Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18-03-2015 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu IX Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Skibińska

Protokolant: Anna Marczak

po rozpoznaniu w dniu 4-03-2015 r. we W.

sprawy z powództwa I. C.

przeciwko (...) Publicznemu Szpitalowi (...) we W.

o zapłatę

I. zasądza od strony pozwanej (...) Publicznego Szpitala (...) we W. na rzecz powódki I. C. kwotę 41491,06 zł ( czterdzieści jeden tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt jeden złotych sześć groszy ) z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 10.04.2013r. do dnia zapłaty;

II. dalej idące powództwo oddala;

III. zasądza od strony pozwanej (...) Publicznego Szpitala (...) we W. na rzecz powódki I. C. kwotę 5160,56 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt IX C 492/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 9 kwietnia 2013 roku powódka I. C. zastępowana przez profesjonalnego pełnomocnika wniosła o zasądzenie na jej rzecz od (...) Publicznego Szpitala (...) we W. kwoty 1916,97 złotych tytułem odszkodowania za uszkodzenie ciała wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa, a nadto zasądzenie na jej rzecz kwoty 40 000 złotych tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za krzywdę doznaną wskutek uszkodzenia ciała wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa. Dodatkowo powódka wniosła o zasądzenie od strony pozwanej na jej rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powódka cierpi na atopowe zapalenie skóry. W związku z tym Klinika Szpitala (...) numer 1 we W. skierowała powódkę na leczenie tego schorzenia fototerapią z zastosowaniem metody PUVA, polegającą na naświetlaniu promieniowaniem ultrafioletowym. Przed zabiegiem pacjentka nie została poinformowana o ryzyku związanym z zabiegiem. Podczas serii naświetlań powódka uległa poparzeniu skóry II stopnia. W dniu 10 grudnia 2010 roku lekarz stwierdził oparzenie wskutek naświetlania lampą PUVA, występujące pod postacią zmian pęcherzowo- nadżerkowych oraz rumienia na tułowiu powódki. W związku z dolegliwościami powódka zgłaszała się do szpitala z uciążliwościami bólowymi kilkukrotnie w grudniu. Między 27 grudnia a 31 stycznia 2011 roku w związku z intensywnym bólem w postaci pieczenia brzucha pacjentka zgłaszała się do przychodni (...) w R.. Ponieważ stan powódki nie ulegał poprawie była ona ponownie hospitalizowana od 31 stycznia do 9 lutego 2011 roku. W trakcie pobytu zasięgała ona pomocy psychiatry oraz zalecono jej stałą opiekę psychiatryczną. Powódka poniosła koszty zakupu leków i dojazdów z miejsca zamieszkania do szpitala we W. na konsultacje lekarskie po oparzeniu. Powódka pismem z dnia 7 marca 2011 roku wezwała pozwaną do zapłaty, jednak odmówiła ona wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Strona pozwana przyznała, że powódka była poddana fototerapii z zastosowaniem metody PUVA. Proces leczenia przebiegał prawidłowo, zastosowano odpowiednie metody leczenia. Pacjentka była poinformowana o tym jak należy zachowywać się w trakcie terapii. Powódka dwukrotnie przebywała w Szpitalu (...) numer 1 we W.. Podczas pierwszego pobytu zlecono naświetlania lampą PUVA 1000. W dniu 26 listopada 2010 roku pacjentka została wypisana ze szpitala z zaleceniem kontynuowania zabiegów naświetlań w warunkach ambulatoryjnych. Oparzenia u powódki wystąpiły podczas ósmego zabiegu naświetlania przeprowadzonym w warunkach ambulatoryjnych po wypisaniu powódki ze szpitala. W ocenie strony pozwanej do oparzenia doszło w wyniku postępowania powódki, która naruszyła reguły postępowania obowiązujące pacjenta w trakcie terapii. W ocenie strony powodowej kwota 40 000 złotych nawet przy słuszności dochodzonych roszczeń jest rażąco wygórowana.

