Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy
w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Hilla

Sędziowie SO Mariola Urbańska - Trzecka

SR del. SO Daria Kamińska-Grzelak - sprawozdawca

Protokolant sekr. sądowy Hanna Płaska

przy udziale Gizeli Kubickiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej
w Bydgoszczy

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2013 roku

sprawy A. W.

oskarżonego z art.271§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Inowrocławiu

z dnia 18 kwietnia 2013 roku sygn. akt II K 360/12

zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że ustala, że zarzucany oskarżonemu czyn stanowi wypadek mniejszej wagi określony w art. 271 § 2 kk i na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 kk postępowanie warunkowo umarza na roczny okres próby; wymierza oskarżonemu 100 (sto) złotych opłaty za obie instancje i obciąża go wydatkami poniesionymi przez Skarb Państwa w postepowaniu odwoławczym.

sygn. akt IV Ka 723/13

UZASADNIENIE

A. W. został oskarżony o to, że :

W dniu 31 stycznia 2008 roku w I. będąc kierownikiem budowy budynku wielorodzinnego w I. przy ul. (...) poświadczył nieprawdę w wystawionym oświadczeniu co do okoliczności mającej znaczenie prawne co do zakresu wykonania kanalizacji deszczowej, która nie została wykonana zgodnie z decyzją Starosty (...) nr (...) z dnia 16.10.2007r.

to jest o czyn z art. 271 § 1 k.k.

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2013 r. wydanym w sprawie II K 360/12 Sąd Rejonowy w Inowrocławiu:

1.  uznał oskarżonego A. W. za winnego tego, że w dniu 31 stycznia 2008 roku, będąc kierownikiem robót instalacji kanalizacjo deszczowej do budynku mieszkalnego położonego w I. na ul.(...) (działka (...)) poświadczył nieprawdę co do okoliczności mającej znaczenie prawne o zrealizowaniu tych robót zgodnie z decyzja Starosty (...) z dnia 16.10.2007r. i bez wprowadzenia zmian odstępujących w sposób istotny od zatwierdzonego projektu i warunków pozwolenia na budowę podczas gdy roboty te nie zostały zrealizowane w całości, a wykonana część w sposób istotny odbiegała od zatwierdzonego projektu tj. przestępstwa z art. 271 § 1 k.k. i za to ma nocy tego przepisu przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wymiarze 100 (stu) stawek dziennych przy określeniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 (dwudziestu) złotych;

2.  na podstawie art. 627 k.p.k. wymierzył oskarżonemu opłatę w wysokości 200 (dwieście) złotych i obciążył go pozostałymi kosztami sądowymi.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca oskarżonego A. W. który zarzucił wyrokowi sądu I instancji:

1.  obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść orzeczenia – art. 14 k.p.k. polegającego na wydaniu orzeczenia, w którym opis czynu jest całkowicie odmienny od zarzutu zawartego w akcie oskarżenia, co narusza zasadę skargowości,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż treść oświadczeń złożonych przez oskarżonego poświadcza nieprawdę, w sytuacji gdy są one całkowicie zgodne ze stanem w zakresie którego oskarżony wyrażał swoje stanowisko,

Podnosząc te zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji w przypadku uznania, iż zachodzi potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego, bądź uzasadnienie nie spełnia prawem określonych wymogów przez co uniemożliwia kontrolę instancyjną.

Apelacja obrońcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Przechodząc do pierwszego z zarzutów podniesionych w apelacji wskazać należy, iż przepis art. 14 § 1 k.p.k. statuuje zasadę skargowości, w oparciu o którą zbudowane jest postępowanie karne przed sądem. Zasada skargowości oznacza, że żądanie uprawnionego podmiotu winno zakreślać granice postępowania sądowego, sąd zaś z zasady nie może wykraczać poza te granice, chyba że ustawa wyjątkowo na to zezwala (np. w postępowaniu odwoławczym - art. 433 § 1 k.p.k.) bądź zezwala na poszerzenie granic skargi przez żądającego w toku postępowania (w postępowaniu w I instancji, tak np. w art. 398 k.p.k.).

Zgodnie z zasadą skargowości (art. 14 § 1 k.p.k.), ramy postępowania jurysdykcyjnego są określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. Zatem, zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach wszystkich cech faktycznych tego zdarzenia oraz w zakresie oceny prawnej rozpoznawanego czynu. W konsekwencji, sąd nie jest związany ani szczegółowym opisem czynu zawartym w zarzucie aktu oskarżenia, ani kwalifikacją prawną nadaną temu czynowi przez oskarżyciela. Nie jest wyjściem poza ramy oskarżenia takie postąpienie, w którym sąd w wyniku przeprowadzonego przewodu sądowego i weryfikacji ujawnionego materiału dowodowego:

-

ustali, że rozpoznawane przez niego zdarzenie miało miejsce w innym czasie, niż to przyjął prokurator w akcie oskarżenia;

-

dokona w wyroku pewnych ustaleń faktycznych odmiennie, niż to zostało przyjęte w akcie oskarżenia, popieranym przez prokuratora; przy czym ustalenia te mogą dotyczyć nie tylko strony przedmiotowej, ale także (co nawet występuje częściej) strony podmiotowej czynu;

-

przyjmie odmienne, co do szczegółów, zachowanie się i sposób działania poszczególnych sprawców;

-

powiąże zachowanie oskarżonego, zarzucane mu w akcie oskarżenia, z odmiennym skutkiem niż to stwierdza prokurator.

