Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III K 33/13

POSTANOWIENIE

Dnia 18 kwietnia 2013r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu III Wydział Karny

Przewodniczący: SSA w SO Wiesław Rodziewicz

Protokolant: Patrycja Korż-Nowak

Prokurator Prokuratury Rejonowej: Marcin Kuźma

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2013r.

na posiedzeniu sprawy skazanego M. (...)

o wydanie wyroku łącznego

na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 572 k.p.k.

postanowił

1. na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 572 k.p.k. umorzyć postępowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego;

2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych w sprawie zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W oparciu o wypis z Krajowego Rejestru Karnego, odpisy wyroków znajdujących się w aktach sprawy oraz akta spraw sądowych, Sąd ustalił, iż M. K. (2) był skazany następującymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 28 listopada 1992r.
w sprawie sygn. akt IIK 829/92;

2. Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 21 grudnia 1994r. sygn. akt III K 47/94;

3. Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 21 maja 1999r. sygn. akt II K 463/98;

4. Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 10 kwietnia 2000r. sygn. akt II K 686/99;

5. Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 13 listopada 2001r.
w sprawie sygn. akt IIK 1147/00;

6. Sądu Rejonowego dla Wrocławia - Śródmieścia z dnia 6 stycznia 2005r. w sprawie sygn. akt IIK 1331/04;

7. Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2009r. w sprawie sygn. akt IIIK 878/08.

Wyroki opisane w punktach 3, 4 i 5 objęto następnie wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 23 stycznia 2008r. sygn. akt II K 905/07, w którym wymierzono karę łączną 4 lat pozbawienia wolności. Nadto na mocy art. 572 k.p.k. umorzono postępowanie w zakresie wyroków opisanych w punktach 2 i 6.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Postępowanie w sprawie o wydanie wyroku łącznego wobec skazanego M. K. (2) należało umorzyć.

Problem rzeczy osądzonej może wystąpić w procesie karnym nie tylko przy orzekaniu w przedmiocie odpowiedzialności za popełniony czyn, ale także
w odniesieniu m.in. do wydania wyroku łącznego. Tak więc negatywna przesłanka procesowa w postaci rei iudicatae pojawia się również wtedy, gdy zapadły dwa wyroki łączne obejmujące te same skazania na kary jednostkowe. Określona w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. ujemna przesłanka procesowa zachodzi również, gdy po wydaniu prawomocnego postanowienia o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego na podstawie art. 572 k.p.k. dojdzie do rozpoznania wniosku domagającego się wydania wyroku łącznego w odniesieniu do tej samej osoby i tych samych wyroków skazujących różnych sądów.

Istnienie negatywnej przesłanki procesowej określonej w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. nakazującej umorzenie postępowania karnego stanowi zatem przeszkodę do orzekania także w przedmiocie wyroku łącznego w wypadku, w którym nowym postępowaniem objęto te same wyroki jednostkowe.

Wyrok łączny ma atrybut prawomocności i wszelkie zdarzenia , które nastąpiły po wydaniu i uprawomocnieniu się wyroku łącznego, jeśli nie stanowią przesłanek
z art. 575 § 1 lub 2 k.p.k., nie niweczą jego bytu prawnego. Art. 575 § 1 k.p.k. ma zastosowanie tylko, gdy po wydaniu wyroku łącznego zapadnie kolejny wyrok obejmujący karę, która podlega połączeniu w myśl art. 85 k.k. Wyrokowi łącznemu bezspornie przysługuje cecha prawomocności. Traci on moc tylko wtedy, gdy ujawni się potrzeba wydania kolejnego wyroku łącznego, a więc gdy ujawni się skazanie, które podlega połączeniu z karami już objętymi wyrokiem łącznym – z chwilą wydania nowego wyroku łącznego, albo w razie uchylenia lub zmiany jednego z wyroków,
z których kary wyrokiem łącznym zostały objęte (wyrok Sądu Apelacyjnego
w Katowicach z dnia 9 grudnia 2010r., II AKa 395/10, Lex 785455). O potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego nie decyduje zatem fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nie objętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, które – w świetle przesłanek z art. 85 k.k. – nadaje się do połączenia z wszystkimi bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 18 marca 2010r., II AKa 23/10, Lex 583680).