Ustosunkowując się do odpowiedzi na pozew powódka wskazała, że pozwana nie wykazała, jakie reguły ostrożności naruszyła powódka i na czym miało polegać jej zawinione zachowanie. I. C. wskazała, że nie naruszyła żadnych reguł postępowania obowiązujących w trakcie terapii. Powódka podniosła, że mimo iż podpisała informację co do potencjalnych skutków ubocznych i powikłań, to nie została poinformowana, iż skutkiem fototerapii mogą być oparzenia II stopnia. Co do wysokości roszczenia powódka wskazała, że nie jest ono rażąco wygórowane, ponieważ poniosła ona wysokie koszty zakupu lekarstw i dojazdów do szpitala na konsultacje lekarskie po oparzeniu, co zostało udokumentowane stosownymi rachunkami. Kwota zadośćuczynienia jest adekwatna do poziomu cierpień i krzywdy doznanej przez I. C. w związku z powikłaniami po terapii w postaci oparzeń II stopnia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

I. C. cierpi na atopowe zapalenie skóry. W związku z tym skierowano ją na zabiegi fototerapii z zastosowaniem metody PUVA. W dniach od 15 do 26 listopada 2010 roku była ona hospitalizowana w Szpitalu (...) we W.- Klinice dermatologii, wenerologii i alergologii. Następnie w dniu 26 listopada 2010 roku I. C. została wypisana ze szpitala z zaleceniem kontynuacji fototerapii w tym samym szpitalu w warunkach ambulatoryjnych.

Dowód: - historia choroby Szpitala (...) we W., k.10

- indywidualna karta naświetlań, k.11

- zeznania powódki I. C., k.112-113, k.180-181

Przed podjęciem fototerapii I. C. podpisała oświadczenie, że została poinformowana o potencjalnych skutkach ubocznych i powikłaniach związanych z fototerapią. Przed rozpoczęciem zabiegów nie została jednak o nich poinformowana. Lekarz prowadzący przekazał jej informację o przebiegu leczenia, środkach ostrożności i jego pozytywnych skutkach dla pacjenta. Nie została ona poinformowana o możliwości poparzenia w czasie terapii. Pisemną informację o konieczności zastosowania środków ostrożności podczas fototerapii pacjentka otrzymała przed pierwszym zabiegiem naświetlania.

Dowód: - oświadczenie o wyrażeniu zgody na przeprowadzenie terapii, k.68

- karta informacyjna, k.69

- zeznania świadka M. K., k.102

- zeznania powódki I. C., k. 112-113, k.180-181

I. C. podczas stosowania terapii stosowała się do wszystkich zaleceń otrzymanych od lekarza.

Dowód: - zeznania powódki I. C., k. 112-113, k.180-181

Po ósmej serii naświetlania lampą PUVA w Szpitalu (...) we W. w dniu 3 grudnia 2010 roku I. C. wróciła do domu popołudniem. Wieczorem zaczęła się źle czuć i uskarżać na pieczenie i swędzenie ciała. W związku z tym, że dolegliwości bólowe nie ustępowały zgłosiła się ona ponownie do szpitala, gdzie na skórze powódki stwierdzono ostry odczyn kontaktowy z pęcherzami (oparzenia). U powódki- I. C. stwierdzono zmiany pęcherzowo- nadżerkowe i silny rumień na tułowiu i klatce piersiowej. W związku z tym w stosunku do pacjentki wdrożono leczenie. I. C. otrzymała również zwolnienie lekarskie.

Dowód: - zeznania powódki I. C., k. 112-113, k.180-181

- zeznania świadka J. C., k.102

- zeznania świadka A. O., k.102

- historia choroby, k.10

I. C. z powodu utrzymujących się dolegliwości bólowych udała się pod koniec grudnia 2010 roku do Szpitala (...) we W., który był nieczynny w związku z okresem świątecznym. Z tego powodu powódka udała się do lekarza pierwszego kontaktu w przychodni w R., gdzie stwierdzono u niej rozległe poparzenie skóry tułowia II stopnia. W przychodni tej zalecono jej stosowanie leków przeciwbólowych i maści.

