Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Powód G. A. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) wniósł o zasądzenie od pozwanej H. C. kwoty 2.966,36 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż strony w dniu 7 sierpnia 2013 r. zawarły umowę, na mocy której powód zobowiązał się do wykonania na rzecz pozwanej remontu i adaptacji butiku (...) w (...)w Ł.. Powód podniósł, iż prace miały zostać wykonane w terminie do dnia 26 sierpnia 2013 r., a płatność miała nastąpić w terminie 14 dni od zakończenia robót. Powód podał, iż w całości wykonał powierzone mu prace, a ponadto wykonał dodatkowe roboty elektryczne. Powód wskazał, iż w dniu 18 września 2013 r. wystawił na rzecz pozwanej fakturę VAT na kwotę 10.824,00 zł, która to faktura została podpisana przez pozwaną. Powód wskazał, iż termin płatności faktury został określony na 14 dni. Powód podniósł, iż pozwana wpłaciła na poczet w/w faktury kwotę 8.000 zł , zaś uchyla się od uregulowania pozostałej należności za wykonane prace. Powód podał, iż na wartość przedmiotu sporu składa się kwota 2.824,00 zł. nieuiszczonej przez pozwaną należności głównej oraz kwota odsetek maksymalnych (16% rocznie) liczonych od kwoty 2.824,00 zł od dnia 02.10.2013 r. do dnia 25.01.2014 r., tj. kwota 142,36 zł.

Nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 21 lutego 2014 r., sygn. akt VIII GNc 814/14 Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Zarzuty od powyższego orzeczenia wniosła pozwana domagając się oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia kosztów procesu i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwana podniosła zarzut braku zawarcia dodatkowej umowy o wykonanie robót budowlanych w postaci robót elektrycznych, zarzut braku dokonania korekty faktury VAT o wartości 2824,00 zł oraz zarzut braku istnienia zobowiązania po stronie powodowej w kwocie ponad 364,00 zł.

W uzasadnieniu zarzutów pozwana potwierdziła, iż zawarła z powodem umowę o wykonanie robót budowlanych oraz, że otrzymała fakturę nr (...). Pozwana wskazała, iż początkowo zamierzano objąć przedmiotową umową zakres prac elektrycznych, jednakże do powyższego nie doszło, gdyż pozwana zleciła wykonanie robót elektrycznych P. Ł. (1). Pozwana podniosła, iż w związku z powyższym zobowiązała powoda do skorygowania należności wynikającej z przedmiotowej faktury do wartości pierwotnej, tj. do kwoty 8.364 zł brutto. Pozwana przyznała ponadto, iż łącznie na rzecz powoda uiściła kwotę 8.000 zł.

Zaskarżonym wyrokiem z dn. 21 września 2015 r. Sąd Rejonowy utrzymał w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym wydany przez Sąd Rejonowy w Bydgoszczy w dn. 21.02.2014 r., w sprawie o sygn. akt VIII GNc 814/14, zasądził dodatkowo od pozwanej na rzecz powoda kwotę 720 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu i nakazał pobrać od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Bydgoszczy kwotę 258 zł. tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 7 sierpnia 2013 r. strony zawarły umowę, na mocy której powód zobowiązał się do wykonania na rzecz pozwanej remontu i adaptacji butiku (...) (...) w Ł.. Prace miały zostać wykonane w terminie do dnia 26 sierpnia 2013 r., zaś płatność miała nastąpić w terminie 14 dni od zakończenia robót. Wartość robót netto ustalono na kwotę 6.800 zł. W punkcie VIII umowy strony ustaliły, że wszelkie zmiany umowy wymagają formy pisemnej i mogą być wprowadzone na podstawie aneksów obustronnie podpisanych. Nadto strony uzgodniły, że materiały potrzebne do wykonania prac dostarczy pozwana na własny koszt. W punkcie I umowy pozwana ustanowiła swoim przedstawicielem męża K. C. a powód – G. B..

