Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VII U 212/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 maja 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący: Sędzia S.O. Lucyna Stąsik-Żmudziak

Protokolant: st. sekretarz sąd. Małgorzata Gruza

po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 roku w Lublinie

sprawy J. F.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty

na skutek odwołania J. F.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 29 maja 2013 roku znak (...)

I.  zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. F. prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy o dnia 20 maja 2013 roku do dnia 21 lipca 2013 roku;

II.  stwierdza, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. ponosi odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia w terminie.

Sygn. akt VII U 212/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 maja 2013 roku, znak:(...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku, Nr 153, poz. 1227 ze zm.), odmówił J. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska Zakładu nie uznała ubezpieczonego za osobę niezdolną do pracy. (decyzja – k. 47 akt rentowych)

W piśmie z dnia 5 sierpnia 2013 roku J. F. zawarł oświadczenie o sprostowaniu odwołania z dnia 24 czerwca 2013 roku, powołując się na okoliczność złego zinterpretowania decyzji z dnia 29 maja 2013 roku i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy licząc od dnia ustania świadczeń, tj. od dnia 19 maja 2013 roku. (odwołanie – k. 2 – 4 akt sądowych)

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego odrzucenie z uwagi na wniesienie z naruszeniem miesięcznego terminu liczonego od dnia doręczenia decyzji z dnia 29 maja 2013 roku, tj. od dnia 5 czerwca 2013 roku. (odpowiedź na odwołanie – k. 6 – 6v. a.s.)

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 8 kwietnia 2013 roku J. F. złożył wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Natomiast w dniu 6 maja 2013 roku złożył również wniosek w którym oświadczył, że ubiega się o świadczenie rehabilitacyjne, które pobierał w okresie od dnia 23 sierpnia 2012 roku do dnia 19 maja 2013 roku. W ramach rozpoznania obu wniosków ubezpieczony został poddany badaniu przez lekarza orzecznika Zakładu, który w orzeczeniu z dnia 6 maja 2013 roku dokonał oceny stanu zdrowia J. F. stwierdzając, że w związku z rokowaniem odzyskania zdolności do pracy, istnieją okoliczności uzasadniające ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 3 miesięcy od daty ustania uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. W stosunku do wskazanego orzeczenia Prezes Zakładu poprzez zastępcę Głównego Lekarza Orzecznika Oddziału Zakładu w L. zgłosił zarzut wadliwości i przekazał sprawę do rozpatrzenia Komisji Lekarskiej, która w orzeczeniu z dnia 22 maja 2013 roku w pkt I nie uznała ubezpieczonego za niezdolnego do pracy oraz stwierdziła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. Wskazane orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji z dnia 29 maja 2013 roku, odmawiającej J. F. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, na uzasadnienie czego organ rentowy wskazał na orzeczenie z dnia 22 maja 2013 roku, w który nie uznano skarżącego za osobę niezdolną do pracy. Decyzja wraz z orzeczeniem z dnia 22 maja 2013 roku została doręczona ubezpieczonemu w dniu 5 czerwca 2013 roku.

W dniu 24 czerwca 2013 roku ubezpieczony złożył do organu rentowego pismo w który zaskarżył orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu z dnia 22 maja 2013 roku wnosząc o zmianę decyzji i uwzględnienie wniosku o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. Wskazane pismo zostało przekazane przez Zakład do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie ze stanowiskiem procesowym do jego odrzucenia.

Następnie decyzją z dnia 3 lipca 2013 roku Zakład mając na uwadze orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 22 maja 2013 roku odmówił ubezpieczonemu również prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na okres po dniu 19 maja 2013 roku. Po doręczeniu wskazanej decyzji ubezpieczony pismem z dnia 18 lipca 2013 roku za pośrednictwem organu rentowego wniósł do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie odwołanie od decyzji z dnia 3 lipca 2013 roku w stosunku do którego Zakład wnosił o oddalenie.

W dniu 29 lipca 2013 roku ubezpieczony złożył kolejny wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W związku z jego rozpoznaniem ubezpieczony został uznany w orzeczeniu Komisji Lekarskiej Zakładu z dnia 17 września 2013 roku za osobę częściowo okresowo niezdolną do pracy od dnia 22 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku. Orzeczenie to stanowiło dla organu rentowego podstawę do wydania w dniu 24 września 2013 roku decyzji którą ustalono skarżącemu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na okres ustalony przez Komisję, tj. od dnia 22 lipca 2013 roku do dnia 30 września 2014 roku.

