Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 645/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Północ w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca: SSR Agnieszka Sosnowska

Protokolant: Małgorzata Kwasigroch

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej G. - O. w G. – nie stawił się zawiadomiony prawidłowo

oraz przy udziale oskarżyciela skarbowego Urzędu Kontroli Skarbowej w G. – nie stawił się zawiadomiony prawidłowo

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 06.04.2016 r., 11.05.2016 r.

sprawy przeciwko

W. K., synowi N. i M. z domu P., ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

działając w G. w okresie od 2 stycznia 2009 r. do 30 kwietnia 2009 r., uchylając się od opodatkowania nie złożył w Trzecim Urzędzie Skarbowym w G. zeznania o wysokości osiągniętego dochodu PIT-38 za 2008 r. i nie ujawnił uzyskanego przychodu w kwocie 1.738.800 zł z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w Spółce z o.o. (...) oraz uzyskanego z tego tytułu dochodu w kwocie 828.850 zł, powodując uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 327.978 zł

tj. o popełnienie czynu z art. 54 § 1 k.k.s.

I.  Oskarżonego W. K. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 54 § 1 k.k.s. i za to na podstawie art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 23 § 1 i 3 k.k.s. wymierza mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 100 (sto) złotych;

II.  na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 626 § 1 k.p.k., art. 627 k.p.k. w zw. z art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49 , poz. 223 z 1991 r. z późn. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 1000 zł (tysiąc złotych) z tytułu opłaty oraz w całości pozostałe koszty sądowe.

Sygn. akt II K 645/15

UZASADNIENIE

Sąd w oparciu o zgromadzony w sprawie i ujawniony w toku przewodu sądowego materiał dowodowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 lipca 2007 r. pomiędzy W. K., B. R., M. B. (1), P. S. i S. C. (1) została zawarta, w formie aktu notarialnego, umowa spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Zgodnie z treścią umowy firma spółki została oznaczona jako (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (nazwa skrócona (...) sp. z o.o.). Zgodnie z § 6 kapitał zakładowy Spółki wynosił 50.000 zł i dzielił się na 1000 udziałów o wartości 50 zł każdy, przy czym zgodnie z § 7 pkt. 5 W. K. objął 252 udziały o wartości 12.600 zł i w tej kwocie zostały one pokryte gotówką.

Uchwałą Zgromadzenia Wspólników (...) Sp. z o.o.” z dnia 20 listopada 2008 r., na podstawie § 11 umowy Spółki wyrażono zgodę dotychczasowym jej wspólnikom, w tym W. K. na wniesienie wszystkich 1.000 posiadanych udziałów do spółki (...) M. B. Sp. j. w G. tytułem wkładu niepieniężnego.

W dniu 26 listopada 2008 r. pomiędzy W. K., B. R., M. B. (1), P. S. i S. C. (1) została zawarta, w formie aktu notarialnego, umowa spółki jawnej. Zgodnie z treścią umowy firma spółki została oznaczona jako (...) M. (...) Spółka Jawna (nazwa skrócona (...) M. B. i Wspólnicy Sp. J.) Zgodnie z § 9 umowy Spółki jej kapitał zakładowy wynosił 6.900.000 zł i został zgromadzony poprzez wkłady poszczególnych wspólników, w tym zgodnie z pkt. 5 także przez wkład W. K. o wartości 1.738.800,00 zł w postaci 252 udziałów w spółce (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. o wartości nominalnej 12.600 zł. Zgodnie z § 14 pkt. 1 umowy Spółki wspólnicy uczestniczyli w podziale zysków i strat oraz w podziale majątku po likwidacji spółki proporcjonalnie do wniesionych wkładów, w tym w przypadku W. K., zgodnie z wniesionym przez niego wkładem było to 25,2 %.