Przed rozpoczęciem robót pozwana przekazała powodowi zaliczkę w kwocie 1.000 zł. Powód wykonał całość zleconych mu prac. Najpierw został wykonany demontaż sufitu, reperacja ścian oraz zostały skute kafelki na podłodze. Następnie powód położył kafle, zaś G. B., po położeniu kafli malował ściany. W trakcie realizacji robót okazało się, że koniecznym jest wykonanie robót elektrycznych. Powód poinformował K. C., że nie ma fachowców, którzy mogliby wykonać te roboty. K. C. znalazł wówczas elektryka – P. Ł. (1), który zaoferował, że wykona te prace za kwotę 1.600 zł. Nie mógł on jednak wystawić faktury VAT. W związku z tym K. C. uzgodnił z powodem, że ten wystawi mu fakturę na kwotę 2.000 zł netto tytułem należności za roboty elektryczne.

W ramach robót elektrycznych zmieniono oświetlenie, przerobiono rozdzielnię elektryczną, dołożono parę lamp oraz pozakładano nowe. Wysokość wynagrodzenia ustalono na kwotę 1600 zł. Należność tę uregulował na rzecz P. Ł. (1) K. C..

(...) do wykonania przedmiotowych robót dostarczała pozwana. G. B. dokonywał zakupu materiałów w jej imieniu. Pozwana płaciła za materiały G. B. przelewami, którymi zasilała bądź kartę G. B. bądź swoją kartę, którą udostępniła G. B.. G. B. rozliczał się z faktur i kwot, które otrzymywał z pozwaną. Kwota, o którą wpłacone przez pozowaną sumy przewyższały wartość materiałów tj. 4.378,50 zł została zaliczona na poczet kosztów robocizny.

Po wykonaniu robót, we wrześniu 2013 r. powód spotkał się z K. C. na stacji benzynowej. W trakcie tego spotkania dokonali rozliczenia wykonanych robót, z którego sporządzili notatkę. Ustalili, że łącznie powodowi przysługuje wynagrodzenie w kwocie 8.800 zł netto (10.824 zł). Kwotę tę pomniejszono o 1000 zł zaliczki wpłaconej przez pozwaną na poczet wykonywanych robót, o 4378,50 zł tytułem nadwyżki pozyskanych środków nad kosztem zakupionych materiałów oraz o kwotę 1600 zł , którą K. C. uiścił za prace elektryka. Ponadto powód został obciążony kwotą 1000 zł za płytki, które zostały zniszczone.

Po dokonaniu uzgodnień w dniu 18.09.2013r. powód wystawił pozwanemu fakturę VAT opiewającą na kwotę 8.800 zł netto, tj. 10.824 zł brutto. Przedmiotową fakturę podpisał K. C., pełnomocnik pozwanej.

Dnia 28.10.2013r. i 25.01.2014r. powód wzywał pozwaną do zapłaty zaległej należności tytułem wynagrodzenia za wykonane usługi remontowe.

Powyższy stan faktyczny Sąd Rejonowy ustalił na podstawie przedłożonych przez strony dokumentów, których autentyczność nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu, a także na podstawie zeznań świadka P. Ł. (1), G. B., zeznań powoda, zeznań pozwanej oraz na podstawie pisemnej i ustnej opinii biegłego sądowego J. B..

W szczególności sąd uznał za wiarygodny i autentyczny dokument na k. 63, wskazując że powód w sposób jasny i zgodny z zasadami doświadczenia życiowego opisał okoliczności sporządzenia tej notatki. Jego zeznania pozostają w zgodzie z uzyskaną w tej sprawie opinią biegłego. Korespondują też z faktem, że K. C. podpisał przedłożoną mu fakturę, akceptując jej treść. Nadto porównanie zeznań powoda, P. Ł. (1), G. B. oraz zeznań pozwanej i przedłożonych przez nią dowodów wpłat wskazuje, że rozliczenie dokonane w treści tej notatki jest prawidłowe.

