstaw tych decyzji. Skarżący zarzucając bezzasadnie Sądowi I instancji opieranie się na domysłach i hipotezach, sam stawia jednocześnie aprioryczną tezę o tym, że M. T. nie ma prawa pamiętać żadnych szczegółów operacji handlowych. Przy takiej tezie można jedynie wskazać, iż sposób zeznawania przez świadka wskazuje na to, iż przekazywane przez niego treści dają się logicznie i zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego pogodzić z możliwościami pamięciowymi przeciętnego człowieka. Paradoksalnie kolejny argument uzasadnienia apelacji sprzeciwia się tezie jej autora o niewiarygodności zeznań M. T.. Logiczne jest bowiem to, że im więcej czasu upływa od opisywanych zdarzeń tym bardziej zacierają się w pamięci człowieka ich szczegóły i naturalnie zmniejszają się możliwości opisu tych sytuacji. A zatem to, iż M. T. zeznając przez Sądem manifestował niepamięć i odwoływał się do wcześniej złożonych zeznań nie może stanowić argumentu sprzeciwiającego się daniu mu wiary.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego Z. W.

Z treści apelacji wynika, iż skarżący nie kwestionuje ustaleń faktycznych Sądu I instancji w zakresie opisu czynów przypisanych temu oskarżonemu. Obrońca nie zgadza się jedynie z dokonaną przez Sąd I instancji subsumpcją, twierdząc, iż prawidłowa kwalifikacja prawna czynu, które dopuścił się oskarżony winna mieścić się w dyspozycji art. 62 § 1 lub 2 kks. Zarzut ten nie jest uzasadniony. Podstawową kwestią, której nie zauważa autor tej apelacji, w szczególności czyniąc wywody na temat wyłączania przez przepis art. 62 § 2 kks stosowania art. 271 § 1 i 3 kk oraz art. 273 kk na zasadzie specjalności, jest to co wynika przede wszystkim z zasady prawnej wprowadzonej uchwałą 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2014 roku, sygn. akt I KZP 19/13. Sąd Najwyższy zajął tam takie stanowisko, iż reguły wyłączania wielości ocen mają zastosowanie jedynie w wypadku zbiegu przepisów ustawy, natomiast nie stosuje się ich w razie idealnego zbiegu czynów zabronionych, o którym mowa w art. 8 §1 kks. Tym samym orzeczenie to wyklucza możliwość, aby przepis kodeksu karnego skarbowego mógł wyprzeć zgodnie z zasadą specjalności lub pochłaniania odpowiedni przepis kodeksu karnego. Przenosząc to stanowisko na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż wskazany przez obrońcę przepis art. 62 § 2 kks nie mógł zgodnie intencją skarżącego w myśl reguły specjalności wyprzeć przepisu art. 271 kk. W konsekwencji należało uznać, iż ocena zachowania oskarżonego Z. W. może być w sprawie dokonywana odrębnie na gruncie przepisów kodeksu karnego oraz kodeksu karnego skarbowego. Idąc dalej należy zatem stwierdzić, iż upływ okresu przedawnienia karalności czynu przewidziany dla przestępstwa skarbowego z art. 62 § 2 kks nie ma żądnego wpływu na możliwość przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa z art. 271 § 1 i 3 kk i art. 273 kk i inne. Tym samym nieuzasadniony jest postawiony przez obrońcę zarzut obrazy przepisów art. 17 § 1 pkt 6 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, a tym samym nie stwierdzono w sprawie istnienia sugerowanej przez autora tej apelacji bezwzględnej przyczyny odwoławczej określonej w art. 439 § 1 pkt 9 kpk.