Uchwałą Wspólników (...) H. B. i Wspólnicy z dnia 10 grudnia 2008 r., na podstawie § 11 ust. 4 w zw. z § 13 umowy Spółki wyrażono zgodę na zbycie wszystkich 1.000 posiadanych udziałów w (...) Sp. z o.o. w G. na rzecz J. i E. P..

Na mocy umowy sprzedaży udziałów z dnia 17 grudnia 2008 r. (...) H. (...) spółka jawna, jako jedyny wspólnik (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G., zbyła na rzecz małżonków E. P. i J. P. wszystkie udziały w tej spółce za cenę 6.900.000 zł. W myśl § 3 ust. 1 umowy własność udziałów przechodzi na kupujących w dniu 31 grudnia 2008 r., po zapłacie pierwszej i drugiej raty ceny sprzedaży. Zgodnie z § 3 ust. 3 pierwsza część pierwszej raty w kwocie 100.000 zł została zapłacona w dniu zawarcia umowy. W dniu 17 grudnia 2008 r. uiszczona została na rzecz Sprzedającego druga część pierwszej raty w wysokości 100.000 zł, natomiast w dniu 22 grudnia 2008 r. uiszczono drugą ratę w kwocie 4.900.000 zł.

W ten sposób W. K., stosownie do wielkości posiadanych udziałów (25,2%) uzyskał przychód w kwocie 1.738.800 zł z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w Spółce z o.o. (...). W. K. nie złożył do właściwego dla siebie Urzędu Skarbowego, tj. do Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. zeznania PIT – 38 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2008 ani innego zeznania dotyczącego 2008 r., w którym zadeklarowały przychód z odpłatnego zbycia udziałów w Spółce z o.o. (...). W ten sposób W. K. spowodował uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 327.978 zł.

W dniu 07 stycznia 2009 r. B. R., reprezentujący (...) H. B. i Wspólnicy Sp. j. zawarł z Biurem (...) s.c. z siedzibą w G., reprezentowanym przez A. P. umowę – zlecenie prowadzenia ksiąg rachunkowych i dokumentacji podatkowej Zleceniodawcy, która to umowa obejmowała jeszcze grudzień 2008 r., rozliczany w roku podatkowym 2009. W zakresie realizacji transakcji związanej ze sprzedażą udziałów w ramach ww. Spółki, zgodnie z informacjami od jej Wspólników, o tym iż kwalifikuje się ona jedynie do opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, Biuro zaniechało innych czynności związanych z oceną i obsługą księgową czy podatkową tej transakcji. W przedmiocie oceny prawnej zawartej umowy sprzedaży nie sporządzono żadnej pisemnej opinii i nie skierowano zapytania do właściwego organu.

/Dowód: akt notarialny umowy Spółki z o.o. k. 10v. – 11; uchwała Zgromadzenia Wspólników k. 14, akt notarialny umowy Spółki jawnej k. 14v. – 18; umowa sprzedaży udziałów k. 19-25; uchwała Wspólników k. 28; odpis (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w G. k. 26 – 29; pismo Trzeciego Urzędu Skarbowego w G. k. 48; zeznania świadka A. P. k. 91 – 91v.;
umowa k. 176 – 177; zestawienie operacji A. H. (...) Spółki jawnej k. 95 – 95v., częściowo zeznania świadków S. C. (2) k. 355 – 356; częściowo zeznania świadka M. B. (1) k. 356 – 356v./

Na podstawie postanowienia Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w G. numer (...) z dnia 30 stycznia 2014 r. zostało wszczęte postępowanie kontrolne u W. K. co do rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. Na podstawie jej wyników została wydana przez Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej decyzja określająca zobowiązanie W. K. w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 327.978 zł. Decyzja ta została utrzymana w mocy Decyzją Dyrektora Izby Skarbowej w Z. z dnia 18 lutego 2015 r. nr (...)- (...).

Wyrokiem z dnia 25 czerwca 2015 r. w sprawie o sygn. akt I SA/Go 219/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi W. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Z. oddalił skargę W. K..