Sąd Rejonowy podkreslił, że przedłożone przez pozwaną dokumenty w postaci dowodów dokonanych przelewów oraz zestawień wpłat w żaden sposób nie dowodzą, iż faktycznie dokonywała ona zapłaty na poczet powoda za wykonywane przez niego prace. Faktu tego nie może bowiem dowodzić operacja zatytułowana „zasilenie konta”. Powyższe dokumenty uznać można za wiarygodne jedynie w zakresie przelewu w wysokości 1000 zł dokonanego bezpośrednio na poczet powoda, gdyż fakt dokonania tej wpłaty potwierdził w swych zeznaniach powód. Pozostałe operacje wykonywane kartą debetową przez G. B. świadczą jedynie, iż dokonywał on na rzecz pozwanej zakupów materiałów budowlanych w sklepach takich jak (...) oraz Castorama.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków P. Ł. (1), G. B. oraz zeznaniom powoda albowiem były jasne, spójne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd nie dał wiary zeznaniom pozwanej w zakresie dot. kwestii rozliczeń między K. C. a powodem. W ocenie Sądu Rejonowego powyższe twierdzenia nie zasługują na wiarygodność, gdyż są nielogiczne, nieszczere oraz nie korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie. Nadto z zeznań pozwanej (k.121) wynika, że łącznie przekazała powodowi kwotę 9.000 zł, z czego 1.000 zł jako przedpłatę na poczet przyszłych prac. Z reszty tj. z 8000 zł G. B. dokonywał zakupu materiałów. Zgodnie z zeznaniami G. B. koszt zakupu materiałów wynosił około 4.000 zł (por. k. 120). Wynika z tego, że prawidłowo powód zaliczył na poczet wynagrodzenia za wykonane prace kwotę 4.378,50 zł, stanowiącą nadwyżkę wpłat ponad koszt zakupu materiałów.

Sąd Rejonowy w całości zaaprobował opinię sporządzoną przez biegłego sądowego J. B.. Opinia pisemna sporządzona została w sposób rzetelny i pełny. Biegły w jasny i logiczny sposób odpowiedział na zawarte w tezie dowodowej pytania, a swoje konkluzje poparł szczegółową analizą przedłożonego mu materiału porównawczego.

Sąd Rejonowy wskazał następnie, że w sprawie bezsporne było, iż strony w umowie pisemnej z dnia 7 sierpnia 2013 r. ustaliły, iż prace miały zostać wykonane w terminie do dnia 26 sierpnia 2013 r., zaś płatność miała nastąpić w terminie 14 dni od zakończenia robót. Wartość robót netto ustalono na kwotę 6.800 zł. Bezsporne jest również, iż powód w całości wykonał zlecone mu prace, a pozwana nie wnosiła zastrzeżeń co do jakości ich wykonania. Pozwaną przy realizacji przedmiotowej umowy reprezentował mąż K. C.. Był on upoważniony do nadzoru nad przebiegiem prac remontowych.

W niniejszym postępowaniu spór dotyczył wzajemnych rozliczeń stron. Powód podnosił, iż w trakcie wykonywanych przez niego prac okazało się, że trzeba zrobić dodatkowe roboty elektryczne i na podstawie umowy ustnej ustalono, iż za dod. roboty elektryczne powód otrzyma wynagrodzenie 2.000 zł netto. W ramach powyższej należności powód najął P. Ł. (1), który w zakresie przedmiotowych robót elektrycznych zmienił oświetlenie, przerobił rozdzielnię elektryczną oraz pozakładał nowe lampy.

Strony zgodnie wywodziły, iż należność w wysokości 1600,00 zł za wykonane roboty elektryczne w imieniu pozwanej zapłacił K. C..

Pozwana jednakże wskazywała, iż całość robót elektrycznych miała zostać wykonana bez udziału powoda, a więc powód nie miał otrzymać z tytułu powyższego żadnej zapłaty. Ponadto pozwana podniosła, iż łącznie wypłaciła powodowi kwotę 8.000 zł, a więc do zapłaty pozostała jedynie kwota 364 zł, z należnego powodowi wynagrodzenia w wysokości 8364 zł brutto.

W ocenie Sądu Rejonowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Sąd dał wiarę stanowisku powoda, iż strony zawarły dodatkową umowę ustną na wykonanie robót elektrycznych za kwotę 2000 zł netto. Sąd nie miał również wątpliwości, iż z powyższej kwoty należnej powodowi potrącona została kwota 1600 zł należna wykonawcy przedmiotowych robót elektrycznych.

Ponadto Sąd ustalił, iż z należnej powodowi łącznej kwoty 10.824,00 zł w formie zaliczki wypłacona mu została przelewem kwota 1000 zł. Powyższe było bezsporne.