Oczywiście bezzasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i w konsekwencji nieprawidłowego zaliczenia temu oskarżonemu na poczet orzeczonej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Przypomnieć trzeba, iż Z. W. wymierzono karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie z mocy art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawieszono na okres próby trzech lat. Nadto na zasadzie art. 33 § 1, 2 i 3 kk wymierzono temu oskarżonemu grzywnę w ilości 350 stawek dziennych po 10 złotych. Przy takim układzie kar zasadniczych, w tym w szczególności przy warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności przewidziane przez art. 63 § 1 kk zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie nastąpić musiało na rzecz kary efektywnie wykonywanej, a więc kary grzywny. Przy wysokości grzywny 350 stawek kierując się dyspozycją art. 63 § 1 kk zaliczeniu podlegało na jej rzecz 175 dni rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie. Licząc zatem od dnia 07 marca 2006 roku, kiedy to miało miejsce zatrzymanie oskarżonego sto siedemdziesiąt pięć dni mija 28 sierpnia 2006 roku. Tak też Sąd I instancji dokonał zaliczenia w punkcie 47 zaskarżonego wyroku, uznając tym samym grzywnę za wykonaną w całości. Pozostały zatem okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego Z. W., a więc od dnia 29 sierpnia 2006 roku do 26 lipca 2007 roku nie mógł zostać w zaskarżonym wyroku zaliczony na poczet warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności. Hipotetycznie będzie to dopiero możliwe w razie zarządzenia wykonania tej kary. W tej sytuacji postawiony przez obrońcę zarzut uznano za nieuzasadniony, a związany z nim wniosek odwoławczy nie mógł zostać uwzględniony.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego S. W.

