Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 czerwca 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu, I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR Ewelina Iwanowicz

Protokolant: Aleksandra Pisera

po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2016 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa (...).á.r.l z siedzibą w Luksemburgu

przeciwko A. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 2431/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 15 października 2015 r. wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie (...) S.a.r.l. z siedzibą w L. wystąpił
o zasądzenie od A. M. kwoty 1.646,39 zł z odsetkami ustawowymi
od dnia 15 października 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż w dniu 25 marca 2014 r. nabył od (...) S.A. prawa
do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu niezapłaconych należności głównych wynikających z zawartej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz kar umownych za niedotrzymanie warunków umowy. Powód wskazał w pozwie, że zadłużenie wynika z następujących dokumentów finansowych:

-nota obciążeniowa nr (...) z dnia 11 lutego 2013 r. na kwotę 1.039,65 zł płatna do 25 lutego 2013 r.;

-faktura nr (...) z dnia 17 października 2012 r. na kwotę 92,16 zł płatna do dnia 31 października 2012 r.;

-faktura nr (...) z dnia 15 listopada 2012 r. na kwotę 24,90 zł płatna
do dnia 29 listopada 2012 r.;

-faktura nr (...) z dnia 14 grudnia 2012 r. na kwotę 24,90 zł płatna
do dnia 28 grudnia 2012 r.;

-faktura nr (...) z dnia 16 stycznia 2013 r. na kwotę 24,90 zł płatna
do dnia 30 stycznia 2013 r.

Powód wskazał w uzasadnieniu pozwu, iż skapitalizował odsetki za opóźnienie
w zapłacie kwot wynikających z poszczególnych faktur za okres od dnia następującego
po terminie płatności należności do dnia poprzedzającego dzień wniesienia pozwu.

(pozew – k. 2-7)

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, wobec wątpliwości co do tożsamości pozwanej, przekazał rozpoznanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Zgierzu.

(postanowienie – k. 8-9)

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Zgierzu na urzędowym formularzu powód powtórzył żądanie sformułowane w pozwie wniesionym w postępowaniu elektronicznym.

(pozew – k. 18-19v)

Na terminie rozprawy w dniu 6 czerwca 2016 r. żadna ze stron nie stawiła się. Powód w pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Zgierzu wniósł o przeprowadzenie rozprawy w razie nieobecności pełnomocnika powoda. Pozwana nie zażądała przeprowadzenia rozprawy w swojej nieobecności oraz nie składała wyjaśnień w toku sprawy.

(protokół – k. 43)

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

W dniu 20 września 2012 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł
z A. M. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych na okres
24 miesięcy.

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy – k. 16-17)

Dnia 25 marca 2014 r. (...) S.A. z siedzibą w W. zawarł z (...) S.a.r.l. z siedzibą w (...) umowę sprzedaży wierzytelności, mocą której przeniósł na rzecz powoda wierzytelności przysługujące zbywcy wymienione w Załączniku nr 1 do umowy.

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność z oryginałem kopia umowy cesji – k. 20v-22)

W dokumencie zatytułowanym „Częściowy wykaz wierzytelności do Umowy
o przelew wierzytelności z dnia 25 marca 2014 r.” podpisanym przez pełnomocnika cesjonariusza M. J. wskazano, że zadłużenie pozwanej wynosi 1.260,51 zł, w tym:

-z noty obciążeniowej nr (...) z dnia 11 lutego 2013 r. na kwotę 1.039,65 zł płatnej do 25 lutego 2013 r.;

-z faktury nr (...) z dnia 17 października 2012 r. na kwotę 92,16 zł płatnej do dnia 31 października 2012 r.;

-z faktury nr (...) z dnia 15 listopada 2012 r. na kwotę 24,90 zł płatnej
do dnia 29 listopada 2012 r.;

-z faktury nr (...) z dnia 14 grudnia 2012 r. na kwotę 24,90 zł płatnej
do dnia 28 grudnia 2012 r.;

-z faktury nr (...) z dnia 16 stycznia 2013 r. na kwotę 24,90 zł płatnej
do dnia 30 stycznia 2013 r.

(poświadczona za zgodność z oryginałem kopia częściowego wykazu wierzytelności – k. 24)

W dniu 5 maja 2014 r. powód sporządził zawiadomienie o dokonaniu cesji wierzytelności i wezwanie do zapłaty należności adresowane do pozwanej.

(bezsporne, nadto poświadczona za zgodność kopia cesji wierzytelności – k. 27v-28)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Jak stanowi art. 339 § 1 k.p.c., jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda
o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Zgodnie z art. 340 k.p.c. wyrok wydany
w nieobecności pozwanego nie będzie zaoczny, jeżeli pozwany żądał przeprowadzenia rozprawy w swej nieobecności albo składał już w sprawie wyjaśnienia ustnie lub na piśmie.

Zgodnie z powołanym przepisem sąd - jeżeli nie ma uzasadnionych wątpliwości - zobligowany jest do uznania podanej przez powoda podstawy faktycznej (tj. twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych) za zgodną z prawdą bez przeprowadzania postępowania dowodowego.

W niniejszej sprawie spełnione zostały przesłanki dla wydania wyroku zaocznego, jednakże twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych sprawy budziły uzasadnione wątpliwości Sądu. W ocenie Sądu przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy jest niewystarczający dla uwzględnienia żądania pozwu.

Powód nie złożył do akt sprawy dokumentów, na które powołuje się w pozwie,
tj. faktur jak i noty obciążeniowej. Brak wskazanych dokumentów powoduje, iż Sąd nie jest w stanie zweryfikować ani faktu ani wysokości zadłużenia pozwanej jak i dat wymagalności należności wynikających z noty obciążeniowej i poszczególnych faktur. Co za tym idzie, niemożliwym jest również zweryfikowanie prawidłowości kapitalizacji przez powoda odsetek
za opóźnienie. Powód udowodnił zatem jedynie, iż pozwana zawarła powołaną w pozwie umowę, jednakże nie wykazał, że miała z tego tytułu jakiekolwiek zadłużenie, a tym bardziej w wysokości dochodzonej pozwem. W tym miejscu należy wskazać, iż jako nabywca wierzytelności powód winien dysponować całością dokumentacji z nią związanej. Cesjonariusz nabywa bowiem wierzytelność w wysokości, jaka przysługiwała cedentowi. Po zbyciu wierzytelności pozwany może nadal podnosić zarzuty przysługujące mu w stosunku do pierwotnego wierzyciela (art. 513 § 1 k.c.).

Poza tym, zgodnie z treścią pozwu, dochodzona należność w kwocie 1.039,65 zł wynika z noty obciążeniowej. Powód nie wyjaśnił, na jakiej podstawie została wystawiona przedmiotowa nota, tzn. jakiego obowiązku objętego umową pozwana nie dopełniła,
co skutkowało obciążeniem jej kwotą w dochodzonej pozwem wysokości. Podobnie nie wyjaśnił, z jakiego tytułu i na jakiej podstawie miały zostać wystawione pozostałe faktury. Należy przy tym wskazać, iż przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (m.in. wyroki SN: z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, OSNC 1968,
nr 8-9, poz. 142; z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, OSNC 1996, nr 7-8, poz. 108; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Prok. i Pr. 1999, nr 9, s. 30). Za błędny należy uznać pogląd, iż wydanie wyroku zaocznego wiąże się z niemal automatycznym uznaniem wszelkich twierdzeń strony powodowej za prawdziwe. Wskazuje na to końcowy fragment § 2 art. 339 k.p.c. Uprawnia on Sąd do kontroli twierdzeń powołanych przez powoda i ich negatywnej oceny, co nie jest przeszkodą do wydania wyroku zaocznego (wyrok SA w Łodzi z dnia 10 lutego 2016 r., I ACa 1183/15, LEX nr 2005578, wyrok SA w Krakowie z dnia
3 września 2015 r., I ACa 1724/14, LEX nr 1940526). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo (wyrok SN z dnia 6 czerwca 1972 r., III CRN 30/72, Biul. SN 1972, nr 10, poz. 178; LEX nr 7094). Domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy zatem wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Sąd zawsze jest zatem zobowiązany rozważyć, czy w świetle przepisów obowiązującego prawa materialnego, twierdzenia powoda uzasadniają uwzględnienie żądań pozwu, w zakresie tym bowiem nie obowiązuje domniemanie z art. 339 § 2 k.p.c., negatywny zaś wynik takich rozważań powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo. Wprowadzone przez przepis art. 339 § 2 k.p.c. swoiste domniemanie zgodności twierdzeń powoda
z rzeczywistym stanem rzeczy nie zwalnia powoda od przytoczenia faktów, które są niezbędne do dokonania subsumcji materialnoprawnej, stanowiącej faktyczną
i materialnoprawną podstawę wyroku (wyrok SN z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Prok. i Pr. - wkładka 1997, nr 10, s. 44). W niniejszej sprawie, wobec braku jakichkolwiek dowodów na okoliczność przesłanek obciążenia pozwanej dochodzonymi kwotami,
jak i wysokości dochodzonej należności, Sąd nie jest w stanie zweryfikować zasadności żądania powoda w tym zakresie.

Zważyć również należy, że dyspozycja art. 339 § 2 k.p.c. nie oznacza,
że powód zwolniony jest w całości od obowiązku przedstawienia dowodów na okoliczności,
z których wywodzi skutki prawne. Przepis art. 339 § 2 k.p.c. łagodzi bowiem jedynie rygory procesowe w zakresie kwestii uznania określonej okoliczności za udowodnioną, nie oznacza jednak, że powód może w ogóle nie przedstawić jakichkolwiek dowodów na określoną okoliczność i uzyskać wyrok korzystny dla siebie. Wobec powyższego, nawet przy biernej postawie strony pozwanej, nie jest możliwym automatyczne przyjęcie za prawdziwe twierdzeń pozwu i uwzględnienie na tej podstawie roszczenia powoda.

Należy również wskazać, że powód nie wykazał, iż umową cesji objęta była wierzytelność przeciwko pozwanej. Dokument zatytułowany „Częściowy wykaz wierzytelności…” nie został integralnie złączony z umową i jest podpisany jedynie
przez pełnomocnika nabywcy. Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że wskazany dokument stanowi Załącznik do umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 25 marca 2014 r., a co za tym idzie, że powód skutecznie nabył wierzytelność względem pozwanej. Tym samym powód
nie wykazał legitymacji procesowej do występowania w niniejszej sprawie w charakterze strony powodowej, która to okoliczność badana jest przez sąd orzekający w sprawie z urzędu.

Wobec powyższego, powództwo podlegało oddaleniu w całości.