Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 czerwca 2016 r.

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

protokolant Katarzyna Chmiel

po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 9 czerwca 2016 roku sprawy:

P. Ł. (1) syna M. i T. z domu C., urodzonego (...) w R.

oskarżonego o to, że:

I. w dniu 14 lipca 2015 r. w G. będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekazy pocztowe, w kwocie 39.423 zł. i 38 gr., czym działał na szkodę spółki Poczta Polska SA

tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 kk.

II. w dniu 26 czerwca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów H. i M. P. w kwocie 2.358 zł. i 44 gr., dokonując na nim w celu użycia za autentyczny podrobienia podpisu M. P., czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A.

tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk.

III. w dniu 30 czerwca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów J. T., T. H., A. C. i w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów J. T., T. H., A. C., czym działał na szkodę spółki Poczta Polska SA.

tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

IV. w dniu 1 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów T. P., K. S. (1), na łączna kwotę 1099 zł. i 53 gr. , dokonując na nich w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów K. P. i J. S. (1), czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A.

tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

V. w dniu 7 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów W. I B. H. w kwocie 781 zł. i 14 gr. , dokonując na nim w celu użycia za autentyczny podrobienia podpisu W. H. , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A.

tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk.

VI. w dniu 8 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów P. B., P. i B. M., M. i O. M. na łączna kwotę 4.058 zł. i 45 gr. , dokonując na nich w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów P. B., P. M. i B. D. , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A.

tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

VII. w dniu 10 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów K. i J. S. (2) w kwocie 2.305 zł. i 70 gr., dokonując na nim w celu użycia za autentyczny podrobienia podpisu K. S. (2) , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A.

tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk.

VIII. w dniu 13 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów U. K., H. K., H. D. na łączna kwotę 3.434 zł. i 46 gr. , dokonując na nich w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów U. K., H. K. , H. D. , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A.

tj. o przestępstwo z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

I.  oskarżonego P. Ł. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanych czynów, kwalifikowanych z art. 284§2 k.k. czyn z pkt I, z art. 284§2 k.k. w zw. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. czyny z pkt II, V, VII, z art. 284§2 k.k. w zb. z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z pkt III, IV, VI i VIII i za to przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z art. 284§2 k.k. w zw. z art 34 §1, 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 kk skazuje go na karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny, wskazanej przez Sąd w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym

II.  na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody poprzez zapłatę na rzecz Poczty Polskiej S.A. kwoty 14.108,34 (czternaście tysięcy sto osiem i 34/100) złotych;

III.  na podstawie art. 44§1 k.k. orzeka przepadek, poprzez pozostawienie w aktach sprawy, dowodów rzeczowych ujętych w wykazie dowodów rzeczowych nr I/221/16P k. 181-182 akt sprawy;

IV.  na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art.627 k.p.k. i art.2 ust. 1 pkt 3 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 398,72 (trzysta dziewięćdziesiąt osiem i 72/100) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych;

Sygn. akt: II K 310/16

UZASADNIENIE

Zgodnie z treścią art. 424 § 3 k.p.k., Sąd ograniczył zakres uzasadnienia wyroku wydanego w trybie art. 343 k.p.k, do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć co do kary i innych konsekwencjach prawnych czynu

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu w sprawie zaistniały przesłanki do uwzględnienia wniosku złożonego przez prokuratora w trybie art. 335§1 k.p.k. Oskarżyciel posiłkowy prawidłowo zawiadomiony o terminie posiedzenia, któremu doręczono odpis wniosku i pouczono zgodnie z art. 343§ 2 i 5 k.p.k. /vide k. 214,215/ oraz jego pełnomocnik również prawidłowo zawiadomiony /vide k. 239/ nie sprzeciwili się wnioskowi, nie stawili się na posiedzeniu, za wyjątkiem złożenia oświadczenia o działaniu w charakterze oskarżyciela posiłkowego innych wniosków nie składali.

