Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Andrzej Dyrda

Sędzia SO Anna Hajda (spr.)

Sędzia SR (del.) Łukasz Malinowski

Protokolant Beata Michalak

po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim

z dnia 11 sierpnia 2015 r., sygn. akt I C 246/15

oddala apelację.

SSR (del.) Łukasz Malinowski SSO Andrzej Dyrda SSO Anna Hajda

UZASADNIENIE

Powód (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. domagał się zasądzenia od pozwanej A. M. kwoty 74.481,29 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu.

Postanowieniem z dnia 8 stycznia 2015r roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw do wydania nakazu oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim.

Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie.

Wyrokiem zaocznym z dnia 11 sierpnia 2015 roku Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim oddalił powództwo.

Podstawą tej treści rozstrzygnięcia były następujące ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

W dniu 13.05.2008r. A. M. zawarła z (...) S.A spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. umowę o kredyt na miarę na kwotę 48.200 zł.

W dniu 30.12.2009r. (...) S.A. Oddział w (...) wystawił zaświadczenie, że rozwiązanie umowy o kredyt na miarę zawartej w dniu 13.05.2008r. nastąpiło 28.03.2009r. W tym samym dniu bank wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), obejmujący zadłużenie z tytułu w/w umowy z dnia 13.05.2008r. na kwotę 52243,85 zł, składając w tym samym dniu wniosek o nadanie mu klauzuli wykonalności. Postanowieniem z dnia 12 marca 2010r. wydanym w sprawie I Co 859/10 Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim nadał w/w tytułowi klauzulę wykonalności.

W dniu 19.09.2011r. został wpisany do rejestru (...) S.A , który powstał wskutek wniesienia wszystkich składników majątkowych oddziału (...) S.A. na mocy art. 42a ustawy prawo bankowe i z tego powodu 23.09.2011r. wykreślono z (...) S.A spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W..

Dnia 31 grudnia 2012r. wpisano do Rejestru Przedsiębiorców zmianę w (...) Bank (...) S.A. polegającą na tym, że (...) Bank (...) S.A. w W. (spółka przejmująca) łączy się ze spółką (...) spółka akcyjną w W. (spółka przejmowana) w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej na spółkę przejmującą. Dnia 27 lutego 2013 roku wykreślono z Krajowego Rejestru Sądowego (...) Spółkę Akcyjną.

Postanowieniem z dnia 11 lutego 2013roku sygn. I Co 859/10 Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) z dnia 30.12.2009r. na rzecz następcy prawnego pierwotnego wierzyciela tj. na rzecz (...) Bank (...) S.A. w W..

Dnia 8.10.2014r. został sporządzony akt notarialny przed notariuszem M. W. w W. zapisany w Rep. A nr 12378/2014, obejmujący zmianę umowy spółki komandytowej (...) sp. z o.o. sp. k. w W.. Na mocy tej umowy (...) Bank (...) S.A jako komandytariusz spółki komandytowej wniósł wkład niepieniężny w postaci wymagalnych wierzytelności pieniężnych wynikających z umów kredytowych, których stroną jest (...) Bank (...) S.A i do chwili obecnej niespłaconych. Ze względu na tajemnice bankową Komandytariusz miał przekazać spółce komandytowej odrębnie dokładne dane dotyczące wierzytelności na nośniku elektronicznym oraz kod umożliwiający przyporządkowanie.

W dniu 24.10.2014r. (...) sp. z o.o. sp. k. zawarła z powodem umowę o świadczenie w miejsce wykonania, w którym (...) sp. z o.o. sp. k. oświadczyła, że w celu zwolnienia się z zapłaty na rzecz funduszu kwoty (nie podano jej wysokości) spełnia inne świadczenie w postaci przelewu wierzytelności z tytułu umów bankowych przysługujących poprzednio (...) Bank (...) S.A. wierzycielowi pierwotnemu wskazanych w znaczniku 4a do umowy uzupełniającej (dalej portfel wierzytelności), których wartość nominalna na dzień 8 października 2014r. wynosi (nie podano kwoty). Fundusz wyraził zgodę na spełnienie innego świadczenia przez spółkę (...) poprzez przelew na rzecz funduszu wierzytelności.

