Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 czerwca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Płocku VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Solecka

Protokolant: stażysta Sylwia Krzeszewska

po rozpoznaniu w dniu 8 czerwca 2016 roku w Płocku

sprawy B. Ł.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

o odsetki

na skutek odwołania B. Ł.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P.

z dnia 16 listopada 2015 roku, znak: (...)

1.  zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje B. Ł. prawo do wypłaty ustawowych odsetek od wyrównania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej za okres od 1 lutego 2013 roku do 28 lutego 2015 roku, od poszczególnych comiesięcznych świadczeń począwszy od dnia 26 marca 2013 roku do dnia zapłaty wyrównania,

2.  oddala odwołanie w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 listopada 2015r., znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w P. odmówił B. Ł. prawa do wypłaty odsetek od kwoty wypłaconej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, orzeczonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 25.09.2015r. W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji organ rentowy podniósł, że organ odwoławczy w wyroku z dnia 25.09.2015r. nie orzekł o odsetkach od renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. W dniu 30.11.2015r. B. Ł. wniosła odwołanie od powyższej decyzji domagając się zasądzenia należnych ustawowych odsetek w wysokości 8.011,33 zł za okres od 26 lutego 2013r. do czasu realizacji należnego świadczenia rentowego tj. do 24 listopada 2015r. Do odwołania załączyła szczegółowe wyliczenie odsetek.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z dnia 25.09.2015r. nie orzekł o odsetkach i nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za opóźnienie, a Oddział dotrzymał ustawowego terminu wynikającego z art. 118 ustawy emerytalnej na wydanie decyzji uwzględniającej wyrok.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

B. Ł., ur. (...) z wykształceniem policealnym, pracowała jako rejestratorka, fakturzystka, instruktor służb społecznych, pracownik socjalny, ostatnio zatrudniona do czerwca 2011r. jako kierownik MOPS. Była uprawniona do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 30 września 2011r. do 31 stycznia 2013r. Termin płatności renty ustalono na 25 dnia każdego miesiąca. W dniu 11 stycznia 2013r. odwołująca złożyła do organu rentowego wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Orzeczeniem lekarza orzecznika z dnia 30 stycznia 2013r. wnioskodawczyni nie została uznana za osobę niezdolną do pracy. W podsumowaniu i uzasadnieniu ustaleń orzeczniczych stwierdzono, że badana jest zdolna do pracy ze względu na charakter pracy, brak zaburzeń rytmu serca w badaniu H. i EKG, prawidłowa kurczliwość i frakcja wyrzutowa LK-64% mimo demonstrowanych dolegliwości nie znajdują potwierdzenia w badaniu przedmiotowym i badaniach dodatkowych. Komisja lekarska orzeczeniem dnia 1 marca 2013r. w oparciu o przeprowadzone badanie i dokumentację medyczną ( z uwzględnieniem wynikiem ostatniego ECHO serca z 07.2012r i badania: H., EKG – 12. 2012), a także po uwzględnieniu posiadanego wykształcenia i przebiegu pracy zawodowej uznała, że istniejące u odwołującej schorzenia wymagają systematycznego leczenia i kontroli, ale nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu uzasadniającym orzeczenie niezdolności do pracy. W oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej decyzją z dnia 12 marca 2013r. znak: 280200/6120/SER/13/0211011 organ rentowy odmówił B. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uwzględnieniu odwołania ubezpieczonej Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Płocku wyrokiem z dnia 7 października 2014 roku, sygn. akt VI U 1280/13, zmienił zaskarżoną decyzję ZUS w ten sposób, że przyznał B. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lutego 2013 roku do 31 stycznia 2014 roku. Za podstawę swego rozstrzygnięcia Sąd ten przyjął opinie biegłych: kardiologa oraz łączna psychiatry i psychologa. Biegły specjalista kardiolog A. M. rozpoznając u B. Ł. stan po leczeniu operacyjnym mitralnej wady serca, plastykę pierścienia mitralnego wykonana w krążeniu pozaustrojowym (17.01.2012r.), wygojoną ranę pooperacyjną, napadowe migotanie przedsionków w wywiadzie, nadkomorowe zaburzenia rytmu w postaci napadowego częstoskurczu nadkomorowego, przewlekłe leczenie przeciwkrzepliwe, chorobę refluksową żołądka, nietrzymanie moczu, stan po usunięciu macicy z powodu mięśniaków, stan po leczeniu operacyjnym żylaków kończyn dolnych w 2005r. stwierdził, że odwołująca z przyczyn kardiologicznych jest częściowo niezdolna do pracy od 1 lutego 2013r. do 31 stycznia 2014r. Wskazał, że występujące u odwołującej napady częstoskurczu nadkomorowego wymagają diagnostyki elektrofizjologicznej i ustalenia dalszego leczenia. Biegłe: specjalista psychiatra W. J. oraz psycholog P. D. w opinii łącznej wydanej na podstawie przeprowadzonego badania psychiatryczno-psychologicznego, analizy akt sprawy oraz dokumentacji medycznej rozpoznały u odwołującej zaburzenia depresyjne nawracające, obecnie epizod depresji o umiarkowanym nasileniu. Biegłe orzekły, że stan zdrowia psychicznego ubezpieczonej nadal powoduje u ubezpieczonej częściową niezdolność do pracy przy czym powstanie częściowej niezdolności do pracy z powodów psychiatrycznych należy datować na kwiecień 2011r. Biegłe wskazały, że w odniesieniu do opinii zespołu biegłych lekarza psychiatry i psychologa z dnia 28.03.2012r. w sprawie sygn. akt VI U 1525/11 uznającej odwołującą za częściowo niezdolną do pracy nie stwierdziły istotnej zmiany stanu zdrowia psychicznego. Wówczas biegłe rozpoznały epizod depresji o umiarkowanym nasileniu. Natomiast biegłe wydające opinie w sprawie VI 1280/13 stwierdziły, że objawy depresyjne obecnie mają charakter przewlekły, bez okresów dłużej trwającej remisji. Zdaniem biegłych częściowa niezdolność do pracy miała charakter okresowy tj. na rok licząc od daty badania, a więc do 28 lutego 2015r.

[dowód: decyzja k: 52 plik I akt ZUS, wyrok SO z dnia 07.10.2014r. wraz z uzasadnieniem k: 148, k: 162-165 akt sprawy VI U 1280/13, opinia biegłego kardiologa A. M. w sprawie VI U 1280/13 k: 35-37, opinia łączna biegłych psychologa P. D. i specjalisty psychiatry W. J. k:53 - 63 akt sprawy 1280/13]

B. Ł. złożyła apelację od powyższego wyroku wnosząc o jego zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 lutego 2013r. do 28 lutego 2015r. zgodnie z opinią psychiatryczno – psychologiczną oraz o zasądzenie należnych odsetek ustawowych od ZUS od lutego 2013r. Wyrokiem z dnia 25 września 2015 roku Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie sygn. akt III AUa 1503/14 zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Płocku z dnia 7 października 2014r., sygn. akt VI U 1280/13 w ten sposób, że przyznał B. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 28 lutego 2015r. oraz przekazał organowi rentowemu do rozpoznania zawarty w apelacji wniosek B. Ł. o zasądzenie odsetek ustawowych. Sąd Apelacyjny nie przeprowadzał żadnego uzupełniającego postępowania dowodowego. Odpis wyroku został doręczony organowi rentowemu w dniu 08.10.2015r. Akta rentowe zostały zwrócone organowi rentowemu w dniu 20.10.2015r.

[dowód: apelacja k: 170-171 akt sprawy VI U 1280/13, wyrok SA z dnia 25.09.2015r. k: 208, potwierdzenie odbioru k: 211, k: 218 akt sprawy VI U 1280/13]

Pismem z dnia 13.11.2014r. organ rentowy zwrócił się do Powiatowego Urzędu Pracy w S. o podanie kwoty brutto wypłaconych zasiłków za okres do 01.02.2013r. do 31.01.2014r., na które PUP udzielił odpowiedzi pismem z dnia 17.11.2014r. Pismem z dnia 29.10.2015r. organ rentowy ponownie zwrócił się do Powiatowego urzędu Pracy w S. o podanie kwoty brutto wypłaconych zasiłków za okres do 01.02.2013r. do 28.02.2015r. PUP udzielił w dniu 02.11.2015r. odpowiedzi, że odwołująca pobrała świadczenia wskazane z piśmie z dnia 17.11.2014r. W wykonaniu prawomocnego wyroku organ rentowy w dniu 16.11.2015r. wydał decyzję przyznającą odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 01.02.2013 r. do 28.02.2015r., w której określił należność za okres od 01.02.2013r. do 28.02.2015r. na kwotę 44.258,75 zł. Po potrąceniu należności z Powiatowego Urzędu Pracy, odliczeniu zaliczki na podatek i składki na ubezpieczenie zdrowotne należność w kwocie 32.463,00 zł została przekazana odwołującej za pośrednictwem poczty. Odwołująca otrzymała ją w dniu 25 listopada 2015r.

[dowód: pismo z dnia 13.11.2014r. k: 77, pismo z dnia 17.11.2014r. k: 79, pismo z dnia 29.10.2015r. k: 82, pismo z dnia 02.11.2015r. k: 83, decyzja z dnia 16.11.2015r. k:86 plik I akt ZUS]

W dniu 16.11.2015r. organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

[dowód: decyzja z dnia 16.11.2015r. k:89 pliku I akt ZUS]

Powyższy stan faktyczny był pomiędzy stronami bezsporny. Sąd ustalił go na podstawie ww. dokumentów. Większość z nich są to dokumenty sporządzone przez uprawnione do tego organy w granicach ich kompetencji. Żadna ze stron ich nie kwestionowała, a Sąd z urzędu nie znalazł podstaw by odmawiać im wiarygodności i mocy dowodowej.

Przedmiot sporu pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy, a jeśli tak, to od kiedy należą się odwołującej odsetki od renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy przyznanej jej decyzją z dnia 16.11.2015r. za okres od 01.02.2013 r. do 28.02.2015 r. wydaną w wykonaniu prawomocnego wyroku. Zaznaczyć należy, że termin płatności renty w przypadku odwołującej został określony na 25 dzień każdego miesiąca.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Prawo do odsetek z tytułu opóźnienia w przyznawaniu i wypłacaniu świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych reguluje art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U.2015.121 j.t.), zgodnie z którym jeżeli organ rentowy - w terminach przewidzianych w przepisach określających zasady przyznawania i wypłacania świadczeń pieniężnych z ubezpieczeń społecznych - nie ustalił prawa do świadczenia lub nie wypłacił tego świadczenia, jest obowiązany do wypłaty odsetek od tego świadczenia w wysokości odsetek ustawowych określonych przepisami prawa cywilnego. Nie dotyczy to przypadku, gdy opóźnienie w przyznaniu lub wypłaceniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które ZUS nie ponosi odpowiedzialności. W myśl art. 118 ust. 1 i ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2015.748 j.t.), organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Jednakże w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego (przede wszystkim sądu ubezpieczeń społecznych) za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Powołanych przepisów nie można interpretować w oderwaniu od utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego oraz treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007r. w sprawie P 11/07, który rozstrzygał o zgodności art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej z Konstytucją RP. W uzasadnieniu powołanego wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zaskarżony przepis art. 118 ust. 1a ustawy o FUS jest zgodny z Konstytucją, o ile za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień wpływu do organu rentowego prawomocnego orzeczenia sądu tylko w sytuacji, gdy za nieustalenie tych okoliczności we wcześniejszym terminie nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy. Jeżeli odpowiedzialność leży po stronie organu rentowego, termin do wydania decyzji i wypłaty świadczenia powinien być liczony od wcześniejszej daty, w której organ rentowy, gdyby działał prawidłowo, powinien był wydać decyzję, a ubezpieczony powinien mieć prawo do odsetek za stosowny okres. Gdy opóźnienie w ustaleniu prawa do świadczenia było spowodowane okolicznościami, za które odpowiada organ rentowy (np. błędna interpretacja przepisów, zaniechanie podjęcia określonych działań z urzędu, błędne orzeczenie lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS w sprawie niezdolności do pracy), termin ten będzie liczony od dnia, w którym organ rentowy, gdyby działał prawidłowy, powinien był ustalić prawo do świadczenia. Podobnie przepis art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej jest interpretowany przez Sąd Najwyższy. W wyroku z dnia 25 stycznia 2005r., sygn. akt I UK 159/04 (OSNP 2005/19/308) Sąd Najwyższy stwierdził, że wydanie przez organ rentowy niezgodnej z prawem decyzji odmawiającej wypłaty świadczenia w sytuacji, gdy było możliwe wydanie decyzji zgodnej z prawem, w szczególności, gdy ubezpieczony wykazał wszystkie przesłanki świadczenia, oznacza, że opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które organ rentowy ponosi odpowiedzialność, choćby nie można było mu zarzucić niestaranności w wykładni i zastosowaniu prawa. W wyroku z dnia 21 czerwca 2012r., sygn. akt III UK 110/11(LEX nr 1227452) Sąd Najwyższy przyjął, że organ rentowy musi zapłacić odsetki od nieprzyznanego w terminie świadczenia, jeśli sąd przyznał prawo do niego na podstawie dokumentów już znanych zakładowi. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Najwyższy wywodził, iż w celu ustalenia, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za opóźnienie spowodowane błędem w ustaleniach faktycznych, konieczne jest wykazanie, że w przepisanym terminie ZUS nie dysponował materiałem umożliwiającym przyznanie świadczenia, z uwzględnieniem jednakże tego, czy organ rentowy w ramach swoich kompetencji i nałożonych obowiązków poczynił wszystkie możliwe ustalenia faktyczne i wyjaśnił wszystkie okoliczności konieczne do wydania decyzji. Jeżeli bowiem zmiana decyzji w postępowaniu odwoławczym będzie uzasadniona ustaleniami co do takich okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu, to nie będzie podstaw do uznania, iż opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które ponosi on odpowiedzialność (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 21 kwietnia 2009 r., I UK 345/08, OSNP 2010, nr 23-24, poz. 293).

Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 24.03.2011 r., I UZP 2/11 (OSNP 2011/19-20/255, LEX nr 784338, Biul.SN 2011/3/25, M.P.Pr. (...)-496) brak orzeczenia organu odwoławczego o odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, o którym mowa w art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) nie pozbawia ubezpieczonego prawa do odsetek za opóźnienie w wypłacie świadczenia. W uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że zamieszczenie w sentencji wyroku rozstrzygnięcia co do odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji jest powinnością tego sądu, który zmieniając decyzję organu rentowego, przyznaje prawo do świadczenia. Jeżeli zatem prawo do świadczenia przyznaje sąd drugiej instancji, ma obowiązek zamieszczenia z urzędu w sentencji swojego wyroku orzeczenia o odpowiedzialności organu rentowego tylko wtedy, gdy zmieniając wyrok sądu pierwszej instancji wraz z poprzedzającą go decyzją, przyznaje ubezpieczonemu prawo do świadczenia. Jeżeli zatem w sentencji wyroku zmieniającego decyzję i przyznającego prawo do świadczenia nie zostanie zamieszczone tego rodzaju orzeczenie, stronie będzie przysługiwał wniosek o uzupełnienie wyroku w tym zakresie (art. 351 § 1 k.p.c.). W sytuacji, gdy żadna ze stron w przewidzianym terminie takiego wniosku nie złoży, wykluczone zaś będzie skuteczne zaskarżenie wyroku co do tego przedmiotu, bo wówczas środek zaskarżenia jako skierowany przeciwko orzeczeniu nieistniejącemu musi być uznany za niedopuszczalny (art. 370 k.p.c.). Niezamieszczenie w sentencji wyroku orzeczenia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji oznacza, iż sąd w istocie nie wyjaśnił i nie rozstrzygnął tej kwestii. W kolejnym procesie sądowym, w którym wnioskodawca domaga się wypłaty odsetek od przyznanego z opóźnieniem świadczenia, dopuszczalne, a wręcz konieczne, jest prowadzenie postępowania dowodowego na tę okoliczność.

Normę wyrażoną w art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach należy odczytać w następujący sposób: za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie świadczenia rentowego lub emerytalnego uznaje się dzień wpływu do organu rentowego prawomocnego orzeczenia sądu ustalającego prawo do tego świadczenia, o ile za nieustalenie tych okoliczności we wcześniejszym terminie nie ponosi odpowiedzialności organ rentowy.

Biorąc pod uwagę sporną w sprawie dotyczącej prawa ubezpieczonej do renty okoliczność faktyczną, jaką było istnienie u odwołującej się niezdolności do pracy, istotne w kontekście prawa do odsetek jest więc stwierdzenie, czy organ rentowy w ramach udzielonych mu kompetencji i nałożonych obowiązków podjął określone działania zmierzające do wyjaśnienia tej okoliczności warunkującej prawo do świadczenia.

Odnosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należało ustalić, czy na etapie postępowania sądowego w sprawie sygn. akt VI U 1280/13, które toczyło się na skutek odwołania ubezpieczonej od decyzji z dnia 12 marca 2013r., odmawiającej jej począwszy od 1 lutego 2013r. dalszego prawa do renty, stwierdzono takie okoliczności, które nie były i nie mogły być znane organowi rentowemu (w dacie wydania orzeczenia przez komisję lekarską ZUS), a przy tym miały istotny wpływ na stwierdzenie dalszej niezdolności do pracy.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach, w postępowaniu przed organem rentowym oceny niezdolności do pracy dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik ZUS, od którego służy sprzeciw do Komisji Lekarskiej ZUS (ust. 2a). Stosownie do treści § 11 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz.U.2004.273.2711) lekarzem orzecznikiem i członkiem komisji lekarskiej może być lekarz, który łącznie spełnia następujące warunki: jest specjalistą, w szczególności w zakresie następujących dziedzin medycyny: chorób wewnętrznych, chirurgii, neurologii, psychiatrii, medycyny pracy, medycyny społecznej oraz odbył przeszkolenie w zakresie ustalonym przez Prezesa Zakładu. Członek komisji lekarskiej nie może być równocześnie lekarzem orzecznikiem (ust. 2). Na etapie postępowania orzeczniczego ZUS dysponuje pełną możliwością samodzielnej i fachowej oceny zdolności ubezpieczonego do pracy i stąd samo badanie wykonane przez biegłego sądowego bez zaistnienia nowych istotnych faktów, w szczególności nowych dokumentów medycznych, nie może być uznane za nowe okoliczności, które nie mogły być znane organowi rentowemu. W sprawie z odwołania ubezpieczonej od decyzji z dnia 12 marca 2013r. ustalenie częściowej niezdolności do pracy Sąd Apelacyjny w Łodzi oparł na treści opinii biegłych specjalistów psychiatra W. J. oraz psychologa P. D.. Na podstawie przeprowadzonego badania psychiatryczno-psychologicznego, analizy akt sprawy oraz dokumentacji medycznej rozpoznały u odwołującej zaburzenia depresyjne nawracające, epizod depresji o umiarkowanym nasileniu. Powstanie częściowej niezdolności do pracy z powodów psychicznych datowały na kwiecień 2011r. tj. rozpoczęcie leczenia w PZP. W treści opinii biegłe wskazały, że w odniesieniu do opinii zespołu biegłych lekarza psychiatry i psychologa z dnia 28.03.2012r. w sprawie sygn. akt VI U 1525/11 uznającej odwołującą za częściowo niezdolną do pracy nie stwierdziły istotnej zmiany stanu zdrowia psychicznego. Wówczas biegłe także rozpoznały epizod depresji o umiarkowanym nasileniu. Natomiast biegłe wydające opinie w sprawie VI 1280/13 stwierdziły, że objawy depresyjne obecnie mają charakter przewlekły, bez okresów dłużej trwającej remisji. Ich zdaniem częściowa niezdolność do pracy miała charakter okresowy tj. na rok licząc od daty badania, a więc do 28 lutego 2015r. Skoro stan zdrowia psychicznego odwołującej nie uległ zmianie od wydania opinii przez biegłych psychiatrę i psychologa z dnia 28.03.2012r. w sprawie sygn. akt VI U 1525/11, to lekarz orzecznik ZUS i komisja lekarska przeprowadzając badanie ubezpieczonej i analizę dokumentacji medycznej w styczniu i marcu 2013r. miały możliwość właściwej oceny jej zdolności do pracy. Zdaniem Sądu w świetle treści opinii biegłych psychiatry i psychologa na dzień badania jej przez Komisję Lekarską ZUS tj. 01 marca 2013r. zachodziły podstawy do ustalenia, że jest ona częściowo niezdolna do pracy i nie zachodziła potrzeba wyjaśniania żadnych dodatkowych okoliczności. W postępowaniu sądowym nie przedstawiono żadnych nowych dokumentów, które miałyby przesądzać o uznaniu wnioskodawczyni za częściowo niezdolną do pracy z powodów psychicznych, jej stan zdrowia psychicznego nie uległ zmianie co najmniej od 2012r. Takie podstawy posiadał już lekarz orzecznik ZUS i komisja lekarska ZUS podczas badania wnioskodawczyni w dniu 30.01.2013r. i 01.03.2013r. Sąd Apelacyjny wydał rozstrzygnięcie na podstawie opinii psychiatryczno – psychologicznej sporządzonej przed Sądem Okręgowym, bez przeprowadzania jakichkolwiek dodatkowego postępowania dowodowego.

W związku z powyższym wskazać należy, że już na etapie postępowania przed organem rentowym zachodziły podstawy do orzeczenia częściowej niezdolności do pracy odwołującej. A zatem organ rentowy, gdyby dokonał właściwej tj. zgodnej ze stanem zdrowia badanej i załączoną przez nią dokumentacją medyczną oceny stanu zdrowia na etapie orzekania przez komisję lekarską ZUS w dniu 1 marca 2013r. miał możliwość wydania prawidłowej decyzji, ustalającej dalsze prawo do spornego świadczenia w terminie 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności ( w tym wypadku termin ten należałoby liczyć od daty orzeczenia komisji lekarskiej ZUS), co oznacza, że w myśl art. 118 ust. 1 ustawy emerytalnej pozostawałby w zwłoce od ustalenia prawa do świadczenia i w konsekwencji w jego wypłacie od 02 kwietnia 2013r. Ustalając jednak datę, od której powinny być naliczone odsetki należy mieć na uwadze art. 118 ust. 4 i 5 u.e.r.f.u.s., który reguluje kwestię wypłaty w przypadku ponownego ustalania prawa do świadczenia odmiennie niż w ust. 1. Zgodnie z art. 118 ust. 4 przy dokonywaniu wypłaty wynikającej z decyzji ponownie ustalającej prawo do świadczenia lub jego wysokość, ust. 1-3 stosuje się odpowiednio, z zastrzeżeniem ust. 5. Wypłata świadczenia wynikająca z decyzji, o której mowa w ust. 4, następuje w najbliższym terminie płatności świadczenia albo w następnym terminie płatności, jeżeli okres między datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji a najbliższym terminem płatności jest krótszy niż 30 dni (ust. 5). Z decyzji z dnia 03.07.2012r. ustalającej prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 30.09.2011r. do 31.01.2013r. wynika, że renta była płatna do 25 dnia każdego miesiąca. Wyjaśnienie „ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji”, o której mowa w art. 118 ust. 1 ustawy, jak wyżej przyjęto, powinno nastąpić z dniem 1 marca 2013r. Ponieważ świadczenie zostało przyznane na dalszy okres od 1 lutego 2013r., hipotetycznym najbliższym terminem płatności byłby dzień 25 lutego 2013r. Z uwagi na to, że okres między najbliższym terminem płatności świadczenia a ustaloną datą wyjaśnienia ostatniej okoliczności jest krótszy niż 30 dni, zgodnie z art. 118 ust. 5 wypłata świadczenia winna nastąpić w następnym terminie płatności tj. do 25 marca 2013r. W rezultacie organ rentowy pozostawał w zwłoce od dnia następnego od tej daty i dlatego uznając żądanie ubezpieczonej o wypłatę odsetek od wyrównania renty za uzasadnione co do zasady, należało ustalić termin płatności należnych odsetek od 26 marca 2013r. do dnia zapłaty świadczenia. Z tych przyczyn Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał odwołującej prawo do ustawowych odsetek od wyrównania renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy należnej za okres od 01.02.2013r. do 28.02.2015r., od poszczególnych comiesięcznych świadczeń począwszy od dnia 26 marca 2013r. do dnia zapłaty wyrównania, oddalając odwołanie w zakresie dotyczącym wypłaty odsetek za okres wcześniejszy tj. od 26 lutego 2013r. do 25 marca 2013r. Nie można bowiem domagać się odsetek za okres, kiedy organ rentowy, zgodnie z treścią ww. przepisów , nie pozostawał w zwłoce z wypłatą świadczenia.

E. S.