Dowód : - karta choroby Przychodni (...) R., k.10

- zeznania powódki I. C., k. 112-113, k.180-181

Na początku stycznia 2011 roku stwierdzono o powódki ustępujące zmiany rumieniowe i niewielkie zmiany nadżerkowe. W dokumentacji podano również informacje o dużych dolegliwościach bólowych w okolicy brzucha u pacjentki, mimo przyjmowania leków.

W międzyczasie powódka z powodu dolegliwości bólowych zgłosiła się do lekarza psychiatry.

21 stycznia 2011 roku u pacjentki stwierdzono utrzymujący się rumień. Powódka skarżyła się na silne dolegliwości bólowe, pieczenie skóry w okolicy piersi, brzucha i bocznej części tułowia oraz bezsenność. W związku z tym pacjentkę skierowano do szpitala wyznaczając jej termin do stawienia się na 31 stycznia 2011 roku. Przedłużono jej również okres zwolnienia lekarskiego od dnia 22 stycznia do 30 stycznia 2011 roku.

Dowód: - dokumentacja medyczna Szpitala (...) we W.. K.111

- historia choroby, k.10

- zeznania powódki I. C., k.112-113, k.180-181

31 stycznia 2011 roku I. C. przyjęta została do Szpitala (...) numer 1 we W. Kliniki dermatologii, wenerologii i alergologii celem ponownej hospitalizacji i dalszego leczenia. W epikryzie stwierdzono, że pacjentka przyjęta po poparzeniu skóry lampą PUVA zgłasza ból skóry i tułowia nasilający się w nocy. I. C. podczas hospitalizacji skonsultowano również z psychiatrą. Po wdrożeniu leczenia w postaci podawania leków przeciwbólowych i maści chłodzących powódka dnia 9 lutego 2011 roku została wypisana ze szpitala w stanie ogólnym dobrym z zaleceniem kontynuacji leczenia.

Dowód: - dokumentacja medyczna Szpitala (...) we W., k.111

- zeznania powódki I. C., k.112-113, k.180-181

- zeznania świadka A. M., k.102

Metoda PUVA polega na podawaniu preparatu światło uwrażliwiającego, a następnie naświetlaniu całego ciała bądź jego fragmentów promieniowaniem UVA. Efektem tej procedury jest działanie przeciwzapalne, które znajduje zastosowanie w szeregu chorób dermatologicznych, w tym w rozsianych zmianach wypryskowych. Zastosowanie leczenia tą metodą było zasadne. Prowadzenie naświetlań w kabinie, co łączy się z naświetlaniem całego ciała, ze względu na rozsiane zmiany u pacjentki również było prawidłowe. Efekt terapeutyczny PUVA zależy od dawki psoralenu i promieniowania ultrafiletowego. U pacjentki zastosowano dawkę 40 g psoralenu (według wywiadu, brak w dokumentacji) , czyli dawkę prawidłową. Leczenie prowadzone było prawidłowo co 2-3 dni, a wzrosty dawek UVA były niewielkie i bezpieczne. Ponieważ efekt terapeutyczny PUVA ujawnia się po 48-72 h od zastosowania zabiegu, często ewentualne oparzenie występuje na skutek kumulacji odczynów po kilku zabiegach. Oparzenia w przebiegu terapii PUVA jest bardzo bolesne, nie poddają się terapii znanymi metodami, ale ustępują po kilku-kilkunastu dniach. Nie pozostawiają trwałych śladów w postaci blizn, ewentualnie przebarwienia skóry . Pacjent winien być o tym uprzedzony. Z metodą PUVA łączą się dodatkowe dolegliwości , które mogą wystąpić po kilku- kilkunastu zabiegach tj. uporczywe pieczenie, bolesność w obrębie skóry brzucha i tułowia, które mogą utrzymywać się nawet kilka miesięcy. Metoda PUVA obarczona jest ryzykiem ostrych odczynów fitotoksycznych tj. oparzenia skóry . Poparzenie skóry mogło być następstwem naświetlań. U powódki nie ma trwałego uszczerbku na zdrowiu, wszystkie objawy skórne ustąpiły całkowicie.