Ustalony stan faktyczny stanowi podstawę do przypisania P. Ł. (1) odpowiedzialności karnej za zarzucany mu ciąg przestępstw, na który złożyły się następujące czyny:

I. w dniu 14 lipca 2015 r. w G. będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekazy pocztowe, w kwocie 39.423 zł. i 38 gr., czym działał na szkodę spółki Poczta Polska SA, kwalifikowany z art. 284 § 2 kk.

II. w dniu 26 czerwca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów H. i M. P. w kwocie 2.358 zł. i 44 gr., dokonując na nim w celu użycia za autentyczny podrobienia podpisu M. P., czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A., kwalifikowany z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk.

III. w dniu 30 czerwca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów J. T., T. H., A. C. i w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów J. T., T. H., A. C., czym działał na szkodę spółki Poczta Polska SA, kwalifikowany z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

IV. w dniu 1 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów T. P., K. S. (1), na łączna kwotę 1099 zł. i 53 gr. , dokonując na nich w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów K. P. i J. S. (1), czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A., kwalifikowany z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

V. w dniu 7 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów W. I B. H. w kwocie 781 zł. i 14 gr. , dokonując na nim w celu użycia za autentyczny podrobienia podpisu W. H. , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A., kwalifikowany z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk.

VI. w dniu 8 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów P. B., P. i B. M., M. i O. M. na łączna kwotę 4.058 zł. i 45 gr. , dokonując na nich w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów P. B., P. M. i B. D. , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A., kwalifikowany z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

VII. w dniu 10 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów K. i J. S. (2) w kwocie 2.305 zł. i 70 gr., dokonując na nim w celu użycia za autentyczny podrobienia podpisu K. S. (2) , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A. kwalifikowany z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk.

VIII. w dniu 13 lipca 2015 r. w G., będąc pracownikiem Urzędu Pocztowego (...), zatrudnionym na stanowisku listonosza, działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, dokonał przywłaszczenia powierzonych mu pieniędzy, przeznaczonych na przekaz pocztowy kierowany do adresatów U. K., H. K., H. D. na łączna kwotę 3.434 zł. i 46 gr. , dokonując na nich w celu użycia za autentyczne podrobienia podpisów U. K., H. K., H. D. , czym działał na szkodę spółki Poczta Polska S.A., kwalifikowany z art.284 § 2 kk. w zb. z art. 270 § 1 kk. w zw. z art. 11 § 2 kk. w zw. z art. 12 kk.

Zgodnie z art. 91§1 k.k. jeżeli sprawca popełnia w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, sąd orzeka jedną karę określoną w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru dla każdego z nich. Spełnienie przesłanek ciągu przestępstw na gruncie rozpoznawanej sprawy nie budzi wątpliwości. Oskarżony wykorzystując swe zatrudnienie w charakterze listonosza, dysponując powierzonymi mu przez pracodawcą Pocztę Polską S.A. pieniędzmi, które miał przekazać w ramach przekazu pocztowego ww. osobom uprawionym, zatrzymywał je dla siebie i dodatkowo w sytuacjach opisanych w zarzutach aktu oskarżenia dla wykazania przed pracodawcą iż pieniądze przekazał osobom uprawionym, dokonywał podrobienia ich podpisów na dokumencie odcinek dla odbiorcy.

