Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2016r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Grzegorz Manista

Protokolant sekr. sąd. Aneta Kuleczka

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2016r., w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa S. P. (1), S. P. (2)

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zapłatę

1.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz S. P. (1) kwotę 15.400 / piętnaście tysięcy czterysta / zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2014r. do dnia zapłaty;

2.  w pozostałej części oddala powództwo;

3.  znosi wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego;

4.  nakazuje pobrać od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 770 / siedemset siedemdziesiąt / zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa, od uiszczenia, której S. P. (1) był zwolniony oraz kwotę 277,67zł / dwieście siedemdziesiąt siedem złotych sześćdziesiąt siedem groszy / tytułem zwrotu części kosztów opinii biegłego tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

5.  nie obciąża S. P. (1) opłatą sądową w części dotyczącej oddalonego powództwa oraz częścią kosztów opinii biegłego, które to koszty przejmuje na rzecz Skarbu Państwa;

6.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz S. P. (2) kwotę 14.000 / czternaście tysięcy / zł z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2014r. do dnia zapłaty;

7.  w pozostałej części oddala powództwo;

8.  zasądza od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz S. P. (2) kwotę 413,78zł / czterysta trzynaście złotych siedemdziesiąt osiem groszy / tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

9.  nakazuje pobrać od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 700 / siedemset / zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionej części powództwa, od uiszczenia, której S. P. (2) był zwolniony oraz kwotę 199,62zł / sto dziewięćdziesiąt dziewięć złotych sześćdziesiąt dwa grosze / tytułem zwrotu części kosztów opinii biegłego tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa;

10.  nie obciąża S. P. (2) opłatą sądową w części dotyczącej oddalonego powództwa oraz częścią kosztów opinii biegłego, które to koszty przejmuje na rzecz Skarbu Państwa;

Sygn. akt I C 148/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Łęczycy S. P. (2) wniósł o zasądzenie od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. kwoty 21.000zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, po śmierci brata, na podstawie art. 446§4 k.c., z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2014r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictw w kwocie 34zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 4.80zł. Powód S. P. (1) wniósł o zasądzenie od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. kwoty 29.400zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, na podstawie art. 446§4 k.c., po śmierci brata, z ustawowymi odsetkami od dnia 27 marca 2014r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictw w kwocie 34zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 4.800zł / k. 2 – 9 – pozew /.

Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2014r. Sąd zwolnił S. P. (2) i S. P. (1) w całości od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych / k. 63 – postanowienie Sądu Rejonowego w Kutnie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Łęczycy z dnia 11 czerwca 2014r. /.

W odpowiedzi na pozew Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17zł / k. 67 – 71 – odpowiedź na pozew /.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2013r., w miejscowości C., gminy K., w godzinach rannych, W. P. idąc prawą stroną drogi w kierunku miejscowości K., został potrącony przez niezidentyfikowany samochód osobowy. W. P. z miejsca zdarzenia został przewieziony do (...)Szpitala (...)w K., w którym zmarł w dniu 29 września 2013r. Postępowanie karne w przedmiotowej sprawie umorzono z powodu niewykrycia sprawcy przestępstwa / d. k. 28 – 29 – kserokopia postanowienia o umorzeniu śledztwa /.