Zarzuty tej apelacji są w całości nieuzasadnione. Przedstawione wcześniej twierdzenia o uchybieniach w zakresie prawa procesowego jak i ustaleń faktycznych sprowadzają się w istocie do kwestionowania przez skarżącego zarówno poprzez podważenie prawidłowości dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, jak i poprzez podważenie trafności zrekonstruowanego stanu faktycznego co do okoliczności, iż faktury objęte opisane zarzucanego oskarżonemu czynu nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wbrew podniesionym w tym zakresie zarzutom należy jednak stwierdzić, że Sąd I instancji ani przy ocenie dowodów ani przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie popełnił błędu. Wywody apelacji uznać należy, za nieskuteczną polemikę, która nie mogła podważyć tego, co zawarto w zaskarżonym orzeczeniu. Na wstępie przypomnieć trzeba, iż oskarżony S. W. przyznał się przed Sądem do popełnienia zarzucanych mu czynów. Dodatkowo oświadczył, że nie kwestionuje opisu zarzucanych mu czynów oraz, że zdaje sobie sprawę z tego, iż zarzuty dotyczą wystawiania czy przyjmowania pustych faktur i przyznał się do tego. Nie czyniąc zatem z tych oświadczeń koronnego dowodu Sąd I instancji miał je jednak w polu widzenia wraz z innymi dowodami, które powołał dla wsparcia swoich ustaleń. Ocena wyjaśnień oskarżonego S. W. zaprezentowana w zwięzły sposób na stronie 38 pisemnego uzasadnienia nie wykracza w żaden sposób poza granice swobody przyznanej temu organowi przez dyspozycje art. 7 kpk. Podkreślić to należy dlatego, że obrońca oskarżonego w uzasadnieniu apelacji eksponuje dowody z zeznań G. P., P. M. i T. B. (2) jako takie, które winny były prowadzić do innych konkluzji w zakresie oceny dowodów i ustaleń faktycznych. Nie jest to jednak trafne. Analizując zebrany materiał dowodowy Sąd I instancji wskazał przede wszystkim na zeznania M. T. jako najistotniejsze dla czynienia ustaleń faktycznych dotyczących oskarżonego S. W.. Ich treść komponuje się logicznie z tą częścią relacji S. W., w której potwierdza on swoje sprawstwo, co dawało Sądowi I instancji pełne prawo do uznania tychże dowodów w przedstawionym w uzasadnieniu zakresie za przekonujące. Zeznania wskazanej wyżej trójki świadków w istocie takiej oceny nie negują jeśli poddać dokładnej analizie ich treść i rolę jaką świadkowie ci pełnili w działalności dotyczącej prowadzonej przez oskarżonego. Autor apelacji stara się kwestionować ustalenia faktyczne Sądu I instancji również poprzez wskazanie wyrwanych z kontekstu oświadczeń M. T. w zakresie wskazania przez niego, czy transakcje dokumentowane fakturami wystawianymi i przyjmowanymi przez firmę (...) miały charakter fikcyjny. Zabieg ten jednak nie jest skuteczny jeśli uwzględnić całość wyjaśnień i zeznań M. T. i poddać analizie wszystkie jego oświadczenia dotyczące fikcyjności transakcji. Tak właśnie, prawidłowo, postąpił Sąd I instancji i ze wskazanych przez siebie wyjaśnień i zeznań M. T. wywiódł wniosek, że faktury opisane w zarzutach stawianych S. W. nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia prawa procesowego poprzez przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej mimo braku wykazania umyślności jego działania. Niezależnie bowiem od tego, że oskarżony przyznał się przed Sądem do popełnienia zarzucanego mu czynu Sąd I instancji trafnie odwołał się do relacji świadka M. T. oraz wyjaśnień A. P. łącząc informacje tam zawarte z faktem, iż oskarżony zajmował się działalnością gospodarczą w ramach kilku firm i miał pełny dostęp do ich dokumentów, co w konsekwencji uzasadnia wysnucie wniosku, że miał świadomość tego, iż faktury są fikcyjne, a zatem obejmował swoim zamiarem popełnienie przypisanych mu czynów. Podniesiony przez tego obrońcę zarzut obrazy przepisów prawa materialnego poprzez niezastosowanie do czynu przypisanego oskarżonemu art. 62 § 5 kks w zw. z art. 62 § 2 kks jest tożsamy z tym, co podniesiono również w apelacji obrońcy Z. W.. Przypomnieć zatem trzeba, że nawet w przypadku przyjęcia, iż zachowanie przypisane oskarżonemu S. W. wyczerpuje znamiona wskazanego przestępstwa skarbowego czyn ten jest jednak równocześnie przestępstwem powszechnym wyczerpującym znamiona przepisów wskazanych w zaskarżonym wyroku. W tej sytuacji następuje idealny zbieg przestępstw i ocena prawna działania oskarżonego następuje niezależnie zarówno na gruncie przepisów kodeksu karnego, jak i w oparciu o przepisy kodeksu karnego skarbowego. Tym samym prawidłowo dokonana przez Sąd I instancji subsumpcja zachowania S. W. pod przepisy art. 271 § 1 i 3 kk oraz art. 273 kk nie może być skutecznie kwestionowana i w konsekwencji nie sposób uznać, iż Sąd I instancji naruszył normy prawa materialnego w postaci wskazanych przepisów kodeksu karnego skarbowego, a w konsekwencji również przepisy prawa procesowego poprzez nieumorzenie postępowania w sytuacji przedawnienia karalności przestępstw skarbowych. W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności sformułowanych przez obrońcę zarzutów i wniosków odwoławczych Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S. W.. Wymierzona temu oskarżonemu kara 10 miesięcy pozbawienia wolności i 300 stawek dziennych grzywny po 10 złotych każda, przy równoczesnym warunkowym zawieszeniu wykonania kary pozbawienia wolności i uznaniu grzywny za wykonaną w całości z tytułu zaliczenia na jej poczet okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, nie może być uznana za nadmiernie surową. Oskarżonemu przypisano popełnienie czynów ciągłych, a jednocześnie wymierzono jedną karę za ciąg przestępstw składający się z dwóch elementów. Okoliczności te potęgują stopień społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu i uzasadniają wymierzenie kary ponad dolny próg zagrożenia ustawowego. Wymierzona grzywna uwzględnia zaś w ilości stawek rozmiar korzyści majątkowej objętej zamiarem oskarżonego, a wysokości stawki jego sytuację materialną.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego G. W. – radcy prawnego F. W.

Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Apelacyjny nie stwierdził istnienia w zaskarżonym wyroku uchybień prawa procesowego na które wskazuje autor tej apelacji. Odnosząc się do zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk należy przypomnieć obrońcy, iż wątpliwości, o których mowa w dyspozycji tej normy, mają być zgodnie z intencją ustawodawcy wątpliwościami Sądu, a nie strony twierdzącej, że takie wątpliwości istnieją. Sąd I instancji w odniesieniu do oskarżonego G. W.w żadnej części przy dokonywaniu ustaleń faktycznych nie natrafił na takie wątpliwości, które miałyby nieusuwalny charakter, a tym samym nie mógł takich wątpliwości rozstrzygnąć na niekorzyść tego oskarżonego. Co więcej, kontrola odwoławcza zaskarżonego orzeczenia doprowadziła do wniosku, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie stwarzał nawet hipotetycznej sytuacji wystąpienia takich wątpliwości, które należałoby rozstrzygać zgodnie z brzmieniem gwarancyjnej normy art. 5 § 2 kpk. To, że wiarygodność wyjaśnień i zeznań M. T. była kwestionowana przez oskarżonych w niniejszej sprawie jest stwierdzeniem oczywistym. Już jednak wskazanie przez obrońcę, że wiarygodność tego dowodu została zakwestionowana skutecznie jest jedynie polemiką i oceną autora apelacji. Sąd I instancji poświęcił wiele miejsca ocenie depozycji M. T. mając w polu widzenia zarówno ich treść w toku kolejnych przesłuchań jak i specyficzną sytuację procesową tego uczestnika postepowania. Mając to na uwadze Sąd Okręgowy przeprowadził szczegółową analizę relacji tego świadka, a następnie poddał je ocenie również przez pryzmat innych uwzględnionych w sprawie dowodów. W żadnej mierze nie sposób podzielić poglądu, iż ocena zeznań i wyjaśnień M. T. naruszyła dyspozycję art. 7 kpk. Nie sposób dopatrzyć się również wewnętrznej sprzeczności uzasadnienia wyroku wynikającej z wcześniej dokonanej dowolnej oceny dowodów. Nie jest prawdą również to, że pisemne uzasadnienie wyroku nie spełnia kodeksowych wymogów, albowiem nie wskazuje powodów dla których jednym dowodom dano wiarę, a drugim odmówiono takiego przymiotu. Przeciwnie, kontrola odwoławcza dokonana przez Sąd Apelacyjny potwierdza to, iż pisemne uzasadnienie spełnia wymogi art. 424 kpk i pozwala na pełną kontrolę trafności i prawidłowości zaskarżonego orzeczenia. Wybór sposobu sporządzenia uzasadnienia należy w istocie do Sądu I instancji. Warunkiem jest jedynie to, aby zawierało ono wymagane prawem elementy. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd I instancji rozbudowując część relacjonującą treść depozycji M. T. zobrazował już ich wewnętrzną budowę oraz przedstawił podawane przez świadka argumenty w taki sposób, że następnie umożliwiało to syntetyczną i w miarę zwartą ocenę tego dowodu. Danie wiary z takich powodów zeznaniom M. T. implikowało logicznie nieuwzględnienie nie dających się w tej części pogodzić z tym dowodem wyjaśnień oskarżonego G. W.. Podkreślić trzeba i wskazać autorowi tej apelacji, że mnożenie w uzasadnieniu środka odwoławczego kolejnych wartościujących przymiotników i przysłówków nie podnosi jeszcze merytorycznej wartości tego dokumentu. W znacznej części apelacja jest w takim stopniu polemiczna, że w istocie trudno nawet Sądowi Apelacyjnemu ocenić te jej fragmenty, które sprowadzają się do mnożenia często obrazowych, ale mało rzeczowych określeń. Tam zaś, gdzie wymagane byłoby od obrońcy bardziej szczegółowe rozwinięcie tez uzasadnienia działań takich brakuje. Dotyczy to między innymi zarzutu naruszenia dyspozycji art. 410 kpk. Szczegółowa analiza akt sprawy prowadzi jedynie do wniosku, iż zawierają one dokumentację kontroli skarbowej dotyczącą sprawdzeń w firmie prowadzonej przez oskarżonego przez Urząd Kontroli Skarbowej w O. – tom XXXIV, k. 6635-6642. Istotne jest jednak to, że treść dokumentacji dotyczącej kontroli krzyżowych nie przesądza jeszcze sama w sobie o tym, że zdarzenia gospodarcze opisywane fakturami poddanymi ocenie rzeczywiście miały miejsce. Przestępne zabiegi w przypadku czynów polegających na posługiwaniu się tzw. pustymi fakturami sprowadzają się bowiem do tego, że weryfikacja jedynie dokumentów księgowych wykazuje zgodność tego, co uwidoczniono w zbiorach firmy wystawiającej fakturę oraz ją przyjmującej. Dopiero inne dowody, w tym często z osobowych źródeł, pozwalają na skuteczne stwierdzenie czy za wystawieniem faktur podążał towar lub usługa. Taka właśnie sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, gdzie dowód z zeznań M. T. pozwolił sądowi na dokonanie ustaleń w zakresie tego, czy sprzedaż objęta fakturami dotyczyła rzeczywistego towaru. Postawiony przez obrońcę zarzut naruszenia prawa materialnego nie został w żaden sposób rozwinięty w uzasadnieniu apelacji, a odnosząc się do brzmienia samego zarzutu należy jednoznacznie stwierdzić, że jest on chybiony. Prawidłowo ustalony stan faktyczny odnośnie oskarżonego G. W. pozwolił Sądowi I instancji na dokonanie właściwej kwalifikacji prawnej czynu mu przypisanego. Wyjątkiem jest to o czym była mowa przy omawianiu apelacji obrońcy, a co dotyczy konieczności uchylenia, aczkolwiek jedynie z przyczyn wskazanych w apelacji Prokuratora, rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 33 zaskarżonego wyroku. W tej części w jakiej obrońca kwestionuje prawidłowość kwalifikacji prawnej czynu przypisanegoG. W.w punkcie 32 zaskarżonego wyroku należy stwierdzić, że zarzut jest chybiony, a wywody Sądu I instancji dotyczące kwalifikacji prawnej zawarte na stronach 147-157 pisemnego uzasadnienia są w pełni przekonujące i prawidłowe. Podsumowując należy stwierdzić, że apelacja tego obrońcy oskarżonego G. W. nie była skuteczna, a uchylenie części rozstrzygnięcia dotyczącego tego oskarżonego nastąpiło jedynie z przyczyn zarzutów podniesionych przez Prokuratora, a więc na niekorzyść G. W..