Przestępstwo określone w art. 284 § 2 kodeksu karnego stanowi kwalifikowany typ przywłaszczenia. Przepis ten chroni własność, posiadanie oraz inne prawa rzeczowe i obligacyjne przysługujące danemu podmiotowi do rzeczy ruchomej. Podkreślić należy, iż przywłaszczenie - będąc przestępstwem kierunkowym - wymaga działania w celu włączenia cudzego mienia ruchomego do posiadanego przez sprawcę majątku lub w celu postępowania z nim jak z własnym (por. postanowienie SN z 15 listopada 2002 r., IV KKN 380/99, LEX nr 77427). O zachowaniu umyślnym można mówić jedynie wtedy, gdy sprawca obejmował swoją świadomością wszystkie istotne elementy czynu, wszystkie jego podstawowe znamiona, zaś istotnym wyznacznikiem tego, że sprawca obejmuje czyn swój świadomością, a zatem i umyślnością, jest jego zamiar (por. wyrok SA w Poznaniu z 20 lipca 1999 r., sygn. akt II AKa 136/99, OSA 2000/5/38). Przepis art. 284 § 2 k.k. wskazuje, iż czynność wykonawcza polega na przywłaszczeniu sobie powierzonej rzeczy, a zatem na postąpieniu z rzeczą tak jak właściciel, przy czym rzecz znajduje się już we władaniu sprawcy (por. Górniok, Pleńska, Przestępstwa (w:) System, 1989, s. 409-410). Przedmiotem czynności wykonawczej w wypadku omawianego czynu zabronionego jest cudza rzecz ruchoma. Wykładnia językowa wskazuje na to, iż rzecz jest cudza wtedy, gdy ma właściciela i jest nim osoba inna niż sprawca. W orzecznictwie podkreślono, iż przywłaszczeniem jest bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie znajdującym się w posiadaniu sprawcy, cudzym mieniem ruchomym przez włączenie go do majątku swego lub innej osoby i powiększenie w ten sposób swojego lub innej osoby stanu posiadania. Nie wystarczy tu samo rozporządzenie cudzym mieniem jak własnym, lecz musi temu towarzyszyć tzw. animus rem sibi habendi, zamiar zatrzymania cudzego mienia ruchomego dla siebie lub dla innej osoby, bez żadnego ku temu tytułu (zob. wyrok SN z dnia 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978/6/64). W przeciwieństwie do kradzieży sprawca przywłaszczenia nie zabiera cudzego mienia ruchomego w celu przywłaszczenia, lecz bezprawnie rozporządza cudzą rzeczą ruchomą, która znalazła się w jego legalnym, nie bezprawnym, posiadaniu. Dla oceny zachowania sprawcy mają więc znaczenie zarówno moment wejścia w posiadanie rzeczy, jak i moment rozporządzenia rzeczą (zob. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2006 r., IV KK 376/05, Prok. i Pr.-wkł. 2006, nr 6, poz. 16). Dla ustalenia znamion strony podmiotowej niezbędne jest wykazanie, iż sprawca, postępując z rzeczą w sposób sprzeczny z uzgodnieniami poczynionymi z właścicielem, działał w celu włączenia rzeczy do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności (zob. wyrok SA w Rzeszowie z 6 czerwca 2013 r., II AKa 38/2013, LexPolonica nr 6720017).

Przestępstwo określone w art. 270 § 1 k.k. penalizuje fałszerstwo materialne dokumentu. W orzecznictwie podkreśla się, że z podrobieniem dokumentu mamy do czynienia, gdy nie pochodzi od tej osoby, w imieniu której został sporządzony. W istocie chodzi więc o nadanie jakiemuś przedmiotowi pozorów dokumentu w celu wywołania wrażenia, że zawarta w nim treść pochodzi od wymienionego w nim wystawcy (por. wyrok SN z dnia 27 listopada 2000 roku, III KKN 233/98, Orz. Prok. i Pr. 2001, nr 5, poz. 4). Należy dodać, że podrobieniem będzie spreparowanie dokumentu w imieniu osoby istniejącej lub fikcyjnej, a nawet podpisanie autentycznego dokumentu cudzym nazwiskiem, chociażby za zgodą osoby zainteresowanej (por. wyrok SN z dnia 25 października 1979 r., II KR 10/79, OSNPG 1980, nr 11, poz. 127). Zarówno podrobienie, jak i przerobienie dokumentu musi być dokonane przez sprawcę w celu użycia dokumentu za autentyczny, co jest realizowane także wtedy, gdy celem działania sprawcy jest użycie dokumentu nie przez niego samego, lecz przez inną osobę (zob. uchwała SN z dnia 17 marca 2005 r., I KZP 2/05, OSNKW 2005/3/25). Przestępstwo z art. 270 § 1 in principio ma charakter kierunkowy. Do zespołu jego znamion należy działanie "w celu użycia (dokumentu) za autentyczny". Może być zatem popełnione wyłącznie w zamiarze bezpośrednim. Odmianą omawianego przestępstwa jest używanie jako autentycznego dokumentu podrobionego lub przerobionego. Sprawca może używać dokumentu, który sam sfałszował, albo który został sfałszowany przez inną osobę. Warunkiem odpowiedzialności jest jednak świadomość, iż używany przedmiot jest dokumentem fałszywym, przy czym wystarczy, że sprawca godzi się z taką możliwością

Realizacja przez oskarżonego znamion strony przedmiotowej i podmiotowej czynów zabronionych w świetle materiałów postępowania przygotowawczego, w tym wyjaśnień przyznającego się do winy oskarżonego /vide k. 31-31v, 191, nie budzi wątpliwości i nie wymaga szerszego uzasadnienia. Oskarżony otrzymane do przekazania osobom uprawionym pieniądze zatrzymał dla siebie, wpłacił je na swój rachunek bankowy, z którego następnie opłacał za pośrednictwem sieci internet zakłady bukmacherskie - w ten sposób wydatkował całość przywłaszczonych pieniędzy z zarzutów II-VIII. Podrabiał na przekazach pocztowych podpisy adresatów by w ten sposób rozliczyć się z pracodawcą.

Czyny oskarżonego uznać należy za zawinione. Jest on osobą dorosłą. Z opinii sądowo-psychiatrycznej wynika, że nie jest chory psychicznie, ani upośledzona umysłowo. Rozpoznano u oskarżonego osobowość nieprawidłową z odchyleniami w sferze charakteru oraz uzależnienie od gier hazardowych. Stwierdzone odchylenia w stanie psychicznym nie mają wpływu na ocenę jego poczytalności. Oskarżony zna podstawowe zasady współżycia społecznego, mógł przewidzieć skutki swojego działania. W inkryminowanym czasie, oskarżony nie miał zniesionej, ani w znacznym stopniu ograniczonej zdolności do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem, jego stan psychiczny pozwala na prowadzenie obrony w sposób samodzielny i rozsądny. .

Stopień szkodliwości społecznej czynów oskarżonego należy określić jako niemały. Zachowanie oskarżonego uderzyło bowiem w dobro o istotnym znaczeniu społecznym, podważało autorytet Poczty Polskiej S.A. u klientów spółki. O znacznej społecznej szkodliwości czynów oskarżonego świadczy postać jego umyślności. W przedmiotowej sprawie – jak zostało wskazane powyżej – oskarżony popełniając przypisany mu czyny działał umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Przy czym popełniał je by realizować swój pociąg do hazardu, gdzie biegli rozpoznali u niego uzależnienie od gier hazardowych, co jednak nie usprawiedliwia jego zachowania i nie umniejsza tak stopnia winy jak i społecznej szkodliwości czynów. Zatrzymanie przez policję i postepowanie karne przyczyniły się zaś do tego iż zgłosił się do poradni leczenia uzależnień. .

Konfrontując ustalony stan faktyczny z przepisami ustawy, Sąd stwierdził, iż, w przedmiotowej sprawie, zachodzą przesłanki do wydania wyroku skazującego. W punkcie I. wyroku, zgodnie z wnioskiem Prokuratora złożonym w trybie art. 335 § 1 k.p.k., zaaprobowanym przez oskarżonego, wobec braku sprzeciwu oskarżyciela posiłkowego, przy zastosowaniu art. 37a k.k. i art. 11§3 k.k. na mocy art. 284§2 k.k. Sąd wymierzył oskarżonemu karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym.

Na niekorzyść P. Ł. (2) przemawiają okoliczności wpływające na ocenę szkodliwości społecznej jego czynów (omówione powyżej), a zwłaszcza wzgląd na rodzaj naruszonego dobra i przyświecającą mu motywację. Za okoliczność łagodząca należy uznać, fakt niekaralności sądowej, odzyskanie znacznej kwoty przywłaszczonych pieniędzy przez pokrzywdzonego, wyrażony przez oskarżonego żal i skruchę, przyznanie się do winy, złożenie wyczerpujących wyjaśnień.

