Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2016 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2016 r. w Gdańsku

sprawy J. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o wysokość świadczenia

na skutek apelacji J. Ł.

od wyroku Sądu Okręgowego w Gdańsku VIII Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 13 sierpnia 2015 r., sygn. akt VIII U 373/15

oddala apelację.

SSA Alicja Podlewska SSA Maria Sałańska - Szumakowicz SSO del. Beata Golba-Kilian

Sygn. akt III AUa 1736/15

UZASADNIENIE

Decyzją z 23 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił przeliczenia emerytury przysługującej ubezpieczonemu J. Ł.. Powołując się na treść art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.) pozwany podniósł, iż brak jest podstaw do przeliczenia emerytury, bowiem ubezpieczony nie przedstawił nowych dowodów, mogących mieć wpływ na wysokość świadczenia.

W odwołaniu od powyższej decyzji ubezpieczony J. Ł. wskazał, iż pozwany nie zastosował się do pouczenia zawartego w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku, wydanego w sprawie sygn. akt III AUa 2754/13, nie podwyższył przysługującego mu świadczenia w oparciu dowody zawarte w aktach tej sprawy oraz nie zrozumiał jego wniosku o przeliczenie świadczenia. W uzasadnieniu odwołania podniósł, iż decyzja ZUS z 20 grudnia 1991 roku została wydana z rażącym naruszeniem prawa, wskutek czego wszystkie miesięczne wypłaty świadczenia od 1992 roku wypłacane są w zmniejszonej wysokości. Domagał się „przywrócenia parametrów emerytury naliczonej i przyznanej w marcu 1991 roku”.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Ustosunkował się do zarzutów podniesionych przez ubezpieczonego w odwołaniu.

Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 13 sierpnia 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VIII U 373/15 oddalił odwołanie. Rozstrzygnięcie swoje Sąd I instancji uzasadnił następująco:

Odwołanie ubezpieczonego J. Ł. należało oddalić.

Zgodnie z treścią przepisu art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013r., poz. 1440 ze zm.), prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Z cytowanego przepisu art. 114 ust. 1 wynika, iż warunkiem ponownego ustalenia prawa do świadczeń jest uzyskanie nowych dowodów lub ujawnienie okoliczności, które istniały przed wydaniem decyzji, a nie były znane organowi w chwili orzekania i mają wpływ na prawo do tych świadczeń lub ich wysokość (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 sierpnia 1999r., II UKN 231/99 - OSNAPiUS 2000 nr 19 poz. 734; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 05 czerwca 2003r. III UZP 5/03 - OSNAPiUS rok 2003, Nr 18, poz. 442).

Środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury i renty, zgodnie z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 z późn. zm.), są - dla pracowników - zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie druk Rp-7) albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

W prawie ubezpieczeń społecznych związanie Sądu (a także organu rentowego) ostateczną decyzją nie ma charakteru bezwzględnego. Istnieje możliwość dokonania ponownych ustaleń warunkujących prawo lub wysokość przyznanego wcześniej świadczenia, jednak dopiero po spełnieniu przesłanek określonych w ww. art. 114 ust. 1. Pozwany nie ma podstaw do ponownego ustalenia emerytury, jeśli zainteresowany nie przedstawi dokumentów lub okoliczności zmieniających jego sytuację (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 2014r. III UK 150/13; LEX nr 1458793).

W niniejszej sprawie niespornym jest, iż ubezpieczony nie przedłożył żadnych nowych dowodów, które nie byłyby znane w poprzednich postępowaniach. W uzasadnieniu wyroku z 16 września 2014 roku, sygn. akt III AUa 2754/13 (vide: odpis wyroku z uzasadnieniem – k. 221 – 224 akt ubezpieczeniowych), Sąd Apelacyjny w Gdańsku wskazał na marginesie, iż ubezpieczony ma prawo złożyć wniosek o przeliczenie emerytury załączając dowody świadczące o prawie do świadczenia w wyższej wysokości (vide: k. 5 tego uzasadnienia). Do wniosku o przeliczenie świadczenia z 13 stycznia 2015 roku ubezpieczony takich dowodów nie załączył (vide: k. 232 – 238 akt ubezpieczeniowych). Zatem zaskarżona w niniejszym postępowaniu decyzja jest prawidłowa i zasadna.