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego M. C.

Z uwagi na uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonego M. C. w całości, w wyniku uwzględnienia apelacji Prokuratora, Sąd Apelacyjny odniesie się do apelacji obrońcy tego oskarżonego jedynie w takim zakresie, w jakim dotyczy to nieuwzględnienia wniosku odwoławczego o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego i to jedynie w takim zakresie w jakim możliwe jest na obecnym etapie postępowania. W kwestii dotyczącej zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych można już w chwili obecnej stwierdzić, że eksponowana przez obrońcę rozbieżność pomiędzy treścią zarzutów stawianych oskarżonemu na początkowym etapie postępowania przygotowawczego a tymi, które objęte zostały aktem oskarżenia i przypisane w zaskarżonym wyroku, mająca przejawiać się w oderwaniu ustaleń od treści tychże zarzutów jest pozorna. Niezależnie od tego jak odczytywać opis czynów, a więc czy chodzić miało o fikcyjność przedmiotu transakcji czy fikcyjność samych transakcji ustalenie Sądu I instancji, iż opisane w zarzutach faktury VAT nie oddawały rzeczywistego stanu rzeczy były w pełni uprawnione i oparte na treści tych dowodów, które Sąd Okręgowy uwzględnił i uczynił z nich podstawę ustaleń faktycznych. Ma to bezpośredni związek z zarzutem naruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 7 kpk. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd I instancji nie wykroczył poza przyznaną mu swobodę oceniając zeznania M. T. i G. I.. Jak już wcześniej w niniejszym uzasadnieniu wskazano Sąd Okręgowy poddał oba te dowody starannej i szczegółowej analizie. Przejawiła się ona zarówno w dokładnym prześledzeniu treści depozycji tych osób, jak i w zbadaniu czy zeznania te znajdują również oparcie w innych dowodach. Taki proces oceny zeznań tej dwójki świadków realizujący w pełni dyrektywy art. 7 kpk pozostaje pod ochroną tego przepisu. Obrońca oskarżonego M. C. eksponuje fragmenty zeznań obu tych świadków w celu wykazania, iż nie były one konsekwentne oraz rzekomo świadczyć miały o innym niż to ustalił Sąd I instancji przebiegu zdarzeń. Nie jest to jednak zabieg uzasadniony. Aby prawidłowo ocenić oba te istotne w sprawie dowody należało bowiem mieć w polu widzenia całość zeznań świadków, przesłuchiwanych wielokrotnie, obszernie i szczegółowo. Dopiero na tle takiego ukazania treści tych dowodów możliwa jest prawidłowa ich analiza w aspekcie stabilności, wewnętrznej spójności i wzajemnej zgodności. Wycinanie fragmentów ich relacji i odrywanie ich od całości stanowi zabieg, który fałszuje prawidłowy obraz całości tych depozycji.

