Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący SSR Piotr Grzędziński

Protokolant: st. sekr. sądowy Beata Jachnis

po rozpoznaniu na rozprawach w dniach 09.05.2016 r. i 21.06.2016 r. sprawy P. B. s. K. i B. ur. (...) w R.,

obwinionego o to, że:

1. W dniu 14 listopada 2014r. około godz. 15.05 w W. na ul. (...) naruszył zasady przewidziane art. 23 ust. 1, pkt. 2 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki F. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim powodując uszkodzenie obu pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, tj. za wykroczenie z art. 86 § 1 KW w zw. z art. 23 ust. 1, pkt. 2 Ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012r., poz. 1137 z póżn. zmianami).

2. W miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko przepisom o porządku w ruchu drogowym, określonym w art. 44 ust. 1, pkt. 4 P. w ten sposób, że kierując samochodem marki A. (...) o nr rej. (...) i uczestnicząc w wypadku drogowym, w którym brak jest osób rannych, oddalił się z miejsca zdarzenia, tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 44 ust. 1, pkt. 4 Ustawy z dn.20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym ( Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 z późn. zmianami)

orzeka

I.  obwinionego P. B. uniewinnia od popełnienia zarzucanych mu czynów,

II.  kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt V W 4688/15

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 listopada 2014 r. około godziny 15 ⁰⁵ T. F. zatrzymała samochód osobowy marki F. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) w W.. Samochód był zatrzymany wzdłuż jezdni przy zaparkowanych autach i miał włączone światła awaryjne; wyżej wymieniona wraz z córką S. M. wyjmowały bagaż z bagażnika samochodu. W tym czasie z kierunku ul. (...) nadjechał pojazd koloru ciemnego większych gabarytów. Kierowca tego samochodu nie zachował bezpiecznego odstępu od omijanego samochodu marki F. (...) i doprowadził do zderzenia z nim, powodując uszkodzenie obu pojazdów. Następnie kierowca ten oddalił się z miejsca zdarzenia, nie wysiadając z pojazdu.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o:

-

wyjaśnienia obwinionego (k. 101, 103, 32),

-

częściowe zeznania świadków T. F. (k. 101, 5-6) i S. M. (k. 102, 13v-14) oraz zeznania świadków J. D. (k. 102) i K. B. (k. 103),

-

szkic (k. 3),

-

protokół oględzin (k. 11),

-

notatkę urzędową (k. 12),

-

informację (k. 16-17, 18, 106),

-

protokół przeglądu nadwozia (53-54),

-

umowę najmu (k. 92-93, 115-116),

-

upoważnienie (k. 94, 117),

-

oświadczenie (k. 95, 118),

-

protokół zdawczo – odbiorczy (k. 96, 119),

-

protokół przebiegu naprawy (k. 97-98, 113-114),

-

dokumentację likwidacji szkody (k. 99),

-

akta szkodowe (k. 107-109),

-

zdjęcia (k. 120-125),

-

opinię biegłego (k. 126-132).

Obwiniony P. B. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. W swoich wyjaśnieniach zaprzeczył, aby brał udział w jakiejkolwiek kolizji w dniu 14 listopada 2014 r. Podkreślił, że samochód marki A. (...) jest jego własnością i tylko on jest jego głównym użytkownikiem. Dodał, że samochód ten nie brał udziału w żadnej kolizji i nie był w związku z żadną kolizją naprawiany.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dokonując oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, mając na uwadze opinię biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego C. G., wyjaśnienia obwinionego i zasadę domniemania niewinności określoną w art. 5 § 1 kpk, uznał, że brak jest dostatecznych podstaw do przyjęcia w sposób niebudzący wątpliwości, że obwiniony P. B. faktycznie popełnił zarzucane mu czyny z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw.

Wyjaśnienia obwinionego, nieprzyznającego się do winy, należy ocenić jako spójne i przekonujące. Wyjaśnienia te zasługują na uwzględnienie, a Sąd nie dysponuje dostateczną ilością wiarygodnego materiału dowodowego, który mógłby skutecznie kwestionować ich prawdziwość. Nie ma możliwości ani potrzeby dalszego poszukiwania dowodów, bowiem dotąd zebrane dowody w zupełności wystarczają na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego i uznał, że w ich świetle zachodzą uzasadnione wątpliwości co do zasadności przyjętego we wniosku o ukaranie przebiegu zdarzeń, w szczególności co do ustalenia tożsamości sprawcy oraz pojazdu, którym tenże poruszał się.