Przed śmiercią W. P., który przez kilkanaście lat przebywał w różnych zakładach karnych, zamieszkał razem z bratem S. P. (1), który nie założył własnej rodziny. W. P. był dla S. P. (1) najbliższą osobą, z którą spędzał najwięcej czasu. W ostatnich latach S. P. (1) utrzymywał się z prac dorywczych i pomocy opieki społecznej. Zamieszkiwał wspólnie ze zmarłym bratem i prowadził z nim wspólne gospodarstwo domowe. Dochód jaki uzyskiwał W. P. był ograniczony, ale był jedynym stałym dochodem w rodzinie i w związku z tym dawało S. P. (1) poczucie stabilizacji finansowej. W związku ze śmiercią brata W. P. wystąpiły u S. P. (1) uczucia żalu, smutku, lęku przed przyszłością, poczucia osamotnienia, których nasilenie było znaczne przez okres pół roku. Aktualnie stwierdza się u S. P. (1) objawy zaburzeń adaptacyjnych powstałych na skutek utraty bliskiej osoby, cierpień psychicznych z tym związanych, zmiany sytuacji życiowej. Śmierć brata spowodowała, że S. P. (1) mieszka sam, nie ma wsparcia w życiu codziennym, gospodarstwo domowe nie ma stałego dochodu. Konsekwencją w sferze zdrowia psychicznego było trwające przez około pół roku znaczne nasilenie uczucia żalu, smutku, osamotnienia, lęku, czego skutkiem jest wystąpienie nadal trwających zaburzeń adaptacyjnych. Mając na uwadze gwałtowność śmierci W. P., istotną zmianę sytuacji życiowej S. P. (1) oraz stwierdzone występujące nadal zaburzenia adaptacyjne należy uznać, iż stopień jego cierpień i bólu można określić jako znaczny / d. k. 111 – 114 – opinia sądowo – psychologiczna dotycząca S. P. (1); k. 140 – 141 – opinia sądowo – psychologiczna uzupełniająca dotycząca S. P. (2) i S. P. (1); e-protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2016r. 0:01:54-0:07:33 – zeznania świadka E. B.; e-protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2016r. 0:14:36 w zw. z k. 93-94 – zeznania powoda S. P. (1) /.

S. P. (2) od zawarcia związku małżeńskiego w 1995r., mieszka w lokalu komunalnym w Ł., ma żonę oraz czworo dzieci. Utrzymywał kontakty z bratem W. P., który odwiedzał go w miejscu zamieszkania. W związku ze śmiercią brata wystąpiło u S. P. (2) uczucie smutku, przygnębienia trwające przez kilka miesięcy, którego nasilenie stopniowo zmniejszało się. S. P. (2) nie wymagał leczenia psychiatrycznego, ani pomocy psychologicznej. Biorąc pod uwagę gwałtowność śmierci W. P. i poprawę w ostatnich latach relacji pomiędzy braćmi można uznać, że w początkowym okresie zakres cierpień i bólu S. P. (2) był znaczny. Występowania zaburzeń nerwicowych, depresyjnych, psychotycznych, ani cech osobowości zaburzonej nie stwierdzono. Można więc uznać, że poradził sobie z występującymi w jego życiu trudnościami i nie zaburzają one aktualnego jego stanu psychicznego / d. k. 106 – 108 – opinia sądowo – psychologiczna dotycząca S. P. (2); k. 140 – 141 – opinia sądowo – psychologiczna uzupełniająca dotycząca S. P. (2) i S. P. (1); e-protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2016r. 0:01:54-0:07:33 – zeznania świadka E. B.; e-protokół rozprawy z dnia 20 kwietnia 2016r. 0:08:54 w zw. z k. 93 – zeznania powoda S. P. (2) /.

Powodowie S. P. (2) i S. P. (1) zgłosili szkodę pozwanemu. W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego, pismem z dnia 26 marca 2014r. Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. przyznał S. P. (2) zwrot kosztów pogrzebu w wysokości 3.150zł pomniejszając je o stopień przyczynienia zmarłego do powstania szkody w wysokości 30%, odmawiając wypłaty zadośćuczynienia. Powodowi S. P. (1) pozwany przyznał kwotę 8.000zł tytułem zadośćuczynienia, pomniejszając o 30% przyczynienia zmarłego do powstania szkody / d. k. 58 i k. 59 – kserokopia pisma Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. z dnia 26 marca 2014r. /.

W. P. w 30% przyczynił się do zaistnienia skutków wypadku komunikacyjnego / okoliczność bezsporna /.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanego powyżej materiału dowodowego w postaci dowodów z dokumentów, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony postępowania, opinii biegłej sądowej G. J., zeznań świadka E. B. oraz zeznań powodów S. P. i S. P. (1).

Sąd uznał za rzetelne, fachowe, obiektywne, bezstronne i rzeczowe opinie biegłej sądowej z zakresu psychologii G. J., która na zlecenie Sądu wydała opinie w przedmiotowej sprawie. Opinie zostały sporządzone zgodnie z zakreślonymi tezami dowodowymi, w oparciu o wnikliwą analizę akt sprawy i własną wiedzę biegłej.

Zeznaniom świadka oraz zeznaniom powodów Sąd dał wiarę, gdyż były one logiczne, konsekwentne i spójne, a nadto dotyczyły okoliczności bezspornych między stronami postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwa są zasadne częściowo.

W rozpoznawanej sprawie fakt zaistnienia szkody skutkującej powstaniem obowiązku wypłaty powodom zadośćuczynienia przez pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. był bezsporny. Art. 446§4 k.c. / w brzmieniu ustalonym przez art. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 maja 2008r. / Dz.U.08.116.731 /, dodającym §4 art. 446 k.c. z dniem 3 sierpnia 2008r. / stanowi, że Sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

W realiach rozpoznawanej sprawy rozstrzygnięcia wymagała kwestia zakresu tej odpowiedzialności, czyli wysokości zadośćuczynienia odszkodowania, gdyż podstawa odpowiedzialności pozwanego była bezsporna między stronami postępowania.

W przypadku roszczenia bazującego na przeżyciach związanych ze śmiercią osoby bliskiej należy wskazać, że zadośćuczynienie jest roszczeniem o charakterze ściśle niemajątkowym mającym za zadanie kompensację doznanej krzywdy. Roszczenie to nie ma na celu wyrównania straty poniesionej przez członków najbliższej rodziny zmarłego, lecz ma pomóc dostosować się do nowej rzeczywistości. Ma także na celu złagodzenie cierpienia wywołanego utratą osoby bliskiej. Okoliczności wpływające na wysokość tego świadczenia to m.in.: dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola, jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, charakter i rodzaj zaburzeń w prawidłowym funkcjonowaniu pozostałych członków rodziny, stopień, w jakim pozostali członkowie będą umieli odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile zdolni są zaakceptować obecny stan rzeczy, skorzystanie z pomocy fachowej w czasie radzenia sobie w tej trudnej sytuacji, proces leczenia doznanej traumy mający na celu pomoc w odbudowie struktury rodziny i przywrócenie znaczenia każdego z jej członków.

Zadośćuczynienie pieniężne na rzecz osób bliskich z art. 446§4 k.c. stanowi świadczenie mające stanowić sposób złagodzenia ogółu cierpień po utracie osoby najbliższej, gdyż jego celem jest wyrównanie uszczerbków o charakterze niematerialnym związanych z doznaną krzywdą, która może przejawić się szeregiem negatywnych zjawisk w psychice i dalszej emocjonalnej egzystencji uprawnionego. Jest to świadczenie fakultatywne, tzn. uznaniowe, bowiem sądowi pozostawiona jest swoboda w przyznaniu i określeniu jego wysokości. Fakultatywność powoduje, że sąd analizując każdorazowo ogół okoliczności w sprawie może uwzględnić, bądź oddalić roszczenie. Przy uwzględnieniu roszczenia wysokość zadośćuczynienia zależeć będzie od całokształtu negatywnych skutków w sferze niematerialnej krzywdy - głównie jej rozmiaru i intensywności.