Sąd uznał, iż do osiągnięcia względem P. Ł. (1) wychowawczych i prewencyjnych celów kary przyczynić się może orzeczenie kary o charakterze wolnościowym, których prymat jest obecnie widoczny w części ogólnej kodeksu karnego. Orzeczenie kary bezwzględnego pozbawienia wolności byłoby sprzeczne z celami jakie kara ma osiągną wobec niekaranego uprzednio sprawcy i wobec społeczeństwa, nadto kara ograniczenia wolności jest w ocenie Sadu karą dotkliwszą bo niezwłocznie wykonywana niż kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Dotychczasowa postawa życiowa oskarżonego, który jest wszak młodym człowiekiem, nie pozostawia wątpliwości co do tego, że nie jest on sprawcą zdemoralizowanym i odpornym na resocjalizację, popełnione przestępstwo ma związek z uzależnieniem od hazardu, co należ brać pod uwagę oceniając pobudki i motywy jakimi się kierował. Zdaniem Sądu, istnieją przesłanki pozwalające mieć nadzieję, że oskarżony będzie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego, a tym bardziej, że nie popełni kolejnego przestępstwa, rozpocznie walkę z uzależnieniem. Wydany wyrok ma dać oskarżonemu czytelny sygnał, że każde popełnione przez niego w przyszłości przestępstwo, zwłaszcza popełnione z winy umyślnej, może się wiązać z surową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Oskarżony jest obecnie osobą bezrobotna, zdrową fizycznie, a tym samym nie ma przeszkód by orzeczoną karę wykonał. Reasumując, dokonując wyboru rodzaju kary względem oskarżonego Sąd doszedł do przekonania, iż kara ograniczenia wolości będzie jedyną słuszna karą, którą w przedmiotowej sprawie należało zastosować w stosunku do oskarżonego. Orzeczenie bowiem kary pozbawienia wolności, nawet z warunkiem zawieszeniem jej wykonania, byłoby zupełnie niecelowym mając na uwadze ww. dyrektywy wymiaru kary, nadto kara ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cel społeczny, będzie dla oskarżonego kara bardziej dolegliwą i przyczyni się do wykreowania u oskarżonego przekonania o niezasadności tego typu zachowania jakiego się dopuścił, wdroży go do przestrzegania porządku prawnego i przekona o nieopłacalności wchodzenia na drogę przestępstwa. Również w odbiorze społecznym winna ona być uznana za karę sprawiedliwą i adekwatną do popełnionego przez oskarżonego występku. Uwzględnienie powyższych okoliczności doprowadziło Sąd do przekonania, iż karą adekwatną do stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przez oskarżonego przestępstwa jak i do stopnia winy oskarżonego będzie kara 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania ww. pracy na cel społeczny w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. Zdaniem Sądu kara ograniczenia wolności w orzeczonej wysokości spełni cele kary w zakresie prewencji indywidualnej, wpłynie bowiem na oskarżonego wychowawczo i spowoduje, że nie będzie on w przyszłości popełniał przestępstw oraz spowoduje u niego przekonanie o nieopłacalności popełniania tego rodzaju przestępstw w przyszłości, jak również uczyni zadość wymaganiom w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W przekonaniu Sądu to właśnie kara ograniczenia wolności w postaci opłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w sposób najpełniejszy spełni wobec oskarżonego cele kary, pozwoli mu odczuć konsekwencje swojego zachowania, pomoże ukształtować postawę odpowiedzialną społecznie – a więc wychowa oskarżonego.

W punkcie II. wyroku, w oparciu o oświadczenie oskarżyciela posiłkowego /vide k. 176/ orzeczono środek kompensacyjny obowiązek naprawienia szkody w wysokości 14.108,34 zł. Zabezpieczona przy oskarżonym po jego zatrzymaniu kwota 39.380 zł została w dniu 15 lipca 2015r. zwrócona pokrzywdzonemu /vide k. 32/.

W wyroku /punkt III/ orzeczono zgodnie z art. 44§1 k.k. o przepadku podrobionych przez oskarżonego dokumentach, wymienionych w wykazie dowodów rzeczowych k. 182-183 akt sprawy.

Mając na uwadze fakt spowodowania przez oskarżonego kosztów postępowania, Sąd uznał również, iż zasadne będzie zasądzenie od oskarżonego, na rzecz Skarbu Państwa kosztów procesu związanych z jego sprawą, w tym wymierzenie stosownej opłaty (punkt IV. wyroku).