W niniejszej sprawie nie pojawił się żaden nowy fakt, żadne nowe skazanie dające podstawy do utraty mocy prawomocnych rozstrzygnięć zawartych w wyroku łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 23 stycznia 2008r. sygn. akt II K 905/07.

Skazanie, jakie ujawniło się po wydaniu powyższego wyroku łącznego nie spełniło bowiem warunków, o których mowa w art. 85 k.k. zgodnie, z którym jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju lub inne podlegające łączeniu, Sąd orzeka karę łączną.

Przesłanką, która otwiera drogę do połączenia kar jest w pierwszym rzędzie specyficzna korelacja czasowa między popełnieniem kolejnych czynów, a momentem zapadnięcia pierwszego orzeczenia co do któregokolwiek z nich. Otóż, ustawodawca jasno przesądził, że wyrok łączny może obejmować kary za kilka przestępstw, które jednak zostały popełnione zanim zapadł wyrok, choćby nieprawomocny, co do któregokolwiek z nich. Badając możliwość połączenia poszczególnych wyroków
w wyroku łącznym Sąd meriti zobowiązany jest do zbadania daty popełnienia poszczególnych przestępstw, ustawienia ich w chronologicznym porządku
i postawienia granicy dla możliwości połączenia kar za nie wymierzonych w postaci pierwszego wyroku – nadającego się do połączenia - zapadłego co do któregokolwiek z nich.

Odnosząc te rozważania do rozpatrywanej sprawy, stwierdzić należy, iż
w stosunku do wyroków objętych wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia z dnia 23 stycznia 2008r. żadna nowa okoliczność uprawniająca do wydania nowego wyroku łącznego nie pojawiła się. Albowiem żadne ze skazań M. K. (2) opisanych w pkt 1 - 6 nie nadaje się do połączenia
z wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia
16 stycznia 2009r. stanowiącym ostatni chronologicznie wyrok wydany w stosunku do skazanego. Korelacja czasowa w niniejszej sprawie powoduje, iż czyn, za który skazano M. K. (2) później wydanym wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu w sprawie III K 878/08, został popełniony po zapadnięciu wyroków skazujących objętych wyrokiem łącznym w sprawie II K 905/07 i nie nadaje się do połączenia. Ostatni z nich został bowiem wydany w dniu
6 stycznia 2005r. (wyrok w sprawie II K 1331/04), a czyn przypisany wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2009r. został popełniony w dniu 11 kwietnia 2005r.

Podobnie mimo nie ujęcia w wyroku łącznym w sprawie II K 905/07 nie nadaje się do połączenia pierwszy chronologicznie wyrok zapadły w stosunku do osoby skazanego, a to wyrok Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia w sprawie
II K 829/92. Przed wydaniem tego wyroku skazany nie popełnił żadnego czynu zabronionego uzasadniającego zastosowanie art. 86 k.k. Kolejnym chronologicznie czynem jest bowiem czyn popełniony w nocy z 16/17 listopada 1993r. (wyrok z dnia 21 grudnia 1994r. sygn. III K 47/94), a zatem czyn popełniony po zapadnięciu nieprawomocnego wyroku w sprawie II K 829/92.

Mając na uwadze powyższe rozważania i prawomocność uprzedniego rozstrzygnięcia odnoszącego się do wyroku łącznego wydanego w sprawie
II K 905/07 należało postępowanie w tym zakresie umorzyć stosownie do art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.

Kierując się przedstawionymi argumentami orzeczono jak w sentencji postanowienia.

III K 33/13

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE