Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 lutego 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie - Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 lutego 2016 r. w Szczecinie

sprawy B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji ubezpieczonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 23 kwietnia 2015 r. sygn. akt IV U 182/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję w ten sposób, że ustala wysokość emerytury ubezpieczonego na podstawie art. 26 w związku z art. 55 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K. na rzecz ubezpieczonego B. W. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję.

SSA Beata Górska SSA Barbara Białecka SSA Zofia Rybicka - Szkibiel

Sygn. akt III AUa 479/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8.01.2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w K. odmówił B. W. prawa do ustalenia emerytury według zasady wynikającej z art. 55 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity opubl. w Dz. U. z 2015 roku, poz. 748, ze zm.) - zwanej ustawą emerytalną.

W odwołaniu ubezpieczony podniósł, że spełnił wszystkie warunki do ponownego wyliczenia wysokości świadczenia na podstawie art. 26 w zw. z art. 55 ustawy emerytalnej, gdyż nieprzerwanie po 2008 r. kontynuował ubezpieczenie emerytalne i rentowe, uzyskując wysokie zarobki, a z wnioskiem o przyznanie emerytury na podstawie art. 27 ustawy emerytalnej wystąpił w dniu 1 lipca 2008 r. i na tej podstawie organ rentowy wydał decyzję z dnia 18 lipca 2008r. o przyznaniu i jednocześnie zawieszeniu świadczenia. Ubezpieczony podał, że następnie złożył wniosek w dniu 26 stycznia 2009r. i od 1 stycznia 2009 r. pobierał świadczenie przyznane decyzją z dnia 29 stycznia 2009r. Odnosząc się
do zasadności swego żądania ubezpieczony powołał się na treść orzecznictwa Sądu Najwyższego, m.in. uchwały z 4 lipca 2013r. w sprawie o sygn. akt II UZP 4/13.

Mając na uwadze powyższą argumentację, ubezpieczony wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przeliczenie świadczenia emerytalnego na podstawie
art. 26 w zw. art. 55 ustawy emerytalnej oraz o zasądzenie na swoją rzecz od organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Organ podniósł,
że ubezpieczony nie może skorzystać z prawa do wyliczenia emerytury na podstawie art. 55 ustawy emerytalnej, gdyż przed dniem 31 grudnia 2008 r. zgłosił wniosek
o przyznanie emerytury wcześniejszej i od dnia 1 lipca 2008 r. posiadał ustalone prawo do przedmiotowego świadczenia, zaś od dnia 1 stycznia 2009 r. podjął wypłatę emerytury. W ocenie organu rentowego, w świetle powołanego przepisu, możliwość obliczenia emerytury na nowych zasadach (art. 26 w zw. z art. 55 ww. ustawy) przysługuje wyłącznie osobom urodzonym przed 1949 r., które nie mają ustalonego świadczenia na zasadach dotychczasowych, ewentualnie nie zrealizowały prawa do takiego świadczenia mimo ustalenia uprawnień. Celem regulacji z art. 55 ww. ustawy jest bowiem uprzywilejowanie wyłącznie tych ubezpieczonych, którzy nie przeszli na emeryturę mimo osiągnięcia wieku emerytalnego z uwagi na dalszą aktywność zawodową.

Sąd Okręgowy w Koszalinie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 23 kwietnia 2015 roku oddalił odwołanie.

Sąd I instancji ustalił, że B. W., urodzony (...), w dniu
1 lipca 2008 r. wystąpił z wnioskiem o ustalenie prawa do wcześniejszej emerytury. Decyzją z dnia 18 lipca 2008r. organ rentowy ustalił ubezpieczonemu prawo
do wcześniejszej emerytury od dnia 1 lipca 2008 r. Do podstawy wymiaru emerytury przyjął wynagrodzenie, które stanowiło podstawę wymiaru składek z 10 lat kalendarzowych, od stycznia 1991 r. do grudnia 2000 r. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyniósł 223,53 %. Ustalając wysokość świadczenia Zakład uwzględnił 37 lat i 6 miesięcy okresów składkowych oraz miesiąc okresu nieskładkowego. Wypłata emerytury została zawieszona, gdyż ubezpieczony kontynuował zatrudnienie. Pismem z dnia 26 stycznia 2009 r. ubezpieczony wniósł
o przeliczenie emerytury i podjęcie jej wypłaty. Decyzją z dnia 29 stycznia 2009 r. organ rentowy przeliczył ubezpieczonemu wysokość świadczenia emerytalnego
i podjął jego wypłatę. Wysokość świadczenia była okresowo przeliczana zgodnie
z wnioskami ubezpieczonego. W dniu 16 grudnia 2014 r. ubezpieczony wniósł ponownie o przeliczenie świadczenia emerytalnego w trybie art. 55 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, tj. na zasadach emerytury kapitałowej, oraz przyznanie tej emerytury. Świadczenie obliczone w ten sposób jest świadczeniem wyższym niż dotychczas otrzymywane. Decyzją z dnia 8 stycznia 2015 r. organ rentowy odmówił B. W. przeliczenia emerytury zgodnie z żądaniem.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne Sąd Okręgowy uznał,
że odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie i wskazując na treść art. 55 ustawy emerytalnej podniósł, że nie zgadza się z ze stanowiskiem prezentowanym przez Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 4.07.2013r., w sprawie II UZP 4/13 oraz w wyroku
z dnia 10.07.2013 r. w sprawie II UK 424/12. W myśl przywołanych orzeczeń Sądu Najwyższego art. 55 ustawy emerytalnej dotyczy każdego ubezpieczonego, który spełnia warunki do uzyskania emerytury na podstawie art. 27 tej ustawy i który kontynuował ubezpieczenie emerytalne i rentowe po osiągnięciu przewidzianego
w tym przepisie wieku emerytalnego i z wnioskiem o przyznanie emerytury wystąpił po dniu 31 grudnia 2008 r.; w przypadku osób spełniających wymienione kryteria, emerytura może być obliczona na podstawie art. 26 ustawy emerytalnej, jeżeli jest wyższa od obliczonej zgodnie z art. 53 tej ustawy. Sąd pierwszej instancji podniósł,
że zasadniczy problem przywołanych orzeczeń sprowadzał się do rozstrzygnięcia,
czy art. 55 ustawy emerytalnej dotyczy wyłącznie tych ubezpieczonych, w stosunku do których prawo do emerytury nie zostało wcześniej ustalone, czy też odnosi się
do wszystkich ubezpieczonych spełniających warunki określone przez przepis,
bez względu na to, czy legitymują się statusem emeryta czy też nie. Sąd Najwyższy
w przywołanych orzeczeniach wyraził bowiem przekonanie, że nie istnieją przeszkody prawne do objęcia zakresem przywileju określonego w art. 55 również tych ubezpieczonych w stosunku, do których prawo do emerytury zostało ustalone już wcześniej. Zdaniem Sądu Okręgowego trudno jednak zgodzić się z tezą, że w świetle obowiązujących przepisów uprawnione jest twierdzenie o występowaniu „wielości emerytur” w polskim systemie prawnym. Jednocześnie Sąd wskazał, że istota prawa
do emerytury sprowadza się do uprawnienia do świadczenia z ubezpieczenia społecznego w sytuacji zaistnienia ryzyka emerytalnego, czyli utraty możności świadczenia pracy ze względu na wiek ubezpieczonego. Ustawodawca wprowadził pewną modyfikację warunków nabycia prawa do emerytury w postaci różnego wieku emerytalnego oraz zróżnicowanego okresu składkowego i nieskładkowego,
co też dotyczy w szczególności osób pracujących w szczególnych warunkach lub
w szczególnym charakterze. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że nie należy jednak odmiennych warunków ustalenia prawa do emerytury interpretować jako podstawy
do nabywania przez ubezpieczonych różnych uprawnień. Zaistnienie ryzyka emerytalnego, w każdym przypadku, stanowi bowiem podstawę ustalenia tego samego prawa do emerytury. Odnosząc powyższe rozważania do postulowanej przez Sąd Najwyższy koncepcji „wielości emerytur”, Sąd Okręgowy zauważył, że jeżeli ryzyko emerytalne stanowi utratę możliwości zarobkowania ze względu na wiek i warunki pracy, to przyjęcie tezy, że można wielokrotnie tracić zdolność do pracy ze względu na wiek i warunki pracy, jawi się jako wysoce kontrowersyjne, zaś analiza przepisów ustawy emerytalnej w całości uzasadnia prezentowane stanowisko. Sąd Okręgowy podkreślił, że w artykule 3 ustawy emerytalnej wymienione zostały enumeratywnie wszelkie świadczenia, których ona dotyczy, przy czym wskazał, że wbrew tezie Sądu Najwyższego, ustawa nie przewiduje wielości świadczeń emerytalnych. W art. 3 ww. ustawy jest mowa bowiem wyłącznie o „emeryturze” w liczbie pojedynczej,
co oznacza, że na podstawie analizy językowej przepisu należy stwierdzić, że jedyne odstępstwo od zasady traktowania emerytury jako jednego uprawnienia stanowi emerytura częściowa. Sąd Okręgowy wskazał, że wadą redakcyjną dotknięty jest także art. 21 ustawy emerytalnej. Treść przepisu tego odnosi się do wysokości podstawy wymiaru świadczenia emerytalnego w sytuacji, gdy ubezpieczony
był wcześniej uprawniony do jakiegokolwiek świadczenia z ubezpieczenia społecznego, tj. renty, emerytury lub świadczenia przedemerytalnego. Jednak wbrew tezom przedmiotowych orzeczeń, norma prawna zawarta w tym przepisie
nie konstytuuje żadnego materialnoprawnego uprawnienia, a jedynie określa sposób liczenia podstawy wymiaru świadczenia. Zgodnie z intencją ustawodawcy, umożliwia ona osobie korzystającej z emerytury wcześniejszej, po osiągnięciu przez nią powszechnego wieku emerytalnego, ponowne wyliczenie wysokości świadczenia
z uwzględnieniem zasad wynikających z art. 21. Nie sposób jednak, zdaniem Sądu Okręgowego, na tej podstawie wywodzić, że norma statuuje możliwość wielokrotnego przechodzenia tej samej osoby na emeryturę.

Sąd pierwszej instancji podniósł dalej, że nie istnieje żadna procedura zrzeczenia się prawa do emerytury, a zatem ubezpieczony nabywając uprawnienie nabywa je skutecznie do końca życia. Ustawodawca dopuszcza, w określonych sytuacjach, jedynie możliwość zawieszenia prawa, co jednoznacznie dowodzi,
że również po podjęciu wypłaty świadczenia realizowane jest to samo uprawnienie. Zgodnie ze stanowiskiem doktryny zawieszenie prawa do emerytury jest formą ustania uprawnienia na czas trwania przyczyny zawieszenia, która oznacza przejściowe ustanie sytuacji chronionej. Nadto przyjęcie twierdzenia postulowanego przez Sąd Najwyższy, zdaniem sądu pierwszej instancji, prowadziłoby do wniosku, że skoro jednej osobie przysługuje jednocześnie wiele emerytur ustalonych na podstawie różnych przepisów, to nie ma przeszkód, aby taka osoba mogła w rezultacie otrzymywać świadczenia związane z każdym rodzajem emerytury, przy czym takie rozwiązanie jest, z oczywistych względów, nie do przyjęcia.

Sąd Okręgowy zaznaczył także, że ustawodawca przewidział możliwość skorzystania z emerytury kapitałowej przez tych ubezpieczonych, którzy nabyli uprawnienie emerytalne na „starych zasadach”. Zgodnie z art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej. Jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne. W ocenie Sądu trudno zatem przyjąć, że art. 55 cyt. ustawy reguluje tę samą instytucję, ale w zupełnie odmienny sposób. Treść art. 55 w relacji do art. 25 staje się racjonalna jedynie pod warunkiem przyjęcia, że dotyczy osób, które wystąpiły o ustalenie prawa do emerytury po dniu 31 grudnia 2008 r. Sąd pierwszej instancji uznał, że zarówno analiza przepisów ustawy, jak i wypracowane stanowisko doktryny prowadzą do wniosku, że emerytura traktowana jako ustalenie prawa do świadczenia z ubezpieczenia społecznego jest prawem, które powstaje z chwilą złożenia stosownego wniosku, po spełnieniu warunków określonych ustawą. Tym samym twierdzenie o „wielości emerytur” w polskim systemie prawnym, stanowiące fundament ubezpieczenia, należy uznać za nieuprawnione. W konsekwencji nie można zgodzić się z tezą wynikającą z uchwały Sądu Najwyższego, że bez znaczenia dla zastosowania normy prawnej zawartej w art. 55 ustawy o emeryturach i rentach pozostaje okoliczność, czy ubezpieczony ma ustalone prawo do emerytury czy też nie. Ratio legis art. 55 sprowadza się bowiem do umożliwienia wyliczenia wysokości świadczenia na zasadach kapitałowych osobom, które spełniły warunki do emerytury przed 1 stycznia 2009 r., ale kontynuowały ubezpieczenie i nie korzystały z prawa
do emerytury. Zdaniem sądu meriti, przyjęcie stanowiska Sądu Najwyższego stanowiłoby aprobatę dla znacznego uprzywilejowania osób korzystających z prawa do wcześniejszej emerytury. Z jednej strony korzystaliby już ze świadczenia na „starych zasadach”, z drugiej zaś gromadziliby środki na wyższe świadczenie po
31 grudnia 2008 r. Uprzywilejowanie jednej grupy ubezpieczonych oznacza jednak,
z konieczności, dyskryminujące traktowanie pozostałych, przy czym art.
14 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka zakazuje wszelkich form dyskryminacji. W związku z powyższym jeżeli możliwa jest interpretacja treści przepisu, która unika tego rodzaju komplikacji, to należy domniemywać, że jest ona bliższa intencjom racjonalnego ustawodawcy. Sąd pierwszej instancji podniósł na zakończenie rozważań prawnych, że stanowisko zawarte w cytowanym orzeczeniu Sądu Najwyższego dotyczy odmiennego stanu faktycznego, gdyż zostało wydane przy uwzględnieniu, że ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę, ale nigdy z tego uprawnienia nie korzystał, natomiast w niniejszej sprawie B. W. otrzymywał świadczenie emerytalne, a obecnie domaga się, aby kwoty, które zostały mu wypłacone były podstawą do ustalenia wyższego świadczenia.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodził się ubezpieczony. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 3 ustawy emerytalnej poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie,
tj. dokonanie wykładni zawężającej poprzez przyjęcie istnienia wyłącznie dwóch rodzajów emerytury tj. emerytury oraz emerytury częściowej, gdy judykatura zajmuje odmienne stanowisko wskazujące na wielość rodzajów emerytur,

2. art. 55 w zw. z art. 26 ustawy emerytalnej poprzez jego błędną wykładnię
i niezastosowanie poprzez uznanie, iż swym kręgiem podmiotowym obejmuje jedynie osoby, które z wnioskiem o emeryturę wystąpiły po raz pierwszy po dniu 31 grudnia 2008 r., w przypadku, gdy pogląd judykatury naprowadza na interpretację tej treści,
że ww. przepis ma zastosowanie do osób, które wystąpiły i nabyły prawo
do emerytury przed dniem 31 grudnia 2008 r. jednakże pomimo to kontynuowały zatrudnienie i złożyły ponowny wniosek o przyznanie emerytury po 31 grudnia 2008r.

Wskazując na powyższe, skarżący wniósł:

1.  o zmianę wyroku i ustalenie prawa do emerytury wyliczonej na podstawie art. 55 w zw. z art. 26 ustawy emerytalnej,

2.  o zasądzenie od organu rentowego zwrotu kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych za I i II instancję.

Organ rentowy nie ustosunkował się do treści apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja ubezpieczonego zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny nie podzielił odmiennych poglądów Sądu Okręgowego przestawionych w pisemnych motywach uzasadnienia zaskarżonego wyroku na tle wykładni Sądu Najwyższego w zakresie stosowania art. 55 ustawy emerytalnej.

W ocenie Sądu Okręgowego „zasadniczy problem przywołanych orzeczeń sprowadza się do rozstrzygnięcia, czy art. 55 ustawy emerytalnej dotyczy wyłącznie tych ubezpieczonych, w stosunku do których prawo do emerytury nie zostało wcześniej ustalone, czy też odnosi się do wszystkich ubezpieczonych spełniających warunki określone przez przepis, bez względu na to, czy legitymują się statusem emeryta czy też nie”. Zdaniem Sądu Okręgowego „trudno zgodzić się z tezą, że w świetle obowiązujących przepisów uprawnione jest twierdzenie o występowaniu „wielości emerytur” w polskim systemie prawnym”.

Wbrew argumentom Sądu Okręgowego, polski system prawny przewiduje kilka rodzajów emerytur. W szczególności, uwzględniając rozważania Sądu Najwyższego na tle art. 55 ustawy emerytalnej, należy zaakcentować, że ubezpieczeni, urodzeni przed dniem 1 stycznia 1949r. nabywają uprawnienia emerytalne po osiągnięciu wieku emerytalnego i wykazaniu odpowiedniego stażu ubezpieczeniowego (okresów ubezpieczenia). W polskim prawie ubezpieczeń społecznych stosuje się różne kryteria dyferencjacji wieku emerytalnego: płeć, rodzaj pracy (zatrudnienie w szczególnych warunkach lub charakterze), przyczyny niezdolności do pracy (inwalidztwo na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, inwalidztwo wojenne lub wojskowe), kombatanctwo, dłuższy staż ubezpieczeniowy i inne. Skutkiem zróżnicowania przesłanek wpływających
na ustalenie wieku emerytalnego jest występowanie kilka rodzajów emerytur:

- emerytura w wieku powszechnym (art. 27),

- emerytura w wieku powszechnym przyznawana z urzędu zamiast pobieranej renty
z tytułu niezdolności do pracy (art. 27a),

- emerytura w wieku powszechnym przy obniżonym stażu (art. 28),

- emerytury wcześniejsze (art. 29-31),

- emerytury w wieku obniżonym (niższym, art. 32-45),

- emerytury bez względu na wiek ( art. 88) Karty Nauczyciela w związku z art. 32 ust. 5, art. 50e i art. 186 ust. 4 ustawy emerytalnej).

W świetle powyższego oczywistym jest, że na emeryturę można przechodzić kilkakrotnie, zaś przy obliczaniu wysokości świadczenia stosuje się również art. 21 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej. Należało więc uznać za trafny zarzut apelującego,
że Sąd Okręgowy w Koszalinie błędnie podzielił stanowisko organu rentowego, niezgodnie z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego. Sąd Odwoławczy podziela w pełni utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego na tle stosowania art. 55 ustawy emerytalnej, m.in.: uchwałę z dnia 4 lipca 2013r. II UZP 4/13, wyroki: z dnia 10 lipca 2013r. II UK 424/12, z dnia 4 września 2013r. II UK 23/13, z dnia 7 listopada 2013r. II UK 143/13, z dnia 29 stycznia 2014r. I UK 411/13, z dnia 19 marca 2014r. I UK 345/13, a także orzecznictwo sądów apelacyjnych, m. in. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Gdańsku z dnia 18 marca 2014r. III AUa 1223/13, wyrok Sądu Apelacyjnego
w Białymstoku z dnia 8 stycznia 2014r. III AUa 691/13, wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z dnia 16 lipca 2013r. III AUa 2125/12, wyrok Sądu Apelacyjnego
w Rzeszowie z dnia 9 lipca 2013r., III AUa 302/13, wyroki Sądu Apelacyjnego
w Lublinie z dnia 30 stycznia 2013r. III AUa 1986/12, i z dnia 19 marca 2015 r., sygn. III AUa 58/15.

Ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki, które są wymagane przez ustawodawcę do ponownego obliczenia wysokości emerytury. Organ rentowy niezasadnie odmówił ubezpieczonemu takiego przeliczenia. B. W.
po ustaleniu prawa do świadczenia emerytalnego w dalszym ciągu kontynuował zatrudnienie i podlegał ubezpieczeniom społecznym. Uzyskanie wcześniejszej emerytury nie wyłącza w żaden sposób zastosowania regulacji przewidzianej w art. 55 ustawy emerytalnej. Pozbawienie takiego uprawnienia stanowi dyskryminację osób, które po uzyskaniu prawa do świadczenia emerytalnego w dalszym ciągu pracowały i odprowadzały składki na ubezpieczenia społeczne. Orzecznictwo wskazuje także, że art. 55 ustawy nie zawiera zastrzeżenia, że wniosek o przejście na emeryturę w powszechnym wieku ma być pierwszym wnioskiem o przejście na emeryturę.

W związku z powyższym, jeżeli spełnione zostały wszystkie przesłanki do przyznania świadczenia emerytalnego w myśl omawianego przepisu,
to świadczenie takie winno być przyznane i to niezależnie od tego, czy wniosek został złożony po raz pierwszy czy nie. Odmowa przyznania świadczenia ze względu
na okoliczność, że wniosek o świadczenie emerytalne składany jest po raz kolejny,
jest niezgodna z obowiązującymi przepisami prawa.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok oraz poprzedzającą go decyzję organu rentowego i orzekł co do istoty sprawy, przyznając ubezpieczonemu prawo do ustalenia wysokości emerytury w oparciu o art. 26 w zw. z art. 55 ustawy emerytalnej (punkt I).

Na podstawie art. 98 k.p.c. i art. 99 k.p.c. zasądził od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. na rzecz ubezpieczonego zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu pierwszoinstancyjnym i apelacyjnym, mając na uwadze wysokość stawek określonych w § 11 ust. 2 i § 12 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tekst jednolity
w Dz. U z 2013r., poz. 490, ze zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015r., poz.1804).

SSA Beata Górska SSA Barbara Białecka SSA Zofia Rybicka - Szkibiel