Następnie w dniu 7 sierpnia 2013 roku wpłynęło do organu rentowego pismo J. F. w którym zawarł oświadczenie o sprostowaniu odwołania z dnia 24 czerwca 2013 roku powołując się na okoliczność złego zinterpretowania decyzji z dnia 29 maja 2013 roku i wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy licząc od dnia ustania świadczeń, tj. od dnia 19 maja 2013 roku. Pismo to zostało przekazane do Sądu Okręgowego w Lublinie jako odwołanie od decyzji z dnia 29 maja 2013 roku.

Ubezpieczony legitymuje się wykształceniem zasadniczym zawodowym w zawodzie mechanika maszyn i urządzeń budowalnych. Świadczył prace w (...) Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 1 września 1986 roku do dnia 31 sierpnia 1992 roku na stanowisku mechanika maszyn budowalnych, w A. (...) Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowym w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 7 września 1994 roku do dnia 22 lipca 1997 roku na stanowisku kierowcy mechanika, w Firmie Handlowo – Usługowej (...) M. P. w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 1 września 1997 roku do dnia 31 sierpnia 1999 roku na stanowisku mechanika kierowcy, w (...) M. M. w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 22 listopada 1999 roku do dnia 21 maja 2000 roku na stanowisku kierownika, mechanika, montera instalacji gazowych oraz kierowcy, w Przedsiębiorstwie (...) w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 2 lipca 2001 roku do dnia 15 maja 2006 roku na stanowisku kierowcy mechanika, w Przedsiębiorstwie Produkcyjno – Handlowo – Usługowym (...) J. S. w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 26 lipca 2006 roku do dnia 31 grudnia 2006 roku na stanowisku mechanika maszyn i urządzeń budowalnych, w Przedsiębiorstwie Budowlano – Usługowym (...) Sp. z o.o. w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 6 marca 2007 roku do dnia 30 września 2007 roku na stanowisku operatora koparko ładowarki oraz w PPHU (...).M.M.A.” w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 1 października 2007 roku do dnia 29 kwietnia 2013 roku na stanowisku operatora koparko ładowarki, mechanika, konserwatora i kierowcy. (okoliczności bezsporne)

Sąd Okręgowy ustalił, że u ubezpieczonego występuje choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z dyskopatią C2 – C3 – C4 – C5 – C6 – C7, Th3 – Th4 – Th5, L2 – L3 – L4 – L5 – L1, stan po przebytym w dniu 25 stycznia 2014 roku leczeniu operacyjnym dyskopatii L4 – L5 – L1, stan po przebytym w dniu 24 sierpnia 2013 roku leczeniu operacyjnym dyskopatii C4 – C5 – C6, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa, aktualnie bez cech czynnego drażnienia korzeni nerwowych oraz stan po obustronnym odbarczeniu nerwu pośrodkowego z powodu cieśni kanału nadgarstka. (opinia – k. 41 a.s. o sygn. VII U 646/13)

W opinii datowanej na dzień 9 czerwca 2014 roku, wywołanej w sprawie o prawo do świadczenia rehabilitacyjnego toczącej się przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie o sygn. akt VII U 646/13, biegli lekarze sądowi neurolog, ortopeda i neurochirurg wypowiedzieli się, że ubezpieczony po dniu 19 maja 2013 roku nie odzyskał zdolności do pracy, stan zdrowia badanego nie rokował odzyskania zdolności do pracy w okresie dalszych trzech miesięcy a skarżący po dniu 19 maja 2013 roku powinien być uznany za okresowo częściowo niezdolnego do pracy. Na uzasadnienie przyjętego stanowiska biegli wskazali na szczegółowy wywiad oraz wyniki badań neuroobrazujących kręgosłupa, które w ich ocenie świadczą, że skarżący po dniu 19 maja 2013 roku nie odzyskał zdolności do pracy, jednakże stan zdrowia na dzień 19 maja 2013 roku nie rokował odzyskania zdolności do pracy w przeciągu kolejnych 3 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego. Z tego względu zdaniem biegłych orzeczenie przez organ rentowy braku prawa do świadczenia rehabilitacyjnego było zasadne, jednak jego uzasadnienie w którym powołano się na brak niezdolności do pracy było wadliwe. Z tych względów wskazani biegli uznali, że stan zdrowia badanego na dzień 20 maja 2013 roku sprowadzał niezdolności do pracy i czynił skarżącego okresowo i częściowo niezdolnym do pracy. (opinia – k. 41 a.s. o sygn. VII U 646/13)

Powyższy stan faktyczny został ustalony w oparciu o przytoczone dowody z opinii biegłych lekarzy sądowych oraz okoliczności bezsporne, które nie budziły wątpliwości Sądu.