K. C. działający w imieniu pozwanej potrącił również z wynagrodzenia należnego powodowi kwotę 1000 zł tytułem zniszczonych płytek.

Ponadto powód otrzymał jeszcze od strony pozwanej kwotę 4378,50 zł. Powyższa kwota pozostała po zakupie materiałów i tą kwotę otrzymał powód w ramach rozliczenia za wykonane prace.

Powyższych ustaleń Sąd Rejonowy dokonał przede wszystkim na podstawie notatki dołączonej do akt sprawy oraz zeznań powoda. Wymieniona notatka zawierała podsumowanie rozliczenia pomiędzy stronami z tytułu wykonanych prac, jednakże nie została przez nikogo podpisana. W związku z powyższym Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny badania pisma ręcznego J. B. na okoliczność czy notatka znajdująca się na k.63 akt, została napisana przez męża pozwanej K. C.. Biegły w przedmiotowej sprawie ustalił, iż kwestionowane odręczne literowe zapisy zaznaczone w opinii polami linii barwy czerwonej widniejące na oryginale rękopisu prawdopodobnie zostały nakreślone przez osobę, której materiał porównawczy przekazano do zleconych komparatystycznych analiz na nazwisko K. C.. Ponadto biegły ustalił, iż kwestionowane odręczne literowe zapisy niezaznaczone polami linii barwy czerwonej widniejące na oryginale rękopisu prawdopodobnie nie zostały nakreślone przez osobę, której materiał porównawczy przekazano do zleconych komparatystycznych analiz na nazwisko K. C..

Powyższe w swoich zeznaniach potwierdził powód, wskazując, iż przedłożoną notatkę na k. 63 akt do kreski wypełniał powód, a poniżej kreski, aż do końca wypełniał K. C..

W ustnej uzupełniającej opinii biegły wskazał, iż prawdopodobieństwo, że zapisy zaznaczone polami linii barwy czerwonej sporządził K. C. wynosi 50%. Jednakże nie stwierdzono żadnych cech wykluczających sprawstwo osoby, której próby pisma otrzymano. Ponadto biegły dokładnie przeanalizował materiał dowodowy i wskazał podobieństwa, na których oparł swoją opinię.

Na uwzględnienie w ocenie Sądu Rejonowego nie zasługiwały twierdzenia pozwanej, iż dokonała zapłaty powodowi całej należności. Pozwana wprawdzie przedstawiła dowody wpłaty na rzecz G. B. w wysokości 9.288,62 zł. , jednakże Sąd zauważył, iż G. B. z powyższych środków przede wszystkich dokonywał zakupów materiałów na cele remontowe. Sama pozwana w swoich zeznaniach wskazała, iż materiały do wykonania przedmiotowych robót wyniosły łącznie około 5000 zł. Powyższe zgadza się z twierdzeniami powoda, iż pozostała kwota z wpłaconych przez pozwaną pieniędzy została przekazana jemu jako należność na poczet wykonanych robót.

Powyższe potwierdziły również zeznania świadka G. B., który zeznał, iż dokonywał zakupu materiałów w imieniu pozwanej, która płaciła za materiały przelewami, wykonywanymi bądź na kartę G. B. bądź na swoją kartę, którą udostępniała G. B.. G. B. wskazał, iż rozliczał się z faktur i kwot, które otrzymywała, z pozwaną, zaś kwota, która przewyższała wartość materiałów została zaliczona na poczet kosztów robocizny.

Strony wywodziły, iż łączyła je umowa o roboty budowlane, jednakże w ocenie Sądu Rejonowego w przedmiotowej sprawie strony łączyła umowa o dzieło, która to umowa uregulowana jest w tytule XV Kodeksu Cywilnego.

W przedmiotowej sprawie między stronami, wytworzył się stosunek zobowiązaniowy. Powód zobowiązał się do wykonania prac remontowych. W zamian pozwana zobowiązała się do dokonania zapłaty za wykonane prace. Podstawą płatności była faktura VAT wystawiana przez powoda. Powód wykonał roboty, za które należna mu była zapłata i pozwana na podstawie stosunku obligacyjnego łączącego ją z powodem jest zobowiązana do pokrycia całości należności. Sąd biorąc pod uwagę cały materiał dowodowy zebrany w sprawie dał wiarę stanowisku powoda, iż ten porozumiał się z K. C. i, że ten w trakcie ich spotkania na przedłożonej do akt sprawy notatce, rozpisał, w jaki sposób strony się rozliczają za wykonanie przedmiotowych prac.

Sąd Rejonowy zauważył, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś, kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

Zdaniem Sądu Rejonowego, w przedmiotowej sprawie pozwana nie sprostała obowiązkowi wykazania, iż zapłaciła powodowi całe wynagrodzenie należne mu z tytułu wykonanych prac.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 496 k.p.c. w związku z artykułem 627 k.c. utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 21 lutego 2014 r. o sygn. akt VIII GNc 814/14. W związku z powyższym pozwany został zobligowany do zapłaty powodowi kwoty 2.966,36 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10.02.2014 r. oraz odsetkami w wysokości ustawowej od kwoty 56.120 zł od dnia 15 września 2010 r. do dnia 25 października 2010 r. oraz pozwany został zobligowany do zwrotu kosztów procesu w wysokości 647 zł, w tym kwoty 617 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Ponadto Sąd w punkcie 2 wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwoty 720 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w związku z kosztami poniesionymi przez powoda na rzecz wykonanej w przedmiotowej sprawie pisemnej i ustnej opinii biegłego sądowego J. B..

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c. stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego złożyła pozwana zarzucając zaskarżonemu wyrokowi:

- w punkcie 1 sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią
zebranego w sprawie materiału dowodowego przez uznanie, iż powód wykazał, że strony łączyła umowa o wykonanie dodatkowych robót elektrycznych, za które należy mu się wynagrodzenie w kwocie 2824,00 zł., gdy tymczasem zgromadzony materiał dowodowy w sprawie nie dał podstaw do ustalenia, iż strony łączyła dodatkowa umowa na wykonanie prac elektrycznych, a powód nie tylko nie wykonał prac elektrycznych, co z przedłożonych dowodów wpłat kwot pieniężnych na rzecz świadka Ł., a także jego zeznań wynika, iż roboty zostały mu zlecone do wykonania i zapłacone przez pozwaną co powoduję, iż wobec nie istnienia zobowiązania między stronami procesu powództwo w zaskarżonym już w zarzutach od nakazu zapłaty zakresie należało oddalić,

- w punkcie II i III wyroku naruszenie przepisu postępowania mający wpływ na wynik sprawy - art. 98 KPC przez jego błędne zastosowanie w sprawie polegające na przyjęciu, iż kosztami postępowania winna zostać obciążona pozwana, gdy tymczasem z uwagi zarzut I apelacji kosztami procesu winien zostać obciążony w całości powód.

Podnosząc powyższe zarzuty pozwana wniosła o :

1)  o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazania do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu i obciążenie kosztami procesu za pierwszą i druga instancję strony powodowej, ewentualnie

2)  o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 1 przez oddalenie powództwa ponad kwotę 364,00 zł i zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie 2 i 3 przez obciążenia kosztami procesu za pierwszą i drugą instancję powoda w całości.

W uzasadnieniu apelacji pozwana wskazała, że przede wszystkim brak było podstawy prawnej zasądzenia tej kwoty od pozwanej, skoro się zważy, iż strony nie łączyła umowa o wykonanie robót elektrycznych w butiku (...)w (...) w Ł.. Pozwana wskazała, że łącząca strony umowa z 2013 roku nie przewidywała prac elektrycznych i strony nie umówiły się na takie pracy ani dodatkowo ani też w ramach uzgodnień pozaumownych,

Mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy w tym w szczególności także nie udowodnienia przez stronę powodową jakoby zostały mu zlecone czy też miałyby być rozliczone prace elektryczne przez pozwaną do faktury powództwo należało oddalić o żądaną przez stronę powodową część.

Zdaniem strony pozwanej w sprawie ze względu na powyższe argumenty i zgromadzony materiał dowodowy doszło do zaistnienia stanu sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego materiału dowodowego wyczerpującego zarzut apelacyjny ad 1.