Z uwagi na kasatoryjny charakter orzeczenia sądu odwoławczego nie można odnieść się w chwili obecnej do zarzutu obrazy prawa materialnego w postaci art. 299 § 1 kk.

Wcześniej wskazana pozorność niezgodności opisu czynów i ustaleń faktycznych w zakresie fikcyjności przedmiotu transakcji i fikcyjności samych transakcji przenosi się również na treść zarzutu dotyczącego naruszenia prawa procesowego, a to art. 410 kpk, 413 § 2 kpk i art. 424 kpk. Zbędne jest zatem powtarzanie wcześniej przywołanych w tym zakresie argumentów. Niezależnie jednak od tego, co w niniejszym uzasadnieniu wskazano podkreślić trzeba, że wywody Sądu Apelacyjnego czynione są jedynie na potrzeby wykazania, iż brak było możliwości uwzględnienia w postepowaniu odwoławczym wniosku o uniewinnienie oskarżonego. Postępowanie ponowne jakie zostanie przeprowadzone przez Sąd I instancji otworzy bowiem w całości możliwości orzekania na nowo o odpowiedzialności karnej oskarżonego M. C. i w zależności od efektów tego postępowania sąd ponownie rozpoznający sprawę podejmie własną autonomiczna decyzję. W polu jego widzenia powinny jednak być argumenty naprowadzone w apelacji obrońcy oskarżonego M. C. i powinno to znaleźć wyraz w razie ponownego sporządzenia pisemnego uzasadnienia wyroku.

Takie wyniki postępowania odwoławczego doprowadziły do uchylenia przez Sąd Apelacyjny zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonego T. P. w całości, odnośnie oskarżonego A. P. w punkcie 15, odnośnie oskarżonego K. W. w punkcie 26, odnośnie oskarżonego G. W. w punkcie 33, odnośnie oskarżonego M. C. w całości oraz odnośnie oskarżonego Z. W. w punkcie 48 i w tym zakresie przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Katowicach do ponownego rozpoznania. Zakres postępowania ponownego powinien być ograniczony do tych dowodów, które mają związek z przyczyną uchylenia orzeczenia, a więc z tymi argumentami apelacji Prokuratora, które doprowadziły do uwzględnienia sformułowanych w tej skardze odwoławczej zarzutów. W pozostałym zakresie Sąd ponownie rozpoznający sprawę poprzestać może na ujawnieniu dowodów, które nie miały wpływu na uchylenie orzeczenia.

Częściowe uchylenie zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonych K. W. i G. W. spowodowało konieczność ukształtowania na nowo kar łącznych pozbawienia wolności oraz orzeczeń o warunkowym zawieszeniu ich wykonania i oddanie pod dozór kuratora. Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok odnośnie oskarżonego K. W.:

- w punkcie 25 w ten sposób, że ustalił, iż prawidłową podstawą wymiaru kary są przepisy art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 65 § 1 kk oraz art. 33 § 1, 2 i 3 kk,

- w punkcie 28, 29 w ten sposób, że uchylił zawarte w nich orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i warunkowym zawieszeniu jej wykonania oraz dozorze kuratora i w to miejsce na zasadzie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu K. W. karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności oskarżonemu K. W. warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat oraz oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora,

