Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Anna Zdziarska (spr.)

Sędziowie: SA Zbigniew Kapiński

SO (del) Dorota Tyrała

Protokolant: sekr. sąd. Łukasz Jachowicz

przy udziale prokuratora Jerzego Mierzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2016 r.

sprawy przeciwko

1.  R. P. (1), synowi T. i W. zd. Ć., ur. (...) w W., oskarżonego z art.258§2 kk, art.280§2 kk w zw. z art.64§1 kk, art.280§1 kk, art.56 ust 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk, art.281 kk w zw. z art. 64 i art.56 ust 3 w/w Ustawy w zw. z art.11§2 kk w zw. z art.65§1 kk, art.204§2 kk w zw. z art.65§1 kk, art.13§1 kk w zw. z art.252§1 kk w zw. z art.64§1 kk, art.18§3 kk w zw. z art.252§1 kk w zw. z art.13§1 kk w zw. z art.282 kk w zw. z art.64§1 kk w zw. z art.11§2 kk

2.  Z. C., synowi Z. i D. zd. S., ur. (...) w W., oskarżonego z art.56 ust 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk (x6), art.204§2 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art. 64§1 kk, art.18§1 kk w zw. z art.282 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§2 kk (x2), art.291§1 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk

3.  A. S. (1), synowi A. i M. zd.J., ur. (...) w G., oskarżonego z art.258§2 kk, art.56 ust 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk, art.280§1 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk, art.282 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk

4.  P. K. (1), synowi R. i E. zd. O., ur. (...) w O., oskarżonego z art.258§2 kk, art.177§1 i 2 kk w zw. z art.178§1 kk, art.244 kk, art. 13§1 kk w zw. z art.282 kk w zw. z art.159 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.11§2 kk w zw. z art.64§1 kk, art.56 ust 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk, art.13§1 kk w zw. z art.282 kk i art.282 kk w zw. z art.11§2 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk, art.263§2 kk w zw. z art.65§1 kk

5.  T. P., synowi G. i B. zd. O., ur. (...) w W., oskarżonego z art.280§1 kk

6.  W. K. (1), synowi J. i R. zd. B., ur. (...) w G., oskarżonego z art.258§2 kk, art.280§1 kk w zw. z art.64§1 kk w zw. z art.65§1 kk, art.242§1 kk

7.  R. P. (2), synowi K. i B. zd. W., ur. (...) w N. oskarżonego z art.258§2 kk, art.280§1 kk w zw. z art.64§1 kk w zw. z art.65§1 kk, art.13§1 kk w zw. z art.282 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk(x2), art.56 ust 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk (x2)

8.  M. Z. (1), synowi E. u E. zd. M., ur. (...) w N. oskarżonego z art.258§2 kk, art.13§1 kk w zw. z art.282 kk w zw. z art.65§1 kk

9.  G. J. (1), synowi M. i R. zd. R., ur. (...) w W. oskarżonego z art.13§1 kk w zw. z art.252§1 kk

10.  M. P., synowi W. i M. zd. S. ur. (...) w G., oskarżonego z art.258§2 kk w zw. z art.64§1 kk, art.280§1 kk w zw. z art.64§1 kk w zw. z art.65§1 kk, art.56 ust 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk, art.282 kk w zw. z art.65§1 kk w zw. z art.64§1 kk

11.  A. D. (1), synowi J. i H. zd. P., ur. (...) w B., oskarżonego z art.258§2 kk, art.280§1 kk w zw. z art.65§1 kk(x2), art.13§1 kk w zw. z art.282 kk w zw. z art 65§1 kk, art.56 ust 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.65§1 kk (x3), art.282 kk w zw. z art.65§1 kk, art.263§2 kk w zw. z art.65§1 kk, art.56 ust 1 w/w Ustawy w zw. z art.65§1 kk

12.  M. S. (1), synowi M. i J. zd. A., ur. (...) w Ł., oskarżonego z art.282 kk w zw. z art.64§1 kk, art.56 ust 1 Ustawy z dnia 29.07.2005 r. w zw. z art.64§1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez prokuratora i obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 2 lipca 2014 r. sygn. akt VIII K 66/10

1.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. P. (1) w ten sposób, że:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności i grzywny,

- w zakresie czynu z punktu I wyroku ustala, iż oskarżony czynu tego dopuścił się w okresie od lutego 2006 r. do lutego 2007 r. i karę za to orzeczoną na podst. art. 258 § 2 k.k. obniża do 2 (dwóch) lat;

- w zakresie czynu z punktu II eliminuje z jego opisu użycie broni palnej i doprowadzenie do stanu bezbronności, zastępując te stwierdzenia ustaleniem, że do zdarzenia doszło przy użyciu przedmiotu przypominającego broń palną i kwalifikując ten czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i na tej podstawie skazuje go, a na podst. art. 280 § 1 k.k. oraz na podst. art. 33 § 2 i 3 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i 100 (stu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda,

- w zakresie czynu z punktu VIII jako datę czynu przyjmuje 19 września 2004 r., eliminuje z jego opisu działanie w warunkach recydywy, a z kwalifikacji prawnej przypisanego czynu art. 64 § 1 k.k. i na podst. art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19. 04. 2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. skazuje oskarżonego, a na podst. art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności,

- przyjmuje, iż podstawę skazania za czyn z punktu IX stanowi art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19.04.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

- uchyla zaskarżony wyrok co do czynów określonych w pkt.: IV, V, VI a/o i sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce,

- w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

- na podst. art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierza jedną karę łączną 7 (siedmiu) lat pozbawienia wolności i 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny w kwocie po 50 (pięćdziesiąt) złotych;

2.  uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego Z. C. w zakresie czynów z pkt X – XVI oraz XVIII a/o i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania;

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

3. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. S. (1) co do czynu z pkt. XXII a/o i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania,

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie ;

4. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego P. K. (1) w zakresie czynów z pkt.: XXVI, XXVII, XXIX a/o i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania,

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

5. utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części wobec oskarżonego T. P.;

6. zmienia zaskarżony wyrok wobec W. K. (1) w ten sposób, że:

- uchyla orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności,

- w ramach czynu opisanego w punkcie XXXV ustala, że oskarżony czynu tego dopuścił się w okresie od 1 września 2006 r. do grudnia 2006 r. i od maja 2007 r. do 17 października 2007 r. i wymierzoną na podst. art. 258 § 2 k.k. karę obniża do 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

- na podst. art. 85 kk i 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu w zw. z art. 4 § 1 k.k wymierza jedną karę 4 (czterech) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

7. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego R. P. (2) w odniesieniu do czynów z pkt. XLI i XLII a/o i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania;

- utrzymuje w mocy wyrok w pozostałym zakresie;

8. utrzymuje w mocy zaskarżony wobec oskarżonego M. Z. (1) wyrok;

9. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G. J. (1) w ten sposób, że jako datę czynu przyjmuje 19 września 2004 r., jako podstawę skazania art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19.04.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na podst. art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierza mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

10. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. P. w odniesieniu do czynu z punktu XLVIII a/o i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania,

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

11. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego A. D. (1) w odniesieniu do czynów z punktu LII, LIII, LVIII, LIX, LX a/o i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania,

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie;

12. uchyla zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. S. (1) w zakresie czynu z punktu LXII a/o i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania,

- utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałym zakresie.

13. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. U. S., adw. D. M. (1), adw. M. M. (3), adw. J. G., adw. E. G., adw. K. Z., adw. M. Ż., adw. D. G., adw. M. G. – Kancelarie Adwokackie w W. po 738 złotych, w tym 23 % VAT tytułem wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu;

14. zwalnia oskarżonych Z. C., A. S. (1), P. K. (1), T. P., W. K. (1), R. P. (2), M. Z. (1), M. P., A. D. (1) od kosztów postępowania odwoławczego, zaś oskarżonych R. P. (1) i G. J. (1) od kosztów postępowania w sprawie obciążając wydatkami w tym zakresie Skarb Państwa, zaś kosztami postępowania dotyczącymi M. S. (1) obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

R. P. (1), oskarżono o to że:

I.  w okresie co najmniej od stycznia 2005r. do 21 września 2005r. i od 25 listopada 2005r. do lutego 2007r. w W., okolicach W. i innych miejscowościach na terenie całego kraju wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

II.  w dniu 22 grudnia 2000r. w M. (...) wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami przy użyciu przemocy poprzez przewrócenie na ziemię i przytrzymywanie E. B. oraz używając broni palnej w postaci pistoletu nieustalonego typu i groźby bezprawnej, doprowadził pokrzywdzoną do stanu bezbronności skuwając jej ręce kajdankami a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 61 000 zł na szkodę E. B. i J. B. (1); przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

III.  w dniu 19 sierpnia 2005r. w m. C., gm. W. wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, przy użyciu przemocy poprzez uderzanie rękami po głowie, przewrócenie na ziemię i skrępowanie J. M. oraz A. S. (2) doprowadził pokrzywdzonych do stanu bezbronności a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 300 zł, łańcuszek oraz zegarek powodując straty w łącznej wysokości 1000 zł na szkodę wymienionych,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

IV.  w okresie od 1 stycznia do 31 marca 2005r., daty bliżej nieustalonej w W. na ul. (...) i w L. wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci co najmniej 0,5 kg amfetaminy przekazując ją w W. ustalonej osobie a następnie zbywając ją za jej pośrednictwem na terenie L. nieustalonym osobom celem dalszej jej odsprzedaży,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

V.  w bliżej nieustalonym dniu w miesiącach luty-marzec 2006r. w ok. m.K. (...) gm. M., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami oraz dwoma nieustalonymi osobami z ok. S. zabrał w celu przywłaszczenia oraz wprowadzenia do obrotu i dalszej sprzedaży znaczne ilości środków odurzających w postaci co najmniej 3 kg marihuany, a po dokonaniu zaboru w celu utrzymania się w ich posiadaniu używał przemocy oraz groźby jej użycia wobec nieustalonych 2 mężczyzn określanych jako „wołominiacy”; tj. o czyn z art. 281 k.k. w zw. z art. 64 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VI.  w okresie co najmniej od 1 lipca 2006r. do lutego 2007r. w W. i ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez bliżej nieustalone kobiety narodowościb. otrzymując od B. H. ps. (...) 1500 zł tygodniowo z prostytucji 3 nieustalonych kobiet; tj. o czyn z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

VII.  w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2005r., daty bliżej nieustalonej w m. S. wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, usiłował przy użyciu przemocy i groźby bezprawnej dokonać zaboru pieniędzy i innych wartościowych przedmiotów na szkodę S. R., jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na stan upojenia alkoholowego jednego ze sprawców,

tj. o czyn z art.l3 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.

VIII.  w dniu 1 września 2004r. w m. Z. wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami usiłował, przy użyciu przemocy i groźby bezprawnej, wziąć zakładnika w osobie D. K. (1) w celu zmuszenia go i jego najbliższych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zapłatę bliżej nieustalonej kwoty pieniędzy w zamian za jego uwolnienie, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IX.  w grudniu 2003r. jednak nie później niż 23 grudnia 2003r. w W. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, udzielił pomocy ustalonym osobom w uprowadzeniu i przetrzymywaniu P. S. w celu zmuszenia go i jego najbliższych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zapłatę kwoty 300 000 zł w zamian za jego uwolnienie, w ten sposób, że udzielił sprawcom istotnych informacji dotyczących pokrzywdzonego, zorganizował środek przewozu, umożliwił im kontakt z innymi ustalonymi osobami, które zapewniły miejsce przetrzymywania pokrzywdzonego, udzielał im rady oraz informacji podczas przetrzymywania pokrzywdzonego, wskutek czego w dniu 23 grudnia 2003r w B. w/w osoby używając przemocy wzięły zakładnika w osobie P. S., którego następnie przetrzymywały po uprowadzeniu w m. Ż. w celu zmuszenia go i jego najbliższych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zapłatę kwoty 300 000 zł w zamian za jego uwolnienie, przy czym pozbawienie wolności pokrzywdzonego łączyło się ze szczególnym jego udręczeniem polegającym na groźbach pozbawienia życia, biciu rękami i kopaniu po całym ciele oraz okaleczeniem poprzez ucięcie małego palca lewej dłoni jednak zamierzonego celu nie osiągnęli wobec postawy pokrzywdzonego przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art.18 § 3 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. i w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. w zw. z art. 64 § l k.k. 11 § 2 k.k.

Z. C., ps. (...) oskarżono o to że:

X.  we wrześniu 2006r. w W. w ok.H. (...) wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci co najmniej 2 kg amfetaminy, w ten sposób, że przekazał środki odurzające ustalonym osobom celem jej dalszej odsprzedaży przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 st. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XI.  na przełomie września i października 2006r. jednak przed 5 października 2006r. w W. w dzielnicy B., w ok. ratusza gm. T., wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci co najmniej 1 kg amfetaminy, w ten sposób, że zorganizował transakcję nabycia i płatności za zamówione środki odurzające, polecił ustalonym osobom jej zrealizowanie i przekazanie ustalonym osobom celem jej dalszej odsprzedaży przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XII.  w grudniu 2006r. w W. w ok. H. (...)wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci co najmniej 1 kg heroiny, w ten sposób, że zorganizował transakcję nabycia i płatności za zamówione środki odurzające, polecił ustalonym osobom jej zrealizowanie i przekazanie ustalonym osobom celem jej dalszej odsprzedaży przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XIII.  w styczniu 2007r. w W. w ok. ratusza gm. T. wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci co najmniej 0,5 kg heroiny, w ten sposób, że zorganizował transakcję nabycia i płatności za zamówione środki odurzające, polecił ustalonym osobom jej zrealizowanie i przekazanie ustalonym osobom celem jej dalszej odsprzedaży przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XIV.  w styczniu 2007r. w W. w ok. ratusza gm. T. wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci co najmniej 2 kg amfetaminy, w ten sposób, że zorganizował transakcję nabycia i płatności za zamówione środki odurzające, polecił ustalonym osobom jej zrealizowanie i przekazanie ustalonym osobom celem jej dalszej odsprzedaży przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XV.  w okresie od 1 listopada 2006r. do 31 grudnia 2006r. w W. w ok. ul. (...) wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami brał udział w obrocie środkami odurzającymi w znacznych ilościach w postaci co najmniej 100 g kokainy gdzie cena 1 g kokainy wynosiła ok. 50 USD, w ten sposób, że zorganizował transakcję nabycia i płatności za zamówione środki odurzające, polecił ustalonym osobom jej zrealizowanie i przekazanie ustalonej osobie celem jej dalszej odsprzedaży przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XVI.  w okresie co najmniej od lipca 2006r. do lutego 2007r. w W., okolicach W., ok. W. wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” czerpał korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez bliżej nieustalone kobiety i tak:

-

w okresie od lipca 2006r. do lutego 2007r. otrzymywał od ustalonej osoby o ps (...) 1500 zł tygodniowo z prostytucji 3 nieustalonych kobiet w ok. W.;

-

w okresie miesięcy wrzesień, październik 2006r. oraz w lutym 2007r. otrzymywał od nieustalonej kobiety o imieniu J. 300 zł tygodniowo z uprawianej przez nią prostytucji w ok. W.;

- w lutym 2007r. otrzymał od nieustalonej kobiety o imieniu S. łącznie nie mniej niż 600 z prostytucji 2 nieustalonych kobiet zatrudnionych w agencji towarzyskiej na Al. (...) przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 204 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XVII.  w okresie od 1 lipca do 10 października 2006r. w W. w ok. H. (...) wykorzystując swoją pozycję w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” dwukrotnie polecił ustalonym osobom sprowadzić zdarzenie w postaci pożaru domu jednorodzinnego należącego do S. K. wD. (...), gm. Ł. w celu zmuszenia go przy użyciu groźby gwałtownego zamachu na mienie do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w nieustalonej wysokości; przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k.k. za umyślne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku pozbawienia wolności,

tj. o czyn z 18 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k.

XVIII.  w okresie od stycznia 2007r. do 21 lutego 2007r. w W. wykorzystując swoją pozycję w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” polecił ustalonym osobom pobicie J. W. celem zmuszenia go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 150 tys. zł na rzecz innej nieustalonej osoby; przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k.k. za umyślne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku pozbawienia wolności,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k.

XIX.  w okresie od sierpnia do 2006r. do 16 października 2006r. w W. w ok. P. (...), wykorzystując swoją pozycję w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” polecił ustalonym osobom podpalenie samochodu należącego do M. i M. T. celem zmuszenia ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w nieustalonej wysokości uzyskiwanym z przydrożnej prostytucji nieustalonych kobiet na rzecz innej ustalonej osoby; przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym w warunkach art. 64 § 1 k.k. za umyślne przestępstwo przeciwko mieniu popełnione z użyciem przemocy w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 1 roku pozbawienia wolności,

tj. o czyn z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 2 k.k.

XX.  w okresie od 1 listopada 2006r. do 31 grudnia 2006r., daty bliżej nieustalonej, w W. w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, otrzymał kwotę co najmniej 1000 zł uzyskaną z dokonanego przez ustalone osoby wymuszenia rozbójniczego na szkodę nieustalonego dotychczas mieszkańca ok. W.przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne;

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

A. S. (1), ps. (...) oskarżono o to, że:

XXI.  w okresie co najmniej od 1 września 2006r. do 17 października 2007r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XXII.  w okresie od 1 września do 31 października 2006r., daty bliżej nieustalonej w ok. J., wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 0,5 kg amfetaminy, nabywając ją jednorazowo w celu dalszej odsprzedaży od ustalonej osoby za cenę 4 tys. zł przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXIII.  w dniu 29 września 2006r. w W. na ul. (...) wspólnie z innymi osobami w tym ustalonymi i nieustalonymi, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, na polecenie ustalonej osoby, używając przemocy poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele D. S. (1) i M. S. (2) zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie ok. 500 zł, dokumenty, karty kredytowe na szkodę M. S. (2) i telefon marki N. na szkodę D. S. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXIV.  w okresie od 1 listopada 2006 do 31 grudnia 2006r. daty bliżej nieustalonej w ok. m. W., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami ustalonymi i nieustalonymi, na polecenie ustalonej osoby, używając groźby bezprawnej wobec nieustalonego dotychczas mieszkańca W. doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 11 tys. zł przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne;

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

P. K. (1), ps. (...) oskarżono o to, że:

XXV.  w okresie co najmniej od 1 września 2006r. do 3 sierpnia 2007r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XXVI.  w dniu 19 marca 2007r. w O. na polecenie ustalonej osoby, wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” celem zmuszenia J. W. do niekorzystnego rozporządzenia przez niego mieniem w wysokości 150 tys. zł uderzając go rękami oraz pałką teleskopową po głowie i całym ciele naraził go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub nastąpienia skutku określonego w art. 156 § 1 k.k. lub 157 § 1 k.k.; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art.13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 159 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXVII.  w lipcu 2007r. daty bliżej nieustalonej w ok. C. wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami w tym ustalonymi i nieustalonymi brał udział w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 3 kg amfetaminy przekazując ją jednorazowo ustalonej osobie w celu dalszej jej odsprzedaży, gdzie cena 1 kg amfetaminy wynosiła 6-6,5 tys. zł przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXVIII.  w okresie od 1 listopada 2006 do 31 grudnia 2006r. daty bliżej nieustalonej w ok. m. W., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami ustalonymi i nieustalonymi, na polecenie ustalonej osoby, używając groźby bezprawnej wobec nieustalonego dotychczas mieszkańca W. usiłował doprowadzić go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 30 tys. zł doprowadzając pokrzywdzonego do wydania kwoty 4 tys. zł przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. i art. 282 k.k. w zw. z 11
§ 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XXIX.  w okresie od 1 maja do 30 czerwca 2007r. w W. w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, bez wymaganego zezwolenia posiadał amunicję typu kbks w ilości 31 sztuk,

tj. o czyn art. 263 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXX.  w dniu 1 sierpnia 2007r. w W. woj. (...) ok. godz. 1.30 na przejeździe kolejowym łączącym ul. (...) z ul. (...), kierując samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. l, art. 28 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. „Prawo o ruchu drogowym” w ten sposób, że prowadząc przedmiotowy pojazd w stanie nietrzeźwości - wynik badania 1,9 % alkoholu etylowego we krwi; jadąc ulicą (...) i zbliżając się do prawidłowo oznakowanego i zamkniętego przejazdu kolejowego nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności, nie zmniejszył prędkości samochodu do takiej, która umożliwiłaby mu zatrzymanie przed opuszczoną rogatką, wjechał na przejazd kolejowy a następnie uderzył w lewy bok pierwszego wagonu za elektrowozem pociągu pośpiesznego nr (...) relacji S.- K. P., w wyniku czego nieumyślnie spowodował obrażenia ciała pasażera C. I. skutkujące jego zgonem na miejscu zdarzenia,

tj. o czyn art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k.

XXXI.  w dniu 1 sierpnia 2007r. w W. woj. (...), kierując samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia Wydział IX Grodzki wyrokiem z dnia 5 lipca 2007r, sygn.
IX K 16/07 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych,

tj. o czyn art. 244 k.k.

XXXII.  w dniu 1 sierpnia 2007r. w W. woj. (...) ok. godz. 1.30 na ul. (...) kierował samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości- wynik badania 1,9 % alkoholu etylowego we krwi,

tj. o czyn art. 178 a § 1 k.k.

T. P. oskarżono o to, że:

XXXIII.  w dniu 19 sierpnia 2005r. w m. C., gm. W. wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami, przy użyciu przemocy poprzez uderzanie rękami po głowie, przewrócenie na ziemię i skrępowanie J. M. oraz A. S. (2) doprowadził pokrzywdzonych do stanu bezbronności a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 300 zł, łańcuszek oraz zegarek powodując straty w łącznej wysokości 1000 zł na szkodę wymienionych,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

XXXIV.  w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia 2005r., daty bliżej nieustalonej w m. S. wspólnie i w porozumieniu z ustalonymi osobami usiłował przy użyciu przemocy i groźby bezprawnej dokonać zaboru pieniędzy i innych wartościowych przedmiotów na szkodę S. R., jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na stan upojenia alkoholowego,

tj. o czyn z art.l3 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.

W. K. (1), ps. (...) oskarżono o to, że:

XXXV.  w okresie co najmniej od 1 września 2006r. do 17 października 2007r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XXXVI.  w dniu 29 września 2006r. w W. na ul. (...) wspólnie z innymi osobami w tym ustalonymi i nieustalonymi, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, na polecenie ustalonej osoby, używając przemocy poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele D. S. (1) i M. S. (2) zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie ok. 500 zł, dokumenty, karty kredytowe na szkodę M. S. (2) i telefon marki N. na szkodę D. S. (1) przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i w zw. z art. 65 § 1 k.k.

XXXVII.  w dniu 26 maja 2009r. w O. będąc pozbawionym wolności na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie sygn.
II K 51/04 podczas konwoju na czynności procesowe w sprawie sygn.
V Ds. 97/07 z Prokuratury Okręgowej w Ostrołęce do Sądu Rejonowego w Ostrołęce uwolnił się doprowadzającym go funkcjonariuszom policji i po krótkim pościgu został przez nich zatrzymany,

tj. o czyn z art. 242 § 1 k.k.

R. P. (2), ps. (...) oskarżono o to że:

XXXVIII.  w okresie co najmniej od 1 września 2006r. do 17 października 2007r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XXXIX.  w dniu 29 września 2006r. w W. na ul. (...) wspólnie z innymi osobami w tym ustalonymi i nieustalonymi, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, na polecenie ustalonej osoby, używając przemocy poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele D. S. (1) i M. S. (2) zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie ok. 500 zł, dokumenty, karty kredytowe na szkodę M. S. (2) i telefon marki N. na szkodę D. S. (1) przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XL.  w dniu 10 października 2006r. w D., gm. Ł., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w celu zmuszenia S. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w nieustalonej wysokości, przy użyciu groźby gwałtownego zamachu na mienie usiłował sprowadzić zdarzenie w postaci pożaru domu jednorodzinnego należącego do pokrzywdzonego rozlewając w jego wnętrzu substancję łatwopalną i inicjując jej zapłon powodując straty w wysokości ok. 10 tys. zł przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XLI.  w okresie od 1 grudnia 2006r. do 15 sierpnia 2007r. w W. wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 560 g heroiny nabywając ją kilkukrotnie w partiach po 30 g, 50 g, 100 g, 180 g od ustalonej osoby w celu dalszej jej odsprzedaży gdzie cena 1 g heroiny wynosiła 75-80 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XLII.  w okresie od 1 grudnia 2006r. do 31 stycznia 2007r. w W. wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 50g kokainy nabywając ją jednorazowo od ustalonej osoby w celu dalszej jej odsprzedaży gdzie cena 1 g kokainy wynosiła ok. 90 zł, przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § l k.k.

XLIII.  w dniu 16 października 2006r. w M. na ul. (...) w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” wraz z ustalonymi osobami na polecenie innej ustalonej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przy użyciu gwałtownego zamachu na mienie poprzez spalenie samochodu osobowego marki P. nr rej. (...) należącego do M. T. wartości ok. 6 tys. zł usiłował doprowadzić M. i M. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w nieustalonej wysokości uzyskiwanym z przydrożnej prostytucji nieustalonych kobiet na rzecz innej ustalonej osoby przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k.

M. Z. (1) oskarżono o to że:

XLIV.  w okresie co najmniej od 1 września 2006r. do 17 października 2007r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

XLV.  w dniu 10 października 2006r. w D., gm. Ł., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w celu zmuszenia S. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w nieustalonej wysokości, przy użyciu groźby gwałtownego zamachu na mienie usiłował sprowadzić zdarzenie w postaci pożaru domu jednorodzinnego należącego do pokrzywdzonego rozlewając w jego wnętrzu substancję łatwopalną i inicjując jej zapłon powodując straty w wysokości ok. 10 tys. zł,

tj. o czyn z 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

G. J. (1), ps. (...) oskarżono o to, że:

XLVI.  w dniu 1 września 2004r. w m. Z. wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami usiłował, przy użyciu przemocy i groźby bezprawnej, wziąć zakładnika w osobie D. K. (1) w celu zmuszenia go i jego najbliższych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem poprzez zapłatę bliżej nieustalonej kwoty pieniędzy w zamian za jego uwolnienie, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k.

M. P., ps. (...) Dwa oskarżono o to, że:

XLVII.  w okresie co najmniej od 1 września 2006r. do 17 października 2007r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XLVIII.  w okresie od 1 września do 31 października 2006r., daty bliżej nieustalonej w ok. J., wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 0,5 kg amfetaminy, nabywając ją jednorazowo w celu dalszej odsprzedaży od ustalonej osoby za cenę 4 tys. zł; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

XLIX.  w dniu 29 września 2006r. w W. na ul. (...) wspólnie z innymi osobami w tym ustalonymi i nieustalonymi, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, na polecenie ustalonej osoby, używając przemocy poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele D. S. (1) i M. S. (2) zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie ok. 500 zł, dokumenty, karty kredytowe na szkodę M. S. (2) i telefon marki N. na szkodę D. S. (1); przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

L.  w okresie od 1 listopada 2006r. do 31 grudnia 2006r. daty bliżej nieustalonej w ok. m. W., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami ustalonymi i nieustalonymi, na polecenie ustalonej osoby, używając groźby bezprawnej wobec nieustalonego dotychczas mieszkańca W. doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 11 tys. zł; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

A. D. (1), ps. (...) oskarżono o to, że:

LI.  w okresie co najmniej od 1 września 2006r. do 17 października 2007r. w W., ok. W., wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ustalonymi i nieustalonymi, brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej określanej jako „mokotowska”, zajmującej się obrotem znacznymi ilościami środków odurzających, czerpaniem korzyści z nierządu, wymuszeniami rozbójniczymi, rozbojami, uprowadzeniami osób w celu uzyskania okupu, innymi przestępstwami p-ko mieniu z użyciem przemocy, przy czym grupa ta miała charakter zbrojny,

tj. o czyn z art. 258 § 2 k.k.

LII.  w okresie od 1 września do 31 października 2006r., daty bliżej nieustalonej w W. w mieszkaniu na ul. (...), ok. H. (...) i w ok. J., wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 2,6 kg amfetaminy, w ten sposób, że wspólnie z ustaloną osobą po nabyciu 2 kg amfetaminy od nieustalonego mężczyzny ps. (...) i zwiększeniu jej objętości poprzez wymieszanie z kreatyną w mieszkaniu na ul. (...), zbył w ok. H. (...) 2 kg nieustalonym mężczyznom wskazanym przez ustaloną osobę za kwotę 1500-1600 USD za 1 kg, zbył w ok. J. 0,5 kg ustalonym osobom za cenę 4 tys. zł; zbył 100 g nieustalonym osobom w celu dalszej jej odsprzedaży,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LIII.  w sierpniu 2007r. daty bliżej nieustalonej w W. na ul. (...), wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 150g amfetaminy, zbywając ją jednorazowo w celu dalszej odsprzedaży ustalonej osobie, za cenę 15 zł za 1 g,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LIV.  w dniu 29 września 2006r. w W. na ul. (...) wspólnie z innymi osobami w tym ustalonymi i nieustalonymi, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, na polecenie ustalonej osoby, używając przemocy poprzez bicie rękami i kopanie po całym ciele D. S. (1) i M. S. (2) zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie ok. 500 zł, dokumenty, karty kredytowe na szkodę M. S. (2) i telefon marki N. na szkodę D. S. (1),

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LV.  w dniu 10 października 2006r. w D., gm. Ł., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w celu zmuszenia S. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w nieustalonej wysokości, przy użyciu groźby gwałtownego zamachu na mienie usiłował sprowadzić zdarzenie w postaci pożaru domu jednorodzinnego należącego do pokrzywdzonego rozlewając w jego wnętrzu substancję łatwopalną i inicjując jej zapłon powodując straty w wysokości ok. 10 tys. zł,

tj. o czyn z 13 § 1 kk w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LVI.  w okresie od 1 listopada 2006r. do 31 grudnia 2006r. daty bliżej nieustalonej w ok. m.W., w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wspólnie z innymi osobami ustalonymi i nieustalonymi, na polecenie ustalonej osoby, używając groźby bezprawnej wobec nieustalonego dotychczas mieszkańca W. doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 11 tys. zł,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LVII.  w dniu 16 października 2006r. w M. na ul. (...) w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej” wraz z ustaloną osobą na polecenie innej ustalonej osoby w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przy użyciu gwałtownego zamachu na mienie poprzez spalenie samochodu osobowego marki P. nr rej. (...) należącego do M. T. wartości ok. 6 tys. zł usiłował doprowadzić M. i M. T. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w nieustalonej wysokości uzyskiwanym z przydrożnej prostytucji nieustalonych kobiet na rzecz innej ustalonej osoby,

tj. o czyn z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LVIII.  w bliżej nieustalonym dniu wiosną 2003r. w W. posiadał bez wymaganego zezwolenia 29 sztuk amunicji kał. 9 mm, które przekazał następnie M. S. (3) przy czym czynu tego dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej,

tj. o czyn art. 263 § 2 k.k. w zw. art. 65 § 1 k.k.

LIX.  we wrześniu 2006r. daty bliżej nieustalonej, jednak przed 29 września 2006r. w W. wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, uczestniczył w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających w postaci co najmniej 100 g amfetaminy, nabywając ją jednorazowo w ok. ul. (...) od nieustalonej osoby i zbywając w ok. H. (...)w celu dalszej odsprzedaży ustalonym osobom, za cenę 1400-1500 zł,

tj. o czyn z art. 56 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

LX.  w okresie od 1 grudnia 2006r. do 31 stycznia 2007r. w W., wspólnie z innymi ustalonymi osobami, w ramach grupy przestępczej tzw. „mokotowskiej”, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie środkami odurzającymi w postaci co najmniej 10 g kokainy, przekazując je ustalonej osobie celem dalszej jej odsprzedaży, gdzie cena 1 g kokainy wynosiła co najmniej 100 zł,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 65 § 1 k.k.

M. S. (1), ps. (...) oskarżono o to, że:

LXI. w okresie od 1 listopada 2006r. do 31 grudnia 2006r. daty bliżej nieustalonej w ok. m. W. wspólnie z innymi osobami ustalonymi i nieustalonymi, na polecenie ustalonej osoby, używając groźby bezprawnej wobec nieustalonego dotychczas mieszkańca W. doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 11 tys. zł; przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

LXI.  w okresie od 1 grudnia 2006r. do 31 stycznia 2007r. w W., wspólnie z innymi ustalonymi osobami, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, brał udział w obrocie środkami odurzającymi w postaci co najmniej 10 g kokainy, przekazując je ustalonej osobie celem dalszej jej odsprzedaży, gdzie cena 1 g kokainy wynosiła co najmniej 100 zł przy czym czynu tego dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 56 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 2 lipca 2014 r., sygn. akt VIII K 66/10:

oskarżonego R. P. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem I i za to z mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności; oskarżonego R. P. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem II i za to z mocy art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu ) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego R. P. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem III i za to z mocy art. 280 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego R. P. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem VIII i za to z mocy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w zw. z art. 64

§ 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności; oskarżonego R. P. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem IX i za to z mocy art. 18 § 3 k.k. w zw. z art.252 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 11
§ 2 k.k. skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności; oskarżonego R. P. (1) od popełnienia czynów opisanych pod punktem IV, V, VI i VII uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego Z. C. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XVII i za to z mocy art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. skazał go, a z mocy art. 19 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego Z. C. od popełnienia czynów opisanych pod punktem X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVIII, XIX i XX uniewinnił koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXI i za to z mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; oskarżonego A. S. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXIII i za to z mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego A. S. (1) od popełnienia czynów opisanych pod punktem XXII i XXIV uniewinnił koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa; oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXV i za to z mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 ( dwóch ) lat pozbawienia wolności; oskarżonego P. K. (1) w ramach zarzucanych mu czynów opisanych pod punktem XXX i XXXII uznał za winnego tego że: w dniu 1 sierpnia 2007r w W. woj. (...) ok. godz. 1.30 na przejeździe kolejowym łączącym ul. (...) z ul. (...), kierując samochodem osobowym marki R. (...) nr rej. (...) umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 19 ust. l, art. 28 ust. 1 i 2 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997r „Prawo o ruchu drogowym” w ten sposób, że prowadząc przedmiotowy pojazd w stanie nietrzeźwości - wynik badania 1,9 % alkoholu etylowego we krwi; jadąc ulicą (...) i zbliżając się do prawidłowo oznakowanego i zamkniętego przejazdu kolejowego nie zachował wymaganej szczególnej ostrożności, nie zmniejszył prędkości samochodu do takiej, która umożliwiłaby mu zatrzymanie przed opuszczoną rogatką, wjechał na przejazd kolejowy a następnie uderzył w lewy bok pierwszego wagonu za elektrowozem pociągu pośpiesznego nr (...) relacji S.- K. P., w wyniku czego nieumyślnie spowodował obrażenia ciała pasażera C. I. skutkujące jego zgonem na miejscu zdarzenia, tj. o czyn art. 177 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. i za to z mocy art. 177 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k. skazał go na karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 42 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 5 (pięciu) lat; oskarżonego P. K. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXI i za to z mocy art. 244 k.k. na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności; oskarżonego P. K. (1) od popełnienia czynów opisanych pod punktem XXVI, XXVII, XXVIII i XXIX uniewinnił, koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego T. P. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXIII i za to z mocy art. 280 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego T. P. od popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXIV uniewinnił koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego W. K. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to za czyn opisany pod punktem XXXV z mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; za czyn opisany pod punktem XXXVI z mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33§ 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; za czyn opisany pod punktem XXXVII z mocy art. 242 § 1 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

oskarżonego R. P. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXVIII i za to z mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; oskarżonego R. P. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XXXIX i za to z mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego R. P. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XL i za to z mocy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go a na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego R. P. (2) od popełnienia czynów opisanych pod punktem XLI, XLII i XLIII uniewinnił koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego M. Z. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów i za to za czyn opisany pod punktem XLIV z mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; za czyn opisany pod punktem XLV z mocy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go a z mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych;

oskarżonego G. J. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XLVI i za to z mocy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. skazał a z mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności.

oskarżonego M. P. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XLVII i za to z mocy art. 258 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności; oskarżonego M. P. uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem XLIX i za to z mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. art. 65 § 1 k.k. w zw. art. 64 § 1 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności, na podstawie art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego M. P. od popełnienia czynów opisanych pod punktem XLVIII i L uniewinnił koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego A. D. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem LI i za to z mocy art. 258 § 2 k.k. skazał go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności; oskarżonego A. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem LIV i za to z mocy art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go na karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego A. D. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego pod punktem LV i za to z mocy art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. skazał go a z mocy art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 282 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności, art. 33 § 2 i 3 k.k. orzekł karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonego A. D. (1) od popełnienia czynów opisanych pod punktem LII, LIII, LVI, LVII, LVIII, LIX, LX uniewinnił w tej części koszty postępowania w tej części przejął na rachunek Skarbu Państwa;

oskarżonego M. S. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych pod punktem LXI i LXII uniewinnił w tej części koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa;

na podstawie art. 85 i 86 § 1 i 2 k.k. połączył orzeczone kary pozbawienia wolności i orzeczone kary grzywny, wymierzone oskarżonemu R. P. (1) i orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 9 (dziewięciu) lat i jedną łączną karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 (pięćdziesięciu) złotych; oskarżonemu A. S. (1) i orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 4 (czterech) lat i 6 (sześciu) miesięcy; oskarżonemu P. K. (1) i orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 6 (sześciu) lat; oskarżonemu W. K. (1) i orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat; oskarżonemu R. P. (2) i orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 6 (sześciu) lat i orzekł jedną łączną karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 zł, oskarżonemu M. Z. (1) orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 3 (trzech) lat i 6 (sześciu) miesięcy, oskarżonemu M. P. i orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat, oskarżonemu A. D. (2) i orzekł jedną karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 5 (pięciu) lat i orzekł jedną łączną karę grzywny w wymiarze 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych przyjmując wysokość każdej stawki na kwotę 50 zł,

na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie i tak: oskarżonemu A. S. (1) od 19 kwietnia 2009r. do 20 lipca 2012r., oskarżonemu P. K. (1) od 18 stycznia 2010r. do 21 października 2010r. i od 03 września 2012r. do 19 marca 2013r., oskarżonemu W. K. (1) od 26 maja 2009r. do 18 maja 2012r.,oskarżonemu R. P. (2) od 06 czerwca 2009r. do 06 października 2009r., oskarżonemu M. Z. (1) od 02 października 2009r. do 19 listopada 2009r., oskarżonemu A. D. (2) od 20 kwietnia 2009r.do 06 czerwca 2012r.; zasądził od oskarżonych tytułem opłaty następujące kwoty od: Z. C. kwotę 1 400 zł, R. P. (1) kwotę 2 100 zł, A. S. (1) kwotę 1 400 zł. P. K. (1) kwotę 600 zł, T. P. kwotę 1 400 zł, W. K. (1) kwotę 1 400 zł, R. P. (2) kwotę 2 100 zł, M. Z. (1) kwotę 1 400 zł, G. J. (1) kwotę 400 zł, M. P. kwotę 1 400 zł, A. D. (2) kwotę 2 100 zł i obciążył ich kosztami postępowania w sprawie na rzecz Skarbu Państwa; zasądził na rzecz adw. U. S. Kancelaria Adwokacka ul. (...) lok. (...), (...)-(...) W. kwotę dziesięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądza na rzecz adw. M. K. Kancelaria Adwokacka ul. (...) (...), (...)-(...) W., kwotę dziewięć tysięcy dziewięćset złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. A. K. (1) Kancelaria Adwokacka ul. (...), (...)-(...) W., kwotę dziesięć tysięcy osiemdziesiąt złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. D. M. (1) Kancelaria Adwokacka ul. (...), (...)-(...) W., kwotę pięć tysięcy osiemset osiemdziesiąt plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. J. G. Kancelaria Adwokacka ul.(...) (...) (...)-(...) W., kwotę dziesięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. M. M. (3) Kancelaria Adwokacka Al. (...),
(...)-(...) W., kwotę siedem tysięcy dwieście złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. E. G. Kancelaria Adwokacka ul. (...) lok.22,
(...)-(...) W., kwotę dziesięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. K. Z. Kancelaria Adwokacka ul (...) (...), (...)-(...) W., kwotę siedem tysięcy siedemset dwadzieścia złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. M. Ż. Kancelaria Adwokacka ul. (...) (...), (...)-(...) W., kwotę dziesięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądził na rzecz adw. D. G. Kancelaria Adwokacka ul. (...) (...), (...)-(...) W., kwotę dziesięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu; zasądza na rzecz adw. W. M. Kancelaria Adwokacka ul. (...) (...) , (...)-(...) W. kwotę dziesięć tysięcy dwieście sześćdziesiąt złotych plus VAT tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja Prokuratora i zarzuty w niej zawarte w większości okazały się zasadne.

Wyrok winien być wydany na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej. Materiał dowodowy winien zaś zostać oceniony we wzajemnym powiązaniu, z wykorzystaniem zasad określonych w art. 7 k.p.k. Sąd I instancji przyjął ostre kryteria oceny dowodu z zeznań świadka M. S. (4). Sąd odwoławczy nie podziela jednak poglądu wyrażonego przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu i poniektórych obrońców (R. P., W. K. (1)) zawartego w apelacjach, że świadek korzystający z obligatoryjnego nadzwyczajnego złagodzenia kary jest zainteresowany pomawianiem jak największej ilości osób. Zwrócić uwagę należy na to, że sytuacja procesowa świadka S. jest zgoła odmienna niż pozycja świadka koronnego. Przeciwnie niż ten ostatni M. S. (4) poniósł, bądź w przyszłości poniesie odpowiedzialność karną, która choć złagodzona, w związku z dużą liczbą popełnionych przestępstw, które ujawnił, w sumie nie będzie łagodną. Przepisy postępowania karnego nie uniemożliwiają zastosowania art. 182 § 3 k.p.k. wobec świadka, który jest współoskarżonym w innej sprawie o tożsame zarzuty. W związku z powyższym nieuprawniona jest konstatacja obrońcy R. P., że osoba, która chce skorzystać z dobrodziejstwa art. 60 § 3 k.k. „musi ujawnić organowi powołanemu do ścigania przestępstw informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz inne okoliczności popełnienia przestępstw, a odmowa wyjaśnień musi być traktowana jako uchylenie się od odpowiedzi, a tym samym zatajaniem istotnych okoliczności”.

Bezzasadne jest podważanie prawa świadka poprzez czynienie zarzutu pod adresem Sądu Okręgowego, iż nie ustalił czy postępowanie w sprawie M. S. w momencie składania przez niego zeznań zakończyło się prawomocnym orzeczeniem.

Jak wynika z akt sprawy (k. 9919) sąd zwrócił się o nadesłanie odpisów aktów oskarżenia w sprawach Ap 50/11 i Ap 51/11. Nadto stwierdził, że obie sprawy są w toku. Sąd odwoławczy dla potrzeb postępowania międzyinstancyjnego ustalił, że sprawa II K 952/12 (Ap 51/12) nie była związana z przedmiotową sprawą, natomiast druga z nich prowadzona pod sygnaturą V K 236/09 dotyczyła zorganizowanej grupy przestępczej o charakterze zbrojnym tzw. Mokotowskiej, obrotu narkotykami, czerpania korzyści z nierządu, niedozwolonego posiadania amunicji, broni palnej i materiałów wybuchowych, przestępstwa dokonanego na szkodę J. W., J. M. i A. S. (2). Wyrok ten został wydany 27 maja 2011 r., a uprawomocnił się 13 lipca 2012r. Zgodnie z prawdą zatem w dniu 14 lutego 2012 r. prokurator podał, że M. S. został skazany nieprawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie (k. 7926). Świadek zeznawał w lutym, marcu i czerwcu 2012 r.( t. 40,41,44). W tym czasie przysługiwało świadkowi prawo do odmowy składania wyjaśnień. Sąd II instancji dostrzegł, że Sąd Okręgowy wezwał świadka na dzień 7.11.2012 r., lecz go zwolnił bez przesłuchania wykazując się niekonsekwencją, bądź niedostateczną wiedzą co do biegu postępowania. Niezależnie od powodów tej decyzji, do problemu należy podejść racjonalnie. Uznanie racji skarżących, że współsprawca czynów zarzuconych oskarżonym winien rezygnować ze swych uprawnień, nie ma oparcia w prawie. Z kolei oczekiwanie na wygaśnięcie tego przywileju stanowiłoby powód przewlekłości postępowań. Wraz z upływem ostatniego terminu przesłuchania M. S. zakończono czynność przesłuchania. Nie było podstaw do ponawiania tej czynności, albowiem jak wynika z zapisów w protokołach oskarżeni nie werbalizowali chęci wyjaśnienia rozbieżności, konieczności zadania pytań. Chcieli po prostu świadka „przesłuchać”, uważając, że jest to zgodne z ich uprawnieniami konstytucyjnymi. Nie poparte żadnymi przepisami jest twierdzenie obrońcy R. P., że odmowa składania zeznań winna być traktowana jako zatajenie prawdy, wykluczające nadzwyczajne złagodzenie kary. Prawo dając taką możliwość nie wnika w motywy i pobudki postępowania danej osoby.

Krytycznie należy podejść również do stanowiska Sądu Okręgowego

i skarżących, że skorzystanie z prawa do odmowy składania zeznań naruszyło prawo do obrony poprzez niemożność bezpośredniego przesłuchania świadka. Nikt jednak na potwierdzenie tej tezy, oprócz ogólnikowych zarzutów dotyczących niekonsekwencji świadka nie wykazał, że potrzeba taka istniała. W apelacjach przyjęto koncepcję podważania wyjaśnień świadka poprzez fragmentaryczne cytowanie jego zeznań, pomijając strategię przesłuchiwania i fakt, że M. S. często zaznaczał, że po przemyśleniu uzupełni swe (wówczas) wyjaśnienia.

Trafnie zauważył prokurator, że koncepcja sądu meritti prowadzi do zaakceptowania zasady „unus testis, nullus testis”, co nie jest dopuszczalne. Stwierdzenie nieprawdomówności takiego świadka winno być związane z istnieniem dowodu za tym przemawiającym. Należy zwrócić jednak uwagę, że relacje M. S. (4) w większości zostały potwierdzone dowodami bezpośrednimi, lub pośrednimi.

Sąd a quo sprawozdawczo cytuje zeznania świadków, lecz w znacznej mierze nie wyciąga z nich wniosków. Nie wnika również w to, którym zeznaniom i w jakim zakresie daje wiarę. Czy świadkowie zmieniający zeznania mieli ku temu jakieś powody. Powoływanie się na zapisy Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności w zakresie w jakim wskazuje się, że w sytuacji niemożności przesłuchania świadka przez oskarżonego, lub obrońcę, oparcie skazania na jedynym takim dowodzie narusza prawo do obrony, nie ma zastosowania w realiach niniejszej sprawy. Z treści orzeczenia oraz jego uzasadnienia niezbicie wynika, że do uznania winy oskarżonych i ich skazania doszło przy użyciu kryterium jakim było potwierdzenie zeznań M. S. innym dowodem. Poza tym zauważyć należy, że nawet w cytowanym przez Sąd Okręgowy orzeczeniu Europejskiej Komisji Praw Człowieka i Obywatela co do zasady nie przekreślono możliwości sięgnięcia po zeznania złożone w śledztwie, zwłaszcza w sprawach mafijnych, gdy świadek odmawia złożenia zeznań z obawy o własne bezpieczeństwo (k. 16) uzasadnienia wyroku.

Sąd odwoławczy uchylił wyrok w części zaskarżonej przez prokuratora i sprawę według właściwości miejscowej i rzeczowej przekazał Sądowi Rejonowemu w Ostrołęce do ponownego rozpoznania. Przestępstwa zarzucone oskarżonym zostały popełnione w okręgach różnych sądów, natomiast śledztwo jako pierwsza wszczęła Prokuratura Okręgowa w Ostrołęce.

Odmiennie Sąd odwoławczy odniósł się do zdarzenia zarzuconego A. S. (1) w pkt XXIV, P. K. (1) w pkt XXVIII, M. P. w pkt L, M. S. (1) w pkt LXI (przestępstwa dokonanego na szkodę nieustalonego mieszkańca W.) i w tym zakresie zaskarżony na niekorzyść oskarżonych wyrok utrzymał w mocy. W tym przypadku wątpliwości, których nie usunięto w postępowaniu dowodowym należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonych. W niniejszej sprawie nie ustalono pokrzywdzonego, zaś M. S. (4) posiadał jedynie wiedzę ze słyszenia. Wszedł w jej posiadanie wyjaśniając przebieg zdarzenia z P. K. i (...).Wprawdzie rozmawiał z pokrzywdzonym i odniósł wrażenie, że był wystraszony, jednak bliższych szczegółów dotyczących użytych środków nacisku nie znał. W tej sytuacji trudno jednoznacznie przesądzić czy zdarzenie miało charakter przestępstwa, a jeśli tak to jakiego. Apelacja Prokuratora w tym zakresie miała charakter polemiczny i dlatego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji będzie natomiast zobligowany powtórnie przeanalizować materiał dowodowy w tej części orzeczenia jakie zostało uchylone do ponownego rozpoznania. M. S. tym razem nie będzie miał możliwości odmowy złożenia zeznań i jeśli strony będą widziały konieczność dokonania wewnętrznej weryfikacji jego zeznań, to będą to mogły uczynić. Trafnie jednak zauważył prokurator, że nie można powołując się na wypracowane w orzecznictwie kryteria oceny dowodu z pomówienia oceniać go w sposób uproszczony, automatyczny. Ma też rację prokurator w tym, że w dotychczasowym uzasadnieniu sądu zabrakło rzetelnej oceny zeznań M. S. (4), jak i pozostałych źródeł dowodowych. Sąd dysponując dwiema grupami dowodowymi – wyjaśnieniami oskarżonych oraz pomówieniem M. S. nie oceniając tych dowodów na płaszczyźnie art.7 k.p.k., stosował art. 5 § 2 k.p.k.

Co do czynu z punktu IV (R, P.) sąd przytoczył zeznania nie tylko M. S., ale też R. W., K. R. (1), H. W. (1), lecz tych dowodów nie ocenił we wzajemnym powiązaniu ze sobą i relacją M. S., przywiązując nadmierne znaczenie odmienności pojawiającej się w zeznaniach M. S. i K. R. (1), a dotyczącej obecności podczas zdarzenia K. S.. Podobnie sąd nie dokonał kompleksowej oceny dowodów w postaci wyjaśnień Z. C., N. D., D. M. (2), wiadomości tekstowych, co do czynu z pkt X i XI (Z. C.). To uchybienie w ocenie dowodów było przyczyną, że w pozostałym zakresie, w odniesieniu do obrotu narkotykami, również co do innych oskarżonych należało wydać wyrok o charakterze kasatoryjnym. Rozstrzygnięcie jest oczywiste w stosunku do czynu z pkt XXVII, albowiem sąd przyznał, że uniewinnienie było wyrazem pomyłki.

W zarzucie czerpania korzyści z nierządu Sąd Okręgowy skoncentrował się na dowodach korzystnych dla oskarżonych z pominięciem dowodów obciążających takich jak zeznania M. S., zeznania T. G., zeznania K. M..

Co prawda pokrzywdzony J. W. nie potwierdził, że został pobity, to jednak fakt ten potwierdziła J. K., M. S., który brał udział w zdarzeniu oraz pośrednio K. R. (1) i K. M.. Dodatkowo pokrzywdzony posiadał obrażenia ciała i korzystał z pomocy medycznej. Sąd meritti nie udzielił odpowiedzi na pytanie, które samo się nasuwa, a dotyczące przyczyn, dla których M. S. miałby się obciążać.

Apelacje obrońców skarżące wyrok w zakresie winy nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnośnie działania R. P. (1) w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń nie naruszając dyspozycji art. 7 k.p.k. w zakresie oceny zeznań M. S., T. G., H. W. (1), K. R. (1), P. P. (3). Niekwestionowanym jest, że podczas rozprawy świadkowie zmienili treść swych zeznań diametralnie, jednakże danie wiary depozycjom z postępowania przygotowawczego automatycznie nie przesądza o tym, że sąd meritti dokonał dowolnych ustaleń. Analizując uzasadnienie apelacji można dojść do wniosku, że jako wiążące sąd winien przyjąć za miarodajne zeznania złożone przed sądem, gdyż są korzystne dla oskarżonego.

Zdaniem obrońcy materiał dowodowy jest niewystarczający do przypisania oskarżonemu działania w zorganizowanej grupie przestępczej. Według Sądu odwoławczego, skarżący ustalenia Sądu Okręgowego rozłożył na czynniki pierwsze, chociaż całościowa analiza zgromadzonych w sprawie dowodów prowadzi do odmiennego wniosku. Na tym etapie postępowania nie można przesądzić czy oskarżony miał świadomość czerpania korzyści z nierządu, ale zapewne będąc w zakładzie karnym i otrzymując od M. S. pieniądze bez tytułu prawnego miał świadomość, że są to pieniądze grupy i pochodzą ze wspólnej kasy. Postrzegany był jako tzw. prawa ręka Z. C., popełniał przestępstwa, za które zresztą został skazany, a nadto został skazany przez Sąd Okręgowy w Lublinie za udział w zorganizowanej grupie przestępczej tzw. mokotowkiej w okresie od 2000 r. do kwietnia 2006 r. Wyrok uprawomocnił się bez apelacji.

R. P. (1) w pkt II zarzucono dokonanie rozboju na szkodę E. B..

Fakt, że pokrzywdzona nie rozpoznała w R. P. sprawcy przestępstwa nie daje podstaw do uznania, że zapadło nietrafne rozstrzygnięcie. Pamiętać przy tym należy, że tylko jeden z trzech sprawców był niezamaskowany. Słusznie uznał Sąd I instancji, że dowodem jednoznacznie obciążającym oskarżonego był ślad linii papilarnych pozostawiony na miejscu zdarzenia.

Wbrew stanowisku skarżącego, nie było podstaw do czynienia rozważań na temat innych możliwych okoliczności pozostawienia tego dowodu. Oskarżony ograniczył swą linię obrony do zanegowania sprawstwa. W realiach niniejszej sprawy żadne przesłanki nie wskazują na to, że oskarżony ślad linii papilarnych pozostawił przypadkowo, bez związku ze zdarzeniem. Przyjęcie za słuszne sugestii obrońcy prowadziłoby do dokonania nie swobodnych, a dowolnych ustaleń.

Sąd II instancji zmienił opis czynu oraz jego prawną kwalifikację. Sprawcy niewątpliwie przed i w trakcie kradzieży użyli wobec pokrzywdzonej przemocy polegającej na przewróceniu na podłogę i przytrzymywaniu. Doprowadzenie do stanu bezbronności za pomocą kajdanek miało natomiast miejsce w trakcie opuszczania przez sprawców mieszkania, po dokonanej kradzieży, w celu udaremnienia szybkiego pościgu. Zdaniem sądu odwoławczego sam fakt, że grupa przestępcza dysponowała bronią palną nie upoważnia do przyjęcia, że taka została użyta podczas zajścia. Zeznania E. B. niewiele wniosły, w zasadzie tylko tyle, że przedmiot wyglądał jak broń palna. Nie można było tej informacji w żaden sposób zweryfikować. W związku z powyższym należało przyjąć typ podstawowy rozboju, a nie kwalifikowany i dokonać odpowiednio korekty kary pozbawienia wolności.

Na uwzględnienie nie zasługiwały też apelacje obrońców R. P. (1) i T. P. w zakresie czynu dokonanego na szkodę J. M. i A. S. (2).

Odnośnie tego czynu Sąd Okręgowy dokonał ustaleń opartych na całokształcie okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, oceniając je zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Sąd dysponował spójnym materiałem dowodowym w postaci zeznań M. S. (4) i A. K. (2). Obydwoje wskazywali na sprawstwo R. P. (1). A. K. (2) od początku z imienia i nazwiska wskazywała na T. P.. Nie poparte niczym jest twierdzenie obrońcy tego oskarżonego, że uczyniła to wskutek obawy przed tymczasowym aresztowaniem. Przede wszystkim w apelacji nie wyjawiono powodu, dla którego miałaby wskazywać akurat na T. P.. Chcąc zdyskredytować ten dowód w apelacjach podnoszono, że zeznania A. K. (2) są nieprzydatne, bowiem nie była ona świadkiem zdarzenia.

Co do faktu, że nie była ona świadkiem zdarzenia należy przyznać rację skarżącym, jednakże z zastrzeżeniem – zeznania A. K. (2) miały istotne znaczenie dla dokonania prawidłowych ustaleń. Nie można bowiem zaprzeczyć, że zawiozła samochodem osoby, które znała na miejsce przestępstwa i te same przywiozła. Ponadto uczestniczyła w rozmowach dotyczących tego zdarzenia, zarówno przed, jak i po. Była zatem zorientowana w sytuacji. Jej zeznania korespondowały z zeznaniami M. S. (4), który był aktywnym uczestnikiem zdarzenia, a te z kolei korespondowały co do ilości sprawców i przebiegu zdarzenia z zeznaniami pokrzywdzonych. Co prawda M. S. (4) początkowo podawał, że jeden ze sprawców miał na imię A., co dało obrońcy powód by twierdzić, że sprawcą nie był T. P., tylko A. I.. Podnieść należy, że M. S. (4) zaznaczył, że nie wie czy było to prawdziwe imię. Ze zdjęć rozpoznał T. P.. Warto zwrócić uwagę ponownie na zeznania A. K. (2), która zeznała, że mężczyźni nie znali się. Nie wiedziała kiedy się poznali, czy tydzień wcześniej, czy w dniu zdarzenia. Wskazała jednak tak jak M. S. na miejsce zamieszkania A. P. (1) i rodzaj wykonywanej przez niego pracy – cegielnię w M. (k.2160-2162). A. K. (2) jest bardzo przekonywującym świadkiem zwłaszcza po tym jak podała w toku rozprawy, że z powodu wywieranych na nią nacisków zmuszona była wyrzucić telefon. Zdecydowała się jednak zeznać prawdę, ponieważ ważniejsze dla niej są dzieci niż koledzy męża.

W zakresie zarzutu IX (pomocnictwo w uprowadzeniu P. S.) obrońca R. P. (1) ponownie podważając wiarygodność M. S. (4) powołuje się na fakt nierozpoznania oskarżonego przez pokrzywdzonego i nie potwierdzenie przez niego uprowadzenia i przetrzymywania.

Zważywszy na formę przestępstwa i brak kontaktu pokrzywdzony nie miał żadnej możliwości rozpoznania oskarżonego.

Sąd Okręgowy nie dopuścił się dowolnych ustaleń opierając się na opinii biegłej. Poza tym była ona wsparta zeznaniami M. S. (4). Trafnie sąd meritti dostrzegł, że pokrzywdzony nie tylko doznał obrażenia w postaci amputacji palca, ale też innych korespondujących z opisem zdarzenia podanym przez świadka M. S..

Biegła nie wykluczyła wypadkowego odcięcia palca wynikającego z wersji zdarzenia podanej przez P. S., jednak dalsza część opinii praktycznie wyklucza taką możliwość, bowiem wskazano, że pacjent w przypadku doznania tego typu uszczerbku na zdrowiu, z obawy przed konsekwencjami nie zgłasza się po upływie aż sześciu godzin.

W odniesieniu do apelacji wniesionych przez obrońców Z. C., M. Z. (1), M. D., R. P. (2), w zakresie czynu popełnionego na szkodę S. K. Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacje nie okazały się zasadne.

Pogląd wyrażony przez obrońcę Z. C. o konieczności zastosowania art. 5 § 2 k.p.k. w sytuacji, gdy Sąd powinien powziąć uzasadnioną wątpliwość co do sprawstwa, a tego nie uczynił jest odosobniony. Niemniej jednak, gdyby przyjąć tok rozumowania obrońcy, to i tak nie można uznać go za zasadny. Nie ma podstaw by twierdzić jak skarżący, że zeznania M. S. (4) nie korespondują z zeznaniami S. K., H. W. (1) oraz T. G..

W apelacji podniesiono, że odmowa składania zeznań przez M. S. (4) i P. P. (3) uniemożliwiła wewnętrzną weryfikację wartości dowodowej zeznań. Nie wskazano jednak jakie okoliczności wymagały weryfikacji.

W przypadku tego czynu rozważania na temat naruszenia Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności są bezzasadne, bowiem zeznania M. S. (4) nie były jedynym dowodem w sprawie.

Sąd odwoławczy nie podziela opinii, że w zeznaniach M. S. (4) występują rozbieżności. P. P. (3) dostarczył wielu argumentów przemawiających za wiarygodnością M. S. (4) co do okoliczności pierwszego podpalenia domu S. K. i dokonanej zapłaty za ten czyn. Wprawdzie nie był świadkiem zlecenia podpalenia, jednak widział przekazywanie pieniędzy przez Z. C. M. S. (4), co zważywszy na sytuację w jakiej do przekazania pieniędzy doszło świadczy o tym, że było to wynagrodzenie za podpalenie.

Na motyw tego popalenia wskazują oprócz zeznań M. S. zeznania H. W. (1) z k. 1161, który podał, że pokrzywdzony „podobno robił przy kradzieżach samochodów”. Widział, że K. przywoził pieniądze. Później już nie chciał. Ewentualny udział K. R. w zdarzeniu nie wyklucza sprawstwa Z. C.. Oskarżeni ewidentnie działali w celu zmuszenia pokrzywdzonego do niekorzystnego rozporządzenia mieniem, do którego nie doszło z powodu postawy pokrzywdzonego, który wolał zainwestować w alarm niż płacić za ochronę grupie mokotowskiej.

Przyznać należy rację obrońcy M. Z. (1), że opis czynu nie jest doskonały, niemniej zdaniem sądu odwoławczego zawiera wszystkie znamiona czynu przypisanego temu oskarżonemu i pozostałym.

W przekonaniu Sądu II instancji, Sąd Okręgowy w sposób trafny ustalił rolę M. Z. (1). Nie ma podstaw, by twierdzić jak obrońca, że M. Z. był niczego nie świadomym kierowcą. Wprawdzie jego rola była bierna, gdyż niczego osobiście nie podpalał, ale jego świadomość można wywieźć z faktu, że podwoził mężczyzn z bańkami łatwopalnej cieczy. Nadto należy zwrócić uwagę na fakt, że oskarżony Z. (z tego co sądowi wiadomo) nie prowadził działalności gospodarczej polegającej na przewozie osób. Jeśli zaś nie, to nielogicznym byłoby wykorzystanie w zdarzeniu osoby nie cieszącej się zaufaniem, nie związanej z bezpośrednimi wykonawcami, co powodowałoby zagrożenie szybkiej dekonspiracji. Okoliczności zajścia wskazują na to, że M. Z. był osobą wtajemniczoną w przyczyny zdarzenia, bo czemu miałby mieć mniejszą wiedzę niż pozostali, a poza tym nic nie wskazuje na to, że miałby dopuścić się aktu wandalizmu w postaci podpalenia domu bez żadnej przyczyny. Odpowiadając na zagadnienie podniesione przez skarżącego, iż nie wykazano, że oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej stwierdzić należy, że korzyścią majątkową jest korzyść zarówno dla siebie, jak i kogo innego (art. 115 § 4 k.k.).

Obrońca wskazuje, że części aktu oskarżenia nie doręczono oskarżonemu M. Z.. Jeśli chodzi o akt oskarżenia przeciwko innym osobom, których sprawa została połączona do wspólnego rozpoznania, to sąd nie był zobligowany doręczeniem go, szczególnie, że sprawa ta była oparta na tożsamym materiale dowodowym.

Świadka koronnego B. przesłuchano na wniosek prokuratora. Kodeks postępowania karnego umożliwia stronom zgłaszanie wniosków dowodowych, a efekt jest znany dopiero po przeprowadzenia dowodu.

Z zeznań S. K. nie można wyprowadzić korzystnych dla oskarżonych wniosków, pomimo tego, że podał, iż nie zna oskarżonych, zaś dwukrotnego podpalenia domu nie wiąże ze swoją osobą. Postawa świadka znajduje uzasadnienie, jeśli weźmie się pod uwagę informacje przekazane przez H. W. (1) o jego działalności.

Na uwzględnienie nie zasługiwały również apelacje obrońców A. S. (1), W. K. (1), R. P. (2), M. P. i A. D. (1) co do czynu popełnionego na szkodę D. S. (1) i M. S. (2).

Najpoważniejszym zarzutem podniesionym w apelacji obrońcy A. S. (1) był zarzut obrazy art. 182 § 3 k.p.k. Do powyższej kwestii Sąd II instancji ustosunkował się we wstępnej części uzasadnienia. Wywody apelacji obrońcy A. S. bazują na niekonsekwencji Sądu I instancji w zakresie oceny dowodowej dotyczącej innych zdarzeń, w tym także tych w których doszło do uniewinnienia np. na szkodę nieustalonego mieszkańca W.. Za skuteczną linię obrony nie może być uznanie cytowanie zeznań świadków złożonych w toku rozprawy i jednocześnie odmiennych od tych złożonych w toku postępowania przygotowawczego bez wnikania w powody zmiany zeznań, a szczególnie aktualnej sytuacji procesowej.

Istotnie M. S. został pouczony o możliwości nadzwyczajnego złagodzenia kary. Samo przez się nie świadczy o intencjonalności, gdyż świadek mógł nie skorzystać z tej propozycji i pójść drogą oskarżonych chcąc wykazać swą niewinność. Wbrew twierdzeniu obrońcy w sprawie A. S. (1) zeznania M. S. nie były jedynym dowodem.

Z kolei doniesienia prasowe, na które powołuje się obrońca umiejscawiające A. S. (1) w gangu (...) nie stanowią dowodu, gdyż w żaden sposób nie zostały zweryfikowane.

Biorąc pod uwagę, że sprawa dotyczy grupy przestępczej nie dziwi fakt, że nikt nie podawał nazwisk, nierzadko imion, tylko pseudonimy. Właściwie tylko obrońca jest zaskoczony faktem, że M. S. zeznając o (...) nie podawał nazwiska (...).

Zdarzenie w T. miało miejsce 29.09.2006r., a zatem wbrew twierdzeniu obrońcy składając zeznania w 2007 r. i kolejnych M. S. znał już (...), których poznał właśnie tego dnia. Analiza jego zeznań wskazuje na to, że M. S. pod tym zbiorczym określeniem miał na myśli kilku mężczyzn.

Rozstrzygając kolejną wątpliwość skarżącego co do przypisanego czasokresu działania w grupie to stwierdzić należy iż data początkowa 1.09. 2006 r. jest umowna, gdyż niewytłumaczalne byłoby przyjęcie, że oskarżony do grupy wszedł w dniu 29 września 2006 r. kiedy miało miejsce zdarzenie na szkodę M. S. i D. S.. Zapewne jakiś czas trwały negocjacje co do przyjęcia zlecenia i wykonawstwa. Koniec czynu wyznacza aresztowanie M. S., który stracił możliwość pozyskiwania wiedzy na temat grupy.

Przyznać należy, ze uzasadnienie w niniejszej sprawie zostało sporządzone z wielokrotnym przekroczeniem terminu, co podkreślić jednak należy – instrukcyjnego, zaś termin do złożenia apelacji jest terminem zawitym. Nie doszło mimo wszystko do „naruszenia równowagi praw” jak twierdzi obrońca, gdyż sędzia przewodniczący uzasadnił rozstrzygnięcie w odniesieniu do 12 oskarżonych, a obrońca sporządził 2 apelacje. Sądząc po ilości stron (20) ilość czasu do sporządzenia apelacji była wystarczająca.

Skarżący zwrócił uwagę na zeznania M. S. z dnia 18.10.2006 r. (k.41), z których wynikało, że przekazywał różne informacje na temat grupy oficerowi CBŚ.

Dla Sądu odwoławczego ten zarzut nie ma związku z przedmiotem postępowania, bowiem z materiału dowodowego, tego samego, na który powołuje się obrońca nie wynika, aby M. S. był nakłaniany do popełniania przestępstw, albo namawiany do nakłania oskarżonych do zachowania niezgodnego z prawem. Wszystkie działania podejmował samodzielnie. Nie jest znana skala tej współpracy, lecz nie ma to znaczenia biorąc pod uwagę fakt, że świadek jeśli nie poniósł w pełni odpowiedzialności karnej, to ją poniesie w przyszłości.

Wątpliwości co do wiarygodności świadka nie budzi również fakt, że początkowo stwierdził, iż nie wie kto jeździł samochodem m-ki (...) złotego koloru, a następnie że był to C. K.. Przypomnieć należy, iż z treści protokołów wynika, że M. S. był przesłuchiwany wielokrotnie i swe przesłuchanie kończył tym, że postara się przypomnieć sobie następnym razem więcej szczegółów.

Co do uchybień proceduralnych, które według obrońcy A. S. zaszły Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zarzuty apelacyjne wynikają z przeniesienia niezasadnych wniosków dowodowych oskarżonego.

Badanie wariografem nie znajduje umocowania w prawie na etapie postępowania sądowego- art. 192a k.p.k. Z kolei okazywanie oskarżonego D. S. (1) i M. S. (2) byłoby nieprzydatne do stwierdzenia danej okoliczności, skoro od początku twierdzili, że nie są w stanie nikogo rozpoznać. Można byłoby polemizować z podstawą oddalenia wniosku dowodowego polegającego na uzyskaniu wykazu połączeń, jednakże dowodu nie dało się przeprowadzić z uwagi na krótki okres ich przechowywania, w sytuacji, gdy oskarżony żądał ich za okres 2009 r.

Nieuwzględnienie wniosku o wyłączenie sprawy A. S. do odrębnego rozpoznania nie mogło mieć wpływu na treść wyroku.

Wobec tego, że strony nie wnosiły o sprostowanie protokołów nie było powodów, aby zakładać, że były prowadzone nierzetelnie, co z kolei czyni niesłusznym zarzut, że nie rejestrowano przebiegu rozprawy.

Kodeks postępowania karnego umożliwia sądowi zwrot sprawy oskarżycielowi w wyjątkowych przypadkach i żaden z nich nie zachodził. Na pewno nie była nim potrzeba ustalenia czasu w jakim powstało zdjęcie oskarżonego. Rysy nie zmieniają się tak bardzo by w pewnym przedziale wiekowym nie można było danej osoby zidentyfikować.

Podobnych, a momentami wręcz identycznych argumentów dostarczył tenże sam obrońca w stosunku do M. P.. Dlatego wcześniejsze rozważania sądu nie tracą na aktualności. Dodatkowo wskazał, że opinia sądowo – psychiatryczna jest niejasna i nie pełna, ponieważ nie spełnia wymogów wynikających z zaleceń konsultanta krajowego.

Zdaniem sądu ad quem zalecenia nie mogą mieć decydującego znaczenia. To od biegłych zależy ocena jakiego rodzaju informacji potrzebują, żeby wydać decyzję o charakterze kategorycznym.

Skarżący nadto zarzucił Sądowi I instancji, że naruszył zasadę indywidualizacji odpowiedzialności wpisując go w niezidentyfikowany twór, podmiot zbiorowy o nazwie (...) bez wskazania jaka była jego motywacja, świadomość, wreszcie wina.

Z treści tego zarzutu zdaniem sądu ad quem wynika, że autor apelacji zdaje się przyznawać, że taki podmiot istniał, lecz oskarżony nie był świadomym, że uczestniczy w zorganizowanej grupie przestępczej, bo sama motywacja według sądu jest bez znaczenia. Trzeba wyraźnie podkreślić, że oskarżony był postrzegany przez świadka S. jako jeden z A. i jego spostrzeżenie było słuszne, gdyż mężczyźni z tej podgrupy wspólnie dokonywali przestępstw – przykład S. i S.. Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok uniewinniający oskarżonych od dokonania czynu na szkodę n/n mieszkańca W. nie dlatego, że nie uwierzył M. S. tylko dlatego, że ten nie potrafił określić nie uczestnicząc w zdarzeniu, jakiego rodzaju presji użyto na pokrzywdzonym zmuszając go do zapłacenia pieniędzy na rzecz A.. Bezspornym jest, że w tym przypadku też działali wspólnie i zabrali nienależne im pieniądze, na tle których powstał konflikt wewnątrz grupy mokotowskiej, a M. S. występował w charakterze rozjemcy. Trudno zatem przyjąć optymistyczną wersję obrońcy, że oskarżony jest niewinny.

Przechodząc do konkretów dotyczących tego zdarzenia stwierdzić należy, że istniały dowody do uznania oskarżonych za winnych czynu dokonanego na szkodę M. S. (2) i D. S. (1). Dowodami tymi są zeznania M. S. (4) i M. S. (7), który zlecił pobicie D. S. (1). Wprawdzie obaj świadkowie nie obserwowali zajścia, ale byli obecni na miejscu zdarzenia. M. S. widział osoby, które przyjechały i skierowały się w kierunku pokrzywdzonych, w tym do znajdującego się przypadkowo w pobliżu M. S. (2). Akcja była zorganizowana i kierując się doświadczeniem życiowym zauważyć należy, że nie po to przyjechali oskarżeni, żeby sobie popatrzeć. Wartości dowodowej zeznań M. S. nie podważa fakt, że wskazał jako sprawców jeszcze dwóch innych mężczyzn – W. i M., gdyż nie było to wskazanie kategoryczne. Ewentualne pozyskanie danych adresowych tych świadków i ich przesłuchanie nie byłoby przydatne dla weryfikacji relacji M. S. właśnie z tego powodu, że nie był pewien czy uczestniczyli w zdarzeniu. Przy okazji rozliczeń finansowych M. S. widział i rozpoznał M. P., M. S. (4), W. K. (1) i A. S. (1), co częściowo współgra z relacją M. S. oraz pokrzywdzonych. Należy zaznaczyć, że M. S. był oddalony od zdarzenia na około 50 m., a nie jak podnosi obrońca 400 metrów. Podczas rozprawy M. S. odwołał się do niepamięci, lecz generalnie potwierdził swe zeznania z postępowania przygotowawczego. Pokrzywdzeni nie byli w stanie na nikogo wskazać, gdyż jak wynika z ich zeznań zostali napadnięci znienacka przez 5 – 6 mężczyzn w kapturach na głowach. Przedstawiony przez nich opis zdarzenia, a zwłaszcza rozdzielenie ich praktycznie uniemożliwiało pełną jego kontrolę. Zlecenie, które dał M. S. (7) dotyczyło pobicia na tle finansowym, niemniej jednak zeznania pokrzywdzonych wskazują na to, że w czasie używania przemocy byli obszukiwani i okradzeni z przedmiotów o charakterze materialnym, co daje podstawę do uznania, że doszło do rozboju. Na motyw finansowy wskazywał w postępowaniu sądowym również M. S. (2), który o tym dowiedział od D. S. (1), co również pośrednio wspiera wiarygodność M. S. i D. S..

Jeśli chodzi o W. K. (1), to nawet wyłączając jego pobyt w W. (...)miał fizyczną możliwość dokonania przestępstwa.

Na uwzględnienie nie zasługiwała też apelacja obrońcy R. P. (2) w tej części w jakiej podniesiono zarzut naruszenia prawa do obrony, polegający między innymi na odmowie powtórnego przesłuchania K. M. i M. S. (7). Przypomnieć należy, że to na wniosek oskarżonego prowadzono rozprawę pod jego nieobecność. Aktualne brzmienie art. 377 § 3 k.p.k. nie nakłada nawet na sąd obowiązku informowania oskarżonego o przebiegu rozprawy. W kontekście pisma R. P. (2) z dnia 19.07.2012 r. (k. 9221), który przyznał, że zapoznawał się z aktami przed skierowaniem aktu oskarżenia w 2009 r. nieuzasadnione było zgłaszanie nieprzygotowania.

Za niezasadną uznano również apelację obrońcy A. D. (2), pomimo zacytowania szeregu trafnych orzeczeń Sądu Najwyższego.

W głównej mierze apelacja ma charakter polemiczny.

Ponownie przywołano fakt współpracy M. S. z oficerem CBŚ. Nie wskazano jednak na jakiej podstawie skarżący uważa, że M. S. był przekazicielem wiedzy operacyjnej. Zdaniem Sądu II instancji nic na to nie wskazuje, ale hipoteza jest ciekawa, bowiem nie wyklucza, że jakaś wiedza operacyjna była, a ta zaś nie bierze się znikąd.

W tej jednaj apelacji trafnie wywiedziono, że przesłuchanie świadka umożliwia ocenę jego zdolności percepcyjnej. Sąd odwoławczy to stanowisko podziela, z tym że w tej części orzeczenia, która uznawała oskarżonych za winnych pomówienie M. S. nigdy nie było jedynym, ani głównym dowodem w sprawie i niczego tu nie zmienia bogata wiedza orzecznictwa europejskiego autorki apelacji.

A. D. (1) nie musiał wiedzieć, że M. S., czy K. R. (1), A. W., czy H. W. (1) posiadali broń palną, ale nie mógł nie wiedzieć, że takową posiada będący w tej samej podgrupie P. K. (1). Jego ówczesna partnerka zaprzeczyła, aby broń znaleziona we wspólnie zajmowanym mieszkaniu należała do niej, bądź kogokolwiek z rodziny.

Broń palną w postaci pistoletu(...) u W. K. (1) widział M. S. (k. 1082). W zakresie broni R. P. obciążają zeznania K. R. (k.1073). Wreszcie M. S. (4) na k. 1040 wprost wskazał, że broń, mały kaliber do naprawy w wakacje 2006 r. (...) (A. D.) przekazywał D., a zatem na krótko przed rozpoczęciem działalności grupy. W tej sytuacji także obrońca nie powinna mieć wątpliwości, że A. D. miał świadomość, iż grupa miała charakter zbrojny. Prawdziwie też obrońca cytuje zeznania M. S., że A. D. bywał na spotkaniach, gdzie bywały „podkute” osoby. Niezależnie od tego czy inne osoby potwierdziły fakt dawania do naprawy broni palnej, to już z samej bytności w środowisku posiadającym broń palną można w sposób pozytywny wywieść świadomość udziału w grupie o określonym charakterze.

Obrońca swe wywody rozpoczął od uzasadnienia braku świadomości co do istnienia grupy o charakterze zbrojnym, a zakończył na tym, że oskarżonemu nie można nawet przypisać typu podstawowego przestępstwa. I znów też na temat przywołano bogate orzecznictwo. Ponownie też obrona uważa, że za miarodajne winny być uznane zeznania świadków złożone w toku postępowania sądowego, gdzie odwołano wcześniejsze depozycje.

Komentując zarzuty apelacyjne stwierdzić należy, że aby skuteczne wnieść środek zaskarżenia obrońca winien była udowodnić, ze grupa nazywana mokotowską powstała w dniu popełnienia przestępstwa na szkodę S. i S.. Mogłoby to uzasadniać tezę o wspólnym li tylko działaniu w ramach przestępczego porozumienia. Tak się jednak nie stało. Z uwagi na wcześniejsze rozważania dotyczące wiarygodności zeznań świadków Sąd odwoławczy je ponawia, a nadto wskazuje, że jak wynika z poszczególnych źródeł dowodowych niesubordynacja wobec przywódców grupy czasami miała większe konsekwencje niż odsunięcie. To utwierdza sąd w przekonaniu, że zeznania złożone w toku postępowania sądowego nie są szczere.

Jeśli chodzi o czyn na szkodę D. S. (1) i M. S. (2), to opinia sądu po wniesieniu apelacji na rzecz A. D. (1) nie uległa zmianie. To, że M. S. (7) nie rozpoznał A. D. nie świadczy o tym, że nie brał udziału w zdarzeniu, tylko, że go nie zapamiętał. Jednocześnie nie można pominąć zeznań. M. S., które w znacznym zakresie osobowym zostały potwierdzone przez M. S.. Nie wiadomo co powodowało obrońcą by wywieść na podstawie drugorzędnych okoliczności dotyczących formy płatności za pobicie, że M. S. jest osobą niewiarygodną. Tezę o braku wiarygodności równie dobrze można by postawić M. S. (7). Według sądu nie ma żadnych sprzeczności w zeznaniach M. S. dotyczących tego kto przyjmował zlecenie na pobicie D. S.. Zeznawał jedynie o poszczególnych etapach.

Odnośnie przestępstwa na szkodę S. K. pomimo wniesionej apelacji ocena dowodów nie uległa zmianie.

Niezasadne okazały się także apelacje obrońców R. P. (1) i G. J. (1) w odniesieniu do przestępstwa dokonanego na szkodę D. K. (1).

Skarżący tak jak poprzednio przyjęli taktykę dyskredytowania wiarygodności M. S., pomijając jednak, że jego wersja jest spójna z zeznaniami pokrzywdzonego, który w toku postępowania sądowego opisał kilka prób porwania różnymi metodami, jedna zaś miała przebieg podany przez M. S., kiedy to samochodem przyjechało kilu mężczyzn pod pozorem chęci nabycia maski od t.. To, że samodzielnie podjął ucieczkę nie wyklucza ostrzeżenia go przez M. S., zwłaszcza jeśli uczynił to dyskretnie nie chcąc narażać się współsprawcom.

Niektórzy ze sprawców byli zamaskowani i z tego powodu pokrzywdzony nie miał możliwości rozpoznania oskarżonego R. P.. Ogólnie tylko opisał dwóch niezamaskowanych mężczyzn. Bezzasadne jest zatem oczekiwanie by zastosować art. 5 § 2 k.p.k. Co prawda G. J. (2) i M. S. (4) nie potwierdzili wersji M. S., to jednak zasadnie Sąd I instancji uznał, że było to wyrazem przyjętej linii obrony.

Nie można zgodzić się z obrońcą G. J. (1), że w zeznaniach D. K. występują sprzeczności. Sąd odwoławczy sprecyzował datę zdarzenia, która wynikała z pierwszego przesłuchania pokrzywdzonego, które miało miejsce 20 września 2004r., dzień po zdarzeniu k. 1860.

W apelacji obrońcy G. J. (1) trafny okazał się zarzut obrazy art. 4 § 1 k.k. W realiach niniejszej sprawy nie do przyjęcia jest forsowana przez skarżącego wersja, z której wynika, że G. J. (1) pełnił rolę kierowcy nie znając zamiaru sprawców, wszak wiózł ze sobą zamaskowanych sprawców. Ponownie trzeba przytoczyć argument użyty jak w przypadku oskarżonego Z.. Gdyby G. J. nie cieszył się zaufaniem współsprawców nie zostałby zabrany na zdarzenie, w którym porywa się człowieka. To, że D. K. (1) nie wiedział jaki miał być cel jego uprowadzeniu nie daje podstaw do rozważań na temat innej niż przyjęta w akcie oskarżenia kwalifikacja. Pokrzywdzony nie mógł tego wiedzieć, ale zamiar z jakim sprawcy działali ujawnił M. S..

Zagrożenie karne art. 252 § 1 k.k. uległo zmianie, obecnie przestępstwo to jest zbrodnią. Ponieważ Sąd Okręgowy w uzasadnieniu nie odniósł się do tej kwestii i nie wskazał czy karę 3 lat pozbawienia wolności uznał za sprawiedliwą, czy też nie prześledził przepisów interporalnych, Sąd II instancji jako bardziej względną zastosował ustawę starą, czego wynikiem było obniżenie kary wobec obydwu oskarżonych do lat dwóch.

Za niezasadną uznać należało apelację obrońcy P. K. (1).

Jeśli chodzi o udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym to mechanizm obrony wygląda podobnie jak innych oskarżonych i polega na kwestionowaniu wartości dowodowej zeznań M. S., A. W. i eksponowaniu faktu zmiany zeznań przez H. W. (1). Skarżący ponadto zacytował nieaktualne orzeczenie Sądu Najwyższego dotyczące wymogów, które winno spełniać uzasadnienie. Aktualnie uzasadnienie winno być zwięzłe. Takie wymogi spełnia niniejsze uzasadnienie w tej części w jakiej wyrok został utrzymany w mocy, bądź zmieniony. Obecnie nie można też uchylić wyroku wyłącznie z powodu uzasadnienia – art. 455a k.p.k.

Rzeczywiście Sąd Okręgowy nie uzasadnił z jakiego powodu obdarzył walorem wiarygodności zeznania złożone przez H. W. (1) w postępowaniu przygotowawczym, a nie sądowym, jednakże ocena ta była słuszna. W postępowaniu przygotowawczym relacje świadka były zgodne z zeznaniami M. S.. Nie było racjonalnie wytłumaczalnego powodu, dla którego wcześniej H. W. miałby bezpodstawnie obciążać P. K.. Depresja, do której odwoływał się świadek H. W. jako przyczyny fałszywego pomówienia w postępowaniu przygotowawczym jest stanem chorobowym, ale w przypadku świadka najwyraźniej nie ma wpływu na jego percepcję. Nielogicznym byłoby przyjęcie, że mając obecnie także depresję mówi prawdę, a wcześniej kłamał.

Na aktywność P. K. wskazują właśnie zeznania H. W. (1) określającego oskarżonego jako człowieka od rozwiązań siłowych. Zeznania te zostały wsparte przez świadków A. W., M. S. (4).

Nie można zgodzić się z autorem apelacji, że „dla brania udziału w grupie przestępczej” istotne jest to czy oskarżony sam sobie nadał pseudonim, czy nadały mu osoby trzecie.

Co do wypadku drogowego ze skutkiem śmiertelnym, to nie ma racji skarżący, że opinia była niejasna, bądź niepełna. Niektóre z postulatów kierowanych pod adresem biegłych i wymienionych poniżej była wręcz niemożliwa do spełnienia, a co do niektórych biegli udzielili wyczerpujących odpowiedzi takich jak:

-odtworzenie dokładnej ścieżki poruszania się pojazdu R. L.

-ustalenie dokładnego momentu, w którym P. K. (1) i C. I. wypadli z pojazdu

-ile razy pojazd R. (...) obracał się wokół własnej osi,

- ustalenia prędkości z jaką pojazd opuszczali P. K. (1) i C. I.,

- ustalenia czy możliwa była zamiana miejsc w pojeździe,

- ustalenie prędkości obrotowej samochodu po uderzeniu w pociąg i inne.

W sprawie wydali wspólną opinię biegła z zakresu medycyny sądowej S. T. i A. P. (2). Zdaniem sądu odpowiedzieli na pytania możliwie najdokładniej jak mogli, zarówno odnośnie prędkości z jaką poruszał się samochód w momencie zderzenia, jak i odnośnie ścieżki poruszania. Na część pytań obrońcy biegli udzielili odpowiedzi stwierdzając, że kierowcą był oskarżony, a pasażerem C. I.. Uwzględnili prędkość i tor ruchu samochodu względem pociągu. Wykluczyli możliwość przemieszczenia się mężczyzn wewnątrz samochodu.

Uwzględnili również obrażenia jakich doznali P. K. (1) i C. I.. Obrażenia dla wydania opinii nie miały pierwszoplanowego znaczenia. Jak wskazano C. I. wypadł przez tylną szybę o czym świadczy uszczelka owinięta na nodze pokrzywdzonego i przełamany do tyłu fotel pasażera (k.10990-10993).

W przekonaniu sądu odwoławczego zarzut niepełnej opinii, wymagającej pogłębienia nie jest zasadny. Dodatkowo należy wziąć pod uwagę zeznania M. B., która zeznała, że po C. przyjechał jego kolega P. i gdzieś pojechali.

Sąd Apelacyjny nie uznał za zasadne dokonania zmiany w zaliczeniu okresu rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet orzeczonej kary, bowiem z informacji uzyskanej z systemu (...) wynikała inna niż postulowana możliwość zaliczenia tymczasowego aresztowania. Wydanie orzeczenia w tej kwestii będzie możliwe na zasadzie art. 420 § 2 k.p.k. przez Sąd I instancji.

Apelacja obrońcy W. K. (1) w zakresie ustaleń co do winy, w odniesieniu do zarzutu XXXV nie zasługiwała na uwzględnienie.

W jednym należy przyznać rację obrońcy, że sąd meritti nie wydał żadnego rozstrzygnięcia w zakresie dopuszczenia wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka A. G.. Ponieważ sąd przesłuchał A. C., który potwierdził, że W. K. (1) przebywał w W. (...)od początku 2007 r. do 26 kwietnia 2007 r. Sąd odwoławczy uznał tę okoliczność za udowodnioną i wyeliminował ten okres z opisu czynu kierując się tym, że brak było danych do stwierdzenia czy oprócz pracy pobyt miał związek z braniem udziału w grupie przestępczej. Z tej przyczyny Sąd II instancji również obniżył karę pozbawienia wolności. W pozostałym zakresie argumenty apelacji nie okazały się trafne.

M. S. miał trudności z określeniem imienia (...), jak też miejsca zamieszkania, natomiast nie miała miejsca sytuacja, by wskazał na inną osobę.

Zdaniem Sądu II instancji kara jednego roku pozbawienia wolności za czyn z art. 242 § 1 k.k. nie razi nadmierną surowością. Wątpliwą okolicznością łagodzącą jest przyznanie do czynu, skoro W. K. został zatrzymany w bezpośrednim pościgu. Sąd nie dostrzega tak jak obrońca u oskarżonego skruchy. Wręcz przeciwnie W. K. obwiniał organy ścigania za to co zrobił.

Zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego Sąd Okręgowy ocenił materiał dowodowy dotyczący udziału R. P. (2) w zorganizowanej grupie przestępczej. Apelacja jego obrońcy ma charakter polemiczny w zakresie ustaleń opartych na relacjach S. O. i świadka koronnego J. B. (2). Nawet jeśliby założyć, że zeznania J. B. (2) są zbyt mało szczegółowe, to uszczegóławiają je zeznania M. S..

Niezasadna okazała się apelacja Prokuratora w zakresie kwestionującym wymiar kary.

Prokurator wniósł o wymierzenie R. P. (1) za czyn z pkt II kary 9 lat pozbawienia wolności, za czyn z pkt III 7 lat pozbawienia wolności, natomiast T. P. za czyn z pkt XXXIII kary 5 lat pozbawienia wolności.

W ocenie sądu odwoławczego kary po 3 lata pozbawienia wolności za rozbój dokonany na szkodę J. M. i A. S. (2) są karami adekwatnymi do stopnia społecznej szkodliwości czynów i dolegliwością nie przekraczają stopnia winy. Za również adekwatną do winy Sąd II instancji uznał karę 3 lat pozbawienia wolności za rozbój w typie podstawowym dokonany przez R. P. (1) na szkodę E. B..

W wyniku rozpoznania apelacji, po ustaleniu, że R. P. został skazany przez Sąd Okręgowy w Lublinie za udział w zorganizowanej grupie przestępczej o charakterze zbrojnym mokotowskiej w okresie od 2000r. – kwietnia 2006 r. Sąd II instancji zmienił opis czynu w zakresie daty zdarzenia i obniżył karę pozbawienia wolności.

W zakresie czynu z punktu VIII Sąd odwoławczy eliminując działanie w warunkach recydywy przyjął brzmienie art. 252 § 1 k.k. obowiązujące do dnia 19.04.2010 r. skazał go, a na podst. art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności. Jako karę łączną karę 7 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę.

Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok wobec W. K. (1) w ten sposób, że: uchylił orzeczenie o karze łącznej pozbawienia wolności.

Na podst. art. 85 i 86 § 1 i 2 k.k. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 lipca 2015 r. wymierzył jedną karę 4 (czterech) lat i 9 (dziewięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

Sąd II instancji zmienił zaskarżony wyrok wobec oskarżonego G. J. (1) w ten sposób, że jako datę czynu przyjął 19 września 2004 r., jako podstawę skazania art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 19.04.2010 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i na podst. art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 252 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym w dacie czynu wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

W przekonaniu Sądu odwoławczego, sąd meritii w części w jakiej wyrok został zmieniony, bądź utrzymany w mocy, w zakresie sprawstwa, winy oskarżonych dokonał prawidłowych ustaleń, opartych na całokształcie ujawnionych dowodów, zaś apelacje nie wykazały, aby ocena tych dowodów zawierała błędy natury faktycznej czy logicznej.

Przeprowadzona kontrola instancyjna nie dowiodła racji obrońców oskarżonych w zakresie w jakim zarzucili obrazę art. 7 k.p.k.

Jak już wielokrotnie w orzecznictwie podkreślano, zarzut obrazy art. 7 k.p.k. nie może się ograniczać jedynie do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych. Powinien wykazywać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu.

Autorzy apelacji nie wykazali, że ocena dowodów wyrażona przez sąd orzekający w zakresie ustaleń faktycznych i winy jest sprzeczna z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym.

Sąd odwoławczy w toku kontroli instancyjnej zainicjowanej apelacją obrońców nie uznał, że kary wymierzone tak przez sąd I instancji, jak i II instancji rażą nadmierną surowością.

Zgodnie z dyspozycją art. 53 § 1 k.k. Sąd Okręgowy oraz Sąd Apelacyjny wymierzyły karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

O kosztach procesu Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 624 § 1 k.p.k., albowiem oskarżeni będą odbywali długoterminowe kary pozbawienia wolności i istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby dla nich zbyt uciążliwe.

Kwotę wynagrodzenia za obronę pełnioną z urzędu w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie § 14 ust.1 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). W żadnym przypadku Sąd odwoławczy nie uznał, aby kwota podstawowa wynagrodzenia była zbyt niska do nakładu pracy.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny, w oparciu
o dyspozycję art. 437 § 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.