Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 grudnia 2015 r. około godziny 17.55 w miejscowości P. oskarżona Z. G. kierowała samochodem osobowym marki T. (...) o nr rej. (...) jadąc ulicą (...) od strony firmy (...). Na skrzyżowaniu z drogą krajową nr (...), będącą drogą z pierwszeństwem przejazdu i oznaczoną znakiem drogowym A-7, wyjechała na prawy pas ruchu w kierunku W., nie udzielając pierwszeństwa przejazdu jadącemu tym pasem w kierunku W. pojazdowi marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanemu przez J. R.. Na skutek uderzenia samochód T. (...) przemieścił się na lewy pas ruchu i uderzył w barierę energochłonną, a jadący lewym pasem ruchu autobus marki P. o nr rej. (...), kierowany przez J. G., pomimo podjętej próby ominięcia pojazdów, uderzył lewym przodem i bokiem w samochód T. (...).

Samochód F. (...) po zderzeniu wpadł w poślizg i wjechał do rowu po prawej stronie jezdni. W wyniku wypadku obrażeń ciała w postaci urazu głowy i szyi ze złamaniem kręgu C2 po stronie prawej doznała pasażerka pojazdu którym kierowała Z. G.- pokrzywdzona A. B., co spowodowało u pokrzywdzonej naruszenie czynności ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

W czasie zdarzenia padał deszcz, jednia była mokra. Temperatura powietrza wynosiła +4 stopni C.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań świadków: M. R. (k. 41v), J. G. (k. 63-65) J. R. (k. 78), A. W. (k. 68), częściowo zeznań A. B. (k. 58),

- dokumentów: notatki urzędowej (k. 1-2), szkicu (k.4), protokołu oględzin miejsca wypadku drogowego (k. 5-6), protokołu oględzin pojazdu (k.7-8, 9-10, 11-12), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k. 13, 14, 15),świadectwa wzorcowania (k. 16), dokumentacji medycznej (k. 24, 25, 54, 70), opinii lekarskiej (k. 26, 28, 56), informacji o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych (k. 51, 84), karty karnej (k.52).

Z. G. przesłuchiwana w dniu 23 lutego 2016 r. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, skorzystała z prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Sąd Rejonowy dokonał następującej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego:

Sąd dał wiarę zeznaniom J. R.. Świadek opisał z jaką prędkością się poruszał tego dnia, w jaki sposób doszło do zderzenia jego pojazdu z pojazdem kierowanym przez oskarżoną. Przyznał, że w czasie zdarzenia było ciemno, padał deszcz, były trudne warunki drogowe. Zeznania świadka korespondują z treścią zeznań uczestników wypadku drogowego- świadków: M. R., J. G., A. W..

Oceniając zeznania świadka świadków M. R., J. G., A. W. Sąd uznał, że były one szczere, prawdziwe, wyczerpujące. Wszystkie te osoby spójnie opisały przebieg wypadku, warunki pogodowe w czasie kiedy doszło do zdarzenia. Zeznania tych osób złożone zostały w sposób obiektywny i cechuje je duży stopień wiarygodności. Zeznania tych osób są spójne, rzeczowe i logiczne.

Sąd obdarzył wiarygodnością zeznania A. B., lecz niewiele one wniosły do sprawy jeśli chodzi o przebieg wypadku, jego przyczynę. Pokrzywdzona nie pamiętała przebiegu zdarzenia.

Sąd w całości obdarzył wiarą opinie biegłego sądowego z zakresu chorób wewnętrznych. Są one pełne, jasne i rzeczowe, wydane zostały przez uprawnioną osobę, dysponującą niezbędną wiedzą specjalistyczną, a Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

Na wiarę zasługuje także notatka urzędowa, szkic, protokół oględzin miejsca wypadku drogowego, protokół oględzin pojazdu, protokoły z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym, świadectwo wzorcowania, informacje o dochodach z systemu teleinformatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych, karty karne. Autentyczność oraz wartość dowodowa tych dokumentów nie budzi wątpliwości Sądu, gdyż zostały sporządzone przez właściwe organy, w granicach ich kompetencji oraz w przypisanej prawem formie.

Sąd również obdarzył wiarygodnością dokumenty w postaci dokumentacji medycznej, ponieważ nie budzą one wątpliwości co do swej autentyczności i wiarygodności. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy, stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody wiążą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżoną Z. G. czynu oraz jej wina nie budzą wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 177 § 1 k.k. kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1 k.k. podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Uznane za wiarygodne dowody jednoznacznie wskazują, że bezpośrednią przyczyną wypadku było to, że oskarżona Z. G. na skrzyżowaniu z drogą krajową nr (...) będącą drogą z pierwszeństwem przejazdu i oznaczoną znakiem drogowym A-7 wyjechała na prawy pas ruchu w kierunku W., nie udzielając pierwszeństwa przejazdu jadącemu pasem prawym w kierunku W. pojazdowi marki F. (...) o nr rej. (...) kierowanemu przez J. R. i doprowadzając do zderzenia pojazdów.

Oskarżona swoim zachowaniem naruszyła więc zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym określone w art. 3 ust. 1, art. 5. Ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

W wyniku spowodowanego przez nią wypadku drogowego pasażerka kierowanego przez nią pojazdu A. B. doznała obrażeń ciała w obrażeń ciała w postaci urazu głowy i szyi ze złamaniem kręgu C2 po stronie prawej, co spowodowało u pokrzywdzonej naruszenie czynności ciała i rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni w rozumieniu art. 157 § 1 k.k.

Rozważając wszystkie istniejące w sprawie okoliczności podmiotowe i przedmiotowe Sąd podzielił pogląd prokuratora, że oskarżona Z. G. zasługuje na dobrodziejstwo warunkowego umorzenia postępowania. Wydając przedmiotowe rozstrzygnięcie, i oceniając stopień winy oskarżonej, społecznej szkodliwości czynu, Sąd miał na uwadze okoliczności, w jakich dopuściła się zarzucanego jej czynu w postaci trudnych warunków drogowych, nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym. W ocenie Sądu zastosowanie środka probacyjnego spowoduje, że Z. G. zrozumie naganność swojego postępowania i będzie miał realny i efektywny bodziec do przestrzegania porządku prawnego.

W związku z powyższym Sąd warunkowo umorzył postępowanie na okres próby wynoszący dwa lata.

Jednocześnie Sąd orzekł o obowiązku zapłaty na rzecz pokrzywdzonej A. B. kwoty 5.000 zł tytułem częściowego zadośćuczynienia za doznaną przez nią krzywdę.

Przy ustalaniu rozmiaru doznanej krzywdy Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności danego zdarzenia, a zwłaszcza rodzaj obrażeń i skala związanych z nimi cierpień fizycznych i psychicznych. Jak wskazuje się w orzecznictwie zadośćuczynienie powinno spełniać funkcję kompensacyjną. Nie dający się ściśle wymierzyć charakter krzywdy sprawia, że ustalenie jej rozmiaru, a tym samym i wysokości zadośćuczynienia, zależy od oceny Sądu. Ocena ta powinna uwzględniać całokształt okoliczności sprawy decydujących o skali zmian w życiu poszkodowanego, nie wyłączając takich czynników, jak np. jego wiek oraz postawa sprawcy. Przy ustalaniu rozmiaru cierpień powinny być uwzględniane zobiektywizowane kryteria oceny, odniesione jednak do indywidualnych okoliczności danego wypadku. Oceniając rozmiar doznanej krzywdy trzeba zatem wziąć pod rozwagę całokształt okoliczności, w tym: rozmiar cierpień fizycznych i psychicznych, ich nasilenie i czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiową oraz inne czynniki podobnej natury (zob. uchwałę pełnego składu Izby Cywilnej SN z dnia 8 grudnia 1973 r., III CZP 37/73, OSNC 1974, Nr 9, poz. 145). Jak podkreśla się w orzecznictwie, ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną, adekwatną do warunków gospodarki rynkowej.

Sąd określając kwotę częściowego zadośćuczynienia na 5.000 zł miał na uwadze to że uszkodzenia ciała u pokrzywdzonej nie miały charakteru nieodwracalnego, nie trwały długo. Pokrzywdzona jak wynika z jej zeznań przez około trzy tygodnie od dnia wypadku odczuwała ból w klatce piersiowej, po zamknięciu oczu kręciło się jej w głowie. W lutym 2016 r. była zdolna do wykonywania pracy zawodowej, osiągnęła sprawność fizyczną.

Sąd uznał, że względy słuszności nakazują zwolnić oskarżoną od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych poza opłatą sądową. Oskarżona przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu, co w znacznym stopniu zmniejszyło koszty postępowania.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w wyroku.