W księgach rachunkowych powoda ujawniona jest wierzytelność w wysokości 74481,26 zł przysługująca od pozwanej, na którą składały się: należność główna w wysokości 37399,72 zł oraz odsetki od tej kwoty w wysokości 36965,57 zł oraz 116 zł kosztów

Dnia 4.11.2014r. sporządzone zostało przez (...) Bank (...) S.A. w W. zawiadomienie skierowane do pozwanej, że wierzytelności z tytułu umów podpisanych z bankiem wraz z późniejszymi zmianami wraz z prawami z tytułu przedmiotowych umów zostały przeniesione na (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W..

Radca prawny B. K. podpisała sporządzony w nieznanym dniu „wyciąg z wykazu wierzytelności zawartego na nośniku elektronicznym do umowy zmiany spółki (...) sp. z o.o. sp. k. zawartej w formie aktu notarialnego repertorium A nr 12378/2014, zawierający dane pozwanej, jej adres nr PESEL i wysokość zadłużenia, nr ID klienta1940410 nr rachunku (...). Ten sam radca prawny podpisał „wyciąg z elektronicznego załącznika Nr 1 do umowy świadczenia w miejsce wykonania z dnia 24.10.2014r. zawierającej spis wierzytelności objętych umową” zawierający analogiczne dane jak poprzedni dokument.

W tak ustalonym stanie faktycznym zważył Sąd Rejonowy, że żądanie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powziął Sąd Rejonowy uzasadnione wątpliwości, co do twierdzeń o okolicznościach faktycznych podanych w pozwie, wskazując, że zarówno w pozwie jak i w załączonych do niego dokumentach nie wykazano, czy w ogóle umową przelewu została objęta wierzytelność dotycząca pozwanej, a także wysokości dochodzonego roszczenia.

Przywołując dyspozycję art. 6 kc, art. 3 kpc i art. 232 kpc wskazał Sąd I instancji, że powód przedstawił dowód w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego stwierdzającego, iż w księdze rachunkowej ujawniona jest jako wierzytelność powoda kwota 74.481,29 zł przysługująca od pozwanej.

Zgodnie z art. 194 ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych (Dz.U. Nr 146, poz. 1546 z późn. zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych.

Jednak stosownie do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 r., sygn. akt P 1/10, powyższy przepis w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Z zestawienia wyżej cytowanych przepisów oraz treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 lipca 2011 roku, wynika, że powód, nie może powoływać się w tym zakresie na treść wyciągu ze swoich ksiąg rachunkowych, bowiem oświadczenia w nim zawarte nie mają mocy prawnej dokumentów urzędowych, lecz dokumentu prywatnego. W związku z powyższym wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego podlega takiej samej ocenie jak każdy dokument prywatny.

W związku z tym należało zbadać, czy powód wykazał istnienie oraz wysokość nabytej wierzytelności, którą następnie zaewidencjonował w swoich księgach rachunkowych.

W tym zakresie wskazał Sąd I instancji, że powód uzupełniając braki formalne pozwu przedstawił umowę zmiany spółki i umowę o świadczenie w miejsce wykonania oraz zawiadomienie o cesji, a także wezwanie do zapłaty i sąd przeprowadził dowody z tych dokumentów. W tej sytuacji należało uznać, że przedstawione dowody nie były wystarczające do wykazania przez powoda, że wierzytelność wynikająca z umowy kredytu zawartej w 2008r. przez pozwaną z (...) S.A spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W., została przelana na rzecz powoda. O tym, iż wierzytelność ta nie została przelana, świadczy brak w treści umowy jakiejkolwiek informacji jakie wierzytelności zostały nimi objęte. Wierzyciel pierwotny nie zawiadomił pozwanej o cesji (pismo zatytułowane „zawiadomienie o cesji” nie posiada dowodu doręczenia pozwanej). Pismo to zawiera informację o dacie zawarcia umowy i jej numerze nie wiadomo natomiast jak była wysokość zobowiązania w dniu jej przeniesienia przez bank na powoda.

W świetle tego faktu wątpliwym jest, by wierzytelność wobec pozwanej została objęta umowami z 8.10.2014r. i 24.2014r. Dowodem na tę okoliczność w świetle powyższych faktów nie są „wyciągi z załączników” do tych umów, które nie zostały podpisane przez strony umowy, a przez radcę prawnego reprezentującego powoda w niniejszej sprawie.

Za taki sposób sformułowania umowy, z treści, której nie wynika, jakie wierzytelności są jej przedmiotem, konsekwencję musi ponieść powód. Rzeczą stron, których celem jest zawarcie umowy przelewu wierzytelności, jest zawarcie jej w taki sposób i takie jej sformułowanie, że będzie ona jasna zarówno dla nich samych jak i na zewnątrz tj. np. dla sądu, który ma na jej podstawie orzekać o prawach i obowiązkach wynikających z jej treści. Ponadto wątpliwości Sądu wzbudził fakt, że pierwotny wierzyciel pomimo wypowiedzenia w 2009 roku umowy i uzyskania tytułu wykonawczego w 2010r. nie prowadził postępowania egzekucyjnego, a jeżeli prowadził to nie zostało to w żaden sposób wskazane w niniejszej sprawie. Nie sposób, zatem ustalić czy i w jakiej wysokości kredytobiorczyni spłacała swojej zadłużenie od 2009roku, a także czy w dalszym ciągu prowadzone jest postępowanie egzekucyjne na podstawie powyższego tytułu wykonawczego czy też zostało zakończone i z jakim skutkiem. Z twierdzeń pozwu wynika, iż była ona bezskuteczna, brak jednak dowodu, że została zakończona i ile w jej toku wyegzekwowano. Sąd nie był również w stanie ustalić na podstawie przedstawionych dowodów czy kwota przedstawiona w pozwie i wyciągu z ksiąg rachunkowych odpowiada rzeczywistemu zadłużeniu pozwanej, ponieważ brak jakichkolwiek wyliczeń w tym zakresie. Bankowy tytuł wykonawczy opiewał na kwotę kapitału 47.107,81 zł i 5020,01zł odsetek. Obecnie zadłużenie ma wynosić 37.399,72 zł kapitału i 36.965,57 zł odsetek. Powód w żaden sposób nie wyjaśnił różnicy w tych kwotach. Nie sposób sprawdzić tego wyliczenia, biorąc pod uwagę, że pozwana prawdopodobnie spłaciła częściowo kapitał, a być może również część odsetek, ale okoliczności te w ogóle nie wynikają z przedstawionych dowodów. Biorąc pod uwagę wysokość żądania objętego pozwem nie można zaakceptować twierdzenia, że skoro pozwana nie odebrała awizowanej korespondencji i uznano ją za prawidłowo doręczoną, a następnie nie stawiła się na rozprawie i nie zajęła stanowiska, sąd może poprzestać na przyjęciu bezkrytycznie kwot podanych przez powoda, bez żadnego ich wyjaśnienia i wyliczenia. Do tak sformułowanego roszczenia i jego wyliczenia oraz przedstawionych dowodów pozwana nie byłaby się w stanie ustosunkować, nawet gdyby pisma otrzymała. Istnieje zagrożenie, iż należność w dalszym ciągu jest egzekwowana przez pierwotnego wierzyciela i dłużniczka w ogóle nie wie, że powinna płacić komuś innemu. Nie można pominąć również faktu, iż powód twierdzi, że cała należność stała się wymagalna w dniu 9 stycznia 2014r. podczas, gdy umowa została wypowiedziana prawie pięć lat wcześniej w marcu 2009r. To twierdzenie powoda poddaje w wątpliwość rzetelność jego twierdzeń, co do innych okoliczności, w tym również wysokości żądania.

W świetle powyższego, Sąd Rejonowy uznał, iż powód wbrew obowiązkom wynikającym z art. 3 i 232 k.p.c. oraz art. 6 k.c. nie wykazał podstawy dochodzonego roszczenia, w szczególności swojej legitymacji czynnej oraz jego istnienia i wysokości. Dlatego powództwo zostało oddalone.