/Dowód: zawiadomienie k. 2, postanowienie nr (...) k. 3, protokół z analizy dowodów zebranych w sprawie k. 97-98; decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej k. 111 – 115; decyzja Dyrektora Izby Skarbowej k. 238-244; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2015 r. wraz z uzasadnieniem k. 340 – 352v. /

Urząd Kontroli Skarbowej w G. oskarżył W. K. o to, że działając w G. w okresie od 2 stycznia 2009 r. do 30 kwietnia 2009 r., uchylając się od opodatkowania nie złożył w Trzecim Urzędzie Skarbowym w G. zeznania o wysokości osiągniętego dochodu PIT-38 za 2008 r. i nie ujawnił uzyskanego przychodu w kwocie 1.738.800 zł z tytułu odpłatnego zbycia udziałów w Spółce z o.o. (...) oraz uzyskanego z tego tytułu dochodu w kwocie 828.850 zł, powodując uszczuplenie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 327.978 zł, tj. o przestępstwo skarbowe z art.54 § 1 kks.

/Akt oskarżenia k. 285-288/

Oskarżony W. K. jest żonaty, ma utrzymaniu żonę i dwoje dzieci. Posiada wykształcenie wyższe, prowadzi własną działalność gospodarczą, za rok 2014 zadeklarował stratę, oskarżony posiada liczne nieruchomości obciążone hipotecznie oraz udziały w spółkach (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o., (...) Sp. z o.o. oraz (...) Sp. z o.o.

W. K. nie był jak dotychczas karany.

/Dowód: dane o oskarżonym k. 221v., 285; dane o karalności k. 190/

Z uwagi na pojawienie się w toku postępowania wątpliwości co do stanu zdrowia psychicznego oskarżonego W. K. w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu oraz w toku postępowania, zasięgnięto opinii dwóch biegłych lekarzy psychiatrów. W wydanej pisemnej opinii sądowo-psychiatrycznej biegli zgodnie stwierdzili, że oskarżony nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Występujące u oskarżonego odchylenia w stanie psychicznym nie mają wpływu na ocenę poczytalności oskarżonego i brak podstaw do uznania, aby oskarżony w inkryminowanym czasie działał w stanie ostrych zakłóceń czynności psychicznych. W odniesieniu do zarzucanych mu czynów oskarżony nie miał zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem.

/Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna k. 271 – 272/

Oskarżony W. K. przesłuchany w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Oskarżony, wobec swojego niestawiennictwa nie został przesłuchany w toku postępowania sądowego.

/Dowód: wyjaśnienia oskarżonego W. K. k. 222/

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu analiza zgromadzonego w sprawie i ujawnionego w toku przewodu sądowego materiału dowodowego prowadzi do jednoznacznego uznania, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu.

Do powyższego wniosku Sąd doszedł po dokonaniu analizy całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Wskazać przy tym należy, iż wobec skorzystania przez oskarżonego z prawa do odmowy składania wyjaśnień materiał ten obejmuje nieomal wyłącznie dowody dokumentarne, na podstawie których w ocenie Sądu można jednak ustalić w sposób pozbawiony wątpliwości stan faktyczny, jednoznacznie wskazujący na popełnienie przez oskarżonego zarzucanego mu przestępstwa skarbowego.

Jeżeli chodzi o wspomniane dowody dokumentarne, to przede wszystkim wskazać należy, iż zostały one sporządzone przez upoważnione do tego osoby i we właściwej formie, ich autentyczność nie budzi wątpliwości Sądu, nie była również kwestionowana przez strony. W związku z tym należy je uznać za w pełni wartościowy materiał dowodowy.

Z dowodu w postaci aktów notarialnych oraz uchwał Zgromadzenia Wspólników i Wspólników wynikają okoliczności dotyczące zawiązania (...) Spółki z o.o. w G. oraz (...) H. B. i Wspólnicy Sp. j. Z kolei z umowy sprzedaży oraz zestawienia operacji bankowych rachunku prowadzonego dla działalności A. H. (...) Spółki jawnej wynikają okoliczności związane ze zbyciem i nabyciem przez E. P. i J. P. udziałów, w szczególności zaś data i cena tego nabycia. Z kolei z dowodu w postaci pisma Trzeciego Urzędu Skarbowego dotyczącego złożonych przez W. K. deklaracji podatkowych wynika, że W. K. nie złożył, po dokonaniu sprzedaży udziałów w ramach (...) H. B. i Wspólnicy Sp. j., w Trzecim Urzędzie Skarbowym w G. żadnej deklaracji uwzględniającej osiągnięty przychód.

Dalsze dokumenty w postaci protokołu analizy dowodów w sprawie, decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej, Dyrektora Izby Skarbowej dotyczą już okoliczności ustaleń poczynionych przez organy podatkowe w związku z przeprowadzoną kontrolą prawidłowości rozliczeń W. K. ze Skarbem Państwa oraz proces odwoływania się oskarżonego od wydanych decyzji. Na ich podstawie Sąd wywiódł o istnieniu obowiązku złożenia przez W. K. deklaracji obejmującej przychód z tytułu zbycia udziałów w Spółce oraz aktualizację obowiązku podatkowego co do podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kwoty 327.978 zł.

Przechodząc do oceny wyjaśnień złożonych przez oskarżonego W. K. wskazać należy, iż oskarżony został jedynie jednokrotnie przesłuchany, tj. w toku postępowania przygotowawczego i nie przyznał się on wówczas do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. Oświadczenie o nieprzyznaniu się do popełnienia zarzucanego mu czynu stoi w oczywistej sprzeczności z treścią wspomnianych już dowodów dokumentarnych i nie zasługuje na uwzględnienie, tym bardziej, że oskarżony nie poparł go żadnymi twierdzeniami, które mogłyby uzasadniać jego słuszność.

Nie sposób natomiast ocenić tak twierdzeń sformułowanych przez obrońcę oskarżonego (podniesionych w sprzeciwie od wyroku nakazowego wydanego w sprawie) w zakresie w jakim wskazuje on, iż organy prowadzące postępowanie podatkowe błędne zinterpretowały przepisy ustawy o podatku dochodowym. Nie sposób jednak w żaden sposób pominąć tu zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądu, która nie uprawnia do dokonywania dowolnych ustaleń w zakresie obowiązku podatkowego. Skoro ustalenie istnienia tego obowiązku (co miało miejsce na mocy decyzji organów podatkowych, o których słuszności i prawidłowości wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny) oraz wysokości podatku należy do organów skarbowych pod kontrolą sądu administracyjnego, zapadające w odnośnym postępowaniu decyzje należy traktować jako rozstrzygnięcia "kształtujące stosunek prawny" (art. 8 § 2 kpk) i uznawać za wiążące w postępowaniu karnym (zob. wyr. SA w Krakowie z 20.4.2000 r., II AKA 32/00, KZS 2000, Nr 6, poz. 15; tak też post. SA w L. z 17.6.2009 r., II AKZ 334/09, OSA 2010, Nr 8, poz. 39). Wobec powyższego wskazać należy, iż do podniesionej przez obrońcę kwestii odniósł się Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 czerwca 2015 r. w sprawie I SA/Go 219/15 oddalając skargę W. K. a tym samym Sąd w niniejszej sprawie nie miał kompetencji określania bądź istnienia bądź wymiaru obowiązku podatkowego.

Sąd jako wiarygodne ocenił zeznania świadka A. P., z których wynika okoliczność, iż z prowadzonym przez nią Biurem (...) żaden ze wspólników (...) H. (...) Spółki jawnej nie konsultował i nie omawiał podatkowych konsekwencji dokonywanych czynności w zakresie podatku dochodowego. Zgodnie z zeznaniami świadka Biuro otrzymało w tym zakresie gotową instrukcję, w związku z którą nie zlecono wykonywania żadnych dalszych czynności. Zeznania świadka były zdaniem Sądu obiektywne, spójne, jasne i rzeczowe a świadek nie posiadała żadnego potencjalnego interesu w podawaniu okoliczności niezgodnych z rzeczywistością. W efekcie na podstawie zeznań tego świadka Sąd dokonał ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd jedynie częściowo dał wiarę zeznaniom świadków S. C. (2) i M. B. (1), wspólników (...) H. (...) Spółki jawnej, które złożyli oni w postępowaniu II K 340/15, a które zostały w toku niniejszej sprawy ujawnione. Z ich zeznań wynika, iż żaden z nich w imieniu Spółki i pozostałych wspólników nie konsultował aspektu podatkowego umowy sprzedaży udziałów z Biurem (...) prowadzonym m.in. przez A. P.. W tym zakresie zeznania tych świadków korespondują z zeznaniami świadka A. P., są jasne i spójne, wobec czego Sąd ocenił je jako wiarygodne i poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne w sprawie. W pozostałym zakresie świadkowie zeznawali w sposób ogólny o sposobie zarządzania spółką i analizie prawnej zawieranej umowy sprzedaży udziałów. W tym jednak zakresie Sąd uznał ich wyjaśnienia za częściowo niezwiązane z przedmiotem postępowania a częściowo dotyczące kwestii wysokości zobowiązania podatkowego, którą to okoliczność Sąd przyjął na podstawie decyzji organów podatkowych i wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, wobec czego zostały one w powyższym zakresie pominięte.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że zebrany w toku postępowania materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonemu popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu.

W ocenie Sądu nie budzi wątpliwości możliwość przypisania oskarżonemu winy. Wprawdzie w toku postępowania ujawniły się wątpliwości odnośnie poczytalności oskarżonego, jednak z treści wydanej przez biegłych lekarzy psychiatrów opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że w odniesieniu do zarzucanych oskarżonemu czynów nie miał on zniesionej ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem. W. K. nie jest chory psychicznie ani upośledzony umysłowo. Stwierdzone u oskarżonego odchylenia w sferze psychicznej nie mają wpływu na ocenę poczytalności oskarżonego i brak podstaw do uznania, aby oskarżony w inkryminowanym czasie działał w stanie ostrych zakłóceń czynności psychicznych. Sąd uznał przedmiotową opinię sądowo-psychiatryczną za pełnowartościowy dowód i nie znalazł podstaw do kwestionowania wskazanych w opinii wniosków, albowiem jest ona jasna, zupełna, należycie uzasadniona i została sporządzona przez osoby dysponujące wymaganą wiedzą specjalną.

W konsekwencji należy uznać, że W. K., jako osoba dorosła i poczytalna z pewnością rozumiał znaczenie swojego postępowania i miał możliwość pokierowania swoim postępowaniem. W ocenie Sądu oskarżony działała umyślnie, w formie zamiaru bezpośredniego, swoim zamiarem obejmując zarówno uchylenie się od opodatkowania poprzez niezłożenie właściwej deklaracji podatkowej, jak i narażenie w ten sposób podatku dochodowego od osób fizycznych na uszczuplenie. Zdaniem Sądu, w szczególności wobec zeznań świadków, nie można uznać by oskarżony w tym zakresie był obsługiwany przez profesjonalną firmę księgową i na tej podstawie wywieść, iż to po stronie podmiotu profesjonalnego istniał obowiązek ustalenia powinności podatkowych oskarżonego. W efekcie nie sposób także podważyć istnienia po stronie oskarżonego świadomości konieczności uiszczenia podatku dochodowego od przychodu uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia udziałów.

Sąd podzielił stanowisko oskarżyciela odnośnie kwalifikacji prawnej czynu popełnionego przez oskarżonego. W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że czyn ten należało zakwalifikować jako przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 kks. Oskarżony nie złożył bowiem w ustawowym terminie stosownej deklaracji podatkowej, uchylając się tym samym od opodatkowania i narażając w ten sposób podatek dochodowy od osób fizycznych za 2008 r. na uszczuplenie. Przy uwzględnieniu, że kwota podatku narażonego na uszczuplenie wynosiła 327.978 zł (co ustalono na podstawie stosownych decyzji organów podatkowych oraz uzasadnienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego) i tym samym przekraczała ustawowy próg dwustukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia w chwili czynu i tym samym nie mogła stanowić małej wartości w rozumieniu art. 53 § 14 kks, zaś zachowanie oskarżonego należało uznać w efekcie za typ podstawowy przestępstwa skarbowego określone w art. 54 § 1 kks.

Uznając oskarżonego za winnego popełnienia opisanego wyżej przestępstwa skarbowego Sąd na podstawie art. 54 § 1 kks w zw. z art. 23 § 1 i 3 kks wymierzył oskarżonemu karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 zł. W ocenie Sądu wymierzona oskarżonemu kara jest odpowiednia i stosownie do treści art. 12 § 1 kks jej dolegliwość nie przekracza stopnia winy oskarżonego i uwzględnia stopień społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu oraz pozwoli na osiągnięcie celów zapobiegawczych i wychowawczych w odniesieniu do oskarżonego, jak również na spełnienie potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wskazać należy, iż czyn przypisany oskarżonemu jest zagrożony karą grzywny w wysokości od 10 do 720 stawek dziennych. Tak więc orzeczona kara grzywny jest w swojej wysokości zdecydowanie bliższa dolnej, ustawowej granicy możliwej do wymierzenia kary i nie sposób uznać ją za nadmiernie surową.

Jako okoliczność obciążającą przy określaniu sądowego wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę okoliczność, iż wartość narażonego przez oskarżonego na uszczuplenie podatku była zdecydowanie wysoka, przekraczająca znacznie zarówno ustawowy próg wynikający z treści art. 53 § 6 kks w zw. z art. 53 § 3 kks jak i art. 53 § 14 kks. Z kolei jako okoliczność łagodzącą Sąd uwzględnił jedynie dotychczasową niekaralność oskarżonego.

Określając wysokość stawki dziennej grzywny wymierzonej oskarżonej Sąd miał na uwadze przesłanki określone w art. 23 § 3 kks. Podkreślenia wymaga, że wysokość stawki dziennej grzywny nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia (w czasie popełnienia czynu, tj. w 2008 r. było to 37,53 zł) oraz nie może przekraczać czterystukrotności minimalnego wynagrodzenia. Tym samym ustalona przez Sąd wysokość stawki dziennej jedynie nieznacznie przekracza prawdzie ponad dwukrotnie ustawowe minimum, o czym Sąd orzekł analizując aktualną sytuację materialną oskarżonego. W. K. posiada bowiem stosunkowo duży majątek, obciążony wprawdzie innymi zobowiązaniami, jednak wciąż jest osobą stosunkowo młodą, przedsiębiorczą, prowadzi własną działalność gospodarczą, zatem nie sposób uznać, iż jego sytuacja majątkowa jest zła bądź, że nie istnieje faktyczna możliwość jej poprawy.

Sąd orzekł również o kosztach procesu i wobec wydania wyroku skazującego zasądził od oskarżonego W. K. na rzecz Skarbu Państwa w całości koszty sądowe, w tym opłatę w kwocie 1000 zł. Na pozostałą część kosztów sądowych składają się wydatki poniesione przez Skarb Państwa w toku postępowania. Sąd uznał, że aktualna sytuacja materialna oskarżonego nie daje podstaw do jego zwolnienia z obowiązku zapłaty kosztów sądowych, także przy uwzględnieniu ich stosunkowo nieznacznej wysokości.