Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie , Wydział Gospodarczy

w składzie :

Przewodniczący: SSO Patrycja Baranowska

Sędziowie: SO Natalia Pawłowska-Grzelczak

SR del. Anna Górnik (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 21 czerwca 2016 r. w Szczecinie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku wierzyciela J. D.

o ogłoszenie upadłości dłużnika T. Ł.

na skutek zażalenia T. Ł. na postanowienie Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum w Szczecinie z dnia 22 lutego 2016r., sygn. akt XII GU 250/15

postanawia:

oddalić zażalenie.

SSO N. Pawłowska-Grzelczak SSO P. Baranowska SSR del. A. Górnik

UZASADNIENIE

W toku postępowania wszczętego z wniosku wierzyciela J. D. o ogłoszenie upadłości dłużnika T. Ł. obejmującej likwidację majątku upadłego z dnia 5 listopada 2015 roku wierzyciel wniósł o udzielenie zabezpieczenia majątku dłużnika przez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego.

Postanowieniem z dnia 22 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie zabezpieczył majątek dłużnika T. Ł. poprzez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego. Jako podstawę prawną wydanego orzeczenia Sąd Rejonowy wskazał art. 38 prawa upadłościowego, w myśl którego Sąd może zabezpieczyć majątek dłużnika przez ustanowienie tymczasowego nadzorcy sadowego. Sąd Rejonowy podkreślił, że przepisy prawa upadłościowego i naprawczego nie określają przesłanek zabezpieczenia, zaś na gruncie przepisów k.p.c. zostały one określone w art. 730 ¹ kpc. W ocenie Sądu przesłanki te nie mogą być rozważane ponieważ przedmiotem niniejszego postępowania nie są roszczenia w znaczeniu materialnoprawnym, a interes prawny nie może być definiowany jak w paragrafie drugim przywołanego przepisu. Orzeczenie bowiem jest zawsze wykonalne, zaś cel postępowania jest zawsze osiągalny. Sąd Rejonowy wskazał, że zabezpieczenie jest dokonywane w interesie wszystkich wierzycieli, a jego sposób sąd określa stosownie do okoliczności. W przedmiotowej spawie Sąd uznał, że wystarczające dla zabezpieczenia majątku dłużnika jest stanowienie tymczasowego nadzorcy sądowego, co ograniczy dłużnika w prawie zarządu swym majątku poprzez konieczność uzyskiwania zgody nadzorcy na czynności przekraczające zwykły zarząd. Sąd wskazał jednocześnie, że dodatkowo zabezpieczenie jest uzasadnione zachowaniem dłużnika, których nie zakwestionował wniosku i twierdzeń w nim zawartych.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył dłużnika. Zaskarżonemu postanowieniu wierzyciel zarzucił naruszenie art. 38 prawa upadłościowego i naprawczego poprzez jego zastosowanie, mimo, iż Sąd nie dokonał istotnych ustaleń, które wskazywałyby na istnienie roszczenia. Zarzucił nadto naruszenie art. 133§1 kpc w zw. z art. 139§3 kpc poprzez niewłaściwe uznanie, że nastąpiło prawidłowe doręczenie pism procesowych do dłużnika. Skarżący wskazał nadto na uchylenie art. 42 prawa upadłościowego z dniem 1 stycznia 2016 roku. Mając to na uwadze wierzyciel wniósł o uchylenie postanowienia. W uzasadnieniu skarżący wskazał na nieprawidłowość doręczenia przesyłek kierowanych na wadliwy adres. Ponadto wskazał, że Sąd nie przeprowadził postępowania w zakresie uprawdopodobnienia, że rzeczywiście jest dłużnikiem. Dopiero bowiem takie ustalenia mogły, w jego ocenie być podstawą orzeczenia o zabezpieczeniu. Wskazał nadto, że ustalony sposób zabezpieczenia jest przedwczesny i nieuzasadniony.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się nieuzasadnione.

Zarzuty i argumentacja przytoczona przez skarżącego na ich uzasadnienie nie podważają - w ocenie Sądu Okręgowego – zarówno ustaleń Sądu Rejonowego, jak i oceny prawnej przedstawionej przez ten Sąd co do niedopuszczalności - w świetle art. 42 prawa upadłościowego i naprawczego - wywiedzionego zażalenia.

Zgodnie z art. 33 ust. 1 p.u.n. zażalenie przysługuje na postanowienie sądu kończące postępowanie oraz w przypadkach określonych w ustawie. Jednym z przypadków wymienionych w ustawie przewidujących zażalenie w zakresie postępowania w przedmiocie zabezpieczenia majątku dłużnika jest mająca zastosowanie w niniejszej sprawie norma art. 42 p.u.n. Wbrew stanowisku skarżącego przepis ten w niniejszej spawie znajduje zastosowanie. Zgodnie bowiem z treścią art. 449 Prawa restrukturyzacyjnego (Dz.U. 2015.987) w sprawach, w których wniosek wpłynął przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Prawo restrukturyzacyjne weszło w życie z dnie 1 stycznia 2016 roku, natomiast wniosek ogłoszenie upadłości został złożony 5 listopada 2015 roku, a wiec w reżimie poprzednich przepisów, w tym art. 42.

W myśl normy art. 42 p.u.n. na postanowienie co do sposobu zabezpieczenia przysługuje zażalenie. Zdaniem Sądu Okręgowego wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że uczestnicy postępowania o ogłoszenie upadłości nie mogą kwestionować samego faktu udzielenia zabezpieczenia, a jedynie sposób w jaki zabezpieczenie zostało dokonane. Zażalenie przysługuje bowiem „na postanowienie co do sposobu zabezpieczenia”. Natomiast przez „sposób zabezpieczenia” należy rozumieć środek, za którego pomocą Sąd dokonał zabezpieczenia. Zarówno w doktrynie (M. Godlewska, [w:] S. Gurgul, Prawo upadłościowe i naprawcze..., s. 123–124; A. Jakubecki, [w:] A. Jakubecki, F. Zedler, Prawo upadłościowe i naprawcze..., s. 113. D. Zienkiewicz (red.), Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz. Wyd. 2, Warszawa 2006; S. Ociessa, [w: ] Witosz A.J. (red), Witosz A.S. (red.), Adamus R., Buk H., Chrapoński D., Dragon P., Guza L., Klyta W., Ociessa S., Pokora A., Zieliński L., Prawo upadłościowe i naprawcze. Komentarz, LexisNexis, 2014) jak i orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że art. 42 p.u.n. pozwala wyłącznie na zaskarżenie postanowienia o zabezpieczeniu, z tym zastrzeżeniem, że konsekwencją zaskarżenia może być wyłącznie zmiana postanowienia o zabezpieczeniu poprzez zmianę sposobu zabezpieczenia. Podane przez komentatora argumenty należy traktować jako postulat dla ustawodawcy, na co wskazuje również sam autor.

Wobec powyższego badanie dopuszczalności zażalenia wymaga rozważenia treści zażalenia. Jeżeli w zażaleniu skarżący kwestionuje jedynie zasadność zabezpieczenia, potrzebę zabezpieczenia majątku dłużnika w jakikolwiek sposób, istnienie podstaw do ogłoszenia upadłości, a zgłoszone wnioski zmierzają do anulowania zastosowanego środka zabezpieczenia (zgłoszono np. wniosek o zmianę postanowienia poprzez oddalenie złożonego w sprawie wniosku o zabezpieczenie) zażalenie jest niedopuszczalne. Zarzuty podnoszone w tych kwestiach zmierzają bowiem do podważenia zasadności zabezpieczenia, a zażalenie przysługuje tylko co do sposobu zabezpieczenia.

Na gruncie rozważanej sprawy zarzutem podniesionym przez skarżącego w zażaleniu na postanowienie w przedmiocie wniosków dłużnika o zabezpieczenie majątku było naruszenie art. 38 p.u.n., polegające - zdaniem skarżącego - na błędnym zastosowaniu tego przepisu i dokonaniu zabezpieczenia bez ustalenia, czy istnieje roszczenie. O ile przepis ten odnosi się do zastosowanego sposobu zabezpieczenia, to z analizy samego uzasadnienia wynika, że przedmiotem zaskarżenia jest nie tyle sposób zabezpieczenia, co sama zasadność zabezpieczenia. Jak już wskazano dłużnik kwestionował w ogóle możliwość udzielenia zabezpieczenia, a więc samą zasadność jego udzielenia. Skarżący formułuje wprawdzie zdanie, w którym wskazuje na nieuzasadniony sposób zapieczenia jednak jak już wskazano, analiza całokształtu zażalenia wskazuje, że nie kwestionuje zastosowanego sposobu zabezpieczenia, a samą dopuszczalność zabezpieczenia. Wiązał tę okoliczność także z wadliwym doręczeniem mu korespondencji w spawie. Pomimo ustalenia, iż rzeczywiście nastąpiła nieprawidłowość w doręczeniu dłużnikowi wniosku i zawiadomienia o terminie (korespondencję przesłano na nieaktualny adres) to okoliczność ta nie ma wpływu na możliwość i zakres zaskarżenia postanowienia. Nie otwiera to bowiem dłużnikowi możliwości zaskarżenia postanowienia o zabezpieczeniu co do zasady. Dodatkowo już tylko wskazać można, iż w toku dalszego postępowania Sąd ponownie – prawidłowo - doręczył dłużnikowi wniosek.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy - na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. 35 p.u.n. - oddalił zażalenie wierzyciela jako bezzasadne.

SSO N. Pawłowska-Grzelczak SSO P. Baranowska SSR del. A. Górnik

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...) (...) (...) R.