Kryteria kierunkowe w miarkowaniu zadośćuczynienia dla najbliższych będzie kształtowało szereg czynników, są to zarówno czynniki uniwersalne jak i zindywidualizowane, zależne głównie od konkretnej osoby uprawnionej. W otwartym katalogu uniwersalnych kryteriów, które mogą być pomocne w określaniu wysokości zadośćuczynienia dla najbliższych znajdują się kolejno takie czynniki jak: długotrwałość cierpień i bólu po śmierci najbliższego, trauma, ogrom doznanego cierpienia; poczucie osamotnienia, cierpienia natury moralnej i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej; stopień krzywdy wynikający z utraty pomocy, wsparcia i opieki osoby bliskiej; poczucie straty, żalu, tęsknoty, silne przeżywanie żałoby po zmarłym; utrata czerpania przyjemności z życia rodzinnego; uprzednio występujący stopień pokrewieństwa, ale także bliskości, zażyłości, przyjaźni i wspólności pomiędzy uprawnionym a zmarłym; zaburzenia w prawidłowym funkcjonowaniu struktury rodzinnej, dramatyzm doznań osób najbliższych dla zmarłego; rola zmarłego, jaką pełnił w rodzinie; potencjalny okres traumy najbliższych i dochodzenia członków rodziny do względnej normalności; inne czynniki wpływające na poczucie krzywdy uzależnione od konkretnego stanu faktycznego, których trzeba będzie poszukiwać każdorazowo w indywidualnej sprawie np. niemożność posiadania potomstwa przy jednoczesnej utracie dziecka lub dzieci.

Kwestia wyceny bólu, rozpaczy, cierpienia, czy też utraty prawa do życia w rodzinie jest wyjątkowo trudna, tym bardziej, że nie można ustalić uniwersalnego miernika tych stanów, a każdy przypadek powinien być rozpatrywany indywidualnie i odrębnie przy stosowaniu wszystkich istotnych elementów dla danej sprawy.

Zadośćuczynienie przyznawane na podstawie art. 446§4 k.c. musi mieć wysokość odczuwalną w taki sposób, aby w mniemaniu poszkodowanego, szkoda została naprawiona, a w związku z tym wywołała pewne odczucie sprawiedliwości, dlatego też powinna być odpowiednio - nie przesadnie wysoka.

W przedmiotowej sprawie zostało wykazane, że powodowie, będący najbliższymi członkami rodziny W. P. doznali krzywdy wskutek jego śmierci. Powodowie byli emocjonalnie związani ze zmarłym, więź ta była typowa dla relacji istniejących pomiędzy rodzeństwem. Śmierć W. P. była dla powodów odczuwalna w sferze psychicznej, spowodowała pogorszenie stanu psychicznego każdego z powodów, jednakże w różnym zakresie. Bardziej, co wynika z opinii biegłego G. J., śmierć brata odbiła się na psychice powoda S. P. (1).

Spośród braci zmarłego najmocniej śmierć odczuł S. P. (1). Był on spośród braci najsilniej emocjonalnie związany z W. P., korzystał z wsparcia zmarłego brata w relacjach interpersonalnych. Wspólnie prowadzili gospodarstwo domowe i wspierali się wzajemnie. Cierpienia psychiczne, jakich doznał S. P. (2) wskutek śmierci brata ocenić natomiast należy, jako typowe dla osób będących w okresie żałoby po stracie najbliższej osoby.

Biorąc pod uwagę ustalony stan faktyczny oraz powyżej wskazane zalecenia kierunkowe, które należy stosować przy ustalaniu kwoty zadośćuczynienia ustalanego na podstawie art. 446§4 k.c., jak i to, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jego wysokość powinna przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość, chociaż nie powinna być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy, Sąd uznał, że w realiach rozpoznawanej sprawy, zadośćuczynienie należne powodowi S. P. (1) powinno wynosić 30.000 zł, a mając na uwadze, iż S. P. (1) najmocniej cierpiał z powodu śmierci brata, zadośćuczynienie należne powodowi S. P. (2), który posiada własną rodzinę, z którą mieszka, powinno być odpowiednio mniejsze. Zdaniem Sądu, zadośćuczynienia należne S. P. (2) powinno wynosić 20.000zł.

Podkreślić należy, że zadośćuczynienie przede wszystkim ma spełniać funkcję kompensacyjną, winno odpowiadać doznanej krzywdzie, musi przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, a nie symboliczną. Mając powyższe na uwadze nie można uznać, by przyznane zadośćuczynienie było rażąco wygórowane i prowadziło do nieuzasadnionego przysporzenia w majątku powodów. Zwrócić też należy uwagę, że ustalenie, jaka kwota w konkretnych okolicznościach jest zadośćuczynieniem odpowiednim należy do sfery swobodnego uznania sędziowskiego.