Rozstrzygając w sprawie Sąd Okręgowy oparł się na opinii biegłego neurologa, ortopedy i neurochirurga z dnia 9 czerwca 2014 roku, wywołanej w sprawie o prawo do świadczenia rehabilitacyjnego toczącej się przed Sądem Rejonowym Lublin – Zachód w Lublinie o sygn. akt VII U 646/13. Wszyscy wskazani biegli przeprowadzili bezpośrednie badanie ubezpieczonego oraz wnikliwie przeanalizowali jego dokumentację medyczną i omówili wpływ zdiagnozowanych u niego schorzeń na zdolność do pracy przy uwzględnieniu dotychczasowego doświadczenia zawodowego i posiadanych kwalifikacji, stwierdzając u skarżącego częściową niezdolność do pracy po dniu 19 maja 2013 roku. Zdaniem Sądu wnioski zawarte w powołanej opinii są szczegółowo, a tym samym, wystarczająco uzasadnione. Z tych względów wskazaną opinie Sąd uznał za wiarygodną, miarodajną i wyczerpującą, a przez to przedstawiającą wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do merytorycznego rozstrzygnięcia zarzutów zawartych w odwołaniu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 września 1999 roku, sygn. II UKN 96/99). Kierując się powyższymi wskazaniami Sąd Okręgowy w całości podzielił wnioski biegłych w zakresie ustalenia u ubezpieczonego częściowej okresowej niezdolności do pracy po dniu 19 maja 2013 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie J. F. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie zasadnym jest odniesienie się do zawartego w odpowiedzi na odwołanie wniosku organu rentowego od odrzucenie odwołania z uwagi na wniesienie go z naruszeniem miesięcznego terminu liczonego od dnia doręczenia decyzji z dnia 29 maja 2013 roku, tj. od dnia 5 czerwca 2013 roku. W tym zakresie należy wskazać na treść przepisu art. 477 9 § 3 k.p.c., zgodnie z którą sąd odrzuci odwołanie wniesione po upływie terminu, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Zgodnie z przywołanym przepisem uchybienie terminowi wniesienia odwołania powoduje jego odrzucenie, chyba że przekroczenie terminu nie jest nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się. Wskazane przesłanki muszą być spełnione łącznie, a ciężar wykazania tych warunków spoczywa na wnoszącym odwołanie (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 27 września 2012 roku, sygn. III AUz 73/12; postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 7 sierpnia 2012 roku, sygn. III AUz 174/12; postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 27 marca 2012 roku, sygn. III AUz 77/12). W orzecznictwie podkreśla się, że dokonanie oceny, czy przekroczenie terminu było nadmierne i nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się, pozostawione jest uznaniu sądu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2006 roku, sygn. III UK 168/05 oraz postanowienie Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 26 lutego 2014 roku, sygn. III AUz 12/14).

W tym miejscu należy wskazać, wbrew stanowisku ubezpieczonego, że pismo wniesione do organu rentowego w dniu 26 czerwca 2013 roku, a następnie przekazane do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie, nie stanowiło odwołania od decyzji z dnia 29 maja 2013 roku, odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z treści pisma w sposób jednoznaczny wynika, że J. F. odwoływał się od orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 22 maja 2013 roku, a jego intencją było wzruszenie niekorzystnej sytuacji w zakresie uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego, bowiem w pkt I orzeczenia Komisja ustaliła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. W tym stanie rzeczy nie sposób podzielić poglądu ubezpieczonego o tym, że pismo z dnia 7 sierpnia 2013 roku stanowi jedynie uzupełnienie odwołania od decyzji z dnia 29 maja 2013 roku. Bez względu na sformułowania jakimi posłużył się skarżący w treści pisma z dnia 7 sierpnia 2013 roku, wskazując, że stanowi ono sprostowanie do odwołania złożonego w dniu 24 czerwca 2013 roku, pismo z dnia 7 sierpnia 2013 roku należało zakwalifikować jako pierwsze dotyczące decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy a tym samym jako odwołanie od niej. Wskazaną ocenę dodatkowo usprawiedliwia ujawniona w wyjaśnieniach skarżącego jego wola, wynikająca z zasugerowania się treścią orzeczenia z dnia 22 maja 2013 roku, odwołania się w piśmie z dnia 24 czerwca 2013 roku od rozstrzygnięcia dotyczącego świadczenia rehabilitacyjnego. Bez znaczenia przy tym pozostaje okoliczność, że rozstrzygnięcie w tym przedmiocie, tj. odmowy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w formie decyzji administracyjnej w dniu 24 czerwca 2013 roku jeszcze nie istniało. Również bez znaczenia pozostaje ocena dopuszczalności odwołania od orzeczenia Komisji Lekarskiej Zakładu, z którą w istocie w piśmie z dnia 24 czerwca 2013 roku mamy do czynienia, co było nieuniknione z uwagi na to, że wydanie decyzji o odmowie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego nastąpiło dopiero w dniu 3 lipca 2013 roku.

Powyższa ocena pisma z dnia 24 czerwca 2013 roku ma o tyle istotne znaczenie, że determinuje potrzebę ocenę zachowania ubezpieczonego w zakresie złożenia pisma w dniu 7 sierpnia 2013 roku, uznanego z powyższych względów za odwołanie od decyzji z dnia 29 maja 2013 roku, już po upływie miesięcznego terminu do wniesienia odwołania, liczonego dla skarżącego od dnia 5 czerwca 2013 roku, tj. od dnia doręczenia decyzji z dnia 29 maja 2013 roku, jako mającego miejsce z przyczyn niezależnych od odwołującego się czy też nie.

Odnosząc się do pierwszego z warunków określonych w powołanym przepisie Sąd Okręgowy miał na uwadze pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 29 września 1999 roku, sygn. II UKN 490/99, zgodnie z którym wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego po upływie 18 miesięcy od dnia doręczenia jej odpisu jest nadmiernie spóźnione i uzasadnia jego odrzucenie na podstawie art. 477 9 § 3 k.p.c. Dokonując oceny opóźnienia we wniesieniu odwołania od decyzji z dnia 29 maja 2013 roku Sąd uwzględnił również pogląd, że ocena nadmierności opóźnienia powinna być odniesiona do końcowej daty miesięcznego terminu na wniesienie odwołania, czyli nie od daty otrzymania decyzji organu rentowego, lecz od końca terminu na wniesienie odwołania (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2014 roku, sygn. II UK 340/13), mając na uwadze poczynione ustalenia. Wynika z nich, że w odniesieniu do decyzji z dnia 29 maja 2013 roku opóźnienie wyniosło 1 miesiąc. W tym stanie rzeczy nie sposób było dokonać inne oceny aniżeli uznania złożonego przez ubezpieczonego odwołania w dniu 5 sierpnia 2013 roku za nie nadmiernie przekraczającego termin 30 dni w rozumieniu powołanego przepisu.

Dokonując oceny ziszczenia się drugiego z warunków określonego w art. 477 9 § 3 k.p.c., tj. czy przekroczenie terminu do wniesienia odwołania nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się, należy wskazać, zgodnie z poglądami wyrażonymi w nauce przedmiotu i orzecznictwie, że użyte w art. 477 9 § 3 k.p.c. pojęcie "przyczyny niezależne" jest szersze od pojęcia "brak winy" w rozumieniu art. 168 § 1 k.p.c. W konsekwencji niektóre zachowania zawinione (w okolicznościach danej sprawy np. nieznajomość przepisów - zob. J. Gudowski (w:) T. Ereciński (red.), Kodeks postępowania cywilnego..., t. II, s. 723) same w sobie nie wyłączają uznania przekroczenia terminu do złożenia odwołania za niezależne od wnoszącego odwołanie (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 1996 roku, sygn. II URN 63/95). Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie wskazany pogląd znajduje zastosowanie.

W odwołaniu z dnia 7 sierpnia 2013 roku ubezpieczony podniósł, że źle zinterpretował decyzję z dnia 29 maja 2013 roku. Natomiast na posiedzeniu w dniu 25 listopada 2013 roku wyjaśnił, że składając odwołanie o treści określonej w piśmie z dnia 24 czerwca 2013 roku zasugerował się treścią orzeczenia komisji lekarskiej z dnia 22 maja 2013 roku w zakresie braku podstaw do ustalenia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego (protokół – k. 18v. a.s.). Powołane okoliczności w ocenie Sądu stanowią usprawiedliwioną podstawę dla złożenia odwołania od decyzji z dnia 29 maja 2013 roku po terminie, który upłynął z końcem dnia 5 lipca 2013 roku. Należy bowiem wskazać, że w doręczonej w dniu 5 czerwca 2013 roku przesyłce organu rentowego znajdowała się zarówno decyzja z dnia 29 maja 2013 roku o odmowie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, która w uzasadnieniu odwoływała się do orzeczenia komisji lekarskiej z dnia 22 maja 2013 roku jako podstawy odmownego rozstrzygnięcia oraz samo orzeczenie komisji, które z kolei w pkt I zawierało stwierdzenie w zakresie ustalenia braku niezdolności do pracy ubezpieczonego jak również stwierdzenie w zakresie braku okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego. W ocenie Sądu ubezpieczony, mając na uwadze równolegle prowadzone postępowania orzecznicze przed organem rentowym w ramach rozpoznania wniosków o ustalenie prawa do renty oraz do świadczenia rehabilitacyjnego, mógł w sposób usprawiedliwiony źle zinterpretować istotę doręczonego rozstrzygnięcia z dnia 29 maja 2013 roku i sugerując się treścią orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 22 maja 2013 roku podjąć stosowne kroki co do przez niego rozumianej odmowy ustalenia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, co też w istocie miało miejsce, w terminie obiektywnie przewidzianym dla zaskarżenia rozstrzygnięcie o odmowie prawa do renty, ze skutkiem w postaci przekroczenia tego terminu.

Z tych względów wniosek organu rentowego nie zasługiwał na uwzględnienia a odwołanie podlegało merytorycznemu rozpoznaniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 748 ze zm.) – zwaną w dalszej części ustawą, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność do pracy powstała w czasie zatrudnienia lub w okresie równorzędnym z okresem zatrudnienia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Stosownie do treści przepisu art. 12 ust. 1 ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Stosownie do ust. 2 cytowanego przepisu całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Zgodnie zaś z ust. 3 tego przepisu częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy dokonywaniu oceny stopnia niezdolności do pracy należy kierować się wskazaniami określonymi w art. 13 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Kierując się wynikami postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie, a w szczególności wnioskami opinii biegłych oraz treścią cytowanych przepisów Sąd Okręgowy ustalił J. F. prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 20 maja 2013 roku do dnia 21 lipca 2013 roku. Jak bowiem wskazali biegli lekarze sądowi neurolog, ortopeda i neurochirurg ubezpieczony po dniu 19 maja 2013 roku nie odzyskał zdolności do pracy, stan jego zdrowia nie rokował odzyskania zdolności do pracy w okresie dalszych trzech miesięcy a po dniu 19 maja 2013 roku skarżący powinien być uznany za okresowo częściowo niezdolnego do pracy. Dzień 20 maja 2013 roku jest pierwszym dniem następującym po zakończonym okresie przysługującego skarżącemu świadczenia rehabilitacyjnego jak również pierwszym w którym ziściła się przesłanka ustalenia prawa do renty, tj. niezdolności do pracy w rozumieniu rentowym. Natomiast ustalając ubezpieczonemu prawo do renty do dnia 21 lipca 2013 roku Sąd miał na uwadze, że decyzją z dnia 24 września 2013 roku Zakład, rozpoznając kolejny wniosek o świadczenie z dnia 29 lipca 2013 roku, ustalił J. F. prawo do renty poczynając od dnia 22 lipca 2013 roku.

Z tych względów Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i na podstawie powołanych przepisów oraz artykułu 477 14 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

Na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej organ odwoławczy wydając orzeczenie w przedmiocie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości stwierdza odpowiedzialność organu rentowego w razie nieustalenia prawa do świadczenia we wskazanym w przepisie terminie. Zgodnie z art. 118 ust. 1 cyt. ustawy emerytalnej organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. Przepis ten stosuje się odpowiednio przy dokonywaniu wypłaty wynikającej z decyzji ponownie ustalającej prawo do świadczenia.

W sprawie niniejszej należy przyjąć, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie prawa do renty w przepisanym terminie. Na podstawie zgromadzonej przez Zakład dokumentacji lekarskiej można było dokonać prawidłowej oceny zasadności roszczenia skarżącego zgłoszonego w dniu 8 kwietnia 2013 roku, co wynika wprost z opinii biegłych lekarzy, którzy w sposób jednoznaczny wypowiedzieli się, że już na dzień 20 maja 2013 roku stan zdrowia ubezpieczonego uzasadniał uznanie go za osobę okresowo częściowo niezdolną do pracy, a nie jak przyjął Zakład w ramach rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 29 lipca 2013 roku, tj. od dnia 22 lipca 2013 roku.