Pełny tekst orzeczenia

Sygnatura akt II AKa 58/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2016 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Jerzy Skorupka (spr.)

Sędziowie: SSA Barbara Krameris

SSA Tadeusz Kiełbowicz

Protokolant: Beata Sienica

przy udziale prokuratora Jarosława Dyko wykonującego zadania Prokuratury Regionalnej we Wrocławiu

po rozpoznaniu w dniu 6 kwietnia 2016 r.

sprawy P. S. (1)

K. G. (1)

oskarżonego z art. 258 § 1 kk, art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 kk w związku z art. 65 § 1 kk, art. 13 § 1 kk w związku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 65 § 1 kk, art. 157 § 1 kk i art. 159 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 57a § 1 kk w związku z art. 65 § 1 kk, art. 280 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w związku z art. 11 § 2 kk w związku z art. 65 § 1 kk, art. 279 § 1 kk w związku z art. 65 § 1 kk, art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 kk w związku z art. 65 § 1 kk, art. 171 § 1 kk;

D. K. (1)

D. K. (2)

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 18 § 2 kk w związku z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 18 § 2 kk w związku z art. 157 § 1 kk i art. 159 kk w związku z art. 11 § 2 kk, art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

A. Ł.

oskarżonego z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 kk, art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii;

K. K. (1)

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 kk w związku z art. 65 § 1 kk;

K. S.

oskarżonego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 12 kk,

K. R.

oskarżonej z art. 279 § 1 kk;

A. G.

oskarżonej z art. 279 § 1 kk;

K. G. (2)

oskarżonego z art. 279 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonych i prokuratora co do oskarżonych: K. G. (1), D. K. (1), D. K. (2), A. Ł., K. S. i P. S. (1)

od wyroku Sądu Okręgowego w Świdnicy

z dnia 9 października 2015 r. sygn. akt III K 8/15

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1. ustala, że P. S. (1) czynu opisanego w punkcie XIII części wstępnej wyroku, a przypisanego mu w punkcie XII części rozstrzygającej dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie VIII części wstępnej wyroku oraz wspólnie z K. G. (1) i inną osobą,

2. ustala, że K. G. (1) czynu opisanego w punkcie XXI części wstępnej wyroku, a przypisanego mu w punkcie XIX części rozstrzygającej dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej opisanej w punkcie XVII części wstępnej wyroku oraz wspólnie z P. S. (1) i inną osobą,

3. ustala, że K. G. (1) czynów opisanych w punktach XVIII i XX części wstępnej wyroku, przypisanych mu w punkcie XVIII części rozstrzygającej dopuścił się będąc wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z 5 grudnia 2003 r., II K 328/03, za przestępstwa z art. 279§1 KK, z art. 263§2 KK, z art. 310§2 KK na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 czerwca 2003 r. do 27 października 2004 r., w związku z czym kwalifikuje ten czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 56 ust 3 ustawy z 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 56 ust. 3 tej ustawy w zw. z art. 12 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

4. ustala, że K. G. (1) czynu opisanego w punkcie XXII części wstępnej wyroku, przypisanego mu w punkcie XX części rozstrzygającej dopuścił się będąc wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z 5 grudnia 2003 r., II K 328/03, za przestępstwa z art. 279§1 KK, z art. 263§2 KK, z art. 310§2 KK na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 czerwca 2003 r. do 27 października 2004 r., w związku z czym czyn ten kwalifikuje z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

5. ustala, że K. G. (1) czynu opisanego w punkcie XXIII części wstępnej wyroku, przypisanego mu w punkcie XXI części rozstrzygającej dopuścił się będąc wcześniej skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z 5 grudnia 2003 r., II K 328/03, za przestępstwa z art. 279§1 KK, z art. 263§2 KK, z art. 310§2 KK na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 czerwca 2003 r. do 27 października 2004 r., w związku z czym czyn ten kwalifikuje z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk;

6. orzeczony w stosunku do K. G. (1) w punkcie XVIII części rozstrzygającej, na podstawie art. 45§1 KK przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionych przestępstw, ustala na 28.500 zł.,

7. na podstawie art. 45§1 KK orzeka w stosunku do A. Ł. przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa przypisanego mu w punkcie LXXIII części rozstrzygającej w kwocie 24.780 zł.,

8. orzeka wobec P. S. (1) za czyn przypisany mu w punkcie XIV części rozstrzygającej, K. G. (1) za czyn przypisany mu w punkcie XXI części rozstrzygającej, D. K. (1) za czyn przypisany mu w punkcie XXVIII części rozstrzygającej oraz K. R., A. G. i K. G. (2) za czyn przypisany im w punkcie LXXVI części rozstrzygającej, solidarny obowiązek naprawienia szkody przez zapłatę na rzecz (...) sp. z o.o. 90.446 zł., a na rzecz (...) S.A. 28.554 zł.,

II. uchyla zaskarżony wyrok w stosunku do D. K. (1) w punkcie XXVI części rozstrzygającej i w tym zakresie sprawę tego oskarżonego przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Raciborzu, stwierdzając, że kara łączna pozbawienia wolności wymierzona temu oskarżonemu w punkcie XXXII części rozstrzygającej utraciła moc;

III. na podstawie art. 85§1 KK i art. 86§1 KK wymierza D. K. (1) za przestępstwa przypisane mu w punktach XXV, XXVII, XXVIII, XXIX, XXX, XXXI części rozstrzygającej karę łączną 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

IV. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do D. K. (1) oraz P. S. (1), K. G. (1), D. K. (2), K. K. (1), A. Ł., K. S., K. R., A. G. i K. G. (2) utrzymuje w mocy;

V. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. R. (1) 600 zł tytułem nieopłaconej obrony z urzędu oskarżonego K. K. (1) w postępowaniu odwoławczym oraz 138 zł tytułem zwrotu VAT;

VI. zasądza od oskarżonych D. K. (1), P. S. (1), K. G. (1), D. K. (2), K. K. (1), A. Ł., K. S., K. R., A. G. i K. G. (2) wydatki poniesione przez Skarb Państwa w postępowaniu odwoławczym w częściach równych oraz wymierza im opłaty za drugą instancję:

- oskarżonemu P. S. (1) 4 800zł;

- oskarżonemu K. G. (1) 3 000zł;

- oskarżonemu D. K. (2) 2 500zł;

- oskarżonemu K. K. (1) 1 300zł;

- oskarżonemu A. Ł. 2 200zł;

- oskarżonemu K. S. 1 600zł;

- oskarżonej K. R. 900zł;

- oskarżonej A. G. 900zł

- oskarżonemu K. G. (2) 900zł.

a nadto D. K. (1) wymierza opłatę 2 200zł za obie instancje.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem III K 8/15 z dnia 9 października 2015 r.

I. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że wiosną 2008 roku nie później niż do końca marca tego roku, na terenie Królestwa Holandii, działając wspólnie i w porozumieniu z M. K. przez użycie przemocy w postaci siły fizycznej wobec mężczyzny o nieustalonej tożsamości, zabrał w celu przywłaszczenia znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości nie mniejszej niż 4000 g o wartości 12.000 euro stanowiących równowartość 40.440 zł, tj. występku z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 ust 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. karę 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, zaś na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec niego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 40.440 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w kwocie 2000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

II. oskarżonego P. S. (1) uniewinnił od popełnienia czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku,

III. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że wiosną 2009 roku w K. działając w zamiarze, aby M. K. dokonał czynu zabronionego polegającego na wewnątrzwspólnotowym nabyciu znacznej ilości środka odurzającego, nakłonił go do tego, aby udał się do miejscowości H. na terenie Królestwa Holandii po 4.000 g marihuany o nieustalonej wartości i przywiózł ją do Polski, tj. zbrodni z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę 30 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda,

IV. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w czasie i miejscu jak w pkt III sentencji wyroku, po dostarczeniu przez M. K. znacznej ilości marihuany, o której tam mowa odebrał ją od niego, po czym wprowadził do obrotu, przekazując ją innym nieustalonym osobom celem dalszej odsprzedaży tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w kwocie 3000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

V. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt IV i V części wstępnej wyroku, uznając że dopuścił się ich w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. tj. co do każdego z nich zbrodni z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu za oba te czyny karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i karę 300 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda oraz na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec tego oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionych przestępstw w łącznej kwocie 70.000 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy wymierzył mu za te czyny nawiązkę w kwocie 5.000 zł,

VI. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w okresie między lutym a marcem 2011 roku w R. w Królestwie Holandii, działając wspólnie i w porozumieniu z T. G. i M. K., grożąc natychmiastowym użyciem przemocy nieustalonemu mężczyźnie o imieniu E., usiłował zabrać w celu przywłaszczenia znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci 10.000 g amfetaminy o nieustalonej wartości lecz zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia tego czynu z uwagi na to, że wskazana substancja nie była amfetaminą, tj. występku z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

VII. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że w czasie i miejscu jak w pkt VI sentencji wyroku po przywiezieniu do Polski przez M. K. amfetaminy, o której tam mowa, usiłował wprowadzić ją do obrotu lecz zamierzonego celu nie osiągnął ze względu na brak przedmiotu nadającego się do popełnienia tego czynu z uwagi na to, że wskazana substancja nie była amfetaminą, tj. występku z art. 13 § 2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę 20 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda,

VIII. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 263 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IX. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 258 § 3 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

X. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt IX ppkt 1 i 2, pkt X i XII części wstępnej wyroku, przyjmując że wskazanych tam przestępstw dopuścił się czynem o charakterze ciągłym w okresie od I połowy 2010 r. do I połowy sierpnia 2012 r. w Z., M. i N. woj. (...), tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę 300 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, a nadto na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec niego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionych przestępstw wchodzących w skład czynu ciągłego w łącznej kwocie 66.400 zł oraz z mocy art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy wymierza mu nawiązkę w kwocie 5.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XI. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XI części wstępnej wyroku, przyjmując iż dopuścił się go na przestrzeni kilku miesięcy 2011 roku, jak i że w ten sposób nabył nie mniej niż 50.000 g marihuany o nieustalonej wartości tj. zbrodni z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności i karę 300 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, zaś na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy orzekł wobec tego oskarżonego nawiązkę w kwocie 10.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XII. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XIII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XIII. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XIV części wstępnej wyroku tj. występku z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec niego obowiązek naprawienia szkody przez uiszczenie na rzecz K. D. kwoty 1400 zł,

XIV. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XV części wstępnej wyroku tj. występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda oraz na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec niego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez uiszczenie na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 90.446 zł, zaś na rzecz (...) kwoty 28.554 zł,

XV. oskarżonego P. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XVI części wstępnej wyroku tj. występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec niego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 3750 zł,

XVI. na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu P. S. (1) karę łączną 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 700 stawek dziennych po 30 zł każda,

XVII. oskarżonego K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XVII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XVIII. oskarżonego K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt XVIII, XIX i XX części wstępnej wyroku, z tym że ustalił co do pkt XVIII, że w ten sposób wprowadził do obrotu nie mniej niż 900 g amfetaminy o wartości 13.500 zł, przyjmując iż dopuścił się ich czynem o charakterze ciągłym w latach 2009-2011 w M. i N. woj. (...) tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii oraz z art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz 300 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda oraz na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec niego przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartość korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionych przestępstw wchodzących w skład czynu ciągłego w łącznej kwocie 51.800 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy orzekł wobec niego nawiązkę w kwocie 6000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XIX. oskarżonego K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXI części wstępnej wyroku tj. występku z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XX. oskarżonego K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec tego oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez uiszczenie na rzecz K. D. kwoty 1.400 zł,

XXI. oskarżonego K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXIII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 200 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, a nadto na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec niego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez uiszczenie na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 90.446 zł, zaś na rzecz (...) kwoty 28.554 zł,

XXII. oskarżonego K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXIV części wstępnej wyroku tj. występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 t. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności, a nadto na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 3000 zł,

XXIII. oskarżonego K. G. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXV części wstępnej wyroku tj. występku z art. 171 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XXIV. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu K. G. (1) karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 400 stawek dziennych po 30 zł każda,

XXV. oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXVI części wstępnej wyroku tj. występku z art. 258 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

XXVI. oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXVII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 159 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

XXVII. oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXVIII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec niego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez uiszczenie na rzecz K. D. kwoty 1.400 zł,

XXVIII. oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXIX części wstępnej wyroku tj. występku z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 279 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. wymierzył mu karę 200 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, zaś na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec niego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem na rzecz (...) Sp. z o. o. kwoty 90.446 zł oraz na rzecz (...) kwoty 28.554 zł,

XXIX. oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXX części wstępnej wyroku tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, zaś na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 14.140 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy orzekł wobec niego nawiązkę w kwocie 2.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XXX. oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXXI części wstępnej wyroku tj. występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust. 1 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności, zaś na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 750 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy orzekł wobec niego nawiązkę w kwocie 600 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XXXI. oskarżonego D. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt XXXII-XXXIV części wstępnej wyroku ustalając, że dopuścił się ich czynem o charakterze ciągłym w okresie listopada i grudnia 2011 r. w Ś. i W. woj. (...) w ten sposób, że działając w zorganizowanej grupie przestępczej wbrew przepisom art. 33-35 i art. 37 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii usiłował wprowadzić do obrotu znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci 100 g amfetaminy o wartości 700 zł, przekazując ją w tym celu M. (...), zamierzonego celu nie osiągając z uwagi na jej zwrot po kilku dniach przez tegoż M. (...), a następnie chcąc by uczestniczył on w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w postaci nie mniej niż 150 g amfetaminy kilkakrotnie go do tego namawiał na skutek czego tenże M. (...) wprowadził ją do obrotu w ten sposób, że celem dalszej odsprzedaży innej nieustalonej osobie na polecenie D. K. (1), który mu amfetaminę w tej ilości przekazał, zawiózł ją do W. i ukrył w uzgodnionym miejscu tj. występku z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda oraz na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 1000 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy orzekł wobec niego nawiązkę w kwocie 3.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XXXII. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył D. K. (1) karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 30 zł każda,

XXXIII. oskarżonego D. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXXV części wstępnej wyroku, ustalając iż dopuścił się go wiosną 2008 r. nie później niż do marca tego roku tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i karę 200 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, a nadto na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w kwocie 42.220 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy orzekł wobec niego nawiązkę w kwocie 3.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XXXIV. oskarżonego D. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XXXVI części wstępnej wyroku tj. zbrodni z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz karę 100 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda,

XXXV. oskarżonego D. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt XXXVII-XXXIX części wstępnej wyroku, przyjmując że dopuścił się ich w ramach ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k., jak i uzupełnił opis czynu XXXVII o stwierdzenie, że po dokonaniu dostawy wskazanej tam ilości marihuany nabyli ją następnie od niego za 100.000 zł P. S. (1) i T. G. tj. co do czynów XXXVII i XXXVIII zbrodni z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, zaś co do czynu z pkt XXXIX zbrodni z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy i za wszystkie te czyny na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i karę 300 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda, oraz na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionego przestępstwa w czynie XXXVII w kwocie 80.000 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej ustawy orzekł wobec niego za wszystkie te czyny nawiązkę w kwocie 3.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