Zaś odnośnie oskarżonego G. W.:

- w punkcie 32 w ten sposób, że ustalił, iż prawidłową podstawą wymiaru kary są przepisy art. 271 § 3 kk w zw. z art. 11 § 3 kk i art. 65 § 1 kk oraz art. 33 § 1, 2 i 3 kk,

- w punkcie 35 i 36 w ten sposób, że uchylił zawarte w nich orzeczenia o karze łącznej pozbawienia wolności i warunkowym zawieszeniu jej wykonania oraz dozorze kuratora i w to miejsce na zasadzie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk wymierzył oskarżonemu G. W. karę łączną 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, a na zasadzie art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 2 kk i art. 73 § 2 kk wykonanie orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności oskarżonemu G. W. warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat oraz oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora. Orzekając o warunkowym zawieszeniu wykonania nowo ukształtowanych kar łącznych pozbawienia wolności wynoszących w każdym przypadku 1 rok i 2 miesiące orzekał Sąd Apelacyjny dodatkowo w oparciu o treść art. 4 § 1 kk. Czyny przypisane oskarżonym popełnione zostały przed dniem 01 lipca 2015 roku, a więc w czasie obowiązywania kodeksu karnego w brzmieniu do dnia 30 czerwca 2015 roku, które to w ówczesnym brzmieniu art. 69 § 1 kk przewidywało możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności do dwóch lat w przeciwieństwie do brzmienia tego przepisu obowiązującego od 01 lipca 2015 roku, gdzie to możliwość tą ograniczono do kar pozbawienia wolności nie przekraczających 1 roku. Dawne brzmienie omawianych norm jest zatem względniejsze dla oskarżonych G. i K. W.. Same kary łączne pozbawienia wolności zostały przez Sąd Apelacyjny ukształtowane podobnie jak w przypadku orzeczenia Sądu I instancji w oparciu o zasadę całkowitej absorpcji, co uwzględnia ścisły związek przedmiotowo podmiotowy przypisanych oskarżonym przestępstw. Ponieważ obaj ci oskarżeni spełniają wymogi przewidziane przez art. 69 kk i art. 70 kk w pełni zasadne było w stosunku do obu z nich warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonych kar pozbawienia wolności. W tej sytuacji oddanie obu z nich pod dozór kuratora było w świetle art. 73 § 2 kk obligatoryjne. Dodatkową zmianą dokonaną przez Sąd Apelacyjny w treści zaskarżonego wyroku było ustalenie w punktach 25 i 32 prawidłowej podstawy wymiaru kary, a to w zakresie grzywny poprzez wskazanie prawidłowych przepisów art. 33 § 1, 2 i 3 kk w miejsce błędnie powoływanych przez Sąd I instancji przepisów art. 31 § 1, 2 i 3 kk oraz w miejsce łagodniej zagrożonego przepisu art. 273 kk, surowiej zagrożony przepis art. 271 § 3 kk, co wprost wynika z dyspozycji art. 11 § 3 kk.

Poza uchyleniem zaskarżonego wyroku w przedstawionych częściach oraz zmiany w odniesieniu do oskarżonych K. W. i G. W.Sąd Apelacyjny opierając się na przedstawionych wyżej wynikach postępowania odwoławczego, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie.

Na zasadzie art. 634 kpk i art. 636 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk oraz art. 10 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądzono od oskarżonych K. W., G. W. i Z. W. opłaty w kwotach po 300 złotych oraz od S. W. w kwocie 180 złotych, tytułem opłaty za drugą instancję oraz zwolniono tych oskarżonych w pozostałej części od opłaty oraz wydatków postępowania odwoławczego.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze zasądzono od Skarbu Państwa (Sądu Okręgowego w K.) na rzecz adw. J. M. – Kancelaria Adwokacka w K., kwotę 738 złotych, w tym 23 % VAT, z tytułu obrony z urzędu udzielonej oskarżonemu S. W. w postępowaniu odwoławczym.

SSO del. Andrzej Ziębiński SSA Beata Basiura SSA Aleksander Sikora