Powód w odpowiedzi na apelację wniósł o jej oddalenie i zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja pozwanej nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, w realiach niniejszej sprawy nie było żadnych racji, które przemawiałyby za koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia lub jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że sformułowany w apelacji zarzut popełnienia przez Sąd Rejonowy błędu w ustaleniach faktycznych nie jest uchybieniem samym w sobie ale zawsze jest wynikiem naruszenia prawa procesowego, najczęściej przez błąd logiczny przy ocenie materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c). Ustalanie bowiem faktów polega na prawidłowym kojarzeniu ich z przeprowadzonymi dowodami. Tymczasem pozwana zarzucając Sądowi Rejonowemu błędne przyjęcie, iż strony zawarły dodatkową umowę na wykonanie prac elektrycznych, nie wskazała jednocześnie jakich uchybień przy ocenie przeprowadzonych dowodów dopuścił się sąd meriti i na czym te uchybienia polegały.

Sąd Okręgowy pragnie zaś zaznaczyć, że skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd przepisu art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej - niż przyjął sąd - wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie przez skarżącego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2003 r., II CK 293/02, LEX nr 151622). W judykaturze powszechnie przyjmuje się, że zarzucenie naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów nie może polegać na przedstawieniu przez stronę alternatywnego stanu faktycznego, a tylko na podważeniu podstaw tej oceny z wykazaniem, że jest ona rażąco wadliwa lub oczywiście błędna (zob. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2001 r., II CKN 588/99, LEX nr 52347; z dnia 2 kwietnia 2003 r., I CKN 160/01, LEX nr 78813; z dnia 15 kwietnia 2004 r., IV CK 274/03, LEX nr 164852; z dnia 29 czerwca 2004 r., II CK 393/03, LEX nr 585758). Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona ocena dowodów może być skutecznie podważona (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, OSNC 2000/7-8/139). Konieczne jest zatem wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. W szczególności skarżący powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Nie jest natomiast wystarczające subiektywne przekonanie skarżącego o innej niż przyjął sąd doniosłości poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Jeżeli bowiem z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sadu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego , dawały się wysnuć wnioski odmienne.

Zdaniem Sądu Okręgowego, apelacja pozwanej nie zawiera zarzutów, które mogłyby stanowić skuteczne podważenie oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd Rejonowy. W szczególności nie można uznać za skuteczne podniesienie zarzutu dokonania przez sąd sprzecznych ustaleń z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego tj. naruszenia art. 233 k.p.c bez wskazania w/w uchybień. Pozwana zaś nawet nie wskazała, które z dowodów sąd ocenił w sposób sprzeczny z w/w zasadami i jakie zasady oceny dowodów naruszył i dlaczego.

Tymczasem, w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy wskazał, którym dowodom przypisał walor wiarygodności i dlaczego, a którym takiego waloru odmówił i w ocenie Sądu Okręgowego, organ pierwszoinstancyjny przeprowadził postępowanie dowodowe zgodnie z dyspozycją art. 233 k.p.c, nie przekraczając zarazem zasady swobodnej oceny dowodów.

Sąd Okręgowy podziela też ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy i w związku z tym, wobec braku konieczności ich powtarzania przyjmuje je jako własne.

W szczególności, Sąd Okręgowy podziela ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w kwestii przyjęcia, iż zebrany w sprawie materiał dowody potwierdził, że strony zawarły dodatkową ustną umowę na wykonanie robót elektrycznych za kwotę 2.000 zł. Okoliczność ta wynika zarówno z zeznań powoda, jak też świadków G. B. i P. Ł. (1), którzy zgodnie zeznali, że to G. B., reprezentujący powoda, skontaktował się z P. Ł. (1) w sprawie wykonania robót elektrycznych.

Pozwana, jak wynika z jej zeznań nie ustalała istotnych kwestii umowy z powodem, gdyż w tej sprawie reprezentował ją K. C. i to on prowadził bezpośrednie rozmowy z powodem. Jak zeznała pozwana, swoją wiedzę o tym że to jej mąż znalazł elektryka, opiera jedynie, jak to określiła w zeznaniach „z tego co wie” , jednakże jak zeznał świadek P. Ł. (1), w sprawie zlecenia mu prac elektrycznych zadzwonił do niego „pan o imieniu G. „ i zapytał czy nie wykonałby dla niego jakiejś pracy (k-93). Zeznania świadka Ł. potwierdził świadek G. B. – reprezentujący powoda, który zeznał, iż to on znalazł w internecie firmę świadka Ł. i nawiązał z nim kontakt (k-119-120).