XXXVI. oskarżonego D. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XL części wstępnej wyroku, z tym że ustalił, że działając w ten sposób nakłonił P. S. (1) do udziału w pobiciu S. J. tj. występku z art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

XXXVII. oskarżonego D. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XLI i XLII części wstępnej wyroku tj. występków z art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu za każdy z tych czynów wymierzył mu kary po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

XXXVIII. oskarżonego D. K. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt XLIII części wstępnej wyroku, przyjmując że stanowi on wypadek mniejszej wagi tj. występku z art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 20 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda,

XXXIX. na podstawie art. 91 § 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył D. K. (2) karę łączną w wysokości 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności i 350 stawek dziennych grzywny po 30 zł każda,

LXXIII. oskarżonego A. Ł. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt LXXII i LXXIII części wstępnej wyroku, przyjmując że dopuścił się go czynem o charakterze ciągłym w okresie od lutego do czerwca 2010 r. na ternie Królestwa Holandii tj. zbrodni z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 55 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 300 stawek dziennych po 30 zł każda,

LXXIV. oskarżonego K. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt LXXIV części wstępnej wyroku tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 150 stawek dziennych po 30 zł każda oraz na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa w wysokości 28.000 zł,

LXXV. oskarżonego K. S. uznał za winnego popełnienia czynów opisanych w pkt LXXV i LXXVI części wstępnej wyroku, przyjmując iż dopuścił się ich czynem o charakterze ciągłym w okresie od kwietnia 2012 r. do 25 maja 2012 r. w B. i innych miejscowościach woj. (...) tj. występku z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 56 ust. 3 cytowanej ustawy wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat i 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywny w wysokości 200 stawek dziennych po 30 zł każda, oraz na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej pochodzącej z przestępstwa w wysokości 31.000 zł, a nadto na podstawie art. 70 ust. 4 cytowanej wyżej ustawy orzeka wobec niego nawiązkę w kwocie 3.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

LXXVI. oskarżonych K. R., A. G. i K. G. (2) uznał za winnych popełnienia czynu opisanego w pkt LXXVII części wstępnej wyroku tj. występku z art. 279 § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył każdemu z nich kary po 1 (jednym) roku i 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności oraz na podstawie art. 33 § 2 k.k. kary grzywny po 100 stawek dziennych po 30 zł każda, zaś na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł wobec każdego z tych oskarżonych obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przez uiszczenie na rzecz (...) Sp. z o.o. kwoty 90.446 zł, zaś na rzecz (...) kwoty 28.554 zł,

LXXVII. na podstawie art. 69 § 1 i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. przy zastosowaniu przepisu art. 4 § 1 k.k. wykonanie orzeczonych kar pozbawienia wolności wobec K. R., A. G. i K. G. (2) warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat, zaś na podstawie art. 73 § 1 k.k. orzekł wobec nich dozór kuratora sądowego,

LXXVIII. na postawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie:

1. P. S. (1) – od dnia 1 grudnia 2009 r. do dnia 2 grudnia 2009 r., od dnia 22 października 2013 r. do dnia 20 listopada 2013 r. oraz od dnia 5 maja 2014 do dnia 9 października 2015 r.

2. K. G. (1) – od dnia 1 grudnia 2009 r. do dnia 2 grudnia 2009 r. oraz od dnia 20 stycznia 2014 r. do 20 sierpnia 2015 r.

3. D. K. (1) – od dnia 1 grudnia 2009 r. do dnia 2 grudnia 2009 r. oraz od dnia 20 stycznia 2014 r. do dnia 11 czerwca 2015 r.,

4. D. K. (2) – od dnia 23 kwietnia 2014 r. do dnia 1 lipca 2014 r.

5. A. Ł. – od dnia 27 maja 2014 r. do dnia 3 marca 2015 r.

6. K. S. – od dnia 8 lipca 2013 r. do dnia 30 stycznia 2014 r.,

LXXIX. na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet orzeczonych kar grzywien okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie: K. R. i K. G. (2) od dnia 1 grudnia 2009 r. do dnia 2 grudnia 2009 r. przyjmując iż jeden dzień aresztowania równoważny jest dwóm dziennym stawkom grzywny

LXXX. na podstawie art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył oskarżonym opłaty na rzecz Skarbu Państwa, a to M. K. w kwocie 2.100 zł, K. R., A. G. i K. G. (2) w kwotach po 900 zł i obciążył ich wydatkami poniesionymi w sprawie przez Skarb Państwa w części ich dotyczącej tj. K. R. w wysokości 308,15 zł, A. G. w wysokości 308,15 zł i K. G. (2) w wysokości 347,68 zł, zaś pozostałych oskarżonych zwolnił od uiszczenia kosztów sądowych w tym wydatków, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa,

Wyrok zaskarżyła obrończyni P. S. (1) adw. H. K. w zakresie dotyczącym punktów I, III – XVI rozstrzygnięcia, zarzucając obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.:

1. art. 41§1 KPK poprzez rozpoznanie sprawy przez sędziego, który podlega wyłączeniu, z uwagi na istnienie okoliczności, która wywołuje wątpliwość, co do jego bezstronności, z uwagi na procedowanie w sprawie, pomimo wcześniejszego wyrokowania wobec współoskarżonych, których sprawa została przekazana do odrębnego postępowania,

2. art. 7 i 410 KPK, poprzez przekroczenie swobodnej oceny zeznań świadków (wcześniej oskarżonych), co do których zastosowano nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60§3 KK, gdy ocena tych okoliczności powinna być poddana wnikliwej konfrontacji z materiałem dowodowym zebranym w sprawie.

Apelująca wniosła o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżył także drugi obrońca z wyboru P. S. (1) adw. M. B., w takim samym zakresie, co pierwszy z nich, zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.

1. art. 41§1 KPK, poprzez rozpoznanie sprawy przez sędziego, który podlega wyłączeniu,

2. art. 7 i 410 KPK, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów z:

a. wyjaśnień T. G. i M. K. oraz

b. zeznań S. S. (1),

3. art. 5§2 KPK w zw. z art. 2§2 KPK, poprzez rozstrzygnięcie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego,

4. art. 424§1 pkt 2 KPK, poprzez niewyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia,

5. art. 171§1 KPK, poprzez prowadzenie przesłuchania oskarżonej (tak w apelacji), innych oskarżonych i świadków w sposób uniemożliwiający im swobodne wypowiedzenie się,

II. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na:

⚫: ad. pkt I wyroku – nieustaleniu danych pokrzywdzonego i nieprzesłuchaniu go, nieustaleniu ilości i wartości skradzionego środka odurzającego, nieustaleniu kuriera o imieniu G.,
⚫: ad. pkt III, IV i V wyroku – ustaleniu okoliczności zdarzenia wyłącznie na podstawie ogólnikowych wyjaśnień M. K., nieustaleniu ciężaru i zawartości przesyłek, braku dowodów, że narkotyki zostały wprowadzone przez oskarżonego do obrotu, celem ich dalszej odsprzedaży i nieustalenia osób, którym zostały one przekazane,
⚫: ad. pkt VI i VII wyroku – ustaleniu okoliczności zdarzenia wyłącznie na podstawie wyjaśnień T. G. i M. K., nieustaleniu i nieprzesłuchaniu pokrzywdzonego, pominięciu, że T. G. wyjaśnił, że pokrzywdzonemu nic nie zrobiliśmy, tylko krzyknęliśmy, że ma dać narkotyki, nie został pobity, zmienności wyjaśnień M. K., który początkowo podał, że widział, jak P. S. (1) i T. G. pobili E., a później się z tego wycofał,
⚫: ad. pkt VIII wyroku – nie odnalezieniu broni palnej, nieustaleniu miejsca zdarzenia, nie odnalezieniu śladów strzelania, tj. łusek,
⚫: ad. pkt IX wyroku – braku bezpośrednich dowodów na kierowniczą rolę oskarżonego, wydawanie przez niego poleceń innym oskarżonym, ich hierarchiczne podporządkowanie w ramach grupy, wpływanie przez oskarżonego na innych członków grupy, konsekwencje niepodporządkowania się jego poleceniom, nieuwzględnieniu, że żaden z oskarżonych i świadków nie wskazuje na istnienie grupy przestępczej, dokonaniu ustaleń na podstawie wyjaśnień T. G. i M. K., które są luźnym zlepkiem informacji, niepotwierdzonych innymi dowodami, braku dowodów na istnienie grupy przestępczej pomimo wieloletniej obserwacji oskarżonego przez policję,
⚫: ad. pkt X wyroku – dokonaniu ustaleń jedynie na podstawie wyjaśnień T. G. oraz brak bezpośrednich dowodów, że oskarżony nabył w Holandii, co najmniej 50 kg. marihuany,
⚫: ad. pkt XII wyroku – nieuwzględnieniu, że S. J. podał, że nie wie, kto go pobił i nie jest w stawie rozpoznać sprawców i nie rozpoznał oskarżonego, błędnej interpretacji zachowania tego świadka wobec M. K., pominięciu zeznań T. R. (2),
⚫: ad. pkt XIII wyroku – nieuwzględnieniu, że K. D. nie widział sprawców jego pobicia, a T. G. w tym zakresie złożył szczątkowe wyjaśnienia,
⚫: ad. pkt XIV wyroku – braku dowodów, że oskarżony działał wspólnie i w porozumieniu z K. G. (1), D. K. (1), K. R. i A. G. oraz na to, że dnia 28/29 planował kradzież bankomatu,
⚫: ad. pkt XV wyroku – nieujawnieniu w bilingach rozmów telefonicznych A. N. numeru telefonu P. S. (1), nieustaleniu numerów telefonów, z których ten świadek kontaktował się, nieuwzględnieniu, że P. S. (2) zeznał, że nie poznał osobiście N. z P.,

III. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 KK, poprzez orzeczenie w punkcie XIV obowiązku naprawienia szkody w całości, pomimo, że oskarżony nie wyrządził szkody, o której mowa w zarzucanym mu czynie, a nadto, zasądzenie odszkodowania ma charakter wielokrotny i dotyczy każdego z oskarżonych z osobna, a nie solidarnego charakteru.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie P. S. (1) od wszystkich zarzucanych mu czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżyła obrończyni z wyboru D. K. (1) adw. E. K. w całości, co do winy oskarżonego, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie art. 41§1 KPK, polegające na niewyłączeniu się od udziału w sprawie członków składu orzekającego, pomimo wystąpienia uzasadnionej obawy, co do ich bezstronności, związanej z udziałem w wydaniu orzeczenia w stosunku do P. G. i D. M. (1), wobec których sprawa została wyłączona do odrębnego postępowania postanowieniem z 26 lutego 2015 r.,

2. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie art. 170 KPK w zw. z art. 6 KPK, polegającą na oddaleniu wniosku dowodowego o przesłuchanie M. Ł. i P. Ł., pomimo jego wcześniejszego uwzględnienia i wezwania tych świadków na rozprawę w dniu 18 sierpnia 2015 r., co ograniczyło prawo do obrony oskarżonego,

3. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia poprzez naruszenie art. 7 KPK w zw. z art. 4 KPK i art. 5 KPK, co skutkowało błędem w ustaleniach faktycznych i przyjęciu przebiegu zdarzenia w sposób sprzeczny z zebranymi dowodami.

Apelująca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżył obrońca z wyboru D. K. (2) adw. B. G. w zakresie dotyczącym punktów XXXIII – XXXIX rozstrzygnięcia, zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.:

1. art. 41§1 KPK, polegającą na niewyłączeniu się sądu od udziału w sprawie, pomimo istnienia okoliczności mogącej wywołać uzasadnioną wątpliwość, co do jego bezstronności, wyrażającej się w wydaniu wyroku skazującego w trybie art. 387 KPK wobec D. M. (1) i P. G., wobec których skazanie było oparte w całości na tych samych dowodach, na których sąd oparł wyrok wobec D. K. (2), przez co wyraził pogląd, co do przewidywanego rozstrzygnięcia w sprawie,

2. art. 170§1 pkt 2 i 5 KPK w zw. z art. 202 KPK i art. 410 KPK, poprzez oddalenie wniosku oskarżonego o przeprowadzenie dowodu z opinii psychiatrycznej, na okoliczność ustalenia aktualnego stanu zdrowia oskarżonego i możliwości udziału w postępowaniu oraz stanu zdrowia w okresie objętym zarzutami, gdy z załączonej do akt karty informacyjnej leczenia szpitalnego wynika, że został poddany obserwacji psychiatrycznej i zalecono mu leczenie ambulatoryjne,

3. art. 31 ustawy z 27 września 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego oraz niektórych innych ustaw, polegającą na prowadzeniu rozprawy w dniu 18 sierpnia 2015 r. pomimo niepouczenia nieobecnego oskarżonego o zmianie jego obowiązków i uprawnień,

4. art. 7 i art. 410 KPK, poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz niedostrzeżenie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, skutkujące wieloma nieprawidłowościami, a zwłaszcza: 1. nieobiektywnym uznaniem, że pomówienia T. G. i M. K. są wystarczającym dowodem winy D. K. (2), gdy nie stanowią one dowodu pełnowartościowego, gdyż nie były złożone spontanicznie, bezinteresownie, a w celu zmniejszenia własnej winy i nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach, co doprowadziło do skazania osoby niewinnej, 2. ustaleniem, że oskarżony zlecił pobicie S. J., gdy nawet pokrzywdzony temu zaprzeczył, 3. pominięciu zeznań A. A., który zaprzeczył spotkaniu z oskarżonym i M. K., o którym mówił w postępowaniu przygotowawczym,

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na bezzasadnym przyjęciu, że D. K. (2) dopuścił się czynów zarzucanych mu w punktach XXXV – XLII aktu oskarżenia, a tym samym uznanie wersji przedstawionej przez M. K. i T. G..

Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżyła obrończyni z wyboru A. Ł. adw. H. K. „w całości, tj. w punkcie LXXIII” (tak w apelacji), zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 41§1 KPK, poprzez rozpoznanie sprawy przez sędziego, który podlega wyłączeniu, z uwagi na istnienie okoliczności, która wywołuje wątpliwość, co do jego bezstronności, ze względu na procedowanie w sprawie, pomimo wcześniejszego wyrokowania wobec innych oskarżonych, których postępowanie zostało przekazane do odrębnego postępowania,

2. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 4 i 410 KPK, przez przekroczenie swobodnej oceny zeznań świadków (wcześniej oskarżonych), co do których zastosowano nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60§3 KK, gdy ocena tych okoliczności powinna być poddana wnikliwej konfrontacji z materiałem dowodowym zebranym w sprawie,

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, poprzez przyjęcie, że oskarżony wiedział, że udostępnione przez niego narkotyki będą wykorzystane poza granicami Holandii, gdy prawidłowa ocena dowodów, nie pozwala na taki wniosek.

Apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie A. Ł. od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżył obrońca z urzędu K. K. (1) adw. T. R. (1), w stosunku do tego oskarżonego w całości, zarzucając:

1. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj. art. 4 i 7 KPK, przez nienależyte rozważenie całego materiału dowodowego, nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego i bezkrytyczną ocenę wyjaśnień T. G., na których sąd oparł swe przekonanie o winie oskarżonego,

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na uznaniu oskarżonego za winnego wprowadzenia do obrotu środków odurzających w postaci amfetaminy i marihuany, mimo braku jakichkolwiek dowodów.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie K. K. (1) od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wymieniony wyrok zaskarżył obrońca z wyboru K. S. adw. M. L. w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w punkcie LXXV, zarzucając obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.

1. art. 41§1 KPK, polegającą na wydaniu wyroku przez ten sam skład orzekający, który na podstawie art. 387§1 i 2 KPK wydał wyrok w sprawie współoskarżonych P. G. i D. M. (1), w wyłączonej sprawie III K 27/15, pomimo, że materiał dowodowy, na podstawie którego orzeczono o ich odpowiedzialności, w tym wyjaśnienia T. G., skorelowane w znacznej mierze z obciążającymi K. S. wyjaśnieniami M. K., stanowił podstawę dowodową orzeczenia o odpowiedzialności pozostałych oskarżonych, a zatem, skład, który dokonał oceny dowodów z wyjaśnień T. G. w odniesieniu do jednych oskarżonych, powinien być wyłączony od udziału w sprawie pozostałych oskarżonych, z uwagi na istnienie okoliczności, która mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość, co do jego bezstronności,

2. art. 2§2 KPK, art. 4 KPK, art. 5§2 KPK, art. 7 KPK, art. 424§1 KPK polegającą na ustaleniach co do winy K. S. jedynie w oparciu o dowody obciążające go, zwłaszcza wyjaśnienia M. K., przy pominięciu okoliczności i dowodów świadczących na jego korzyść, poprzez przyjęcie, że wyjaśnienia K. S. wskazujące na motywację M. K. do pomawiania go, z uwagi na romans z O. K., nie zasługują na wiarę, natomiast na przydaniu takiego przymiotu wyjaśnieniom M. K., dążącego do uzyskania nadzwyczajnego złagodzenia kary na podstawie art. 60 KK, a więc posiadającego interes w podawaniu informacji nieweryfikowalnych, przy ocenie których należało zachować daleko idącą ostrożność.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie K. S., ewentualnie, o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Świdnicy.

Wyrok zaskarżył obrońca z wyboru K. G. (1), A. G. i K. G. (2) adw. M. L., w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w punktach XVII, XVIII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV, XLVI, zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.:

1. art. 41§1 KPK, polegającą na wydaniu wyroku przez ten sam skład orzekający, który na podstawie art. 387§1 i 2 KPK wydał wyrok w sprawie P. G. i D. M. (1), pomimo, że materiał dowodowy, na podstawie którego orzeczono o odpowiedzialności tych osób, w tym wyjaśnienia T. G., stanowił podstawę dowodową orzeczenia o odpowiedzialności pozostałych oskarżonych, a co za tym idzie, skład orzekający powinien być wyłączony od udziału w sprawie, z uwagi na istnienie okoliczności, która mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość, co do jego bezstronności,

2. art. 2§2 KPK, art. 4 KPK, art. 5§2 KPK, art. 7 KPK, art. 410 KPK, art. 424§1 KPK, polegającą na poczynieniu ustaleń, co do winy K. G. (1) jedynie na podstawie wyjaśnień T. G., przy pominięciu zeznań M. G. oraz przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonego nie zasługują na wiarę,

3. art. 7 KPK w zw. z art. 410 KPK i art. 424§1 KPK, polegającą na wydaniu wyroku w stosunku do K. G. (1), A. G. i K. G. (2) na podstawie:

⚫: bilingu rozmów, które oskarżeni wykonywali między sobą w czasie, gdy dokonywano kradzieży bankomatu,
⚫: zeznań S. S. (1), który nie uczestniczył w żadnym z wydarzeń związanych ze sprawą,

w stosunku do K. G. (1) na podstawie:

⚫: wyjaśnień T. G., przy pominięciu zeznań pokrzywdzonego K. D.,
⚫: zeznań A. N., gdy nie był on w stanie określić nawet w przybliżeniu rodzaju i koloru samochodu, jakim jeździł oskarżony,

w stosunku do A. G. na podstawie:

⚫: zeznań A. K., który podał, że nie jest w stanie rozpoznać oskarżonej, jako pasażerki auta prowadzonego przez K. R.,
⚫: zeznań T. K., który przesłuchany kilka dni po zdarzeniu nie rozpoznał oskarżonej, a uczynił to po upływie kilku lat,

w stosunku do K. G. (2) na podstawie:

⚫: zeznań M. F., gdy nie wynika z nich, że oskarżony korzystał z auta służbowego w nocy z 11 na 12 sierpnia 2009 r.

4. art. 410 KPK, polegającą na pominięciu zeznań S. J.,

II. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

1. art. 45§1 KK, poprzez orzeczenie wobec K. G. (1) przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętych z przestępstw, których mowa w punktach XVIII, XIX i XX części wstępnej wyroku w łącznej kwocie 51.800 zł., pomimo ustalenia, że oskarżony wprowadził do obrotu o 1 kg. amfetaminy mniej, niż w przedstawionym zarzucie,

2. art. 46§1 KK, poprzez orzeczenie wobec K. G. (1), A. G. i K. G. (2) obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem opisanym w punkcie XXIII i LXXVII części wstępnej, przez uiszczenie przez każde z nich na rzecz sp. E. 90.446 zł, a na rzecz (...) 28.554 zł, tj. łącznie 119.000 zł, przy jednoczesnym ustaleniu straty poniesionej przez sp. E. w wysokości 118.000 zł.

III. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że numer (...), który współpracował w dniu 11 sierpnia 2009 r. o godz. 23,47 z aparatem stacjonarnym o numerze (...), po czym wymieniono w nim kartę z numerem telefonu, z którego wykonano fałszywe zawiadomienie, należał do K. G. (2).

Apelujący wniósł o uniewinnienie K. G. (1) od zarzuconych mu czynów, z wyjątkiem opisanego w punkcie XXV części wstępnej wyroku oraz uniewinnienie A. G. i K. G. (2) od zarzucanych im czynów, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Wyrok zaskarżył obrońca z wyboru K. R. adw. M. B., w części dotyczącej rozstrzygnięcia zawartego w LXXVI, zarzucając:

I. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku, tj.

1. art. 41§1 KPK poprzez rozpoznanie sprawy przez sędziego podlegającego wyłączeniu z uwagi na istnienie okoliczności, która wywołuje uzasadnioną wątpliwość, co do jego bezstronności, z uwagi na procedowanie w sprawie, pomimo wcześniejszego wyrokowania wobec innych współoskarżonych, których postępowanie zostało przekazane do odrębnego rozpoznania, a sąd przeprowadził postępowanie w sprawie III K 27/15 z udziałem P. G. i D. M. (1) właściwie „w toku” niniejszej sprawy, od samego początku okazując, że wyjaśnienia T. G., który pomawia innych oskarżonych, w tym D. M. (1), są dla sądu wiarygodne,

2. art. 7 KPK i art. 410 KPK przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów z:

⚫: zeznań T. G. i M. K. (wcześniej współoskarżonych – tak w apelacji), co do których zastosowano nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60§3 KK, poprzez nadanie im waloru wiarygodności w sytuacji, gdy ocena ich wyjaśnień powinna być poddana wnikliwej konfrontacji z innymi dowodami, gdyż zeznania tych świadków (tak w apelacji) nie stanowią pomówienia oskarżonej, przy ich ocenie należało zwrócić uwagę na to, czy są one przyznane przez oskarżoną, są konsekwentne oraz zgodne, co do zasady i szczegółów w kolejnych relacjach, gdy sąd nie czyni wymaganych ocen, w szczególności, że wymienione osoby nie były bezpośrednimi świadkami zdarzenia, a ich wiedza o kradzieży bankomatu opiera się na relacjach P. S. (1), który nie przypisuje żadnej roli K. R., a T. G. zeznał, że nie miała ona nic wspólnego z kradzieżą bankomatu,
⚫: zeznań S. S. (1), poprzez nadanie im waloru wiarygodności, gdy nie był on bezpośrednim świadkiem zdarzeń, nie brał udziału w czynnościach operacyjnych, a jedynie w śledztwie, wyciągnięte przez niego wnioski są dowolnymi twierdzeniami niepopartymi innymi dowodami, stanowią jedynie „pokojarzenie faktów”, świadek nie podał skąd wzięły się w notatkach służbowych numery telefonów, numeru (...), ani w jaki sposób, na podstawie bilingów rozmów został ustalony przebieg wydarzeń, odmówił odpowiedzi na pytania dotyczące czynności operacyjnych stanowiących podstawę do sporządzenia notatki z k. 118, nie miał wiedzy o samochodzie, jakim poruszali się sprawcy kradzieży bankomatu,
⚫: art. 171§1 KPK poprzez przesłuchiwanie na rozprawie oskarżonej, innych oskarżonych oraz świadków w sposób uniemożliwiający im swobodne wypowiedzenie się, przerywanie składanych wyjaśnień lub zeznań, zadawanie pytań innym osobom przesłuchiwanym, co wpływało na swobodne wypowiedzi, a w konsekwencji prowadziło do wadliwości przeprowadzonych czynności i niemożliwości uznania ich za dowody,
⚫: art. 4 KPK, 7 KPK i 410 KPK poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i oceny wszelkich dowodów na niekorzyść oskarżonej oraz uznanie, że pomimo braku bezpośrednich dowodów winy i sprawstwa, zgromadzone dowody w postaci luźnych poszlak, stanowią nieprzerwany ciąg dowodów, które tworzą jedyną możliwą wersję wydarzeń, pomimo, że wersja podana przez oskarżoną znajduje uzasadnienie w zgromadzonych dowodach,

II. błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że K. R. w nocy z 11/12 sierpnia 2009 r., działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), K. G. (1), D. K. (1), A. G. i K. G. (2), zabrała w celu przywłaszczenia bankomat z zawartością 99.500 zł, powodując szkodę w sp. E. w łącznej wysokości 118.000 zł, gdy:

⚫: brak jakichkolwiek dowodów potwierdzających działanie oskarżonej wspólnie i w porozumieniu z wymienionymi osobami,
⚫: prokuratura umorzyła postępowanie, a później nie uzyskano przekonującego dowodu potwierdzającego udział oskarżonej w tym zdarzeniu,
⚫: brak jakichkolwiek dowodów, że oskarżona 12 sierpnia 2009 r. telefonowała na numer (...) ze zgłoszeniem awantury domowej w H., celem skierowania tam patrolu policji oraz żadnego dowodu, że z telefonu podanego w notatce służbowej połączenie wykonała oskarżona lub A. G. oraz do kogo należał ten telefon,
⚫: nieprawidłowa ocena zeznań M. W., który podał, że nie sprawdzał danych osoby zgłaszających interwencję oraz zeznań S. S. (1), który nie podał osoby zgłaszającej awanturę w H.,
⚫: ustalenie, że w samochodzie, który prowadziła oskarżona pasażerką była A. G., choć M. W. zeznał, że nie przyglądał się pasażerce, W. S. zeznała, że nie wie, co wtedy robiła, a K. R. i A. G. konsekwentnie zaprzeczały, że jeździły razem samochodem,
⚫: ustalenie, że w samochodzie, który prowadziła oskarżona znajdowały się fotele wymontowane z samochodu V. (...),
⚫: ustalenie przysporzenia majątkowego w majątku oskarżonej z popełnienia tego przestępstwa, gdy nie ustalono, że osiągnęła jakąkolwiek korzyść,

III. obrazę prawa procesowego mającą wpływ na treść wyroku, tj. przepisu art. 174 KPK, poprzez jednostronną, dowolną i bezkrytyczną analizę zebranego materiału dowodowego na niekorzyść oskarżonej i oparcia ustaleń na notatkach służbowych policjantów (k. 68, 69, 217, 218),

IV. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 424§1 pkt 1 KPK uniemożliwiającą kontrolę instancyjną poprzez brak wskazania w uzasadnieniu, na czym sąd oparł się dokonując oceny dowodów, dlaczego odmówił wiarygodności dowodom przeciwnym i jakie dowody stały się ostatecznie podstawą ustaleń faktycznych, przy jednoczesnym braku wskazania podstaw dowodowych powyższych ustaleń, których nie ma w uzasadnieniu, w szczególności analizy notatek służbowych, bilingów, połączeń telefonicznych oraz legalności ich wprowadzenia do postępowania,

V. obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 46 KK poprzez orzeczenie obowiązku naprawienia szkody w całości na rzecz sp. E. oraz (...), pomimo, że oskarżona nie wyrządziła szkody, nie brała udziału w przestępstwie, a zasądzenie odszkodowania dotyczy każdego z oskarżonych z osobna i nie ma charakteru solidarnego,

VI. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5§2 KPK poprzez nierozstrzygnięcie wątpliwości na korzyść oskarżonej, pomimo, że nie ustalono nierozerwalnego łańcucha poszlak.

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie K. R. od czynu z pkt LXXVII, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji.

