Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV Ka 1838/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym
w składzie:

Przewodniczący: SSO Iwona Gdula

Sędziowie: SO Maciej Kawałko (ref.)

SO Andrzej Trzeciak

Protokolant: Kamila Michalak

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. Małgorzaty Wojciechowskiej

po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2016 r.

sprawy J. C. (1)

oskarżonego z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i innych

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Goleniowie

z dnia 8 października 2015 r. sygn. II K 544/15

I.  zmienia wyrok w zaskarżonej części w ten sposób, że:

a) uchyla rozstrzygnięcie o wymierzonej oskarżonemu karze łącznej pozbawienia wolności,

b) obniża kary pozbawienia wolności orzeczone wobec J. C. (1):

- odnośnie przestępstwa z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy,

- odnośnie przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do 1 (jednego) roku i 4 (czterech) miesięcy,

- odnośnie przestępstwa z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii do 2 (dwóch) miesięcy,

c) na podstawie art. 85 kk i art. 86 § 1 kk łączy orzeczone wobec oskarżonego J. C. (1) kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 8 (ośmiu) miesięcy,

d) wskazuje, iż na podstawie art. 4 § 1 kk podstawę prawną wydanych wobec oskarżonego rozstrzygnięć stanowią przepisy w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015 r.,

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki za postępowanie odwoławcze i wymierza mu 300 (trzysta) złotych opłaty za obie instancje.

SSO Maciej Kawałko SSO Iwona Gdula SSO Andrzej Trzeciak

Sygn. akt IV Ka 1838/15

UZASADNIENIE

J. C. (1) został oskarżony o to, że:

I.w dniu 3 stycznia 2015r. w G. przy ul. (...) wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość środka odurzającego w postaci marihuany w ilości 1320,80 gram,

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

II.w okresie od 31 grudnia 2014r. do dnia 3 stycznia 2015r. w G. działając czynem ciągłym w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił P. I. środek odurzający w postaci marihuany w ilości 76,92 g sprzedając mu go za 2250 zł,

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk,

III.w okresie od 24 grudnia 2014r. do dnia 3 stycznia 2015r. w G. wbrew przepisom ustawy udzielił S. O. (1) 1 gram środka odurzającego w postaci marihuany,

tj. o czyn z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

Wyrokiem z dnia 8 października 2015r. (sygn. akt II K 544/15) Sąd Rejonowy w Goleniowie:

I.  oskarżonego J. C. (1) uzna za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i tak: za czyn opisany w pkt. I części wstępnej wyroku, tj. przestępstwo z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn opisany w pkt. II części wstępnej wyroku, tj. przestępstwo z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na podstawie 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaś za czyn opisany w pkt. III części wstępnej wyroku, tj. przestępstwo z art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 85 kk, art. 86 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w okresie popełnienia czynów w zw. z art. 4 § 1 kk połączył wymierzone oskarżonemu J. C. (1) kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył mu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności,

III.  na podstawie art. 45 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z popełnienia przestępstwa opisanego w pkt II części wstępnej wyroku w wysokości 2250 złotych,

IV.  na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego nawiązkę w kwocie 500 złotych na rzecz ośrodka Stowarzyszenia (...) Ośrodek (...) w B.,

V.  na podstawie art. 63 § 1 kk w brzmieniu obowiązującym w okresie popełnienia czynów w zw. z art. 4 § 1 kk zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej mu kary łącznej pozbawienia wolności okres jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie od dnia 3 stycznia 2015r. do dnia 27 marca 2015r.,

VI.  na podstawie art. 70 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych w postaci elektronicznej wagi koloru srebrnego oraz ziela konopi innych niż włókniste o łącznej masie netto 1318,64 g, łodyg roślin konopi innych niż włókniste o masie netto 22,77 g,

nadto

na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w części jego dotyczącej, w tym wymierzył oskarżonemu opłatę w kwocie 300 złotych.

Wyrok powyższy zaskarżył w całości obrońca oskarżonego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

w zakresie czynu opisanego w pkt. I części wstępnej wyroku:

• obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii przez błędną wykładnię znamienia tego czynu zabronionego a mianowicie pojęcia „znaczna ilość środków odurzających” i uznaniu, że to kryterium wypełnia ilość 1320.80g marihuany, podczas gdy przy prawidłowej wykładni tego znamienia znaczna ilość to ilość hurtowa narkotyku lub wystarczająca na odurzenie kilku, kilkudziesięciu tysięcy osób.

w zakresie czynu opisanego w pkt. III części wstępnej wyroku:

•obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść wyroku a to art. 7 kpk w zw. z art. 424 kpk, a polegającą na uznaniu, iż stopień szkodliwości tak opisanego czynu jest wyższy niż znikomy i uznaniu oskarżonego winnym popełnienia tego czynu, podczas gdy z okoliczności jego popełnienia należy wywnioskować, iż szkodliwość społeczna tego czynu jest znikoma, i co prowadzić powinno do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

w zakresie czynów opisanych w pkt I, II i III części wstępnej wyroku:

obrazę przepisów prawa materialnego a to art. 4 kk i art. 37b kk poprzez uznanie, że treść art. 85 i 86 § l Kk w ich brzmieniu obowiązującym w okresie popełnienia przez J. C. (1) czynów było regulacja względniejszą dla oskarżonego aniżeli przepisy obowiązujące w chwili orzekania pomimo notoryjnego faktu, iż przepisy po nowelizacji kodeksu karnego a w szczególności nowy przepis art. 37b kk i zmodyfikowany przepis art. 87 kk są w sposób oczywisty względniejsze dla sprawcy, gdyż pozwalają na ukształtowanie kary w nowym wymiarze, odpowiadającym dyrektywom wymiaru kary i nowej polityce karania wprowadzonej nowelizacją ustawy z dnia 20 lutego 2015 r.

orzeczenie kary rażąco niewspółmiernej do okoliczności popełnionych czynów oraz warunków osobistych sprawcy tj. J. C. (1), wyrażających się w nieuwzględnieniu okoliczności wypływających z materiału dowodowego a to, że:

- przedmiotem czynu był tzw. narkotyk miękki w postaci marihuany a więc narkotyku o dużo niższej szkodliwości niż tzw. narkotyki twarde;

- nieuwzględnieniu, iż J. C. (1) był osoba mocno uzależniona od środków psychoaktywnych w szczególności marihuany, zażywał ją w celu uśmierzenia zespołów bólowych po przebytym wypadku

- udzielił marihuany P. I., który również używał marihuanę w celu uśmierzenia bólu w związku z jego chorobą nowotworową;

- oskarżony podjął terapię leczenia uzależnienia

a proponowana przez obrońcę kara ukształtowana na treści przepisu art. 37b kk czyniła zadość dyrektywom wymiaru kary, określonym w art. 53 kk, ze zmianami wynikającymi z nowelizacji prawa karnego.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty sprawy poprzez:

1.  przyjęcie, iż czyn opisany w pkt. I części wstępnej wyroku odpowiada normie z art. 62 ust. l ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i wyeliminowanie z treści tego zarzutu określenia „znaczna ilość”,

2.  uznanie, iż czyn opisany w pkt. III części wstępnej wyroku nie stanowi przestępstwa zgodnie z art. l § 2 kk, albowiem szkodliwość społeczna tego czynu powinna być uznana za znikomą a w konsekwencji o uniewinnienie oskarżonego od tego czynu.

3.  wymierzenie kar jednostkowych na podstawie art. 37b kk za czyn opisany w pkt. I części wstępnej wyroku kary 3 miesięcy pozbawienia wolności i jednego roku kary ograniczenia wolności w formie obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne,

4.  wymierzenie kar jednostkowym na podstawie art. 37b kk za czyn opisany w pkt. III części wstępnej wyroku w wymiarze 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz jednego roku i 6 miesięcy kary ograniczenia wolności w formie obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne,

5.  orzeczenie na podstawie art. 87 § 2 Kk orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w rozmiarze 6 miesięcy oraz kary łącznej ograniczenia wolności w rozmiarze 2 lat w formie obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne,

6.  orzeczenie na podstawie art. 34 § 3 świadczenia pieniężnego w kwocie 2 tysięcy złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej

7.  na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. art. 72 pkt 6a kk poddanie się terapii uzależnień

8.na podstawie art. 45 Kk orzeczenie środka kompensacyjnego w postaci przepadku korzyści uzyskanej z przestępstwa w kwocie 2250zł,

9.na postawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzeczenie przepadku dowodu rzeczowego w postaci ziela konopii,

10. na postawie art. 63 § l kk zaliczenie oskarżonemu na poczet kary pozbawienia wolności okresu jego zatrzymania i tymczasowego aresztowania od dnia 3 stycznia 2015 r., do 27 marca 2015 r.

Sąd Odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się tylko częściowo zasadna. Doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych i kary łącznej pozbawienia wolności. Najdalej idącymi były jednak zarzuty tyczące się rozstrzygnięcia w zakresie winy co do czynów z pkt. I i III aktu oskarżenia, i do nich odnieść się należy w pierwszej kolejności.

Obrońca oskarżonego podniósł w apelacji zarzut obrazy prawa materialnego poprzez błędne przyjęcie iż ilość narkotyku stanowiącego przedmiot pierwszego z zarzuconych oskarżonemu czynów stanowi ilość znaczną w rozumieniu art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Upn). Dla przypomnienia należy wskazać, że ilość ta to 1320,80 g suszu ziela konopi innych niż włókniste – marihuany. Z ilości tej co stwierdzono w niekwestionowanej wiarygodności opinii Laboratorium Kryminalistycznego KWP w S. (k.237v) można otrzymać 2641 do 1320 działek handlowych marihuany.

Skarżący na poparcie swego stanowiska przywołuje judykaty interpretujące to znamię jako odpowiadające ilości narkotyku zdatnego do odurzenia kilku tysięcy czy nawet kilkudziesięciu tysięcy osób. Nie dostrzega jednak, że wskazane orzeczenia nie zawierają rozważań co do istoty znaczenia przymiotnika znaczny, lecz odnoszą się do określonego stanu faktycznego, do którego w danej sprawie konieczne jest odniesienia takiego znamienia przestępstwa. Stąd oczywistym jest, że ilości rzędu kilku czy kilkudziesięciu tysięcy porcji narkotyku uznane zostały w nich za znaczne. Jednocześnie jednak w judykaturze spotyka się, a nawet uznaje za reprezentatywne, orzeczenia, w których znamię „znacznej ilości” narkotyku zostało przyjęte w odniesieniu do ilości substancji pozwalającej na odurzenie kilkudziesięciu osób (wyrok SA w Gdańsku z 19.12.2012r., II AKa 430/12, Lex 1271815; wyrok SA we Wrocławiu z 15.10.2012r., II AKa 220/12, Lex 1238635; wyrok SN z 14.07.2011r., IV KK 127/11, Lex 897769). Jeśli dodatkowo mieć na uwadze, że w rozumieniu słownikowym przymiotnik „znaczny” oznacza „dość duży pod względem liczby, ilości, natężenia, pokaźny, niemały, spory” (Uniwersalny słownik języka polskiego PWN, red. Stanisław Dubisz, Warszawa 2006), to w ocenie Sądu Okręgowego nie budzi wątpliwości, że ilość ponad 1,3 kg marihuany, pozwalająca na uzyskanie ponad 1300 porcji narkotyku, spełnia kryteria znaczności i w pełni daje podstawę do kwalifikowania czynu oskarżonego z art. 62 ust 2 Upn. Wskazana ilość możliwych do uzyskania „działek” marihuany to ilość wystarczającą dla jednej osoby na zażywanie codziennie przez kilka lat jednej porcji, lub na zażycie jednorazowo przez ponad 1300 osób. Są to wielkości odpowiadające wskazanym słownikowym synonimom pojęcia „znaczna ilość”. Nawet zaś uwzględnienie celu zażycia marihuany przez oskarżonego nie zmienia wymiaru ilościowego posiadanego narkotyku. Stąd też całkowicie trafne było rozstrzygnięcie Sądu I instancji co do kwalifikacji prawnej czynu zarzuconego oskarżonemu w pkt. I aktu oskarżenia, jako postaci kwalifikowanej przestępstwa z art. 62 Upn. Zarzut skarżącego w tym zakresie podniesiony nie był zatem zasadny.

Nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut podniesiony jako drugi w petitum apelacji. Choć został on sformułowany jako zarzut naruszenia przepisów procesowych, to w istocie skarżący wskazywał nim na uchybienie polegające na błędnym ustaleniu stopnia szkodliwości przypisanego oskarżonemu czynu z pkt. III części wstępnej skarżonego wyroku. Obrońca eksponuję, na pograniczu argumentacji zmierzającej do wykazania braku znamienia udzielenia, fakt, że oskarżony znosił zapalenie przez S. O. (1) marihuany należącej do oskarżonego i w jego obecności. Wskazać w tym zakresie należy w pierwszej kolejności, że ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu opierać się musi na globalnej cenie okoliczności wskazanych w art. 115 § 2 kk, nie jest zaś sumą czy pochodną ocen cząstkowych poszczególnych jej faktorów. Stad nie wystarcza w realiach niniejszej sprawy wskazanie, że S. O. decyzję o zapaleniu marihuany w mieszkaniu oskarżonego podjął samodzielnie, bez nakłaniania czy też zachęcania ze strony J. C.. Trzeba także mieć na uwadze, jakiego rodzaju zakaz został czynem oskarżonego, polegającym na udostępnieniu S. O. narkotyku złamany, jaki rodzaj dobra został tym zachowaniem naruszony. Po drugie należy rozważyć czy dany czyn zabroniony charakteryzuje się tak niskim stopniem szkodliwości w zakresie tych elementów, że można uznać, iż przestępstwo nie zostało popełnione. W realiach sprawy Sąd Rejonowy w sposób całkowicie zasadny uznał, że takiej oceny, do zachowania oskarżonego opisanego w zarzucie z pkt. III oskarżenia, wywieść nie można. Czyn ten polegał na udzieleniu innej osobie narkotyku i to nie w formie okazjonalnego „zaciągnięcia się” ale pełnego zażycia narkotyku poprzez zapalenie w fajce wodnej, co też wymagało pewnego przygotowania. Godził przy tym w zdrowie innej osoby, niezależnie jak ona sama tłumaczy korzyści z zażywania marihuany, a jednocześnie w pisywał się w działania służące rozwojowi nielegalnego rynku handlu narkotykami (wszak narkotyki posiadane przez oskarżonego, z których ilości udzielił on porcji S. O., nie zostały wyhodowane przez samego oskarżonego). W ten sposób ocena stopnia szkodliwości czynu oskarżonego nie pozwala na przyjęcie, że jego zachowanie było tak błahe, iż nie powinno być uznawane za przestępstwo. Zachowanie to nie tylko stanowiło czyn zabroniony, ale jeszcze z uwagi na swoją szkodliwość wymagało ukarania. Z tego powodu również drugi z podniesionych przez skarżącego zarzutów nie zasługiwał na uwzględnienie.

Rację także miał Sąd I instancji kształtując kary orzekane wobec oskarżonego w oparciu o przepisy karne obowiązujące w okresie do nowelizacji Kodeksu karnego jaka weszła w życie w dniu 1 lipca 2015r. w tym zakresie Sąd Odwoławczy w pełni podziela stanowisko wyrażone przez Sad Rejonowy na str. 5 uzasadnienia. Sąd ten wskazał, iż powodem opierania rozstrzygnięć na takim właśnie stanie prawny jest fakt, że przepisy obecnie obowiązujące nie są dla oskarżonego względniejsze. Aktualnie obowiązujący stan prawny przewiduje co prawda - co eksponuje skarżący także w apelacji - regulacje zawartą w art. 37b kk, jednakże sam ten fakt, nie stanowi o względności ustaw. Trzeba bowiem ocenić na ile taka sytuacja prawna ma znaczenie dla odpowiedzialności oskarżonego. W realiach niniejszej sprawy, w której J. C. odpowiada za posiadanie ponad 1,3 kg marihuany, odpłatne udzielenie ponad 70 g marihuany i nieodpłatne udzielenie jednej porcji marihuany, kształtowanie kar w sposób określony w art. 37b nie było uzasadnione celami, jakie kara ma osiągnąć. Czyny przypisane oskarżonemu należą do tego rodzaju przestępczości, która wymaga bezwzględnej represji karnej, gdyż tylko w ten sposób polityka karania może doprowadzić do przynajmniej zmniejszenia rynku biznesu narkotykowego, a jednocześnie zapobiec negatywnym skutkom społecznym i zdrowotnym jakie ten rynek powoduje. Poprzestanie na orzeczeniu, za przypisane oskarżonemu czyny, kar ukształtowanych według art. 37b kk, nie realizowało by zatem celów prewencji ogólnej. Z tego względu nie zachodziły podstawy by odpowiedzialność oskarżonego kształtować w oparciu o przepisy obowiązujące w brzmieniu po 1 lipca 2016r. (ani też po 15 kwietnia 2016r. – kiedy to nastąpiła nowelizacja m. in. art. 37b kk). W rezultacie zasadnie Sąd Rejonowy karę orzeczoną wobec oskarżonego kształtował w oparciu o przepisy obowiązujące do 1 lipca 2015r.

Ta z kolei okoliczność czyniła bezprzedmiotowym zarzut błędnego stosowania przepisów o kształtowaniu kary łącznej w brzmieniu obowiązującym do 1 lipca 2015r. Zarzut ten został podniesiony de facto w nawiązaniu do wyżej rozważanej kwestii, gdyż skarżący odwołuje się w nim do możliwości zastosowania w sprawie art. 87 kk, a ta przecież w istotnym zakresie zmieniła się tylko w zakresie ujętej aktualnie w § 2 tego artykułu. Regulacja z art. 87 § 2 kk ma zaś zastosowanie do wypadku orzekania kary łącznej w odniesieniu do jednostkowych skazań na karę pozbawienia wolności oraz ograniczenia wolności, co w niniejszej sprawie nie miało jednak miejsca. Tak więc rozważania co do znaczenia nowelizacji art. 87 kk, są bezprzedmiotowe przy wykazaniu braku znaczenia dla odpowiedzialności oskarżonego nowej regulacji z art. 37b kk. Uchybienia tym samym skarżący, w rozstrzyganej przez Sąd kwestii, nie wykazuje.

Jakkolwiek rodzaj i wysokość kar wymierzonych oskarżonemu została w przekonujący sposób uzasadniona, to jednak wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze wymagał zmiany, a to wobec zmiany stanu faktycznego jaki rzutował na rozstrzygnięcie ej kwestii. Jak bowiem ustalono już w toku postępowania przed Sądem Odwoławczym, uprzednie skazania oskarżonego uległy zatarciu i aktualnie J. C. jest osobą niekaraną. Wskazują na to aktualne dane o karalności oskarżonego (k. 407), w których brak informacji o wcześniejszych skazaniach oskarżonego. Odmiennymi informacjami dysponował Sąd I instancji, co istotne zaś, przy uzasadnianiu wysokości wymierzonych oskarżonemu kar, powołał się on na fakt uprzedniej karalności oskarżonego, jako okoliczność przemawiającą za podwyższeniem ich wymiaru. Wobec zatem wskazanej zmiany stanu faktycznego zasadnym było uwzględnienie, że aktualnie taka okoliczność nie istnieje, a w rezultacie nie może być brana przy kształtowaniu wysokości kar wymierzanych oskarżonemu. To było powodem, że Sąd Odwoławczy, stosownie do zmiany okoliczności wpływających na wysokość kar, zmiarkował je na nowo. W pierwszej zatem kolejności orzeczono o uchyleniu wymierzonej oskarżonemu kary łącznej pozbawienia wolności, a następnie o obniżeniu każdej z wymierzonych kar jednostkowych w sposób oddający, że aktualnie brak jak okoliczności obciążającej uprzedniej karalności J. C.. Tą drogą kary te obniżono do wysokości 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności za czyny z pkt. I i II części wstępnej zaskarżonego wyroku i do wysokości 2 miesięcy pozbawienia wolności za czyn jego z pkt. III. W rezultacie zachodziła konieczność ukształtowania na nowo kary łącznej, którą orzeczono przy zastosowaniu słusznie przyjętych przez Sąd I instancji reguł jej wymiaru. Jej wysokość w ten sposób określono w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

Jako, że kara łączna w takim wymiarze, na gruncie stanu prawnego obowiązującego do dnia 1 lipca 2015r. pozwalała na rozważanie warunkowego zawieszenia jej wykonania, Sąd Okręgowy po pierwsze wskazał właśnie ten stan prawny jako podstawę prawną wydanych wobec oskarżonego rozstrzygnięć, po drugie zaś rozważał możliwość zastosowani wobec oskarżonego probacji. Stwierdził jednak, że nawet wobec okoliczności jakie zostały przedstawione przez obrońcę oskarżonego w toku rozprawy apelacyjnej, podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności, nie ma. O ile okoliczności przedstawione przez obrońcę, tyczące się aktualnej postawy życiowej oskarżonego, są pozytywne i brak podstaw by w ich istnienie wątpić, to jednak podnieść należy, iż nie tylko one wpływają na rodzaj kary orzekanej wobec oskarżonego. Istotną okolicznością jest w tym zakresie także wzgląd na społeczne jej odziaływanie, co przy przestępczości narkotykowej ma szczególne znaczenie. Konieczne jest bowiem takie kształtowanie świadomości prawnej, by społeczeństwo odbierało jednoznaczny sygnał, ze jakakolwiek forma udziału w procederze rozprowadzania narkotyków, będzie bezwzględnie karna. W procederze takim zaś uczestniczył oskarżony, który udzielał narkotyku nie tylko nieodpłatnie, ale też odpłatnie w większej ilości, a nadto posiadał znaczną ilość narkotyku. Z tej racji nie można w niniejszej sprawie stosować probacji, i to pomimo, że oskarżony swoją postawą wykazuje, że stara się zmienić swoją sytuację życiową, co samo w sobie zasługuje na akceptację, byle było w przyszłości konsekwentnie realizowane. Na rodzaj wydanego wobec oskarżonego rozstrzygnięcia co do formy wykonania kary nie mogły z tych powodów także wpłynąć pozostałe okoliczności wypunktowane przez skarżącego w zrzucie tyczący się rażącej niewspółmierności kary. Ani rodzaj narkotyku, ani motywacja działania jaką deklaruje oskarżony, nie zmieniają faktu, że działanie to przyczyniało się do funkcjonowania rynku narkotykowego, choćby w ten sposób, że z jednej strony kupił on znaczna ilość narkotyku, a z drugiej część tego środka sprzedał innej osobie, a część jeszcze innej udzielił nieodpłatnie. Z tego też powodu, wskazywane przez skarżącego okoliczności nie podważają co do zasady trafności wydanego przez Sąd Rejonowy rozstrzygnięcia o karze.

W rezultacie, poza zmianą wyroku z powodów wyżej wskazanych, w pozostałej części na podst. art. 347 § 1 kpk wyrok został utrzymany w mocy. Nie zaistniały żadne okoliczności jakie Sąd odwoławczy winien uwzględniać z urzędu, niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

W zakresie kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk, zaś opłatę za to postępowanie wymierzono na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych.

SSO Maciej Kawałko SSO Iwona Gdula SSO Andrzej Trzeciak