W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie zachowanie poszkodowanego W. P. przyczyniło się do powstania szkody w rozumieniu art. 362 k.c. Przepis art. 362 k.c. jest podstawą zmniejszenia zakresu obowiązku naprawienia szkody w sytuacji, gdy sam poszkodowany przyczynił się do jej powstania lub zwiększenia. Przepis ten nie wyłącza spod swojego zastosowania żadnego rodzaju szkód, ani nie uzasadnia odmiennego traktowania obowiązku naprawienia szkody z uwagi na rodzaj szkody / por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 5 marca 2010r., sygn. akt I ACa 7/10, LEX nr 1120384 /.

W tym miejscu wskazać należy, że samo ustalenie przyczynienia się poszkodowanego nie nakłada na sąd obowiązku zmniejszenia odszkodowania, ani nie przesądza o stopniu tego zmniejszenia. Ustalenie przyczynienia jest warunkiem wstępnym, od którego w ogóle zależy możliwość rozważania zmniejszenia odszkodowania, i warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym, gdyż samo przyczynienie nie przesądza zmniejszenia obowiązku szkody, a ponadto – stopień przyczynienia nie jest bezpośrednim wyznacznikiem zakresu tego zmniejszenia. O tym, czy obowiązek naprawienia szkody należy zmniejszyć ze względu na przyczynienie się, a jeżeli tak - w jakim stopniu należy to uczynić, decyduje sąd w procesie sędziowskiego wymiaru odszkodowania w granicach wyznaczonych przez art. 362 k.c. Decyzja o obniżeniu odszkodowania jest uprawnieniem sądu, a rozważenie wszystkich okoliczności in casu, w wyniku oceny konkretnej i zindywidualizowanej - jest jego powinnością. Z kolei jak podkreśla się w orzecznictwie takie czynniki jak podstawa odpowiedzialności sprawcy szkody, stopień winy obu stron, wina lub nieprawidłowość zachowania poszkodowanego, stanowią przesłanki oceny, czy i w jakim stopniu uzasadnione jest zmniejszenie obowiązku naprawienia szkody / por. wyrok Sądu Najwyższego w wyroku z dnia 29 października 2008 r., sygn. IV CSK 228/08, OSNC – ZD 2009/3/66 /.

W przedmiotowej sprawie pozwany Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny w W. nie kwestionował podstaw swojej odpowiedzialności względem powodów, a jedynie wysokość należnych powodom świadczeń. Nie był również sporny stopień przyczynienia się W. P. do powstania szkody, strona powodowa potwierdziła stanowisko pozwanego, że przyczynił się on w 30% do powstania szkody.

Po uwzględnieniu 30% przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody, wysokość należnych powodom świadczeń z tytułu zadośćuczynienia powinna wynosić:

-

21.000zł / 30.000zł – 30% / na rzecz S. P. (1),

-

14.000zł / 20.000zł – 30% / na rzecz S. P. (2) ,

Uwzględniając powyższe rozważania i wypłacone przez pozwanego na rzecz powoda S. P. (1) kwoty zadośćuczynienie w wysokości 5.600zł, na podstawie art. 446§4 k.c. w zw. z art. 362 k.c., Sąd zasądził od Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego w W. na rzecz:

- S. P. (1) kwotę 15.400zł / 21.000zł minus wypłacone dotychczas 5.600zł – punkt pierwszy wyroku /,

- S. P. (2) kwotę 14.000zł – punkt szósty wyroku

W pozostałym zakresie Sąd uznał powództwo S. P. (1) i S. P. (2) jako bezzasadne i jako takie podlegające oddaleniu – punkt drugi i siódmy wyroku.

O należnych odsetkach, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359§l k.c., 481§l k.c., art. 455 k.c.

W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej, bowiem chwili staje się, zgodnie z art. 455 k.c., wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. Rozmiar szkody, a tym samym wysokość zgłoszonego żądania podlega weryfikacji w toku procesu, nie zmienia to jednak faktu, że chodzi o weryfikację roszczenia wymagalnego już w dacie zgłoszenia, a nie dopiero w dacie sprecyzowania kwoty i przedstawienia dowodów / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2012r., V CSK 57/11, LEX nr 1147804 /.