Powód w swoich zeznaniach wskazał również, że uzgodnił z mężem pozwanej , iż za prace elektryczne otrzyma dodatkowe wynagrodzenie w kwocie 2.000 zł., w związku z czym jego ostateczne wynagrodzenie miało wynieść brutto 10.824 zł. Powód opisał przy tym również okoliczności wystawienia przez niego faktury na taką właśnie kwotę, którą podpisał reprezentujący pozwaną K. C. i jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy zeznania powoda korelują w tej części z przedłożonym odręcznym rozliczeniem sporządzonym przez powoda i męża pozwanej.

Pozostała zatem do oceny kwestia dotychczasowego rozliczenia się stron z tytułu zawartych umów.

Powód opisał w swoich zeznaniach ustalenia jakich w tej sprawie dokonał z mężem pozwanej K. C., które są zgodne z odręcznym rozliczeniem stron na k-63. A zatem zasadnie Sąd Rejonowy przyjął, iż z należnego powodowi wynagrodzenia w ustalonej przez strony łącznej kwocie 10. 824 zł., pozwana potrąciła kwoty: 1.600 zł. z tytułu wynagrodzenia za prace elektryczne, 1.000 zł. tytułem wpłaconej zaliczki, 4.378,50 zł. jako kwotę pozostałą po zakupie materiałów i kwotę 1.000 zł. jako rekompensatę za uszkodzone płytki. Razem daje to kwotę 7.978,50 zł., choć powód w pozwie wskazał, iż otrzymał od pozwanej łącznie kwotę 8.000 zł.

Również pozwana wskazała w sprzeciwie, iż uiściła na rzecz powoda kwotę 8.000 zł. (k-23). Ponieważ pozwana nie przedłożyła dowodów wpłaty na rzecz powoda takiej kwoty należy przyjąć, iż pozwana oparła się na twierdzeniu powoda zawartym w pozwie. W złożonych zeznaniach pozwana co prawda stwierdziła , że z jej zapisków i rozliczeń wynika, że powód otrzymał kwotę 8.000 zł.(k-68). ale pozwana takich zapisków i rozliczeń nie przedłożyła. Sąd Rejonowy wyjaśnił przy tym w uzasadnieniu wyroku kwestię wpłat dokonywanych przez pozwaną G. B. na poczet kosztów materiałów i sposób rozliczenia tych wpłat.

Należy zatem przyjąć, że między stronami nie było sporu co do tego, że powód otrzymał kwotę 8.000 zł. na poczet należnego mu wynagrodzenia. Zatem, istotnie jak wskazał powód, do zapłaty na jego rzecz pozostała kwota dochodzona pozwem.

Pozwana żądanie oddalenia powództwa ponad kwotę 364 zł. opierała na twierdzeniu, iż prace elektryczne nie były objęte umową z powodem i że zapłaciła już za ich wykonanie P. Ł. (1) kwotę 1.600 zł. Tyle tylko, że nawet gdyby przyjąć, iż należne powodowi wynagrodzenie wynosiło jedynie kwotę 8.364 zł. brutto, a prace elektryczne nie były objęte umową stron, to w związku z tym pozwana nie mogłaby do kwoty 8.000 zł. którą jak twierdzi uiściła powodowi, wliczyć kwoty 1.600 zł., którą zapłaciła P. Ł.. Powód wliczył zaś tę właśnie kwotę do ogólnego rozliczenia stron, ale twierdząc jednocześnie, że umowa stron obejmowała również prace elektryczne.

Mając zatem na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację pozwanej i orzekł o kosztach postępowania odwoławczego zgodnie z art. 98 kp.c zasądzając od pozwanej na rzecz powoda koszty wynagrodzenia pełnomocnika procesowego według stawki minimalnej zgodnie z § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z w § 6 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j Dz. U z 2013 r. poz. 490 ze zm.).

Marek Tauer Elżbieta Kala Barbara Jamiołkowska