Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia w Warszawie XI Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Kowalski

Protokolant: Paulina Adamska, Małgorzata Gardocka

przy udziale oskarżyciela publicznego K. P.,

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 12 kwietnia 2016, 13 maja 2016 roku w W.

sprawy przeciwko D. N.

synowi S. i H.

urodzonemu (...) w W.

obwinionemu o to, że:

w dniu 5 grudnia 2014 r. w siedzibie Straży Miejskiej na ulicy (...) w W., będąc właścicielem pojazdu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), wbrew obowiązkowi, nie wskazał na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył w/w pojazd do kierowania w dniu 06.11.2014r. o godzinie 11:48 na ul. (...) przy ul. (...) w W.,

tj. o wykroczenie z art. 96 § 3 kw,

I.  obwinionego D. N. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 118 § 2 kpw określa, że koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt XI W 13163/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2014 r. o godz. 11.48 na ul. (...) przy ul. (...) w W. zostało wykonane, za pomocą urządzenia samoczynnie rejestrującego, zdjęcie pojazdu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), którego kierowca wjechał na skrzyżowanie za linię „warunkowego zatrzymania” i nie zastosował się do sygnalizatora świetlnego S-1, nadającego sygnał świetlny czerwony (notatka urzędowa - k. 1-3, zdjęcie - k. 4).

Właścicielem wzmiankowanego wyżej pojazdu jest obwiniony D. N. (notatka urzędowa – k. 14).

Pismem z dnia 12 listopada 2014 r. D. N. został wezwany przez Straż Miejską do wyrażenia zgody na przyjęcie mandatu karnego kredytowanego za przedmiotowe wykroczenie drogowe (i wypełnienie w tej sytuacji dołączonego do pisma oświadczenia w części A), ewentualnie – w przypadku, gdyby D. N. nie był sprawcą tego wykroczenia – do wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie (poprzez wypełnienie i dostarczenie do Straży Miejskiej części B załącznika w terminie 7 dni od otrzymania pisma). W przypadku niewykonania tego obowiązku D. N. mógł wyrazić zgodę na przyjęcie mandatu karnego (należało w tej sytuacji wypełnić oświadczenie w części C). Wskazano dalej, że w przypadku niewypełnienia oświadczenia w części A, B lub C, powstaje obowiązek osobistego stawienia się do Straży Miejskiej w celu złożenia wyjaśnień w charakterze osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia z art. 96 § 3 kw (pismo – k. 5).

Powyższe pismo D. N. odebrał w dniu 28 listopada 2014 r. (zwrotne poświadczenie odbioru – k. 6).

D. N. nie odpowiedział na wezwanie skierowane do niego przez Straż Miejską. Nie wskazał osoby, której powierzył przedmiotowy pojazd do kierowania lub używania.

Obwiniony D. N. w toku rozprawy głównej nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że nie rozumiał treści pisma kierowanego od Straży Miejskiej. Dzwonił do Straży Miejskiej i ustalał inny termin składania wyjaśnień. Modyfikował ten obowiązek i ustalał sposób załatwienie sprawy (k. 45).

Zeznania świadka M. G. (2) - funkcjonariuszki Straży Miejskiej nic istotnego do sprawy nie wniosły. Świadek nie pamiętała, czy prowadziła rozmowy z obwinionym.

Wskazany na wstępie stan faktyczny nie budzi żadnych wątpliwości – wynika ze wskazanych wyżej dokumentów i nie jest między stronami sporny.

Sąd obdarzył walorem wiarygodności dokumenty stanowiące podstawę ustaleń faktycznych – nie zachodzą bowiem żadne okoliczności mogące podważyć ich wiarygodność, a podczas rozprawy żadna ze stron ich nie zakwestionowała.

Stwierdzić należy, iż - niezależnie od przyczyn nieudzielenia przez D. N. odpowiedzi na wezwanie Straży Miejskiej w terminie 7 dni - w aktualnym stanie prawnym zachowanie opisane zarzucie nie może być zakwalifikowane jako wykroczenie z art. 96 § 3 kw, gdyż wskazany czyn nie zawiera znamion wykroczenia stypizowanego w tym przepisie, wobec depenalizacji zachowania zarzucanego in concreto obwinionemu.

Odpowiedzialności za czyn z art. 96 § 3 kw podlega ten, kto wbrew obowiązkowi nie wskaże na żądanie uprawnionego organu, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Sprawcą przedmiotowego wykroczenia może być zatem tylko osoba, na której ciąży obowiązek wskazania - na żądanie uprawnionego organu - komu powierzyła pojazd do kierowania. Krąg podmiotów obowiązanych do udzielenia wskazanych informacji został określony w art. 78 ust. 4 i 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Organem uprawnionym w myśl art. 96 § 3 kw są organy wskazane w ustawie Prawo o ruchu drogowym. Jednym z takich organów - zgodnie z treścią art. 129b ust. 3 pkt 7 ustawy Prawo o ruchu drogowym jest Straż Miejska. Przymiot organu uprawnionego w rozumieniu art. 96 § 3 kw przysługuje Straży Miejskiej jednak jedynie co do wykonywania kontroli ruchu drogowego w zakresie określonym przez art. 129b ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, tj. od dnia 1 stycznia 2016 r. - jedynie w zakresie kontroli ruchu drogowego wobec kierującego pojazdem niestosującego się do zakazu ruchu w obu kierunkach, określonego odpowiednim znakiem drogowym. Na skutek nowelizacji ustawy Prawo o ruchu drogowym Straż Miejska utraciła z dniem 1 stycznia 2016 r. kompetencje do kontroli kierujących naruszających przepisy ruchu drogowego, w wypadku ujawnienia i zarejestrowania czynu przy użyciu urządzenia rejestrującego, a w konsekwencji, wobec zmienionej treści art. 129b ust. 2 ustawy Prawo o ruchu drogowym, prawo żądania w tym zakresie wskazania informacji, o których mowa w art. 96 § 3 kw.

Z uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie w czasie popełnienia wykroczenia zarzucanego obwinionemu obowiązywała ustawa inna niż w czasie orzekania, wskazać należy, iż zgodnie z art. 2 § 1 kw, stosuje się ustawę nową, jednakże należy stosować ustawę obowiązującą poprzednio, jeżeli jest względniejsza dla sprawcy. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego wskazana reguła odnosi się również do sytuacji, gdy w czasie orzekania obowiązują inne niż w czasie popełnienia czynu przepisy niekarne, wyznaczające zakres bezprawności zachowania sprawcy. Oczywiste jest bowiem, że zmiany przepisów spoza sfery prawa karnego mogą doprowadzić do ustalenia innego, niż przyjęto wcześniej, zakresu bezprawności zachowania ocenianego z punktu widzenia wyczerpania znamion czynu zabronionego.

Wobec powyższego stwierdzić należy, iż w obecnym stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2016 r. Straż Miejska nie może zostać uznana za „organ uprawniony” w rozumieniu art. 96 § 3 kw do żądania od obwinionego, w związku z ujawnieniem i zarejestrowaniem przy użyciu urządzenia rejestrującego czynu polegającego na naruszeniu przepisów ruchu drogowego dotyczących niestosowania się do sygnałów świetlnych, wskazania, komu powierzył pojazd do kierowania lub używania w oznaczonym czasie. Czyn zarzucony obwinionemu nie stanowi obecnie wykroczenia z art. 96 § 3 kw, gdyż nie wypełnia wszystkich znamion wykroczenia stypizowanych w tym przepisie.

Mając na uwadze wskazane wyżej względy, Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa (art. 118 § 2 kpw).