Dowód:- opinia biegłego dermatologa wraz z uzupełniającym przesłuchaniem biegłej, k. 120-121, 167-168

Po poparzeniu I. C. przez pierwsze tygodnie nie była w stanie wykonywać żadnych czynności życia codziennego. Córka i mąż co najmniej kilka razy dziennie w porach dziennych i nocnych musieli smarować powódkę maściami i podawać leki przeciwbólowe. I. C. wymagała pomocy w czynnościach jedzenia i higieny osobistej. Przez okres kilku miesięcy przebywała na zwolnieniu lekarskim. W początkowym okresie poparzeń nie wychodziła w ogóle z domu i nie utrzymywała kontaktów towarzyskich. W związku z dolegliwościami bólowymi udała się do psychiatry, gdzie stwierdzono u niej stany lękowo- depresyjne. Powódka do dziś pozostaje pod kontrolą lekarza psychiatry.

Dowód:- zeznania świadka A. O., k.102

- zeznania świadka M. C., k.102

- zeznania świadka J. C., k.102

- zeznania powódki I. C., k.112-113, k.180-181

- zaświadczenie lekarza psychiatry z dnia 21.03.2012 roku, k.11b

W związku z poniesionymi obrażeniami I. C. wydatkowała łącznie kwotę 1491,06 złotych na leki i środki opatrunkowe.

Dowód: kserokopie recept i rachunków na lekarstwa, k.12-34

Powódka ma 48 lat. Z zawodu jest pielęgniarką. Aktualnie nie odczuwa dolegliwości bólowych związanych z przedmiotowym poparzeniem. Wróciła do pracy zawodowej.

Dowód: - zeznania powódki I. C., k.112-113, k.180-181

Pismem z dnia 7 marca 2013 roku powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 50 000 złotych w terminie 7 dni od doręczenia wezwania wskazując na krzywdę i szkodę wyrządzoną w przedmiotowym szpitalu.

Pismem z dnia 30 września 2013 roku szpital odmówił spełnienia świadczenia.

Dowód: - wezwanie do zapłaty, k.35

- odpowiedź na wezwanie do zapłaty, k.36

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na przede wszystkim na dowodach z dokumentów w postaci dokumentacji medycznej, historii choroby powódki jak także na osobowych źródłach informacji w postaci zeznań powódki i jej rodziny oraz lekarzy, pod opieką których I. C. pozostawała podczas leczenia i hospitalizacji. Dokumenty ujawnione w trakcie postępowania dowodowego nie były w większości przez strony kwestionowane i nie budziły wątpliwości Sądu. Odnieść należy się do dokumentu w postaci karty informacji i zaleceń dostarczanej pacjentom uczestniczącym w fototerapii. Sąd dał wiarę powódce, że w wersji otrzymanej przez nią nie było zawartej informacji na temat przeciwwskazania do zabiegu w postaci miesiączkowania, a która to informacja była zawarta w wersji tego dokumentu dostarczonej przez stronę pozwaną. Odnosząc się natomiast do zeznań świadków to należało ocenić je jako rzeczowe, logiczne i nienasuwające wątpliwości co do prawdomówności. Pewne nieścisłości wynikające z zeznań J. i M. C. dotyczące ponownej hospitalizacji powódki czy czasu jaki upłynął od poparzenia I. C. do czasu odzyskania przez nią pełnej sprawności należało tłumaczyć niepamięcią spowodowaną upływem czasu. Okoliczności te nie przesądzały natomiast o niewiarygodności zeznań tych świadków. Sąd uznał za rzetelną i fachową opinie biegłej z zakresu dermatologii. Opinia ta jest pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności. Wnioski w niej zawarte są przy tym dla Sądu przekonywające.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Powódka domagała się zasądzenia na jej rzecz od strony pozwanej zadośćuczynienia za krzywdę i odszkodowania w związku z nieprawidłowym wykonaniem w pozwanym szpitalu zabiegów fototerapii, który doprowadził do poparzenia powódki.