Z wyżej wskazanym orzeczeniem nie zgodziła się strona powodowa wywodząc apelację i zaskarżając wyrok w części tj. co do kwoty 37.399,72 złote obejmującej należność główną kapitału kredytu wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wytoczenia powództwa oraz w zakresie orzeczenia o kosztach procesu.

Skarżący zarzucił: naruszenie przepisów prawa materialnego z art. 6 kc poprzez jego niewłaściwą wykładnię polegającą na uznaniu, że powód nie zadośćuczynił spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu i nie wykazał faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a to skutecznego nabycia względem pozwanej wierzytelności wynikającej z umowy kredytu ratalnego jakim jest Kredyt na Miarę z dnia 13 maja 2008 roku oraz wysokości roszczenia dochodzonego tytułem niespłaconej części kapitału kredytu, co stoi w sprzeczności z przedłożoną do pozwu dokumentacją oraz przyznaniem przez stronę pozwaną istotnych okoliczności sprawy w sposób konkludentny, wobec przyjęcia przez pozwaną w procesie postawy całkowicie biernej oraz uznaniu, że powód zobligowany jest wykazać w jakiej wysokości i w jakiej dacie pozwana spłaciła zadłużenie, gdy tymczasem ciężar przeprowadzenia dowodów na okoliczność częściowej lub całkowitej spłaty zadłużenia spoczywa na stronie pozwanej. Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 230 kpc w zw z art. 229 kpc poprzez ich niezastosowanie i pominięcie okoliczności, że fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy zostały przyznane przez stronę pozwaną w sposób konkludentny wobec niekwestionowania ich przez pozwaną w toku procesu oraz błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy, a to przyjęcie przez Sąd, że wierzytelność wobec pozwanej wynikająca z umowy kredytu jakim jest Kredyt na Miarę z dnia 13 maja 2008 roku nie została skutecznie nabyta przez powoda, pomimo że okoliczność nabycia przez stronę powodową rzeczonej wierzytelności wynika z zaproponowanego przez powoda materiału dowodowego, w szczególności umowy zmiany umowy spółki komandytowej z dnia 8 października 2014 roku wraz z wydrukiem z wykazu wierzytelności sporządzonego w formie elektronicznego załącznika do tej umowy oraz umowy świadczenia w miejsce wykonania z dnia 24 października 2014 roku wraz z wydrukiem z wykazu wierzytelności sporządzonego w formie elektronicznego załącznika do tej umowy. Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynika sprawy, tj. art. 232 zdanie 1 kpc poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności z których wywodzi skutki prawne, a to nie wykazał, że nabył wierzytelność wobec pozwanej, a także wysokości roszczenia w zakresie niespłaconej części kapitału kredytu, podczas gdy powód zaoferował wzajemnie uzupełniające się dowody. Nadto apelujący zarzucił: - naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 233 kpc poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, a nadto wyciągnięcie z materiału dowodowego wniosków nielogicznych, sprzecznych z tym materiałem; - naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 309 kpc poprzez pominięcie przedłożonych przez stronę powodową środków dowodowych w postaci wydruków z wykazów wierzytelności sporządzonych w formie elektronicznego załącznika do umowy zmiany umowy spółki komandytowej z dnia 8 października 2014 roku oraz elektronicznego załącznika do umowy świadczenia w miejsce wykonania z dnia 24 października 2014 roku; - naruszenie przepisu prawa procesowego z art. 339 § 2 kpc poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a w efekcie oddalenie powództwa w sytuacji, kiedy przepis ten przewiduje domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda, gdyby zatem Sąd w sposób prawidłowy ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, dałoby to podstawę do uwzględnienia żądania powoda w zaskarżonym zakresie.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty powód domagał się zmiany wyroku w zaskarżonej części i zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz kwoty 36.749,72 złote wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenia na rzecz powoda od pozwanej zwrotu kosztów procesu za pierwszą instancję, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z uiszczona opłatą skarbowa od pełnomocnictwa; umorzenia postępowania w zakresie kwoty 650,00 złotych oraz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego. Jako ewentualny zawarto w apelacji wniosek o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji wraz z pozostawieniem temu Sądowi rozstrzygnięcia co do kosztów postępowania apelacyjnego.

W apelacji zawarto także wnioski dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda podlegała oddaleniu wobec trafności zaskarżonego orzeczenia.

W pierwszej kolejności wskazania wymaga, że wnioski dowodowe zawarte w apelacji podlegały oddaleniu. Zarówno oświadczenie (...) Bank (...). sp. k. z dnia 7 sierpnia 2015 roku, jak i aneks nr (...) z dnia 12 sierpnia 2015 roku do umowy z dnia 24.10.2014 roku zawierają załączniki, których treść jest całkowicie nieczytelna, która to okoliczność uniemożliwia przeprowadzenie dowodu z w/w dokumentów. Z kolei odpis bankowego tytułu egzekucyjnego z dnia 30 grudnia 2009 roku oraz postanowienia Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim z dnia 12 marca 2010 roku i 11 lutego 2013 roku były przedmiotem dowodów w postepowaniu przed Sądem I instancji. Wobec powyższego zgłoszone w postępowaniu odwoławczym przez skarżącego wnioski dowodowe podlegały oddaleniu.

W niniejszej sprawie zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, gdyż spełnione zostały przesłanki wskazane w art. 339 § 1 k.p.c. Przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego - domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Zatem wówczas gdy zasadnie wydaje się, iż twierdzenia pozwu np. nie odpowiadają w pełni rzeczywistości, czy też wskazują na bezzasadność dochodzonego roszczenia, to koniecznym jest przeprowadzenie postępowania dowodowego w sprawie. Jednocześnie zaś wymaga podkreślenia, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia Sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną i materialnoprawną podstawę wyroku. Sąd obowiązany jest bowiem, nawet przy uznaniu twierdzeń powoda za prawdziwe, dokonać prawidłowej oceny zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach, z punktu widzenia prawa materialnego; stanowisko takie ugruntowane jest zarówno w doktrynie jak i judykaturze (zob. np. wyrok SN z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok.i Pr.-wkł. 1999/9/30, zob. też ost. wyrok SA w Katowicach z dnia 10.09.2013r. IACa 494/13, LEX nr 1378705). Zatem Sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo.

Wobec powyższego zarzut powoda dotyczący naruszenia dyspozycji art 339§2 kpc uznać należy za chybiony.

Nadto, niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, Sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe z urzędu (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 r. I CKU 85/98).

Na podstawie tego co wskazano powyżej, nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie Sąd posiadał uprawnienie, aby przeprowadzić postępowanie dowodowe i na podstawie jego wyników, był uprawniony także do oddalenia powództwa. Nadto, należy zwrócić uwagę, że zgodnie z art. 229 k.p.c., nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości, natomiast zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Oznacza to, że Sąd nie uwzględnia (automatycznie) „milczenia” strony jako uznanie przez nią roszczenia, co winno zmierzać do udzielenia ochrony prawnej zgodnie z żądanie pozwu. Sąd ma bowiem obowiązek rozważenia całego materiału dowodowego w oparciu o art. 233 k.p.c., a powódka prawidłowo wypełnić obowiązki wynikające z art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c.

Sąd Okręgowy podziela i uznaje za swoje zarówno ustalenia faktyczne, jak i prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, uznając, iż nie ma potrzeby ich ponownego szczegółowego przytaczania, ustalenia te bowiem znajdują oparcie w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym.

Przede wszystkim jednak należy zauważyć, iż zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Natomiast z art. 232 k.p.c. wynika, iż strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W świetle powyższego, Sąd uznał, iż przedstawione przez powoda dowody nie wykazują samego faktu cesji wierzytelności, podzielając w tym zakresie stanowisko zaprezentowane w pisemnych motywach zaskarzonego orzeczenia.

Stąd – w ocenie Sądu Okręgowego- skoro powód nie wykazał, iż nabył wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, zbędna jest ocena pozostałych dowodów na okoliczność wysokości roszczenia.

Reasumując powyższe, apelacja jako pozbawiona uzasadnionych podstaw podlegała oddaleniu, stosownie do dyspozycji art 385 kpc.

SSR ( del.) Łukasz Malinowski SSO Andrzej Dyrda SSO Anna Hajda