Warunkiem wprowadzenia jednej, czy też nawet wszystkich zmian jest jedynie to, aby w realiach dowodowych konkretnej sprawy oczywistym było, iż sąd dokonywał oceny tego samego zachowania oskarżonego, które stanowiło przedmiot oskarżenia (tzw. tożsamość czynu zarzucanego i przypisywanego). ( wyrok SN 2012-10-30, II KK 9/12, LEX nr 1226693). Istotna jest zatem tożsamość czynu wyznaczana ramami faktycznymi tego czynu wskazanymi w akcie oskarżenia, a nie jego opis i kwalifikacja ( wyrok SN z 20 stycznia 1983 r., II KR 347/83, OSPiKA 9/1983, poz. 203).

W ocenie Sądu Okręgowego sąd pierwszej instancji dokonując zmiany opisu czynu zawartego w akcie oskarżenia nie przekroczył zasady skargowości. Z treści zarzutu wynika bowiem, iż przedmiotem zarzutu było poświadczenie przez oskarżonego nieprawdy w oświadczeniu z dnia 31 stycznia 2008 roku co do zakresu wykonania kanalizacji deszczowej na podstawie decyzji Starosty (...) z dnia 16.10.2007 roku nr (...). I tego też pomimo pewnych zmian zawartych w opisie czynu, bez przekroczenia zasady skargowości dotyczyła sentencja wyroku sądu pierwszej instancji.

W żaden sposób nie można podzielić stanowiska obrońcy wyrażonego w uzasadnieniu apelacji, iż inwestor nie powierzył oskarżonemu obowiązków kierownika robót, a tym bardziej kierownika budowy poza terenem działek (...), oskarżony takiego obowiązku nie przyjął, zaś składane oświadczenie odnosiło się wyłącznie do prac wykonanych na przedmiotowych działkach.

Z treści oświadczenia A. W. z dnia 14.12.2007 roku (k. 402 akt) wynika, iż z dniem 19.12.2007 roku przyjął do wykonania powierzone mu obowiązki kierownika robót przy realizacji robót budowlanych obejmujących instalację kanalizacji deszczowej do budynku mieszkalnego wielorodzinnego zgodnie z warunkami pozwolenia na budowę nr (...)- (...) z dnia 16.10.2007 roku. Decyzja ta została wydana w oparciu o projekt sporządzony przez T. O., który stanowił integralną część tej decyzji. Z kolei projekt nie dotyczył jedynie wykonania przyłączy na terenie działek (...) a wykonania całości kanalizacji deszczowej łącznie z jej podłączeniem do kanału deszczowego przy ul. (...) (k. 152).

Na marginesie zaznaczyć należy, iż istotnie przywołana wyżej decyzja Starosty zawierała błąd polegający na wskazaniu, iż dotyczy działek (...)zamiast (...). W ocenie Sądu błąd ten w żaden sposób nie usprawiedliwia działań oskarżonego ani go nie ekskulpuje, a rzeczą inwestora było wystąpienie o ewentualną korektę omyłki.

Nie trafiony jest również zarzut w zakresie nieprzydatności opinii biegłego M. Ś.. Podkreślić należy, iż biegły był uzupełniający przesłuchiwany na rozprawie w dniu 7 marca 2013 roku i z treści jego zeznań jednoznacznie wynika wbrew temu co podnosi obrońca, iż zapoznał się z dokumentacją powykonawczą i nie wpływa to w żaden sposób na wnioski opinii.

Podkreślić należy, iż oświadczenie z dnia 31 stycznia 2008 roku stanowiło odrębny dokument składany w trybie art. 57 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane. Zgodnie z treścią tegoż oświadczenia oskarżony A. W. wskazał, iż kanalizacja deszczowa została wykonana zgodnie z pozwoleniem na budowę nr (...)- (...) z dnia 16.10.2007 roku, co nie było zgodne z prawdą, i czemu de facto oskarżony nie zaprzecza. Słusznie Sąd meriti zauważył, iż nie można podzielić poglądu, że oświadczenie oskarżonego winno być rozpatrywane łącznie z innymi dokumentami składanymi w procesie budowy. Argumentację sądu zawartą w uzasadnieniu należy w pełni podzielić i nie ma potrzeby jej ponownego przywoływania.

Po dokonaniu analizy materiału dowodowego Sąd owdowławczy doszedł jednak do przekonania, iż czyn oskarżonego A. W. stanowi wypadek mniejszej wagi z art. 271 § 2 k.k. i w oparciu o przepisy art. 66 § 1 k.k. i art. 67 § 1 k.k. postępowanie karne wobec oskarżonego warunkowo umorzył na okres próby roku. Oskarżony nie był dotychczas karany za przestępstwa, zarówno wina jak i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, a okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości. Ponadto w ocenie Sądu dotychczasowa postawa oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste i dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Wyznaczony roczny okres próby pozwoli zdaniem Sądu na ewentualną weryfikację podjętej decyzji w przypadku, gdyby oskarżony ponownie naruszył porządek prawny.

O kosztach orzeczono w myśl art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk i art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm. )