Podstawę prawną powództwa stanowił przepis art. 430 k.c. w zw. z art. 4 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza i dentysty (tekst jednolity: Dz. U. 2008 r. Nr 136 poz. 857 ze zm.). Zgodnie z pierwszym z powołanych przepisów, kto na własny rachunek powierza wykonanie czynności osobie, która przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kierownictwu i ma obowiązek stosować się do jego wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powierzonej jej czynności. Zgodnie natomiast z art. 4 ustawy o zawodzie lekarza i dentysty lekarz ma obowiązek wykonywać zawód, zgodnie ze wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz z należytą starannością.

Nadto, w kontekście wskazywanych przez powódkę okoliczności faktycznych należało podnieść, że u stawa z dnia 6.11.2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta przewiduje, że pacjentowi przysługuje między innymi prawo do świadczeń zdrowotnych odpowiadających wymaganiom aktualnej wiedzy medycznej ( art. 6 ust. 1 ), udzielanych z należytą starannością przez podmioty udzielające świadczeń zdrowotnych w warunkach odpowiadających określonym w odrębnych przepisach wymaganiom fachowym i sanitarnym ( art. 8 zd. 1 ), prawo do natychmiastowego udzielenia świadczeń zdrowotnych ze względu na zagrożenie zdrowia lub życia ( art. 7 ust. 1), jak również prawo do informacji o swoim stanie zdrowia ( art. 9 ust. 1). Powódka twierdziła, że nie została w sposób prawidłowy poinformowana o skutkach ubocznych i powikłaniach jakie mogą wyniknąć ze stosowanej wobec niej fototerapii, dlatego też jej zgoda wyrażona na piśmie na te zabiegi miała charakter zgody nieobjaśnionej. Swoich żądań upatrywała więc w art. 4 ust. 1 wyżej wymienionej ustawy, który stanowi, że w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 kodeksu cywilnego. Artykuł 448 k.c. stanowi, że w razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia.

Przy tym Sąd zgadza się ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie wyrażonym w wyroku z dnia 18 marca 2005r., I ACa 784/04, który stwierdził, iż wina funkcjonariusza ma miejsce nie tylko wówczas, gdy sam zabieg skutkujący powstaniem szkody, w rozumieniu art. 361 k.c., zawierał elementy zawinienia, ale także wówczas jeżeli proces decyzyjny pacjenta poprzedzający wyrażenie prze niego zgody na zabieg został zakłócony poprzez zaniechanie przedstawienia ewentualnych komplikacji zabiegu skutkujących negatywnie dla życia lub zdrowia operowanego.

Zważając na powyższe spór stron dotyczył tego, czy do wywołania u powódki rozstroju zdrowia doszło w następstwie bezprawnego i zawinionego zachowania pracowników pozwanego zakładu opieki zdrowotnej, a tym samym, czy można przypisać pracownikom pozwanego czyn niedozwolony pozostający w adekwatnym związku przyczynowym ze szkodą i krzywdą doznaną przez powódkę. Podstawowe znacznie miało w tej sytuacji ustalenie, czy przeprowadzone u powódki leczenie zostało wykonane w sposób prawidłowy i zgodny z zasadami sztuki lekarskiej. Sąd Rejonowy, czyniąc ustalenia w tym zakresie oparł się przede wszystkim na dowodzie z opinii biegłej oraz korespondujących z nią dowodach z dokumentów, w postaci dokumentacji medycznej powódki i wykazu z jej karty choroby. We wnioskach tej opinii biegła stwierdziła, że postępowanie diagnostyczno-lecznicze wobec powódki uznać należy za prawidłowe, a więc zgodne z zasadami sztuki medycznej, zaś powikłania powstałe w wskutek stosowania fototerapii w postaci poparzeń II stopnia były efektem ubocznym tej terapii. Tym samym nie można stwierdzić, że samo przeprowadzenie diagnostyki i procesu leczenia powódki przez pozwany szpital było niezgodne z obowiązującymi zasadami sztuki lekarskiej.

Jednak w ocenie Sądu I. C. nie została w sposób dostateczny pouczona o ryzyku związanym ze stosowanym wobec niej sposobem leczenia. Okoliczność tę potwierdziła powódka, która wskazała, że wprawdzie podpisała zgodę na zabieg fototerapii, jednak żaden z lekarzy nie poinformował jej o tym, jakie mogą być niepożądane skutki stosowania tej metody leczenia. Okoliczność tę potwierdziła świadek M. K., która była lekarzem prowadzącym I. C.. Świadek ten zeznała, że pouczyła powódkę o środkach ostrożności i poinformowała, że zabieg ten pomoże jej pozbyć się dolegliwości dermatologicznych. Na pytanie, czy informowała o możliwości poparzenia podczas tej terapii wskazała, że tak dokładnie pacjentki nie informowała. Ma to istotne znaczenie w świetle art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 roku o zawodach lekarza i lekarza dentysty (t. jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 277 poz. 1634). Zgodnie z tym przepisem lekarz ma obowiązek udzielać pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji o jego stanie zdrowia, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych, leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu . Z art. 34 ust 1 tej ustawy wynika, że lekarz może wykonać zabieg operacyjny albo zastosować metodę leczenia lub diagnostyki stwarzającą podwyższone ryzyko dla pacjenta, po uzyskaniu jego pisemnej zgody. Natomiast w ust. 2 tego artykułu ustawodawca nakazał, że przed wyrażeniem zgody przez pacjenta w sytuacji, o której mowa w ust. 1, lekarz ma obowiązek udzielenia mu informacji zgodnie z art. 31 .

W orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że zaniechanie przez lekarza obowiązku poinformowania pacjenta o wszystkich konsekwencjach wynikających z zastosowanej metody leczenia (lub diagnostyki) w tym o stopniu i możliwym zakresie powikłań narusza dyspozycje wyżej wskazanych przepisów ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r. w sprawie I CSK 259/08, LEX nr 577166; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie II CK 303/04, OSP 2005/11/131; Wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 26 lutego 2010 r. W sprawie I ACa 51/10, POSAG 2010/3/22-34), zaś ciężar dowodu wykonania ustawowego obowiązku udzielenia pacjentowi lub jego ustawowemu przedstawicielowi przystępnej informacji, poprzedzającej wyrażenie zgody na zabieg operacyjny( art.31 ust. 1 w zw. z art. 34 ust.2 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodzie lekarza) spoczywa na lekarzu ( tak SN w wyroku z dnia 17 grudnia 2004r., IICK 303/04, OSP 2005/11/131)

Sąd podniósł, że prócz swego rodzaju „blankietowej” zgody, powódka lub osoby jej bliskie winny również uzyskać niezbędną informację o ryzyku wiążącym się z zabiegiem i możliwych powikłaniach, tymczasem ani powódka ani osoby jej bliskie nie zostali poinformowani o najpoważniejszym niepożądanym skutku zastosowanej wobec niej terapii w postaci poparzeń ciała. To wszystko stanowi o rażącym naruszeniu prawa powódki jako pacjentki (tak też Sąd Apelacyjny w Poznaniu w wyroku z dnia 29 września 2005r., I ACa 236/05, LEX nr 175206 oraz Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 15 listopada 2012r., I ACa 596/12, LEX nr 1246866).