W ocenie Sądu zeznania świadków T. F. i S. M. należało uwzględnić w tej części, w której opisały one okoliczności dotyczące miejsca zdarzenia i jego warunków, sposobu zatrzymania pojazdu F. (...) oraz sposobu jazdy drugiego kierowcy, którego taktyka i technika jazdy doprowadziły do uderzenia w zaparkowany pojazd. Nie ma również podstaw do kwestionowania kierunku poruszania się nadjeżdżającego pojazdu oraz uszkodzeń zaistniałych w pojeździe pokrzywdzonej. Należy również wyraźnie zaakcentować, że obie kobiety nie widziały osoby kierowcy drugiego auta i jak zeznały, nie rozpoznałyby go. Oceniając pozostałe zeznania tych świadków nie ma zaś wątpliwości, że podawane przez świadków numery rejestracyjne drugiego pojazdu nie były zgodne z rzeczywistością. Twierdzeniom świadków w tej mierze przeczą zasady logicznego rozumowania oraz wnioski płynące z konkluzji opinii biegłego.

Sąd nie kwestionował zeznań świadków J. D. i K. B. . Należy oczywiście pamiętać, że świadkowie ci nie uczestniczyli w zdarzeniu i z tego punktu widzenia ich zeznania są bez znaczenia, jednak zeznania te potwierdzają wersję podawaną przez obwinionego, są również zgodne z ustaleniami biegłego, potwierdzając pośrednio, że przedmiotowy samochód A. nie był naprawiany po kolizji drogowej.

Sąd w niniejszej sprawie dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego C. G. .

Biegły przeprowadził oględziny pojazdu A. (...) i zmierzył grubość powłoki lakierniczej. Biegły wskazał, że wynik pomiaru grubości lakieru informuje, że poszycia zewnętrzne samochodu nie przechodziły napraw blacharsko – lakierniczych a uzyskane pomiary zawierają się w normach uzyskiwanych podczas etapu produkcyjnego lakierowania nadwozia. Dodał, iż nie ujawniono śladów szpachli naprawczej ani powłok lakierniczych uzyskiwanych podczas ręcznych natrysków naprawczych. Biegły następnie dokonał zestawienia statycznego obu aut w sytuacji ich ewentualnego zderzenia. W rezultacie wskazał, że porównanie występujących w tylnej części F. uszkodzeń z przednią częścią sylwetki samochodu A. przeczy wzajemnemu kontaktowi tych pojazdów; uszkodzenia tylnej części F. nie są kompatybilne z uszkodzeniami, które wystąpiłyby podczas ewentualnego ich zderzenia. W konkluzji biegły zaopiniował, że powyższe samochody nie mogły zderzyć się w dniu 14 listopada 2014 r.

Opinia biegłego C. G. w ocenie Sądu nie budzi zastrzeżeń, była ona bowiem jasna, spójna i rzetelna, oparta na wiedzy specjalistycznej, jak również zgodna z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Biegły szczegółowo zapoznał się z całym zgromadzonym materiałem dowodowym, jednoznacznie wypowiedział się w przedmiocie pytań sformułowanych w postanowieniu o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego.

Wiarygodny dowód w sprawie stanowiły ponadto ujawnione na rozprawie dokumenty, ich treści nie budziły wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy ani nie były kwestionowane przez strony.

Obwinionemu P. B. zarzucono popełnienie wykroczeń z art. 86 § 1 kw i art. 97 kw, sprowadzających się do spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez zderzenie z zatrzymanym F. oraz oddalenia z miejsca zdarzenia.

Dowody w sprawie nie wykazały, aby tak obwiniony, jak i należący do niego pojazd A. (...) o nr rej. (...), mieli związek z przedmiotowym zdarzeniem. Jedynym dowodem, który miałby przemawiać za sprawstwem P. B., są zeznania świadków T. F. i S. M.. Zeznania te jednak są wprost sprzeczne ze spójną i przekonującą opinią biegłego, z której jasno wynika, że samochody F. i A. z obiektywnych powodów nie brały udziały w zdarzeniu, ponadto zeznania te są sprzeczne z wyjaśnieniami obwinionego oraz pozostałych świadków. W sprawie prawdopodobnie doszło do pomyłki przy zapisywaniu przez świadków numerów rejestracyjnych drugiego samochodu, co jest zrozumiałe zważywszy na dynamikę zdarzenia i prawdopodobną dezorientację. Za powyższym przemawia również i to, że świadek S. M. twierdziła, że sprawca poruszał się pojazdem marki T. (k. 102) i dopytywana przez Sąd opisywała logo zbliżone do firmy (...), na pewno nie zaś do logo koncernu A. (znaki firmowe modeli A. i T. są od siebie diametralnie odmienne).

W konsekwencji Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanych mu wykroczeń, o czym orzekł w pkt I wyroku.

O opłatach i kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl art. 118 § 2 kpw, zgodnie z którym w razie uniewinnienia obwinionego w sprawie, w której wniosek o ukaranie złożył oskarżyciel publiczny, koszty postępowania ponosi Skarb Państwa.