Dlatego Sąd, na podstawie przepisu art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w związku z powołanymi przepisami, odwołanie ubezpieczonego oddalił, jako bezzasadne.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł ubezpieczony J. Ł., zaskarżając wyrok w całości wnosząc o uwzględnienie jego „powództwa” w całości oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych, lub o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W obszernym uzasadnieniu apelacji skarżący powtórzył część zarzutów przedstawionych w odwołaniu od decyzji z dnia 23 marca 2015 roku, dodatkowo wskazując, na okoliczności podnoszone w pismach procesowych składanych w toku postępowania pierwszoinstancyjnego, a mianowicie związanie zarówno Sądu, jak i organu rentowego Konstytucją, Konwencjami międzynarodowymi podpisanymi przez Polskę, orzeczeniami Trybunału Konstytucyjnego dotyczącymi świadczeń emerytalnych. Zdaniem skarżącego organ rentowy w każdym czasie może stwierdzić nieważność swojej decyzji w przypadku, gdy decyzja ta została wydana z rażącym naruszeniem prawa – a tak było – według skarżącego z decyzją z dnia 20 grudnia 1991 roku.

Wydanie powyższej decyzji spowodowało – zdaniem skarżącego – naruszenie jego praw nabytych w przedmiocie określenia wysokości emerytury (wysokość emerytury zmniejszyła się o 1/3), co skutkuje zaniżeniem świadczenia do chwili obecnej.

Pozwany organ rentowy odpowiedzi na apelację nie złożył.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest nieuzasadniona.

Analiza dokumentów zawartych w aktach emerytalnych ubezpieczonego J. Ł. pozwala na stwierdzenie, iż pierwszy wniosek o emeryturę złożył on w dniu 04 stycznia 1990 roku (data wpływu do ZUS – Inspektorat w S.) – a decyzją z dnia 26 lutego 1990 roku przyznano mu emeryturę poczynając od 01 października 1989 roku, przyjmując za podstawę wymiaru świadczenia przeciętny miesięczny zarobek z ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia w okresie od stycznia 1989 roku do grudnia 1989 roku.

Organ rentowy uznał za udowodniony staż pracy w wymiarze 27 lat zatrudnienia w Polsce Ludowej, przyznając wzrost w wysokości 7% podstawy wymiaru z tytułu ponad 20-letniego zatrudnienia i 15% podstawy wymiaru z tytuł€ pracy w warunkach szczególnych - nauczyciel (decyzja – k. 22-23 akt ZUS).

W następstwie złożonego przez ubezpieczonego w dniu 27 czerwca 1990 roku – reklamacja dotycząca stażu pracy (k. 25 akt ZUS), pozwany organ rentowy decyzją z dnia 31 lipca 1990 roku ustalił prawo skarżącego od emerytury od 01 października 1989 roku i określił wysokość świadczenia: podstawa wymiaru – przeciętny zarobek z okresu styczeń 1989 0- grudzień 1989, wzrost 8% podstawy wymiaru z tytułu zatrudnienia ponad 20 lat w Polsce Ludowej i 15% podstawy wymiaru – dodatek nauczycielski (k. 26 akt ZUS). Powyższą decyzję anulowano jednocześnie decyzję z dnia 26 lutego 1990 roku.

Decyzja z dnia 31 lipca 1990 roku została wydana na podstawie ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. z 1982r., nr 40 poz. 267 ze zm.) oraz ustawy z dnia 26 stycznia 1982 roku Karta Nauczycielska – art. 86-91 (Dz. U. z 1982r., nr 3 poz. 19 ze zm.).

Kolejną decyzją z dnia 06 marca 1991 roku – wydana na podstawie art. 22 i 23 ustawy z dnia 24 maja 1990 roku o zmianie niektórych przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym (Dz. U. nr 36 poz. 206) i art. 74 powołanej ustawy z dnia 14 grudnia 1982 roku o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzi – przeliczono wysokość emerytury należnej wnioskodawcy – od 01 stycznia 1991 roku – w tym ustalając wzrost 9% podstawy wymiary za ponad 20 – letni okres zatrudnienia przyjmując do określenia podstawy wymiar zarobki z czterech kwartałów 1990 roku (k. 39-40 akt ZUS).

Również w dniu 06 marca 1991 roku organ rentowy wydał decyzję odmawiającą doliczenia do okresów zatrudnienia okresów pracy w gospodarstwie rolnym matki od 15 września 1955 roku do 31 sierpnia 1958 roku (wniosek k. 30 akt ZUS, decyzja – k. 41 akt ZUS).

Obie decyzje z dnia 06 marca 1991 roku ubezpieczony zaskarżył, co zakończyło się wydaniem wyroku przez Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku w dniu 24 stycznia 1992 roku w sprawie o sygn. akt AUz 23/92 (k. 51-57 akt ZUS).

Mocą tego wyroku emerytura wnioskodawcy uległa zwiększeniu o 12% podstawy wymiaru z tytułu zatrudnienia ponad 20 lat – od 28 października 1990 roku.

W międzyczasie decyzją z dnia 20 grudnia 1991 roku wydaną na podstawie ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 104 poz. 450) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 listopada 1990 roku w sprawie przygotowania do rewaloryzacji emerytur i rent (Dz. U. nr 83 poz. 484) organ rentowy dokonał rewaloryzacji pobieranej przez ubezpieczonego emerytury, ustalając nową jej wysokość od dnia 01 listopada 1991 roku (k. 45-46 akt ZUS).

Decyzją z dnia 20 stycznia 1992 roku dokonano waloryzacji emerytury ubezpieczonego – od 01 grudnia 1991 roku (k. 47 akt ZUS), a decyzją z dnia 20 lutego 1992 roku – w związku z wejściem w życie od dnia 01 stycznia 1992 roku ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. nr 80 poz. 350 z późn. zm.) ustalono nową kwotę przedmiotowej emerytury od 01 stycznia 1992 roku (k. 50 akt ZUS).

Decyzją z dnia 20 marca 1992 roku – wykonując wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 24 stycznia 1992 roku, o którym mowa wyżej – organ rentowy dokonał ponownego ustalenia należnej ubezpieczonemu emerytury od dnia 01 stycznia 1991 roku, tj. od dnia ustania zatrudnienia (k. 58-59 akt ZUS).

Wysokość emerytury ubezpieczonego była określona kolejnymi decyzjami z dnia 23 marca 1992 roku (k. 60 akt ZUS), z dnia 13 maja 1992 roku (k. 69 akt ZUS), z dnia 22 września 1992 roku (k. 79-80 akt ZUS).

W dniu 18 września 1992 roku ubezpieczony złożył wniosek o „stosowną, należną korektę” jego emerytury ustalonej decyzją z dnia 20 grudnia 1991 roku w związku z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego i określenie należnej kwoty – różnicy i odsetek (k. 81 akt ZUS).

Decyzją z dnia 08 października 1992 roku organ rentowy odmówił zmiany wysokości świadczenia wskazując, iż obowiązujące od dnia 15 listopada 1991 roku przepisy – art. 21 ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. nr 104 poz. 450), nie przewidują możliwości przyznania do emerytur i rent przyznanych na podstawie przepisów powołanej wyżej ustawy żadnych dodatkowych wzrostów ani zwiększeń poza: dodatkami rodzinnymi, pielęgnacyjnymi, dla sieroty zupełnej, za tajne nauczanie oraz dodatkiem określonym w przepisach ustawy o kombatantach (k. 82 akt ZUS).

Od decyzji z dnia 08 października 1992 roku ubezpieczony nie złożył odwołania.

Po przedłożeniu przez ubezpieczonego w dniu 22 października 1993 roku świadectwa pracy za okres 08 lutego 1993 roku – 30 czerwca 1993 roku (k. 85 akt ZUS) pozwany organ rentowy decyzją z dnia 26 października 1993 roku ponownie przeliczył wysokość jego emerytury (k. 87-88 akt ZUS).

Pismem z dnia 23 listopada 1993 roku ubezpieczony ponownie zakwestionował decyzję z dnia 20 grudnia 1991 roku (k. 89 akt ZUS), a jego odwołanie zostało prawomocnie odrzucone (postanowienie z dnia 18 marca 1994 roku Sądu Wojewódzkiego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z/s w Gdyni sygn. akt VIII U 4458/93 – k. 93 akt ZUS oraz postanowienie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 06 maja 1994 roku sygn. akt AUz 54/94 – k. 102 akt ZUS).

Decyzją z dnia 18 lipca 1994 roku przeliczono wysokość emerytury ubezpieczonego, ustalając 24 lata i 02 miesiące okresów składkowych (k. 87 i 98 akt ZUS).

W wykonaniu orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 października 1993 roku sygn. akt K 14/92 i obwieszczenia Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 01 czerwca 1994 roku o utracie mocy obowiązującej art. 7 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o zmianie niektórych ustaw dotyczących zatrudnienia oraz zaopatrzenia emerytalnego (Dz. U. nr 21 poz. 84) w brzmieniu nadanym art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 05 czerwca 1992 roku zmieniającej ustawę o zmianie niektórych ustaw dotyczących zatrudnienia oraz zaopatrzenia emerytalnego (Dz. U. nr 51 poz. 231) w przedmiocie waloryzacji emerytury za marzec 1992r. i określono odsetki od 01 kwietnia 1992r., do 21 maja 1996r., – wypłacając ubezpieczonemu łącznie kwotę 135,63 zł (k. 105 akt ZUS).

W dniu 06 marca 1997 roku uchwalona została ustawa o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków od emerytur i rent (Dz. U. nr 30 poz. 164). Na podstawie art. 18 ust. 2 powołanej wyżej ustawy, ubezpieczony został umieszczony w spisie uprawnionych do nieodpłatnego nabycia świadectw rekompensacyjnych z tytułu zrekompensowania utraty niektórych wzrostów i dodatków do emerytur i rent, jako uprawniony do 10019 świadectw rekompensacyjnych (zawiadomienie k. 110 akt ZUS).

Kolejne zawiadomienie o ilości przyznanych świadectw rekompensacyjnych sporządzone zostało 20 grudnia 2002 roku i dotyczyło okresów od 01 lipca 1991r., - 31 grudnia 1991r., i od 01 stycznia 1992r., do 28 czerwca 1992r., (k. 122 akt rentowych).

Z dniem 13 kwietnia 1997 roku zmieniony został art. 7 ust. 8 ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent przez art. 28 ustawy z dnia 06 marca 1997 roku o zrekompensowaniu okresowego niewyrównywania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz. U. nr 30 poz. 164), poprzez uwzględnienie wartości świadectw rekompensacyjnych przy obliczaniu sumy wynagrodzeń i dochodów, które były podstawą wymiaru składek w okresie każdego z wybranych przez zainteresowanego lat kalendarzowych przy określaniu podstawy wymiaru emerytury (art. 7 ust. 1 i 5).

Wobec faktu, iż wysokość podstawy wymiaru należnej ubezpieczonemu emerytury stanowiła kwota wynikająca z decyzji z dnia 06 marca 1991 roku – czyli zarobki z czterech kwartałów 1990 roku – (k. 39 akt ZUS) organ rentowy nie uwzględnił na podstawie wymiaru emerytury wartości świadectw rekompensacyjnych wydanych z tytułami rekompensowania okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej, gdyż świadectwa te dotyczyły – jak wskazano wyżej – okresu od 01 lipca 1991r., do 31 grudnia 1991r., i od 01 stycznia 1992r., do 31 grudnia 1992r.

Nie zostały również uwzględnione w podstawie wymiaru emerytury świadectwa rekompensacyjne (ich wartość) przyznane z tytułu zrekompensowania utraty niektórych wzrostów i dodatków, których po wejściu w życie ustawy z dnia 17 października 1991r., o rewaloryzacji emerytur i rent (Dz. U. nr 104 poz. 450) nie brano po uwagę przy ustalaniu wysokości świadczeń (k. 123 akt ZUS).

Świadczenie emerytalne wypłacane ubezpieczonemu było systematycznie waloryzowane, co potwierdzają decyzje zawarte w aktach emerytalnych (k. 111, 112, 147, 149, 195, 196, 197, 198, 199).

W dniu 30 grudnia 2005r., ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę w związku z ukończeniem 60 roku życia (k. 127 akt ZUS) i organ rentowy decyzją z dnia 19 kwietnia 2006r., przyznał ubezpieczonemu emeryturę od dnia 01 grudnia 2005r., przyjmując do ustalenia podstawy wymiary świadczenia – podstawę wcześniej przyznanej emerytury, a do obliczenia 24% - części stałe (socjalnej) kwotę bazową obowiązującą w dniu 01 grudnia 2005r., tj. 1.903,03zł (k. 152 akt ZUS).

Decyzją z dnia 14 marca 2013 roku organ rentowy dokonał waloryzacji od dnia 01 marca 2013 roku przysługującej ubezpieczonemu emerytury – wskazując jako podstawę prawną art. 88 i art. 89 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2009, nr 153, poz. 1227 ze zm. – aktualnie tekst jednolity Dz. U. z 2015r., poz. 748).

Od powyższej decyzji skarżący złożył odwołanie, w którym podważył decyzję o określeniu wysokości emerytury z dnia 20 grudnia 1991 roku. (k. 201 akt ZUS).

Rozpatrując odwołanie Sąd Okręgowy w Gdańsku VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 14 października 2013r., sygn. akt VIII U 1021/13 oddalił odwołanie, a Sąd Apelacyjny – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G. wyrokiem z dnia 16 września 2014 roku wydanym w sprawie sygn. akt III AUa 2754/13 oddalił apelację ubezpieczonego (bezsporne).

W dniu 13 stycznia 2015 roku ubezpieczony złożył wniosek o przeliczenie świadczenia podnosząc, iż wszystkie decyzje wydane w latach 1991 – 2013 winny zostać zmienione, ponieważ ustawa z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent utraciła moc w dacie 31 grudnia 1993r., (art. 47 ustawy).

Wskazując na powyższe ubezpieczony wnosił o wzruszenie wszystkich decyzji licząc od grudnia 1991 roku do chwili obecnej (k. 232 – 233 akt ZUS).

Decyzją z dnia 23 marca 2015 roku zaskarżoną w niniejszej sprawie, organ rentowy odmówił przeliczenia świadczenia wskazując, iż nie zostały przedłożone nowe dowody lub ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji prawomocnej w sprawie, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość (k. 239 akt ZUS).

Istotą w niniejszej sprawie jest to, iż ustawa z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 15 listopada 1991r., nr 104 poz. 450 z późn. zm.) nie obowiązywała do dnia 31 grudnia 1993 roku, tak jak wskazuje ubezpieczony, a do dnia 31 grudnia 1998 roku, gdyż art. 195 pkt 9 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. 2015r., poz. 748) orzeczono o utracie mocy ustawy rewaloryzacyjnej z 17 października 1991r., od dnia wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS, czyli 01 stycznia 1999 roku.

Art. 47 ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw określających utratę mocy tej ustawy z dniem 31 grudnia 1993r., zostały bowiem skreślony przez art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 02 grudnia 1993r., o zmianie ustawy o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. 127 poz. 583) z dniem 22 grudnia 1993r.

Ustawa z 17 października 1991r., o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. 104 poz. 450) wprowadziła nowe zasady ustalania prawa do świadczeń emerytalnych i rentowych oraz ich wysokość, określając okresy składkowe i nieskładkowe, okresy, z których wynagrodzenie lub dochód stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne może być przyjęty za podstawę wymiary świadczenia, a także sposób ustalania – w tym przypadku emerytury – stanowiąc w art. 10, iż emerytura wynosi 24% kwoty bazowej oraz po 1,3% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów składkowych (art. 2) i po 0,7% podstawy jej wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych (art. 4).

Zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy o rewaloryzacji emerytury i renty przyznane do dnia wejścia w życie tej ustawy tj. do dnia 15 listopada 1991r., podlegały rewaloryzacji polegającej na obliczeniu ich na nowo – co w niniejszej sprawie miało miejsce decyzją z 20 grudnia 1991r.

Decyzja z dnia 20 grudnia 1991 roku była zgodna z obowiązującymi w dacie jej wydania przepisami w tym również do pominięcia wypłacanego ubezpieczonemu dotychczas wzrostu z tytułu zatrudnienia ponad 20 lat w Polsce Ludowej i dodatku nauczycielskiego.

Zasadne jest tym samym stanowisko organu rentowego przedstawione w odpowiedzi na odwołanie od decyzji z dnia 23 marca 2015r., iż nie zachodziły w niniejszej sprawie okoliczności mogące stanowić o nieważności decyzji z dnia 20 grudnia 1991r., o jakich mowa w art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego.

Ubezpieczony pomija w swoim stanowisku okoliczność zrekompensowania otrzymywanych wcześniej wzrostów i dodatków, o czym była mowa wyżej.

Mając powyższe na uwadze – przyjąć należało za trafne zaskarżone rozstrzygnięcie Sądu I instancji i na mocy art. 385 k.p.c. orzec, jak w sentencji wyroku.

SSA Alicja Podlewska SSA Maria Sałańska – Szumakowicz SSO del. Beata Golba – Kilian