I. C. nie została w ogóle poinformowana o możliwych powikłaniach i skutkach ubocznych naświetlania lampą PUVA. Na uwagę zasługuje okoliczność, że powódka pierwszy raz poddawała się tego typu leczeniu. Nie mogła więc zdawać sobie sprawy z konsekwencji terapii, gdy podpisywała zgodę na jej przeprowadzenie. Powódka wskazywała jednoznacznie, że informujący ją lekarze skupiali się na pozytywnych aspektach fototerapii odnośnie dolegliwości na które cierpiała, jednak nikt nie wskazał jej na niebezpieczeństwa jakie są z nią związane. Całkowicie chybionym wydaje się być podniesiona przez stronę pozwaną okoliczność, że powódka jest pielęgniarką, więc powinna mieć szerszą wiedzę na temat skutków danego leczenia. Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta nie różnicuje bowiem konieczności informowania pacjenta w zależności od posiadanej przez niego profesji czy wykształcenia. Dlatego okoliczność ta nie miała wpływu na obowiązek pouczenia powódki o ewentualnych skutkach i efektach ubocznych przeprowadzanej wobec niej terapii.

Okoliczności wyżej wymienione są wystarczającą podstawą do przyjęcia odpowiedzialności odszkodowawczej, zgodnie z art. 448 k.c. w zw. z art. 4 ustawy o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta w zw. z art. 31 ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty oraz mając na uwadze przepis art. 430 k.c. w związku z art. 444 k.c. i 445 k.c.

Kryteria, które należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia zostały wypracowane przez judykaturę, szczególnie przez Sąd Najwyższy. Kierując się tymi wskazaniami należy stwierdzić, że Sąd każdorazowo winien jest oceniać wysokość zadośćuczynienia w oparciu o konkretne okoliczności faktyczne sprawy, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Ocena tego, co niezmierzalne jest zawsze sporna, bo należy ocenić stopień i czas odczucia cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość skutków deliktu, rozmiar kalectwa, prognozy na przyszłość czy niemożność wykonywania czynności życia codziennego, które dotychczas nie stanowiły problemu.

Celem zadośćuczynienia jest przede wszystkim złagodzenie cierpień. Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszelkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03.02.2000r., I CKN 969/98, LEX nr 50824).

Dla ustalenia odpowiedniej kwoty zadośćuczynienia w tej sprawie uwzględnił stopień cierpień fizycznych i psychicznych pokrzywdzonej powódki. I. C. musiała bowiem wielokrotnie korzystać z wizyt u lekarza. W związku z zaistniałym zdarzeniem musiała być także ponownie hospitalizowana. W pierwszym okresie po oparzeniu powódka nie była w stanie wykonywać podstawowych obowiązków życia codziennego. Wymagała pomocy rodziny we wszystkich czynnościach takich jak jedzenie, picie czy higiena osobista. Należy również zwrócić uwagę na dolegliwości bólowe, towarzyszące powódce jeszcze kilka miesięcy po poparzeniu. Biegła dermatolog potwierdziła okoliczności, o których zeznała powódka tj. że oparzenia lampą PUVA są bardzo bolesne, a nawet kilka miesięcy po oparzeniu mogą nie ustępować dolegliwości bólowe. Należy także podnieść, że w związku z dolegliwościami bólowymi powódka cierpiała na bezsenność. Zgłosiła się także do lekarza psychiatry, ponieważ psychicznie nie radziła sobie z powstałą życiową sytuacją. Lekarz psychiatra stwierdził u niej zaburzenia lękowo- depresyjne, a powódka do dziś pozostaje pod jego opieką. W trakcie ponownej hospitalizacji również mimo podawania leków przeciwbólowych zgłaszała dolegliwości bólowe. Przez kilka miesięcy powódka wymagała pomocy bliskich i nie mogła pracować. Mimo więc braku trwałego uszczerbku na zdrowiu, Sąd wziął pod uwagę, że powódka odczuwała długotrwałe cierpienia fizyczne i psychiczne. Sąd wziął nadto pod uwagę wiek pokrzywdzonej, który ma istotny wpływ na znoszenie cierpień i kompensacyjny cel zadośćuczynienia, które powinno stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość, adekwatną w stosunku do krzywdy.

W ocenie Sądu adekwatną kwota żądana przez powódkę w pozwie, jako właściwa do rozmiarów doznanych cierpień przez powódkę i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa. Zdaniem tego Sądu nie jest ona ani nadmiernie wygórowana, ani rażąco niska i pozwoli powódce w pewnym stopniu na złagodzenie jej dolegliwości.

Powódka zgłosiła również żądanie zasądzenia na jej rzecz kwoty tytułem wyrównania szkody majątkowej, jakiej doznała w skutek poparzenia w pozwanym szpitalu. Powódka na kwotę tę zaliczyła koszty zakupu leków w wysokości 1916,97 złotych.

W związku z powyższym należało ocenić, czy żądanie powódki zasądzenia takiej kwoty tytułem naprawienia szkody jest zasadne.

W związku z powyższym należało rozstrzygnąć, czy między wydatkami poniesionymi przez powódkę a poparzeniem istniał związek przyczynowy. Sąd zważył, iż zgodnie z ustaleniami poczynionymi w zakresie obrażeń i dolegliwości powódki należy ustalić czy wydatki jakie poniosła związane były z leczeniem tychże dolegliwości. Żądanie jej Sąd uznał za uzasadnione co do kwoty 1491,06 złotych. W pozostałym zakresie koszt poniesiony na zakup leków nie pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z poparzeniem powódki. Odnośnie dowodu zakupu leków na kwotę 129,12 złotych z dnia 28.03.2011 roku to jest on nieczytelny i nie pozwala na zweryfikowanie jakie leki były przedmiotem zakupu. Leki typu polocard, rutinoskorbin czy magnez nie można jednak uznać za wydatek pozostający w związku przyczynowym z poparzeniem w szpitalu. Odnośnie dowodu zakupu leków z dnia 11.03.2011 na kwotę 163,67 złotych to zakupione leki również nie pozostają w związku przyczynowym z odniesionymi przez powódkę obrażeniami. Z dowodu zakupu z dnia 27.01.2011 r. (k.17) Sąd odliczył zakup leków niezwiązanych z obrażeniami powódki na kwotę 113,88 złotego. Nadto Sąd nie uwzględnił opłaty za leki wykupione w związku z receptą wystawioną dnia 9.11.2010 roku albowiem lek ten został zapisany powódce jeszcze przed zabiegiem, w którym doszło do poparzenia jej skóry. Pozostałe kwoty wydatkowane były przez I. C. na leki związane z leczeniem poparzenia, którego doświadczyła podczas fototerapii jak również z leczeniem psychiatrycznym powódki jej stanów depresyjno- lękowych.

Dlatego też w zakresie odszkodowania, które w ocenie Sądu nie pozostają w związku przyczynowym z poparzeniem doznanym przez powódkę powództwo podlegało oddaleniu.

Sąd zasądził wyżej wskazaną kwotę 41 491,06 złotych zgodnie z żądaniem pozwu z odsetkami od dnia wytoczenia powództwa, zważając na treść art. 481 k.c.

Mając zatem powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w pkt I i pkt II sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 § 1 i 3 k.p.c., mając na uwadze zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Powód wygrał sprawę, a zatem to na stronie pozwanej ciążył obowiązek zwrotu kosztów procesu poniesionych przez powoda. Na koszty poniesione przez niego składały się: opłata sądowa w kwocie 2096 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2400 zł (ustalone na podstawie § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - Dz. U. Nr 163, poz. 1348 z późn. zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, a także zaliczka na wydatki związane z dowodem z opinii biegłych w kwocie 630,56 zł.