Wyrok Sądu Okręgowego w Świdnicy zaskarżył także oskarżyciel publiczny, tj. Prokurator Apelacyjny we W., w części dotyczącej orzeczenia o karze w stosunku do P. S. (1), K. G. (1), D. K. (1), D. K. (2), A. Ł. i K. S. na ich niekorzyść, zarzucając:

I. obrazę prawa materialnego, tj.

1. art. 64§1 KK, polegającą na jego niezastosowaniu wobec K. G. (1), co do czynów wymienionych w punktach XVIII, XX, XXII i XXIII części wstępnej wyroku, mimo, że dopuścił się ich będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śląskich z 5.12.2003 r., II K 328/03, za czyn z art. 279§1 KK, z art. 263§2 KK i art. 310§1 KK na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18.06.2003 r. do 27.10.2004 r.,

2. art. 65§1 KK, polegającą na jego niezastosowaniu wobec A. Ł., co do czynów wymienionych w punktach LXXII i LXXIII części wstępnej wyroku, uznanych przez sąd za jeden czyn ciągły, mimo, że dopuścił się go dostarczając trzykrotnie kolejne partie narkotyków, a zatem czyniąc sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu,

3. art. 45§1 KK, polegającą na jego niezastosowaniu w odniesieniu do A. Ł. w punkcie LXXXIII części dyspozytywnej wyroku, mimo, że obligatoryjny charakter tej normy zobowiązywał do orzeczenia przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa opisanego w punkcie LXXVII tiret 1 części wstępnej wyroku w wysokości 24.780 zł.,

4. art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, polegającą na przyjęciu w punkcie XXXVIII części dyspozytywnej wyroku wypadku mniejszej wagi, gdy okoliczności podmiotowo – przedmiotowe przestępstwa wskazują, że D. K. (2) dopuścił się tego czynu w typie podstawowym, a nie uprzywilejowanym,

II. rażącą niewspółmierność kar wymierzonych P. S. (1), K. G. (1) i D. K. (1), polegającą na niedostatecznym uwzględnieniu:

1. wagi zarzuconych im czynów, odznaczających się bardzo wysoką społeczną szkodliwością, z uwagi na ingerowanie w porządek publiczny państwa i jego bezpieczeństwo, bezpieczeństwo obywateli oraz w zdrowie publiczne,

2. ich istotnej roli w działalności zorganizowanej grupy przestępczej,

3. dużych ilości dostarczonych oraz wprowadzonych do obrotu narkotyków,

4. działania w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej w okresie 4 lat,

5. działania w celu osiągnięcia znacznych korzyści majątkowych oraz uczynienia sobie z popełnianych przestępstw stałego źródła dochodu, przynoszącego duże nielegalne zyski ze szkodą dla społeczeństwa,

6. ich przeszłości kryminalnej, w tym karalności za przestępstwa podobne, z wyjątkiem niekaranego D. K. (1),

7. trybu ich życia, tj. utrzymywania się w części z procederu narkotykowego i popełniania innych przestępstw,

przy jednoczesnym przecenieniu opinii środowiskowych o nich oraz braku innych okoliczności łagodzących i wymierzeniu zbyt niskich kar, gdy prawidłowa ocena okoliczności podmiotowych i przedmiotowych czynów, wzgląd na okoliczności ich popełnienia oraz na osobowość oskarżonych, a także na występowanie wielu istotnych okoliczności obciążających nagromadzonych w sprawie, przemawia za wymierzeniem im wyższych kar,

III. rażącą niewspółmierność kar wymierzonych D. K. (2), A. Ł. i K. S., polegającą na niedostatecznym uwzględnieniu:

1. wagi zarzucanych im czynów, odznaczających się wysoką szkodliwością społeczną, z uwagi na ingerowanie w porządek publiczny państwa i jego bezpieczeństwo, bezpieczeństwo obywateli oraz w zdrowie publiczne,

2. dużych ilości dostarczonych oraz wprowadzonych do obrotu narkotyków,

3. działania w celu osiągnięcia znacznych korzyści majątkowych oraz uczynienia sobie z popełnianych przestępstw stałego źródła dochodu, przynoszącego duże nielegalne zyski ze szkodą dla społeczeństwa,

4. ich przeszłości kryminalnej,

5. ich powrotu do przestępstwa w niedługim czasie od skazania,

6. trybu ich życia, tj. utrzymywania się w części z procederu narkotykowego i popełniania innych przestępstw,

Apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez:

1. uzupełnienie opisu i kwalifikacji prawnej czynów wymienionych w punktach XVIII (z wyjątkiem czynu z punktu XIX części wstępnej wyroku), XX i XXI części rozstrzygającej o przepis art. 64§1 KK,

2. uzupełnienie opisu i kwalifikacji prawnej czynu wymienionego w punkcie LXXIII części rozstrzygającej wyroku o czynienie z jego popełnienia stałego źródła dochodu, tj. o przepis art. 65§1 KK,

3. uzupełnienie punktu LXXVIII części rozstrzygającej o przepadek równowartości korzyści majątkowej osiągniętej przez A. Ł. w kwocie 24.780 zł,

4. wyeliminowanie z opisu czynu wymienionego w punkcie XXXVIII wypadku mniejszej wagi i przyjęcie przepisu art. 62 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

5. orzeczenie wobec P. S. (1), K. G. (1), D. K. (1), D. K. (2), A. Ł. i K. S. kar jednostkowych pozbawienia wolności i kar grzywny oraz kar łącznych i nawiązek, w wymiarze wnioskowanym przez oskarżyciela publicznego na rozprawie z 23 września 2015 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zważył, co następuje. Najpoważniejszym zarzutem, wskazującym na uchybienie dyskwalifikujące zaskarżony wyrok i powodujące konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego, jest obraza przepisu art. 41§1 KPK. Zarzut ten został postawiony we wszystkich apelacjach, z wyjątkiem pochodzącej od K. K. (1). Wspólnym elementem wszystkich zarzutów jest okoliczność, że rozstrzygnięcie o odpowiedzialności P. G. i D. M. (1) nastąpiło na podstawie tych samych dowodów, co rozstrzygnięcie o odpowiedzialności pozostałych oskarżonych, co budzi uzasadnioną wątpliwości, co do bezstronności składu orzekającego w rozpoznawanej sprawie. W poszczególnych apelacjach ratio zarzutu przedstawiano następująco:

⚫: w apelacji P. S. (1) – sąd okazał, że wyjaśnienia T. G. są wiarygodne,
⚫: w apelacji K. S. - dowody, na podstawie których skazano P. G. i D. M. (1), w tym wyjaśnienia T. G., skorelowane z wyjaśnieniami M. K., stanowiły podstawę skazania K. S. i pozostałych oskarżonych,
⚫: w apelacji K. R. - sąd okazał, że wyjaśnienia T. G. są wiarygodne,
⚫: w apelacji A. P. G. i D. M. (1) obciążali oskarżonego, co wskazuje na istotny wpływ ich skazania na treść wyroku wydanego wobec A. Ł.,
⚫: w apelacji D. K. (2) - skazanie D. M. (2) i P. G. było oparte w całości na tych samych dowodach, na których sąd oparł wyrok wobec tego oskarżonego,
⚫: w apelacji D. K. (1) - sąd rozpoznał sprawę P. G. i D. M. (1), która pozostaje w ścisłym powiązaniu ze sprawą oskarżonego K.,
⚫: w apelacji K. G. (1), A. G. i K. G. (2) - dowody, na podstawie których skazano P. G. i D. M. (1), w szczególności wyjaśnienia T. G., stanowiły podstawę dowodową skazania pozostałych oskarżonych, a więc sąd ocenił wyjaśnienia tego oskarżonego.

Zważyć więc należy, że na rozprawie w dniu 26 lutego 2015 r., po otwarciu przewodu sądowego wyjaśnienia złożył D. M. (1), w których przyznał się do zarzuconego mu przestępstwa i podtrzymał wyjaśnienia ze śledztwa. Następnie odczytano wyjaśnienia złożone przez tego oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym na k. 1480 (protokół przesłuchania z 24.02.2014 r.), w których podał, że sprzedał T. G. narkotyki, na czym zarobił około 2000 zł., po czym D. M. (1) złożył oświadczenie podtrzymujące te wyjaśnienia. Odczytano kolejne wyjaśnienia oskarżonego z k. 1513 – 1514 (protokół przesłuchania z 29.04.2014 r.), w których oskarżony złożył wniosek o skazanie bez rozprawy, a następnie wyjaśnienia z k. 442 – 443 złożone w trakcie konfrontacji tego oskarżonego z T. G., który przyznał, że kupił od D. M. (1) dwa razy po 100 tabletek ekstazy, dwa razy po 100 gramów marihuany oraz 50 gramów amfetaminy, co potwierdził D. M. (1). Następnie, na pytanie sądu D. M. (1) złożył krótkie wyjaśnienia dotyczące sprzedaży narkotyków T. G., po czym, również na pytanie sądu – T. G. podtrzymał swoje wyjaśnienia, odnośnie do tych okoliczności. W związku z tym, odczytano fragmenty wyjaśnień T. G. z k. 344 oraz z k. 368, dotyczące nabycia narkotyków od D. M. (1).

W dalszej kolejności wyjaśnienia złożył P. G., który przyznał się do przedstawionego mu zarzutu i podtrzymał wyjaśnienia ze śledztwa. W związku z tym, odczytano wyjaśnienia na k. 1523 – 1524 (protokół przesłuchania z 24.02.2014 r.), w których przyznał się do przedstawionego mu zarzutu i podał, że chce wyroku skazującego bez rozprawy. Na pytanie sądu, T. G. potwierdził, że kilka razy sprzedał bratu narkotyki.

W takim stanie rzeczy, sąd postanowił na podstawie art. 387§1 i 2 KPK wydać wyrok w stosunku do P. G. i D. M. (1) i w tym celu ujawnić dowody zawnioskowane w akcie oskarżenia, w zakresie dotyczącym czynów opisanych w punktach LXXII i LXXIII aktu oskarżenia. W pierwszym punkcie, P. G. został oskarżony o to, że od września do października 2012 r. oraz od lutego do marca 2013 r. w N., pięciokrotnie wprowadził do obrotu znaczną ilość marihuany, tj. nie mniej niż 500 gramów o wartości 7.800 zł., w ten sposób, że nabył ją od T. G., celem dalszej odsprzedaży, po czym zbył nieustalonym osobom, tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 KK w zw. z art. 65§1 KK. W drugim punkcie D. M. (1) oskarżony został o to, że w 2009 r. w N., kilka razy wprowadził do obrotu narkotyki, w tym marihuanę, łącznie 200 gramów o wartości 4000 zł., 50 gramów amfetaminy o wartości 900 zł., 200 tabletek ekstazy o wartości 1200 zł., w ten sposób, że zbył je T. G., celem odsprzedaży innym osobom, tj. o przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 KK w zw. z art. 65§1 KK.

Wynika stąd, że przedmiotem oceny sądu pierwszej instancji były wyłącznie dowody z wyjaśnień D. M. (1), P. G. oraz T. G. dotyczące wymienionych zarzutów. Sąd a quo nie ujawnił, a tym samym nie oceniał wyjaśnień T. G. dotyczących innych oskarżonych i przedstawionych im zarzutów. Zawarte w apelacjach oskarżonych P. S. (1), K. S., K. R., A. Ł., D. K. (2), D. K. (1), K. G. (1), A. G. i K. G. (2) twierdzenia, że dowody, na podstawie których skazano P. G. i D. M. (1), w szczególności wyjaśnienia T. G., stanowiły podstawę dowodową skazania pozostałych oskarżonych, rozmijają się z prawdą, a w konsekwencji są bezpodstawne.

Przypomnieć więc należy, że z orzeczeń SN i sądów apelacyjnych cytowanych w wymienionych apelacjach wynika, że sędzia orzekający w sprawie danego oskarżonego nie powinien następnie orzekać odnośnie do innych oskarżonych, jeżeli miałby się opierać na tym samym materiale dowodowym. Przy ocenie zaistnienia uzasadnionych wątpliwości, co do bezstronności sądu znaczenie ma wszak nie tylko ocena bezstronności w jej subiektywnym aspekcie, ale także ocena standardu bezstronności obiektywnej i zewnętrznej. Orzeczenie o winie osób współdziałających w popełnieniu przestępstwa prowadzić może do wytworzenia przeświadczenia, choćby niesłusznego, że sprawa jest dla oskarżonego przegrana już w momencie jej rozpoczęcia. Sędzia będzie więc postrzegany jako osoba, która ma wyrobiony pogląd w danej sprawie przed jej rozpoczęciem. Takie wnioski wynikają m.in. z uchwały SN z 26.4.2007 r., I KZP 9/07, OSNKW 2007, Nr 5, poz. 39, w której przyjęto, że „w wypadku, gdy materiał dowodowy, na podstawie którego orzeczono w przedmiocie odpowiedzialności karnej jednego ze sprawców czynu, miałby stanowić podstawę dowodową orzeczenia w przedmiocie odpowiedzialności karnej także i innego współsprawcy (podżegacza lub pomocnika) tego samego czynu, sędzia, który dokonał oceny dowodów w odniesieniu do jednej z tych osób, powinien być wyłączony od udziału w sprawie dotyczącej pozostałych, z uwagi na istnienie okoliczności, która «mogłaby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności» w rozumieniu art. 41§1 KPK”. W uzasadnieniu tej uchwały wskazuje się, że powyższa teza odnosi się także do sytuacji, w których sędzia orzeka w sprawie osoby, której zarzuca się inny czyn niż czyn przypisany osobie uprzednio osądzonej przez danego sędziego, ale istnieje między tymi czynami ścisły związek.

Zbieżny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny we Wrocławiu. Mianowicie, że uzasadnioną wątpliwość, co do bezstronności sędziego należy wiązać z taką sytuacją, w której sędzia przed wydaniem wyroku, niejako z góry zajął określone stanowisko, co do istoty sprawy. Będzie to miało miejsce zwłaszcza wówczas, gdy sąd z udziałem owego sędziego przyjął współudział określonej osoby w popełnieniu przestępstwa (w postępowaniu, w którym ta osoba nie została oskarżona), a następnie brał udział w rozpoznaniu sprawy tej osoby, w postępowaniu, w którym została oskarżona. Jeżeli więc, w składzie sądu brał udział sędzia, który wcześniej, na podstawie identycznego (tożsamego) materiału dowodowego wydał wyrok w stosunku do osób współdziałających z oskarżonym, a także względem innych oskarżonych, w którym przesądził sprawstwo oskarżonego i jego rolę w przestępstwie, nie sposób przyjąć, by ten sam sędzia w drugiej sprawie dokonał odmiennej oceny dowodów. Dla uniknięcia zarzutu stronniczego rozpoznania kwestii odpowiedzialności oskarżonego w drugiej sprawie, sędzia ten powinien być wyłączony od rozpoznania tej sprawy (wyr. SA we Wrocławiu z 31.05.2010 r., II AKa 103/10, Prok. i Pr. 2011, nr 4, poz. 18).

Lektura wymienionych, a także innych judykatów cytowanych w przywołanych apelacjach nie pozostawia wątpliwości, że kwestią fundamentalną dla oceny standardu bezstronności sędziego w omawianych sytuacjach jest orzekanie, na podstawie tego samego materiału dowodowego. Dla uznania, że w rozpoznawanej sprawie sędziowie składu orzekającego naruszyli standard bezstronności należałoby wykazać, że podstawę orzeczenia o odpowiedzialności karnej P. S. (1), K. S., K. R., A. Ł., D. K. (2), D. K. (1), K. G. (1), A. G. i K. G. (2) stanowił ten sam materiał dowodowy, który stanowił podstawę orzeczenia o odpowiedzialności D. M. (1) i P. G.. W razie wykazania tej okoliczności, sędziowie, którzy dokonali oceny dowodów w odniesieniu do D. M. (1) i P. G., powinni być wyłączeni od rozpoznawania sprawy dalszych oskarżonych. Tymczasem, taka okoliczność nie miała miejsca. Z protokołu rozprawy z dnia 26 lutego 2015 r. wynika, że o odpowiedzialności D. M. (1) i P. G. sąd orzekł na podstawie zupełnie innych dowodów, niż o odpowiedzialności apelujących oskarżonych. To wszystko sprawia, że zarzut obrazy przepisu art. 41§1 KPK jest bezzasadny.

Niezależnie od tego, zważyć należy, że z treści wniesionych apelacji wynika, że obrońcy oskarżonych od 26 lutego 2015 r. byli przekonani o konieczności wyłączenia się przewodniczącego składu orzekającego od rozpoznania sprawy III K 8/15. Pomimo to, żaden z nich nie złożył wniosku o wyłączenie tego sędziego, choć podlegał on rozpoznaniu, gdyż przyczyna wyłączenia powstała dopiero po rozpoczęciu przewodu sądowego w wymienionej sprawie. Takie zachowanie jest, co najmniej nielojalne w stosunku do oskarżonych. W sytuacji, gdy obrońca ma świadomość wystąpienia okoliczności uzasadniających wyłączenie sędziego od rozpoznania sprawy na podstawie art. 41 KPK, zaniechanie złożenia stosownego wniosku i podniesienie tej okoliczności dopiero w apelacji w formie zarzutu obrazy przepisu art. 41 KPK wraz z żądaniem uchylenia wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania, naraża oskarżonych na ryzyko brania udziału w ponownym postępowaniu i związaną z tym ich dalszą stygmatyzację oraz poniesienie dodatkowych kosztów związanych z ponownym postępowaniem. Zbiór Zasad Etyki Adwokackiej i Godności Zawodu stanowi zaś, że celem podejmowanych czynności zawodowych jest ochrona interesów klienta (§6) oraz dążenie do rozstrzygnięć pozwalających zaoszczędzić klientowi kosztów (§44), co wymaga prowadzenia działalności obrończej w sposób, który nie naraża interesów oskarżonych na zbędne ryzyko ponoszenia dodatkowych kosztów postępowania, w związku z uchyleniem wyroku i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Jako niezasadne należy ocenić zarzuty obrazy przepisów art. 4, 7 i 410 KPK sformułowane w apelacjach P. S. (1), K. G. (1), A. G. i K. G. (2), D. K. (1), D. K. (2), A. Ł., K. K. (1), K. S., K. R.. Elementem wspólnym dla wszystkich wymienionych apelacji, odnoszącym się do zarzutu obrazy przepisu art. 4 KPK jest twierdzenie, że ustalenia faktyczne stanowiące podstawę wyroku dokonane zostały jedynie na podstawie dowodów obciążających, a więc zasadniczo wyjaśnień T. G. i M. K., przy pominięciu okoliczności i dowodów świadczących na korzyść oskarżonych. Z treści tych zarzutów wynika, że sąd a quo nieobiektywnie rozstrzygnął o przedmiocie procesu, gdyż ustalając fakty relewantne dla odpowiedzialności wymienionych apelujących oparł się na wyjaśnieniach T. G. i M. K.. Świadczy to jednak o całkowicie opacznym rozumieniu zasady obiektywizmu. Nieporozumieniem jest oczekiwanie, że sąd rozpozna sprawę jedynie na podstawie okoliczności korzystnych dla oskarżonego lub przeciwnie, korzystnych dla oskarżyciela. Z zasady obiektywizmu wynika bowiem dyrektywa, że sąd obowiązany jest badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Wymieniona dyrektywa jest wyrazem ustawowego postulatu, by podstawę rozstrzygnięcia stanowiły prawdziwe ustalenia faktyczne (art. 2§2 KPK), co w postępowaniu sądowym osiągalne jest tylko wtedy, gdy przedmiotem rozpoznania jest cały materiał dowodowy ujawniony na rozprawie głównej, bez pominięcia istotnych jego części. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika zaś, że sąd a quo rozpoznał sprawę, biorąc pod uwagę okoliczności korzystne i niekorzystne dla oskarżonych, stosownie do dyrektywy wyrażonej w art. 4 KPK. Inną kwestią jest zaś ocena przeprowadzonych dowodów i ustalenie na ich podstawie faktów istotnych dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej oskarżonych.

Poza tym, ze względu na gwarancyjny charakter zasady obiektywizmu, dla wykazania jej obrazy, konieczne jest wskazanie naruszenia konkretnej normy procesowej, czego w żadnej apelacji nie uczyniono. Przepis art. 4 KPK wyraża wszak jedynie ogólną zasadę postępowania, nie nakazując, ani nie zakazując sądowi konkretnego sposobu procedowania, co w konsekwencji sprawia, że naruszenie art. 4 KPK nie może stanowić samodzielnej podstawy zarzutu apelacyjnego.

Elementem wspólnym zarzutu obrazy przepisu art. 7 KPK jest twierdzenie, że ustalenia poczynione na podstawie wyjaśnień T. G. i M. K. nie zostały zweryfikowane za pomocą innych dowodów. Wyjaśnienia tych oskarżonych nie są wystarczającym i pełnowartościowym dowodem winy pozostałych oskarżonych, ponieważ nie zostały złożone spontanicznie, bezinteresownie, ale w celu zmniejszenia własnej winy. Nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach. Dodaje się, że dowolna ocena materiału dowodowego wynika stąd, że sąd dał wiarę wyjaśnieniom P. G. i D. M. (1), co przełożyło się na łagodniejsze ich traktowanie, a co wskazuje, że ocena dowodów dokonana została z perspektywy łagodniejszego traktowania wymienionych oskarżonych, co spowodowało, że istota sprawy nie została rozpoznana, gdyż ogół okoliczności nie był przedmiotem kompleksowej i pogłębionej analizy sądu, ale wynikał z apriorycznego przyjęcia określonych ocen, w oparciu o odrębne postępowanie.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że uznanie wyjaśnień T. G. i M. K. za niewiarygodne z tego tylko powodu, że podjęli oni „współpracę” z organami ścigania licząc na wymierzenie im łagodniejszej kary, stoi w rażącej sprzeczności z dyrektywą swobodnej oceny dowodów, która nakazuje ocenić swobodnie wszystkie przeprowadzone dowody, z uwzględnieniem kryteriów określonych w art. 7 KPK. Brak jest zatem podstaw do apriorycznego dyskwalifikowania wyjaśnień wymienionych oskarżonych, czego żąda się w apelacjach. Ujawnienie organowi powołanemu do ścigania przestępstw informacji dotyczących osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz istotnych okoliczności jego popełnienia, a także ujawnienie i przedstawienie wymienionemu organowi – niezależnie od wyjaśnień złożonych w swojej sprawie – istotnych okoliczności, nieznanych dotychczas temu organowi, jest korzystne ze społecznego punktu widzenia, gdyż pozwala na realizację istoty zasady legalizmu, którą jest pociągnięcie do odpowiedzialności za popełnione przestępstwo każdego sprawcy, z wyjątkiem przypadków określonych w ustawie lub w prawie międzynarodowym (art. 10§2 KPK).

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach okoliczność, że wyjaśnienia T. G. i M. K. nie były spontaniczne i bezinteresowne, ale motywowane uzyskaniem koncesji w zakresie kary, nie stanowi podstawy do uznania tych wyjaśnień za niepełnowartościowe i niewystarczające do oparcia na nich dokonywanych ustaleń faktycznych. Polskiemu procesowi karnemu nieznany jest podział dowodów na pełnowartościowe, mniej wartościowe, czy niepełnowartościowe. Takiego jakościowego różnicowania dowodów zakazuje zasada swobodnej oceny dowodów, która wymaga skonfrontowania dowodu z wyjaśnień, w których pomawia się inne osoby, z pozostałymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie, a następnie dokonanie oceny wiarygodności tych wyjaśnień.

Pomówienie jest jednym z rodzajów wyjaśnień oskarżonego zainteresowanego wynikiem procesu. Z tego względu, takie wyjaśnienia powinny być poddane szczególnie wnikliwej ocenie, przy rozważeniu, czy istnieją dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego. W piśmiennictwie i orzecznictwie SN oraz sądów powszechnych sformułowano następujące dyrektywy oceny dowodu z pomówienia zawartego w wyjaśnieniach oskarżonego. Po pierwsze , dla przyjęcia pomówienia za podstawę ustaleń faktycznych trzeba, aby były one logiczne, konsekwentne oraz wsparte innymi dowodami, które bezpośrednio lub choćby pośrednio potwierdziłyby wyjaśnienia pomawiającego. Po drugie , każde pomówienie powinno być oceniane z ostrożnością, z zachowaniem dużej dozy krytycyzmu i zasad logicznego rozumowania, a przy tym w konfrontacji z pozostałymi dowodami i okolicznościami sprawy. Po trzecie , wyjaśnienia pomawiające inną osobę powinny być jasne i konsekwentne, znajdując potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Po czwarte , do oceny dowodu z pomówienia stosuje się kryteria zasady swobodnej oceny, co oznacza, że o ile przy wartościowaniu takiego dowodu sąd orzekający nie popełnia błędu logicznego, ani nie czyni ustaleń sprzecznych z doświadczeniem życiowym, ocena takiego dowodu pozostaje pod ochroną art. 7 KPK.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd pierwszej instancji sprostał wymienionym obowiązkom dotyczącym oceny wyjaśnień T. G. i M. K.. Przede wszystkim, sąd a quo trafnie podkreślił, że wyjaśnienia tych oskarżonych są logiczne i konsekwentne. T. G., który początkowo nie przyznawał się do popełnienia zarzuconych mu przestępstw (k. 285, T. III), po zastosowaniu tymczasowego aresztowania, przyznał się do popełnienia tych przestępstw, składając wniosek o zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary (k. 297) oraz złożył wyjaśnienia dotyczące dokonanego w Holandii wspólnie i w porozumieniu z M. K. i P. S. (1) rozboju na mężczyźnie o imieniu E. i kradzieży 10.000 gramów amfetaminy, wprowadzeniu do obrotu w czerwcu 2010 r. w Z. wspólnie i w porozumieniu z M. K. 3000 gramów marihuany kupionej wcześniej od P. S. (1) oraz posiadania wspólnie i w porozumieniu z M. K. i P. S. (1) nieustalonego pistoletu i 18 sztuk nieustalonych naboi. W dalszych wyjaśnieniach T. G. ujawniał kolejne przestępstwa popełnione przez siebie oraz inne osoby wymienione z imienia i nazwiska lub tylko za pomocą pseudonimu lub tzw. ksywy, podając istotne okoliczności dotyczące tych przestępstw (k. 302; 326; 338; 363; 373; 379; 405; 411; 419; 420; 429; 442 i dalsze przywołane przez sąd a quo w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku). Tak samo zachował się M. K., którego początkowe wyjaśnienia znajdują się w tomie II akt sprawy. T. G. i M. K. przez cały proces przyznawali się do zarzuconych im przestępstw oraz do udziału w prowadzonej działalności przestępczej. Nie umniejszali stopnia swej winy, składając obszerne i szczegółowe wyjaśnienia. Informacje przekazywane organom ścigania, a następnie sądowi dotyczyły zdarzeń, w których osobiście brali udział oraz zdarzeń, o których dowiedział się od P. S. (1), który mówił im o przestępstwach popełnionych przez siebie i pozostałych oskarżonych. Sąd podkreślił, że T. G. i M. K. byli aktywnymi uczestnikami działalności przestępczej, którą prowadzili sami oraz wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi. Wyjaśnienia obciążające siebie i dalszych oskarżonych składali w sposób jednolity, zborny, pozbawiony istotnych sprzeczności, które mogłyby podważyć ich wiarygodność.

Wyjaśnienia T. G. i M. K. zostały poddane przez sąd meriti drobiazgowej analizie, także przez pryzmat innych dowodów potwierdzających oraz zaprzeczających tym wyjaśnieniom. Dobitnie dano temu wyraz stwierdzając, że co do większości czynów, sąd dysponował jedynie wyjaśnieniami tych oskarżonych, co dodatkowo podnosiło znaczenie wnikliwej oceny ich wyjaśnień.

W wyjaśnieniach T. G. i M. K. sąd a quo nie dopatrzył się próby przerzucenia odpowiedzialności i winy na inne osoby oraz umniejszania własnej winy. Wymienieni oskarżeni nie kryli, że podejmując współpracę z organami ścigania, chcieli uzyskać korzyść w postaci nadzwyczajnego złagodzenia kary. Motyw, którym się kierowali był jasny od samego początku. Nie może on jednak deprecjonować wyjaśnień tych oskarżonych, dając podstawę do twierdzeń, wyjaśnienia te są wytworem fantazji, celowego zniekształcania oraz spełniania życzeń organów ścigania, czy też wynikiem jakiejś umowy zawartej przez tych oskarżonych z policją i prokuraturą.

Choć wszyscy oskarżeni, w zasadzie, zaprzeczali wyjaśnieniom T. G. i M. K., a także M. (...), to znalazły one częściowe potwierdzenie w innych dowodach. Pomimo drobnych nieścisłości, zwłaszcza, co do precyzyjnych dat poszczególnych zdarzeń, sąd uznał wyjaśnienia T. G. i M. K. za zborne, niesprzeczne, jednolite, wzajemnie się uzupełniające, a przez to logiczne i stanowiące podstawę do dokonywania ustaleń faktycznych dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności karnej pozostałych oskarżonych (s. 44 uzasadnienia wyroku). Według sądu pierwszej instancji, wyjaśnienia tych oskarżonych są wierną relacją zdarzeń, w których brali udział oraz tych zdarzeń, o których dowiedzieli się od P. S. (1). T. G. i M. K. nie zaprzeczali, że wiedzę o wielu zdarzeniach posiadają od P. S. (1). Nie byli bezpośrednimi świadkami zdarzeń, o których on im opowiadał.

Odnośnie do każdego czynu przypisanego oskarżonym, sąd pierwszej instancji, powołując się na wyjaśnienia T. G. lub M. K., a także M. (...) zawsze podawał inne dowody potwierdzające te wyjaśnienia, wskazując też, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Dowody i okoliczności dotyczące przestępstw przypisanych P. S. (1) przedstawione zostały na s. 48 – 57 oraz na s. 69 – 77 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Odnośnie do czynu przypisanego temu oskarżonemu, opisanego w punkcie XVI części wstępnej wyroku oraz czynu przypisanego D. K. (1), który został opisany w punkcie XXXI części wstępnej wyroku, poza wyjaśnieniami T. G. i M. K., sąd a quo oparł się na zeznaniach A. N.. Natomiast, odnośnie do czynu przypisanego P. S. (1), opisanego w punkcie XV części wstępnej wyroku, czynu przypisanego K. G. (1) i opisanego w punkcie XXIII części wstępnej wyroku, czynu przypisanego D. K. (1), który został opisany w punkcie XXIX części wstępnej wyroku oraz czynu przypisanego K. R., A. G. i K. G. (2), opisanego w punkcie LXXIX części wstępnej wyroku, poza wyjaśnieniami T. G. i M. K., sąd a quo oparł się na zeznaniach funkcjonariuszy policji i dowodach z treści dokumentów. Odnośnie do czynów przypisanych D. K. (1) i A. Ł., sąd meriti oparł się, poza wyjaśnieniami tych oskarżonych, na wyjaśnieniach M. (...), który pomawiał D. K. (1) o czyny opisane w punktach XXXII – XXXIV i LXX – LXXI części wstępnej wyroku oraz na wyjaśnieniach T. G. i M. K., którzy pomawiali A. Ł. o popełnienie przestępstw opisanych w punktach LXXIV – LXXV części wstępnej wyroku, który zresztą przyznał się do ich popełnienia, kwestionując jedynie niektóre okoliczności zdarzeń i swoją w nich rolę. Dowody i okoliczności dotyczące przestępstw przypisanych: K. G. (1) przedstawione zostały na s. 49 oraz 53 – 57, 59 – 61, 67 – 77 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, D. K. (1) na s. 47, 53 – 57, 67 – 77 tegoż uzasadnienia, D. K. (2) na s. 61 – 62 i 66 tegoż uzasadnienia, K. K. (1) na s. 62 – 63 tegoż uzasadnienia, A. Ł. na s. 64 – 65 tegoż uzasadnienia, K. R., A. G. i K. G. (2) na s. 67 – 77 tegoż uzasadnienia. Dowody dotyczące działania oskarżonych zorganizowanej grupie przestępczej przedstawiono na s. 73 – 77.

Wręcz niedorzecznie brzmi teza wyrażona w dwóch apelacjach, że sąd a quo dowolnie ocenił materiał dowodowy, nie rozpoznając przez to istoty sprawy, albowiem dał wiarę wyjaśnieniom P. G. oraz D. M. (1) i łagodniej ich potraktował. Zostało już powiedziane, że rozstrzygnięcie o odpowiedzialności wymienionych oskarżonych nastąpiło w odrębnej sprawie, po uwzględnieniu złożonego przez nich wniosku na podstawie art. 387§1 KPK i zaproponowaniu konsekwencji prawnych, które mieliby ponieść, przy braku sprzeciwu oskarżyciela publicznego. Fakty relewantne dla przypisania tym oskarżonym zarzuconych im przestępstw, zostały ustalone na podstawie innych dowodów, niż fakty leżące u podstaw przypisania przestępstw zarzuconych pozostałym oskarżonym. W tym stanie rzeczy twierdzenie, że uznanie za wiarygodne wyjaśnień P. G. i D. M. (1) oraz uwzględnienie złożonego przez nich wniosku o dobrowolne poddanie się karze, przesądziło o dowolnej ocenie całego pozostałego materiału dowodowego, nie znajduje żadnego oparcia w okolicznościach i dowodach sprawy.

Pozbawiony racji jest zarzut obrazy przepisu art. 410 KPK. Wymieniony przepis wymaga, aby podstawę wyroku stanowił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej. Istotą regulacji w wymienionym przepisie jest to, aby wydając wyrok sąd opierał się jedynie na tym, co zostało ujawnione na rozprawie, a nie na tym, czego nie ujawniono na tym forum, a także to, że wyroku nie wolno wydać na podstawie części materiału dowodowego, gdyż wyrok musi być oparty na analizie całokształtu ujawnionych okoliczności. Naruszenie wymienionego przepisu stanowi oparcie się przez sąd na dowodach, które nie zostały ujawnione, a tym samym nie zostały zaliczone do materiału dowodowego mogącego stanowić podstawę dokonywanych ustaleń faktycznych. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie miała jednak miejsca. W żadnej apelacji nie wskazuje się, że sąd oparł wyrok na dowodach, które nie zostały ujawnione na rozprawie. Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacjach, przepis art. 410 KPK, a także art. 424 KPK nie nakładają na sąd orzekający obowiązku przywołania w uzasadnieniu wyroku wszystkich bez wyjątku dowodów. Sąd meriti, mając na względzie całokształt przeprowadzonych dowodów i okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, zgodnie z zasadą swobodnej ich oceny, ma prawo oprzeć się na jednych, a pominąć inne, gdy ich treść jest zbieżna. W razie sprzeczności w treści dowodów, powinnością sądu jest wskazanie tych dowodów, na których się oparł oraz podanie, dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzi zaś do nieodpartego wniosku, że wszystkim obowiązkom wynikającym z przepisów art. 410 KPK i art. 424 KPK, sąd pierwszej instancji sprostał, co czyni zarzuty obrazy tych przepisów niezasadnymi.

Wspólnym elementem zarzutu obrazy przepisu art. 5§2 KPK, sformułowanego w apelacjach P. S. (1) (adw. M. B.), K. G. (1), A. G. i K. G. (2), K. R., D. K. (1), jest twierdzenie, że w sprawie wystąpiły niedające się usunąć wątpliwości, które zostały rozstrzygnięte na niekorzyść oskarżonych. Przypomnieć więc należy, że w stanie prawnym obowiązującym do 30 czerwca 2015 r., według którego było prowadzone postępowanie w rozpoznawanej sprawie, zasada in dubio pro reo mogła znaleźć zastosowanie, gdy wątpliwości, co do sposobu rozstrzygnięcia określonej kwestii faktycznej lub prawnej nie dawały się usunąć. Innymi słowy, można było zastosować omawianą zasadę dopiero wtedy, gdy została wyczerpana możliwość dokonania stanowczych ustaleń faktycznych za pomocą swobodnej oceny dowodów. Przyjmowano, że sytuacja równoznaczna z „niedającymi się usunąć wątpliwościami” jest kategorią obiektywną w tym znaczeniu, że zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu (zob. wyr. SA we Wrocławiu z 31.1.2012 r., II AKa 403/11, Legalis). Przepis art. 5§2 KPK odnosi się bowiem do „wątpliwości” sądu, a nie stron, czy ich przedstawicieli procesowych (zob. wyr. SA we Wrocławiu z 9.5.2012 r., II AKa 113/12, Legalis).

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd a quo nie miał żadnych wątpliwości, co faktów relewantnych dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonych. Przeciwnie, z wielu stanowczych wypowiedzi tego sądu zawartych w uzasadnieniu wyroku wynika, że fakty zostały ustalone w sposób pewny i niebudzący wątpliwości. Nie oznacza to, że dowody, na podstawie których zostały ustalone istotne fakty, są jednoznaczne w swej wymowie. Sąd pierwszej instancji wyraźnie wszak stwierdził, że wiele faktów ustalonych zostało na podstawie wyjaśnień T. G. i M. K., którzy pomawiali pozostałych oskarżonych o popełnienie przypisanych im przestępstw. Oskarżeni ci zaprzeczali tym wyjaśnieniom, co stwarzało stan wątpliwości w powszechnym, czy słownikowym znaczeniu, ale nie w znaczeniu nadanym temu zwrotowi w przepisie art. 5§2 KPK. Wątpliwości wynikające z odmiennych w swej treści relacji, pochodzących od T. G. i M. K., a także M. (...) oraz pozostałych oskarżonych, sąd pierwszej instancji usunął swobodnie oceniając wymienione dowody. Ocena tych dowodów spowodowała danie wiary jednym i odmówienie wiarygodności innym dowodom, a dalszej kolejności, ustalenie faktów istotnych dla odpowiedzialności oskarżonych na podstawie dowodów, którym sąd dał wiarę.

Przekonanie autorów apelacji o wadliwości oceny dowodów dokonanej przez sąd a quo, nie daje podstawy do formułowania zarzutu obrazy przepisu art. 5§2 KPK, a jedynie zarzutu obrazy przepisu art. 7 KPK. Z tych względów, zarzut obrazy przepisu art. 5§2 KPK podniesiony w wymienionych wcześniej apelacji jest niezasadny.

Niezasadny jest zarzut obrazy przepisu art. 5§2 KPK, połączony z zarzutem obrazy przepisów art. 2§2, 4, 7 i art. 424§1 KPK, podniesiony w apelacji K. S.. Kwestionując wiarygodność M. K., w zarzucie drugim tej apelacji podnosi się, że nie można wykluczyć, że złożył on wyjaśnienia z chęci zemsty, co powinno budzić uzasadnioną wątpliwość, co do ich wiarygodności, a przy braku innych dowodów, powinno powodować wątpliwość, o której mowa w art. 5§2 KPK, a w konsekwencji oparcie rozstrzygnięcia na nieprawdziwych ustaleniach faktycznych. Poza domniemaniem motywu zemsty, który miał determinować wyjaśnienia M. K., w apelacji nie podaje się żadnych okoliczności wskazujących na przekroczenie przez sąd a quo dyrektywy swobodnej oceny wyjaśnień tego oskarżonego. Zważyć więc należy, że wyjaśnienia pomawiające K. S. M. K. złożył 13 maja 2013 r. (k. 135), a następnie w dniu 23 maja 2013 r. (k. 143) oraz w dniu 6 września 2013 r. podczas wizji lokalnej (k. 178) i przesłuchania w charakterze podejrzanego (k. 188). K. S. w wyjaśnieniach z 9 lipca 2013 r. podał, że przypuszcza, że M. K. chce się zemścić, ponieważ miał „romans z jego kobietą”. Ta informacja została odczytana M. K. w dniu 6 września 2013 r., który wyjaśnił, że „pierwsze słyszę, aby O. miała romans z S., to jest jakaś bzdura wyssana z palca”. Następnie, w czasie konfrontacji obu oskarżonych przeprowadzonej w dniu 17 września 2013 r. odczytano M. K. fragment jego wyjaśnień z 13 maja 2013 r., w których podał, że sprzedał S. mefedron i marihuanę, które podtrzymał. Z sekwencji wymienionych czynności wynika, że M. K. złożył wyjaśnienia pomawiające K. S. zanim dowiedział się o rzekomym romansie swojej dziewczyny z tym oskarżonym. Twierdzenie apelującego, że wyjaśnienia M. K. motywowane były chęcią zemsty, nie znajduje więc potwierdzenia w okolicznościach sprawy, a w konsekwencji zarzut sformułowany w apelacji, uznać należy za niezasadny.

W apelacji K. R., przy okazji zarzutu obrazy przepisów art. 7 i 410 KPK kwestionuje się prawidłowość wznowienia umorzonego postępowania w sprawie kradzieży bankomatu z tego powodu, że w sprawie nie pojawiły się nowe istotne dowody. Zważyć więc należy, że stosownie do art. 327§2 KPK prawomocnie umorzone postępowanie przygotowawcze wznawia się przeciwko osobie, która występowała w charakterze podejrzanego, na mocy postanowienia prokuratora nadrzędnego nad tym, który wydał lub zatwierdził postanowienie o umorzeniu, tylko wtedy, gdy ujawnią się nowe istotne dowody lub fakty nieznane w poprzednim postępowaniu. Przesłanki wznowienia umorzonego postępowania przygotowawczego zostały w rozpoznawanej sprawie spełnione. Postanowienie o wznowieniu wydane zostało przez Prokuratora Okręgowego w Świdnicy, a zatem prokuratora nadrzędnego nad Prokuratorem Rejonowym w Ząbkowicach Śl., który wydał postanowienie o umorzeniu postępowania przeciwko K. G. (1), P. S. (1), K. R., K. K. (3) i D. K. (1). Podstawą faktyczną wznowienia umorzonego postępowania było ujawnienie nowych istotnych dowodów i faktów w postaci dwóch świadków, którzy zeznali, że P. S. (1) opowiadał, że brał udział w przestępstwie, które było przedmiotem umorzonego postępowania wraz z innymi osobami, w tym z K. G. (1) i D. K. (1). Nowym istotnym dowodem jest także biling rozmów telefonicznych przeprowadzonych przez wymienione osoby w dniach 11 i 12 sierpnia 2009 r. Wskazane wyżej nowe dowody pozwoliły na ujawnienie nowych istotnych faktów mających znaczenie dla rozpoznania sprawy, co do meritum.

W dalszej części omawianego zarzutu oraz w zarzucie dotyczącym dokonania przez sąd błędnych ustaleń faktycznych twierdzi się, że brak jest dowodów na to, że K. R. działała wspólnie z P. S. (1), K. G. (1) i D. K. (1) oraz brak jest jakichkolwiek dowodów, że oskarżona 12 sierpnia 2009 r. zadzwoniła pod numer (...) z telefonu o numerze (...), ze zgłoszeniem awantury domowej w H., celem skierowania tam patrolu policji. Nie ma też żadnego dowodu, że telefon o numerze (...) należał do oskarżonej lub do A. G.. Zbieżne zarzuty dotyczące przypisania K. G. (1), A. G. i K. G. (2) przestępstwa z art. 279§1 KK, opisanego w punkcie LXXVI części wstępnej wyroku, przedstawiono w apelacji obrońcy tych oskarżonych. Wskazano w niej zwłaszcza, że zestawienie połączeń telefonicznych pomiędzy P. S. (1), K. G. (1), K. R., K. G. (2), D. K. (1) i A. G. potwierdza jedynie to, że były one wykonane. Nie sposób wyprowadzić stąd wniosku, co do treści rozmów oraz wiadomości sms, a tym bardziej ustalić podział ról. Zarzuty dotyczące obrazy przepisów art. 7 i 410 KPK oraz błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie dotyczącym przestępstwa kradzieży bankomatu, podniesiono także w apelacji P. S. (1) (adw. M. B.) i apelacji D. K. (1).

Zważyć więc należy, że w procesie poszlakowym, a z takim mamy do czynienie w omawianym zakresie, stosuje się wszystkie zasady dowodzenia właściwe dla procesu poznawczego w sprawach karnych. Tak, jak w większości spraw o złożonym stanie faktycznym i złożonym przebiegu zdarzenia (zwłaszcza, gdy oskarżony zaprzecza zarzutom), tak też w procesie poszlakowym możliwe jest teoretyczne przedstawienie wielu hipotetycznych wersji przebiegu zdarzenia, mniej lub bardziej prawdopodobnych. Nie wyklucza to jednak efektywności dowodzenia poszlakowego. Jeśli powstają dwie lub więcej wersje zdarzenia, przyjęcie jednej z nich i odrzucenie pozostałych wymaga logicznie nienagannego wykazania, że odrzucone wersje zdarzenia są nieprawdopodobne lub też ich prawdopodobieństwo jest w racjonalnej ocenie znikome, niedające się rozsądnie uzasadnić oraz pozostaje w sprzeczności z elementarnymi zasadami życiowego doświadczenia lub w sprzeczności ze wskazaniami wiedzy. Dodać trzeba, że w procesie poszlakowym dowodzenie faktów przebiega w dwóch etapach. Pierwszy sprowadza się do ustalenia faktów ubocznych (poszlak) na podstawie środków dowodowych wskazujących bezpośrednio ich zaistnienie. Jeśli poszlaki te ustalone są w sposób niewątpliwy, to w drugim etapie wolno wnioskować z nich o fakcie głównym (zarzuconym czynie karalnym) w oparciu o związek wynikania. Poszlaki należy uznać za wystarczające do uznania faktu głównego, gdy wyłączają wszelkie rozsądne wątpliwości w tym względzie, czyli gdy niemożliwa jest inna od zarzucanej oskarżonemu wersja zdarzenia. Nie można przy tym opierać wyroku skazującego na takich poszlakach, z których wynika tylko prawdopodobieństwo popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika zaś, że następujące przesłanki tworzą nieprzerwany łańcuch, pozwalający na postawienie jednej tylko wersji zdarzenia zaproponowanej przez oskarżyciela publicznego i wykluczenie innych, wskazywanych przez oskarżonych. Mianowicie:

1. T. G. podał, że P. S. (1) mówił mu, że włamania do sklepu i kradzieży bankomatu dokonał razem z K. i T., czyli z K. G. (1) i D. K. (1) (s. 67 uzasadnienia wyroku); skoro takie włamanie rzeczywiście miało miejsce, wyjaśnienia T. G. są wiarygodne, a przesłanka udowodniona,

2. zgłoszenie dyżurnemu komisariatu policji w Z. interwencji domowej (awantury) w H. z telefonu o numerze (...), co zostało udowodnione na podstawie zeznań funkcjonariuszy policji, w tym S. S. (1),

3. 97 połączeń telefonicznych pomiędzy K. G. (1), P. S. (1), D. K. (1), K. R., A. G. i K. G. (s. 69 uzasadnienia wyroku); przesłanka ta została udowodniona za pomocą dowodu z wykazu połączeń telefonicznych i sms w dniu 11 i 12 sierpnia 2009 r. (k. 1460 – 1466),

4. poruszanie się krytycznej nocy samochodem przez R. i G.; przesłanka ta została udowodniona na podstawie zeznań funkcjonariuszy policji M. W. i T. K., którzy widzieli obie oskarżone w samochodzie zaparkowanym na parkingu w H., a wcześniej legitymowali je w Z.; w nocy z 11 na 12 sierpnia 2009 r. obie oskarżone legitymowane były też przez A. K. i D. S.,

5. śledzenie radiowozu policyjnego przez R. i G., gdy pojechały za nim do H.; ta przesłanka została udowodniona na podstawie zeznań funkcjonariuszy policji M. W. i T. K.,

6. znalezienie w samochodzie V. (...), którym poruszały się K. R. i A. G. dwóch foteli wymontowanych z innego auta; ta przesłanka została udowodniona na podstawie zeznań A. K. i D. S.,

7. wprowadzenie policjantów w błąd przez K. R. i A. G., co do kierunku jazdy samochodem; ta przesłanka została udowodniona za pomocą zeznań M. W. i T. K.,

8. utrzymywanie przez oskarżone stałego kontaktu telefonicznego z P. S. (1) i K. G. (1), co zostało udowodnione na podstawie bilingu rozmów telefonicznych,

9. brak połączeń telefonicznych pomiędzy K. R. i A. G., co zostało udowodnione na podstawie bilingu rozmów telefonicznych,

10. wykonanie przez K. G. (2) pomiędzy godz. 3,20 a 3,29 pięciu połączeń telefonicznych do A. G., co zostało udowodnione na podstawie bilingu rozmów telefonicznych.

W takim stanie rzeczy przesłanki, które według sądu a quo mają stanowić „nieprzerwany łańcuch”, pozwalający na przedstawienie tylko jednej wersji zdarzenia zostały udowodnione. Zgodzić się należy z sądem pierwszej instancji, że wymowa wymienionych dowodów jest jednoznaczna, wykluczająca możliwość racjonalnego przyjęcia innej wersji zdarzenia niż przedstawiona przez oskarżyciela publicznego. Wymienione przesłanki wskazują również, że obie oskarżone działały w ramach ściśle określonego podziału ról, po wcześniejszym ich uzgodnieniu z pozostałymi oskarżonymi To sprawia, że opisane wyżej przesłanki pozwoliły sądowi pierwszej instancji na przypisanie ww. oskarżonym przestępstwa kradzieży bankomatu w nocy z 11 na 12 sierpnia 2009 r. w Z..

Sformułowane w apelacji K. R. zarzuty obrazy przepisów art. 4, 5§2, 7, 410 KPK okazały się niezasadne, tak samo, jak zarzut obrazy przepisu art. 424§1 pkt 1 KPK, gdyż sąd pierwszej instancji dopełnił obowiązku wynikającego z tego przepisu, skrupulatnie przedstawiając dowody, na podstawie których uznał winę K. R.. Niezasadny jest zarzut błędu w ustaleniach faktycznych z wyjątkiem ustalenia, że K. R. lub A. G. telefonowały na numer (...) ze zgłoszeniem awantury domowej w H., gdyż na to ustalenie oskarżyciel publiczny nie przedstawił żadnego dowodu, a wymienionego faktu nie można ustalić na podstawie logicznych wniosków wyprowadzonych z innych dowodów. Zgłoszenia interwencji w H. mógł dokonać każdy z oskarżonych, a nawet inna osoba współdziałająca z nimi. Pomimo to, ustalenia faktyczne wskazujące na to, że K. R., działając wspólnie i w porozumieniu z P. S. (1), D. K. (1), K. G. (1), K. G. (2) i A. G. dokonała kradzieży bankomatu, po uprzednim włamaniu do sklepu w Z. są prawidłowe. Pomimo wyeliminowania ww. ustaleniach, wskazane wyżej przesłanki nadal tworzą „nierozerwalny łańcuch”, pozwalający na wnioskowanie, co do faktu głównego.

Niezasadne okazały się także zarzuty dotyczące obrazy przepisów postępowania oraz błędu w ustaleniach faktycznych dotyczące przestępstwa kradzieży bankomatu, sformułowane w apelacjach P. S. (1), D. K. (1), K. G. (1), K. G. (2) i A. G., z wyjątkiem ustalenia, że telefon o numerze (...) należał do K. G. (2), co nie dyskredytuje pozostałych ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy w Świdnicy nie dopuścił się też obrazy przepisu art. 174 KPK poprzez dokonanie ustaleń na podstawie notatek policjanta S. S. (1), gdy ten odmówił zeznań, ze względu na tajemnicę służbową, co stanowi zarzut sformułowany w apelacji K. R.. W uzasadnieniu tej apelacji podnosi się, że S. S. (1) bezpodstawnie odmówił odpowiedzi na pytania dotyczące czynności operacyjnych, stanowiących podstawę do sporządzenia notatki na k. 118. Pomimo to, sąd uznał te zeznania za wiarygodne i mające znaczenie dla ustalania faktów. Zważyć więc należy, że w części ustalającej uzasadnienia zaskarżonego wyroku, zeznania S. S. (1) powołane zostały jako dowód, obok zeznań innych policjantów oraz M. F. i G. M. oraz dokumentacji samochodu marki G., pisma spółki (...), notatników służbowych, analizy połączeń telefonicznych (s. 26 – 27 uzasadnienia wyroku). Odnośnie do wymienionego świadka, w części motywacyjnej uzasadnienia zaskarżonego wyroku znajduje się następujący zapis „S. S. (1) jest funkcjonariuszem KWP we W. i osobiście nie uczestniczył w żadnym z tych wydarzeń, natomiast przedstawił te wszystkie okoliczności, które w ocenie prowadzących śledztwo po jego wcześniejszym umorzeniu, pozwoliły na wysnucie wniosków, co do sprawców włamania” (s. 71 uzasadnienia wyroku). Wymienione okoliczności nie dają żadnych podstaw do formułowania zarzutu złamania zakazu dowodowego w postaci niedopuszczalności substytuowania dowodu z zeznań świadka treścią pism, zapisków lub notatek urzędowych. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, aby dowód z zeznań S. S. (1) zastąpiony został treścią sporządzonych przez niego lub innego policjanta notatek. Jeżeli wymieniony policjant odmówił zeznań, na okoliczności wynikające z przeprowadzonych czynności operacyjno – rozpoznawczych, to był do tego uprawniony, gdyż czynności te mają tajny charakter. Sąd pierwszej instancji nie zastąpił jednak „brakujących zeznań” treścią notatek sporządzonych przez wymienionego policjanta. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie pozostawia wątpliwości, że okoliczności, o których mowa w apelacji zostały ustalone na podstawie zeznań innych policjantów, tj. M. W., T. K., A. K., S. S. (4). Dygresyjnie należy zaś stwierdzić, że notatki służbowe funkcjonariuszy policji mogą być ujawnione na rozprawie i stanowić dowód w sprawie w zakresie, w jakim zawierają informacje o źródłach dowodowych i okolicznościach, które na podstawie środków dowodowych pochodzących od tych źródeł mogą być udowodnione. Nietrafny jest także zarzut obrazy przepisu art. 171§1 KPK poprzez przesłuchanie oskarżonej w sposób uniemożliwiający swobodne wypowiedzenie się, polegający na przerywaniu jej wyjaśnień, co dyskwalifikuje ten dowód, jako prawidłowo przeprowadzony. W uzasadnieniu apelacji stwierdza się, że wyjaśnienia oskarżonej były przerywane pytaniami zadawanymi innym oskarżonym, co skutkowało wpływaniem na jej swobodną wypowiedź, a w konsekwencji prowadzi do obarczenia czynności przesłuchania wadliwością, powodującą brak możliwości uznania wyjaśnień oskarżonej za dowód.

Zważyć więc należy, że na rozprawie głównej K. R. nie przyznała się do popełnienia zarzuconego jej przestępstwa i w obszernych wyjaśnieniach kwestionowała dowody przedstawione przez oskarżyciela publicznego. W razie podzielenia zarzutu autora apelacji, dowód z wyjaśnień oskarżonej musiałby zostać wyeliminowany, jako podstawa dokonywanych ustaleń faktycznych, skutkiem czego, fakty relewantne dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności tej oskarżonej ustalane byłyby zasadniczo na podstawie dowodów przedstawionych przez oskarżyciela publicznego. Już ta okoliczność nakazuje powątpiewać w gravamen autora apelacji przy formułowaniu wymienionego zarzutu, a zwłaszcza wniosku, który z treści zarzutu jest wyprowadzany. Niezależnie od tego należy stwierdzić, że okoliczności, o których mowa w apelacji nie znajdują potwierdzenia w protokole rozprawy, w sytuacji, gdy na obrońcy ciąży procesowy obowiązek dokonywania czynności korzystnych dla oskarżonej, a zatem dopilnowania, aby protokół rozprawy głównej odzwierciedlał jej rzeczywisty przebieg. Poza tym należy wskazać, że przepis art. 171 KPK określa wpierw zasadę swobodnej wypowiedzi osoby przesłuchiwanej, w granicach określonych celem danej czynności (§1), a następnie wskazuje niedopuszczalne ograniczanie tej swobody w postaci zadawania pytań sugerujących osobie przesłuchiwanej treść odpowiedzi (§4), wpływanie na wypowiedzi osoby przesłuchiwanej za pomocą przymusu lub groźby bezprawnej (§5 pkt 1), stosowania hipnozy albo środków chemicznych lub technicznych wpływających na procesy psychiczne osoby przesłuchiwanej albo mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji jej organizmu w związku z przesłuchaniem (§5 pkt 2), a w końcu określa konsekwencje ograniczenia swobody wypowiedzi osoby przesłuchiwanej w takiej postaci, że wyjaśnienia, zeznania oraz oświadczenia złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi lub uzyskane wbrew zakazom wymienionym w §5 nie mogą stanowić dowodu (§7). Z treści przepisu art. 171§7 KPK wynika, że warunkiem pozbawienia mocy dowodowej wyjaśnień, zeznań i oświadczeń jest złożenie ich w okolicznościach wyłączających swobodę wypowiedzi, porównywalnych do zakazów określonych w §5 tego przepisu. Tym samym, dla uznania, że przerywanie swobodnej wypowiedzi osoby przesłuchiwanej stanowi naruszenie dyskwalifikujące ten dowód, trzeba by uznać wymienioną okoliczność za porównywalną ze stosowaniem przymusu lub groźby bezprawnej lub stosowaniem hipnozy albo środków chemicznych lub technicznych wpływających na procesy psychiczne osoby przesłuchiwanej albo mających na celu kontrolę nieświadomych reakcji jej organizmu w związku z przesłuchaniem, do czego nie ma wystarczających, racjonalnych podstaw. Wymienione uwagi odnoszą się także do zarzutu obrazy przepisu art. 171§1 KPK sformułowanego w apelacji P. S. (1) (adw. M. B.).

Pozostałe zarzuty podniesione w apelacji K. G. (1) okazały się niezasadne, poza zarzutami obrazy przepisów art. 45§1 KK i art. 46§1 KK (o czym w dalszej części uzasadnienia).

W apelacji P. S. (1) niezasadne są nieomówione do tej pory zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego oraz zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, stanowiące jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami sądu pierwszej instancji. Nieustalenie pokrzywdzonych oraz kuriera, o czym mowa w punkcie I zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych oraz nieodnalezieni broni palnej i łusek, o czym mowa w punkcie VIII tego zarzutu oraz brak w bilingach rozmów telefonicznych A. N. numeru telefonu P. S. (1), o czym mowa w punkcie XV omawianego zarzutu, nie dyskwalifikuje poczynionych w tym zakresie ustaleń faktycznych oraz nie stanowi przeszkody w przypisaniu P. S. (3) przestępstw określonych w punktach I, VIII i XV wyroku. Odnośnie do dokonywania ustaleń faktycznych na podstawie wyjaśnień T. G. i M. K. była już mowa. Trafny okazał się zaś zarzut obrazy przepisu art. 46§1 KK (o czym w dalszej części uzasadnienia).