W rozpoznawanej sprawie pozwany decyzją z dnia 26 marca 2014r., zakończył proces likwidacji zgłoszonej szkody. Od dnia następnego, tj. od dnia 27 marca 2014r., pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą należnego powodom świadczenia i dlatego też, Sąd zasądził ustawowe odsetki od dnia 27 marca 2014r.

O kosztach postępowania w zakresie żądania S. P. (1), Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę wzajemnego zniesienia kosztów procesu, albowiem Sąd uwzględnił powództwo S. P. (1) w 52% i dlatego też Sąd zniósł wzajemnie między stronami koszty zastępstwa procesowego – punkt trzeci wyroku.

O kosztach w sprawach z powództwa S. P. (2), Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c., stosunkowo rozliczając koszty.

Po stronie powodów dochodzących odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 446§ 4 k.c. występuje współuczestnictwo formalne. Sąd podziela pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 10 lipca 2015., III CZP 29/15, LEX nr 1751211, iż w razie współuczestnictwa formalnego / art. 72§1 pkt 2 k.p.c. /, do niezbędnych kosztów procesu poniesionych przez współuczestników reprezentowanych przez jednego pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym zalicza się jego wynagrodzenie ustalone odrębnie w stosunku do każdego współuczestnika. Sąd powinien jednak obniżyć to wynagrodzenie, jeżeli przemawia za tym nakład pracy pełnomocnika, podjęte przez niego czynności oraz charakter sprawy / art. 109 § 2 k.p.c. /.

Mając na uwadze charakter rozpoznawanej sprawy, jej powtarzalność, nieskomplikowany stan faktyczny oraz wielość dokonywanych czynności pełnomocnika powoda S. P. (2) oraz pozwanego, Sąd uznał, iż w realiach rozpoznawanej sprawy wynagrodzenie pełnomocników, w części dotyczącej żądania S. P. (2) należy obniżyć o 50%.

Poniesione przez strony koszty w sprawie z powództwa S. P. (2) wynosiły 2.434zł, po stronie powoda 1.217zł / 2.400zł wynagrodzenie pełnomocnika x50% + 17zł / i odpowiednio po stronie pozwanej 1.217zł

S. P. (2) przegrał sprawę w 33%, a pozwany przegrał sprawę w 67%. Powoda S. P. (2) obciąża kwota 803,22zł kosztów postępowania / 2.434zł x 33% /. Powód poniósł koszty w kwocie 1.217zł, należało zatem zasądzić na jego rzecz od pozwanego kwotę 413,78zł, o czym Sąd orzekł w punkcie ósmym wyroku.

Na podstawie art. 113 ust 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych / t. j. Dz. U. z 2014r., poz. 1025 ze zm. / w zw. z art. 100 k.p.c., Sąd obciążył pozwanego kwotą 770zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionego powództwa S. P. (1) oraz kwotą 277,67zł tytułem zwrotu części kosztów opinii biegłego tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa / punkt czwarty wyroku /, kwotą 700zł tytułem opłaty sądowej od uwzględnionego powództwa S. P. (2) oraz kwotą 199,62zł tytułem zwrotu części kosztów opinii biegłego tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa / punkt dziewiąty wyroku /. Kwoty te zostały zasądzone od pozwanego tytułem opłat sądowych oraz kosztów opinii biegłego, od uiszczenia, których powodowie byli zwolnieni. Pozwany został obciążony tymi kosztami w zakresie, w jakim przegrał on sprawę.

Z uwagi na sytuację materialną powodów, na podstawie art. 113 ust 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych / tj. Dz. U. z 2014r., poz. 1025 ze zm. /, Sąd nie obciążył powodów opłatami sądowymi oraz częścią kosztów opinii biegłego i kwoty te przejął na rzecz Skarbu Państwa / punkt piąty i dziesiąty wyroku /.