W apelacji A. Ł. kwestionując prawidłowość oceny ujawnionych na rozprawie głównej dowodów, a w konsekwencji także fakty ustalone na podstawie dowodów uznanych przez sąd za wiarygodne, podnosi się, że wymieniony oskarżony nie miał świadomości, że marihuana i amfetamina, którą sprzedał w Holandii T. G. i M. K. zostanie przez nich wywieziona do Polski. W Holandii sprzedaż marihuany jest bowiem legalna. Zważyć więc należy, że A. Ł. został skazany za to, że od lutego do czerwca 2010 r. w Holandii, dwukrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy T. G. i M. K. 5000 gramów marihuany i 15 gramów amfetaminy, tj. o przestępstwo z art. 55§3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 KK, a także o to, że od marca do czerwca 2010 r. w Holandii dokonał wewnątrzwspólnotowej dostawy T. G. i M. K. 2000 gramów marihuany, tj. o przestępstwo z art. 55§3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. A. Ł. przyznał, że G. i K. dwa razy przyjechali do niego po odbiór marihuany, którą wcześniej kupił od niejakiego E. oraz, że E. przywiózł mu próbki amfetaminy, które w przyszłości miały być sprzedane G. i K. w większych ilościach. Podał również, że po marcu 2010 r. telefonował do T. G., aby dowiedzieć się, czy nie potrzebuje „czegoś”, gdyż brakowało mu pieniędzy na czynsz i jedzenie. Oceniając wyjaśnienia A. Ł. oraz wyjaśnienia T. G. i M. K. sąd a quo trafnie ustalił, że A. Ł. miał świadomość znaczenia, a zwłaszcza celu dokonanych transakcji. Wiedział więc, że narkotyki sprzedane T. G. i M. K. zostaną przez nich wywiezione do Polski, co na wskazuje ilość sprzedanych narkotyków oraz telefon do G. z pytaniem, czy nie chce „czegoś więcej”. Potrzebując pilnie pieniędzy na życie, A. Ł. chciał sprzedać kolejną hurtową partię narkotyków. Już doświadczenie życiowe nie pozwala na uznanie, że T. G. i M. K. kupili od apelującego 7 kilogramów marihuany na własne potrzeby, ale po to właśnie, aby ten narkotyk wprowadzic do obrotu. T. G. i M. K. po marihuanę przyjechali z Polski nie dlatego, aby wprowadzić ją do obrotu w Holandii, ale w Polsce. W tym stanie rzeczy, omawiana apelacja okazała się niezasadna.

Niezasadna jest apelacja K. K. (1), w której podnosi się zarzut obrazy art. 4 i 7 KPK oraz błędu w ustaleniach faktycznych, że oskarżony wiele razy wprowadzał do obrotu amfetaminę i marihuanę, stwierdzając, że jedynym na to dowodem są gołosłowne pomówienia T. G., niepoparte innymi dowodami. Dodaje się, że o ile w odniesieniu do pozostałych oskarżonych pomówienia T. G. znajdują potwierdzenie w innych dowodach i okolicznościach sprawy, to w odniesieniu do K. K. (1) brak jest nawet poszlak, by nabywał on narkotyki od T. G.. Z tego względu, wyjaśnienia T. G. są niewystarczające do przyjęcia winy K. K. (1). Ponadto, nie ma żadnych dowodów, że oskarżony wprowadził narkotyki rzekomo kupione od G. do obrotu. Tymczasem, na podstawie wyjaśnień T. G. sąd a quo ustalił, że sprzedał on w 2010 r. K. K. (1) 1 kg amfetaminy, którą wcześniej z Holandii przywiózł M. K.. K. K. (1) kupił też od niego nie mniej niż 10 razy po 100 gramów marihuany, za każdym razem przychodząc do jego mieszkania. Prawdą jest, że wymienione ustaleniach poczynione zostały na podstawie wyjaśnień T. G. i nie zostały potwierdzone innymi dowodami. Za sądem pierwszej instancji postawić należy jednak pytanie o powód, dla którego T. G. miałby mówić nieprawdę odnośnie do K. K. (1)? Sam apelujący przyznaje, że co do innych oskarżonych, wyjaśnienia T. G. znalazły potwierdzenie w innych dowodach i okolicznościach sprawy, a więc okazały się prawdziwe. Apelujący nie podaje też rzeczowych powodów, dla których T. G. miałby go nieprawdziwie pomawiać. Powodów dla takiego zachowania T. G. nie dostarcza także materiał dowodowy zebrany w sprawie. W tych okolicznościach, sąd a quo zasadnie uznał wyjaśnienia T. G. za wiarygodne i na ich podstawie ustalił fakty, które pozwoliły na przypisanie apelującemu przestępstw, o popełnienie których został oskarżony. Natomiast oczekiwanie, czy żądanie przez apelującego konieczności potwierdzenia wyjaśnień T. G. innymi dowodem lub dowodami, nie znajduje podstawy w przepisie art. 7 KPK. Polski proces karny odrzuca legalną (ustawową, formalną) teorię dowodów, stosownie do której fakt mógł być uznany za udowodniony jedynie w następstwie przeprowadzenia określonych reguł dowodowych, np. potwierdzenia dowodu innymi dowodami. Zasada swobodnej oceny dowodów, będąca niekwestionowaną wartością i zdobyczą epoki oświecenia oraz Wielkiej Rewolucji Francuskiej, nakazuje ocenić swobodnie wszystkie dowody ujawnione w sprawie, uwzględniając pozaustawowe kryteria wskazane w art. 7 KPK. Sąd pierwszej instancji oceniając dowody z wyjaśnień apelującego i T. G. dał wiarę tym drugim, co nie stanowi uchybienia zasadzie swobodnej oceny dowodów i obrazy przepisu art. 7 KPK. W konsekwencji ustalenia faktyczne dokonane przez sąd, mające istotne znaczenie dla kwestii odpowiedzialności karnej K. K. (1), są prawdziwe.

W apelacji D. K. (2) niezasadne są wszystkie nieomówione do tej pory zarzuty. Wbrew tej apelacji, sąd zasadnie oddalił wniosek o powołanie biegłych psychiatrów, gdyż z przedłożonej przez oskarżonego karty informacyjnej leczenia szpitalnego nie wynikają okoliczności, które mogłyby poddać w wątpliwość stan zdrowia psychicznego apelującego w chwili czynu oraz w czasie postępowania przed sądem pierwszej instancji, a także możliwość brania rozsądnego udziału w postępowaniu sądowym (prowadzenia obrony w rozsądny sposób). Bezzasadny jest zarzut obrazy przepisu art. 31 ustawy z 27.09.2013 r., gdyż oskarżony nie został pouczony o treści tego przepisy z tego powodu, że był nieobecny na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2015 r., a pouczenie o obowiązkach i uprawnieniach otrzymał na piśmie. Sąd a quo prawidłowo ustalił również fakty, mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności D. K. (2). Ustalenia faktyczne dokonane zostały na podstawie wyjaśnień T. G. i M. K., które zostały uznane za wiarygodne, a podjęta z tymi ustaleniami polemika stanowi wyraz subiektywnej oceny dowodów. Wbrew apelacji sąd a quo nie pominął zeznań A. A., ale uznał je za niewiarygodne, dokonując ustaleń faktycznych na podstawie wyjaśnień M. K..

W apelacji D. K. (1) trafny okazał się zarzut obrazy przepisu art. 170 KPK w zw. z art. 6 KPK, polegający na oddaleniu wniosku o przesłuchanie M. Ł. i P. Ł.. Pozostałe zarzuty są niezasadne. Zważyć należy, że D. K. (1) wyjaśnił, że odnośnie do zarzutu opisanego w punkcie XXVII aktu oskarżenia, to w 2008 r. był w Anglii, gdzie (...) spędził z rodziną. Wyjechał stamtąd w połowie stycznia 2009 r. Na rozprawie w dniu 3 czerwca 2015 r. złożył wniosek o przesłuchanie P. i M. Ł., na okoliczność jego pobytu u nich na święta 2008 r. Wniosek ten został uwzględniony i wymienieni świadkowie wezwani zostali na rozprawę. Gdy przedłożyli usprawiedliwienie, że nie mogą stawić się na rozprawę, sąd oddalił wymieniony wniosek z uzasadnieniem, którego nie można zaakceptować. Okoliczności, na które mieli świadczyć świadkowie dotyczą alibi oskarżonego. W razie potwierdzenia tych okoliczności upadłby zarzut postawiony przez oskarżyciela publicznego. Nieprzeprowadzenie tych dowodów stanowi zatem naruszenie prawa do obrony oraz standardu rzetelnego procesu karnego. W związku z tym, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżony wyrok w stosunku do D. K. (1) w punkcie XXVI części rozstrzygającej i w tym zakresie sprawę tego oskarżonego przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Raciborzu, jako właściwemu miejscowo i rzeczowo. Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia jest utrata mocy kary łącznej wymierzonej D. K. (1) w punkcie XXXII części rozstrzygającej wyroku oraz wymierzenie temu oskarżonemu za przestępstwa opisane w punktach XXV, XXVII, XXVIII, XXIX, XXX i XXXI części rozstrzygającej kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wymierzając karę łączną sąd odwoławczy uwzględnił okoliczności wzięte pod uwagę przy wymiarze tej kary przez sąd pierwszej instancji. Uchylenie zaskarżonego wyroku w części dotyczącej przestępstwa przypisanego D. K. (1) w punkcie XXVI wyroku spowodowało także dokonanie ustalenia, że P. S. (1) czynu opisanego w punkcie XIII części wstępnej wyroku, a przypisanego mu w punkcie XII części rozstrzygającej dopuścił się wspólnie z K. G. (1) i inną osobą, a także ustalenie, że K. G. (1) czynu przypisanego mu w punkcie XIX dopuścił się działając wspólnie z P. S. (1) i inną osobą. W obu wypadkach, chodzi o ustalenie, że obaj oskarżeni dopuścili się czynu z inną osobą, a nie z D. K. (1).

Częściowo zasadna okazała się apelacja oskarżyciela publicznego. Trafnie wskazuje się w tej apelacji, że sąd a quo niezastosował wobec K. G. (1) przepisu art. 64§1 KK, gdy był on prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ząbkowicach Śl. z 5.03.2003 r., II K 328/03 na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 18 czerwca 2003 r. do 27 października 2004 r. Uwzględnienie tego zarzutu spowodowało zmianę zaskarżonego wyroku w sposób opisany w punkcie I.3,4, i 5 niniejszego wyroku. Trafny okazał się również zarzut obrazy przepisu art. 45§1 KK poprzez nieorzeczenie wobec A. Ł. przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa opisanego w punkcie LXXVIII części rozstrzygającej. Uwzględnienie tego zarzutu spowodowało zmianę zaskarżonego wyroku z punkcie I.7 niniejszego wyroku. Przepis art. 45§1 KK jest jasny w treści i stanowczy w formie. Nakazuje orzeczenie przepadku korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa choćby pośrednio, a która nie podlega przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44§1 lub 6 KK. W razie braku możliwości orzeczenia przepadku korzyści majątkowej, sąd obowiązany jest orzec przepadek jej równowartości.

Niezasadne okazały się pozostałe zarzuty podniesione w apelacji oskarżyciela publicznego. Nie ma racji apelujący twierdząc, że sprzedanie przez A. Ł. M. K. i T. G. trzy razy narkotyków świadczy o tym, że uczynił sobie z popełnienia przestępstwa stałe źródło dochodu. Przepis art. 65§1 KK nie określa czasowych ram trwania procederu przynoszącego dochód, aby można go uznać za spełniający wymogi stałego dochodu. SN przyjął, że sprawca czyni sobie z przyjmowania korzyści majątkowych stałe źródło dochodu, gdy dopuszcza się przestępstwa wielokrotnie i z pewną regularnością (post. SN z 13.02.2008 r., III KK 369/07, OSNKW 2008/6/46). Popełnienie przestępstwa trzy razy nie spełnia więc wymogów wielokrotności i regularności. Nie ma racji apelujący twierdząc, że posiadanie przez D. K. (2) środka odurzającego w postaci marihuany o wadze 0,81 grama nie stanowi wypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Sąd odwoławczy podziela w tym względzie ustalenia i oceny sądu pierwszej instancji. Nietrafny jest także zarzut rażącej niewspółmierności kar wymierzonych oskarżonym P. S. (1), K. G. (1) i D. K. (1) oraz D. K. (2), A. Ł. i K. S.. Według apelującego, w obu wypadkach sąd a quo w sposób niedostateczny uwzględnił wiele okoliczności niekorzystnych dla oskarżonych, a inne okoliczności przecenił. Tymczasem uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że sąd pierwszej instancji przy wymiarze kary oskarżonym wziął pod uwagę wszystkie okoliczności wskazane w apelacji oskarżyciela publicznego, nadając im właściwe znaczenie. Stanowisko apelującego traktować należy więc, jako przejaw subiektywnie odmiennej oceny okoliczności leżących u podstaw wymiaru kary.

Zasadne okazały się zarzuty obrazy przepisu art. 46§1 KK podniesione w apelacji P. S. (1), K. G. (1), A. G.. K. G. (2), K. R. poprzez orzeczenie od każdego z oskarżonych obowiązku naprawienia w całości szkody na rzecz sp. (...) S.A. Uwzględniając ten zarzut sąd odwoławczy miał na względzie stanowisko dominujące w orzecznictwie sądów powszechnych o solidarnej odpowiedzialności za całość szkody osób współdziałających w popełnieniu przestępstwa, nie stając z pola widzenia stanowiska, że odszkodowanie na podstawie art. 46§1 KK powinno być orzekane w częściach odpowiadających uzyskanej korzyści majątkowej bądź w częściach równych, gdy pozwalają na to okoliczności sprawy (wyr. SA we Wrocławiu z 11.08.2015 r., II AKa 107/15, Lex nr 1798764; wyr. SA w Katowicach z 24.04.2015 r., II AKa 71/15, Lex nr 1770356; wyr. SA we Wrocławiu z 30.12.2014 r., II AKa 403/14, Lex nr 1649432; wyr. SA w Gdańsku z 24.09.2014 r., II AKa 273/14, Lex nr 1713033; wyr. SA w Szczecinie z 18.09.2014 r., II AKa 160/14, Lex nr 1668652).

Zasady okazał się także zarzut obrazy przepisu art. 45§1 KK podniesiony w apelacji K. G. (1). Zważyć należy, że w punkcie XVIII zaskarżonego wyroku K. G. (1) uznany został za winnego przestępstw opisanych w punktach XVIII, XIX i XX części wstępnej wyroku, z tym ustaleniem, że w ramach przestępstwa opisanego w punkcie XVIII wprowadził do obrotu jedynie 900 gramów amfetaminy o wartości 13.500 zł. Z Przestępstwa opisanego w punkcie XIX części wstępnej wyroku K. G. (1) uzyskał korzyść w wysokości 15.000 zł., co daje łączną korzyść w wysokości 28.500 zł. Sąd pierwszej instancji nie podzielił bowiem zarzutów oskarżyciela publicznego, że K. G. (1) osiągnął także korzyść w wysokości 20.800 zł., z tytułu wprowadzenia do obrotu 1900 gramów amfetaminy oraz korzyść w wysokości 2500 zł., z tytułu wprowadzenia do obrotu 500 tabletek ekstazy. Tymczasem w punkcie XVIII wyroku sąd orzekł przepadek na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowych osiągniętych przez K. G. (1) w wysokości 51.800 zł, zamiast 28.500 zł. Uwzględnienie wymienionego zarzutu spowodowało zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie w stosunku do K. G. (1) w punkcie XVIII części rozstrzygającej, na podstawie art. 45§1 KK przepadku na rzecz Skarbu Państwa równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnionych przestępstw w wysokości 28.500 zł.

Mając na względzie powyższe okoliczności, orzeczono, jak na wstępie.

SSA Barbara Krameris SSA Jerzy Skorupka SSA Tadeusz Kiełbowicz

II AKa 58/16

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE